ที่พึ่ง

“มันมากันแล้วหรอพี่” เสียงเเหลมของผู้หญิงวัย 30ต้นๆ ที่แต่งหน้าจัดจ้านเหมือนนกแก้วนกขุนทองเดินลงมาจากรถพร้อมเอ่ยพูดกับพ่อสายน้ำ

“เออสิวะ ดูลูกสาวกูได้ผัวรวยสะด้วยมึงได้ดีแล้วไม่คิดจะส่งเงินให้กูใช้บ้างหรอวะอีสายน้ำ” ชายวันกลางคนเอ่ยขึ้นเสียงดังพร้อมหันไปมองแอสตันก่อนจะหันกับมามองที่สายน้ำ

“นี้มันเรื่องอะไรกัน” แอสตันที่พึ่งลงจากรถมาเอ่ยถามสายน้ำที่ยืนตัวสั่นน้ำตาคลอเบาอยู่

“พ่อมาทำไมที่นี้อีก กลับไปเถอะ” สายน้ำเอ่ยเสียงสั่นเธอรู้สึกอายแอสตันที่ต้องได้มาเห็นอะไรแบบนี้และยังไม่คิดอีกว่าผู้เป็นพ่อและเมียน้อยของพ่อจะหวนกลับมาอีก

“พี่ ลูกพี่ไล่เรา” หญิงสาวที่แต่งหน้าเหมือนนกแก้วนกขุนทองเอ่ยขึ้นพร้อมเดินไปเกาะแขนชายวันกลางคนที่เธอแย่งมาจากแม่ของสายน้ำ

“อ้าวอีลูกเวร อีเนรคุณมึงได้ดีแล้วจะถีบหัวส่งกูกับแม่เลี้ยงมึงหรอหะ!!” ชายวัยกลางคนเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาใช้นิ้วชี้ดันหน้าผากสายน้ำจนเซ

“ทำบ้าอะไรวะ” แอสตันเอ่ยเสียงดังใส่ชายคนนั้นก่อนจะเดินเขาไปโอบไหล่สายน้ำไว้

ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อและแม่เลี้ยงของสายน้ำ แต่การกระทำและคำพูดน้ำเสียงที่ใช้จิกหัวเธอของเขาไม่สมกับคนเป็นพ่อเลยสักนิ