LOGINShare
บทที่ 25 ส่งถ่านกลางหิมะ (2)
Last Updated:
2025-03-31 20:15:02"ขออภัยท่านผู้อาวุโส พวกเรามิได้ตั้งใจรบกวนท่าน เพียงแต่ยามนี้พวกเราต้องการความช่วยเหลือ มิทราบว่าหมู่บ้านโม่โฉวมีท่านหมอนามว่าฟางซินหรือไม่ขอรับ"
"ที่นี่ไม่ต้อนรับแขก พวกเจ้ากลับไปเถิด"
ฟู่ซูหนิงใจเสีย "ท่านผู้อาวุโส พวกเรามีความจำเป็นจริง ๆ เจ้าค่ะ ตอนนี้คนในหมู่บ้านของพวกเรากำลังป่วยหนัก หากไม่ใช่ท่านหมอฟางซิน ข้าก็มองไม่เห็นผู้อื่นอีกแล้ว เกรงว่าถ้ากลับไปไม่ทันพวกเขาจะตายกันหมด"
"นั่นมิใช่ธุระกงการใดของข้า คนจะตายพวกเจ้าห้ามได้ด้วยหรือ อีกอย่างข้าไม่ใช่หมอ หากพวกเขาเจ็บป่วยก็ไปหาหมอ หาใช่มาที่นี่"
"เพราะหมอธรรมดามิอาจรักษาได้ พวกเราจึงต้องมาที่นี่ ได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเจ้าค่ะ ไม่ทราบท่านหมอฟางซินอยู่ที่ใด หากท่านช่วยบอกใบ้ ชาตินี้พวกเราจะไม่มีวันลืมบุญคุณเจ้าค่ะ"
ฟู่ซูหนิงภาวนาเพียงว่าท่านหมอฟางซินจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้
เงาตะคุ่มหนึ่งค่อย ๆ ย่างกรายออกมาพร้อมไม้เท้าในมือ ฟู่ซูหนิงเห็นอีกฝ่ายก็ถึงขั้นผงะ ใบหน้าของเขาเหี่ยวย่นราวอายุร้อยกว่าปีได้ สีหน้าขมึงทึงไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง
"คนที่นี่ไม่อาจช่วยเหลือใครได้ พวกเจ้ากลับไป
Related chapters
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 26 คนบาปหนา
อาชาตัวใหญ่สีดำเลื่อมห้อตะบึงกลับไปยังหมู่บ้านฮุ่ยเหอ ทั้งสองเร่งเดินทางแทบไม่หยุดพักตลอดสองราตรี อย่าว่าแต่คนอ่อนล้าเลย ยามนี้ม้าก็เช่นกัน"ท่านอ๋อง พักสักครึ่งชั่วยามก็คงไม่เป็นไรกระมังเพคะ เรายังไหว แต่ม้าของท่านนั้นไหวแน่หรือ"ดูเหมือนแรงวิ่งของม้าศึกคู่ใจเขาพละกำลังเริ่มถดถอยแล้วจริง ๆ"ก็ได้"อีกด้าน ณ โรงหมอแห่งหมู่บ้านฮุ่ยเหอบรรดาชาวบ้านยังคงถูกมัดไว้ นับวันนี้ก็ครบเจ็ดวันพอดี อาการของบรรดาผู้คนเริ่มแปลกประหลาดไปทุกขณะ องครักษ์ทั้งสองและเสี่ยวไป๋ต่างเคร่งเครียด เสี่ยวไป๋เมียงมองไปยังเส้นทางเพื่อเฝ้ารอการกลับมาของฉืออิ้งเทียนและฟู่ซูหนิงอย่างมีหวัง"พี่ชาย ท่านอาจารย์ เมื่อไหร่พวกท่านจะกลับหรือ คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกระมัง""เสี่ยวไป๋ ทางนี้เกิดปัญหาแล้ว" เติ้งเหวยและเกาซีพยายามช่วยกันกดแขนขาหญิงสาวผู้หนึ่งเอาไว้ ดูเหมือนใบหน้าของนางเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ หนำซ้ำดวงตายังกลอกขึ้นจนเห็นเพียงสีขาวพละกำลังที่อีกฝ่ายแดดิ้น แทบนับได้ว่าเพิ่มขึ้นเป็นทบทวีคูณ กระทั่งบุรุษผู้ก
Last Updated : 2025-04-01แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 27 สหายเก่า (1)
เสียงร้องโอดครวญเงียบสงบลงแล้ว ทุกคนต่างหลับใหลและกำลังพักฟื้นจากอาการถูกกู่พิษ ฟู่ซูหนิงเหลือบมองเสี่ยวไป๋ ใบหน้าของเด็กหนุ่มยามนี้ซีดขาวโรยแรง"ไป๋เอ๋อร์""ขอรับท่านอาจารย์"ผ่านไปไม่กี่วันดูเหมือนเด็กหนุ่มจะสูงขึ้นอีกแล้ว ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มบาง "เจ้าอยู่กับข้ามานานเท่าใดแล้ว""ท่านจำไม่ได้หรือ เดิมทีท่านอาจารย์มักบอกเสมอว่าความจำเป็นเลิศกว่าผู้ใด"ฟู่ซูหนิงยิ้มบาง ทว่ารอยยิ้มของนางกลับเต็มไปด้วยความฝืดฝืน "นี่แน่ะ ยอกย้อนเก่งเหลือเกิน" มือเรียวดีดหน้าผากเสี่ยวไป๋ไม่จริงจังนัก"ท่านอาจารย์ ระวังความรู้ที่ท่านสอนมาจะไหลออกจากหัวข้าหมด เพราะท่านเอาแต่ดีดเป็นลูกคิดเช่นนี้"ฟู่ซูหนิงหัวเราะครืน ทว่าสีหน้าของนางมิได้ดูสนุกสนานเช่นที่แสดงออกเลยแม้เสี่ยวไป๋ยังเติบโตไม่เต็มที่แต่เขาอยู่กับฟู่ซูหนิงมานาน มีหรืออาการผิดสังเกตเช่นนี้เขาจะมองไม่ออก"อาจารย์ ท่านมีเรื่องไม่สบายใจงั้นหรือ""เสี่ยวไป๋ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกกับเจ้า"กระบอกตาคู่งามขึ้นสีแดงเรื่อ
Last Updated : 2025-04-02แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 1 จิตวิญญาณตื่นในคืนฝนพรำ (1)
ทั่วบริเวณหุบเขาร้อยโอสถ ซึ่งเต็มไปด้วยพืชสมุนไพรหลากหลายชนิดล้วนเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำพราวระยับ เพราะยามนี้สายฝนกำลังเทกระหน่ำดุจสวรรค์ร่ำไห้ ผืนนภาอันเคยสว่างเจิดจ้าแปรเปลี่ยนเป็นอึมครึมแผ่กลิ่นอายน่าหวาดเกรงเสียงสายฟ้าหวดสะบั้นเฉกเช่นอสนีเคราะห์ ภายในถ้ำแสนอนธการซ้ำยังอับชื้นพลันปรากฏสตรีร่างระหงนอนไร้สติเพียงลำพัง ความเย็นเยียบกำลังกัดลึกกร่อนกระดูกเสียจนหนาวเหน็บ เรือนร่างที่แน่นิ่งมานานจึงเริ่มขยับไหวพร้อมลมหายใจกระเพื่อมถี่ แค่ก แค่ก"หนาวจัง..." เสียงที่เคยสดใสแหบแห้งระคนสั่นเครือ เปลือกตาบางเปิดปรือขึ้นแช่มช้า ครั้นได้สตินางจึงดันกายของตนเพื่อพิงผนังผิวหยาบ อ้อมแขนยกขึ้นโอบกอดเรือนร่างตนหวังคลายความเย็นเยียบ พลางกวาดสายตาสำรวจสรรพสิ่งท่ามกลางความมืดมัว หญิงสาวขยับแขนเพื่อตรวจสอบทีละฝั่งด้วยสีหน้าฉงนสนเท่ห์ "นี่เรายังไม่ตายอีกหรือ" ฟู่ซูหนิงถอนหายใจด้วยความรู้สึกปลดปลง นางจำได้ว่าถูกบั่นศีรษะสิ้นใจไปแล้วตั้งแต่อยู่ในวังหลวง โทษฐานวางยาพิษฮ่องเต้ คาดไม่ถึงว่ายามนี้ฟู่ซูหนิงได้หวนกลับมาในคืนฝนพรำเมื่อคราที่ตนอายุสิบหกหนาวอีกครั้งเหตุใดนางจึงไร้ท่าทีตื่นตระหนกเมื่อทราบว่าต
Last Updated : 2025-02-20แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 1 จิตวิญญาณตื่นในคืนฝนพรำ (2)
ฟู่ซูหนิงหยัดกายยืนขึ้นด้วยความทุลักทุเล ตะกร้าสานซึ่งเต็มไปด้วยพืชสมุนไพรถูกยกขึ้นสะพายบนบ่า ร่างระหงเดินตุปัดตุเป๋ออกจากถ้ำด้วยจิตใจอันล่องลอย สมองของนางเฝ้าตบตีกันซ้ำไปซ้ำมาข้าจะทิ้งให้เขาตายตรงนี้จริงน่ะหรือแต่หากข้าช่วยเขาทุกอย่างก็ต้องวนกลับมาซ้ำรอยเดิม ใครจะอยากถูกตัดศีรษะซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่รู้หรือว่ามันเจ็บเพียงใดฟู่ซูหนิงจึงไม่คิดสนใจบุรุษตรงหน้าอีก ทว่าจิตใจของนางช่างรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน ยามนี้เขาก็เป็นเพียงชายหนุ่มวัยแรกรุ่นผู้หนึ่ง นางจะใจจืดใจดำทิ้งเขาได้ลงคอเชียวหรือแต่แล้วฟู่ซูหนิงก็ตัดสินใจทิ้งเขาไว้เบื้องหลังในที่สุด ขาเรียวค่อย ๆ เยื้องย่างห่างออกไปกระทั่งหอบสังขารกลับมาถึงจวนไม้ไผ่กลางหุบเขา ร่างระหงก็ฟุบลงด้วยความเหนื่อยล้า"หนิงเอ๋อร์!"หญิงชรารุดประคองเรือนร่างอันโรยแรงของหลานสาวด้วยอาการตื่นตระหนกริมฝีปากซีดขาวเผยรอยยิ้มเบาบาง "ท่านยาย หนิงเอ๋อร์กลับมาแล้วเจ้าค่ะ"จู่ ๆ น้ำสีใสก็ไหลพรากลงตรงหางตา นานเหลือเกินที่ฟู่ซูหนิงจากหุบเขาร้อยโอสถไป นางคิดว่าชาตินี้คงมิได้กลับมาทดแทนคุณของท่านตาท่านยายเสียแล้ว ช่างคิดถึง คิดถึงชีวิตอันแสนเรียบง่ายเช่นนี้เหลือเกินท่า
Last Updated : 2025-02-20แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 2 วังวนเดิมที่แสนชิงชัง (1)
"ท่านตา...ท่านช่วยเขาหรือเจ้าคะ" "ใช่ ตาช่วยเขาเอง พ่อหนุ่มนี่นอนหมดสติตากฝนอยู่ผู้เดียว ดูเหมือนร่างกายได้รับพิษเสียด้วย อีกอย่างเขายังไม่ถึงคราวตาย" "ท่านตาเจ้าคะ แต่เขาเป็น..." ฟู่ซูหนิงมิได้เอ่ยประโยคถัดไป นางก้มหน้างุดแทบหลั่งน้ำตา นิ้วโป้งสาละวนขึ้นลงพลางเหลือบมองผู้ป่วยบนเตียงด้วยอาการกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เหตุใดข้าต้องโล่งอกด้วยนะ เฮ้อ.. "หนิงเอ๋อร์ เป็นอะไรของเจ้า"ฟู่ซูหนิงยังคงก้มหน้าอยู่เช่นนั้น ต่อให้อธิบายไปก็คงไม่มีใครเชื่อ ว่าบุรุษผู้นี้เปรียบดั่งพญามัจจุราชที่กำลังเข้ามาช่วงชิงชีวิตอันแสนสงบสุขไปจากนางตลอดกาล เจ้าของร่างสูงเบื้องหน้าฟู่ซูหนิงยามนี้คือองค์ชาย'ฉืออิ้งเทียน'แห่งแคว้นซีฮัน อีกไม่นานเขาจะได้รับตำแหน่งชินอ๋องด้วยอายุเพียงสิบแปดปี ชาติก่อนฉืออิ้งเทียนถูกลอบทำร้ายด้วยยาพิษเสียจนดวงตาใกล้มืดบอด ฉืออิ้งเทียนซัดเซพเนจรและได้บังเอิญผ่านมาถึงหุบเขาร้อยโอสถ ทั้งที่ด้านนอกมีค่ายกลขวางกั้นทว่าชายหนุ่มกลับข้ามผ่านเข้ามาได้อย่างน่าอัศจรรย์ ดูเหมือนสวรรค์จงใจส่งองค์ชายผู้นี้เข้ามาเพื่อทดสอบชีวิตรักช้ำของฟู่ซูหนิง หลังจากช่วยเหลือเขาจนหายดี นานวันเข้าความรักระหว่างช
Last Updated : 2025-02-20แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บททที่ 2 วังวนเดิมที่แสนชิงชัง (2)
ฟู่หรง "อ้าว หนิงเอ๋อร์ ไม่พักหรือ ออกมาทำไมเล่า"ฟู่ซูหนิงส่ายศีรษะ "ท่านยายเจ้าคะ ให้ข้าเป็นคนรักษาเขาได้หรือไม่"ประจวบเหมาะกับที่ต่งควนเดินเข้ามา "ไหนเจ้าบอกจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างไรเล่า"จริงดังว่า นางไม่อยากข้องเกี่ยวกับเขาสักเสี้ยว ทว่าฟู่ซูหนิงประสงค์ให้ฉืออิ้งเทียนออกจากหุบเขาร้อยโอสถโดยเร็วต่างหาก โอกาสครั้งนี้ฟู่ซูหนิงขอเลือกเป็นหมอหญิงไร้สามารถ มิขออาจเอื้อมก้าวเข้าสู่รั่ววังชั่วชีวิต"ท่านตาสอนข้าเอง ยามเมื่อเราเห็นคนลำบากก็ต้องรู้จักยื่นมือเข้าช่วยเหลือมิใช่หรือเจ้าคะ อีกอย่างข้าจะได้พัฒนาฝีมือการแพทย์ของตนเองด้วยเจ้าค่ะ"ฟู่หรงอมยิ้ม มือเหี่ยวย่นลูบไล้เส้นผมสีดำขลับของหลานด้วยความเอ็นดูยิ่ง "ในที่สุดหลานยายก็โตเสียที"ฟู่ซูหนิงยิ้มแฉ่ง ทว่าภายในใจช่างฝืดฝืนเหลือทน "ท่านตาท่านยายสอนมาดีอย่างไรเจ้าคะ""หนาว หนาวเหลือเกิน อย่าทิ้งข้าไป..." เสียงทุ้มแหบพร่าสั่นเครือดังขึ้นตัดบทสนทนา"ท่านตา ข้าดูแลเขาเองเจ้าค่ะ"ชายชราชะงักฝีเท้าลง "แน่ใจหรือ"ฟู่ซูหนิงพยักหน้าหงึกหงัก "เจ้าค่ะ ท่านอย่าลืมว่าหลานของท่านอัจฉริยะเชียวนะเจ้าคะ ท่านลืมแล้วหรือ ว่าข้าท่องตำราการแพทย์ได้
Last Updated : 2025-02-20แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 3 เราต้องได้พบกันอีก (1)
เป็นเวลากว่าสองสัปดาห์ที่ฉืออิ้งเทียนได้รับการรักษาจากฟู่ซูหนิง ยามนี้อาการบาดเจ็บที่เรือนร่างหายเป็นปลิดทิ้ง ทว่าดวงตายังคงพร่าเบลอไม่ชัดเจน "ต้องขอบคุณท่านหมอที่ช่วยดูแลข้าในทุกวัน ลำบากท่านแล้ว" การเรียกขานฟู่ซูหนิงของเขาเปลี่ยนแปลงไปแล้ว ฉืออิ้งเทียนรับรู้ได้ว่าแม้นางเป็นหลานของผู้มีพระคุณที่เก็บตนกลับมา แต่จากวิธีการดูแลรักษาของนาง ฟู่ซูหนิงคงนับเป็นหมอหญิงที่มีฝีมือเก่งกาจไม่ต่างกัน มิเช่นนั้นผู้ที่นางเรียกว่าท่านตาคงไม่ปล่อยให้ฟู่ซูหนิงดูแลเขาอย่างใกล้ชิดเพียงลำพัง "ท่านไม่ต้องเกรงใจ อีกสองชั่วยามเราจะออกไปข้างนอกกัน" ฟู่ซูหนิงเก็บอุปกรณ์การแพทย์ ถ้วยยา และผ้าเปียกชื้นซึ่งใช้ทำความสะอาดเรือนกายของชายหนุ่มไปพลางเอ่ยไปพลาง ทว่ามิได้จับจ้องใบหน้าบุรุษฝั่งตรงข้าม เดิมทีการเป็นแพทย์ล้วนเคยเห็น ได้สัมผัสเรือนร่างทั้งชายและหญิงมาจนนับไม่ถ้วน ทว่ายามที่ฟู่ซูหนิงต้องปรนนิบัติเขาในแต่ละครั้งกลับรู้สึกว่าตนเก้อกระดากอยู่ไม่น้อย "เราจะไปที่ใด ในเมื่อข้ายังมองไม่เห็นเช่นนี้ อาจทำให้ท่านหมอลำบาก" "ส่งท่านกลับ" "กลับหรือ? แต่ดวงตาของข้ายัง..." "คุณชายอิ้งเทียนไม่ต้องเป็นกังวลเจ้าค่ะ ข้า
Last Updated : 2025-02-20แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 3 เราต้องได้พบกันอีก (2)
"ท่านตา ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ ยามนี้ร่างกายเขาแข็งแรงม๊ากมาก…ส่วนเรื่องดวงตา แค่มีเทียบยาและวิธีการดูแลให้ญาติของเขาก็เพียงพอแล้วมิใช่หรือ หากรั้งเขาไว้นานญาติของเขาอาจร้อนใจ กระทั่งพลิกแผ่นดินหาก็เป็นได้นะเจ้าคะ" ฟู่ซูหนิงกะพริบตาปริบ ๆต่งควนมันเขี้ยวจึงเคาะกบาลนางไปหนหนึ่ง ฟู่ซูหนิงยกมือลูบศีรษะตนป้อย ๆ "ท่านตาเจ้าคะ หนิงเอ๋อร์ทำอะไรผิดงั้นหรือ" ฟู่ซูหนิงเหลียวมองฟู่หรงหมายขอความช่วยเหลือ ทว่าอีกฝ่ายกลับส่ายศีรษะ"ตาเคยสอนเจ้าว่าอย่างไร ช่วยคนต้องช่วยให้ถึงที่สุดมิใช่หรือ"ฟู่ซูหนิงถลาเข้าซบอกผู้เป็นตา พลางเอ่ยเว้าวอน หากไม่แสร้งว่านอนสอนง่ายแผนของนางต้องพังทลายแน่แท้ "ท่านตาเจ้าคะ หนิงเอ๋อร์รู้ดีเรื่องที่ท่านสอนไว้เสมอ แต่หากท่านหายออกจากบ้านไปเป็นแรมเดือน ข้ากับท่านยายก็ต้องร้อนใจเช่นกัน ท่านยายว่าหรือไม่เจ้าคะ" ฟู่ซูหนิงหันมองผู้เป็นยายเพื่อขอความเห็น ฟู่หรงก็อดใจอ่อนเป็นมิได้"ก็จริงเช่นหลานว่า"ฟู่ซูหนิงยิ้มกว้างอวดฟันเรียงสวย จากนั้นปรับน้ำเสียงให้อ่อนหวานดังเดิม "ท่านตาเจ้าคะ…เขาเป็นบุรุษตัวใหญ่โต ได้ยาดีจากหมอเทวดาเช่นท่าน เหตุใดต้องกังวลใจถึงเพียงนั้น ให้หนิงเอ๋อร์ไปส่งเขาเถอ
Last Updated : 2025-02-20
Latest chapter
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 27 สหายเก่า (1)
เสียงร้องโอดครวญเงียบสงบลงแล้ว ทุกคนต่างหลับใหลและกำลังพักฟื้นจากอาการถูกกู่พิษ ฟู่ซูหนิงเหลือบมองเสี่ยวไป๋ ใบหน้าของเด็กหนุ่มยามนี้ซีดขาวโรยแรง"ไป๋เอ๋อร์""ขอรับท่านอาจารย์"ผ่านไปไม่กี่วันดูเหมือนเด็กหนุ่มจะสูงขึ้นอีกแล้ว ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มบาง "เจ้าอยู่กับข้ามานานเท่าใดแล้ว""ท่านจำไม่ได้หรือ เดิมทีท่านอาจารย์มักบอกเสมอว่าความจำเป็นเลิศกว่าผู้ใด"ฟู่ซูหนิงยิ้มบาง ทว่ารอยยิ้มของนางกลับเต็มไปด้วยความฝืดฝืน "นี่แน่ะ ยอกย้อนเก่งเหลือเกิน" มือเรียวดีดหน้าผากเสี่ยวไป๋ไม่จริงจังนัก"ท่านอาจารย์ ระวังความรู้ที่ท่านสอนมาจะไหลออกจากหัวข้าหมด เพราะท่านเอาแต่ดีดเป็นลูกคิดเช่นนี้"ฟู่ซูหนิงหัวเราะครืน ทว่าสีหน้าของนางมิได้ดูสนุกสนานเช่นที่แสดงออกเลยแม้เสี่ยวไป๋ยังเติบโตไม่เต็มที่แต่เขาอยู่กับฟู่ซูหนิงมานาน มีหรืออาการผิดสังเกตเช่นนี้เขาจะมองไม่ออก"อาจารย์ ท่านมีเรื่องไม่สบายใจงั้นหรือ""เสี่ยวไป๋ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกกับเจ้า"กระบอกตาคู่งามขึ้นสีแดงเรื่อ
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 26 คนบาปหนา
อาชาตัวใหญ่สีดำเลื่อมห้อตะบึงกลับไปยังหมู่บ้านฮุ่ยเหอ ทั้งสองเร่งเดินทางแทบไม่หยุดพักตลอดสองราตรี อย่าว่าแต่คนอ่อนล้าเลย ยามนี้ม้าก็เช่นกัน"ท่านอ๋อง พักสักครึ่งชั่วยามก็คงไม่เป็นไรกระมังเพคะ เรายังไหว แต่ม้าของท่านนั้นไหวแน่หรือ"ดูเหมือนแรงวิ่งของม้าศึกคู่ใจเขาพละกำลังเริ่มถดถอยแล้วจริง ๆ"ก็ได้"อีกด้าน ณ โรงหมอแห่งหมู่บ้านฮุ่ยเหอบรรดาชาวบ้านยังคงถูกมัดไว้ นับวันนี้ก็ครบเจ็ดวันพอดี อาการของบรรดาผู้คนเริ่มแปลกประหลาดไปทุกขณะ องครักษ์ทั้งสองและเสี่ยวไป๋ต่างเคร่งเครียด เสี่ยวไป๋เมียงมองไปยังเส้นทางเพื่อเฝ้ารอการกลับมาของฉืออิ้งเทียนและฟู่ซูหนิงอย่างมีหวัง"พี่ชาย ท่านอาจารย์ เมื่อไหร่พวกท่านจะกลับหรือ คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกระมัง""เสี่ยวไป๋ ทางนี้เกิดปัญหาแล้ว" เติ้งเหวยและเกาซีพยายามช่วยกันกดแขนขาหญิงสาวผู้หนึ่งเอาไว้ ดูเหมือนใบหน้าของนางเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ หนำซ้ำดวงตายังกลอกขึ้นจนเห็นเพียงสีขาวพละกำลังที่อีกฝ่ายแดดิ้น แทบนับได้ว่าเพิ่มขึ้นเป็นทบทวีคูณ กระทั่งบุรุษผู้ก
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 25 ส่งถ่านกลางหิมะ (2)
"ขออภัยท่านผู้อาวุโส พวกเรามิได้ตั้งใจรบกวนท่าน เพียงแต่ยามนี้พวกเราต้องการความช่วยเหลือ มิทราบว่าหมู่บ้านโม่โฉวมีท่านหมอนามว่าฟางซินหรือไม่ขอรับ""ที่นี่ไม่ต้อนรับแขก พวกเจ้ากลับไปเถิด"ฟู่ซูหนิงใจเสีย "ท่านผู้อาวุโส พวกเรามีความจำเป็นจริง ๆ เจ้าค่ะ ตอนนี้คนในหมู่บ้านของพวกเรากำลังป่วยหนัก หากไม่ใช่ท่านหมอฟางซิน ข้าก็มองไม่เห็นผู้อื่นอีกแล้ว เกรงว่าถ้ากลับไปไม่ทันพวกเขาจะตายกันหมด""นั่นมิใช่ธุระกงการใดของข้า คนจะตายพวกเจ้าห้ามได้ด้วยหรือ อีกอย่างข้าไม่ใช่หมอ หากพวกเขาเจ็บป่วยก็ไปหาหมอ หาใช่มาที่นี่""เพราะหมอธรรมดามิอาจรักษาได้ พวกเราจึงต้องมาที่นี่ ได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเจ้าค่ะ ไม่ทราบท่านหมอฟางซินอยู่ที่ใด หากท่านช่วยบอกใบ้ ชาตินี้พวกเราจะไม่มีวันลืมบุญคุณเจ้าค่ะ"ฟู่ซูหนิงภาวนาเพียงว่าท่านหมอฟางซินจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เงาตะคุ่มหนึ่งค่อย ๆ ย่างกรายออกมาพร้อมไม้เท้าในมือ ฟู่ซูหนิงเห็นอีกฝ่ายก็ถึงขั้นผงะ ใบหน้าของเขาเหี่ยวย่นราวอายุร้อยกว่าปีได้ สีหน้าขมึงทึงไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง"คนที่นี่ไม่อาจช่วยเหลือใครได้ พวกเจ้ากลับไป
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 25 ส่งถ่านกลางหิมะ (1)
เหลือเวลาไม่ถึงสองวันแล้วที่พวกเขาจะต้องกลับไปให้ทันถอนกู่พิษ ทว่ายามนี้ฉืออิ้งเทียนและฟู่ซูหนิงยังต้องมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเก่าแก่แห่งหนึ่ง โชคดียิ่งที่นางพบว่าท่านตาและท่านยายของนางมิใช่หมอเทวดาแค่เพียงในนาม ทว่าคือหมอเทวดาอย่างแท้จริง กระนั้นสหายของพวกท่านกลับเดินอีกเส้นทาง หาใช่หมอรักษาโรคทางร่างกายโดยตรง แต่กลับเป็นหมอไสยสามารถรักษาอาการถูกกู่พิษได้"ท่านอ๋อง แน่ใจหรือเพคะ ทางนี้ออกจะเปลี่ยวเกินไป" ฟู่ซูหนิงซึ่งนั่งอยู่เบื้องหน้าเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล ตลอดเส้นทางนางสัมผัสได้ถึงความเงียบงันอันผิดปกติฉืออิ้งเทียนพยักหน้า "ทางนี้ แน่นอน"ฟู่ซูหนิงมิได้ปริปากอีก นางปล่อยให้ฉืออิ้งเทียนบังคับบังเหียนอยู่เบื้องหลังตนดังเดิม ดูเหมือนฟู่ซูหนิงรู้สึกชินกับการเดินทางที่ต้องมีเขาคอยโอบประคองตลอดทางเสียแล้ว จะบังคับขี่ม้าเองก็ไม่ได้เพราะเกรงจะยิ่งล่าช้าเข้าไปใหญ่จู่ ๆ ม้าตัวเขื่องก็ยกกีบเท้าหน้าขึ้นตะกุยอากาศ กระทั่งหยุดลงในที่สุด ฟู่ซูหนิงเขม้นมองทางเข้าหมู่บ้านด้วยความลังเลที่นี่วังเวงชอบกลราวกับเป็นหมู่บ้านร้าง ฉืออิ้งเทียนเหล
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 24 การย้อนเวลาอันแสนทุกข์ระทม (2)
ฉืออิ้งเทียนตั้งสติ เขายอบกายนั่งลงเบื้องหน้าฟู่ซูหนิง จากนั้นค่อย ๆ ยกมือปาดน้ำตาที่ร่วงเผาะด้วยความทะนุถนอม "หนิงเอ๋อร์ อย่าร้อง เจ้ายิ่งร้องไห้หนัก พวกท่านก็จะยิ่งไม่สบายใจ"นัยน์ตาดอกท้อช้อนขึ้นสบประสานกับบุรุษตรงข้าม "ฮึก ฮื่อ...ท่านไม่ได้สูญเสียเช่นข้า ท่านก็พูดได้""ข้าเองก็เคยสูญเสียคนที่รัก"ฟู่ซูหนิงสะอึก ใช่แล้วฉืออิ้งเทียนเคยเอ่ยถึงพี่ชายร่วมบิดามารดาให้นางฟังอยู่เสมอ"ข้ารู้ดีว่าเจ้าเจ็บปวดเพียงใด เช่นนั้นก็ร้องออกมาให้หมด แล้วอย่าลืมสิ่งที่ท่านตาท่านยายฝากฝังไว้ด้วยเล่า เจ้าคงได้อ่านแล้วกระมัง"ฟู่ซูหนิงนิ่งเงียบไปสักพัก นางก้มหน้างุดไม่มองเขาอีก ฉืออิ้งเทียนยังนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นเช่นนั้น ปล่อยให้นางได้ร้องไห้ระบายจนรู้สึกดีขึ้น เป็นเวลาหลายชั่วยามที่ทั้งสองแทบไม่ขยับกาย กระทั่งฟู่ซูหนิงร้องไห้จนม่อยหลับไม่รู้ตัว ฉืออิ้งเทียนยกมือประคองศีรษะเล็กเอาไว้ ขาของเขากำลังชาหนึบจนมิอาจขยับ ฉืออิ้งเทียนกัดฟันกรอดกระทั่งอุ้มร่างระหงไปพักยังเตียงหนานุ่มได้อย่างทุลักทุเลราตรีกาลมาเยือนแล้ว ฉืออิ้งเทียนไม่อาจนั่งรอให้ฟู่ซูห
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 24 การย้อนเวลาอันแสนทุกข์ระทม (1)
เมื่อสงครามน้ำลายสงบลง ฟู่ซูหนิงก็เลี่ยงไม่ได้ที่ต้องพักในห้องเดียวกันกับฉืออิ้งเทียนเตียงหนานุ่มเป็นของนาง ส่วนฉืออิ้งเทียนนั่งหลับจนคอแข็งอยู่บนตั่งแทบทั้งคืน คิดรังแกนางก็สมควรแล้วมิใช่หรือ กระนั้นฟู่ซูหนิงก็อดเป็นห่วงเขามิได้ ชาติก่อนนางและเขาเคยนอนเตียงเดียวกัน ทว่านางไม่อาจนำชีวิตในชาตินี้มาเหมารวมได้ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด!"มีอะไร อยากให้ข้านอนด้วยแล้วหรือ" ฉืออิ้งเทียนเอ่ยทั้งที่ยังหลับตาฟู่ซูหนิงสะดุ้งเฮือก ดูเหมือนเขาคงใช้ชีวิตในคราบองค์ชายตาบอดนานเกินไปจึงความรู้สึกว่องไวเพียงนี้"เหลวไหล ท่านรับปากข้าแล้วว่าจะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่คิดล้ำเส้น อย่าให้รู้ว่ายามค่ำคืนท่านแอบย่องเบาราวโจรปล้นสวาทเล่า"ฉืออิ้งเทียนเย้าแหย่"กำลังอยากลองอาชีพนี้อยู่ทีเดียว โจรปล้นสวาทน่าสนเป็นอย่างยิ่ง"ฟู่ซูหนิงหน้าร้อนผ่าว "ไร้ยางอาย" มือเรียวคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อกซ้ายเต้นระส่ำคล้ายจะกระดอนออกมาโลดแล่น นางได้ยินเสียงเขาแค่นหัวเราะเบาก็ยิ่งไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ราตรีนี้จึงเต็มไปด้วยความประดักประเดิดแ
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 23 สวมหน้ากากเข้าหากัน
เพราะฉืออิ้งเทียนเร่งร้อนควบม้าจนฝุ่นตลบทำให้ยามนี้ฟู่ซูหนิงรู้สึกว่าร่างกายช่างเหนียวเหนอะหนะจึงต้องการอาบน้ำเป็นอย่างยิ่ง แม้ในห้องมีฉากกั้นระหว่างพื้นที่อาบน้ำและบริเวณเตียงนอนทว่านางเป็นสตรีเขาเป็นบุรุษ จะให้นางเปลื้องผ้าในขณะที่บุรุษอยู่ด้วยได้อย่างไร"นี่ นายท่านฉือ ท่านไม่หิวรึ"ฉืออิ้งเทียนเอนกายพิงหัวเตียงพลางยกแขนทั้งสองก่ายเกยศีรษะ เขาผินหน้ามองฟู่ซูหนิง เอ่ยเสียงเรียบเรื่อย "หิวสิ แต่ตอนนี้ร้อนมากกว่า อีกอย่างเราเร่งเดินทางจนร่างกายสกปรกมอมแมม ท่านหมอว่าหรือไม่"ข้าล่ะหน่ายกับหมอนี่จริง ๆฟู่ซูหนิงค่อนขอดในใจแต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ดูเหมือนฟู่ซูหนิงกำลังหลงลืมว่าน้ำเสียงแหบแห้งที่แสร้งกรีดร้องจนได้มานั้นหายไปแล้ว "หากท่านหิวก็ลงไปหาอะไรกินก่อน ข้าจะอาบน้ำ"ฉืออิ้งเทียนเลิกคิ้ว ร่างสูงยืดกายยืนเต็มความสูง เขาหย่อนเท้าลงจากเตียง ขาแกร่งเยื้องย่างเข้าใกล้ฟู่ซูหนิงเนิบนาบพลางหรี่นัยน์ตาด้วยความเคลือบแคลงฟู่ซูหนิงหวาดระแวงเขาเช่นกัน"นี่.
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 22 ลงเรือลำเดียวกัน (2)
ม้าถูกเตรียมไว้ราวรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า แท้จริงฉืออิ้งเทียนให้เกาซีนั้นเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสรรพเผื่อกรณีฉุกเฉินต้องเร่งเดินทาง แต่ทว่ากลับมีม้าเพียงตัวเดียว ไม่รั้งรอให้ฟู่ซูหนิงลังเลอีก ฉืออิ้งเทียนก็ยกร่างระหงลอยหวือขึ้นนั่งอยู่บนหลังม้า ก่อนที่ตนจะกระโดดคร่อมตามไปฟู่ซูหนิงอึ้งงันกะพริบตาถี่แขนแกร่งเอื้อมไปเบื้องหน้าประหนึ่งโอบกอดเรือนร่างคนตัวเล็กเอาไว้หละหลวม มือแกร่งดึงบังเหียนเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของม้าตัวโต กีบเท้าหน้าตะกุยพื้นสองสามคราก่อนยกขึ้นเสียจนฝุ่นตลบ ฟู่ซูหนิงไม่ทันระวัง กายของนางก็ไหลครืดปะทะอกแกร่ง"ท่านหมอ ไร้กำลังจริงแท้ จับดี ๆ เล่า"ไม่ทันได้เตรียมตัว ฉืออิ้งเทียนก็ดึงบังเหียนอย่างรวดเร็ว อาชาสีดำเลื่อมห้อทะยานราวพายุในบัดดล ฟู่ซูหนิงถูกลมตีเข้าหน้าเสียจนองคาพยพแทบหลุดหาย นางหมายโน้มตัวลงเพื่อกอดคอม้าเอาไว้เพราะเกรงว่าตนจะตกลงไปเสียก่อน ทว่าแขนแกร่งกลับรวบรัดบริเวณเอวคอดอย่างถือวิสาสะ"ไม่ต้องกลัว"ฟู่ซูหนิงสะดุ้งโหยง นางเหลียวมองเขาด้วยใจไหวระทึก "ท่านทำอะไร ปล่อยข้า ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง""เหตุใดจึงบอกไม่เห
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 22 ลงเรือลำเดียวกัน (1)
"ไม่ได้การแล้ว หากปล่อยไว้นานทุกคนต้องตายแน่นอน" ฟู่ซูหนิงตื่นตระหนกทว่านางเป็นหมอยาธรรมดา เดิมทีฟู่ซูหนิงทราบอยู่แล้วว่าชาวบ้านมิได้ติดโรคระบาดแต่เป็นพิษ กระนั้นยังจับมือใครดมไม่ได้ครานี้ไม่เหมือนกัน เกิดความยุ่งยากยิ่งกว่าโรคระบาดปลอมที่ผ่านมาเสียอีก ดูเหมือนฟู่ซูหนิงคงต้องย้อนกลับไปยังหุบเขาร้อยโอสถเพื่อขอคำแนะนำจากท่านตาโดยด่วน"แต่นี่ไม่ใช่พิษที่หมอธรรมดานั้นสามารถรักษาได้" ฉืออิ้งเทียนเป็นกังวลใจไม่ต่างกันโชคดียิ่งที่องครักษ์ของเขาและเสี่ยวไป๋กินเพียงเนื้อแกะย่างจนลืมแตะต้องน้ำแกงรากบัวที่ชาวบ้านนำมาให้ ทว่าบรรดาทหารกล้าอีกนับสิบ กลับได้รับพิษชนิดนี้เช่นเดียวกัน เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้หลับนอนเพราะวิ่งวุ่นเปิดตำราเพื่อหาวิธีการแก้กู่พิษ แต่เพราะฟู่ซูหนิงมิใช่หมอคุณไสย นางจึงมิได้มีตำราชนิดนี้อยู่"ท่านช่วยดูแลพวกเขาได้หรือไม่เจ้าคะ เดี๋ยวข้ากลับมาไม่นาน"ฉืออิ้งเทียนพยักหน้า เมื่อครู่นางหลุดปากแสดงตัวตนโดยบังเอิญ ทว่าความอลหม่านกลับทำให้ฟู่ซูหนิงลืมตัวไปเสียสนิทฟู่ซูหนิงเร่งร้อนไปหาเสี่ยวไป๋ นางกำลังอธิ
