บทที่ 865

เมื่อพูดมาถึงตอนท้าย สวีอิ๋งอิ๋งก็ฝืนยิ้มอย่างขมขื่นขึ้นมา

"เรื่องแค่นี้เอง? พ่อของคุณจะเห็นผู้ชายดีกว่าผู้หญิงเกินไปแล้วนะ"

หลินเฟยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า

"พี่อิ๋ง ถ้าพี่มั่นใจมากว่าจะดูแลสวนผลไม้ได้ดี"

"ผมจะออกเงินให้พี่ทำ แล้วเราจะร่วมมือกัน"

"หมู่บ้านเถาฮวามีพื้นที่รกร้างค่อนข้างจะเยอะอยู่ และค่าเช่าซื้อก็ไม่แพงเท่าไหร่หรอก"

ในความเป็นจริง หลินเฟยก็กำลังคิดว่า หากหมู่บ้านเถาฮวามีสวนผลไม้อยู่ใกล้ๆ แบบนี้

ต่อไป เมื่อถังรั่วเสวี่ยและคนอื่นๆ อยากจะกินผลไม้

ก็ไม่จำเป็นจะต้องวิ่งไปซื้อในมือ มันประหยัดเวลาได้มากเลยทีเดียว

"แบบนั้นก็โอเค แต่ประเด็นก็คือ หลังจากที่ทำกำไรแล้ว เราจะแบ่งเงินกันอย่างไรล่ะ?"

เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว สวีอิ๋งอิ๋งก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้พูดขึ้นมา

"ผมจะให้เป็นหน้าที่ของคุณเลย ทำกำไรมาได้แล้ว คุณก็แบ่งส่วนใหญ่ไป ผมรับแค่เงินส่วนน้อยก็พอแล้ว อีกอย่าง เมื่อไม่มีอะไร ผมก็จะพาอาเล็กและคนอื่นๆ ไปกินผลไม้ในสวนนิดหน่อยก็พอแล้วล่ะ"

หลินเฟยพูดด้วยสีหน้าที่ยังไงก็ได้

"คุณหมอ คุณจะสบายๆ เกินไปหรือเปล่า มีที่ไหนที่ทำธุรกิจแล้วไม่หวังผลกำไร?"

"คุณแน่