LOGINShare
บทที่ 135
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 136
โดยที่น้ำเสียงการพูดการจาก็มีความประจบประแจงปะปนอยู่ด้วยขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ทีมงานก็ได้เริ่มการรื้อถอนบ้านแล้วซึ่งบ้านดินหลังเก่าที่หลินเฟยอาศัยอยู่นั้น มันไม่แข็งแรงเลย ทันทีที่ทีมงานหลายสิบคนเข้าไปทำการรื้อถอน มันก็ถูกแยกร่างไปในพริบตาหลินเฟยเหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่ง อดไม่ได้ที่จะนึกถึงช่วงเวลาที่มีความสุขและไร้กังวลในบ้านดินหลังนี้เมื่อพ่อแม่ยังมีชีวิตอยู่แต่น่าเสียดายเหลือเกินที่ว่า คนมีความรู้สึก แต่เวลานั้นไร้ความรู้สึกทุกอย่างได้เปลี่ยนไปหมดแล้วทันทีที่บ้านหลังเก่าพังทลาย หลินเฟยก็รู้สึกว่างเปล่าและหันหลังกลับเพื่อจะจากไป"โอเค งั้นผมขอตัวก่อนก็แล้วกัน""พี่หลิ่ว ถ้ามีอะไรก็ติดต่อผมได้ทันทีเลยนะ"หลังจากกลับมาที่คลินิก เขาก็พบว่ายังมีคนไข้หลายต่อหลายคนกำลังรอตรวจรักษาอยู่หลังจากที่หลินเฟยตรวจรักษาพวกเขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เขาล้างหน้า จ้าวฟู่กุ้ยและจางอวี้หลานก็เข้ามาประจบประแจงในทันทีพวกเขาถือของพะรุงพะรังเข้ามา ซึ่งมันเป็นสิ่งของจำพวกบุหรี่และเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ต่างๆข้างหลังของพวกเขาคือจ้าวลู่ลู่ที่ดูไม่เต็มใจมากนัก"เสี่ยวเฟย เมื่อวานทำไมไม่ท
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 137
"ฮือฮือ...หลินเฟย คุณดีกับฉันเหลือเกิน..."จ้าวลู่ลู่ยิ่งร้องไห้น้ำตานองหน้า และพบที่ระบายความคับข้องใจเหล่านั้นออกมา"เอ่อ... ลู่ลู่ พ่อและแม่สำนึกผิดแล้วนะ ลูกอย่าร้องไห้อีกเลยนะ""ในเมื่อเป็นความเข้าใจผิด งั้นลูกก็อยู่ช่วยเสี่ยวเฟยเถอะนะ""พ่อกับแม่จะกลับไปก่อนล่ะ"จางอวี้หลานและจ้าวฟู่กุ้ยรู้สึกโล่งใจ เมื่อเห็นว่าหลินเฟยห่วงใยลูกสาวของพวกเขามากแม้ว่าจะถูกหลินเฟยต่อว่าไปยกใหญ่ แต่พวกเขาก็ไม่ได้ขุ่นเคือง หรือไม่พอใจเลยแม้แต่น้อยหลังจากพูดประโยคนี้จบ พวกเขาก็วางของขวัญและเดินออกจากคลินิกไปทันที"อย่าร้องไปเลยนะพี่ลู่ลู่ ตาบวมแล้วจะไม่สวยเอาได้นะ"หลินเฟยรีบหยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋าแล้วเช็ดน้ำตาให้กับจ้าวลู่ลู่"อืม ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้วหลินเฟย ฉันจะกลายเป็นคนขี้เหร่ไปไม่ได้ เดี๋ยวคุณจะไม่ชอบฉันเอาได้"จ้าวลู่ลู่ยังคงเช็ดน้ำตาอย่างเนื้อน้อยต่ำใจอยู่"พูดเพ้อเจ้ออะไรน่ะ ต่อให้คุณจะขี้เหร่แค่ไหน ผมก็ยังชอบคุณอยู่ดีนะ"หลินเฟยปลอบโยนจ้าวลู่ลู่อยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็หาเก้าอี้มาให้เธอนั่งอยู่ข้างๆ ตัวเองในคลินิก พานเสี่ยวเหลียนยังคงหลับอยู่ถังรั่วเสวี่ยยังคงรู้สึกไม่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 138
น้ำเสียงของเธอดูมีความกังวลเล็กน้อย!"หลินเฟย ตอนนี้คุณพอมีเวลาว่างหรือเปล่า?""มีสิ ซินเยว่ หรือว่าเรื่องที่ส่วนล่างของเกาโหย่วฉายไม่ดีถูกเปิดโปงแล้ว?"เมื่อหลินเฟยได้ยินเสียงของจ้าวซินเยว่ ไม่ได้เจอกันหลายวันอย่างนี้ หลินเฟยก็คิดถึงเธอขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเมื่อคำนวณเวลาดูแล้ว ผ่านไปหลายวันแล้วแบบนี้ ด้านล่างของเกาโหย่วฉายที่ยัดก้อนหินไปสองก้อนนั้น น่าจะใช้การไม่ได้อย่างสิ้นเชิงแล้วแต่หลินเฟยมีความมั่นใจในทักษะการฝังเข็มของตัวเอง และเกาโหย่วฉายจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนนั้นไม่ได้อย่างแน่นอน"อืม ตอนนี้เกาอู่เฟิงส่งตัวเขาไปที่โรงพยาบาลแล้ว เกาอู่เฟิงโกรธมากเลยนะ""ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่โรงพยาบาลเหมือนกัน ฉันกลัวนิดหน่อย หลินเฟย คุณช่วยมาอยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อยนะได้หรือเปล่า?"เสียงของจางซินเยว่สั่นเทาเธอแอบวิ่งออกไป และอาศัยช่วงเวลาที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลินเฟยในฐานะประธานใหญ่ของเภสัชกรรมหนานผิง เกาอู่เฟิงมีเงินและมีอำนาจเป็นอย่างมาก สามารถพูดได้ว่าแทบจะไม่มีใครที่กล้าเข้ารุกรานเขาแต่ตอนนี้ลูกชายคนเดียวของเขาจากไปอย่าง "ไม่มีเหตุผล" แล้ว ลองจินตนาการดูว่าเขาจะโกรธมากแค่ไหน!"ไ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 139
เห็นได้ชัดว่าจางซินเยว่คิดไม่ถึงเลยว่า เกาโหย่วฉายจะยังจำเรื่องที่เขาตามเธอไปที่ชนบทได้โดยที่เกาอู่เฟิงยังรู้เรื่องนี้อีกต่างหาก และในเวลานี้ เขาก็เปิดปากถามออกมาอีกด้วย!จางซินเยว่รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะไปสองจังหวะ!เป็นไปได้ไหมว่า เกาอู่เฟิงจะรู้ความจริงแล้ว?จากซินเยว่คิดทบทวนอยู่ในใจ ไม่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!เพราะหากเกาอู่เฟิงรู้เรื่องนี้แล้วละก็ เขาจะไม่กดดันถามเธออย่างแน่นอน!บางทีเกาอู่เฟิงอาจเพิ่งได้ยินเรื่องนี้จากคนอื่นมาก็เป็นไปได้!เกือบจะทันที จางซินเยว่ได้บังคับให้ตัวเองสงบลง และให้ตัวเองดูไม่ประหม่าขนาดนั้น พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "ตอนนั้นหนูไปที่ชนบทเพียงคนเดียวนะคะ""แม้ว่าตอนนั้นเกาโหย่วฉายจะอยากลงไปชนบทกับหนูมาก แต่หลังจากนั้นก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามา และเขาก็ลงจากรถไปทันที""หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่า สองวันก่อนเกิดอะไรขึ้นกับเกาโหย่วฉายกันแน่""หือ? รับสายโทรศัพท์อย่างนั้นเหรอ ใครโทรมา?""ลงจากรถตรงไหน ลงไปกี่โมง?"เกาอู่เฟิงไม่รู้จริงๆ อีกอย่างเขาก็ฟังจากคนอื่นมาด้วยเช่นกันว่าจางโหย่วฉายและจางซินเยว่ลงไปชนบทพร้อมกันแต่อย่างไรก็ตาม เขาเห็นว่าท่า
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 140
แพทย์วัยกลางคนตบไหล่เกาอู่เฟิงเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ พร้อมกับพูดขึ้นมาทันทีที่เขาพูดจบ เกาโหย่วฉายซึ่งนอนอยู่บนเตียงฉุกเฉินก็ถูกแพทย์ผลักออกมา และถูกส่งไปที่ห้องไอซียูเพื่อรับการดูแลเกาโหย่วฉายได้ยินคำพูดของแพทย์เจ้าของไข้ และเขาก็ร้องไห้ฟูมฟายต่อหน้าเกาอู่เฟิง"พ่อครับ ผมไม่อยากจะเป็นกะเทย ผมไม่อยากจะมีชีวิตต่อไปแล้ว พ่อฆ่าผมเถอะนะ...""ลูกรัก!!"เกาอู่เฟิงรีบกระโจนเข้ามาทันที เขาจับราวเหล็กกั้นเตียงเอาไว้ พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า"ลูกรัก บอกพ่อหน่อยสิว่า ลูกจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้หรือเปล่า ใครกันที่ทำลูกขนาดนี้?!""พ่อจะไปแก้แค้นให้ลูกเอง!""ไม่ว่าคนที่ทำร้ายลูกจะเป็นใครก็ตาม พ่อจะทำให้เขาชดใช้ และหายไปจากโลกนี้ตลอดกาล!!"จางซินเยว่เดินตามหลังมาและมองเห็นสีหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเกาอู่เฟิง และในใจก็หวาดกลัวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว!"พ่อครับ ผมก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกันนะครับ...""ผมแค่รู้ว่า ผมตามพี่ซินเยว่ไปที่ชนบท...แต่ก่อนที่เราจะไปถึงที่นั่น ผมลืมไปหมดแล้วครับ…""พอตื่นมา...ก็พบว่าตัวเองอยู่ในกองขยะข้างสนามสอบใบรับรองแพทย์ทางตอนใต้ของเมืองเสียแล้ว..."เกาโหย่วฉายพยายามคิดทบทวน
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 141
"หลินเฟย?!"หลังจากที่จางซินเยว่ได้ยินเสียงนั้นแล้ว เธอก็ลืมตาขึ้นและเห็นหลินเฟยกระโจนเข้ามา เธอจึงร้องเรียกด้วยความยินดี!"พี่ซินเยว่ไม่ต้องกลัวนะ ผมมาช่วยพี่แล้ว!"หลังจากที่เสียงนั้นได้ดังออกมา หลินเฟยก็กระโจนเข้าไปหาเกาอู่เฟิงทันที พร้อมกับคว้ามือที่เขากำลังยกขึ้นมาเอาไว้แน่น!ความเร็วนั้นมันเร็วมาก จนเกิดเป็นแรงลมที่รุนแรงขึ้นมาได้!"นี่หนุ่มน้อย แกเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มายุ่งเรื่องของคนอย่างเกาอู่เฟิง"ต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก เขากลับถูกหลินเฟยต่อว่าแบบนี้ได้ ใบหน้าของเกาอู่เฟิงจึงเสแสร้งเอาไว้ไม่อยู่ และก็ถามหลินเฟยด้วยใบหน้าที่มืดมนมือของหลินเฟยราวกับคีมเหล็กขนาดนั้นที่ทรงพลัง เกาอู่เฟิงพยายามอย่างสุดแรงเกิด แต่ก็ยังไม่สามารถบิดหลุดออกมาจากมือของหลินเฟยที่อายุยังไม่มากมาได้เลยทันใดนั้นเกาอู่เฟิงก็ยิ่งละอายใจและโกรธมากขึ้น"คุณน่ะเหรอ เกาอู่เฟิง!" หลินเฟยอดไม่ได้ที่จะมองสำรวจไปทางเขา และพูดด้วยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยกลับไปเช่นกัน"ซินเยว่เป็นเพื่อนสนิทของฉัน คุณกล้าดีอย่างไรถึงมาตีเธอได้?""ตาแก่ แกกล้ามากเลยนะ!"เสียงดังเพี๊ยะเลยทีเดียว ขณะที่หลินเฟยได้คลายมือออกจากเกาอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 142
"เจ๋งไปเลย นักรบนิรนามทุบตีท่านประธานของเภสัชกรรมหนานผิงแบบนี้ได้!"บางคนถึงกับหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาบันทึกวิดีโอ และโพสต์ทางออนไลน์เลยทีเดียว!นี่มันข่าวด่วนร้อนแรงชัดๆ!"เร็วเข้า รีบไปเรียกผู้อำนวยการโรงพยาบาลมาเร็วเข้า บอกว่าท่านประธานเกาถูกคนที่นี่ทุบตีแล้ว!""ท่านประธานของเภสัชกรรมหนานผิงเป็นคู่หูการร่วมมือของโรงพยาบาลเราเลยนะ!""หากท่านประธานเกาเกิดเป็นอะไรขึ้นมา พวกเราทุกคนต้องมีส่วนรับผิดชอบ!"ในบรรดาผู้เห็นเหตุการณ์ แพทย์วัยกลางคนที่เห็นเหตุการณ์นี้จึงตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่อยู่รอบตัวเขาอย่างร้อนใจ!"เอ่อ ได้ ได้!" เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รีบวิ่งไปแจ้งผู้อำนวยการทันที!"พวกคุณยังมัวเซ่ออะไรกันอยู่?""มาหยุดพวกเขาเร็วๆ เข้าสิ!"เมื่อแพทย์เจ้าของไข้ได้ตะโกนเสียงดังออกมานั้น เขาก็พากลุ่มแพทย์เข้าไปห้ามหลินเฟยเอาไว้!"ไอ้หนุ่ม นายหยุดได้แล้ว!""ที่นี่คือโรงพยาบาล ไม่ใช่สถานที่ที่นายจะมาฆ่าฟันกันได้!""อ้อ ผมหยุดน่ะหยุดได้นะ แต่คุณต้องตอบคำถามผมมาเสียก่อน"หลินเฟยผละตัวจากเกาอู่เฟิงและลุกขึ้นยืน โดยที่เท้าข้างหนึ่งเหยียบไปที่ใบหน้าของเกาอู่เฟิง ขณะที่มองตู้ไห
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 143
"ไอ้หนุ่ม ฉันพูดชัดเจนแล้วนะ""นายไปรุกรานคนที่ไม่ควรรุกราน และคนคนนี้ยิ่งรุกรานไม่ได้ด้วย""หากนานไม่คุกเข่าขอโทษ เราก็ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะทำให้นายคุกเข่าลงได้!"ผู้อำนวยการโรงพยาบาลผมหงอกหัวเราะอย่างเหยียดหยามเขารู้จักคนมีเงินมีอำนาจในเมืองนี้เกือบจะทั้งหมดแล้วแต่หลินเฟยที่อยู่ตรงหน้ากลับไม่คุ้นเคย ซึ่งเขาคิดว่ามันก็คงจะเป็นคนที่ไร้สมองก็เท่านั้น หากจัดการหลินเฟยให้เกาอู่เฟิงได้เห็น เขาก็คงไม่มีอะไรที่จะต้องลำบากใจอีกแล้ว"พวกคุณจะรังแกกันเกินไปแล้วนะ ทำไมไม่มีเหตุผลอะไรเลย!"น้ำเสียงของจางซินเยว่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ!"ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลกับพวกคุณ!"ผู้อำนวยการหัวเราะเบาๆทันทีที่เขาโบกมือ กลุ่มแพทย์ที่อยู่ด้านหลังก็กรูเข้าไปบังคับให้หลินเฟยนั่งลง!"ตาแก่ไร้ยางอาย แกไม่มีสิทธิ์อะไรที่จะให้ฉันคุกเข่าลงแบบนี้ได้!""ในเมื่อแกต้องการให้ฉันคุกเข่าลง งั้นฉันก็จะให้แกรู้รสชาติของการคุกเข่าเสียก่อนว่าเป็นอย่างไร!"หลินเฟยขุ่นเคืองกับท่าทางแบบนี้ของผู้อำนวยการของโรงพยาบาลมาตั้งนานแล้ว!เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และกระโจนเข้าใส่ผู้อำนวยการโรงพยาบาลที่อยู่ข้างหน้าทันที
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
