เซียวอวี้จำต้วนเจิ้งได้ และรู้ด้วยว่าเขาเป็นน้องชายร่วมสายเลือดของต้วนไหวซวี่ ดังนั้น จึงมีทัศนคติที่ไม่ดีต่อต้วนเจิ้งไปตลอดการเดินทางนี้ หารู้ไม่ว่า ต้วนเจิ้งก็ทำเช่นเดียวกันกับเขา ในใจของต้วนเจิ้งนั้น พี่ชายของตนเองดีกว่าฮ่องเต้ผู้โง่เขลาองค์นี้เป็นสิบเป็นร้อยเท่า ไม่ช้าก็เร็ว เฟิ่งจิ่วเหยียนสตรีพิษคนนี้จักต้องนึกเสียใจ! สองวันต่อมา คณะเดินทางก็มาถึงเชิงภูเขาอวี้หลิง ภูเขาอวี้หลิงนั้นสูงตระหง่านโดดเด่น เหนือยอดเขามีเมฆบังหมอกปกคลุม ดุจแดนสวรรค์ ที่ซึ่ง เซียน และมารอยู่ร่วมกัน เฟิ่งจิ่วเหยียนสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสังหารที่รุนแรงนัก เป็นตามที่คาดไว้ ทันทีที่พวกเขาลงจากรถม้า พลันมีองครักษ์ลับหลายร้อยคนปรากฏตัวขึ้น และปิดกั้นทางเข้าไว้ “ผู้มาเป็นใคร!” ต้วนเจิ้งร้อนอกร้อนใจอยากจะเปิดเผยตัวตนเต็มที “ฮ่องเต้อยู่ที่นี่ พวกเจ้ายังไม่รีบคุกเข่าลงอีก!” เขาเพียงคิดง่าย ๆ เจดีย์เก้าชั้นแห่งนี้ตั้งอยู่ในเขตอำนาจของราชสำนัก ลองคิดดูแล้วหากฮ่องเต้ตรัสเพียงคำเดียว พวกเขาทั้งหมดต้องหลีกทางให้อย่างเชื่อฟัง และการให้หนานซานอ๋องเปิดประตูทางเข้าเจ
เฟิ่งจิ่วเหยียนประคองเซียวอวี้ไว้อย่างมั่นคง ขณะเดียวกันเฉินจี๋ก็เข้ามาช่วยทันทีเช่นกัน ต้วนเจิ้ง : ! หนานซานอ๋อง : ? “เจ้าทำอันใดกับฝ่าบาท!” หนานซานอ๋องโพล่งถามด้วยความโกรธเกรี้ยว ครั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนมอบเซียวอวี้ให้เฉินจี๋แล้ว พลันก้าวไปข้างหน้า กำหมัดแสดงความเคารพต่อหนานซานอ๋อง “ท่านอ๋อง มิจำเป็นต้องเสียสละชีวิตของทหารผู้บริสุทธิ์เลย “ผู้น้อยซูฮ่วน ขอท้าประลอง เพื่อเข้าสู่เจดีย์เก้าชั้น” หนานซานอ๋องได้ยินเช่นนั้น มิแสดงท่าทีอนุญาตหรือปฏิเสธ และยังคงจับจ้องมองไปทางเซียวอวี้ จนกระทั่งเฉินจี๋ส่งฮ่องเต้ขึ้นไปในรถม้า และทำความเคารพเพื่อลาเขาแล้ว หนานซานอ๋องจึงรู้สึกโล่งใจได้เสียที เขาหันไปมองเฟิ่งจิ่วเหยียน และเอ่ยถามอย่างเฉียบขาด “เจ้าอยากเข้าไปในเจดีย์เก้าชั้นจริงรึ?” เฟิ่งจิ่วเหยียนพยักศีรษะ “ขอรับ!” “ดี” หนานซานอ๋องตอบรับด้วยความเต็มใจยิ่ง ก่อนที่เฉินจี๋จะออกเดินทาง ได้โค้งคารวะให้เฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างเคารพ “คุณชายซู โปรดรักษาตัวด้วย!” ในขณะนี้ เฉินจี๋ยังไม่รู้เลยว่า นางหาได้เป็นแค่ซูฮ่วนเท่านั้น ยังคงเป็นอดีตฮองเฮา
เฉินจี๋บังคับรถม้าไปได้ไม่ไกลนัก พลันมีการเคลื่อนไหวขึ้นในรถม้าแล้ว เขายังไม่ทันหยุดรถม้าเพื่อจะตรวจสอบ ก็ได้ยินเสียงคำรามดุจสายฟ้าฟาด “หยุดรถ!” เฉินจี๋ร่างกายแข็งทื่อโดยอัตโนมัติ ซูฮ่วนใช้เข็มเงินอาบยามอมเมามิใช่หรือ? เหตุใดฝ่าบาททรงฟื้นขึ้นมาเร็วเช่นนี้! ฟึบ—— เซียวอวี้เปิดม่านรถม้า นัยน์ตาสีรัตติกาลเปล่งประกายด้วยกลิ่นอายสังหาร ด้วยว่าฤทธิ์ยามอมเมายังไม่หมดสิ้นไปเสียทีเดียว ใบหน้าของเขายังดูอ่อนแรงเล็กน้อย ทันใดนั้น เขาก็ยกเท้าเตะเฉินจี๋ตกลงไป! อาการบาดเจ็บของเฉินจี๋ยังไม่หายดี การเตะครั้งนี้จึงสร้างความเจ็บปวดสุดแสนให้เขา ทว่าเขาผุดลุกขึ้นมาทันที และคุกเข่าลง “ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมมิอาจทนเห็นพระองค์เสี่ยงต่อการฝ่าฝืนกฎต่อต้านผู้คน! หากโลหิตหงส์ถูกทำลาย...” “หุบปากซะ!” ดวงตาของเซียวอวี้เต็มไปด้วยความเย็นชาสุดพรรณนา “หากซูฮ่วนเป็นอันใดไป เจ้าก็อย่าหวังจะได้มีชีวิตอยู่!” ทุกคนก็อย่ามีชีวิตอยู่อีก! หัวใจของเฉินจี๋พลันบีบรัดแน่น ฝ่าบาทจะให้ความสำคัญต่อซูฮ่วนขนาดนี้ได้อย่างไร! เฉินจี๋เอ่ยทัดทาน “ฝ่าบาทพ่ะย
ผู้ตายมิใช่ประมุขพรรคเทียนหลง เรื่องนี้ ทำให้ต้วนเจิ้งก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ เขาร้อนอกร้อนใจรีบถาม “สรุปว่าเกิดอันใดขึ้นกันแน่! แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไร?” หร่านชิวก็ดูกังวลใจ ทว่ายังอธิบายอย่างเป็นขั้นเป็นตอน “พรรคเทียนหลงนั้น ในวันปกติ ประมุขพรรค เก้าราชา และผู้พิทักษ์ทั้งสอง จักสวมหน้ากากตลอดเวลา “ครั้งหนึ่งข้าเคยเป็นคนสนิทข้างกายของประมุขพรรคหยางเหลียนซั่ว แต่ไม่รู้ว่าหน้าตาภายใต้หน้ากากของพวกเขาเป็นอย่างไร “ในวันนั้นประมุขพรรคออกจากบำเพ็ญตน พวกเราจึงเชื่อมั่นโดยไร้เงื่อนไข ว่านั่นคือประมุขพรรค “ทว่าหลังจากที่เขาตายแล้ว ข้าก็สำรวจพบปานเล็กที่ต้นคอด้านหลังของเขา “ปานเล็กนั้น ข้าเคยเห็นบนตัวของผู้พิทักษ์ขวา เพราะเขาเคยสอนเคล็ดวิชาพลังจิตภายในแก่ข้าอยู่ระยะหนึ่ง ข้าจึงค่อนข้างจะคุ้นเคยกับเขา “เดิมข้าแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ ภายหลังยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าผิดปกติ “ประมุขพรรคบำเพ็ญตนนั้น สิ่งที่ฝึกฝนคือเคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถี “เคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถีนี้สามารถดูดซับพลังภายในของผู้อื่น มาเป็นของตนเองได้ “ทว่าประมุขพรรคตัวปลอมนั้น
มิใช่แค่เซียวอวี้เท่านั้น ต้วนเจิ้งก็ลังเลแล้วเช่นกัน หลังจากที่เขาส่งหร่านชิวออกไปแล้ว ก็มาพบเฟิ่งจิ่วเหยียน “พลังภายในของหยางเหลียนซั่วผู้นั้น แข็งแกร่งยิ่งกว่าผู้พิทักษ์ทั้งสองคนนั้นมาก “และตอนนี้เขาได้บรรลุเคล็ดวิชาดาราโรยหมื่นวิถีแล้วด้วย “เจ้าไม่อาจ สู้ชนะเขาได้เลย และจักตายเปล่าก็เท่านั้น “พี่ชายของข้า...” เขาหยุดเอ่ยชั่วครู่ ลดศีรษะลง ในใจมีคำพูดมากมายที่ยากจะเอ่ย “พี่ชายของข้าไม่อยากให้เจ้าตายแน่นอน!” เฟิ่งจิ่วเหยียนมีสายตาที่เด็ดเดี่ยว “หากข้าไม่รู้ว่าเขาถูกขังอยู่ข้างในก็แล้วไป เมื่อรู้แล้ว ก็ย่อมจะไม่นิ่งดูดาย” “เจ้าเอาชนะสิบสองเทพชะตายังไม่ได้เลย! แล้วจะโอ้อวดอะไรได้!” จู่ ๆ ต้วนเจิ้งก็เงยหน้าขึ้น เบ้าตาแดงก่ำ “เจ้าคิดจะตายไปพร้อมกับพี่ชายของข้ารึ! พวกเจ้าอยากจะตายสังเวยรักหรือไร! พี่ชายของข้าจะไม่ยอมแน่!” เขาอายุเท่าไรแล้ว? ยังเอะอะก็เอาแต่ร้องไห้ เฟิ่งจิ่วเหยียนขมวดคิ้วมุ่น “ขอเพียงยังมีความหวังที่จะช่วยเขาได้ ข้าก็จะลองดู” ถึงแม้จะต้องตาย ก็ไม่เสียใจเลย ต้วนเจิ้งส่ายศีรษะแรง ๆ “ไม่ได้ ข้าไตร่
หนานซานอ๋องก็คาดไม่ถึงเช่นกัน ไอ้เด็กคนนี้ กล้าที่จะชี้กระบี่ใส่เขาจริง ๆ ! “กฎของภูเขาอวี้หลิง...” เฟิ่งจิ่วเหยียนพลิกคมกระบี่ กรีดบนลำคอของเขาจนเกิดรอยแผลเลือด “กฎของข้าคือ จับโจรต้องจับหัวหน้าก่อน “ฝ่าบาทสังหารท่านไม่ได้ ข้าทำได้ “หากท่านตายแล้ว ภูเขาอวี้หลิงจะอลหม่าน “ดังนั้น เชิญเปิดประตู” หนานซานอ๋องกำหมัดแน่น พลางมองไปทางเซียวอวี้ที่อยู่ไม่ไกล “ฝ่าบาท นี่คือคนที่ท่านนำมาหรือพ่ะย่ะค่ะ!” ในเวลานี้เซียวอวี้ก็ประหลาดใจเช่นกัน เขาไม่ได้คาดคิดว่า เฟิ่งจิ่วเหยียนจะจับหนานซานอ๋องเป็นตัวประกันโดยตรง ต้วนเจิ้งเร่งเร้าด้วยสายตาเย็นชา “รีบเปิดเจดีย์เก้าชั้นเร็วเข้า มิฉะนั้นจักสังหารท่านที่ทั้งแก่ทั้งคร่ำครึนี่ซะ! ให้ท่านไปเฝ้าภูเขาอยู่ในยมโลก!” เหล่าองครักษ์ของหนานซานอ๋องมีสายตาที่เฉียบคม “ปล่อยท่านอ๋องเดี๋ยวนี้!” หนานซานอ๋องกลับแย้มยิ้ม ริ้วรอยพลันปรากฏขึ้น บนใบหน้าที่เข้มงวดของเขา “ได้! ซูฮ่วน เจ้าชั่วช้ามากพอ เชิญเจ้าเข้าไป ในเจดีย์เก้าชั้นได้” เส้นทางต่างกันมุ่งสู่เป้าหมายเดียวกัน คนที่เจดีย์เก้าชั้นต
เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้มองอย่างระแวดระวัง และได้เห็นว่า มีชายชราหลังค่อมคนหนึ่งเดินลงมา ดวงตาเปล่งประกายความเย็นชา และความหิวโหย พลางจับจ้องมองมาที่มือของพวกเขา ทันใดนั้นแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของชายชรา พลันมืดลงทันที “พวกเขาไม่ได้ให้พวกเจ้านำของกินมาด้วยรึ?” เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจความหมาย เซียวอวี้อธิบาย “อาชญากรที่ราชสำนักส่งมา จักนำอาหารเข้ามาในเจดีย์ด้วย” พวกเขาเข้ามาในเจดีย์อย่างเร่งรีบ หนานซานอ๋องที่ยอมเปิดประตูเจดีย์เพราะถูกจับเป็นตัวประกัน ย่อมจะไม่ได้เตรียมอาหารให้นางอย่างเหมาะสม เฟิ่งจิ่วเหยียนเข้าใจแล้ว จึงก้าวออกไปข้างหน้า และกล่าวกับชายชรา “พวกเราสองพี่น้องเร่งรีบเข้ามาในเจดีย์ จึงไม่มีอาหารติดมาด้วยเลย” ชายชราคนนั้นหัวเราะเยาะผ่านลำคอ ดูเหมือนจะไม่สนใจมากนัก “ราชสำนักไม่ได้ส่งคนใหม่เข้ามาหลายปีแล้ว...ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” พฤติกรรมของเขาแตกต่างจากคนทั่วไป ไม่ได้มองพวกเขาขณะที่พูด และตอนที่เอ่ยพึมพำ ก็จับศพบนพื้นอย่างลวก ๆ ก่อนจะลากขาศพขึ้นบันไดหินไป เฟิ่งจิ่วเหยียนกับเซียวอวี้หันมามองหน้ากัน แล้วเดินตา
เหรินลิ่วมีประสบการณ์สูง ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายมีความสามารถแค่ไหนทว่าคนหนุ่มตรงหน้าคนนี้ ดวงตาทั้งคู่เย็นชาลุ่มลึก วางมาดถือดีเป็นผู้อาวุโส ขาดความมีชีวิตชีวาเขายกเปลือกตาขึ้นมา “เกมลูกเต๋า หวาเจี้ยว หรือว่าโต้วเยา?”เกมลูกเต๋าใช้ลูกเต๋าสี่ลูก หวาเจี้ยวใช้ลูกเต๋าสามลูก โต้วเยาเป็นหนึ่งในวิธีเล่นที่ใช้ลูกเต๋าหกลูกเซียวอวี้ขมวดคิ้วเข้ม ฟังไม่เข้าใจเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่คิดมาก“หวาเจี้ยว”เหรินลิ่วกระตุกมุมปาก“ได้ หวาเจี้ยว”พูดเสร็จ เขาหรี่ตาลงทันที “คนหนุ่ม ไม่ค่อยได้เล่นลูกเต๋า?”เฟิ่งจิ่วเหยียนเม้นมุมปากข้างใต้หน้ากาก ไม่พูดอะไรกับการหยั่งเชิงนี้การแข่งขันเริ่มขึ้น เดิมควรชนะสองในสามเกมทว่าเหรินลิ่วค่อนข้างมั่นใจในฝีมือการพนันของตนเอง“คนหนุ่ม ภายในสามเกม ขอเพียงเจ้าเอาชนะข้าได้หนึ่งเกม ถือว่าชนะแล้ว”เหรินลิ่วผ่อนนิ้วมือทั้งสิบ หยิบถ้วยลูกเต๋าขึ้นมาอย่างไม่รีบ หลังจากเขย่าไปมาหลายที ก็รวบเอาลูกเต๋าสามลูกที่วางบนโต๊ะเข้าไปตามด้วยข้อมือของเขาเคลื่อนไหวไปมา ลูกเต๋าในถ้วยลูกเต๋าส่งเสียงดังชัดเจนสมกับที่เขาเป็น “เซียนพนัน” มีเทคนิคอย่างไม่อาจคาดเดาได้เฟิ่งจิ่วเหยียนใจจดใ
หลิวอิ๋งดิ้นรนเหมือนคนบ้า“ปล่อยข้า! ข้าเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของท่านประมุขนะ! ข้าจะไปพบท่านพี่! พวกเจ้าจะทำร้ายท่านพี่ของข้า!”“ขุนนางรัก รีบหยุดพวกเขาเร็ว!“พวกเขาต้องมีเจตนาร้ายแน่!”ยามนี้เหล่าขุนนางต่างไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ต่อให้พวกนางอยากจะช่วย ก็ยังต้องดูด้วยว่าตนมีความสามารถที่จะช่วยหรือไม่แม่ทัพใหญ่ทั้งสี่มีอำนาจคุมกองทัพ รวมกับฮองเฮาแคว้นหนานฉีเองก็อยู่ที่นี่ จะให้สู้อย่างไรเล่า?อีกทั้งประมุขคนใหม่นี้มีเหตุผลชอบธรรมจริงหรือไม่ ก็ยังต้องพิจารณากันอีกที!หากนางไม่ใช่ซู่ยวนจริง ๆ พวกนางจะไม่กลายเป็นประสงค์ดีแต่ดันทำเรื่องไม่ดีลงไป แล้วช่วยคนชั่วทำความผิดหรอกหรือ?เสียงโวยวายของหลิวอิ๋ง เฟิ่งจิ่วเหยียนทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่นางสั่งทุกคนอย่างหนักแน่น“แม่ทัพหู ท่านดูแลท้องพระโรงให้ดี“แม่ทัพอีกสามท่านแยกกันเฝ้าประตูวัง ไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าออกทั้งสิ้น ป้องกันไม่ให้สายลับของแคว้นอื่นฉวยโอกาสสร้างความวุ่นวาย“มั่วซินหมัวมัว พาขุนนางคนสนิทสองสามคนตามข้าไปพบท่านประมุข”“เพคะ!” หูย่วนเอ๋อร์และมั่วซินหมัวมัวตอบรับคำสั่งขุนนางบุ๋นบู๊ที่เหลือเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกสั
บนบัลลังก์มังกร หลิวอิ๋งมองเฟิ่งจิ่วเหยียนที่กำลังได้เปรียบแล้วฝืนยิ้ม“ที่แท้ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดนี่เอง ถึงอย่างไรความจริงก็เป็นเรื่องภายในของแคว้นซีหนี่ว์ แคว้นหนานฉี...”เฟิ่งจิ่วเหยียนขัดจังหวะหลิวอิ๋งที่กำลังพูดด้วยแววตาเย็นชา“ข้าจะพบประมุขแคว้น”หลิวอิ๋งซ่อนเจตนาไม่ดีไว้ในรอยยิ้ม“ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือ ประมุขแคว้นทรงสวรรคตแล้ว ยามนี้ยังไม่ได้ประกาศออกไป เพราะกลัวว่าในแคว้นจะเกิดความวุ่นวาย หากพวกเจ้าไม่เชื่อก็รีบไปที่ตำหนักบรรทมสิ ประมุขแคว้น...ทรงอยู่ในโลงแล้ว”“อะไรนะ!” ปฏิกิริยาของมั่วซินหมัวมัวรุนแรงมากหลิวอิ๋งแสร้งแสดงท่าทีเสียใจ ใช้มือหนึ่งปิดใบหน้า ไหล่สั่นสะท้าน ราวกับกำลังสะอึกสะอื้นด้วยความเศร้านางก้มศีรษะลงครึ่งนึง แล้วกล่าวเสริมว่า“เหล่าขุนนางรักเอ๋ย ไม่ใช่ว่าข้าต้องการปิดบังพวกท่าน ทว่านี่เป็นเรื่องกะทันหัน ภายในก็วุ่นวาย ภายนอกศัตรูรุกราน ข้าไม่กล้าพูดออกมา“วันนี้ กบฏมั่วซินกลับเดินเข้ามาติดกับดักด้วยตนเอง ในที่สุดวิญญาณของท่านพี่ที่อยู่บนสวรรค์ ก็ได้ตายตาหลับเสียที“ท่านพี่...”นางร้องไห้เสียใจ ทำให้เหล่าขุนนางร้องตามไปด้วย“ท่านประมุข!”มั่วซินห
เหล่าขุนนางของแคว้นซีหนี่ว์ล้วนรู้ดี มั่วซินหมัวมัวเป็นคนเก่าแก่ข้างกายประมุข ได้รับความไว้วางใจจากประมุขเป็นอย่างมากคำพูดของนาง น่าจะไม่ผิดทว่า ใต้เท้าซู่ยวนคนนี้ เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของประมุข...ชั่วขณะหนึ่ง ทุกคนไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใครมั่วซินกล่าวหาว่าสถานะซู่ยวนเป็นตัวปลอม ซู่ยวนก็กล่าวหาว่ามั่วซินกบฏ ทั้งสองฝ่ายต่างก็มีความคิดเห็นของตนเองจนเฟิ่งจิ่วเหยียนออกมาพูด“เหตุใดไม่ให้ประมุขทรงตรัสด้วยตนเอง?”เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ สายตาหลิวอิ๋งฉายแววความโหดร้าย“ข้าไม่มีทางให้พวกเจ้าทำร้ายพี่สาว! พวกเจ้าเป็นโจรกบฏ อย่าคิดที่จะได้พบประมุข! ทหาร จัดการพวกนาง!”“ข้าจะดูว่าใครกล้าลงมือ!” แม่ทัพใหญ่หูย่วนเอ๋อร์ออกมายืนด้านหน้า ปกป้องเฟิ่งจิ่วเหยียนกับมั่วซินหมัวมัวหลิวอิ๋งตำหนิหูย่วนเอ๋อร์“แม่ทัพหู เจ้าก็คิดจะกบฏหรือ! เห็นแก่ที่พวกเจ้าไม่รู้ความจริง ถูกคนหลอกลวง ข้าให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย รีบมายืนฝั่งข้า! จับกุมตัวโจรกบฏ!”หูย่วนเอ๋อร์พูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม“ต่อให้จะลงโทษใคร ก็ควรให้ประมุขตัดสิน! ใต้เท้าซู่ยวน ประมุขอยู่ที่ใด!”หลิวอิ๋งเห็นว่าคนพวกนี้ไม่ฟังคำพูดตนเอง บีบ
ในพระราชวัง แคว้นซีหนี่ว์หลิวอิ๋งพาประมุขกลับวังอย่างเปิดเผย เหล่าข้าหลวงล้วนเคารพนาง ไม่สงสัยในตัวนางเพื่อไม่ให้ประมุขเปิดปากขอความช่วยเหลือ หลิวอิ๋งให้นางทานยาสลบ ทำให้นางตกอยู่ในสภาวะหมดสติเทียบกับความใจเย็นของหลิวอิ๋ง เจิ้งจีรู้สึกตื่นเต้น ไม่กล้ามองผู้ใดจนกระทั่งพาประมุขส่งมาถึงตำหนักบรรทม หลังจากสั่งให้ข้าหลวงทั้งหมดออกไปแล้ว เจิ้งจีค่อยถามด้วยเสียงเบา“ท่านแม่ เราทำเช่นนี้ จะไม่มีใครรู้จริง ๆ หรือ?”หลิวอิ๋งมองประมุขบนเตียง ด้วยแววตาโหดเหี้ยม“นางใกล้จะตายแล้ว ตำแหน่งประมุข ไม่ช้าก็จะเป็นของข้า ขอเพียงข้าควบคุมทั่วทั้งแคว้นซีหนี่ว์ ก็จะไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับข้า!”เจิ้งจียังคงรู้สึกหวาดกลัวหวนคิดถึงเมื่อไม่นาน นักฆ่าพวกนั้นบุกเข้ามาในจวนชานเมือง สังหารองครักษ์ข้างกายประมุข แล้วก็ปลอมเป็นองครักษ์ ร่วมมือกับพวกนาง พาประมุขกลับวังตอนนี้ นักฆ่าพวกนั้นก็อยู่ในวัง กระทั่ง คอยจับตามองอยู่ข้างกายพวกเขาต่อให้ท่านแม่เป็นประมุข ก็จะสามารถสบายใจไม่ทุกข์ไม่ร้อนจริงหรือ?“ท่านแม่ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก ข้ากลัว”น้ำเสียงเจิ้งจีสั่นเทาหลิวอิ๋งลูบใบหน้านาง พูดเตือนนาง
ในพระราชโองการที่ประมุขแคว้นซีหนี่ว์ให้กับเฟิ่งจิ่วเหยียนนั้น เขียนบันทึกไว้อย่างชัดเจน ขอเพียงนางยินยอม ก็สามารถเป็นประมุขแคว้นซีหนี่ว์ได้ทุกเมื่อเฟิ่งจิ่วเหยียนถือพระราชโองการไว้ ในใจรู้สึกว้าวุ่นตลอดเวลาที่ผ่านมา นางคิดเพียงว่าตนเองคือคนของแคว้นหนานฉี เพื่อปกป้องแผ่นดิน ตายอยู่บนสนามรบ ก็ไม่ตำหนิเสียใจทว่าตอนนี้...ประมุขแคว้นซีหนี่ว์รู้นิสัยของนางเป็นอย่างดี รู้ว่านางไม่มีทางรับอำนาจปกครองแคว้นซีหนี่ว์“เด็กดี พระราชโองการฉบับนี้ เป็นสิ่งรับประกันที่ป้าให้กับเจ้า ให้อนาคตเจ้ามีทางถอย”บนโลกนี้ การมีชีวิตอยู่ของสตรีนั้นยากลำบากมีเพียงแคว้นซีหนี่ว์ เป็นผืนแผ่นดินของสตรีในความรู้สึกส่วนตัว นางยังคงคาดหวังให้จิ่วเหยียน สามารถกลับมาสู่ตระกูลทว่าอย่างไรนี่ก็เป็นเพียงความหวังจิ่วเหยียนกับฮ่องเต้ฉีเป็นสามีภรรยาที่รักใคร่กัน กำลังเป็นช่วงเวลาที่ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ แยกจากกันไม่ได้นายหญิงเฟิ่งคาดเดาได้ว่าในพระราชโองการมีอะไร สีหน้าแสดงออกถึงตกตะลึง“พี่สาว ท่านคิดอยากที่จะ...”ประมุขพูดขัดนาง“ซู่ยวน ให้เด็กตัดสินใจเองเถอะ”จากนั้นก็หันไปสั่งมั่วซิน“เราเหนื่อยแล้ว
อารมณ์ประมุขแคว้นซีหนี่ว์แปรปรวนอย่างมาก บวกกับความปรารถนาที่เฝ้ารอคอยมานานเป็นจริง...การได้หาเจอน้องสาวที่แท้จริง เหมือนเชือกที่รัดแน่น ขาดกะทันหัน ร่างกายทนรับไม่ไหวในที่สุดหมอหลวงผู้ติดตามเฝ้าอยู่ด้านข้างเตียง ให้การรักษาอย่างเร่งด่วนด้านนอกห้อง เฟิ่งจิ่วเหยียนรออยู่เป็นเพื่อนนายหญิงเฟิ่งนายหญิงเฟิ่งยังคงถามย้ำอยู่หลายรอบ“จิ่วเหยียน ข้าคือซู่ยวนจริง ๆ หรือ? คราวนี้ไม่ได้ตรวจสอบผิดจริง ๆ หรือ?”เฟิ่งจิ่วเหยียนอดทน เล่าความจริงกับนางฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่าต่อให้นายหญิงเฟิ่งเตรียมใจตั้งแต่แรก ก็ยังคงไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงนี้จากที่นางเป็นคนแคว้นหนานฉี กลายเป็นคนแคว้นซีหนี่ว์ กระทั่งยังกลายเป็นน้องสาวของประมุขทว่าลูกชายลูกสาวของนาง ล้วนอยู่ที่แคว้นหนานฉีต่อไปนางจะทำอย่างไร?และพี่สาวที่นางเพิ่งรู้ความจริง เวลานี้ยังคงเสี่ยงอยู่ตรงประตูนรก...นายหญิงเฟิ่งรู้สึกใจหาย จิตใจกระสับกระส่ายเฟิ่งจิ่วเหยียนจับมือของนางไว้แน่น ปลอบโยนอย่างไร้เสียงนายหญิงเฟิ่งเอียงศีรษะมองนาง แล้วค่อยผ่อนคลายเล็กน้อย“จิ่วเหยียน ประมุขจะไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่?”เฟิ่งจิ่วเหยียนไม่สามารถใ
ก่อนที่ชายลึกลับจะปล่อยเจิ้งจี ได้ป้อนยาเม็ดหนึ่งใส่ปากของนางเจิ้งจีอยากคายออกมา กลับถูกเขาบีบคางไว้ ยังเม็ดนั้นจึงไหลลงคอไปหลิวอิ๋งมองเห็นกับตา ร้อนรุ่มอยู่ในใจ“เจ้าเอาอะไรให้นางกิน!”ฝ่ายชายพูดขึ้นมาอย่างสบายอารมณ์ “แน่นอนว่าเป็นยาพิษ ชีวิตลูกสาวของเจ้าอยู่ในมือพวกเรา”สายตาเจิ้งจีเต็มไปด้วยความหวาดกลัวนางกลัวตายนางอยากมีชีวิตอยู่“ท่านแม่ ท่านแม่ช่วยข้าด้วย!”ท่าทีหลิวอิ๋งเต็มไปด้วยความโกรธ“ข้าได้ตอบตกลงทำงานให้พวกเจ้าแล้ว ไยยังต้องทำร้ายลูกสาวข้า! ยาถอนพิษล่ะ! ยาถอนพิษอยู่ที่ใด?”ฝ่ายชายหัวเราะเสียงดัง“ยาถอนพิษ? จะให้เจ้าตอนนี้ได้อย่างไร? หลังจากทำงานสำเร็จแล้ว พวกเจ้าสองแม่ลูกก็จะปลอดภัยเอง ทว่าตอนนี้ พวกเจ้าว่าง่ายเชื่อฟังจะดีที่สุด!”แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ฆ่าคนได้อย่างไม่กะพริบตาหลิวอิ๋งเกลียดแค้นจัดทว่า ถูกคนอื่นควบคุม ทำได้เพียงก้มหัว……แคว้นซีหนี่ว์ช่วงเวลานี้ อาการป่วยของประมุข ไม่มีร่องรอยว่าจะดีขึ้นเลยสุขภาพของนานย่ำแย่อย่างมาก แม้แต่ยาก็ไม่สามารถย่อยได้ส่วนงานราชกิจ นางมอบหมายให้กับขุนนางหลายคนที่ไว้ใจนางใช้ข้ออ้างไปรักษาตัว
เมื่อเทียบกับบุตรสาวที่มีความมั่นใจ หลิวอิ๋งกลับมีแต่ความกังวลใจนางรู้สึกอยู่ตลอดว่า เรื่องทั้งหมดแฝงกลิ่นอายความไม่ชอบมาพากลโดยเฉพาะกับราชทูตเหล่านั้นที่หายตัวไปอย่างกะทันหัน...เพล้ง!ขณะที่สาวใช้ยกน้ำชาออกมา เจิ้งจีสะบัดแขนเสื้อแรงเกินไป จึงมิทันระวังทำถ้วยชาหก จนลวกมือตนเองก่อนหน้านี้เจิ้งจีอยู่ที่พระราชวังแคว้นซีหนี่ว์ เป็นนายที่ผู้คนมากมายต้องให้ความเคารพ หากมีสิ่งใดมิราบรื่นเพียงเล็กน้อย จะมิยอมทนเด็ดขาด ตอนนี้แทบจะกลายเป็นสัญชาตญาณ นางจึงฟาดฝ่ามือออกไปอย่างทันควัน“เพียะ!” สาวใช้ปรากฏรอยแดงบนใบหน้าขึ้นมาทันที พลันรีบก้มศีรษะและขออภัยเจิ้งจีตอบโต้ฉับไว: “พวกรนหาที่ตาย ยกชาไม่เป็นหรืออย่างไร? มือข้าถูกลวกจนเป็นแผลแล้ว รีบไปนำยามาเดี๋ยวนี้!”หลิวอิ๋งรู้สึกหงุดหงิดใจ จึงตำหนิบุตรสาว“พอแล้ว แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”ถึงอย่างไรก็เป็นจวนขององค์หญิงใหญ่เจิ้งจีรู้สึกคับแค้นใจ จึงยื่นมือไปตรงหน้ามารดา“ท่านแม่ เป็นเรื่องใหญ่แล้วเจ้าค่ะ! ท่านดูมือของข้าสิ! ประเดี๋ยวก็ต้องเข้าวังไปพบฝ่าบาทแล้ว มือของข้ากลายเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาททรงมิพอพระทัยจะทำอย่างไร!”มือนับเป็นใบหน้าที่
หนานฉี เมืองหลวงหลิวอิ๋งยังคงมิได้ข่าวคราวของราชทูตคนอื่น ๆ ในใจยิ่งกระวนกระวายในช่วงหลายวันที่ผ่านมานางวนเวียนไปที่จวนรุ่ยอ๋อง เพื่อสอบถามความคืบหน้าทว่า บัดนี้ก็ยังมิได้รับข่าวคราวใด ๆภายในโรงพักแรมเจิ้งจีเห็นมารดากลับมา คำพูดแรกมิใช่แสดงความห่วงใย แต่เป็นการเร่งรัด“ท่านแม่ ฝ่าบาทเสด็จกลับวังแล้ว เมื่อใดพวกเราถึงจะได้เข้าวัง?”สีหน้าหลิวอิ๋งอยู่ในอาการเหม่อลอยเจิ้งจีถามอีก: “ท่านป้ายังมิได้ตอบจดหมายพวกเรา และส่งสาส์นตราตั้งฉบับใหม่มาให้อีกหรือเจ้าคะ? ท่านแม่?”หลิวอิ๋งเรียกสติกลับมา พลันกุมมือบุตรสาวไว้แน่น“ท่านป้าของเจ้ามิมีทางเมินเฉยพวกเรา ถึงอย่างไรข้าก็เป็นน้องสาวแท้ ๆ ของนาง! พวกเราจะเข้าวังไปพบฝ่าบาทได้เลยโดยตรง!”เดิมคิดว่ารุ่ยอ๋องมีความสามารถที่จะตามหาราชทูตได้ มิคาดคิดว่า เขาที่ดูเหมือนเป็นคนเข้าหาได้ง่าย ที่จริงแล้วกลับรับปากนางแบบขอไปทีตลอดสองแม่ลูกจึงมุ่งหน้าไปยังพระราชวังเพื่อขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้ภายในวังเซียวอวี้เพิ่งกลับเข้าวัง ขณะกำลังตรวจดูสาส์นกราบทูลในห้องทรงพระอักษร องครักษ์ก็เข้ามารายงาน---หลิวอิ๋งคนที่อ้างว่าเป็นราชทูตแคว้นซีหนี่ว์มาขอเข้าเฝ