บทที่ 100

จ้าวฟู่กุ้ยและจางอวี้หลานเดินออกมาจากห้อง เมื่อได้ยินโจวชิงชิงพูดเช่นนั้นแล้วก็รู้สึกเสียหน้า

“เธอพูดอะไรน่ะ? “ จ้าวลู่ลู่หน้าแดงขึ้นมาทันที อีกฝ่ายรู้สึกเหนียมอายแต่ก็ไม่ได้ปิดบังอะไร

“แฟนของฉันหาเงินเก่งมากนัก เพียงแค่ช่วงบ่ายก็หาเงินได้ตั้งหลายหมื่น!”

“คิดดูสิ ว่าเดือนหนึ่งจะเป็นเท่าไร”

“หาเงินหมื่นในที่ทุรกันดารแบบนี้เนี่ยนะ? เธอนอนไม่ตื่นหรือเปล่า?”

โจวชิงชิงหัวเราะลั่นขึ้นมา

เกาเลี่ยงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็หัวเราะเยาะเย้ย “ขนาดนักศึกษาในเมือง เงินเดือนก็ยังเกินหมื่น”

“แฟนของเธอที่หาเงินช่วงบ่ายได้หลายหมื่น ไม่ใช่ว่าไปขโมยมาเหรอ?”

“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่ ฉันไม่ได้ขอให้พวกเธอมาเชื่อ!” จ้าวลู่ลู่กล่าวด้วยความโมโห

“เอาล่ะ ไม่ต้องพูดแล้ว รีบเข้าไปกินข้าวเถอะ เดี๋ยวข้าวจะเย็นหมด”

จางอวี้หลานทนดูไม่ไหว อดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นพูด

“ได้ ที่รักไปกินข้าวกันเถอะ”

“อาหารของชนบทที่นี่เทียบไม่ได้กับในเมืองของคุณ สภาพแวดล้อมก็แย่ แต่ว่าสิ่งเหล่านี้คือญาติของฉัน”

“หวังว่าคุณจะเห็นแก่หน้าฉัน และไม่รู้สึกรังเกียจ”

โจวชิงชิงกอดแขนเกาเลี่ยงและพูดอย่างง้องอน

“ที่รัก คุณมีญาติที่ยากจนขนาดนี