เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 295
บทที่เกี่ยวข้อง
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 296
หลี่เซียวลี่รีบพูดขึ้นว่า: “ประธานหานคะ คนที่ทำร้ายจนทำให้คุณชายหานต้องบาดเจ็บพิการแบบนี้ก็คือคนเลวที่มีชื่อว่าเซียวเป่ยค่ะ! เรื่องนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบมันไม่เกี่ยวกับประธานซูและตระกูลซูของพวกเราเลยนะคะ”“ถ้าหากว่าประธานหานต้องการจะแก้แค้นให้กับคุณชายหานล่ะก็ ก็ไปหาเขาได้เลย”หลี่เซียวลี่ปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับเซียวเป่ยแต่อย่างไรก็ตาม เธอกลับไม่ได้สังเกตว่าสีหน้าของหานเทียนซานดูจริงจังและสับสนเป็นอย่างมาก“ผมรู้แล้วล่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้ผมจะจัดการเอง พวกคุณออกไปก่อนเถอะ”หานเทียนซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ส่งสัญญาณให้ลูกน้องมาส่งแขกหลี่เซียวลี่อึ้งไปชั่วครู่หนึ่ง เหมือนยังอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอกลับถูกไล่ออกไปจากห้องคนไข้“เลขาหลี่ ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมรู้สึกว่าสีหน้าของประธานหานดูเคร่งเครียดมากเลยล่ะ?”ที่หน้าประตูห้องคนไข้ หยางเหม่ยหลันถามด้วยความสงสัย“คุณแม่ หนูก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเหมือนกันค่ะ”“ตามหลักแล้ว หานตงถิงถูกทำร้ายจนสภาพกลายเป็นแบบนี้ แล้วยังพิการอีกด้วย เขาไม่สามารถเป็นทายาทสืบทอดตระกูลหานได้ หานเทียนซานควรจะโมโหจนบ้าคลั่ง แทบจะรอไม่ไหวที่จะไ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 297
เซียวเป่ยหัวเราะออกมาเบา ๆ และพูดขึ้นว่า: “ประธานหาน ดูเหมือนคุณต้องการแก้แค้นผมอย่างนั้นสินะ?”หานเทียนชานหายใจเข้าลึกๆ สุดท้ายก็ระงับความโกรธที่อยู่ภายในใจของเขาเอาไว้ได้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า: “ปรมาจารย์เซียวก็พูดเล่นไป ผมก็แค่ถามเฉยๆแหละครับ เรื่องของวันนี้ถือซะว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็แล้วกัน ลูกชายของผม ผมจะสั่งสอนเขาให้ดีเองครับ”“อีกอย่าง เรื่องวัตถุดิบยาทั้งหมดที่ปรมาจารย์เซียวต้องการ ตระกูลหานของผมหามาให้ได้แล้วนะครับ”เมื่อเซียวเป่ยได้ยินก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยไม่คิดเลยว่า หานเทียนซานจะอดทนได้จริงๆเขาเป็นคนที่โหดเหี้ยมคนหนึ่ง“ถ้าอย่างนั้นขอบคุณประธานหานมากเลยครับ”เซียวเป่ยยิ้ม จากนั้นก็พูดต่อไปอีกว่า: “ที่จริง ลูกชายของคุณไม่ได้พิการไปทั้งหมดหรอก เมื่อกี้ผมเหลือช่องทางพอจะช่วยเขาได้อยู่นิดหน่อย”เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหานเทียนซานก็ดูตกใจและถามกลับไปด้วยความตื่นเต้นว่า: “ปรมาจารย์เซียว คุณพูดจริงๆเหรอครับ?”“ผมจำเป็นต้องโกหกคุณด้วยเหรอ?” เซียวเป่ยถามกลับหน้าผากของหานเทียนซานเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลซึมออกมา หัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้นมาในทันทีตอนนี
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 298
หลังจากพูดจบ กู้โย่เสวี่ยก็หลับตา รอคอยเซียวเป่ยดวงตาคู่นั้น วันนี้คุณก็สามารถกลืนกินรูปร่างของฉันได้เลยเมื่อมองดูกู้โย่เสวี่ยที่ทำหน้าเย้ายวนใจยืนอยู่ตรงหน้าเขา เซียวเป่ยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกคอแห้งขึ้นมาผู้หญิงหน้าตาดีน่าหลงใหลขนาดนี้ เป็นชายคนไหนก็คงจะอดใจไม่ได้หรอก“เอ่อ คุณหนูกู้ครับ ปากคุณไม่สบายเหรอครับ? ไหน ผมขอดูหน่อยสิ?”เซียวเป่ยกระแอ่มสองครั้งแล้วพูดขึ้นมาจู่ๆบรรยากาศก็พังทลายลงกู้โย่เสวี่ยจ้องมองไปที่เซียวเป่ยด้วยความโกรธ กระทืบเท้าแล้วตะโกนออกมาว่า: “คุณนี่เป็นผู้ชายซื่อบื้อจริงๆเลย! จูบฉัน จูบฉันสิ!”กู้โย่เสวี่ยโกรธมากจนเธออยากจะจูบเขาอย่างรุนแรงแต่ว่าถ้าหากทำแบบนั้น ก็จะสูญเสียความเป็นตัวตนของเธอเองอีกมุมปากของเซียวเป่ยกระตุกขึ้นพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “คุณหนูกู้ ทำแบบนี้ไม่ดีมั้งครับ?”“ช่างมันเถอะ ขี้เกียจจะคุยกับคุณแล้ว ตั้งแต่นี้ไป คุณหมดโอกาสแล้ว!” กู้โย่เสวี่ยพูดด้วยความโกรธเซียวเป่ยก็ถอนหายใจเช่นกันโอกาสแบบนี้ มีให้มันน้อยๆหน่อยจะดีกว่า“จริงสิ ครั้งที่แล้วที่คุยกับคุณ คุณคิดยังไงกับการเป็นหัวหน้าแพทย์ประจำตระกูลกู้คะ คุณคิดไปถึงไนแล้วบ้าง?” กู้
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 299
คำพูดของกู้โย่เสวี่ยทำให้สนามหญ้าเล็กๆแห่งนั้น บรรยากาศเงียบลงไปในทันที“ห้ะ?”ใบหน้าของไป๋วั่งชวนเคร่งเครียดขึ้นมา เขาขมวดคิ้วจ้องมองไปที่กู้โย่เสวี่ยและเซียวเป่ยทั้งสองคนอย่างไม่พอใจโดยเฉพาะเมื่อได้เห็นกู้โย่เสวี่ยจับแขนของเซียวเป่ยไว้แน่นทำให้ไป๋วั่งชวนรู้สึกอึดอัดเหมือนว่าภรรยาของตัวเองมีชู้อย่างงั้นแหละ!ทุเรศสิ้นดี!เป็นเขาอีกแล้ว!ไอ้ยาจกนี่!“โย่เสวี่ย! ลูกกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกัน? การแต่งงานของลูกกับวั่งชวน แม่กับตระกูลไป๋คุยกันเรียบร้อยแล้วนะ อย่ามาพูดจาไร้สาระ!”ซุนอี้ขมวดคิ้วและดุเธอด้วยความไม่พอใจในขณะเดียวกัน เธอก็เลิกคิ้วมองไปที่เซียวเป่ยที่ยืนอยู่ข้างๆกู้โย่เสวี่ย สังเกตว่าลูกสาวของเธอจับมือของอีกฝ่ายไว้แน่นสิ่งนี้ทำให้ซุนอี้รู้สึกน่าขายหน้าเป็นอย่างมากลูกสาวของตัวเอง จับไม้จับมือกับผู้ชายอีกคน ถ้าเกิดข่าวแพร่ออกไป ก็คงทำให้คนนอกหัวเราะเยาะคุณหนูตระกูลกู้ทำตัวไม่ดีอย่างนั้นเหรอ?“เขาเป็นใคร” ซุนอี้ถามด้วยสีหน้านิ่งกู้โย่เสวี่ยแนะนำเขาอย่างภูมิใจว่า: “คุณแม่ หนูขอแนะนำเขาให้คุณแม่รู้จักค่ะ เขาก็คือเซียวเป่ย แพทย์เซียนที่รักษาท่านผู้เฒ่าให้หายดียังไงล่ะค
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 300
ซุนอี้เอามือลูบไปที่หน้าอกของตัวเอง จิบชาเบาๆเพื่อสงบสติอารมณ์“เซียวเป่ย พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ”ในขณะเดียวกัน ไป๋วั่งชวนก็หันไปมองเซียวเป่ยพร้อมกับแสยะยิ้มให้เขาโดยเฉพาะสายตาที่จ้องมองเซียวเป่ยคู่นั้น มองดูเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความรังเกียจและการดูถูกอย่างชัดเจนครั้งที่แล้ว งานปาร์ตี้วันเกิดของกู้โย่เสวี่ย ฉากที่ทำร้ายตัวเขา ชาตินี้ไป๋วั่งชวนจะไม่มีวันลืมเลย!ที่จริงก็อยากจะหาโอกาสสั่งสอนเขาสักหน่อยไม่คิดว่าจะบังเอิญขนาดนี้พระเจ้ามอบโอกาสนี้ให้เขาแล้วจริงๆ“คุณชายรองไป๋ อาการบาดเจ็บของคุณหายดีแล้วเหรอครับ?” เซียวเป่ยถามด้วยรอยยิ้มจางๆเมื่อได้ยินประโยคนี้ ใบหน้าของไป๋วั่งชวนก็เปลี่ยนไปในทันที ความโกรธก็พุ่งพล่านอยู่ภายในใจ!ไอ้หมอนี่มันจงใจชัดๆ!“คุณยังกล้าถามอีกเหรอ? ผมบอกได้เลยว่าคุณนี่มันบ้าระห่ำจริงๆเลยนะ!” ไป๋วั่งชวนทำสีหน้าเย็นชาพร้อมกับตะโกนออกมาเซียวเป่ยยิ้ม ทำสีหน้านิ่งเงียบโดยไม่เกรงกลัวอะไรสิ่งนี้ทำให้ไป๋วั่งชวนแทบคลั่ง!เซียวเป่ย วันนี้ ถือซะว่าเห็นแก่หน้าของโย่เสวี่ย คุกเข่าขอโทษผมซะ ผมจะถือว่าเรื่องในวันนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไป๋วั่งชวนข่มขู่“ห้
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 301
เมื่อเห็นกู้โย่เสวี่ยโมโหขึ้นมาแล้ว สีหน้าของไป๋วั่งชวนก็ได้เปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “โย่เสวี่ย คุณจะมาทะเลาะกับผมเพราะไอ้แมงดานี่จริงๆน่ะเหรอ?”ก็แค่แมงดาเกาะผู้หญิงกินคนหนึ่งก็เท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะทำให้กู้โย่เสวี่ยสนใจได้ขนาดนี้ เรื่องนี้ทำให้ไป๋วั่งชวนไม่พอใจเอาเป็นอย่างมาก!ทำไมเขาเป็นถึงคุณชายรองตระกูลไป๋แห่งเมืองจิงตู นั้นยังเทียบไม่ได้กับยาจกแห่งเมืองเจียงจงเลยเนี่ยนะ?“เซียวเป่ยเป็นผู้มีพระคุณได้ช่วยชีวิตคุณปู่ของฉันเอาไว้ แล้วก็เป็นแขกคนสำคัญของตระกูลกู้ของพวกเราอีกด้วย! ไป๋วั่งชวนถ้าคุณกล้าแตะต้องเขาละก็ ฉันไม่เกรงใจคุณแล้วนะ!”สีหน้าของกู้โย่เสวี่ยเต็มไปด้วยความเยือกเย็นถ้าไม่เห็นแก่ไป๋วั่งชวนว่าเป็นคุณชายรองตระกูลไป๋ กู้โย่เสวี่ยคงจะเรียกคนมาไล่เขาออกไปตั้งนานแล้ว!มากล้าข่มขู่คนอย่างเซียวเป่ย จะต้องมีเรื่องกับคนอย่างกู้โย่เสวี่ยอย่างแน่นอน!“ก็ดี!”สีหน้าของไป๋วั่งชวนดูเคร่งขรึมขึ้น เขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจพร้อมกับพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “เรื่องเมื่อครั้งก่อน ผมจะไม่คิดบัญชีกับเขา แต่วันนี้ที่ผมมาก็เพื่อที่จะมาคุยเรื่องงานแต่งงานของพวกเร
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 302
จนถึงตอนนี้ ชื่อเสียงอันโหดเหี้ยมของตงเสียและซีตู๋ก็ได้แพร่กระจายไปทั่วเมืองสู่ตี้แล้วเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มออกมาและพูดออกไปว่า: “คุณชายรองไป๋ คุณคำนวณการแข่งขันได้ดีจริงๆ เอาแบบนี้ดีไหมล่ะ ผมกับซีตู๋แต่ละคนจะปรุงยาพิษของตัวเองขึ้นมาแล้วต่างฝ่ายก็ต่างกินของกันและกัน ใครสามารถล้างพิษได้ก่อนกัน งั้นก็ถือว่าชนะ เป็นไง?”สีหน้าของไป๋วั่งชวนได้เปลี่ยนไป เขาหันไปมองซีตู๋ที่อยู่ด้านหลังซีตู๋ตะคอกออกมาด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยามออกไปว่า: “ก็ได้ดิวะ!”แต่ทว่ากู้โย่เสวี่ยเริ่มมีความกังวล และพูดขึ้นว่า: “ไม่ได้นะ! ฉันไม่เห็นด้วย! ถ้าหากว่าล้างพิษไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะทำยังไง?”“ก็จะตายยังไงล่ะ” ซีตู๋ยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ได้! ฉันไม่เห็นด้วยเด็ดขาด!” กู้โย่เสวี่ยตะโกนออกมาพร้อมกับดึงเซียวเป่ยเอาไว้ด้วยสีหน้าที่กังวลเซียวเป่ยกลับส่งยิ้มให้เธอเล็กน้อย และตบมือเล็กๆของกู้โย่เสวี่ยจากนั้นก็พูดขึ้นว่า: “ไม่เป็นไรหรอกน่า คุณยังไม่เชื่อใจผมอีกเหรอ?”“แต่ว่า ถ้ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา ฉันจะทำยังไง?” เสวี่ยพูดอย่างกังวลตอนนี้เธอมั่นใจว่าไป๋วั่งชวนจะต้องจงใจให้เป็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 303
เซียวเป่ยยิ้มออกมาด้วยใบหน้าที่เย็นชา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรอีกไม่นาน การแข่งขันก็จะเริ่มขึ้นแล้ว บรรยากาศภายในคฤหาสน์ต่างก็ตึงเครียดขึ้นมาเป็นอย่างมากในรอบแรกของเซียวเป่ย เป็นการแข่งขันด้านศาสตร์ลึกลับของเซียวเป่ยและตงเสียกู้โย่เสวี่ยถามอย่างกังวลใจว่า: “เซียวเป่ย คุณจะสามารถชนะได้เหรอคะ?”เซียวเป่ยส่งยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพูดขึ้นว่า: “ก็ลองดูสิ”“อะไรนะ ลองดู?” กู้โย่เสวี่ยตกใจคุณกำลังเอาตัวเองมาล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย?ถ้าแพ้ขึ้นมา ตัวเธอก็ต้องแต่งงานกับไป๋วั่งชวนน่ะสิเมื่อเห็นใบหน้าของกู้โย่เสวี่ยเต็มไปด้วยความกังวลใจ เซียวเป่ยก็พูดติดตลกออกไปว่า: “ผมแค่ล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องห่วง มีผมอยู่ทั้งคนนะ”“นี่ คุณทำฉันตกใจหมดเลย! ฉันคิดว่าฉันจะต้องแต่งงานกับไอ้ไป๋วั่งชวนนั่นจริงๆซะอีก” กู้โย่เสวี่ยกระทืบเท้าด้วยความโมโห ทุบกำปั้นเล็กๆของเธอเข้าไปที่ไหล่ของเซียวเป่ยสองสามทีในขณะเดียวกัน ตงซีที่รูปร่างผอมสูงก็ได้ลุกขึ้นยืนด้วยใบหน้าดุร้าย ใบหน้าจมูกโด่ง ตาคมกริบ ดูท่าทางน่ากลัวเป็นอย่างมาก“โย่เสวี่ย แม่ไม่ได้ว่าอะไรลูกหรอกนะ คนจนๆที่มาจากบ้านนอกแบบนี้ ลูกจะเชื่อใจไปได้ยังไง?”ซุนอี้พูด
บทล่าสุด
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 475
ซูเทียนห้าวตอบว่า: “ฉันรู้แล้ว! พี่สาวของฉันเป็นยังไงบ้าง?”เสียงเย้าแหย่ดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์: “คุณวางใจได้ ไม่ตายหรอก พอคุณควบคุมบริษัทได้สำเร็จ และได้รับเงินสองร้อยห้าสิบล้านบาทมาเมื่อไหร่ พี่สาวของคุณก็จะกลับไปได้แล้ว”“ได้! แต่ฉันขอเตือนพวกแกนะ อย่าแตะต้องพี่สาวของฉัน!”ซูเทียนห้าวกล่าวอย่างเย็นชาชายฉกรรจ์ที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล พวกเราทำงาน เชื่อถือได้แน่นอน”พูดจบ อีกฝ่ายก็วางสายโทรศัพท์ทันทีซูเทียนห้าวถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่กลับไม่ได้ผ่อนคลายเลย“พี่ครับ ผมขอโทษ... แต่ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้! ผมอยากจะพิสูจน์ตนเองว่า ผมไม่ใช่เศษสวะ! ผมมีความสามารถ!” ซูเทียนห้าวกล่าวเบาๆ ความเย็นชาแวบขึ้นมาในนัยน์ตา............ตัดภาพมาที่เซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานอยู่ในร้าน พอมองดูเวลา ก็พบว่าผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้วเห็นได้ชัดว่าเขากังวลมาก จึงถามว่า: “ปรมาจารย์เซียวเป่ย ไป๋อู๋ฉางนั่นจะกลับมาจริงๆเหรอ?”“ถ้าเธอยังไม่อยากตาย เธอก็จะมา ” เซียวเป่ยพูดอย่างสงบนิ่งทันทีที่พูดจบ ที่ประตูร้านขายของชำ ก็มีร่างลับๆล่อๆร่างหนึ่งปรากฏขึ้น ร่างนั้นเดินโซเซเล็
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 474
สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ พิษศพที่อยู่บนมือของชายชราในชุดดำ ในเวลานี้ได้ย้อนกลับ กระจายไปตามแขนของชายชรา และบุกเข้าไปจนถึงหน้าอก!เนื่องจากมีพิษศพอยู่บนร่างกายของเขามากเกินไป ในชั่วพริบตาเดียว ชายชราในชุดดำก็ล้มลงกับพื้น คร่ำครวญไม่สายขาด ผิวหนังทั้งตัวเปลี่ยนไปเป็นสีดำ และเริ่มเปื่อยเน่าทางด้านฝั่งนี้ เมื่อหญิงชราในชุดขาวเห็นเหตุการณ์นี้ ก็ตกใจจนมีสีหน้าที่ซีดเผือด ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร ก็หันหลังกลับและวิ่งหนี!เธอรู้ดีว่า คืนนี้ได้พบกับยอดฝีมือแล้ว“คิดจะหนี มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!”เมื่อเซียวเป่ยเห็นหญิงชราในชุดขาวคิดจะวิ่งหนี ก็ยกมือขึ้นแล้วยิงเข็มเงินออกไปอีกสองสามเล่มหญิงชราในชุดขาวตอบสนองกลับแบบมีเงื่อนไข เธอเหวี่ยงไม้อาดูรที่อยู่ในมือ จากนั้นก็เกิดเสียงดังตึกตึกตึก และมีประกายไฟขึ้นมาเล็กน้อยทันทีแม้ว่าเข็มเงินส่วนใหญ่จะถูกสกัดกั้น แต่ก็มีเข็มเงินสองสามเล่มที่เจาะเข้าไปที่หน้าของหญิงชราชุดขาว และมีอีกเข็มหนึ่งในนั้นเจาะไปที่ตาของเธอ ทำให้มีเลือดไหลออกมาทันทีแต่หญิงชราชุดขาวกลับไม่คิดที่จะต่อสู้กลับเลยแม้แต่น้อย หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไป พร้อมกับเสียงดังฟรึ่บ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 473
เซียวเป่ยพยักหน้าเบาๆ และกล่าวว่า “มาเร็วดีนี่”“แกจะตายเอง หรือว่าให้ฉันลงมือ?” ชายชราในชุดดำ ถามด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความดุร้ายในสายตาของเขา จัดการกับเด็กหนุ่มอย่างเซียวเป่ยนั้น เป็นอะไรที่ง่ายมากเดิมคิดว่าจะเป็นยอดฝีมือที่มีความแข็งแกร่งอะไร คิดไม่ถึงว่า จะเป็นเด็กเหลือขอที่อ่อนหัดคนหนึ่งสิ่งนี้ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางที่อยากจะต่อสู้อย่างจริงจัง รู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเซียวเป่ยยิ้มด้วยสีหน้าที่สงบนิ่งรอยยิ้มนี้ ทำให้เฮยไป๋อู๋ฉางขมวดคิ้วแน่นเด็กคนนี้ กำลังยิ้มเยาะเย้ยอยู่เหรอ?“ดูเหมือนว่า แกจะเลือกให้พวกเราลงมือ” เฮยอู๋ฉางกล่าวด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย เผยให้เห็นฟันเหลืองของเขาและในเวลานี้ กู้โย่เสวี่ยที่นั่งคว่ำหน้านอนอยู่บนโต๊ะก็ตื่นขึ้นมา ขยี้ตาอย่างงัวเงีย มองไปที่ร่างของทั้งสองคนที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นในร้าน และถามอย่างงุนงงว่า: “เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”ในเวลานี้ เฮยอู๋ฉางก็ลงมือทันที เขาใช้ฝ่ามือ โจมตีเซียวเป่ยผ่านทางอากาศ!ฝ่ามือนี้ ลมที่อยู่ตรงฝ่ามือแฝงไปด้วยหมอกควันสีดำ และมีกลิ่นเหม็นมากระทบมาที่ใบหน้า!กู้โย่เสวี่ยตกใจมากจนร้องเสียงดัง และลืมที่จะหลบหลีกเซียวเป่ย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 472
พอรับสาย เสียงซักถามด้วยความเกรี้ยวโกรธของซูหว่านก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์: “เซียวเป่ย คุณหมายความว่ายังไงกันแน่?”เซียวเป่ยชะงักไป รู้สึกสับสนเล็กน้อย จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า: “ประธานซู ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่?”“ยังแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อีกเหรอ?เป่ยเสวี่ยมาส์ก คุณจะอธิบายยังไง!” ซูหว่านซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดว่า “เป่ยเสวี่ยมาส์ก? มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”“เซียวเป่ย! คุณไม่คิดว่าตนเองในตอนนี้ ไร้ยางอายมากเหรอ?” ซูหว่านโกรธมากตอนนี้การที่เซียวเป่ยแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ มันเหมือนกับว่าเขาจงใจโอ้อวด“ผมไร้ยางอาย?”เซียวเป่ยขมวดคิ้ว และรู้สึกโกรธขึ้นมามาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเลยซูหว่านกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ยังจำสิ่งที่คุณพูดเอาไว้ก่อนหน้านี้ได้ไหม?คุณบอกว่าตนเองจะไม่พึ่งพาใคร เพื่อจะพิสูจน์ให้ฉันเห็น! แล้วตอนนี้ล่ะ? สุดท้ายคุณก็พึ่งพาคุณหนูตระกูลกู้คนนั้น แล้วแอบทำอะไรกับมาส์กหน้านั่น!”“ไม่อย่างนั้น อาศัยแค่ตัวคุณเอง จะมีคุณสมบัติไปถึงอันดับที่สี่ของรายการยอดขายระดับประเทศเหรอ?”หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ เซียวเป่ยก็เพิ่งตอบ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 471
“หัวหน้าตระกูลฮั่ว คุณเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า? เศษสวะอย่างไอ้เซียวเป่ยเนี่ยนะ ช่วยชีวิตคุณ?”ฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจทันใดนั้นสีหน้าของฮั่วเจิ้งซานก็เปลี่ยนไปเป็นแย่มากทันที และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ประธานฉินใช่ไหม ผมจะเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ ได้โปรดให้เกียรติปรมาจารย์เซียวด้วย!”พูดจบ ฮั่วเจิ้งซานก็เฉยเมยต่อสีหน้าที่ประหลาดใจของฉินเฟิง และกล่าวกับเซียวเป่ยว่า: “ปรมาจารย์เซียว พวกเราไปกันเถอะ”เซียวเป่ยพยักหน้า เดินตามฮั่วเจิ้งซานไปขึ้นรถแล้วจากไปซูหว่านกับฉินเฟิงยืนอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยงุนงงสงสัย“แม่งเอ๊ย! ทำเป็นวางมาด? ไม่รู้ว่าใช้วิธีการสกปรกอะไรในการหลอกลวงหัวหน้าตระกูลฮั่ว!” ฉินเฟิงบ่นอย่างไม่พอใจสายตาของซูหว่าน มองดูรถที่กำลังจากไปอยู่ตลอดเวลา และรู้สึกอึดอัดอยู่ใจเป็นอย่างมากไม่รู้เป็นเพราะอะไร พอเห็นท่าทีที่ฮั่วเจิ้งซานมีต่อเซียวเป่ย ทำให้ซูหว่านรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากตนเองเป็นคนผิดอย่างนั้นเหรอ?ตนรู้สึกเกรงใจและชื่มชมฮั่วเจิ้งซาน แต่เขากลับเคารพนบนอบต่อเซียวเป่ยเป็นอย่างมาก“หว่านเอ๋อร์ เป็นอะไรไปเหรอ?”เมื่อฉินเฟิงเห็นซูหว่านจ้องมองรถที
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 470
“พ่อหนุ่มคิดว่า ยาอายุวัฒนะแค่เม็ดเดียว สามารถพูดคำเหล่านี้ต่อหน้าฉันฉินเทียนหู่ได้อย่างนั้นเหรอ?”ในขณะนี้พอหลิวเซียนเหนียงได้ยินคำพูดของเซียวเป่ย ก็ขมวดคิ้วอันสวยงาม และรู้สึกว่าเซียวเป่ยใจกล้าเกินไปแล้วสีหน้าของเซียวเป่ยไร้ซึ่งความหวาดกลัว แล้วกล่าวว่า: “พักนี้ท่านฉินรู้สึกแน่นหน้าอกตลอดเวลาใช่ไหม ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับเป็นเวลานาน?”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้ว แล้วกล่าวอย่างเย็นชาว่า: “ช่างนี้ฉันนอนไม่หลับ มีปัญหาอะไรไหม?”เซียวเป่ยส่ายหัวแล้วกล่าวว่า: “ท่านฉิน นี่ไม่ใช่อาการนอนไม่หลับ แต่เป็นเพราะพลังงานรั่วไหล และสูญเสียพลังชีวิต ถ้าผมดูไม่ผิด ท่านฉินไม่เพียงแต่นอนไม่หลับเท่านั้น แต่ยังรู้สึกชาที่แขนขาด้วย บางครั้งอาจจะเป็นลมหมดสติไปชั่วขณะ”ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมา สายตาของฉินเทียนหู่ก็เปลี่ยนไปทันทีทำไมเด็กคนนี้ ถึงได้พูดได้แม่นยำขนาดนี้?แต่ว่า แพทย์ที่อยู่ข้างกายตนบอกว่าตนเองไม่เป็นไร แค่ทำงานหนักจนเกินไป พักผ่อนให้เยอะๆก็พอแล้วดังนั้น ฉินเทียนหู่จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพูดอย่างเย็นชาว่า: “เอาล่ะ ฉันมีหมอประจำตัวอยู่ข้างกาย ถ้ามีปัญหา ไม่จำเป็นต้องให้พ่อหนุ่มมาเตือนฉั
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 469
หลิวเซียนเหนียงหันกลับมา จ้องมองเซียวเป่ยด้วยสีหน้าท่าทางที่สงสัยและประหลาดใจแล้วถามว่า “นี่คือยาที่คุณทำเหรอ?”“ใช่” เซียวเป่ยตอบอย่างเรียบง่ายบนใบหน้าที่สวยงามของหลิวเซียนเหนียงเต็มไปด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “คุณหลิวเห็นอะไรไหม?มันเป็นของจริงหรือของปลอม?”ผู้มีอิทธิพลคนอื่นๆ ต่างก็พากันเอ่ยปากสอบถามกันเป็นแถว“หลิวเซียนเหนียง คุณพูดมาตามตรงเถอะ”“ตามความคิดของผม ยาอายุวัฒนะบ้าอะไรเนี่ย เป็นของปลอมร้อยเปอร์เซ็นต์!”“ท่านฉิน ท่านสามารถดำเนินการได้เลย”เมื่อได้ยินเสียงเย้าแหย่ของคนที่อยู่รอบข้าง สีหน้าของเซียวเป่ยก็ยังคงเต็มไปด้วยความเฉยเมยสีหน้าของฉินเทียนหู่ก็เคร่งขรึมสุดขีดเช่นกัน เมื่อเห็นว่าหลิวเซียนเหนียงไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตัดสินด้วยตนเองในใจ เขามองไปที่เซียวเป่ยด้วยสีหน้าที่แย่มาก โบกมือแล้วพูดว่า: “ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวเด็กคนนี้เอาไว้เดี๋ยวนี้!”ทันทีที่พูดจบ บอดี้การ์ดสองก็กำลังจะลงมือ“เดี๋ยวก่อน”ทันใดนั้น หลิวเซียนเหนียงก็เอ่ยปากพูด“คุณหลิว?” ฉินเทียนหู่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลิวเซียนเหนียงมองไปที่เซียวเป่ยอีกครั้ง ดูเหมือนจ
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 468
“พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่มรู้ไหมว่า คนที่หลอกลวงฉันฉินเทียนหู่จะต้องมีจุดจบอย่างไร!”ฉินเทียนหู่โกรธ!เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หลายปีที่ผ่านมานี้ ไม่เคยมีใครกล้าเย้าแหย่ตนเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ยาอายุวัฒนะ?ยืดอายุขัยได้อีกห้าปี?ยาล้ำค่าเช่นนี้ จะใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อได้อย่างไร?เซียวเป่ยกลับยิ้มเบาๆแล้วกล่าวว่า “ตอนที่ออกมาผมรีบมาก ผมหากล่องไม่เจอ ก็เลยใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ห่อ”ฉินเทียนหู่ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งขรึมสุดขีด ราวกับว่าเป็นเสือร้ายที่กำลังจะบ้าคลั่ง!ใครก็ได้มานี่ที! จับตัวไอ้หนุ่มที่มาก่อความวุ่นวายคนนี้ให้ฉันหน่อย!”ฉินเทียนหู่ตะคอกด้วยความโกรธทันใดนั้น บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่ด้านหลังฉินเทียนหู่ก็แสดงตัวออกมา เอามือจับตรงสะเอว และจ้องมองเซียวเป่ยด้วยสายตาที่เย็นชาเซียวเป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า “ท่านฉิน ดูยาอายุวัฒนะของผมก่อนค่อยว่ากัน?”“ยังต้องดูอีกเหรอ?”ฉินเทียนหู่พูดอย่างย็นชาฮั่วเจิ้งซานรีบเกลี้ยกล่อมว่า: “ท่านฉิน ท่านอย่าเพิ่งใจร้อนไปเลย ปรมาจารย์เซียวไม่มีเจตนาอื่น ถ้าคุณยอมที่จะเชื่อผม โปรดให้โอกาสปรมาจารย์สักครั้ง ดูยาอายุวัฒนะนี้หน่อย
แค้นรักแพทย์อัจฉริยะ บทที่ 467
ทันทีที่เซียวเป่ยพูดคำเหล่านี้ออกมา ก็ดึงดูดสายตาของทุกคนที่อยู่ตรงนั้นทันที“ยาอายุวัฒนะ?”“ยาอายุวัฒนะอะไร? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”“พ่อหนุ่ม รู้ไหมว่านี่เป็นวาระโอกาสแบบไหน? ถ้ายังกล้าพูดจาเหลวไหลอีก ก็ไสหัวออกไปซะ!”ทุกคนดูไม่เป็นมิตรมาก และพากันตำหนิเซียวเป่ยฮั่วเจิ้งซานก็ตกตะลึง และตื่นตระหนกเล็กน้อย จากนั้นก็รีบลุกขึ้นแล้วอธิบายว่า: “ทุกท่าน ต้องขออภัยด้วย ยาอายุวัฒนะที่ปรมาจารย์เซียวกล่าวถึง... เป็นยาที่เขาเพิ่งจะกลั่นทำด้วยตนเองเมื่อสักครู่นี้”หลังจากพูดประโยคนี้จบ สีหน้าของทุกคนที่อยู่ในห้องส่วนตัวก็เปลี่ยนไป ตอนแรกรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็รู้สึกสงสัย สุดท้ายพวกเขาก็รู้สึกโกรธ!เพียะ!ซุนฝูลู่วางถ้วยชาลงบนโต๊ะน้ำชาที่อยู่ด้านขวามืออย่างแรง และกล่าวอย่างไม่พอใจว่า: “ท่านหัวหน้าตระกูลฮั่ว ผมให้คุณพาไอ้หนุ่มคนนี้เข้ามา ก็ถือว่าแหกกฎแล้ว ตอนนี้ไอ้หนุ่มคนนี้ยังกล้ามาพูดจาไร้สาระ และจะใช้ยาอายุวัฒนะที่พวกเราไม่เคยได้ยินมาก่อนอะไรนั่นแลกกับหินจิตวิญญาณ แถมยังเป็นของที่เขาทำขึ้นมาด้วยตนเองอีกด้วย”“ปรมาจารย์ฮั่ว คุณคิดว่าพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่ โง่เขลาเบาปัญญามากหรือยังไง?
