บทที่ 174

หลังจากที่เลือกส้มเรียบร้อย ไซล่าก็พาเขาไปยังพื้นที่สินค้าโภคภัณฑ์เพื่อดูว่ามีอะไรอีกที่พวกเขาต้องการใช้ในบ้าน

“ดูเหมือนว่าฉันจะลืมเอาบางอย่างมาด้วย” สแตนลีย์พูดพลางทอดสายตาไปยังพื้นที่จำหน่ายชุดชั้นใน

“ถ้าลืมเอาอะไรมาด้วย ก็ซื้อที่นี่ไปเลยก็ได้” ไซล่ากล่าว

สแตนลีย์ก้มตัวลงพลางคล้องแขนกับด้ามจับของรถเข็นและจ้องมองเธอ “เธอคิดว่าของพวกนี้จะพอดีกับฉันไหม?”

ไซล่าดูสับสน เธอไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องอะไร “หา?”

เขายังคงเงียบและชี้ไปยังหมวดชุดชั้นในชาย

เมื่อตามทิศทางนิ้วของเขาไป ทันใดนั้น ไซล่าก็สังเกตเห็นทั้งหมวดที่เต็มไปด้วยชุดชั้นในชายไม่ไกลออกไป

ใบหน้าและลำคอของเธอเริ่มแดงขึ้นทันที

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นคำถามที่มีเจตนาร้ายอย่างแน่นอน แต่ตอนที่ชายคนนี้เอ่ยถามด้วยใบหน้านิ่งสงบ เธอก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจแต่อย่างใด

ความทรงจำที่เธอได้ฝังเอาไว้ด้วยความยากลำบากมากก็กลับมาราวกับน้ำท่วมใหญ่พร้อมกับส่งกระแสไฟไปทั่วร่างกาย ซึ่งทำให้เธอรู้สึกชาและหัวใจก็เต้นเร็วขึ้น

เดี๋ยวนะ...เธอคิดถึงเรื่องพวกนั้นทำไม?

ไซล่ากระแอมแก้เขินและมองเขา “เรื่องคืนนั้น...เราตกลงกันว่าจะไม่พูดถึงอีกไม่ใช่เหรอ?”