เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 784
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 785
"คือว่า...คุณชายเย่ครับ ลูกสาวของผมเป็นฝ่ายผิดที่ปฏิเสธคุณไปแบบนั้น""แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมได้สั่งสอนเธออย่างหนักๆ ไปแล้ว!"เรื่องที่เกิดขึ้นในงานวันเกิดของเหลิ่งหนิงซวงมู่อวิ๋นเฮ่อไม่ได้รับรู้แต่อย่างใดเขายังคิดว่าการที่เย่เฟิงไม่ยอมช่วยเหลือเขา ก็เพราะว่ามู่ชิงชิงปฏิเสธการนัดบอดกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนทำให้เขาโกรธนั่นเองเขาจึงรีบยิ้มอย่างประจบเอาใจและพูดออกมาทันที"แล้วอีกอย่าง ผมก็ให้เธอรอคุณอยู่ในห้องแล้วนะครับ!""ขอแค่คุณมา คืนนี้คุณก็จะได้ร่วมหอกับเธอแล้วนะครับ!""ขอร้องคุณชายเย่ช่วยผมสักครั้งเธอนะครับ!""อ๋อ?" เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว เย่เฟิงก็กลอกตาทันทีทันใดนั้นเขาก็คิดได้ว่า มู่อวิ๋นเฮ่อคงจะไม่รู้เรื่องความบาดหมางระหว่างเขาและมู่ชิงชิงอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นแล้ว มู่อวิ๋นเฮ่อจะไม่มีวันยอมให้เขาร่วมหอกับมู่ชิงชิงเป็นแน่"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผู้จัดการมู่ก็รอสักครู่ก็แล้วกัน""ผมจะไปถึงบ้านคุณภายในครึ่งชั่วโมง"เย่เฟิงแกล้งพูดอย่างนุ่มนวลออกมาเขาได้วางแผนที่จะใช้โอกาสนี้นอนกับมู่ชิงชิงแล้ว!ทำให้เธออับอายขายหน้าอย่างรุนแรง!จากนั้นเขาจะไม่ให้เงินสักแด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 786
มู่อวิ๋นเฮ่อและหลี่ซืออินคิดในใจว่าขอแค่เย่เฟิงและมู่ชิงชิงได้ร่วมหอกันบริษัทของพวกเขาจะต้องฟื้นตัวขึ้นมาได้อย่างแน่นอนเมื่อคิดถึงอารมณ์ที่ไม่มั่นคงของมู่ชิงชิงในตอนนี้เกรงว่าจะส่งผลกระทบต่อการร่วมหอของเย่เฟิงอย่างแน่นอนมู่อวิ๋นเฮ่อและหลี่ซืออินกระทั่งมาล็อกประตูห้องของมู่ชิงชิงเอาไว้เสียด้วยซ้ำจากนั้นเขาก็เริ่มพูดโน้มน้าวจิตใจของมู่ชิงชิงขึ้นมาโดยหลักแล้วก็คือให้มู่ชิงชิงยอมรับชะตากรรมนั่นเองเพราะหากทำให้เย่เฟิงขุ่นเคืองในช่วงสำคัญแบบนี้ เย่เฟิงก็อาจจะจากไปอย่างสิ้นเชิงและบริษัทก็ต้องแย่ด้วยเช่นกัน!"ไม่ค่ะ พ่อคะ แม่คะ ต่อให้หนูจะเป็นลูกสาวของพ่อกับแม่ แต่พ่อกับแม่ก็จะมาตัดสินใจแทนหนูไม่ได้นะคะ""เรื่องนี้หนูจะไม่มีวันตอบตกลง ต่อให้เย่เฟิงจะมา หนูก็จะให้เขาไสหัวออกไป อย่าคิดที่จะมาแตะต้องตัวหนูแม้แต่ปลายเล็บ!""หนูจะโทรหาหลินเฟยเดี๋ยวนี้ เขาจะต้องช่วยหนูแน่นอน พ่อกับแม่อย่าให้เย่เฟิงมาเลยนะคะ!"มู่ชิงชิงร้องไห้อยู่นาน และก็มองออกว่าพ่อกับแม่นั้นไม่เชื่อเธอเลยเธอไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจะโทรไปหาหลินเฟยเท่านั้นพร้อมกับบอกเรื่องทั้งหมดให้กับหลินเฟยได้รับรู้"หล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 787
"คุณอย่าเพิ่งโกรธไปเลยนะ!"ฉินหลินระมัดระวัง และไม่กล้าแสดงอาการไม่พอใจใดๆ ออกมา!หลังจากวางสายไปแล้ว เขาก็รีบออกเดินทางไปยังบ้านตระกูลติงและตระกูลเฉินเพื่อรวบรวมเงินสดไปให้กับตระกูลมู่ในทันทีทันใด!……"เสี่ยวเฟย ใครกันที่โทรมา ทำไมนายจะต้องโกรธขนาดนั้นด้วย?"กระทั่งหลินเฟยได้วางสายไป ถังรั่วเสวี่ยจึงถามอย่างสงสัยขึ้นมาแต่ก่อนที่หลินเฟยจะได้พูดอะไรออกมา พานเสี่ยวเหลียนก็พูดเหน็บแนมขึ้นมาก่อนว่า"ยังจะต้องถามอีกเหรอ อาเล็ก คงเป็นนังจิ้งจอกน้อยที่เขาเก็บเอาไว้ข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแล้วน่ะสิ""อาเล็ก คุณไม่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นที่โทรมาร้องไห้ฟูมฟายตั้งแต่แรกๆ แล้วงั้นเหรอ?""ไอ้หยา คาดว่าคงร้องไห้จนหลินเฟยหัวใจแทบจะแตกสลายไปแล้วล่ะมั้ง!""เสี่ยวเฟย เป็นแบบนี้จริงๆ เหรอ?"ถังรั่วเสวี่ยอดไม่ได้ที่จะถามอย่างไม่พอใจขึ้นมา"อาเล็ก พี่สะใภ้เสี่ยวเหลียน พวกคุณคิดมากเกินไปแล้วล่ะ แค่เพื่อนธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้นเอง"หลินเฟยถอนหายใจและยิ้มอย่างขมขื่นออกมา"แค่เจอปัญหานิดหน่อย ก็เลยตามผมไปช่วยน่ะ""พวกคุณเข้านอนกันก่อนเถอะ ผมต้องไปดูสักหน่อย พรุ่งนี้เช้าถึงจะกลับมาได้!"
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 788
"ขอบคุณมากจริงๆ หลินเฟย ถ้างั้น...ฉันจะส่งที่อยู่ให้คุณ รอคุณมา…""คุณขับรถมาคนเดียว ระวังทางด้วยนะ!"หลังจากได้ยินคำพูดของหลินเฟย มู่ชิงชิงก็รู้สึกซาบซึ้งในอย่างบอกไม่ถูกสถานการณ์ของเธอในขณะนี้เรียกได้ว่าเป็นช่วงเวลาที่ยากที่สุดในชีวิตแล้วและในเวลานี้หลินเฟยที่เธอเคยพบไม่กี่ครั้งสามารถยื่นมือเข้ามาช่วยเธอโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ ได้มันทำให้ความประทับใจของเธอที่มีต่อหลินเฟยพุ่งขึ้นสูงจนไม่มีใครสามารถสัมผัสจุดสูงสุดนั้นได้!"อืม คุณมู่อย่าได้เป็นห่วงเลย""เดี๋ยวผมก็ไปถึงแล้วล่ะ"เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็ตอบรับ และวางสายโทรศัพท์ไปทันทีจากนั้นก็ขับไปตามที่อยู่ที่มู่ชิงชิงได้ส่งมา"หลินเฟย เขาไม่ได้โกหกฉันจริงๆ..."มู่ชิงชิงกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้แน่น และนึกถึงคำพูดของหลินเฟยในใจตลอดเวลาและเธอก็รู้สึกสงบเป็นอย่างยิ่ง"ลูกรัก เมื่อกี้ลูกโทรหาใครน่ะ?""ใครจะมาหาลูกงั้นเหรอ?"ในเวลานี้ เสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัยของมู่อวิ๋นเฮ่อก็ได้ดังขึ้นมาซึ่งน้ำเสียงนั้นเป็นการซักถามอย่างชัดเจน"ชิงชิง ไม่นานคุณชายเย่ก็จะมาถึงแล้วนะ""ในเวลาแบบนี้ ลูกจะให้เพื่อนมาหาได้ยังไงกัน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 789
เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ มู่อวิ๋นเฮ่อก็โกรธจัดจนควันออกหู!ทันทีที่เขาต้องการจะเงื้อมือขึ้นมาตบเธอ"ช่างมันเถอะพี่มู่ เด็กคนนี้ดื้อรั้นมาโดยตลาด ตีไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก พี่ออกไปเถอะ เดี๋ยวฉันจะพูดเกลี้ยกล่อมเธอเอง"หลี่ซืออินทนเห็นไม่ไหวอีกต่อไป จึงรีบดึงมู่อวิ๋นเฮ่อออกไปทันทีจากนั้นก็พูดเกลี้ยกล่อมมู่ชิงชิงอย่างลำบากใจว่า"ชิงชิง แม่รู้ว่าลูกเกลียดที่เราบังคับแบบนี้""ก็เลยกุเรื่องที่ไม่ค่อยจะสมเหตุสมผลเท่าไหร่มาหลอกพ่อกับแม่""แต่พวกเราเป็นพ่อแม่แท้ๆ ของลูกนะ พวกเราไม่ทำร้ายลูกในไส้ของตัวเองได้หรอก!""ยอมรับเถอะนะ แล้วแม่กับพ่อจะชดเชยในลูกในคราวหลัง!"แต่ทว่า มู่ชิงชิงกลับไม่รับฟังแต่อย่างใดเธอยังคงตกตะลึงอยู่กับที่ เรี่ยวแรงเหมือนจะถูกสูบไปจนหมดสิ้น"เฮ้อ สิ่งที่แม่พูดไปเมื่อครู่นี้ ลูกคิดดูให้ดีๆ ก็แล้วกัน""รอให้คุณชายเย่มาถึง ลูกจะต้องไม่ทำให้คุณชายเย่ขุ่นเคืองใจ และพยายามตามใจเขาให้ได้มากที่สุดนะ""บริษัทของเราจะอยู่รอดได้หรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับลูกแล้วจริงๆ!"เมื่อเห็นเธอเป็นแบบนี้ หลี่ซืออินก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเธอหันหลังกลับ เดินออกไปและล็อกประตูลงอีกครั้ง"ฮื
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 790
"ชิงชิง แกเป็นบ้าไปแล้วเหรอ! แกทำแบบนี้กับคุณชายเย่ได้ยังไง!""ยังไม่รีบขอโทษคุณชายเย่อีก!"สถานการณ์ที่พลิกผัน ทำให้มู่อวิ๋นเฮ่อและหลี่ซืออินหน้าถอดสีในทันที!เพราะหากเย่เฟิงโกรธและหันหลังจากไป บริษัทของพวกเขาจะไม่หมดกันแล้วเหรอ?!พวกเขาจึงอดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่มู่ชิงชิงไป"หนูต้องตบไอ้คนสารเลวแบบนี้อยู่แล้ว!""หนูจะไม่ขอโทษเขาหรอก เขาไม่คู่ควร พ่อกับแม่ออกไป ออกไปให้หมด!"มู่ชิงชิงแทบจะพังทลาย พร้อมกับตะโกนลั่นออกมาอย่างบ้าคลั่งหลินเฟยยังไม่ได้มาถึง และตระกูลฉินก็เช่นกันมู่ชิงชิงดูหมดหนทางเอาเสียมากๆ!"นังลูกไม่รักดี ทำไมไม่รู้ประสาอะไรเลย เดี๋ยวคอยดูว่าฉันจะจัดการกับแกยังไง!"มู่อวิ๋นเฮ่อจ้องมองมู่ชิงชิงด้วยความโกรธจากนั้นก็รีบเข้ามาขอโทษเย่เฟิงทันที"คุณชายเย่ครับ ลูกสาวของผมอารมณ์ไม่ค่อยจะปกติ ดังนั้นก็เลยทำเรื่องแบบนี้ขึ้นมา คุณชายอย่าได้ถือโทษโกรธเธอเลยนะครับ!""ถ้าอย่างนั้นคุณชายเย่ออกไปสักพัก ให้ผมกับลูกสาวพูดกันสักหน่อย รับรองว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก!"เย่เฟิงกุมใบหน้าเอาไว้ แม้ว่าในใจแทบจะกระโจนเข้าไปจัดการและย่ำยีมู่ชิงชิงต่อหน้าคู่สามีภรรยาแบบนั้นโด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 791
"โอ๊ย...นังแพศยา แม่งอยากตายหรือไง!""วันนี้กูจะเล่นมึงจนหนำใจไปเลย!"ในระยะกระชั้นชิดนี้ เย่เฟิงไม่สามารถหลบหลีกได้ทันเวลาตาข้างหนึ่งของเขาถูกแทงเข้าอย่างจัง ทำให้เลือดทะลักออกมาในทันที!ด้วยความเกรี้ยวกราด เขาก็ยิ่งกระโจนเข้าใส่มู่ชิงชิงอย่างรุนแรงมากยิ่งขึ้น!"ฟุ่บ!"อย่างไรก็ตาม เนื่องจากดวงตาของเขาบาดเจ็บไปแล้วข้างหนึ่ง จึงทำให้เจ็บปวดเป็นอย่างมากซึ่งนั่นก็กลับทำให้มู่ชิงชิงหลบหลีกได้อย่างง่ายดายมากขึ้น!และเขาก็ได้ล้มลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงในทันที!"นังนังเลว! นังสารเลว! นังสารเลว!!""แม่งมึงคอยดูนะ กูจะไม่เพียงเล่นมึงจนหนำใจ แต่แม้กระทั่งแม่ของมึงก็จะจับมาด้วย แล้วเล่นไปด้วยกันเสียเลย!""แล้วมึงจะต้องเสียใจกับสิ่งที่มึงทำในวันนี้!""ตระกูลมู่ของพวกมึงรอหายไปจากเมืองนี้ได้เลย!"เย่เฟิงลุกขึ้นมาจากพื้นด้วยความโกรธ เอามือทาบผนังห้องเอาไว้ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเพื่อจะโทรหาใครสักคนมาทำการแก้แค้นในทันที!"พ่อคะ แม่คะ...เปิดประตูเร็วเข้า!""พ่อกับแม่รีบปล่อยหนูออกไปเถอะค่ะ เย่เฟิงต้องการจะทำร้ายพ่อกับแม่นะคะ!""รีบปล่อยหนูออกไปเร็วเข้า!"มู่ชิงชิงอาศัยเว
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 792
ก่อนที่ผู้คนจากสามตระกูลใหญ่จะมาถึง!ต่อให้จะต้องตาย มู่อวิ๋นเฮ่อก็คงไม่เชื่อว่าสิ่งที่มู่ชิงชิงบอกเขาก่อนหน้านี้จะเป็นเรื่องจริงขึ้นมาได้!รวมไปถึงหลี่ซืออินด้วยเช่นกันแต่ข้อเท็จจริงนี้ได้พิสูจน์แล้วว่าหลินเฟยสามารถชี้นิ้วสั่งให้ตระกูลฉินมามอบเงินได้จริงๆ!ซึ่งไม่เพียงแค่ตระกูลฉินเท่านั้น!แม้แต่ตระกูลอีกสองตระกูลที่เป็นยักษ์ใหญ่อย่างตระกูลเฉินและตระกูลติง ก็ได้นำเงินสดมามอบให้พวกเขาด้วยเช่นกัน!ซึ่งเงินสดนี้มีมากถึงสามหมื่นห้าพันล้านบาทเลยทีเดียว!และในตัวเมือง คนที่จะสามารถทำได้ขนาดนี้!เกรงว่าคงมีแค่ตระกูลเจียงที่ร่ำรวยและสูงศักดิ์รวมไปถึงอู๋เจิ้นกั๋ว รัฐมนตรีประจำจังหวัดถึงจะมีพลังแบบนี้ได้!"หรือว่าหลินเฟยคนนี้จะเป็นอย่างที่ชิงชิงพูดเอาไว้จริงๆ…""เขาคือน้องชายร่วมสาบานของคุณท่านหวางอย่างนั้นเหรอ?!""นอกเหนือจากนั้น คาดว่าคงไม่มีความเป็นไปได้อื่นๆ อีกแล้ว!"มู่อวิ๋นเฮ่อและหลี่ซืออินรีบวิ่งไปเปิดประตูให้มู่ชิงชิงในทันทีในเวลาเดียวกัน พวกเขาก็คิดในใจอย่างไม่สามารถควบคุมได้สั่นสะท้านหาที่เปรียบไม่ได้!แกร็ก และประตูก็ได้ถูกเปิดออกมา!"พ่อคะ แม่คะ ในที่สุดพ่อกั
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
