เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1085
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1086
"คือว่า...สหายน้อง เจ้าแน่ใจหรือว่าสามารถช่วยชีวิตหลานสาวของข้าได้จริงๆ?""ขนาดหมอในโรงพยาบาลยังไม่สามารถช่วยชีวิตของเธอได้"เมื่อได้ยินแบบนี้ สองพ่อลูกก็รู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมากทันใดนั้น พวกเขาก็พูดกับหลินเฟยด้วยน้ำเสียงที่หยั่งเชิงออกมาประเด็นก็คือด้วยอายุของหลินเฟยแบบนี้ พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความสงสัยขึ้นมา"จะมั่นใจหรือไม่ ฉันก็ไม่กล้ารับประกันเหมือนกัน ไม่ลองก็ไม่รู้""และถ้าฉันช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ได้ ฉันอยากให้พวกคุณช่วยตอบคำถามของฉันอีกสักข้อ"หลินเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมพูดออกมา"ไม่มีปัญหา ขอเพียงสหายน้องสามารถช่วยชีวิตลูกสาวของข้าได้ อย่าว่าแต่จะตอบคำถามของสหายน้องเลย""ต่อให้ข้าจะต้องเป็นวัวเป็นควายคอยรับใช้สหายน้อง คนอย่างโอวหยางชงก็จะยอมทุกอย่าง!"โอวหยางชงรีบกำหมัดและพูดกับหลินเฟยในทันที"อ้อ? นี่คุณพูดจริงๆ เหรอ?"หลินเฟยปิ๊งไอเดียและพูดขึ้นมาเดิมทีเขาต้องการรับสมัครกลุ่มคนที่มีพลังแข็งแกร่งเพื่อใช้ในการป้องกันผู้คนในองค์กรแบล็คโกลฟส์ตอนนี้ดูเหมือนว่าโอวหยางชงที่ทั้งอยู่ในฐานะจอมยุทธ์โบราณและทาสของลูกสาวคนนี้ จะเป็นคนที่เขากำลังตามหาอยู่พอด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1087
ดูเหมือนว่าเธอจะถูกมีดที่แหลมคมเล่มหนึ่งแทงเข้าให้เสียแล้ว และมันก็แทงทะลุหลังอีกต่างหากแม้ว่าหมอในโรงพยาบาลประจำจังหวัดจะฉีดยาที่ทำให้เลือดแข็งตัว เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดไหลออกไปมากกว่านี้แต่ในตอนที่เด็กผู้หญิงคนนี้ได้ถูกส่งตัวมา เธอก็ได้เสียเลือดไปมากแล้วและในเวลานี้สีหน้าของเธอก็ยิ่งซีดขาว หัวใจเต้นอ่อนจนจับชีพจรไม่ได้ ร่างกายของเธอเริ่มเย็นและแข็งทื่อขึ้นเรื่อยๆแต่ถึงกระนั้น มันก็เป็นการยากที่จะปกปิดความเยาว์วัยและความงดงามที่น่าทึ่งแบบนั้นเอาไว้ได้!ใบหน้าของเธอจิ้มลิ้มและบอบบาง จัดได้ว่าเป็นสาวงามโดยธรรมชาติหลินเฟยไม่เคยได้เห็นเด็กผู้หญิงในวัยนี้คนไหนที่สวยขนาดนี้มาก่อนเธอบอบบางราวกับนางฟ้าและเทพธิดาตัวน้อยอะไรแบบนั้นและหากเติบโตขึ้นมาอีกนิด เธอจะต้องเป็นสาวงามที่ไร้ที่ติอีกคนหนึ่งอย่างแน่นอน!แม้กระทั่งในตอนนี้ หลินเฟยที่เคยพบกับสาวงามมานับไม่ถ้วนก็หัวใจเต้นแรง และมีความคิดที่พลุกพล่านขึ้นมาด้วยเช่นกัน"ไม่รู้ว่าโอวหยางชงผู้ชายที่เทอะทะคนนั้น จะมีลูกสาวที่สวยขนาดนี้ได้ยังไง มันช่างน่าแปลกใจจริงๆ"หลังจากประหลาดใจอยู่สักพัก หลินเฟยก็รีบระงับความคิดที่ซับซ้อนต่าง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1088
"เสน่ห์โดยกำเนิด?"หลังจากที่ได้ยินเสียงของหลงอู่ ความทรงจำในหัวของหลินเฟยก็ได้ผุดบันทึกที่เกี่ยวกับเสน่ห์โดยกำเนิดขึ้นมาทันทีและมันก็เป็นอย่างที่หลงอู่พูดเอาไว้จริงๆผู้หญิงที่มีเสน่ห์โดยกำเนิดนั้น พวกเธอล้วนมีเสน่ห์ในแบบเฉพาะที่ทำให้ผู้ชายหลงจนหัวปักหัวปำได้มาตั้งแต่กำเนิด!ตัวอย่างเช่น อ๋องโจวโยวที่จุดไฟสัญญาณล้อเล่นกับพวกเจ้าหัวเมืองทั้งหลาย เพียงเพื่ออยากจะได้เห็นรอยยิ้มนางเปาซื่อและเมื่อนางเปาซื่อเห็นแบบนี้ เธอก็ดีใจเป็นอย่างยิ่งโดยที่อ๋องโจวโยวก็ยิ่งมีความสุข และทำการจุดไฟสัญญาณล้อเล่นกับเจ้าหัวเมืองเพื่อเอาใจนางเปาซื่ออยู่เป็นนิจในที่สุด เจ้าหัวเมืองต่างๆ ก็ไม่เชื่อในตัวของอ๋องโจวโยวอีกต่อไปเมื่อศัตรูโจมตีเข้ามาจริงๆ อ๋องโจวโยวก็ได้จุดไฟสัญญาณขึ้นมาอีกครั้ง แต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยและบ้านเมืองก็พังพินาศไปด้วยเหตุนี้และตัวหายนะที่สำคัญที่สุดในการทำให้บ้านเมืองล่มสลายในครั้งนี้ก็คือ นางเปาซื่อที่มีเสน่ห์มาตั้งแต่กำหนดนั่นเองไม่อย่างนั้นแล้ว เธอก็คงไม่สามารถทำให้อ๋องโจวโยวหลงจนหัวปักหัวปำแบบนั้นได้เช่นเดียวกับโอวหยางหยวนหยวนในตอนนี้แม้ว่าเธอจะอยู่ในสภาวะหมดสติและ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1089
ซึ่งความแข็งแกร่งในตัวของหลินเฟยจริงๆ มันไม่พอที่จะเอาชนะโอวหยางชงได้เสียด้วยซ้ำและหลินเฟยก็อยากที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของตัวเองอย่างรวดเร็วเป็นธรรมดาและในตอนนี้ การฝึกแบบคู่กับโอวหยางหยวนหยวน มันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดอยู่แล้วซึ่งไม่รู้ว่าถ้าโอวหยางชงที่รออยู่ด้านนอกห้องผ่าตัดได้มารับรู้ความคิดของหลินเฟยแบบนี้เข้า เขาจะเดือดจนควันออกหูเลยหรือเปล่า?"เมื่อเด็กสาวตื่นขึ้นมา ต่อให้เจ้าจะอยากฝึกแบบคู่กับนางมากแค่ไหน ก็ต้องรอให้อาการบาดเจ็บของนายหายดีก่อนค่อยว่ากัน"ในขณะที่หลินเฟยจมอยู่กับความคิด เสียงของหลงอู่ก็ได้ดังขึ้นมาในใจของหลินเฟยอีกครั้งเมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเฟยก็รีบดึงสติกลับและตรวจสอบสถานการณ์ของโอวหยางหยวนหยวนต่อไป โดยที่พบว่าใบหน้าละเอียดอ่อนซึ่งเดิมทีซีดเผือดนั้นเมื่อหลินเฟยได้ป้อนเลือดและถ่ายโอนเลือดให้เธอแล้วนั้น ในที่สุดใบหน้านั้นก็กลับมาเปล่งปลั่งอีกครั้งแม้แต่สัญญาณชีพก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้น"คุณพ่อ...คุณปู่...""หยวนหยวนเจ็บหน้าอกหรือเกิน…"โอวหยางหยวนหยวนยังคงอ่อนแอ เธอพยายามที่จะลืมตาขึ้นมา และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรง"แย่แล้ว แม้ว่าหมอในโรงพยาบาล
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1090
อันที่จริง เข็มที่อยู่ในมือของหลินเฟยเป็นเพียงแค่เข็มเงินธรรมดาๆ และมันก็บางแค่เส้นผมเพียงเท่านั้นซึ่งเหตุผลที่เขาพูดแบบนี้ออกไป นั่นก็เป็นเพราะเขาต้องการเบี่ยงเบนความสนใจของโอวหยางหยวนหยวน เพื่อให้เธอไม่ต้องเป็นกังวลกับอาการบาดเจ็บของเธอมากเกินไป"พี่หมอ...พี่นี่ช่างตลกเสียจริงๆ...""ฉันเชื่อว่าพี่จะต้องรักษาฉันให้หายดีได้อย่างแน่นอน..."และโอวหยางหยวนหยวนก็รู้สึกขบขันขึ้นมาจริงๆ โดยใบหน้าที่ละเอียดอ่อนของเธอได้เผยรอยยิ้มที่ชวนหลงใหลขึ้นมา"แหะๆ เธอเชื่อก็ดีแล้ว ทักษะทางการแพทย์ของฉัน ไม่ใช่ว่าฉันจะคุยนะ มันเป็นสุดยอดของโลกแล้วล่ะ!"พลังของร่างกายที่มีเสน่ห์โดยกำเนิดนั้น มันช่างแตกต่างออกไปจริงๆเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของโอวหยางหยวนหยวนแบบนี้แล้ว กระทั่งหลินเฟยสามารถสัมผัสได้ถึงความสุขราวกับได้อาบน้ำท่ามกลางแสงแดดที่แสนจะอบอุ่นในฤดูหนาวที่หนาวเหน็บอะไรแบบนั้นพอพูดจบ เข็มเงินในมือของหลินเฟยก็ได้สอดเข้าไปในตำแหน่งรอบๆ รอยบาดแผลของโอวหยางหยวนหยวนได้อย่างแม่นยำในเวลาเดียวกัน หลินเฟยก็ได้ฉีดพลังจิตที่มีอยู่ในตัวส่วนหนึ่งไปตามเข็มเงิน เพื่อถ่ายโอนไปในร่างกายของโอวหยางหยวนหยวนโดยตรง
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1091
พอพูดมาถึงตอนท้ายสุด หลินเฟยก็รู้สึกกระตือรือร้นที่จะลองเป็นอย่างยิ่ง"เจ้า...ช่างเหลวไหลเสียจริงๆ!""อย่าลืมนะว่า หากเจ้าไม่สามารถบรรลุเงื่อนไขของข้าได้ภายในสามปี เจ้าก็อย่ามาตำหนิข้าก็แล้วกัน!"เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของหลงอู่ดังขึ้น จากนั้นก็หายลับไปในทันทีหลังจากที่ตื่นขึ้นมา ยิ่งได้รู้จักหลินเฟยมากเท่าไหร่ หลงอู่ก็ยิ่งระงับอารมณ์โกรธของตัวเองไม่ได้เท่านั้นซึ่งมันช่างขัดกับนิสัยรักในความเงียบสงบของเธอก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิงเมื่อได้ยินอย่างนี้ หลินเฟยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมาเช่นกันพร้อมกับบ่นพึมพำว่า"ฮึ่ม พูดว่าผมไม่หนักแน่น แล้วการที่คุณเอะอะก็โวยวายแบบนี้ มันถือว่าหนักแน่นแล้วงั้นเหรอ?""แล้วมันจะแตกต่างอะไรกับผม""ตั้งเงื่อนไขที่เข้มงวดกับผมขนาดนั้นก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้กลับเอาใหญ่แล้ว!""ช่างรังแกกันจริงๆ!""เวลาสั้นๆ แค่นี้ ใครจะทำอย่างที่คุณขอเอาไว้ได้ล่ะ?""นี่มันเป็นการทำให้คนอื่นลำบากใจชัดๆ?""รอให้ผมฝึกแบบคู่แข็งแกร่งเท่าคุณหรือเหนือกว่าคุณได้แล้ว ผมจะสอนบทเรียนให้คุณอย่างสาสมเลยคอยดู!""ธิดามังกรมันจะเหนือกว่าใครงั้นเหรอ?""ขอแค่เป็นผู้หญ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1092
ก่อนที่โอวหยางหยวนหยวนจะพลิกตัวและล้มลงนอน หลินเฟยไม่เคยคิดว่า เด็กสาวอายุสิบสามสิบสี่คนหนึ่งจะมีบั้นท้ายที่บึ้มถึงขนาดไหนแล้วแต่ทว่าหลังจากที่โอวหยางหยวนหยวนได้พลิกตัวและล้มตัวลงนอนสิ่งที่หลินเฟยคิดก็ได้รับการรีเฟรชใหม่ มันน่าทึ่งอะไรขนาดนั้น...ไม่แปลกใจเลยที่หลงอู่จะต่อว่าเขาไม่หนักแน่นพอ!"ไม่เสียแรงที่มีเสน่ห์โดยกำเนิด แค่สิบกว่าปีก็ขนาดนี้แล้ว รอให้โตขึ้นคงจะมีเสน่ห์อย่างล้นเหลือ…"หลินเฟยกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัวเขาพยายามรวบรวมสติ ทำให้ตัวเองสงบลง จากนั้นก็เริ่มทำการฝังเข็มรักษาอาการบาดเจ็บที่หลังของโอวหยางหยวนหยวนในระหว่างการรักษา โอวหยางหยวนหยวนก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติบางอย่างในตัวของหลินเฟยเธอจึงถามขึ้นมาอย่างไร้เดียงสาว่า"พี่หมอคะ...พี่กำลังซ่อนอะไรเอาไว้หรือเปล่า?""เสื้อแทบจะปริแล้ว รีบเอาออกมาเถอะนะ""หยวนหยวน...เธอยังเป็นเด็ก เรื่องบางเรื่องอย่าเพิ่งสนใจเลย เดี๋ยวจะไม่สูงเอาได้นะ""อย่าบอกเรื่องนี้กับใครนะ ไม่อย่างนั้นแล้วจะไม่สูง ได้ยินหรือเปล่า?"หลินเฟยหน้าแดงก่ำ จากนั้นก็กลอกตาพร้อมพูดกลบเกลื่อนออกไป"จริงเหรอคะ? หยวนหยวนไม่อยากจะตัวเตี้ย หย
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1093
จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปดึงเข็มเงินที่สอดอยู่ตรงหลังของโอวหยางหยวนหยวนออกพร้อมกับควานหาอุปกรณ์การรักษาในห้องผ่าตัด เพื่อเตรียมพันแผลให้กับโอวหยางหยวนหยวน"พี่หลินเฟยคะ ดูเหมือนว่าหยวนหยวนจะยังรู้สึกเจ็บนิดหน่อย พี่ช่วยนวดให้หยวนหยวนหน่อยจะได้ไหมคะ?""เหมือนที่พี่เพิ่งทำลงไป แบบว่าสองมือประสานกัน"จู่ๆ โอวหยางหยวนหยวนที่พลิกตัวกลับมาก็รู้สึกเจ็บปวดเพราะการดึงรั้งของบาดแผล ใบหน้าเล็กๆ จึงขมวดแน่น เธอนั่งอยู่บนเตียงของคนไข้ พร้อมมองมาทางหลินเฟยด้วยความคาดหวัง"หยวนหยวน เรื่องนี้ เรื่องนี้มันได้อยู่แล้วล่ะ เพียงแต่ว่าเธออย่าเอาเรื่องที่พี่ช่วยนวดไปบอกใครเขาได้ล่ะ""ต่อให้จะเป็นพ่อหรือปู่ของเธอก็ไม่ได้นะ""นี่เป็นเคล็ดลับการนวดเฉพาะของพี่ หากถูกแพร่งพรายออกไปแล้ว พี่จะต้องมีอันตรายถึงแก่ชีวิต!"หลินเฟยนั้นเต็มใจที่จะทำการนวดให้กับโอวหยางหยวนหยวนในเวลาเดียวกัน หลินเฟยก็กังวลว่าจะมีใครมารู้ในเรื่องนี้เข้า เขาจึงทำการรักษาพร้อมกับพูดกลบเกลื่อนไปแบบนั้น"อืม หยวนหยวนรู้แล้วค่ะ ดูเหมือนว่าวิชากังฟูที่ปู่ถ่ายทอดให้พ่อก็เป็นเคล็ดลับเฉพาะ ไม่สามารถแพร่งพรายและบอกใครได้ด้วยเช่นกัน!"โอ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1150
ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ถังรั่วเสวี่ยก็สัมผัสได้ถึงมือใหญ่ที่อบอุ่นที่แสนจะคุ้นเคยคู่นั้นบนร่างกายของเธอ เป้าหมายของการลูบไล้นั้นชัดเจนเป็นอย่างมากด้วยสัมผัสที่แสนจะคุ้นเคยนี้ มันทำให้ถังรั่วเสวี่ยตื่นขึ้นมาจากความฝัน ทั้งโลภและหลงใหลเป็นอย่างมาก"เสี่ยวเฟย ไม่ได้นะ หยวนหยวนยังอยู่ที่นี่…"ท่ามกลางความมืดในยามราตรี ถังรั่วเสวี่ยมองไม่เห็นหลินเฟย แต่เธอสามารถสัมผัสได้ว่าเป็นหลินเฟยที่อยู่บนตัวเธออุณหภูมิที่ร้อนจัดทำให้ถังรั่วเสวี่ยหายใจถี่ๆ เธอโอบกอดหลินเฟยเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ออกมาเดิมทีเธอยังคิดว่าหลินเฟยได้มาตอนกลางวันแล้ว ตอนกลางคืนเขาจะไม่มาเสียอีกคิดไม่ถึงเลยว่าหลินเฟยจะมาตอนดึกดื่นแบบนี้ได้ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่บ้าคลั่งเสียจริงๆ..."ไม่เป็นไรหรอกครับอาเล็ก เธอหลับไปแล้ว ผมเบาๆ หน่อยก็โอเคแล้วล่ะ""อาเล็ก อาน้ำลายไหลแล้วนะ คงจะกระหายน่าดู ให้ผมช่วยดับกระหายให้นะ"หลินเฟยหัวเราะเบาๆ พร้อมกับเอื้อมมือไปถอดชุดแนบเนื้อของถังรั่วเสวี่ยออกแม้ว่าจะมืดสนิท แต่สำหรับหลินเฟยแล้ว มันไม่ต่างอะไรจากตอนกลางวันใบหน้าที่แดงระเรื่อ รวมไปถึงดวงตาที่พร่าเบลอของถังรั่วเสวี่ยมันยิ่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1149
เพราะต้องการรู้ความลับของโลกซ่อนเร้นจากตัวของพวกเขานั่นเองผู้หญิงที่เป็นผู้นำมาจากตระกูลอาจารย์หยินหยางที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดจากทุกคนในประเทศซากุระ ตั้งแต่บุคคลสำคัญไปจนถึงชาวบ้าน!เชียนเย่เจียจื่อจากตระกูลเชียนเย่โดยที่ตัวเธอเองยังเป็นอาจารย์หยินหยางที่มีสถานะสูง ซึ่งสามารถควบคุมพลังของผีและเทพเจ้าได้!"แม้ว่าบางส่วนของร่างกายจะหายไป แต่เขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้น เป็นวัตถุดิบในการปลุกศพได้ดีจริงๆ""พวกนายสองคนไปเอาตัวเขาขึ้นมา"เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังพูด เชียนเย่เจียจื่อก็หรี่ตาที่เรียวเล็ก พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่ทรงเสน่ห์จากภายในออกมา"รับทราบรับ ท่านเชียนเย่!"ในไม่ช้า ชายทั้งสองก็ได้เดินลงไปช้อนร่างเจียงอู๋เซี่ยวขึ้นมาจากสระ พร้อมหามมาวางที่หน้าของเชียนเย่เจียจื่อ"ให้พวกนายไปตรวจสอบ ได้ความว่าอย่างไรแล้ว?"เชียนเย่เจียจื่อย่อตัวลง มองสำรวจไปยังร่างของเจียงอู๋เซี่ยวโดยไม่รู้สึกกลัวแต่อย่างใดดูเหมือนว่าเธอจะคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างดี พร้อมกับถามโดยไม่เงยหน้าออกมา"ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับท่านเชียนเย่ พรุ่งนี้เช้าสิบโมง ยอดเขาจิ่วหลงซาน พวกจอมยุ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1148
"ในเมื่ออาจารย์ลุงเอ่ยปากออกมาแล้ว อู๋เซี่ยวจะกล้าขัดได้อย่างไรล่ะครับ?""ไม่รู้ว่าอาจารย์ลุงมีเรื่องอะไรที่รบกวนจิตใจอยู่ พูดให้อู๋เซี่ยวฟังหน่อยสิครับ ไม่แน่ว่าอู๋เซี่ยวอาจจะช่วยอาจารย์ลุงแก้ปัญหาได้"ตอนนี้เจียงอู๋เซี่ยวอยู่ในการคุ้มครองของคนอื่น และยังต้องการให้กู่หรูหลงพาเขากลับโลกซ่อนเร้นอีกต่างหากแน่นอนว่าเขาไม่กล้าที่จะปฏิเสธคำชวนของกู่หรูหลงอยู่แล้ว หลังจากที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก เขาก็พูดขึ้นมาว่า"เอาไว้คุยกันตอนที่ออกไปนอกโรงแรมแล้ว ที่นี่หูตามันเยอะ เรื่องบางอย่างไม่สะดวกที่จะพูดในตอนนี้"กู่หรูหลงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ เขาหันหลังและนำทางอยู่ข้างหน้าเจียงอู๋เซี่ยวเดินตามกู่หรูหลงออกจากโรงแรม จนมาถึงเชิงเขาของจิ่วหลงซานโดยมีสระน้ำที่ลึกจนมองไม่เห็นก้นสระ"อาจารย์ลุงครับ ท่านได้ให้ศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อไปซื้อยามาให้หลานไม่ใช่เหรอครับ?""ทำไมสองวันมานี้ อู๋เซี่ยวถึงไม่ได้เจอศิษย์พี่ฮว่าและศิษย์พี่ฉางเล่อเลยล่ะครับ"เจียงอู๋เซี่ยวเป็นฝ่ายเอ่ยถามกู่หรูหลงก่อน"อ้อ ไอ้สองคนนั้นไม่รู้ว่าไปเถลไถลที่ไหนแล้ว นี่ก็สองวันแล้วยังไม่กลับมาเลย""วันนี้ข้าออกไปตามหาก็
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1147
"ผมจะเป็นอะไรไปได้ เสี่ยวหยู่คุณอย่าได้เป็นห่วงเลยนะ""วันนี้คุณออกไปทำงานทั้งวัน เหนื่อยหรือเปล่า?""อยากจะให้ผมบีบๆ นวดๆ ขาให้คุณไหมล่ะ?"เมื่อสัมผัสความเป็นห่วงที่เจียงเฉินหยู่มีต่อเขาหลินเฟยอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเขาดึงเจียงเฉินหยู่ไปนั่งบนเตียง พร้อมพูดเอาอกเอาใจ"เฮ้อ ฉันวิ่งวุ่นมาทั้งวัน แม้แต่ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน คุณว่าฉันเหนื่อยหรือเปล่าล่ะ?""ถือว่าคุณยังมีจิตสำนึกอยู่ ยังรู้จักเป็นห่วงฉัน""เดี๋ยวตอนนวดคุณเบามือหน่อยนะ ฉันล่ะกลัวว่าคุณจะเผลอนวดจนไหล่ของฉันทรุดไปแล้วจริงๆ"เจียงเฉินหยู่พูดล้อเล่น พร้อมกับหันหลังให้กับหลินเฟย"แหะๆ โอเค รับรองว่าผมจะนวดเบาๆ!"หลินเฟยวิ่งไปล้างมือในห้องน้ำ และกลับมาอย่างรวดเร็วเขาวางมือบนไหล่ของเจียงเฉินหยู่และคลำไปจนถึงคอเสื้อของเธอจากนั้นก็เลื่อนไปตามผิวเรียบเนียนไร้ที่ติ พร้อมกับสอดลึกเข้าไป นวด บีบ และหยอกล้อและมันก็ทำให้เจียงเฉินหยู่คร่ำครวญออกมาอย่างทันที"อืม...คนผีทะเล ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ""คุณยังคิดจะมาแกล้งฉันอีก ปล่อยเดี๋ยวนี้ อย่ามาเล่นมั่วๆ!"แต่ทว่ามือของหลินเฟยกลับเอาแต่ใจ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายว่
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1146
"ทำได้ครับ สิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ง่ายมาก พวกเราสองปู่หลานทำได้อยู่แล้วครับ"กู่หรูหลงทำมือคารวะอย่างชาญฉลาดรวมไปถึงกู่เยว่อิ๋งที่ยืนกรานอย่างแข็งขันเมื่อครู่ที่ผ่านมา เธอก็ได้เปลี่ยนทัศนคติและพยักหน้าตอบรับอย่างถ่อมตัวในทันที"โอเค ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นพวกนายปู่หลานก็กลับไปที่โรงแรมจิ่วหลงซานก่อนเถอะ รอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า""ฉันก็จะไปร่วมประลองจอมยุทธ์ด้วยตัวเอง ถึงตอนนั้น หากฉันมีอะไรให้รับใช้ ค่อยเรียกพวกนายปู่หลานก็แล้วกัน"หลินเฟยรำพันอยู่ในใจว่า 'คำสาบานโลหิต' นั้นมีประโยชน์แบบสุดๆ และในเวลาเดียวกัน เขาก็โบกมือเพื่อส่งสัญญาณให้กู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋งถอยออกไปเสียก่อนซึ่งก็เป็นเวลานี้ที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งได้ดังแว่วมา และนั่นก็คือโอวหยางเยี่ยนและโอวหยางชงที่ได้วิ่งตามมานั่นเองเมื่อเห็นหลินเฟยไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับกู่หรูหลงที่จากไปโดยเสียแขนไปหนึ่งข้าง และดูแก่กว่าเดิมเป็นอย่างมากแม้แต่กู่เยว่อิ๋งที่เดิมตามหลังก็ก้มหน้าก้มตาราวกับถูกสูบวิญญาณไปอะไรแบบนั้นและนั่นก็ทำให้พวกเขาสองพ่อลูกตกตะลึงจนหน้าถอดสีเลยทีเดียว!"สหายน้อง หรือว่านายจะ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1145
น้ำเสียงของหลินเฟยเผด็จการ และเร่งเร้าอย่างหงุดหงิดเต็มที่"คุณปู่คะ เราจะทำอย่างไรกันดี?""หนูอายุยังน้อย หนูยังไม่อยากตายนะคะคุณปู่ พี่เซียวเฟิงกำลังรอหนูอยู่นะคะ…""เพียงแต่ว่าคุณปู่ หากจะให้หนูยอมเป็นทาสรับใช้เขาแล้วละก็ งั้นหนูก็ยอมตายเสียดีกว่า!"กู่เยว่อิ๋งตื่นตระหนก เธอไม่สามารถตัดสินใจอะไรได้ พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นกับกู่หรูหลง"เยว่อิ๋ง กระบวนท่าที่เจ้าเด็กนั่นใช้ ปู่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน ปู่ก็ไร้หนทางด้วยเหมือนกัน""ปู่ก็ไม่อยากจะประนีประนอมเหมือนกัน แต่การมีชีวิตอยู่ ยังไงมันก็ดีกว่าตายเป็นไหนๆ""ยังไงพวกเราก็ยอมๆ ไปเถอะ อย่างแย่ที่สุดต่อไปก็ยังมีโอกาสหลบหนีกลับไปที่โลกซ่อนเร้น และไม่ต้องกลับมาเหยียบที่โลกปัจจุบันอีกก็ได้"และกู่หรูหลงที่เพิ่งจะสำเร็จว่าที่มหาจอมยุทธ์ได้เมื่อครู่ที่ผ่านมา อายุของเขาก็ได้ยืดออกไปกว่าห้าสิบปีแล้วซึ่งในอีกห้าสิบกว่าปีข้างหน้า ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีโอกาสสำเร็จขั้นมหาจอมยุทธ์ก็เป็นไปได้กู่หรูหลงยิ่งไม่อยากตายมากกว่าเดิม เขาลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดก็ถอนหายใจหนักๆ ออกมา พร้อมกับกระซิบกับกู่เยว่อิ๋ง"ในเมื่อพวกแกยอมมาเป็นทาสฉัน งั้น
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1144
กู่หรูหลงร้องขอความเมตตาอย่างสุดใจ แต่ทว่าหลินเฟยกลับไม่มีความคิดที่จะปล่อยพวกเขาไปแต่อย่างใดล้างแค้นสิบปีก็ยังไม่สาย ความจริงที่แสนจะเรียบง่ายนี้ หลินเฟยยังคงเข้าใจได้ดีแต่อย่างไรก็ตาม หลินเฟยไม่ได้เป็นปีศาจหรือฆาตกร ให้เขาฆ่ากู่หรูหลงและกู่เยว่อิ๋ง เขาก็ทำไม่ได้ด้วยเช่นกัน"พี่สาว งั้นพี่ก็ดูดกำลังภายในของเขาให้หมดสิ้น แล้วผมจะให้ผู้อำนวยการโม่ขังพวกเขาไปตลอดชีวิตก็แล้วกัน"ท้ายที่สุด หลินเฟยก็ถอนหายใจ และพูดตัดสินใจออกมา"ไม่ต้องหรอก คนคนนี้เจ้าโจมตีด้วยตัวเอง""เจ้าก็เก็บเอาไว้เป็นทาสเถอะ""ต่อไปหากพบจอมยุทธ์โบราณที่แข็งแกร่งจริงๆ ถึงตอนนั้นข้าค่อยดูดพลังลมปราณก็ยังไม่สาย""อีกอย่าง ขอแค่เจ้าควบคุมเขาได้ เจ้าก็สามารถสั่งให้เขาไปตามหาหินวิญญาณและหญ้าวิญญาณในโลกซ่อนเร้นได้ แบบนี้จะทำให้เจ้าสามารถบรรลุข้อตกลงกับข้าได้เร็วขึ้นด้วย"สิ่งที่ทำให้หลินเฟยคิดไม่ถึงก็คือ หลงอู่ได้ให้คำตอบแบบนี้ออกมาและในน้ำเสียงนั้น ยังมีการชื่นชมปะปนอยู่ด้วย"ให้ผมรับไว้เป็นทาส? ผมไม่ได้มีบุญคุณกับพวกเขาเหมือนกับโอวหยางเยี่ยนและลูกชายแบบนั้น มีแต่ความแค้นล้วนๆ เลยก็ว่าได้""แล้วพวกเขาจะยอมมาเ
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1143
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดและเดือดดาลแบบสุดๆ ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วในตอนนี้!เพราะวิธีการของหลินเฟย เขาไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน!"คุณปู่ คุณปู่รีบถอดเสื้อมาดับไฟเร็วเข้า!"กู่เยว่อิ๋งก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน พร้อมตะโกนเตือนเสียงดังออกไปทันที"ไม่ต้องหรอก ปู่มีวิธีของตัวเอง"กู่หรูหลงถ่ายเทพลังงานลงในแขนที่กำลังลุกไหม้ จากนั้นก็กระทืบเท้าลงไปที่พื้นอย่างเต็มแรงแปร๊ะ แปร๊ะ!แต่ทว่า หลังจากที่กู่หรูหลงได้ดึงแขนออกมา เปลวไฟดวงนั้นก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะมอดลงไปแต่อย่างใด!กู่หรูหลงถอดเสื้อออก และเปลวไฟก็ไหม้แขนของเขาจนเลือดและเนื้อผสมปนเปกันไปหมด!เมื่อเห็นว่าอีกไม่นาน แขนของเขาก็คงจะไหม้ไปเสียทั้งหมดแล้ว!กู่หรูหลงก็ทำได้เพียงอดกลั้นต่อความเจ็บปวด พร้อมกับดึงมีดออกมาตัดแขนข้างขวาของตัวเองออกไปทั้งหมด!เพราะไม่อย่างนั้นแล้ว เปลวไฟที่แปลกประหลาดนี้ก็จะลามไปทั่วตัวและเผาเขาให้ตายทั้งเป็นอย่างแน่นอน!"ไอ้สารเลว ไอ้เด็กเมื่อวานซืน นี่จริงแกก็ออกมาประจันหน้ากับข้าเลยสิ!""ข้าจะสับแกเป็นชิ้นๆ อย่างแน่นอน!"กู่หรูหลงกุมบาดแผลที่เกิดจากกา
แพทย์เซียนเนตรทะลวงแห่งขุนเขา บทที่ 1142
ในขณะนี้ เวลาก็ได้ล่วงเลยมาสองทุ่มกว่าๆ แล้ว ท้องฟ้าไร้ซึ่งดวงจันทร์มีดวงดาวเพียงไม่กี่ดวงที่ส่องแสงกะพริบจางๆ ออกมาภายในภูเขาชิงซาน เมื่อความมืดได้คืบคลานเข้ามา มันจึงทำให้บรรยากาศดูมืดมิดมากยิ่งขึ้นแต่ทว่าความเร็วของหลินเฟยยังไม่ได้ลดลงแต่อย่างใด เขาสามารถหลบหลีกหินที่นูนสูงเหล่านั้นได้อย่างคล่องแคล่วความมืดในยามค่ำคืน ไม่ได้ทำให้ความสามารถในการใช้ตาทิพย์ของเขาลดลงแต่อย่างใดหลินเฟยหันกลับไปมอง และพบว่ากู่หรูหลงไม่ได้เร็วเท่ากับตอนแรกอีกต่อไปหลินเฟยรู้ดีว่า นั่นไม่ใช่เพราะกู่หรูหลงเหนื่อยล้า แต่เป็นเพราะความสามารถในการมองเห็นของกู่หรูหลงลดลงเมื่ออยู่ในตอนกลางคืนนั้นเองส่วนโอวหยางเยี่ยนและลูกชายที่ติดตามมาท้ายสุดก็ถูกสลัดทิ้งโดยไม่เห็นแม้แต่เงาแล้วในตอนนี้!"กู่หรูหลง อย่างน้อยๆ แกก็เป็นถึงว่าที่มหาจอมยุทธ์ ทำไมช้าอย่างกับเต่าแบบนี้?""ขืนแกยังชักช้าอยู่ ฉันก็คงจะเบื่อจนหลับไปแล้วนะ""ด้วยความเร็วแบบนี้ แกยังคิดจะฆ่าฉันอีกงั้นเหรอ? กลับบ้านไปนอนฝันซะดีกว่า!"หลินเฟยตั้งใจชะลอความเร็ว และหันมาพูดเหน็บแนม"ไอ้หนุ่ม แกอย่าได้ชะล่าใจไปเลย แม้ว่าความเร็วของข้าจะสู้แกไม่ได
