บทที่ 2

ใบหน้าเขาไร้ความรู้สึก แต่ตอนนั้นฉันรู้สึกว่าตัวเองคือคนที่มีความสุขที่สุดในโลก

เพราะฉันรักเขามาโดยตลอด คอยปกป้องอย่างเงียบๆ โดยไม่เคยคาดหวังอะไร

ฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็ทำให้เขาประทับใจได้แล้ว

ไม่นานเราก็แต่งงานและมีซินซิน

ฉันเข้าใจผิดว่าเราจะมีชีวิตที่มีความสุขและสงบสุขต่อไป

แต่วันหนึ่ง ฉันเห็นเขานั่งนิ่ง ๆ จ้องโทรศัพท์แล้วร้องไห้

ฉันแอบหยิบโทรศัพท์มา แล้วพบว่ามันเป็นข่าวร้าย

อุบัติเหตุทางรถยนต์ร้ายแรง หญิงและเด็กคนหนึ่งรอดตายจากเหตุการณ์นั้นอย่างปาฏิหาริย์

แต่สามีของเธอกลับเสียชีวิตในเหตุการณ์นั้น

ในภาพข่าว หญิงคนนั้นยังคงไว้ผมยาวหยิกเหมือนเดิม อีกทั้งยังคงบอบบางและสวยงาม

เธอคือหลินซียู่ที่ฉันไม่ได้เจอมาเป็นเวลานาน

หลิ่วเฉินพยายามทำใจให้สงบ “ฉันแค่รู้สึกเสียใจแทนพวกเขาก็เท่านั้น”

จากนั้น เขาก็เริ่มเหม่อลอยและไม่สนใจสิ่งรอบข้างมากขึ้นเรื่อยๆ

ถึงขนาดที่เขาเริ่มลืมเรื่องสำคัญของครอบครัวเรา

ไม่ว่าจะเป็นวันเกิดของฉันและซินซิน วันที่ซินซินต้องไปฉีดวัคซีน หรือวันครบรอบแต่งงานของเรา...

ในทางกลับกัน เขาเริ่มใช้เครื่องประดับและน้ำหอมที่เขาไม่ชอบมาโดยตลอด

แม้แต่เจลใส่ผมที่ไม่เคยสนใจ เขาก็เริ่มใส่ใจทำทรงผมอย่างประณีต

ลูกสาวบอกว่า พ่อของเธอดูหล่อขึ้นทุกวัน

ฉันกลับรู้สึกกังวลใจและหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันเห็นเขาและเธอเดินมาออกจากโรงแรมด้วยกัน โดยที่แขนนั้นเกาะกันแน่น...

ฉันโกรธจัด รีบพุ่งเข้าไปแล้วตบหลินซียู่อย่างแรง

เขารีบก้าวมาขวางหน้าเธอ พร้อมด่าฉันว่า

“เราไม่ได้ทำอะไรเลย คุณนี่จิตใจสกปรกไปเอง”

ฉันไม่อยากพิสูจน์อะไรทั้งนั้น จึงหันไปถามเธอว่า “ซินซินรู้เรื่องนี้ไหม”

“อย่าดึงซินซินเข้ามาเกี่ยวข้อง”

นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะพูด

ฉันมีซินซินเพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอเด็ดขาด

แต่ซินซินก็คงรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

ช่วงนี้เธอมักจะถามว่า “แม่จ๋า พ่ออยู่ไหน”

“แม่จ๋า ซินซินทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ”

“พ่อไม่ได้ยิ้มให้หนูมานานแล้ว”

ฉันได้แต่บอกเธอว่า พ่อทำงานยุ่ง

ฉันนึกถึงลูกสาว ยิ่งรู้สึกกระวนกระวายมากขึ้น

ฉันเหยียบคันเร่งสุดแรง และฉันไม่สนใจอะไรแล้ว

เพราะฉันต้องไปช่วยลูกสาวของฉัน...

ฉันโทรหาเพื่อนสนิทหลายคนในเมืองนี้และขอให้พวกเธอช่วยหาวิธีแก้ปัญหา

ไม่ว่าจะเป็นวิธีใดก็ตาม ต่อให้ต้องเสียเงินทั้งหมด ฉันก็ยอม

ถ้าฉันไม่มีซินซิน ฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

คนแรกที่ฉันจะต้องหาให้เจอก็คือ หลินซียู่

หลิ่วเฉินอยู่กับลูกของเธอ ถ้าหาเธอเจอ ฉันก็จะรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

แต่ฉันไม่มีข้อมูลติดต่อของหลินซียู่

หลังจากที่รู้ว่าหลิ่วเฉินเริ่มสนใจเธออีกครั้ง ฉันได้พยายามค้นหาในโทรศัพท์ของเขาแล้ว

แต่ไม่พบอะไร ไม่มีหลักฐานอะไรสักอย่าง

จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันแอบเห็นจากการสะท้อนของกระจกแต่งหน้า เขากำลังโทรหาใครบางคน

เขาไม่จำเป็นต้องบันทึกหมายเลขอะไรเลย

เขาจำหมายเลขของหลินซียู่ได้ขึ้นใจ

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขาหยุดอยู่หน้าร้านเค้กแล้วบอกว่าวันนี้ต้องซื้อเค้กวันเกิด...

ฉันกับซินซินต่างตกตะลึง

“แต่ยังไม่ถึงวันเกิดนี่...”

ฉันเพิ่งเข้าใจในตอนนั้น ว่าที่จริงแล้วเขาไม่ได้ตั้งใจลืมวันเกิดของเรา

แต่เพราะความทรงจำเกี่ยวกับวันเกิดทั้งหมดเป็นของคนๆนั้นต่างหาก

ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นแค่ตัวแทน แต่ซินซินก็ยังเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของเขานะ

ยังอยู่ห่างจากตัวเมืองเจ็ดสิบถึงแปดสิบกิโลเมตร

ฉันเหยียบคันเร่งอย่างบ้าคลั่ง

พร้อมทั้งโทรหาหน่วยงานจราจร สอบถามข้อมูล และติดต่อหน่วยกู้ภัยในเมืองของเรา

พยายามให้พวกเขาหารถของหลิวเฉิน

เวลาเดินผ่านไปทุกวินาที

เสียงร้องขอความช่วยเหลือด้วยความตื่นตระหนกของลูกสาวยังคงก้องอยู่ในหัวฉัน

ลูกต้องปลอดภัยนะ ลูกรักของฉัน

ฉันพยายามโทรกลับไปยังหมายเลขที่ลูกเพิ่งโทรมา

แต่ก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร

ถนนทางด่วนเบื้องหน้าดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุด

ข่าวร้ายก็ตามมาเรื่อย ๆ