เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 161
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-09-24 19:10:20บทที่เกี่ยวข้อง
แต่งกับขุนนาง บทที่ 162
ซูชิงลั่วอยากจะถามว่าทำไมคนในภาพแต่งตัวเรียบร้อยดีชัดๆแล้วนางจะรู้ได้อย่างไรว่าหนังสือเล่มนี้หลุดออกมาจากวังหลวง จึงต้องมีภาพวาดที่เย้ายวนใจใส่ไว้เป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้น นางเพิ่งเห็นแค่ภาพเดียว หากดูต่อไปเรื่อยๆ ภาพก็จะยิ่งเร้าใจขึ้นไปอีกทว่านางก็ไม่กล้าถาม กลัวว่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นจะถูกหยิบยกขึ้นมาพูดอีก ทำให้เขามีโอกาสมาเย้าแหย่นางต่อผิวสัมผัสกับอากาศเย็นยะเยือก นางอดไม่ได้ที่จะหดไหล่ เขายกมือขึ้นคลุมนางไว้ใต้ผ้าห่ม แล้วจูบนางอีกครั้งเขาหายใจหอบหนัก แม้จะเป็นคนเย็นชา แต่เขาก็กำมือนางไว้ กัดริมฝีปากล่างของนาง จูบจนนางร้องครางเสียงเบาริมฝีปากเลื่อนลงมาถึงกระดูกไหปลาร้า ทั้งอุ่นและชื้นนางหลับตาลง รู้สึกถึงแหวนหยกที่นิ้วของเขาเลื่อนลงมาตามข้างเอว"ลู่เหิงจือ......"นางอดร้องเรียกชื่อเขาไม่ได้ รู้สึกว่ายามนี้ความรู้สึกของนางถูกเขาควบคุมไปหมดแล้ว มือคู่ที่เคยบงการอำนาจในราชสำนักนั้น ประทับรอยไว้บนตัวนางเบาๆ ทำให้นางต้องยอมจำนนเขาพูดเสียงเคร่งขรึมเล็กน้อย "เรียกสามี"นางหลับตา เรียกไม่ออกจริงๆแล้วก็ได้ยินเสียงลู่เหิงจือพูดว่า “ครั้งแรกหากอยู่บนเก้าอี้ เจ้าคงเจ็บจุก
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-24แต่งกับขุนนาง บทที่ 163
เพราะจวนลู่ยังสู้เรือนของเขาไม่ได้ ที่นี่ปิดสนิทซูชิงลั่วใบหน้าแดงก่ำ “ก็ ก็ได้”นางสวมชุดชั้นใน กอดหลู่เหิงจือ คิดว่าจะนอนแล้ว ผ่านไปไม่นาน ลู่เหิงจือก็ลุกขึ้น อุ้มนางขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้หวายยาว“……”ซูชิงลั่วรู้สึกถึงลางไม่ดี “ไม่ใช่ว่าจะครั้งหน้าหรือ”“เมื่อครู่ไม่นับเป็นครั้งหนึ่งหรือ”“……”เขาใช้แขนข้างหนึ่งโอบเอวนางไว้ ปากแนบชิดกับท้ายทอยของนาง แล้วเรียกชื่อนางเสียงเบาว่า “ชิงลั่ว...…”เสียงของเขา ร้อนผ่าวราวกับถูกไฟลวกพลันให้ชวนนึกถึงคนที่อยู่ในภาพหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา ซูชิงลั่วหันกลับไปเพื่อดูสีหน้าของเขาในยามนี้เขาใช้ฝ่ามืออีกข้างหนุนศีรษะของนางไว้ แล้วจู่ๆ ก็จูบลงบนริมฝีปากของนางหลังจากจูบเสร็จ ลู่เหิงจือขอน้ำอีกแล้วซูชิงลั่วเอนตัวลงบนเตียง ห่มผ้าห่มหนาๆ ใบหน้าแสดงออกถึงความสิ้นหวังหลังจากล้างตัวเสร็จ ลู่เหิงจือก็กลับมานอนอีกครั้ง ยื่นมือไปโอบเอวบางของนางซูชิงลั่วรีบถอยห่างออกไป พิงกับผนัง “ไม่ไหวแล้ว ไม่ได้แล้ว”ฮือๆ ๆ พรุ่งนี้ข้าจะให้จื๋อหยวนเอาผ้าห่มออกมาให้ใหม่!“……”ลู่เหิงจือกระแอมเสียงเบา "ไม่แตะต้องเจ้าแล้ว นอนเถอะ""จริงหรือ""จริงสิ"ซูชิงล
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-25แต่งกับขุนนาง บทที่ 164
ลู่เหิงจือเห็นว่านางโกรธจริงๆ ครั้งนี้จึงลุกขึ้นยืน และยังช่วยนางลดม่านเตียงอย่างใส่ใจ แล้วหันหลังไปใส่เสื้อผ้าและเดินไปยังห้องครัวอย่างเชื่อฟังซูชิงลั่วขดตัวอยู่บนเตียง ขาของนางปวดเมื่อยอย่างมาก พักไปสักครู่จึงเรียกจื๋อหยวนเข้ามาช่วยนางแต่งตัวและหวีผมให้จื๋อหยวนก็ไม่เคยเห็นสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน ถึงกับจะต้องช่วยพยุงฮูหยินของตนจากเตียง ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรไปชั่วขณะขณะลงจากเตียง ซูชิงลั่วก็ยังขาอ่อน ทำท่าจะล้มไอ้ผู้ชายเลวทราม!นางอดด่าทอเขาในใจจนหมดเปลือกไม่ได้เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงฝีเท้าของลู่เหิงจือเดินเข้ามา นางหันศีรษะจะไล่เขาออกไป แต่ก็ได้กลิ่นหอมของซาลาเปาไส้ไก่จู่ๆ เสียงอ่อนโยนของลู่เหิงจือก็ดังขึ้นอย่างระมัดระวัง “ฮูยหิน ซาลาเปาไส้ไก่ที่เจ้าชอบที่สุด”“……”นางรู้สึกเหมือนถูกไอ้ผู้ชายสารเลวควบคุมอย่างไรก็ไม่รู้แต่ซาลาเปาไส้ไก่ก็หอมจริงๆในใจลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็อดใจไม่ไหวเพราะฝีมือการทำอาหารของไอ้ผู้ชายสารเลวคนนี้ จึงนั่งลงลู่เหิงจือยกยิ้มมุมปาก ตักเต้าหู้ทรงเครื่องใส่ชามให้นางเพิ่ม “ลองชิมอันนี้ดูสิ เป็นอาหารหังโจว อาจถูกปากเจ้านะ”ต้องบอกว่
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-25แต่งกับขุนนาง บทที่ 165
เขาแค่ทำตามคำสั่งของนางหลิ่วที่ให้ไปเกลี่ยกล่อมซูชิงลั่วก็เท่านั้น ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับนางเลย ถึงขั้นสนใจร่างกายของหลิ่วเยียนหรานมากกว่าเสียอีกเนื่องจากซูชิงลั่วเป็นคนมีระเบียบ สุภาพและดูน่าเบื่อราวกับตำราธรรมะ ทำให้เขาไม่รู้สึกสนใจเลยทว่าขณะนี้เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหัวใจของเขากำลังเต้นแรงเขาก้มลงทำความเคารพนางโดยไม่ทันได้คิด เสียงของเขามีความนุ่มนวลที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่รู้ตัว "น้องซูเพิ่งไปน้อมทักอณุสวัสดิ์ท่านยายมาหรือ"เมื่อคำพูดลั่นออกมา เขาถึงกับตกใจก่อนซูชิงลั่วย่อมรู้สึกประหลาดใจ นางนึกไม่ถึงว่าเขาจะไม่แสดงท่าทีเกลียดนางเลย เมื่อใดที่ลู่เหยียนใจกว้างขนาดนี้แต่นางไม่อยากคุยกับเขามาก เพราะนางแต่งงานแล้ว ต้องหลีกเลี่ยงความสงสัยนางตอบเพียง "อืม" แล้วพาคนจากไปนางเพียงรู้สึกในใจว่าชุดขาวนวลราวแสงจันทราไม่เหมาะกับลู่เหยียนเอาเสียเลย ไม่เหมือนลู่เหิงจือ เมื่อสวมใส่ชุดสีขาวนวลราวแสงจันทรา ก็ดูสง่างามราวเทพเซียน ไม่เหมือนคนทั่วไปทว่าคืนนั้นเขากลับ...บนร่างกายของนางเอิ่ม พอนึกถึงลู่เหิงจือ นางก็เขินอายมากรีบเดินจากไปอย่างรวดเร็วลู่เหยียนมองแผ่นหลังที่จากไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-25แต่งกับขุนนาง บทที่ 166
เมื่อยามค่ำคืน ฉางชิงคุกเข่าอยู่กลางสายลมหนาวอย่างหนาวสั่นเขารู้สึกว่าถูกใส่ร้ายเขากลับมาจากการออกไปทำงานเพียงครึ่งค่อนปี เหตุใดสถานการณ์ในจวนของใต้เท้าถึงเปลี่ยนพลิกฟ้าเช่นนี้พวกฉางเฟิงและฉางเหอที่สมคงอิจฉาที่เขาได้ออกไปทำงานนอกบ้าน ดูดีมีสง่าราศี จึงจงใจไม่เตือนเขาแน่ๆทว่าฮูหยินคนใหม่ได้รับความโปรดปรานมากขนาดนี้เลยหรือ?ห้องหนังสือที่มีเอกสารสำคัญจำนวนมากสามารถเข้าออกและย้ายของได้ตามใจชอบเช่นนี้เลยหรือประตูห้องหนังสือเปิดออก ลู่เหิงจือเดินออกมาพร้อมกับซูชิงลั่วในอ้อมแขน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ข้ายังมีเรื่องต้องจัดการอีกนิดหน่อย เจ้าไปพักผ่อนที่ห้องข้างๆ ก่อนเถอะ หากเหนื่อยก็เข้านอนได้เลย”คำว่าเหนื่อยดูเหมือนมีนัยยะแฝงซูชิงลั่วใบหน้าแดงก่ำและพยักหน้า วันนี้นางจัดห้องหนังสือเสร็จแล้วก็มาจัดห้องนอนต่อ ก็รู้สึกเหนื่อยจริงๆลมหนาวพัดกระหน่ำเข้ามาในเสื้อผ้า ซูชิงลั่วหันไปมองฉางชิงที่คุกเข่าอยู่หน้าประตู จึงอยากจะขอร้องแทนเขา “อากาศหนาวมาก เขา...”ลู่เหิงจือขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมว่า "ให้เขาได้บทเรียนสักหน่อย"ฉางชิงทำหน้าบึ้งไม่กล้าโต้แย้งซูชิงลั่วไม่รู้จะ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-25แต่งกับขุนนาง บทที่ 167
หลังจากจบลง เขาก้มลงไปจูบน้ำตาที่มุมตาของนางแล้วพูดว่า “ขอโทษ......”ซูชิงลั่วมองเขาและพูดว่า “ท่านหึงหนักมาก ข้าแทบไม่ได้พูดคุยกับลู่เหยียนเลย”ลู่เหิงจือนิ่งเงียบไม่พูดอะไร แต่สายตากลับยังคงลึกล้ำไม่ใช่ว่าจะตำหนินาง เพียงแต่อดอิจฉาไม่ได้เขามีความยึดมั่นในสิ่งหนึ่งมาตั้งแต่เด็ก ฉะนั้นหลังจากที่นางหมั้นหมายกับลู่เหยียน เขาก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่กับคนอื่นเมื่อนึกถึงซูชิงลั่วที่เคยชอบลู่เหยียน หัวใจของเขาก็แอบเจ็บแปลบ และควบคุมไม่อยู่ซูชิงลั่วดูเหมือนจะรับรู้ถึงอารมณ์ของเขาและกุมแก้มทั้งสองข้างของเขา "ท่านไม่ใช่คิดว่าข้ายังมีใจให้ลู่เหยียนอยู่ใช่หรือไม่ เป็นไปได้อย่างไร ยามนั้นเขา...แบบนั้น""ไม่ใช่" น้ำเสียงของเขาสงบนิ่งมากไม่ใช่เรื่องนี้ แสดงว่าเป็นเรื่องในอดีต?ซูชิงลั่วเม้มริมฝีปาก โน้มตัวเข้าไปข้างหูของเขาแล้วพูดว่า "จริงๆ แล้ว ฉข้าหมั้นหมายกับเขา หลักๆ ก็เพราะท่านยายของข้า ข้าไม่ได้...กับเขาเลย"ไม่มีอะไร แต่กลับพูดไม่ออกเพราะไม่ต้องการเชื่อมโยงคำว่าหวั่นไหวกับลู่เหยียนนางหยุดชะงักชั่วขณะ และลู่เหิงจือก็วางมือบนหลังนาง แล้วถามว่า "ไม่มีอะไรหรือ"นี่เป็นครั้งแรกที่เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-26แต่งกับขุนนาง บทที่ 168
ซูชิงลั่วสวมชุดสีแดงส้มผ้าไหมจากเมืองซู เดิมเป็นชุดที่ทำให้นางดูสวยงามอยู่แล้ว แต่ท่าทางบ่นของนางก็ทั้งดูน่ารักและน่าเอ็นดู เสียงของนางยังมีน้ำเสียงออดอ้อนปนอยู่ลู่เหิงจืออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย สั่งให้คนนำกล่องอาหารเข้ามา แล้วเดินมาจับมือของนางไว้ “เป็นความผิดของข้าเอง ที่เพิ่งกลับเข้าท้องพระโรงก็ยุ่งไปหน่อย”นางไม่ขยับ ปล่อยให้เขาจับมือนางไว้ และไม่ได้สลัดมือออกลู่เหิงจือก็อุ้มนางขึ้นมาทันทีร่างลอยขึ้นกลางอากาศ ซูชิงลั่วตกใจมาก โอบคอเขาแน่นจื๋อหยวนและอวี้จู๋ก้มหน้าลงพร้อมกันในทันที ไม่กล้าดู หูของอวี้จู๋ดูเหมือนจะแดงเล็กน้อยซูชิงลั่วเองก็เขินอาย พยายามผลักลู่เหิงจือออก “ท่านอย่า......รีบวางขาลง”แรงน้อยนิดของนาง ผลักเขาไม่ออกเลยปล่อยให้เขาอุ้มตัวไปนั่งบนเก้าอี้ข้างโต๊ะ และได้ยินเขาไล่สาวใช้ออกไป “พวกเจ้าไม่ต้องอยู่รอรับใช้”อาหารในกล่องน่าจะเป็นฝีมือพ่อครัว ไม่เหมือนฝีมือของลู่เหิงจือ แม้จะดูประณีต แต่เมื่อเทียบกับอาหารที่ลู่เหิงจื่อทำ ก็ขาดรสชาติของบ้านไปบ้างไม่รู้ว่าเป็นเพราะทั้งสองคนไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานหรือไม่ ลู่เหิงจือจึงดูแลนางเป็นพิเศษ คอยคีบอาหาร
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-26แต่งกับขุนนาง บทที่ 169
การส่งเขาไปตรวจสอบภาษีที่เจียงหนาน ขณะที่ประเมินผลงานของขุนนางนั้น ถือเป็นการเตือนเขาไปในตัวหากไม่ใช่เพราะเซี่ยถิงอวี่ไม่เคยสนใจศึกษาเล่าเรียนและมัวแต่เที่ยวเตร่ คงจะผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้ยากยิ่งกว่าเดิมก่อนหน้านี้เขาเป็นคนโดดเดี่ยวไม่กลัวอะไร แต่ยามนี้เขามีซูชิงลั่วแล้ว ทุกอย่างเขาก็ต้องคิดถึงนางเป็นหลักซูชิงลั่วถามว่า “แล้วท่านจะไปเมื่อใด”ลู่เหิงจือสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วตอบว่า “อีกสองสามวันนี้แหละ”นางประหลาดใจ “รีบขนาดนั้นเลยหรือ”“เป็นพระราชโองการ ไม่อาจปฏิเสธได้” เขาตอบเสียงนิ่งเรียบ “ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องราวทางนั้นดูยุ่งยากพอสมควร ข้าก็อยากกลับมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้าในช่วงตรุษจีน”คนในอ้อมกอดดูเหมือนจะรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจลู่เหิงจือใจอ่อนดยไม่รู้ตัว เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่ามีแต่ความอ่อนโยนอย่างท่วมท้นในใจ อยากจะมอบให้นาง อยากเห็นนางมีความสุขเขาจึงก้มศีรษะบังคับให้นางมองหน้าแล้วจูบนางไม่ได้แตะต้องเขามาหลายวัน เขาก็จะไปเจียงหนานแล้ว ซูชิงลั่วก็อ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดของเขา ดูเชื่องฟังอย่างมาก แทบจะยอมให้เขาทำอะไรก็ได้ตามใจเขาเอื้อมมืออ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-09-26
บทล่าสุด
แต่งกับขุนนาง บทที่ 458
เสียงของนางแฝงความหมายว่า “รู้แล้วทำไมไม่บอกข้า”ซูชิงลั่วกระซิบว่า “ซือไหวไม่ให้ข้าบอกท่าน และข้าก็กลัวว่าหากบอกท่านไป แล้วจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างพี่สะใภ้กับน้องสาวได้”ลู่เหิงจือเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “แต่เจ้าไม่กลัวว่าจะกระทบความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาหรือ”ซูชิงลั่วซบลงในอ้อมอกเขา “จะกระทบหรือ?”ลู่เหิงจือฮึดฮัด น้ำเสียงนั้นชัดเจนว่าไม่เป็นเช่นนั้นซูชิงลั่วอดยิ้มไม่ได้ “อันที่จริงแล้วใต้เท้าอวี๋ก็ไม่เลวเลย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงเข้มขรึมว่า “ห้ามชมเขา”ซูชิงลั่วตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ได้”อวี๋ซื่อชิงเดินมาพร้อมกับลู่ซือไหวลู่เหิงจือมองคนทั้งสองพลางถามว่า “นานแค่ไหนแล้ว?”อวี๋ซื่อชิงตอบอย่างมั่นใจว่า “เกือบปีแล้ว”นานแค่ไหนนะ???เช่นนี้ก็หมายความว่าพวกเขาเริ่มคบหากันหลังจากที่เขาและซูชิงลั่วออกจากเมืองหลวงไม่นานอย่างนั้นหรือ?ลู่เหิงจือหันมองลู่ซือไหว “เจ้ามานี่”อวี๋ซื่อชิงพูดว่า “มีเรื่องอะไรข้าจะคุยกับท่านเอง”ลู่เหิงจือยิ้มเย้ยหยัน “การสนทนาของพวกข้าสองพี่น้อง ไม่เกี่ยวกับเจ้า”ลู่ซือไหวดึงแขนเสื้อของอวี๋ซื่อชิง อวี๋ซื่อชิงจึงถอยออกไปลู่เหิงจือพาลู่ซือไหวออ
แต่งกับขุนนาง บทที่ 457
เซี่ยถิงอวี่เดินเข้ามา มองลู่เหิงจือพลางเอ่ยว่า “เหิงจือ รอบที่แล้วเจ้าแต่งงาน ข้าไม่สะดวกไปร่วมงานเพราะสถานะของข้า รอบนี้เจ้าแต่งงาน ข้าจะต้องมาดูสักครั้ง เพื่อความสบายใจของข้าเอง”เสียงของเขาดูจริงใจ ราวกับกำลังพูดคุยกับมิตรสหายคนหนึ่งลู่เหิงจือเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณมาก”ไม่ว่าก่อนหน้านี้จะมีการใช้กันและกันเป็นเครื่องมือหรือไม่ แต่ยามนี้ พวกเขาเป็นสหายที่จริงใจต่อกันมากที่สุดเมิ่งชิงไต้ก็เอ่ยว่า “รอบที่แล้วข้าไม่ได้เข้าร่วมงานแต่งงานของน้องซู ก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน อันที่จริงแล้ว ข้าพาอวี้จู๋และโฉวกว่างมาด้วย”หลังจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่วกลับจินหลิง เซี่ยถิงอวี่ก็เรียกโฉวกว่างกลับมาเพราะการส่งองครักษ์ลับที่ผ่านการฝึกฝนอย่างหนักไปยังจินหลิงนั้นดูจะไม่คุ้มค่า ลู่เหิงจือก็ไม่มีความเห็นอะไร อวี้จู๋จึงยังคงอยู่ในเมืองหลวงและติดตามเมิ่งชิงไต้ซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจและเอ่ยว่า “ขอบคุณพี่เมิ่ง”เซี่ยถิงอวี่หัวเราะออกมาอย่างกะทันหันเพราะปิดหน้าอยู่ ซูชิงลั่วจึงมองไม่เห็นสีหน้าของเขา รู้สึกได้เพียงว่าเสียงของเขามีความเย้าแหย่แฝงอยู่“ใช่แล้ว ข้าพาอวี๋ซื่อชิงมาด้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 456
เนื่องจากชุดเครื่องประดับศีรษะชุดนี้ทำค่อนข้างยาก รวมถึงสุขภาพของซูชิงลั่วที่ต้องดูแลเป็นพิเศษ และหลิงเกอเอ๋อร์ยังเล็กอยู่ การแต่งงานรอบสองระหว่างลู่เหิงจือกับซูชิงลั่วจึงเลื่อนออกไปหนึ่งปีทั้งสองเคยแต่งงานกันมารอบหนึ่งแล้ว การแต่งงานรอบสองเป็นเพียงการให้คำมั่นสัญญาแก่กัน และไม่ได้จัดงานใหญ่โต มีเพียงเชิญญาติฝ่ายเรือนสามและญาติของตระกูลซูมาร่วมงานคล้ายคลึงกับงานฉลองอายุครบเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์เท่านั้นซูชิงลั่วสวมเครื่องประดับศีรษะที่ลู่เหิงจือคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเอง มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อยจื๋อหยวนเอ่ยว่า “ของที่ใต้เท้าคอยดูแลการผลิตด้วยตัวเองย่อมงดงามมาก”ซูชิงลั่วพยักหน้า ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือทำให้ฝีมือของช่างเหล่านั้นพัฒนาขึ้นไปอีกขั้นเลยทีเดียวก่อนหน้านี้ไม่เคยมีงานฝีมือการทอเส้นไหมทองที่ประณีตขนาดนี้มาก่อนอัญมณีสีชมพูที่ใช้ประดับดอกไม้ต้องมีสีที่เหมือนดอกท้อมากที่สุด ได้ยินมาว่าลู่เหิงจือเดินทางไปทั่วเจียงหนานเพื่อคัดเลือกอัญมณีหลายร้อยชิ้น จนกระทั่งพบกับอัญมณีที่มีสีใกล้เคียงกับสีชมพูของดอกท้อมากที่สุดหลิงเกอเอ๋อร์เดินได้มาหนึ่งเดือนกว่าแล้วยามนี้เขาวิ่งเข้ามาอย่างท
แต่งกับขุนนาง บทที่ 455
ลู่เหิงจือนวดหว่างคิ้วเบาๆ ไม่ตอบอะไรซ่งอวี้ครุ่นคิดครู่หนึ่ง “อันที่จริงแล้วข้ามีวิธีฝังเข็มคุมกำเนิดสอนท่านได้ หากท่านไม่ต้องการมีลูก หลังจากมีเพศรักทุกครั้ง ท่านก็สามารถฝังเข็มให้ฮูหยินได้ ไม่มีผลข้างเคียง เพียงแต่อาจจะเรียนรู้ยากหน่อย”ลู่เหิงจือโล่งอก “ข้าเรียน”เขายังเรียนเขียนบทบรรยายได้เลย การฝังเข็มแค่นี้เขาไม่กลัวอยู่แล้วซ่งอวี้ “เรื่องนี้ต้องปรึกษาฮูหยินของท่านด้วย”“แน่นอน ข้าแค่มาถามท่านก่อน” ลู่เหิงจือตอบด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติหลังจากส่งซ่งอวี้กลับห้องแล้ว ลู่เหิงจือก็เดินตามทางเดินที่คดเคี้ยวกลับต้องยอมรับว่าจวนตระกูลซูสร้างได้ดีจริงๆ แม้แต่แสงจันทราก็ยังสวยกว่าที่เมืองหลวงเขายกหน้าขึ้นมองพระจันทร์ คิดว่ายามนี้หลิงเกอเอ๋อร์หลับแล้วแน่นอน คงพาซูชิงลั่วออกมาชมจันทร์ได้เขายิ้มมุมปาก จู่ๆ ก็คิดบางอย่าออก รีบก้มดูถุงหอมที่ตนเองห้อย- ถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้ลู่ซือไหวล้วนเป็นการปักสองด้านหมด แล้วของเขา......เขารีบเปิดออกนี่คือถุงหอมอันแรกที่ซูชิงลั่วให้เขานางเคยให้เขาสามอัน เขาห้อยอันนี้บ่อยที่สุด เพราะรู้สึกว่าอันแรกมีความหมายที่แตกต่างปลายนิ้วของเขาสั่น
แต่งกับขุนนาง บทที่ 454
ลู่เหิงจือเอ่ยกึ่งติดตลกว่า "หรือว่าข้าจะมาเป็นกรรมการดี?"เขาแค่พูดเล่นๆ แต่ลู่ซือไหวกลับคิดจริงจัง "ดีเลย"นางก็รีบแกะถุงหอมที่ซูชิงลั่วให้นางมาจากเอวซูชิงลั่วรู้สึกประหลาดใจ - นางพกติดตัวตลอดจริงๆลู่เหิงจือหยิบขึ้นมาเทียบกับสร้อยทองในมือของซูชิงลั่ว แล้วเอ่ยเสียงเรียบว่า "ก็สู้ของพี่สะใภ้ไม่ได้หรอก"ลู่ซือไหวไม่ได้รู้สึกไม่พอใจที่ถูกพูดเช่นนี้ ใบหน้าก็ยิ้มแย้ม "ก็เพราะการปักลายสองด้านจำกัดฝีมือของพี่สะใภ้"นางพลิกถุงหอมกลับด้าน ด้านในมีอะไรซ่อนอยู่ลู่เหิงจือรู้สึกเหมือนจะนึกอะไรออกแต่ก็จับไม่ได้ทันที ก็ได้ยินบ่าวรับใช้มารายงานว่าหมอหลวงซ่งจากเมืองหลวงมาถึงแล้วเขาอายุมากแล้ว ฮ่องเต้องค์ใหม่มีหมอหลวงที่ไว้ใจได้ของพระองค์เอง เขาจึงลาออกจากตำแหน่งกลับบ้านเกิดเขาเป็นชาวจินหลิง พอได้ยินว่าลูกชายของลู่เหิงจืออายุครบเดือน ก็รีบมาแสดงความยินดีในวันรุ่งขึ้นทันทีคนอื่นๆ ล้วนเป็นญาติหรือสหายเก่าของตระกูลซูแห่งจินหลิง ลู่เหิงจือไม่จำเป็นต้องไปต้อนรับเป็นพิเศษ แต่เมื่อซ่งอวี้มาเอง เขาต้องไปพบซูชิงลั่วเห็นว่าญาติมาครบแล้ว ก็อุ้มหลิงเกอเอ๋อร์และจูงมือลู่ซือไหวออกไปทักทายทุกคนทัน
แต่งกับขุนนาง บทที่ 453
ถึงจะเป็นเช่นนั้น แต่กระทำกลับอ่อนโยนอย่างไม่เคยมีมาก่อนเห็นได้ชัดว่าเขาดูแลนางเป็นอย่างดีหลังคลอดไม่นานทว่าซูชิงลั่วก็อดร้องออกมาด้วยเสียงที่ทำให้หัวใจเต้นรัวไม่ได้เขาเพิ่งเคยจูบนางเช่นนี้เป็นครั้งแรก จูบที่ทั้งถี่และอ่อนโยนจนแทบจะทั่วทั้งร่างกายของนางสุดท้ายแนบชิดนางอย่างระมัดระวังจูบเสร็จแล้ว ซูชิงลั่วก็เอนตัวลงในอ้อมแขนของเขาและถามว่า “ท่านจะเขียนบทบรรยายให้ข้าอีกหรือไม่”ลู่เหิงจือตอบเสียงเบาว่า “หากเจ้าอยากอ่าน ข้าก็จะเขียน”ซูชิงลั่วตอบว่า “อยากอ่าน”ลู่เหิงจือตอบว่า “ได้”ซูชิงลั่วรู้สึกพึงพอใจและหลับไปในอ้อมแขนของเขา*งานฉลองวันเกิดครบหนึ่งเดือนของหลิงเกอเอ๋อร์ จัดขึ้นเมื่อเขาอายุได้ สามสิบห้าวันซึ่งจัดช้ากว่าที่จินหลิงไม่กี่วันเนื่องจากญาติฝ่ายตระกูลซูเหลือไม่มาก และญาติฝ่ายตระกูลลู่ส่วนใหญ่อยู่ที่เมืองหลวง จำนวนแขกที่มาในงานจึงไม่มาก มีเพียงแค่สองโต๊ะเท่านั้นแต่ภายในบ้านก็ยังคงคึกคักเป็นพิเศษ เพราะไม่ได้มีงานมงคลเช่นนี้มานานแล้วลู่ซือไหวก็ถูกรับกลับมาจินหลิงเช่นกัน เนื่องจากลู่เหิงจือและซูชิงลั่ววางแผนจะอยู่ที่จินหลิงสักสองสามปี นางจึงอยากอยู่กับพี่ช
แต่งกับขุนนาง บทที่ 452
ลู่เหิงจือจึงได้อยู่เดือนเป็นเพื่อนซูชิงลั่วเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเมนูอาหารในบ้านเปลี่ยนไปจากเดิมมากโดยเฉพาะเมนูที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนแต่ปรากฏในช่วงนี้อยู่บ่อยครั้ง - ตีนเป็ดตุ๋นน้ำแดง เนื้อแพะตุ๋น มะเขือม่วงย่าง และหัวสิงโตนึ่งลู่เหิงจือกินไปหลายวันก็เริ่มฉุกคิดได้ จึงหันไปมองซูชิงลั่ว“ครั้นที่เจ้าไปกินข้าวกับอวี๋ซื่อชิงและหลี่ว์เผิงเทียน แล้วถามเถ้าแก่ว่าข้าชอบกินอะไร”ซูชิงลั่วก็ไม่ได้ปฏิเสธหลังจากคืนดีกับลู่เหิงจือแล้ว พวกเขาทั้งสองก็เข้าใจกันมากขึ้น - สามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง ราวกับไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้วทำให้นางกับลู่เหิงจือต่างรู้สึกสบายใจมากขึ้น“ข้าเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมาท่านเอาใจข้าเรื่องอาหารมากเลย” ซูชิงลั่วเอ่ยติดตลก “ไม่แปลกใจเลยที่ท่านจะไม่ค่อยกลับบ้านมากินข้าว”ลู่เหิงจือเงยหน้าขึ้นมองนางซูชิงลั่วเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับเอียงหัวเล็กน้อย “ที่ผ่านมาเป็นความผิดของข้าเองที่ไม่เคยได้สังเกต”นางเอื้อมมือไปดึงหูเขาเบาๆ พลางเอ่ยว่า "ต่อไปนี้ สามีจะได้กินอาหารถูกปากที่บ้านบ่อยๆ แล้วนะ"การที่นางเรียกเขาว่า "สามี" และดึงหูเขาทำให้สายตาของลู่เหิงจือลึกซึ้งยิ่
แต่งกับขุนนาง บทที่ 451
ซูชิงลั่วหลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืนถึงจะฟื้นพอฟื้น คนแรกที่เห็นคือลู่เหิงจือที่นอนอยู่ข้างๆ มือของเขายังจับมือนางไว้อยู่ และฝ่ามือก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อนางขยับมือลู่เหิงจือรู้สึกตัวทันที ไม่ต้องให้นางเอ่ยสิ่งใด เขาก็รีบเทน้ำอุ่นใส่ถ้วย แล้วอุ้มนางเข้ามากอดในอ้อมแขน ป้อนน้ำให้นางซูชิงลั่วดื่มไปหลายถ้วยถึงจุใจ เสียงของนางก็แหบพร่า “ลูกล่ะ”“อยู่ห้องข้างๆ เจ้าน่ะ มีแม่นมเหมยและแม่นมคอยดูแลอยู่ ท่านย่าก็แวะไปดูเป็นระยะๆ เจ้าไม่ต้องห่วง” ลู่เหิงจือถามนาง “หิวหรือไม่”ซูชิงลั่วพยักหน้า หิวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนลู่เหิงจือตอบว่า “ข้าวต้มกับบะหมี่เตรียมไว้แล้ว เจ้าอยากกินอะไร”“แม่นมเหมยบอกว่าเจ้าเพิ่งคลอด ควรกินอาหารอ่อนๆ ไปก่อน”เขาเอื้อมมือไปจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงของนาง “พอเจ้าสบายตัวขึ้นแล้ว ข้าจะลงครัวทำอาหารที่เจ้าชอบกินด้วยตนเอง”ซูชิงลั่วพยักหน้า “บะหมี่แล้วกัน”นางไม่มีแรงแม้แต่จะยกแขนลู่เหิงจือจึงอุ้มนางไว้ในอ้อมแขน ป้อนให้นางทีละคำนางกินบะหมี่ไปสองชามเล็กถึงจะอิ่ม และคิดถึงลูกขึ้นมา จึงถามว่า “ลูกหลับอยู่หรือไม่ หากตื่นแล้วอุ้มมาให้ข้าดูหน่อย”ลู่เหิงจือเอ่ยเสียงทุ้
แต่งกับขุนนาง บทที่ 450
เวลาล่วงเลยเข้าสู่ยามวิกาล ลู่เหิงจือและหญิงชราก็ยังคงรอคอยอยู่ข้างนอกเยว่เออร์จึงปลอบว่า “นายหญิงเฒ่า คุณหนูคงยังไม่คลอดในทันที ท่านควรกลับไปพักผ่อนเสียก่อน มิเช่นนั้น เมื่อคุณหนูคลอดบุตรออกมาแล้ว ร่างกายของท่านจะไม่ไหวเอาได้ คุณหนูก็ต้องมาเป็นห่วงอีก”หญิงชราเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าไม่ต้องมาปลอบข้าหรอก ข้านอนไม่หลับอยู่แล้ว”เยว่เออร์จึงได้แต่ทำตามคำสั่งโชคดีที่เป็นเดือนหกของจินหลิง ค่ำคืนนี้จึงไม่หนาวลู่เหิงจือได้สั่งให้คนนำนาฬิกาทรายมาวางไว้ในบริเวณลานกว้าง และรู้สึกว่าค่ำคืนนี้ยาวนานเหลือเกินราวกับว่าความอดทนทั้งหมดของเขาหมดไปกับค่ำคืนนี้ฟ้าสางแล้วเสียงร้องครวญครางของซูชิงลั่วก็เบาลง ดูไม่น่ากลัวเหมือนเมื่อคืน และค่อยๆ สงบลงลู่เหิงจือใจร้อนจึงรีบส่งคนเข้าไปถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”สาวใช้รีบตอบว่า “ใต้เท้าอย่าได้เป็นห่วงเลย ฮูหยินเพียงแค่เหนื่อยจนหลับไปเจ้าค่ะ”นางไม่ได้หลับทั้งคืน เสียงร้องครวญครางก็พยายามกลั้นไว้ คงจะเหนื่อยล้ามากลู่เหิงจือพยักหน้า ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดต่อซูชิงลั่วหลับไปเพียงครึ่งชั่วยาม ท้องก็เริ่มปวดอีกครั้งนางตื่นขึ้นมาด้วยความเจ็บป
