บทที่ 19

“อุ้ย! โทษทีค่ะ” จันทรภาอุทานพลางหยุดกึกและเงยหน้าขึ้น ส่วนหญิงสาวตรงหน้าก็ยิ้มบางๆ

“ขอโทษค่ะ” จันทรภายกมือไหว้พร้อมกับถอยออกมาให้ห่าง เพราะดูเหมือนว่าผู้หญิงตรงหน้ามีบุคลิกที่น่าเกรงขามพอสมควร

“ไม่เป็นไรจ้ะ เป็นเพื่อนคเชนทร์เหรอ” หญิงสาวรุ่นพี่ถาม

“เอ่อ ค่ะ เป็น เป็นเพื่อนก็ได้” เธอตอบแบบอึกอัก

“หึๆ พี่ชื่อเกตุจ้ะ เป็นผู้ช่วยพ่อเลี้ยงแสนลักษณ์ทำงานประจำรีสอร์ตจ้ะ”

“อุ้ย! สวัสดีค่ะ ชื่อเจ้าขาค่ะ” จันทรภายกมือไหว้เกตุวดีอีกรอบ

“ชื่อน่ารักเชียว ไม่ต้องไหว้แล้ว สองรอบแล้วเนี่ย แล้วนี่เชนทร์ไปไหน เห็นบอกว่าไม่ไปทำงาน”

“อยู่ในบ้านค่ะ เจ้าก็เลยออกมาเดินเล่น เขาดูหงุดหงิดแปลกๆ”

“หึๆ คนทำงานหลายอย่างก็งี้แหละ มีเรื่องให้คิดจุกจิกไปหมด ว่าแต่ใช่เราหรือเปล่าที่มากับเชนทร์เมื่อคืนน่ะ”

“เอ่อ ทะ ทะ ทำไมรู้คะ หรือว่าทุกคนรู้หมดแล้ว” จันทรภาอึกอักไปทันที เพราะไม่รู้ว่าคนจะมองเช่นไร

“พี่ก็ต้องรู้เป็นธรรมดาแหละ ไปเดินเล่นกันไหม” แน่นอนการชวนเดินเล่นจะได้รู้ประวัติของสาวสวยคนนี้

“ค่ะ” จันทรภาตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ เพราะเกร็งชอบกล ว่าแล้วเกตุวดีก็พาเดินเล่นริมลำธารแถวๆ บ้านของคเชนทร์นั่นแหละ แต่ห่า