เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 658
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 659
และในสถานที่นี้ก็ไม่มีใครช่วยเขาร้องขอความเมตตาเลยสักคน"ฟ้าแปรปรวนเมื่อมีฝน คนบ้าระห่ำมีหายนะ""หลานชาย หวังว่าเมื่อผ่านบทเรียนในครั้งนี้ไป ต่อไปก็อย่าได้สร้างเรื่องสร้างราวขึ้นมาอีกเลย"หลิวเหวินเซวียนถอนหายใจหนักๆ ออกมา มองไปที่หลิวชาวอย่างมีความหมายแล้วพูดออกมาแต่ทว่าใบหน้าของหลิวชาวนั้นน่าเกลียดมาก เขากัดฟันเอาไว้แน่น และไม่มีการตอบโต้กลับมาแต่อย่างใดเมื่อต้องคุกเข่าต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้นานกว่าครึ่งชั่วโมงต่อไปเขาจะยังมีหน้าไปพบคนได้อย่างไรกัน?ลึกๆ ในใจ สามารถพูดได้เลยว่าเขาเกลียดหลินเฟยและจ้าวอู่จี๋มากแค่ไหน!เขาไม่สามารถอดทนต่อความโกรธนี้ได้ ต่อไปจะต้องหาโอกาสกลับมาล้างแค้นอย่างแน่นอน!สำหรับหวางเจิงนั้น เขาไม่กล้าแต่อย่างใด!แต่ทว่าในเวลานี้ความสนใจของหวางเจิงก็เอนเอียงไปทางหลินเฟยแล้ว"พี่ชายท่านนี้ เรื่องที่ผ่านมาเป็นเพราะฉันทำผิดไปแล้ว และก็ต้องขอโทษนายมาในที่นี้ด้วยนะ""สามารถถามสักหน่อยจะได้ไหม เมื่อกี้นายใช้วิธีการแบบไหน ถึงสามารถให้เขาปริปากพูดความจริงออกมาได้?""ฉันเห็นว่านายใช้เข็มเงินหลายๆ เล่มนั้น?"ในขณะนี้ หวางเจิงก็ไม่ได้ใช้น้ำเสียงที่ดุดัน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 660
เมื่อได้ยินประโยคนี้แล้ว หลิวชาวที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นก็แทบจะหงุดหงิดจนกระอักเลือดออกมา!เดิมทีตระกูลหลิวของเขาต้องการที่จะผูกมิตรกับตระกูลหวาง!แต่หลินเฟยไม่เพียงแต่ดูแคลนเขาเท่านั้น กระทั่งโอกาสที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ หลินเฟยก็กลับมาแย่งเอาไปได้!แม่ง ให้ตายเถอะ?แต่อย่างไรก็ตาม ต่อไปเมื่อมีตระกูลหวางคอยปกป้องอยู่อย่างนี้ หากเขาคิดที่จะแก้แค้นหลินเฟยและจ้าวอู่จี๋ในภายหลัง มันจะไม่ยากกว่าการขึ้นสวรรค์เลยเหรอ?ขณะที่หลิวชาวกำลังหดหู่ใจอยู่นั้นทันทีที่หวางเจิงเดินเข้าไปในห้องโถงจู่ๆ ที่ด้านนอกของประตูใหญ่ ก็มีชายสองคนกำลังพยายามจะกระโจนเข้ามาหนึ่งในนั้นเป็นชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบกว่าๆ เขาสวมเสื้อคลุมสีขาว กางเกงขายาวหลวมๆ และสวมรองเท้าพื้นสีขาวผ้าสีดำเก่าๆเพียงแต่ว่า สีหน้าของเขากลับดูโกรธเกรี้ยวเอาเสียมากๆเมื่อมองเห็นจ้าวอู่จี๋ที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน เขาก็รีบตะโกนเสียงดังออกมาว่า"ปรมาจารย์จ้าว คุณช่างตามหาตัวเจอยากจริงๆ!""ปรมาจารย์เจิ้ง ไม่รู้ว่าวันนี้คุณมีธุระอะไรกับผม?"จ้าวอู่จี๋สามารถจำคนคนนี้ได้โดยปริยายเจิ้งเฟยหลง เจ้าสำนักศิลปะการต่อสู้หนานทงและเขายังเป็น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 661
"แล้วก็ยุบสำนักศิลปะการต่อสู้ของคุณ เจ้าสำนักจ้าวก็จะออกจากที่นี่ไปได้แล้ว"ความหมายนอกความหมายใน มันเต็มไปด้วยความดูแคลนคนและความไม่แยแส"มันคือเงื่อนไขอะไรของคุณ? ฉันไม่มีทางที่จะตกลงแน่นอน"จู่ๆ สีหน้าของจ้าวอู่จี๋ก็ดูแย่เอาเสียมากๆ"เจ้าสำนักจ้าวยังไม่ได้ตอบเงื่อนไขของศิษย์พี่ฉัน งั้นพวกเราก็จะไม่ไปไหน""เพียงแต่ว่า เจ้าสำนักจ้าวไม่ได้มีความน่าเกรงขามอย่างที่เคยเป็นมานะวันนี้!""ดูเหมือนเต่าหดหัวตัวหนึ่งเลยล่ะ!""ดูเหมือนจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของศิษย์พี่ของฉันเลย ดังนั้น คุณก็เลยไม่กล้ารับคำท้า"เจิ้งเฟยหลงพูดต่อด้วยสีหน้าเหน็บแนม"ถุย ใครบอกว่าฉันไม่กล้ารับคำท้า""หากพวกคุณอยากจะต่อสู้ตอนนี้เลยก็ได้ แพ้แล้ว พวกคุณสองคนก็รีบไสหัวออกไป ต่อไปอย่ามารบกวนฉันอีก"จ้าวอู่จี๋ไม่สามารถอดทนต่อคำท้าทายแบบนี้ได้ เขาจึงสาวเท้าเข้าไปหาพร้อมกับตะคอกเสียงดังออกมา"ดี เจ้าสำนักจ้าวช่างมีความกล้าอย่างที่คิดเอาไว้ นับถือ นับถือ!"การเคลื่อนไหวนี้ตรงตามความคิดของเจิ้งเฟยหลง และเขาก็หัวเราะเยาะออกมาทันทีพร้อมพูดกับสวีไคซานว่า"งั้นก็ต้องรบกวนศิษย์พี่แล้วนะครับ ให้เจ้าสำนักจ้าวได้รู้ว่าอะไรท
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 662
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้ หลินเฟยก็คิดไม่ถึงด้วยเช่นกันอย่างไรก็ตาม สิ่งที่ทำให้หลินเฟยประหลาดใจมากที่สุดก็คือ การฝังเข็มของจ้าวอู่จี๋ใช้กับสวีไคซานไม่ได้ผล!ไม่น่าแปลกใจเลยว่าเจิ้งเฟยหลงจะยืนกรานที่จะประลองกับจ้าวอู่จี๋!ที่แท้ก็เตรียมตัวมาเป็นอย่างดีนี่เอง!"พวกคุณชนะแล้ว อู่จี๋ คุณกลับมาเถอะ""ขอผมตรวจบาดแผลของนายหน่อย"หลินเฟยใช้ตาทิพย์มองดูแวบหนึ่งยังดีที่อาการบาดเจ็บของจ้าวอู่จี๋ไม่ถือว่าร้ายแรงนัก แต่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้จ้าวอู่จี๋ประลองต่อแต่สวีไคซานกลับไม่ให้โอกาสจ้าวอู่จี๋ออกจากสนามแต่อย่างใดเขาหัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้นมาว่า"มันแค่ไหนกันเอง? ฉันว่ากระดูกของเจ้าสำนักจ้าวยังแข็งอยู่เลยนะ ในเมื่อคิดจะประลองแล้ว งั้นก็ประลองให้ดีๆ ไม่งั้นน่าเบื่อตายเลย!"พอพูดจบ เขาก็สาวเท้าเข้ามา เงื้อเท้าขึ้นและเตะไปที่กระดูกหัวเข่าของจ้าวอู่จี๋อย่างเต็มแรง!มีเสียงแกร็กได้ดังขึ้น และได้ยินเสียงกระดูกแตกอย่างชัดเจน!"อ๊าก..." จ้าวอู่จี๋กรีดร้องออกมาอย่างทนไม่ไหว!เขาเจ็บมากจนตัวกระตุก และเหงื่อเย็นๆ ก็ได้ผุดออกมาที่หน้าผาก!"เจ้าสำนักจ้าว ดูเหมือนว่าคุณก็แค่น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 663
และสำหรับสถานการณ์เช่นนี้หลิวชาวกลับไม่สามารถที่จะยอมรับได้!"เป็นไปได้ยังไง... ศิษย์พี่ของเจ้าสำนักเจิ้ง หรือว่าเขาก็ไม่สามารถจัดการกับหลินเฟยได้?""ผมอาจารย์... ผมขอโทษ ผมได้ทำให้ท่านผู้เฒ่าต้องอับอายเสียแล้ว…"และในครั้งนี้เมื่อเห็นจุดจบของหลินเฟย จ้าวอู่จี๋ก็ทนต่อความบาดเจ็บและพูดออกมาใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความละอายใจ"นี่มันไม่ใช่เรื่องน่าอาย เดิมทีนายก็ไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของเขาอยู่แล้ว แค่พวกนั้นไม่รักษาคำพูดก็เท่านั้น นายอย่าเพิ่งพูด ฉันจะรักษาอาการบาดเจ็บให้นายก่อน""อีกครู่หนึ่ง ฉันก็จะช่วยนายล้างแค้น และหากขาสองข้างด้วยมือของฉันเอง!"หลังจากตรวจสอบอาการบาดเจ็บของจ้าวอู่จี๋แล้ว หลินเฟยก็ข่มความโกรธเอาไว้ พร้อมพูดออกมาเนื่องจากกระดูกของจ้าวอู่จี๋หักหลินเฟยจึงทำได้เพียงใช้มวลอากาศสีขาวเงินไปก่อน เพื่อบรรเทาความเจ็บปวดและช่วยกระตุ้นการรักษาจากนั้นเขาก็ฉีกเสื้อผ้าออก หากิ่งไม้มาหนึ่งก้าน หักให้มีขนาดที่เหมาะสม และผูกตัดไว้กับกระดูกหัวเข่าของจ้าวอู่จี๋เพื่อทำการยึดเอาไว้เขาตั้งใจเอาไว้ว่า หลังจากที่จัดการกับสวีไคซานได้เรียบร้อยแล้ว เขาก็จะไปหาวัตถุดิบมารักษาขาให
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 664
เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของหลินเฟยหวางเจิงก็มองไปยังคุณท่านหวางเพื่อสอบถามความเห็นด้วยเช่นกัน"คุณปู่คะ ให้พวกเขาประลองกันหรือเปล่าคะ?""ขาของลูกศิษย์ถูกตีจนหัก อาจารย์ออกหน้ารับแทนศิษย์ มันก็ดูสมเหตุสมผลอยู่""ขอแค่ไม่มากเกินไป ก็ให้พวกเขาไปประลองเถอะ"คุณท่านหวางครุ่นคิดอยู่สักพัก และออกไปอนุญาตออกมาเมื่อครู่ที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะได้ยินหวางเจิงบอกเล่าเรื่องราวที่หลินเฟยใช้เข็มเงินสะกดจิตหลิวชาวเอาไว้และเขาก็รู้สึกอยากรู้อยากเห็นด้วยเช่นกันหรือว่าหลินเฟยที่อายุน้อยขนาดนี้ ไม่เพียงทักษะทางการแพทย์จะดีแค่นั้น แม้แต่ทักษะการต่อสู้ก็ยอดเยี่ยมมากด้วยอย่างนั้นเหรอ?"ได้ค่ะ คุณปู่"คุณท่านหวางได้เอ่ยปากออกมาแล้ว หวางเจิงก็ทำได้แค่มองหลินเฟยและพูดว่า"หมัดเท้าไม่มีตา พี่ชายระวังตัวด้วย""ต่อให้จะแพ้ก็ไม่เป็นไร อย่าให้บาดเจ็บก็พอแล้ว"เธอไม่มั่นใจในตัวหลินเฟยจริงๆกระทั่งเธอได้ตั้งใจเอาไว้ว่า หากหลินเฟยเกิดแพ้ขึ้นมาจริงๆ เธอก็จะให้โจวจื่อหลงเข้าไปช่วยหลินเฟยทันทีหลินเฟยพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็มองไปยังสวีไคซานและพูดเยาะเย้ยขึ้นมาว่า"เตรียมตัวประลองกันเถอะ!""ฮึ่มๆ ได้ไอ้เด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 665
เขาต้องการที่จะเข้าไปช่วยหลินเฟยโดยไม่รู้ตัว แต่เสียดายที่ว่าหลังศอกของสวีไคซานได้กระแทกลงไปเสียแล้วเขาอยากที่จะเข้าไปหยุด เพราะไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่ได้การแล้ว!"เหอะๆ ก็แค่นี้เอง เจ้าสำนักจ้าวยังนับถือเขาเป็นอาจารย์อีก? ช่างอับอายขายขี้หน้าจริงๆ!"เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว เจิ้งเฟยหลงก็หัวเราะเยาะออกมาทันที"อาจารย์...ระวัง!"เมื่อเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้ว สีหน้าของจ้าวอู่จี๋ก็ดูแย่ และอดไม่ได้ที่จะร้องเตือนออกมา!"แย่แล้ว เมื่อกี้ไม่น่าตอบตกลงเรื่องการประลองกับสองคนนั้นเลย…"หวางเจิงรู้สึกเสียใจขึ้นมาทันทีหากหลินเฟยได้รับบาดเจ็บสาหัส แล้วเขาจะรักษาอาหารป่วยของคุณปู่เธอได้อย่างไร?จะว่าสายก็สาย จะว่าเร็วก็เร็วในพริบตาเดียว หลินเฟยก็ถูกสวีไคซานโจมตีอย่างหนักหน่วง!"อ๊าก…"แต่ทว่า สิ่งที่ทำให้ทุกคนตื่นตระหนกก็คือหลินเฟยที่ควรจะล้มลง มีเพียงการเอนเอียงเล็กน้อยเท่านั้นแต่กลับเป็นสวีไคซานที่โจมตีได้กรีดร้องคร่ำครวญออกมา พร้อมกับถอยหลังไปสองสามก้าวทันที!"นาย...นายใส่ชุดอะไรอยู่?""ทำไมมันแข็งแบบนี้!"สวีไคซานรู้สึกแค่เพียงว่าเขาได้กระทบกับแผ่นเหล็กกล้าที่แข็งที่สุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 666
"ท่านอาจารย์ก็คือท่านอาจารย์ ตามคาด ช่างยอดเยี่ยมกว่าผมเป็นไหนๆ!"แม้แต่จ้าวอู่จี๋ก็อดไม่ได้ที่จะชื่นชมและนับถือหลินเฟยมากกว่าเดิม"ฮึ่ม เขาก็ดูเหมือนจะเก่งอยู่นะ แต่ความจริงแล้ว เขาไม่สามารถจะมาเป็นคู่ต่อสู้ของหลินเฟยได้"และก็เป็นจ้าวลู่ลู่ที่รู้ว่าหลินเฟยแข็งแกร่งแค่ไหนนั่นก็เป็นสาเหตุที่ว่า เธอไม่ได้ตื่นเต้นหรือกระตือรือร้นมากจนเกินไปและในเวลานี้มือของสวีไคซานหักหนึ่งข้าง ส่วนพลังชี่กงก็ได้ถูกหลินเฟยทำลายไปแล้ว ซึ่งเขาได้สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปอย่างสิ้นเชิงหลินเฟยเดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าเย็นชาเขาจึงรีบตะโกนออกไปว่า"เดี๋ยวก่อน ฉันไม่เอาอีกแล้ว ฉันยอมแพ้ ยอมแพ้!""นายชนะแล้ว ฉันจะไม่ประลองกับนายอีกแล้ว!"น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก!"ใช่ พวกเราไม่เอาแล้ว เรื่องนี้พอแค่นี้เถอะนะ คุณรีบหยุดเดี๋ยวนี้!"เจิ้งเฟยหลงก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเข้าไปประคองสวีไคซานให้ลุกขึ้นมา!"นายบอกว่าจะไม่เอาก็คือไม่เอาน่ะเหรอ?""ทำไมตอนที่ลูกศิษย์ของฉันยอมแพ้ นายถึงยังลงมืออย่างรุนแรงล่ะ?""ช่างหน้าไม่อายเสียจริงๆ!"หลินเฟยตะโกนเสียงดังและมันก็ทำให้สวีไคซ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
