LOGINShare
บทที่ 1122
Related chapters
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1123
หลิ่วจือจินหน้าแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่เม้มริมฝีปาก เธอก็มองไปที่หลินเฟยและพูดออกมา"หลินเฟย ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉัน แต่ฉันไม่ได้เหนื่อยอะไรเลย ทำจนถึงสว่างก็ไม่มีปัญหา""พรุ่งนี้คุณยังต้องกลับไปในตัวจังหวัดนะ รีบกลับไปพักผ่อนที่วิลล่าสักหน่อยจะดีกว่า""ฉันพาคนงานปลูกต้นกล้าอีกสักพัก ถ้าไม่ไหวจริงๆ ฉันจะแอบไปหาคุณก็แล้วกันนะ"เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ หลิ่วจือจินก็กระซิบเบาๆ ที่หูของหลินเฟยอีกครั้ง"ในช่วงสองสามวันที่คุณไม่อยู่ ซินเยว่และลู่หลีก็ไม่ได้กลับมาเหมือนกัน ส่วนเสี่ยวเหลียนกับเสี่ยวโหรวก็คิดถึงคุณแทบจะขาดใจแล้ว คุณรีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเธอเถอะนะ""พี่หลิ่ว หรือพี่ไม่คิดถึงผมบ้างเลย? ผมอยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อน เสร็จแล้วก็ค่อยไปหาพวกเธอก็ยังได้"หลินเฟยส่ายหน้าปฏิเสธ และพูดอย่างเด็ดขาดออกมา"งั้นฉันเชื่อฟังคุณก็ได้"แม้ว่าหลิ่วจือจินจะอายุมากกว่าถังรั่วเสวี่ยปีสองปีเธอจึงมีความเป็นผู้ใหญ่ที่ประสาไปเสียทุกเรื่อง แต่อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ได้ยินคำพูดแบบนี้ของหลินเฟย...เธอก็ว่าง่ายเหมือนลูกแมวน้อย จากนั้นก็ซบไปที่อ้อมแขนของหลินเฟยในทันทีพร้อมกับพยักหน้าและพูดอย่างเคอะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1124
หลังจากเรื่องราวถูกเปิดโปง จ้าวเชี่ยนเชี่ยนก็ไม่มีโอกาสได้ปีนป่ายหลินเฟยอีกต่อไปด้วยเช่นกันดังนั้นเธอจึงโกรธเกรี้ยว และอดไม่ได้ที่จะต่อว่าหลิ่วจือจินแบบนี้!"หยุด เมื่อกี้คุณว่าใครขยะแขยง?"แต่หลังจากที่หลินเฟยได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาก็รีบเดินเข้าไปขวางจ้าวเชี่ยนเชี่ยนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับซักถามด้วยสีหน้าที่เย็นชาในทันที"ช่างไม่เจียมตัวเองเสียจริงๆ ผู้หญิงอย่างคุณต่างหากล่ะที่มันน่าขยะแขยงเป็นที่สุด!""ถ้าไม่ขอโทษ วันนี้คุณก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไป!"ก่อนหน้านี้ที่จ้าวเชี่ยนเชี่ยนพลิกลิ้นกลับกลอก หลินเฟยก็ไม่พอใจเธอเป็นทุนเดิมอยู่แล้วและในตอนนี้ หลังจากที่เขาได้รับรู้ที่ไปที่มาของเรื่องทั้งหมดแล้วนั้นเธอไม่เพียงแต่ไม่ขอโทษ แต่กลับมาต่อว่าหลิ่วจือจินเสียๆ หายๆ แบบนี้ หลินเฟยก็คงจะไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ เป็นแน่!"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ทำแล้ว และเงินฉันก็ให้พวกคุณไปหมดแล้วนะ!""ฉันกับพวกคุณไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ฉันไม่ขอโทษเธอหรอก!""ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่า คุณจะทำอะไรฉันได้!""อย่าคิดว่าแค่มีเงินแล้วจะเลิศเลออะไรนักหนา!""บ้านเมืองมีขื่อมีแป คุณมีเงินก็ใช่ว่าจะทำทุกอย่างต
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1125
เมื่อออกจากหมู่บ้านเถาฮวา สติของจ้าวเชี่ยนเชี่ยนก็กลับมาชัดเจนมากยิ่งขึ้นและเธอที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มเยาะหลินเฟยออกมา"พูดมากจริงๆ คุณคิดว่าผมจะให้โอกาสคุณได้โทรแจ้งตำรวจจริงๆ งั้นเหรอ?"หลินเฟยเบรกรถเสียงดังเอี๊ยด จากนั้นก็กระชากจ้าวเชี่ยนเชี่ยนตรงเบาะหลังให้ลงมาจากรถข้างๆ มีอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่!และเมื่อเห็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ ประกอบกับท่าทางที่ดูเย็นชาของหลินเฟยแบบนี้แล้ว จ้าวเชี่ยนเชี่ยนก็ตื่นกลัวขึ้นมาทันที!เธอถามหลินเฟยด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า"คุณคิดจะทำอะไร? คุณจะฆ่าฉันไม่ได้นะ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ!""หยุดเดี๋ยวนี้นะ!""ฆ่าคุณ? ฝันไปเถอะ ผมฆ่าคุณก็กลัวว่ามือของตัวเองจะแปดเปื้อนเสียด้วยซ้ำ!"หลินเฟยหัวเราะอย่างไม่แยแส จากนั้นก็ควักเข็มเงินในกระเป๋าเสื้อออกมาจากนั้นเขาก็ใช้ทักษะการฝังเข็มเพื่อบังคับให้ความทรงจำของจ้าวเชี่ยนเชี่ยนในคืนนี้ลบเลือนไปในทันทีในไม่ช้า จ้าวเชี่ยนเชี่ยนก็จะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปจนหมดสิ้นหลังจากที่หลินเฟยได้ดึงเข็มเงินออกมา อาศัยจังหวะที่เธอยังไม่ได้ตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่เขาก็เหยียบคันเร่ง และขับกลับหมู่บ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1126
"ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า…"หลังจากที่เสียงของพี่สาวคนนั้นได้ดังขึ้น จู่ๆ คนงานหลายสิบคนก็โพล่งเสียงหัวเราะออกมาทันทีอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็เพิ่งจะสังเกตเห็นความสัมพันธ์ของหลินเฟยกับหลิ่วจือจินที่ไม่ปกติ จึงพูดล้อเล่นออกมาก็เท่านั้น"พี่สาว พี่อย่าได้พูดไป หลินเฟยเขามีแฟนอยู่แล้วนะ!""ถ้าใครเขามาได้ยินเข้า ฉันจะตำหนิพี่หรือไม่ มันไม่สำคัญหรอก""แต่หากแฟนของหลินเฟยมารู้เรื่องนี้เข้า หลินเฟยจะต้องตำหนิพี่อย่างแน่นอน!""ไม่แน่นะบางที พี่สาวก็อาจจะต้องยกลูกสาวให้มาเป็นแฟนของหลินเฟยก็ได้นะ!"ใบหน้าของหลิ่วจือจินแดงก่ำ จากนั้นก็พูดเตือนคนงานสิบกว่าคน โดยเฉพาะพี่สาวคนนั้น"ไอ้โย่ว ลูกสาวของฉันสวยนะจะบอกให้ ถ้าเถ้าแก่เกิดรักชอบลูกสาวของฉันขึ้นมาจริงๆ แล้วก็!""แม้แต่หลับฝัน ฉันก็คงจะหัวเราะจนตื่นขึ้นมาเลยล่ะ!"ตรงกันข้ามพี่สาวคนนั้นกลับพูดไม่หยุดปาก พร้อมหยอกล้อหลิ่วจือจินต่อไป"ฮ่าฮ่า พี่สาว พี่ก็อย่าล้อพี่หลิ่วเล่นเลยนะ พี่ไม่กลัวหรือว่าอีกเดี๋ยวพี่หลิ่วจะฟ้องเถ้าแก่เอาได้?"คนงานหลายสิบคนหยอกล้อพี่สาวคนนั้น จากนั้นก็พูดรับประกันกับหลินเฟยและหลิ่วจือจินว่า"เถ้าแก่ พี่หลิ่วครับ พวกคุณวางใจได
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1127
เธอนอนอย่างเดียวดายอยู่บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ โดยที่มือกำลังกำโทรศัพท์มือถือเอาไว้เธอพลิกตัวไปมาหลายตลบ และไม่อาจข่มตาให้หลับลงไปได้"ถ้ารู้ว่าเสี่ยวเฟยจะไปนานขนาดนี้ ฉันก็คงจะไปกับเสี่ยวเฟยเสียจะดีกว่า""อย่างน้อยๆ ก็ไม่ต้องแอบดูวิดีโอที่ถ่ายกับเสี่ยวเฟยมาผ่อนคลายความคิดถึงอยู่แบบนี้!"พานเสี่ยวเหลียนดูคลิปวิดีโอมาครึ่งค่อนคืน และเนื้อตัวของเธอก็เร่าร้อนขึ้นมาตั้งนานแล้วกระทั่งมีเหงื่อซึมออกมาอยู่ไม่น้อย"ไม่ได้การล่ะ ขืนยังดูต่อไป พรุ่งนี้ฉันคงจะไม่มีเรี่ยวแรงทำอะไรแล้ว""ฉันลุกไปอาบน้ำเย็นๆ แล้วรีบเข้านอนจะดีกว่า"พานเสี่ยวเหลียนปิดโทรศัพท์มือถือและคลำหาทางออกจากห้อง พร้อมเตรียมออกไปรับลมเย็นๆ ยามค่ำคืนเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่นเสียสักหน่อยจากนั้นเธอก็ค่อยไปอาบน้ำเย็นๆ ต่อแต่ผลที่ได้กลับเป็นว่า เธอเห็นร่างร่างหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์อย่างเดียวดายที่ปลายสุดระเบียงทางเดินของห้องโถงใหญ่ด้วยเช่นกัน"เสี่ยวโหรว? ดึกๆ ดื่นๆ ทำไมเธอยังไม่นอนอีก?"หลังจากที่เห็นว่าคนคนนั้นคือซูเสี่ยวโหรว พานเสี่ยวเหลียนก็เดินเข้าไปถามด้วยความสงสัยในทันที"พี่เสี่ยวเหลียน วิลล่าหลังนี้มันว่างเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1128
ตอนนี้ถังรั่วเสวี่ยไม่อยู่ และภายในวิลล่าก็ยิ่งไม่มีลู่หลีและจางซินเยว่คอยอยู่รบกวนในฐานะเจ้าบ้าน หลินเฟยจึงมีอำนาจอย่างเด็ดขาดไปโดยปริยาย!ต่อให้จะถูกซูเสี่ยวโหรวและพานเสี่ยวเหลียนมาพบเห็นเขาและหลิ่วจือจินแบบนี้หลินเฟยก็ไม่ได้พูดอธิบายอะไรมากไปกว่านั้น!ตรงกันข้ามเขายิ่งเผด็จการ ทำทุกอย่างตามที่ต้องการ พร้อมบังคับให้มีการต่อสู้ทั้งสามคนพร้อมกันอีกต่างหาก!และคราวนี้ ภายในวิลล่าก็เกิดการต่อสู้ที่แสนจะดุเดือดขึ้นมาในทันที!การต่อสู้ระหว่างชายหนึ่งหญิงสาม ทำให้หลินเฟยยุ่งจนไม่มีเวลาได้พัก!ยังดีที่หลินเฟยนั้นแข็งแกร่ง ยิ่งต่อสู้ก็ยิ่งดุดัน ในไม่ช้าเขาก็เป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ!อย่างไรก็ตาม หลิ่วจือจินยังอยากจะพาคนงานไปปลูกต้นกล้าหลังจากที่ฟ้าสางแล้วประกอบกับการต่อสู้เป็นครั้งที่สอง เธอจึงทนไม่ไหวและถอนตัวออกจากการต่อสู้ไปเสียก่อนพร้อมกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเองส่วนซูเสี่ยวโหรวและพานเสี่ยวเหลียนก็ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินเฟย พร้อมถูกกระหน่ำจนต้องคุกเข่าร้องขอความเมตตา!แต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยก็ใช่ว่าจะเป็นนักบุญผู้มีจิตใจเมตตาซะเมื่อไหร่ เขาย้ายสนามต่อสู้ไปยังห้องของพานเส
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1129
"แล้วก็ต้องไปเยี่ยมเพื่อนเก่าที่เมืองตี้ตูอีก คาดว่าคงต้องใช้เวลาอีกนานถึงจะกลับหมู่บ้านได้""ผมกลัวว่าพวกคุณจะคิดถึงผมมากเกินไป ดังนั้นพูดตรงๆ เลยก็คือ ผมตั้งใจบึ่งรถมาหาพวกคุณชั่วข้ามคืนแบบนี้"หลินเฟยพูดอย่างจริงจัง"ฮึ่ม ถือว่านายยังมีหัวใจอยู่ เพียงแต่ว่าหลินเฟย คุณจะใส่กางเกงแล้วเดินกลับไปดื้อๆ แบบนี้ไม่ได้นะ""นายอยู่เป็นเพื่อนพวกเราอีกหน่อยนะ หลินเฟย..."ซูเสี่ยวโหรวมองหลินเฟยอย่างอาลัยอาวรณ์ พร้อมกับพูดขอร้องออกมา"เสี่ยวเฟย อยู่เป็นเพื่อนพวกเราอีกสักพักนะ นายไม่รู้หรอกว่าตอนที่นายไม่อยู่ พี่สะใภ้คิดถึงนายจนนอนไม่หลับเลยรู้ไหม!"พานเสี่ยวเหลียนยิ่งพยายามกระตุ้นให้เกิดการต่อสู้ขึ้นมาอีกครั้ง และยังโน้มตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหลินเฟยอีกต่างหากเมื่อเห็นพวกเธอเป็นแบบนี้ หลินเฟยก็ตัดใจที่จะจากไปอย่างรวดเร็วไม่ได้เช่นกันหลังจากที่มองดูเวลา หลินเฟยก็กัดฟันแล้วพูดอย่างแน่วแน่ว่า"พี่หลิ่วล่ะ? ผมจะไปตามพี่หลิ่วมา พวกเราเริ่มกันต่อ ตอนบ่ายผมค่อยกลับไปก็แล้วกัน!"…………หลังจากการต่อสู้ที่แสนจะดุเดือดสิ้นสุดลง ในที่สุดพานเสี่ยวเหลียนรวมทั้งซูเสี่ยวโหรวก็ไม่ได้ร้องขอให้หลินเฟยอ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1130
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเฟยก็ได้เขียนยันต์ป้องกันตัวสิบแปดใบตามความทรงจำที่หลงอู่ได้ถ่ายทอดให้กับเขา"โอเค พี่หลิ่ว พี่ถือยันต์ใบนี้เอาไว้ แล้วตะโกนขึ้นไปในอากาศว่า 'หลิน' "แล้วสิ่งที่อัศจรรย์ใจก็จะเกิดขึ้นมาทันที"หลินเฟยหยิบยันต์ล่องหนออกมาจากกองยันต์ แล้วยื่นส่งให้หลิ่วจือจินที่อยู่ใกล้เขามากที่สุด"ตะโกนว่า 'หลิน' งั้นเหรอ? ทำไมล่ะหลินเฟย ปกติยันต์เขาก็มีไว้เพื่อพกติดตัวเฉยๆ ไม่ใช่เหรอ?"หลิ่วจือจินเต็มไปด้วยความสับสน โดยที่ซูเสี่ยวโหรวและพานเสี่ยวเหลียนที่อยู่ด้านหลังก็เช่นเดียวกัน"และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ผมพูดว่ายันต์ป้องกันตัวของผมไม่ธรรมดาอย่างไงล่ะ""พี่หลิ่ว พี่อย่าเพิ่งถามอะไรมาก พี่ลองเดี๋ยวก็รู้เองว่ามันไม่ธรรมดายังไง!"หลินเฟยก็ดูจะลังเลใจ พร้อมกับพูดออกมาแบบนั้นเพราะท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เขียนยันต์ออกมา และไม่แน่ใจว่าจะสำเร็จด้วยหรือเปล่า"อ้อ งั้นฉันจะลองดูนะ..."หลิ่วจือจินถือแผ่นยันต์เอาไว้ด้วยความรู้สึกที่สับสน พร้อมตะโกนออกมาว่า "หลิน!"จู่ๆ ก็มีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้น!และก็พบว่าหลิ่วจือจินได้หายวับไปจากตำแหน่งเดิมไปแล้ว!"สำเร็จ!" ห
Latest chapter
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
