เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 319
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-23 17:00:03บทที่เกี่ยวข้อง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 320
เมื่อถูกถามว่าอาจารย์เป็นผู้ใด จางฉีหยางหันไปมองเฉียวม่อและเวลานี้ เฉียวม่อก็หันมามองเขา พร้อมยิ้มแย้มให้กับเขาแต่เขาเพียงมองดูนาง ไม่พูดว่าอะไรเด็กคนนี้ กลัวว่านางจะปฏิเสธหรือ?เฉียวม่อพูดขึ้นมา เพื่อเป็นการให้กำลังใจเขา“หนุ่มน้อย พูดออกมาอย่างกล้าหาญเถอะ เจ้าสร้างคุณงามความดีใหญ่โตขนาดนี้ ไม่ว่าเป็นใคร ล้วนยินดีรับเจ้าเป็นลูกศิษย์”เพื่อเหมืองหินเซวียนอิงนั้น นางก็สามารถที่จะฝืนรับเขาไว้เป็นลูกศิษย์ได้หลังจากนั้นค่อยหาโอกาสกำจัดเขาก็ได้...จางฉีหยางผงกหัวให้กับเขา ราวกับรับรู้ความตั้งใจของนางแล้วจากนั้นเขาก็พูดขึ้นมา “อาจารย์ของข้าก็คือ...คนในยุทธภพขนานนามว่า รากษสพันเงา ซูฮ่วน”เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ ทุกคนเงียบสงบเฉียวม่อตัวแข็งทื่ออยู่กับที่ รู้สึกเหมือนเลือดในกายแข็งตัวจนหมดในทันทีซูฮ่วน ศิษย์พี่? !โกหกหรือเปล่า!ศิษย์พี่อยู่ในตำหนักเย็นตลอดไม่ใช่หรือ? นางรับจางฉีหยางเป็นลูกศิษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่!ไม่! ไม่ควรเป็นแบบนี้!จางฉีหยางควรที่จะคารวะนางที่เป็นแม่ทัพน้อยเมิ่งคนนี้เป็นอาจารย์ ไม่ใช่ซูฮ่วนอะไรนั่น!เวลานี้ หลายคนของกรมศัสตราวุธ สีหน้าแต่ละคนตกตะลึง หวา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 321
เฉียวม่อไต่ถามด้วยความเป็นห่วงก่อน“ฉี่หยาง ไม่ได้เจอกันนานเลย เจ้าสบายดีหรือไม่?”จางฉี่หยางไม่อยากจะโทษนาง ทว่าเมื่อคิดถึงคำพูดทำร้ายจิตใจที่นางพูดเมื่อวันนั้น ก็ยากที่เขาจะใช้ใจที่เคยเต็มไปด้วยความเคารพเลื่อมใสมาเผชิญหน้ากับนางเขาตอบนางอย่างรักษามารยาทที่ควรจะมีอย่างเต็มที่ว่า“ขอบคุณใต้เท้าที่เป็นห่วง ข้า...สบายดี”เดิมเขาคิดจะบอกนางว่า...ท่านแม่เสียชีวิตแล้ว ท่ามกลางการเคี่ยวกรำจากความอดอยากและความเจ็บป่วย นางตายจากไปอย่างทุกข์ทรมานทว่านางกลับถามต่อทันทีว่า“เจ้ารู้จักกับซูฮ่วนได้อย่างไร?”จางฉี่หยางตอบมั่ว ๆ“เป็นเรื่องบังเอิญน่ะ”ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ฐานะที่แท้จริงของศิษย์พี่คิดดูแล้วศิษย์พี่เองก็คงไม่มีทางบอกเขาจนทำให้เขาต้องเข้ามาพัวพันด้วยจากนั้นเฉียวโม่แสดงสีหน้าเศร้าเสียใจแล้วตรงเข้าประเด็น“ฉี่หยาง ที่วันนั้นข้าปฏิเสธไม่รับเจ้าเป็นศิษย์ ที่จริงแล้วเพราะข้าไม่อาจทำใจให้เจ้าไปตายในสนามรบได้“ข้ากับพ่อของเจ้าเป็นสหายที่ดีต่อกัน เรื่องของเขา จนตอนนี้ข้า...ข้าก็ยังไม่อาจทำใจได้ลง“เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขเพียงคนเดียวของเขา ข้าเพียงหวังให้เจ้าได้มีชีวิตที่สง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 322
ที่แท้ในกล่องก็คือหินเซวียนอิงก้อนนั้นเฟิ่งจิ่วเหยียนไม่เข้าใจนัก เซียวอวี้ส่งสิ่งนี้ให้นางทำไมกัน?หลิวซื่อเหลียงวางหินเซวียนอิงลงพร้อมกล่อง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกย้อนไปถึงยามที่ฮ่องเต้ทรงรับสั่งให้เขานำหินก้อนนี้มาส่ง เขารู้สึกงุนงงเป็นอย่างมากถึงแม้จะกล่าวกันว่าสิ่งที่ฝ่าบาททรงพระราชทานให้ล้วนนับเป็นรางวัล ทว่า...การส่งหินก้อนหนึ่ง ย่อมทำให้คนรู้สึกสับสนอยู่บ้างเดิมทีเขาคิดว่าคงเป็นเพราะทักษะการขี่ม้าของฮองเฮาดี ย่อมเป็นผู้ที่รักม้าด้วย ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงทรงส่งหินรูปม้าให้นางทว่าความจริงก็คือ ยามนั้นฝ่าบาทตรัสเสียงต่ำประโยคหนึ่งว่า“นิสัยของฮองเฮาก็เหมือนหินก้อนนี้ ทั้งน่ารังเกียจทั้งแข็งกระด้าง”คำพูดนี้ของฝ่าบาท หลิวซื่อเหลียงไม่มีความกล้าที่จะบอกกล่าวฮองเฮา แม้แต่คำเดียวก็ไม่กล้าพูดถึงเขาจึงได้แต่พูดยิ้ม ๆ ว่า “ฮองเฮา ฝ่าบาททรงคิดถึงท่านพ่ะย่ะค่ะ”ถึงแม้จะไม่รู้เหตุผลเบื้องหลังเรื่องนี้ เฟิ่งจิ่วเหยียนก็ยังรับหินเซวียนอิงก้อนนี้มาว่ากันตามจริงแล้วนี่เป็นความจริงใจที่จางฉี่หยางมีต่อนางผู้เป็นอาจารย์......ณ จวนองครักษ์อารักขาประตูเฉียวม่อขังตัวเองเอาไว้ในห้อง ท
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 323
เฟิ่งจิ่วเหยียนต้องการป้ายทองไว้ชีวิตสำหรับป้องกันยามที่ความจริงเปิดเผย แล้วฮ่องเต้ต้องการที่จะลงโทษอาจารย์ขึ้นมานางเองก็รู้ดีว่าหากคิดอยากได้ป้ายทองไว้ชีวิต จะต้องสร้างคุณูปการใหญ่หลวง“ท่านไม่จำเป็นต้องให้ยามนี้ หากวันหน้ามีเรื่องที่ท่านแก้ไขไม่ได้ สามารถไปที่ร้านรับจำนำผิงอันหาข้า ซูฮ่วนได้”เมื่อพูดจบนางก็วางเงินก้อนหนึ่งลงบนโต๊ะ หยิบกระบี่ยาวที่อยู่ข้างเก้าอี้แล้วเดินจากไปเฉินจี๋ที่อยู่นอกประตูจึงได้พบนางเขาเองก็อยากรู้เช่นกันว่า รากษสพันเงา ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังในยุทธภพมีหน้าตาอย่างไรทว่าคนผู้นี้สวมหน้ากาก จึงมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้นจากนั้นฝ่าบาทก็เดินออกมาเช่นกันเฉินจี๋ก้าวมาด้านหน้าก้าวหนึ่ง รอรับคำสั่งเซียวอวี้มองไปข้างหน้าแล้วกล่าวนิ่ง ๆ ว่า“ซื้อตัวลูกหลานตระกูลดีที่ถูกบีบให้มาทำงานขายศิลปะความสามารถที่นี่ ส่งพวกนางกลับบ้านเกิด”“พ่ะย่ะค่ะ!” เฉินจี๋คำนับรับพระบัญชา......หลังจากเจรจาเรื่องหินเซวียนอิงกันอย่างเหมาะสมแล้ว หน่วยงานราชการก็เริ่มทำการขุดเหมืองก่อนที่จางฉี่หยางจะเริ่มเข้าร่วมกองทัพอย่างเป็นทางการ ทุกคืนเฟิ่งจิ่วเหยียนก็จะออกจากวังไปชี้แนะการฝึ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 324
“เราไม่ยักรู้ว่า ที่ตำหนักเย็นแห่งนี้จะครึกครื้นถึงเพียงนี้ได้” เซียวอวี้ทอดสายตามองฮองเฮาและนางสนมเจียงที่กำลังกอดกันกลม แววตาเยือกเย็นนิ่งสงบ นางสนมเจียงถูกเขาขู่ขวัญเช่นนี้ ลืมสิ้นแล้วว่าควรจะร้องไห้ออกมาอย่างไร นางผุดลุกขึ้นยืนในเสี้ยวพริบตา ยอบการถวายความเคารพอย่างลนลานวางมือวางไม้ไม่ถูก “หม่อม…หม่อมฉัน ถวายบังคมเพคะฝ่าบาท!” เฟิ่งจิ่วเหยียนเองก็หยัดกายลุกขึ้นมาเช่นกัน ยอมกายถวายความเคารพ “ถวายบังคมฝ่าบาท!” เซียวอวี้ตรงไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง สายตาทิ้งมองบนตัวนางสนมเจียง “เป็นอะไรไป อยากจะมาเป็นสหายฮองเฮาอยู่ที่ตำหนักเย็นหรือ?” ดวงตาทั้งสองข้างของนางสนมเจียงทั้งแดงและบวม เหมือนผลท้อในฤดูใบไม้ร่วง นางผงกศีรษะตอบตามสัญชาตญาณ ทันใดนั้นก็รีบส่ายศีรษะปฏิเสธ สายตาของเซียวอวี้ฉายประกายเยียบเย็น “สรุปว่าอยากหรือไม่!” นางสนมเจียงตกใจจนเข่าทรุด “ฟึ่บ” ลงไปกับพื้น “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉัน…หม่อมฉันขอฝ่าบาททรงเมตตา ให้ฮองเฮาได้ออกจากตำหนักเย็นด้วยเถิดเพคะ!” เซียวอวี้แค่นเสียงเย็นเยียบออกมา พลางมองไปยังเฟิ่งจิ่วเหยียน “เจ้าขอร้องอ้อนวอนถึงเพียงนี้ แต่ฮองเฮากลับดูไม่ค
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 325
คนเราย่อมมีพบพานจากลา เมื่อรู้ว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ท่านอาจารย์จะชี้นำสั่งสอนเขาแล้ว จางฉี่หยางปวดหัวใจอย่างสุดซึ้ง แต่เขาเองก็เข้าใจดี ช้าเร็วอย่างไรสักวันตนเองก็ต้องไปที่ค่ายทหารแล้ว ท่านอาจารย์สอนวิชาให้เขาแล้วมากมาย โดยเฉพาะยุทธวิธีการรบ ชี้แนะสั่งสอนให้เขาได้มีความรู้และรับสิ่งดี ๆ ไปแล้วมากมาย ในขณะกล่าวลา เฟิ่งจิ่วเหยียนได้มอบหอกยาวอันหนึ่งให้เขาไป ได้รับของขวัญชิ้นนี้แล้ว นัยน์ตาของจางฉี่หยางสุกสกาวเป็นประกาย “ท่านอาจารย์ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้าโปรดปรานหอกยาว!” เขาลองซ้อมทันที ก็พบว่าจับคล่องมือเป็นพิเศษ หอกยาวแหวกอากาศ กระทบลงบนพื้นดิน แข็งแกร่งมีพลังอย่างยิ่ง มันราวกับว่าได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขาไปแล้ว เป็นส่วนที่ยื่นออกไปจากแขนของเขาอย่างไรอย่างนั้น เขาไม่เคยใช้ศัสตราวุธที่เหมาะสมถูกใจเช่นนี้มาก่อน จากนั้น ดวงตาของจางฉี่หยางค่อยเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานเพราะความตื่นเต้น เขาลองเพลงหอกกระบวนหนึ่งเสร็จสิ้นแล้ว ก็คุกเข่าลงทันใด “เป็นพระคุณยิ่งนักขอรับท่านอาจารย์! นี่เป็นของขวัญที่ดีที่สุดเท่าที่ศิษย์เคยได้รับมา!” เขาจะสร้างชื่อและผลงานด้วยหอกยา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 326
จอมมารหร่วนฝูอวี้งั้นหรือ!?บุรุษใส่หน้ากากยังไม่ทันได้ตกใจ ศีรษะก็หล่นลงพื้นในชั่วพริบตาต่อมาจางฉีหยางได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว จึงรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วหร่วนฝูอวี้…ชื่อนี้ เหมือนเขาเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอย่างเป็นมิตรหรือศัตรู ปฏิกิริยาแรกของจางฉีหยางคือหนีเท่านั้นทันใดนั้น พลันมีสายลมเย็นวูบพัดผ่านต่อมา ก็มีมือเย็นเฉียบข้างหนึ่งมาบีบคอของเขาเอาไว้เสียงอ่อนหวานยั่วยวนแต่อำมหิตของหญิงสาวดังขึ้นมาข้างหู“เจ้าคือลูกศิษย์ที่ซูฮ่วนเพิ่งรับเข้ามาใหม่สินะ?”นางรู้จักอาจารย์?จางฉีหยางไม่ตอบกลับด้วยความระมัดระวังหญิงสาวหัวเราะคิกคัก“ช่างเป็นคนหัวแข็งเสียจริง ไม่เป็นไร ข้าพอมีเวลาว่าง”เล็บยาวราวกรงเล็บของนาง กุมศีรษะของเขาเอาไว้ครั้นนางออกแรง เขาก็รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อในหัวกำลังจะถูกดูดออกมาอย่างไรอย่างนั้น เจ็บปวดอย่างยิ่งเขากัดฟัน ไม่เปล่งเสียงขอร้องอ้อนวอนแต่อย่างใดผ่านไปเค่อยามหนึ่ง ราวกับหญิงสาวเล่นสนุกจนเหนื่อย ถึงได้เก็บมือกลับมาจากนั้นนางก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เลื่อนมือลงไปข้างล่าง เชิดคางของเขาขึ้นจางฉีหยางไม่เห็น เพียงรู้สึกได้ว่าใ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 327
หนิงเฟยมาถึงตำหนักหย่งเหอ กลับได้ยินว่าฮองเฮากำลังงีบหลับ ไม่ต้อนรับแขกไฟแทบจะไหม้ลามถึงขนคิ้วอยู่แล้ว ฮองเฮายังมีกะจิตกะใจนอนอีกหรือ?หนิงเฟยไม่กลับไปไหน ยังคงรออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วยาม นางกำนัลก็มาเรียนแจ้ง“หนิงเฟย ฮองเฮาตื่นแล้วเพคะ เชิญท่านเข้ามาคุยข้างใน”จุดประสงค์ที่หนิงเฟยมาที่นี่ไม่มีอะไรมาก และไม่คิดที่จะปิดบังไม่ให้คนรู้ด้วยนางทำความเคารพเฟิ่งจิ่วเหยียนเสร็จ ก็เอ่ยออกมาว่า“ฮองเฮาเพคะ ท่านรู้หรือไม่ ช่วงหลายวันมานี้ ระหว่างที่ท่านอยู่ในตำหนักเย็น จิ้งเฟยผู้นั้นลำพองใจมากเพียงใด!”“ของดี ๆ ที่แต่ละแคว้นส่งมาเป็นเครื่องราชบรรณาการ ฝ่าบาทต่างประเคนให้นางหมด“อย่าหาว่าหม่อมฉันปากมากเลยนะเพคะ ขนาดตอนที่ท่านยังตั้งครรภ์โอรสรัชทายาทอยู่ ยังไม่ได้รับของพระราชทานมากมายขนาดนั้น “แถมจิ้งเฟยยังขยันหาเรื่องให้คนอื่นหมั่นไส้ นำสิ่งของที่ฝ่าบาทพระราชทานให้มาแจกจ่าย ทำเช่นนี้ไม่เท่ากับว่านางโอ้อวดที่ตัวเองได้รับความโปรดปรานหรอกหรือ! แค้นนี้ ฮองเฮาอาจจะทนได้ แต่หม่อมฉันทนไม่ได้!”เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่บนตำแหน่งหลักอย่างรักษากริยาท่าทาง ดื่มชาไปพลาง ฟังหนิง
บทล่าสุด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 334
เหล่าราชทูตถูกเชือกมัดรอบเอวและดิ้นไม่หลุดเมื่อเห็นม้าเริ่มวิ่งเร็วขึ้น พวกเขาจำต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อเอาชีวิตรอด สองขาจะวิ่งแซงสี่ขาได้อย่างไร ผ่านไปสักพักพวกเขาก็ล้มลงกับพื้น และถูกกระชากลากถูทั้งเป็น ถึงแม้จะเป็นพื้นทราย พวกเขาก็ไม่อาจทนรับความทรมานได้เช่นกันหลังจากวิ่งไปสองสามรอบก็มีเสียงกรีดร้องของผู้คนที่รายล้อมอยู่ด้านบนสนามอาภรณ์ของพวกเขาถูกขูดจนฉีกขาด ส่วนเนื้อหนังก็ถูกครูดจนถลอก บนพื้นยังมีร่องรอยของคราบเลือด... พวกเขายังคงร้องขอความเมตตา“ฮ่องเต้ฉี! ฮ่องเต้โปรดไว้ชีวิตด้วย!” “ฮ่องเต้ฉี...กระหม่อมมิกล้า...กระหม่อมมิกล้าแล้ว!” ราชทูตที่เหลือเมื่อเห็นเช่นนี้ พวกเขารู้สึกว่าโชคดีที่เมื่อครู่ไม่ได้พูดมาก เซียวอวี้แสร้งทำเป็นไม่ได้ยินการร้องขอความเมตตาของคนเหล่านั้นเขาดื่มสุราและกินอาหารตามเดิม เขาไม่กลัวแม้แต่น้อยว่าจะร้ายแรงจนถึงแก่ชีวิตทว่าบรรยากาศของงานเลี้ยงเริ่มคุกรุ่น ผู้คนแทบไม่กล้าหายใจ ยกเว้นแต่หร่วนฝูอวี้ ถึงแม้ราชทูตหนานเจียงของนางจะอยู่ในสนามม้าด้วย นางยังคงกินดื่มตามเดิมโดยไม่รู้สึกหนักใจแม้แต่น้อย ทั้งยังให้นางกำนัลเติมสุราให้อีก
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 333
เมื่อเห็นว่าแคว้นตนเสียประโยชน์ เหล่าขุนนางของหนานฉีก็คัดค้านทันที“ฝ่าบาท ไม่ได้เด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ! อย่าว่าแต่เหมืองหินเซวียนอิงที่ยังขุดไม่สำเร็จ หินเซวียนอิงที่ได้ก็ยังไม่รู้จำนวนเป็นที่แน่นอนด้วย ถึงแม้จะได้ปริมาณมากพอ แต่นั่นก็ต้องแจกจ่าย นี่ก็ต้องแจกจ่าย เกรงว่าจะเหลือเพียงน้อยนิด!”“กระหม่อมเห็นด้วยกับข้อเสนอ! นี่ไม่เท่ากับทำงานหนักโดยเสียเปล่าให้กับแคว้นอื่นหรอกหรือ?”เหล่าราชทูตสีหน้าดูไม่พอใจ และโต้แย้งกลับทันที“เหตุใดต้องทำงานหนักโดยเสียเปล่า แคว้นจ้าวของเรายินดีจ่ายห้าแสนตำลึงเป็นค่าแรงช่าง!”“ฮ่องเต้ฉี เป่ยเยว่ก็ยินดีจ่ายเงินห้าแสนตำลึงเช่นกัน!”ขุนนางอาวุโสผมขาวโพนผู้หนึ่งของหนานฉีโมโหโกรธเกรี้ยว “นี่เป็นปัญหาเรื่องเงินทองรึ! สิ่งล้ำค่าอย่างหินเซวียนอิงมีมูลค่าเท่าใด? เชื่อว่าพวกเจ้าต้องรู้ดีอยู่แก่ใจ!”แน่นอนว่าพวกเขารู้หินเซวียนอิงเป็นของหายากมีจำนวนน้อยหลายร้อยปีมานี้มีเฉพาะที่แคว้นเป่ยเยี่ยนเพียงแห่งเดียวเท่านั้นเนื่องจากแคว้นเป่ยเยี่ยนอุดมด้วยหินเซวียนอิง จึงได้หลอม “มังกรไฟ” ที่ทรงพลังขึ้นมา ในสมรภูมิรบไม่มีสงครามครั้งใดพ่ายแพ้ จนกลายเป็นแคว้นมหาอำนาจอ
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 332
หร่วนฝูอวี้มองฮองเฮาหนานฉีที่อยู่ในตำแหน่งสูงอย่างพินิจพิเคราะห์ฮองเฮาผู้นี้ทำให้นางรู้สึกเหมือนเคยพบกันมาก่อนเฟิ่งจิ่วเหยียนหันหน้าไปมองเซียวอวี้ด้วยสีหน้าเรียบเฉยท่าทางของเขาดูเฉยเมย ราวกับว่านั่งเฉย ๆ รอดูเสือต่อสู้กันจากบนภูเขา ราชทูตหนานเจียงกลับทอดสายตามายังฮองเฮา“ฮองเฮา ท่านคิดว่าสตรีผู้นี้เป็นเช่นไร?”เหล่าพระสนมพากันมองมาทางเฟิ่งจิ่วเหยียน ในความเห็นส่วนตัว พวกนางหวังว่าฮองเฮาจะปฏิเสธราชทูตหนานเจียงผู้นี้สตรีในวังหลวงนั้นมีมากพอแล้วเฟิ่งจิ่วเหยียนย้อนถามราชทูตด้วยท่าทีเคร่งขรึม“ข้าเห็นแล้วรู้สึกชอบใจ แต่ให้นางมาเป็นบ่าวรับใช้ข้า จะไม่ทำให้นางลำบากใจหรือ?”แววตาของราชทูตหนานเจียงพลันเปลี่ยนไปบ่าวรับใช้?พวกเขาไม่ได้หมายความเช่นนั้น!เมื่อหร่วนฝูอวี้ได้ยิน นางก็ยกยิ้มมุมปากหากเทียบกับฮ่องเต้ฉีผู้นั้น นางชอบฮองเฮาผู้นี้มากกว่าจะพูดอย่างไรดี รู้สึกตรงใจอย่างมาก ราชทูตหนานเจียงยังคงตรึกตรองการมอบหร่วนฝูอวี้ให้กับฮ่องเต้ฉีก็เพื่อให้นางทำลายชะตากรรมของหนานฉี และลอบสังหารจักรพรรดิอย่างเงียบ ๆหากนางเป็นบ่าวรับใช้ของฮองเฮา นางจะทำเรื่องนี้สำเร็จได้อย่างไร
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 331
การแต่งกายของราชทูตหนานเจียงแตกต่างจากแคว้นอื่น บุรุษจะมีรอยสักเป็นรูปสัญลักษณ์ทางความเชื่ออยู่บนใบหน้า สตรีจะมีผ้าคลุมหน้า และสวมเสื้อตัวสั้นเผยให้เห็นบั้นเอวเล็กพวกเขาเป็นชนเผ่าต่างถิ่น ชำนาญการเลี้ยงแมลงมีพิษ และมีธรรมเนียมปฏิบัติแปลกประหลาด ซึ่งไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับในหลายแคว้นดูจากที่พวกเขาเข้ามาในท้องพระโรง ผู้คนพากันหลบหลีกแทบไม่ทัน บรรยากาศสรวลเสเฮฮาแต่เดิมพลันหยุดชะงัก สายตาที่ทอดมองไปแฝงด้วยการดูหมิ่นและการรังเกียจโดยเฉพาะสตรีที่เผยบั้นเอวผู้นั้น ช่างขัดต่อจารีตประเพณีเสียจริง!“กระหม่อมถวายบังคมฮ่องเต้ฉี!”เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้าขึ้นมอง ในดวงตาของนางพลันฉายแววความประหลาดใจแวบหนึ่งในบรรดาราชทูตหนานเจียงมีสตรีเพียงคนเดียวสตรีผู้นี้ก็คือหร่วนฝูอวี้ที่นางเพิ่งส่งกลับไปเมื่อสองวันก่อน!หร่วนฝูอวี้อยู่ในชุดสีแดง ผ้าคลุมบนใบหน้าพลิ้วไหวไปตามสายลม ใบหน้าพิลาศล้ำดวงนั้นมองเห็นไม่ชัดเจนดวงตาของนางมีเสน่ห์ชวนหลงใหล ทำให้คนที่มองรู้สึกอ่อนระทวย งุนงง และคลั่งไคล้ขึ้นมาทันทีเหล่าบุรุษด้านหนึ่งก็ตำหนิว่านางไม่รู้จักกาละเทศะ แต่อีกด้านหนึ่งก็อดจ้องมองนางไม่ได้สีหน้าของเฟิ่ง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 330
จดหมายของเวยเฉียงเรียบง่ายอย่างมาก ใช้ภาษาไม่ต่างจากเด็ก เขียนบรรยายเรื่องราวในชีวิตประจำวันแต่เฟิ่งจิ่วเหยียนกลับอ่านอยู่นานนางรู้ อาการป่วยของเวยเฉียงยังไม่หายดี แต่หากมีความสุขเรียบง่ายเช่นนี้ต่อไปได้ ก็นับว่าดีแล้ว……ชายแดนเหนือณ เซียวเหยาจวีเฟิ่งเวยเฉียงมีผ้าคลุมสีเงินผืนใหญ่คลุมบนไหล่ นั่งอยู่บนชิงช้าบริเวณชานเรือนอย่างเหม่อลอย เมื่อใดที่ได้นั่งก็มักจะนั่งเป็นเวลานานไฉ่เยว่ผู้เป็นสาวใช้คอยเฝ้าไม่ห่างกาย ส่วนซ่งหลีวุ่นอยู่กับยาสมุนไพรต่าง ๆ ข้างในเรือนที่นี่ไม่มีคนนอกเข้ามายุ่งวุ่นวาย ชีวิตจึงสงบสุขทุกวันเมื่อไฉ่เยว่ป้อนยาเฟิ่งเวยเฉียง นางก็ยอมอ้าปากอย่างเชื่อฟังแต่นางจะมองไปยังเบื้องหน้าตลอดเวลา ไม่สบสายตากับผู้ใดทั้งนั้นราวกับเป็นคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในภวังค์ฝันตลอดกาล ไม่มีใครสามารถปลุกนางขึ้นมาได้ทุกครั้งที่ไฉ่เยว่เห็นคุณหนูยอมทำตามทุกอย่าง มักจะรู้สึกปวดร้าวที่หัวใจเสมอหากคุณหนูไม่ประสบพบเจอเรื่องสกปรกพรรค์นั้น ป่านนี้ก็คงมีความสุขอย่างมาก“คุณหนู วันนี้ท่านจะเขียนจดหมายให้คุณหนูใหญ่หรือไม่?”เฟิ่งเวยเฉียงมีอาการตอบสนองโดยพลัน“เขียนจดหมาย ต้องเขียนจด
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 329
สุนัขสวรรค์กินดวงจันทร์ เป็นปรากฏการณ์เหนือธรรมชาติในวังมีคำสั่งห้ามออกนอกบริเวณ เหล่าองครักษ์ลาดตระเวนจึงผ่อนปรนความเข้มงวดลงเฟิ่งจิ่วเหยียนเห็นพลุส่งสัญญาณจากร้านรับจำนำผิงอัน คิดว่าพวกเขามีเรื่องสำคัญ จึงรีบออกไปอย่างรวดเร็วครั้นเปิดประตูเข้าไปไม่ทันไร นางก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายแปลก ๆท่ามกลางความมืดมืด พลันมีกลิ่นหอมโชยเข้ามาในจมูกของนางต่อมาไอสังหารก็รุกคืบเข้ามาใกล้เฟิ่งจิ่วเหยียนคว้าจับข้อมือของคนผู้นั้นได้อย่างแม่นยำ แล้วใช้ฝ่ามือสกัดเอาไว้ทว่าหลังจากนั้น คนผู้นั้นก็พลอยล้มลงในอ้อมกอดของนางร่างกายนุ่มนวลอวบอิ่ม ทับบนตัวของนางโดยพลัน จะดันก็ดันไม่ออก“น้องชายสุดที่รัก พี่สาวคิดถึงเจ้าจะตายแล้ว”เฟิ่งจิ่วเหยียนพ่นลมหายใจออกมาเงียบ ๆปัญหามาหาแล้ว…ชุยไป๋เปิดไฟ ภายในห้องพลันสว่างวาบใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองเฟิ่งจิ่วเหยียนเพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นคนทรยศ หักหลังรองผู้นำพันธมิตรเฟิ่งจิ่วเหยียนผลักหญิงสาวในอ้อมกอดออกไปอย่างไร้ความปราณีหร่วนฝูอวี้ใช้มือค้ำคาง ริมฝีปากสีแดงระเรื่อภายใต้ผ้าคลุมขยับเผยอเล็กน้อย“ไม่ได้เจอกันสา
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 328
เซียวอวี้นิ่งเงียบ บอกกล่าวเฟิ่งจิ่วเหยียนอย่างจริงจัง“เราอยากให้เจ้ารู้ เรื่องมอบหมายให้จิ้งเฟยดูแลหกตำหนัก เป็นเจตนารมณ์ของเสด็จย่า หาใช่ความต้องการของเรา!”เฟิ่งจิ่วเหยียนเงยหน้ามองเขา กล่าวด้วยท่าทางจริงจัง“หมายความว่า…ท่านไม่พึงพอใจจิ้งเฟยงั้นหรือ?”ลมหายใจของเซียวอวี้หนักอึ้งเล็กน้อยนางอย่าชื่อว่าเฟิ่งเวยเฉียงเลย เปลี่ยนชื่อเป็นเฟิ่งก้อนหินดีกว่า!เขาแค่ไม่อยากให้นางเชื่อคำพูดไม่มีมูลในวังเหล่านั้น ที่บอกว่าเขาลำเอียงโปรดปรานแต่จิ้งเฟยแต่คิดอีกแง่มุม นางอยากเข้าใจผิดก็ปล่อยให้เข้าใจผิดไป เหตุใดตัวเขาต้องไปอธิบายกับนางด้วยเซียวอวี้กล่าวอย่างเย็นชา“เจ้าถือซะว่าเราไม่ได้พูดอะไรก็แล้วกัน” ……ในคืนนั้น ขบวนเสด็จมาเยือนตำหนักซินฮุ่ยฮ่องเต้แผ่ซ่านกลิ่นอายเย็นชา ทำให้บ่าวรับใช้รอบด้านไม่กล้าปริปากพูดแม้แต่จิ้งเฟยก็ยังเงียบหลังจากผ่านอาหารมื้อเย็น เห็นว่าฝ่าบาทจะเสด็จกลับ จิ้งเฟยก็ฮึดสู้ รวบรวมความกล้าดึงรั้งชายอาภรณ์ของเขาเอาไว้ใบหน้าของเซียวอวี้พลันมีแววไม่พอใจพาดผ่านเมื่อหันกลับไป ก็เห็นจิ้งเฟยก้มหน้าลงอย่างเขินอาย เผยอริมฝีปากจะพูด“ฝ่าบาท ได้ยินว่าคืนน
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 327
หนิงเฟยมาถึงตำหนักหย่งเหอ กลับได้ยินว่าฮองเฮากำลังงีบหลับ ไม่ต้อนรับแขกไฟแทบจะไหม้ลามถึงขนคิ้วอยู่แล้ว ฮองเฮายังมีกะจิตกะใจนอนอีกหรือ?หนิงเฟยไม่กลับไปไหน ยังคงรออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วยาม นางกำนัลก็มาเรียนแจ้ง“หนิงเฟย ฮองเฮาตื่นแล้วเพคะ เชิญท่านเข้ามาคุยข้างใน”จุดประสงค์ที่หนิงเฟยมาที่นี่ไม่มีอะไรมาก และไม่คิดที่จะปิดบังไม่ให้คนรู้ด้วยนางทำความเคารพเฟิ่งจิ่วเหยียนเสร็จ ก็เอ่ยออกมาว่า“ฮองเฮาเพคะ ท่านรู้หรือไม่ ช่วงหลายวันมานี้ ระหว่างที่ท่านอยู่ในตำหนักเย็น จิ้งเฟยผู้นั้นลำพองใจมากเพียงใด!”“ของดี ๆ ที่แต่ละแคว้นส่งมาเป็นเครื่องราชบรรณาการ ฝ่าบาทต่างประเคนให้นางหมด“อย่าหาว่าหม่อมฉันปากมากเลยนะเพคะ ขนาดตอนที่ท่านยังตั้งครรภ์โอรสรัชทายาทอยู่ ยังไม่ได้รับของพระราชทานมากมายขนาดนั้น “แถมจิ้งเฟยยังขยันหาเรื่องให้คนอื่นหมั่นไส้ นำสิ่งของที่ฝ่าบาทพระราชทานให้มาแจกจ่าย ทำเช่นนี้ไม่เท่ากับว่านางโอ้อวดที่ตัวเองได้รับความโปรดปรานหรอกหรือ! แค้นนี้ ฮองเฮาอาจจะทนได้ แต่หม่อมฉันทนไม่ได้!”เฟิ่งจิ่วเหยียนนั่งอยู่บนตำแหน่งหลักอย่างรักษากริยาท่าทาง ดื่มชาไปพลาง ฟังหนิง
แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย บทที่ 326
จอมมารหร่วนฝูอวี้งั้นหรือ!?บุรุษใส่หน้ากากยังไม่ทันได้ตกใจ ศีรษะก็หล่นลงพื้นในชั่วพริบตาต่อมาจางฉีหยางได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว จึงรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วหร่วนฝูอวี้…ชื่อนี้ เหมือนเขาเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอย่างเป็นมิตรหรือศัตรู ปฏิกิริยาแรกของจางฉีหยางคือหนีเท่านั้นทันใดนั้น พลันมีสายลมเย็นวูบพัดผ่านต่อมา ก็มีมือเย็นเฉียบข้างหนึ่งมาบีบคอของเขาเอาไว้เสียงอ่อนหวานยั่วยวนแต่อำมหิตของหญิงสาวดังขึ้นมาข้างหู“เจ้าคือลูกศิษย์ที่ซูฮ่วนเพิ่งรับเข้ามาใหม่สินะ?”นางรู้จักอาจารย์?จางฉีหยางไม่ตอบกลับด้วยความระมัดระวังหญิงสาวหัวเราะคิกคัก“ช่างเป็นคนหัวแข็งเสียจริง ไม่เป็นไร ข้าพอมีเวลาว่าง”เล็บยาวราวกรงเล็บของนาง กุมศีรษะของเขาเอาไว้ครั้นนางออกแรง เขาก็รู้สึกเหมือนกล้ามเนื้อในหัวกำลังจะถูกดูดออกมาอย่างไรอย่างนั้น เจ็บปวดอย่างยิ่งเขากัดฟัน ไม่เปล่งเสียงขอร้องอ้อนวอนแต่อย่างใดผ่านไปเค่อยามหนึ่ง ราวกับหญิงสาวเล่นสนุกจนเหนื่อย ถึงได้เก็บมือกลับมาจากนั้นนางก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ เลื่อนมือลงไปข้างล่าง เชิดคางของเขาขึ้นจางฉีหยางไม่เห็น เพียงรู้สึกได้ว่าใ
