แชร์

บทที่ 969

ผู้เขียน: บุหรี่สองมวน
"ฮ่าฮ่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกพี่อิ๋ง ต่อไปพี่ก็จะกลายเป็นคนที่มีเงิน และเป็นเศรษฐินีคนหนึ่งด้วยเหมือนกัน"

หลินเฟยพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

"จริงด้วย พี่อิ๋ง พี่ตั้งใจทำงานกับหลินเฟยก็พอแล้ว"

"ทำให้สวนผลไม้ให้ใหญ่และแข็งแกร่งยิ่งขึ้น"

"ต่อไปพี่ก็จะเป็นไอดอลของฉันเหมือนกันนะ!"

จางซินเยว่โบกมือที่บอบบาง พร้อมกับพูดขึ้นมา

"ขอบคุณนะหลินเฟย ขอบคุณซินเยว่ ได้พบกับพวกคุณ มันคือความโชคดีที่สุดในชีวิตของฉันเลยจริงๆ!"

"ต่อให้ต่อไปฉันจะมีเงินแล้ว ฉันก็จะไม่ลืมบุญคุณของพวกคุณอย่างแน่นอน!"

สวีอิ๋งอิ๋งพูดด้วยขอบตาที่แดงระเรื่อ

นอกจากความซาบซึ้งใจที่มีต่อหลินเฟยแล้ว มันก็มีความนับถือและเคารพเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย

โดยที่อารมณ์ในทางลบก็พัดจางหายไปด้วยเช่นกัน

และในเวลานี้ ก็มีเสียงคุ้นเคยดังออกมาจากด้านนอกของประตู

"หลินเฟย ทำไมประธานจางยังไม่กลับไปอีกล่ะ?"

"พวกเธอกำลังคุยอะไรกันอยู่?"

ที่แท้ก็เป็นลู่หลีที่วันนี้ทำงานเสร็จก่อนเวลา

และมาถึงคลินิกแล้วนั่นเอง

ในตอนกลางวัน เธออยู่ในสถานะผู้อำนวยการสำนักงานสายตรวจที่ทำคดีอยู่ ดังนั้นเธอจึงต้องให้ความเกรงอกเกรงใจจางซินเยว่เป็นธรรมดา

แต่ทว่าในตอนนี้ เธออยู
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อที่ GoodNovel
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทที่เกี่ยวข้อง

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 970

    "นี่มันไม่ใช่อะไรเลย? สิ่งที่คุณเห็นเป็นเพียงยอดภูเขาน้ำแข็งเท่านั้น ผู้หญิงของเขาออกจะเยอะแยะจะตายไป"ลู่หลีพูดด้วยความรู้สึกที่เจ็บจี๊ดๆ ในใจ"เรื่อง...เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันไปดูกับข้าวในครัวก่อนนะว่าทำเสร็จหรือยัง"สวีอิ๋งอิ๋งกลัวว่าตัวเองจะเข้าไปพัวพันด้วย จึงรีบหาข้อแก้ตัวแล้วเดินออกจากคลินิกไปทันทีในเวลานี้ ภายในคลินิก เหลือแค่หลินเฟยและหญิงสาวอีกสองคนเท่านั้นบรรยากาศค่อนข้างจะอึดอัดเอาการอยู่หลินเฟยอยากจะผ่อนคลายสถานการณ์ลงสักหน่อย "คือว่า...""หุบปาก ที่นี่ไม่ใช่เรื่องของนาย!""รีบออกไปซะ เห็นนายแล้วมันหงุดหงิด!"ก่อนที่หลินเฟยจะได้พูดอะไรออกมาจางซินเยว่และลู่หลีก็ได้พูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน"เอ่อ โอเค โอเค ผมจะออกไปข้างนอกสักพักนะ"หลินเฟยถอนหายใจและเดินออกจากคลินิกไปอย่างเสียไม่ได้ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตูจู่ๆ เสียงที่ดูเหมือนกันทั้งสองเสียงก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง"หลินเฟย หยุดอยู่ตรงนั้นนะ เธอให้นายออกไปนายก็ออกไปอย่างนั้นเหรอ นายเชื่อฟังขนาดนั้นเลยหรือไง?""นายกลับมาเดี๋ยวนี้นะ อยู่ดีๆ ตรงหน้า ห้ามออกไปไหนทั้งนั้น!"หลังจากจางซินเยว่และลู่ห

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 971

    และเป้าหมายแรกที่หลินเฟยจะลงมือก็คือลู่หลีเป็นธรรมดาเพราะทุกครั้งที่พบกับจางซินเยว่เธอจะเป็นคนที่แสดงความไม่พอใจออกมาก่อนเป็นคนแรกและเมื่ออยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ลู่หลีก็คงต่อต้านอย่างสุดความสามารถไปโดยปริยายแต่อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะดิ้นรนสักแค่ไหน เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเฟยเลยแม้แต่น้อยหลังจากถูกลงโทษอย่างหนักหน่วงไปสิบกว่านาที เธอก็ร้องไห้และคร่ำครวญขอความเมตตาต่อจากนั้นในทันที หลินเฟยก็เริ่มสอนบทเรียนให้กับจางซินเยว่อย่างไม่หยุดหย่อนและก็ผ่านไปอีกสิบกว่านาทีเช่นกันจางซินเยว่ถึงได้ยอมรับความพ่ายแพ้ไปอย่างราบคาบเพราะท้ายที่สุดแล้ว หลินเฟยต้องการให้ทั้งสองคนเลิกนิสัยชอบโต้เถียงเมื่อเจอหน้ากันเสียทีโดยที่ในครั้งนี้ เขาก็ไม่ได้ออมแรงเลยแม้แต่น้อย"สิ่งที่ผมเพิ่งพูดไป คุณจำได้แล้วหรือยัง?""ครั้งหน้าเวลาที่พบกับพี่ซินเยว่ คุณยังจะกล้าโต้เถียงกันอีกหรือเปล่า?"หลินเฟยดูอารมณ์ดีและภาคภูมิใจในตัวเองแบบสุดๆ จากนั้นก็ลดสายตามองลงไปที่ลู่หลี พร้อมกับซักถามขึ้นมา"ไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าแล้วหลินเฟย ฉันผิดไปแล้ว...""ต่อไปซินเยว่ก็คือเพื่อนรักของฉัน นายอย่าสั่งสอนฉันอีกเลยนะ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 972

    ถังรั่วเสวี่ยพยักหน้าและพูดออกมาพร้อมกับมองส่งซูเสี่ยวโหรวและหลี่เยี่ยนเหมยเดินออกจากคลินิกไปพร้อมกันซึ่งคลินิกในเวลานี้ก็จะเหลือถังรั่วเสวี่ย พานเสี่ยวเหลียน และสวีอิ๋งอิ๋งแค่เพียงสามคนเท่านั้นและปัญหาที่ว่าสวีอิ๋งอิ๋งจะนอนที่ไหนก็ได้รับการแก้ไขไปโดยปริยาย……"เสี่ยวโหรว ดูเหมือนว่าเธอจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ มีปัญหาอะไรในใจหรือเปล่า?"ระหว่างทาง หลี่เยี่ยนเหมยก็ได้ถามขึ้นมาอย่างสงสัย"ไม่มีหรอกผู้ใหญ่หลี่ ตอนกลางวันฉันเหนื่อยไปหน่อยน่ะ ไม่มีเรื่องในใจอะไรหรอกนะ"ซูเสี่ยวโหรวพูดพร้อมกับถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเดิมทีเธอและหลินเฟยก็แค่อยากจะลองดูก็แค่นั้นเธอไม่เคยคิดที่จะครอบครองหลินเฟย หรือแย่งชิงเขามาจากถังรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ เลยแม้แต่น้อยแต่ทว่าหลังจากที่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆเมื่อเห็นหลินเฟยอยู่กับผู้หญิงคนอื่นๆเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาในใจด้วยเช่นกัน"จริงเหรอ? ฉันรู้สึกว่าวันนี้เธอดูแปลกๆ นะ ยังคิดว่ามีใครรังแกเธอเสียอีก ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ""แต่ถ้ามีใครมารังแกเธอแล้วละก็ เธอต้องบอกฉันนะ ฉันจะจูงดำใหญ่กับดำเล็กไปกัดมันเลย!"หลี่เยี่ยนเหมยตบอกเพื่อยืนยันความ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 973

    "ผู้ใหญ่หลี่คะ คุณอย่า..."ในเวลานี้ มันสายเกินไปเสียแล้วที่ซูเสี่ยวโหรวจะหยุดเธอเอาไว้ได้และทำได้เพียงแค่เดินตามหลี่เยี่ยนเหมยเข้าไปเท่านั้น"ไอ้หนุ่มหลินเฟยนี่ช่างร่ำรวยจริงๆ ไม่เพียงเช่าซื้อที่ดินทั้งหมดในหมู่บ้านของเราเพื่อปลูกผลไม้เท่านั้น""แม้กระทั่งวิลล่าหลังใหญ่ก็สร้างออกมาได้มีสไตล์ขนาดนี้อีก""การตกแต่งภายในก็หรูหรา แม้กระทั่งบ้านของฉัน...แคกๆ แม้แต่บ้านในเมืองก็เทียบไม่ได้เลย"หลี่เยี่ยนเหมยเดินเข้าไปสำรวจทั่วทั้งวิลล่าพร้อมพูดชื่นชมเป็นอย่างยิ่ง"ผู้ใหญ่หลี่คะ พอประมาณแล้วใช่ไหมคะ?""ฉันง่วงขึ้นมานิดหน่อยแล้ว เรารีบกลับไปนอนกันดีกว่านะ"ซูเสี่ยวโหรวกัดฟันและเดินสำรวจชั้นหนึ่งเป็นเพื่อนหลี่เยี่ยนเหมยจนจบจากนั้นเธอก็ดึงชายเสื้อของหลี่เยี่ยนเหมย พร้อมกับพูดออกมาโชคดีที่ว่าบริเวณชั้นหนึ่งที่พวกเธออยู่ไม่ได้ยินเสียงอะไรที่แปลกๆ แต่อย่างใดไม่อย่างนั้นแล้ว ซูเสี่ยวโหรวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายกับหลี่เยี่ยนเหมยอย่างไรได้เช่นกัน"เสี่ยวโหรว กว่าฉันจะเข้ามาได้ เธออยู่เดินสำรวจเป็นเพื่อนฉันอีกสักพักเถอะนะ ชั้นสองชั้นสามเรายังไม่ได้ขึ้นไปดูเลย""ดูเสร็จพวกเราก็จ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 974

    "พี่จะสอนบทเรียนให้ไอ้สารเลวคนนี้แทนเธอเอง!""มีอะไรกับเธอแล้ว ยังไปเล่นเลอะเทอะข้างนอกขนาดนี้อีก?""ช่างเป็นผู้ชายกากเสียจริงๆ!"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลี่เยี่ยนเหมยก็โกรธแค้นแทนซูเสี่ยวโหรวขึ้นมาทันทีเธอจึงตะคอกด้วยความโกรธออกไปแบบนั้น"ผู้ใหญ่หลี่คะ คุณอย่าเข้าไปเลยนะ มันเป็นความสมัครใจของฉันทั้งหมด ความจริงแล้วฉันรู้ว่าหลินเฟยมีผู้หญิงรอบกายมากมายขนาดนั้นมาตั้งนานแล้วค่ะ""ฉันไม่ได้โทษเขา ฉันแค่รู้สึกไม่สบายใจอยู่นิดหน่อยเท่านั้นเอง เดี๋ยวก็หายแล้วล่ะค่ะ""คุณอย่าโกรธหลินเฟยเลยนะ ได้หรือเปล่า?"ซูเสี่ยวโหรวรีบเข้ามาขวางหลี่เยี่ยนเหมยเอาไว้ พร้อมกับพูดออกมา"นี่มัน...น้องเสี่ยวโหรว ไอ้หนุ่มหลินเฟยนั่นมีดีอะไรนักหนา?""มันคุ้มไหมที่เธอจะเอาตัวมาปกป้องเขาแบบนี้?"หลี่เยี่ยนเหมยขมวดคิ้วแน่น พร้อมพูดออกมาด้วยความสับสน"เธอคงไม่ได้ถูกเขารับเลี้ยงหรอกใช่ไหม?""ไม่หรอกค่ะผู้ใหญ่หลี่ ฉันแค่รู้สึกว่าหลินเฟยเป็นคนดี ก็เลยถูกเขาดึงดูดอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้แบบนี้"ซูเสี่ยวโหรวพูดขณะที่ถอนหายใจออกมา"โอ้พระเจ้า นี่เธอมีอะไรกับเขาโดยไม่ได้จับเงินเลยอย่างนั้นเหรอ?""แล้วเธอมีจุดม

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 975

    "จริงเหรอคะคุณพ่อ? คุณพ่อคงไม่ได้ล้อหนูเล่นหรอกใช่ไหม?"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เจียงเฉินหยู่ก็เปลี่ยนจากความกังวลมาเป็นความยินดี พร้อมถามด้วยความไม่เชื่อออกมาขณะนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเจียงเฉินหยู่นั้นคิดถึงหลินเฟยมากเสียจริงๆนับตั้งแต่แยกตัวออกจากหลินเฟย เธอก็รู้สึกราวกับว่ามีบางสิ่งที่สำคัญในชีวิตได้ขาดหายไปอย่างไงอย่างงั้นและน่าเสียดายที่ว่า เจียงเจี้ยนเย่ได้ให้คนยึดโทรศัพท์มือถือของเจียงเฉินหยู่ไปเสียแล้วโดยบอกว่าให้เธอตั้งใจรักษาตัวให้ดีๆไม่อย่างนั้นแล้ว เจียงเฉินหยู่ก็คงระงับความคิดถึงในใจเอาไว้ไม่อยู่ และโทรหาหลินเฟยตั้งนานแล้ว"มันก็ต้องจริงอยู่แล้วล่ะ หนูเป็นลูกสาวของพ่อนะ พ่อเคยโกหกหนูตั้งแต่เมื่อไหร่?"เจียงเจี้ยนเย่ยิ้มอย่างจริงใจ"เยี่ยมไปเลยค่ะคุณพ่อ!""งั้นพรุ่งนี้พ่อต้องรีบมาตั้งแต่เช้านะคะ ไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับหนู!""จริงด้วยสิ พ่ออย่ามือเอาโทรศัพท์มือถือมาให้หนูด้วยนะ!"เจียงเฉินหยู่พูดอย่างร่าเริงออกมา"ฮ่าฮ่า ได้สิ งั้นหนูพักคืนสุดท้ายที่นี่ก็แล้วกันนะ""พ่อจะกลับไปที่บริษัทเพื่อจัดการเรื่องต่างๆ ก่อน พรุ่งนี้เช้าพ่อจะมาหา""จริงด้

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 976

    จากนั้นเธอก็ถูกหลินเฟยอุ้มกลับไปที่คลินิกในเวลานี้ ซูเสี่ยวโหรวก็ได้กลับมาจากที่พักของหลี่เยี่ยนเหมย และเตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว"หลินเฟย ซินเยว่ พวกคุณมาได้เวลาพอดีเลย รีบล้างมือและนั่งลงกินข้าวกันเถอะ"ซูเสี่ยวโหรวยกอาหารเช้าและเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมพูดกับทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม"วันนี้ซินเยว่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ให้เธอพักผ่อนสักครู่ พวกเรากินกันไปก่อนก็แล้วกัน""จริงด้วยสิพี่เสี่ยวโหรว อาเล็ก พี่อิ๋งและคนอื่นๆ ล่ะ?"หลินเฟยมองเข้าไปในคลินิกพร้อมกับถามขึ้นมา"ไปดูต้นกล้าที่อ่างเก็บน้ำกันน่ะ เดี๋ยวก็น่าจะกลับมาแล้วล่ะ ให้ฉันไปเรียกป้าถังกลับมาไหม?"ซูเสี่ยวโหรวพูดตามความเป็นจริง"อ้อ ไม่ต้องหรอกครับ งั้นรออาเล็กและคนอื่นๆ กลับมาก่อนก็ได้"หลินเฟยพยักหน้าพร้อมกับพูดออกมาทันทีที่พูดจบก็มีเสียงเครื่องยนต์ดังแว่วมาจากด้านนอกของคลินิกที่แท้ก็เป็นผู้ถือหุ้นบางส่วนของบริษัทเภสัชกรรมหนานผิงที่ได้ขับรถนำเงินสดห้าสิบล้านบาทมาตามคำสั่งของจางซินเยว่พร้อมกับขนต้นกล้าตัวยาสมุนไพรที่หลินเฟยต้องการทั้งหมดมาอีกด้วยหลินเฟยได้ให้คนขนต้นกล้าตัวยาสมุนไพรลงมาไว้ที่หน้าประตูของคล

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 977

    เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ร่าเริงแบบนั้นแล้วหลินเฟยก็สามารถเดาเจ้าของเสียงนั้นขึ้นมาได้หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาสักระยะหนึ่ง จริงๆ แล้วหลินเฟยก็อยากจะเจอเจียงเฉินหยู่ด้วยเช่นกันแต่ทว่าคำพูดของเจียงเฉินหยู่ มันกลับทำให้หลินเฟยรู้สึกอ่อนแรงอยู่เล็กน้อย"คุณเจียงครับ ช่วงนี้ผมค่อนข้างจะยุ่งน่ะครับ""ผมได้เช่าซื้อที่ดินสองพันเอเคอร์ในหมู่บ้าน เตรียมที่จะปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรนิดหน่อยน่ะครับ""ถ้าอย่างนั้นรอให้ผมเสร็จงานในส่วนนี้เสียก่อน แล้วผมจะพาอาเล็กเข้าไปหาคุณในเมืองจะดีหรือเปล่าครับ?""ปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรอย่างนั้นเหรอ?""หลินเฟย ตอนที่แยกกัน พ่อของฉันให้เช็คแสนล้านกับคุณไม่ใช่เหรอ?""คุณไม่เห็นจำเป็นต้องมาทำอะไรพวกนี้เลยนะ""อีกอย่าง ด้วยความสามารถของคุณแล้ว แค่ทำอะไรนิดหน่อยมันก็ดีกว่าการปลูกไม้ผลและตัวยาสมุนไพรไม่ใช่เหรอ?""เราแยกกันนานขนาดนี้แล้ว แม้แต่โทรศัพท์คุณก็ไม่เคยโทรหาฉันเลยสักสาย""คงไม่ใช่เพราะไม่อยากจะเจอฉัน คุณเลยหาข้ออ้างอะไรแบบนั้นหรอกนะ?"เจียงเฉินหยู่พูดอย่างไม่ค่อยจะพอใจมากนัก"คุณเจียง ผมจะไม่อยากเจอคุณได้ยังไงกันล่ะ?""ผมฝันถึงคุณแทบจะทุกคืนเล

บทล่าสุด

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1150

    ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1149

    เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1148

    "ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1147

    "ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1146

    "ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1145

    น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1144

    กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1143

    สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา

  • แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา   บทที่ 1142

    ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status