บทที่ 3

“คุณเจียง รถของสามีคุณอยู่ที่ลานจอดรถบริษัท”

“เยว่เยว่ เพื่อนคนขับรถในเมืองที่สวนสนุกช่วยกันหาแล้วนะ แต่ยังไม่พบอะไรเลย”

“เยว่เยว่ ยัยหลินนั่นไม่ได้อยู่ที่บริษัทนะ ได้ยินว่าเธอไปทำงานนอกสถานที่กับผู้ชายคนหนึ่ง”

ฉันแทบจะตะโกน “ช่วยฉันตามหารถของเธอที”

“ซินซินยังอยู่ในรถนะ”

ข้างหน้าสว่างจ้า แสงอาทิตย์ส่องแสงแรงจนพื้นถนนดูบิดเบี้ยว

ฉันเองก็รู้สึกเหมือนกำลังบิดเบี้ยว ถึงจะขับรถเร็วเกินกำหนด แต่ฉันไม่สนใจแล้ว

ลูกรักของแม่จะต้องปลอดภัยนะ

เรากำลังเข้าใกล้เมืองขึ้นทุกที

แต่ฉันกลับไม่รู้สึกโล่งใจเลยแม้แต่น้อย

โทรศัพท์ของเขายังคงปิดเครื่องอยู่

เหมือนกับคืนที่เขาไม่กลับบ้านอีกครั้ง

ซินซินนอนไม่หลับและร้องไห้หาแต่พ่อของเธอ

“พ่อหายไปแล้วเหรอคะแม่? เราไปหาพ่อกันนะ”

ฉันไม่กล้าบอกเธอว่า ตอนนี้พ่อของเธอคงอยู่ที่บ้านของคนอื่น...

ฉันโกหกเธอไปว่าพ่อกำลังทำงานล่วงเวลา

เธอร้องตะโกนว่าให้ไปที่บริษัทของพ่อเพื่อไปอยู่กับพ่อของเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้น หลิ่วเฉินกลับมา เมื่อรู้ว่าเราสองคนออกไปตามหาเขาทั้งคืน เขาก็ทำหน้าบึ้งตึงทันที

“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าดึงซินซินเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของเรา”

“เจียงเยว่ เธอเลิกเป็นเด็กสักทีจะได้มั้ย”

มือเล็กๆ ของลูกสาวลูบใบหน้าที่โทรมของฉัน

“แม่จ๋า ซินซินรักแม่นะ อย่าสูบบุหรี่เลยนะคะ”

ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าหลิ่วเฉินกลับไปมีความสัมพันธ์กับหลินซียู่อีกครั้ง ฉันก็เริ่มแอบสูบบุหรี่ที่ระเบียง

จะหย่าหรือไม่หย่ากันดี เป็นปัญหาที่ฉันยังลังเลอยู่

ลูกสาวของฉันแอบซ่อนบุหรี่ของฉันไว้เหมือนกับผู้ใหญ่ตัวน้อย

ฉันพยายามไม่แสดงออกว่าฉันเศร้า แต่เธอก็ยังสัมผัสได้อย่างรวดเร็ว

เธอกอดหัวฉันแล้วพยายามปลอบใจ

“แม่ไม่เจ็บนะคะ เป่าเป่า”

ทั้ง ๆ ที่เธอยังเป็นแค่เด็กน้อยที่ต้องการการดูแล

ก่อนออกเดินทาง เธอยังเขย่งเท้ามากอดฉันแล้วพูดว่า

“แม่จ๋า ซินซินรักแม่นะคะ”

“รีบกลับมานะ เราจะไปสวนสนุกด้วยกัน เพื่อเซอร์ไพรส์คุณพ่อ”

...

เสียง ปัง! ดังขึ้น

ฉันเพิ่งสังเกตว่ารถของฉันชนเข้ากับรั้วกั้น

เหงื่อเย็นไหลท่วมตัว แต่ฉันไม่ได้สนใจความเสียหายของรถเลย

ความเร็วของฉันไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง

พอเห็นว่าเป็นหลิ่วเฉิน หัวใจของฉันก็เต้นรัว และรีบรับสายทันที

แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับเป็นเสียงต่อว่าจากเขาอย่างเกรี้ยวกราด

แต่ฉันกลับไม่สนใจอะไรเลย

“หลิ่วเฉิน ฟังฉันนะ บอกฉันทีว่าคุณอยู่ที่ไหน”

“ซินซินอยู่ที่ไหน”

“ลูกถูกขังอยู่ในรถ คุณรีบไปช่วยลูกที...”

แต่ดูเหมือนเขาไม่ฟังเลยและยังคงพูดด้วยความโกรธเคืองต่อไป

“เจียงเยว่ คุณหมายถึงอะไร”

“คุณหมายถึงอะไรโดยการตรวจสอบที่อยู่ของฉัน?”

ทำไมต้องทำให้เรื่องมันบานปลายขนาดนี้”

เสียงยัยหลินนั่นยังคงหัวเราะเยาะข้างๆ “ไม่เอาซินซินไป ไม่งั้นเธอจะแบ่งสามีกับฉันงั้นเหรอ”

ฉันพยายามระงับความโกรธ เกือบจะกรีดร้องออกมา

“หลิ่วเฉิน ฉันขอร้องล่ะ ไปดูซินซินทีได้ไหม?”

เขาชะงักไปเล็กน้อย

“อีกแล้ว เธอเอาซินซินมาอ้างอีกใช่ไหม”

“แค่พาเสี่ยวหานไปเล่นที่สวนสนุก เธอจะเอาซินซินมาเล่นละครทำไม”

“ซินซินถูกเธอเอาใจจนเสียคนหมดแล้ว”

เสียงยัยหลินตัวเล็กนั่นพูดอีกครั้ง

“ซินซินแย่จัง เป็นเด็กไม่ดี”

“ควรให้อยู่ในรถดูการ์ตูนไป”

“หลับปุ๋ยเหมือนหมูเลย ฮึ่มฮึ่ม”

ฉันเพิ่งเข้าใจทุกอย่าง

"ที่แท้ เขาไม่อยากให้ลูกมารบกวนตอนที่เขาสานสัมพันธ์กับลูกของหลินซียู่

เขาเลยทิ้งลูกไว้ในรถให้ดูการ์ตูน"

แต่ซินซินไม่ชอบดูการ์ตูนเลย เธอแค่อยากให้พ่อแม่อยู่ด้วยกันเท่านั้น

ไม่ หลิ่วเฉินคุณกล้าทิ้งลูกไว้ในรถตอนที่เธอหลับได้ยังไง

ฉันนึกภาพถึงความตื่นตระหนกของซินซินเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอใคร

เสียงร้องขอความช่วยเหลือของลูกสาวดังก้องในหัวฉันอีกครั้ง

“หลิวเฉิน ฉันจะพูดอีกครั้ง ตอนนี้ไปที่รถแล้วเอาลูกออกมาทันที”

“ถือว่าฉันขอร้องล่ะ คุณอยากหย่าก็ได้ เงินทั้งหมดฉันให้คุณก็ได้”

“ฉันไม่ต้องการอะไรเลย คุณอยากจะอยู่กับหลินซียู่ ฉันก็ไม่ว่า”

“แต่ฉันขอแค่ซินซินเท่านั้น...”

สิ่งที่ฉันไม่เคยคิดคือ การที่ฉันยอมอ่อนข้อขนาดนี้ กลับไม่ทำให้เขาสำนึกผิดเลย

“อีกแล้ว เอาซินซินมาขู่ผมอีก เธอจะนึกถึงเสี่ยวหานบ้างไม่ได้เลยเหรอ”

“เธอกลายเป็นเด็กไม่มีพ่อไปแล้วนะ...”

“ตอนนี้เสี่ยวหานเป็นเด็กมีปัญหาไปเลย...”

ฉันตะโกนทั้งน้ำตา “ตอนนี้ฉันกำลังพูดถึงชีวิตของซินซิน”

เขาพูดอย่างรำคาญ “ซินซิน ซินซิน เธอห่วงแต่ซินซิน เสี่ยวหานเสียพ่อไปจนเป็นเด็กมีปัญหาแล้ว...”

“ส่วนซินซินน่ะอยู่ในรถเปิดแอร์นอนหลับดูการ์ตูนสบายดีจะตาย”

ฉันโกรธจนตัวสั่น

“คุณกล้าทิ้งลูกไว้คนเดียวในรถได้ยังไง”

“ฉันขอร้องล่ะ บอกฉันเถอะว่าลูกอยู่ที่ไหน ทะเบียนรถคืออะไร?”

เขากลับหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา

“แล้วไง ผมไม่รู้หรอกว่าคุณคิดอะไรอยู่”

“ปากก็บอกว่าเพื่อลูกงั้นเหรอ คุณมันเด็กไม่รู้จักโตเลยจริง ๆ ”

“อีกอย่าง คุณเก่งมากไม่ใช่เหรอ ตามหาผมได้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ งั้นตามหาผมไปสิ...”

พูดยังไม่ทันจบ เขาก็วางสายไป

จากนั้นก็ปิดเครื่องอีกครั้ง

ความโกรธและความเสียใจถาโถมเข้ามา ฉันนั่งอยู่ในรถแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

มือของฉันทุบลงบนพวงมาลัยอย่างแรง

ทำไมฉันถึงอดทนไม่ได้ ฉันแค่ต้องการรู้ว่าลูกอยู่ที่ไหนเท่านั้นเอง

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นเสียงของเพื่อนร่วมงานของฉัน เสี่ยวฟางพูดว่า

“เยว่เยว่ จอดรถข้างทางก่อนนะ!”

“รีบบอกฉันมาเร็ว”

“เยว่เยว่ ใจเย็น ๆ นะ พวกเราหาซินซินเจอแล้ว แต่ว่า...”