Rhea"เป็นยังไงบ้างคะคุณเร"พอฉันลืมตาผอ.ดริฟก็เดินเข้ามาถามอาการทันที "ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ"ฉันหยัดกายลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง โดยมีผอ.ดริฟคอยประคอง "คุณปวดหัวแบบนี้บ่อย ๆ เหรอคะ"ฉันหันไปที่ร่างบางแล้วผงกหัวช้า ๆ "คุณเป็นอะไรเหรอคะ"ผอ.ดริฟยังคงถามต้อแล้วประคองฉันไปนั่งที่โซฟา "เรสูญเสียความทรงจำ..ถ้านึกอะไรขึ้นมาทีไรจะปวดหัวทุกที"คนฟังเบิกตาโตด้วยความตกใจเล็กน้อย "ทำไมถึงสูญเสียความทรงจำล่ะคะ"ผอ.ดริฟเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้"เมื่อสามเดือนที่แล้วเรประสบอุบัติเหตุ..จึงทำให้ศีรษะเกิดความกระทบกระเทือนอย่างหนักจึงทำให้สูญเสียความทรงจำ"ฉันบอกตามความจริง ในขณะที่ผอ.ดริฟนั่งฟังอึ้ง ๆ สีหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างในใจ "เรจำอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั่งชื่อตัวเอง แล้วเอกสารสำคัญก็หายไปหมดตอนที่เกิดอุบัติเหตุ"ฉันบอกกับคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเศร้า"...."ผอ.ดริฟนั่งฟังอย่างเงียบ "โชคดีที่คุณทอร์ชรู้ว่าฉันมีชื่อจริง ๆ ว่าเรอา"ว่าจบผอ.ดริฟก็จ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว"พี่ทอร์ชรู้จักคุณเร?"ฉันผงกหัวรับแล้วก้มหน้าเม้มปากทั้งสอง."คุณเรจะเป็นผู้หญิงคนนั้นไหมนะ"คนตรงหน้าพึมพำเบา ๆ แต่ฉันพอได้ยิน "ไม่ใช่หรอกค่ะ...เพ
"ฮึก.."ฉันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่จ้องหน้าคนบนร่าง ก่อนที่จะได้ยินเสียง แคว่กก เสื้อฉันถูกกระชากจนขาดติดคามือหนา เศษผ้าได้บาดผิวเนียนบางของฉันจนเป็นรอยแดง "หึ"คนตัวโตแค่นเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจก่อนที่จะสอดมือเข้าไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราฉันออกด้วยมือเดียวก่อนจะดึงมันออกมาอย่างง่ายดาย และตอนนี้ช่วงบนฉันก็เปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด คุณทอร์ชเพ่งมองที่เต้าอกฉันแล้วกระตุกยกยิ้ม "สวย..กูยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมมึงถึงพ้นมือผัวแก่กับผัวอีกคนมาได้"ฉันมองหน้าคนตัวโตด้วยน้ำตาคลอด้วยความกลัว "อย่าทำอะไรเรเลยนะ"แล้วบอกกับชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มด้วยเสียงสั่นเคลือ "คิดว่ากูจะทำตามสิ่งที่มึงขอ?"ไม่พูดเปล่ามือขาก็ดึงกางเกงฉันลงต่ำ แล้วใช้เท้าถีบมันลงจนหลุดออกจากขาทั้งสองชิ้น ก่อนที่จะก้มลงตะโบมดูดเลียที่ยอดปทุมถันสีชมพูอ่อนทั้งสองฝั่ง เขากระดกลิ้นตวัดดุนสลับไปมา มือหนาก็คอยบีบเค้นเต็มแรงจนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ "อะ อื้อออ"ตอนนี้เต้าอกฉันเปียกแฉะไปด้วยน้ำลายของคนบนร่างคุณทอร์ชเงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วยกยิ้มมุมปากก่อนที่ถอยลงมาที่ช่วงล่างแล้วอ้าขาฉันออกกว้าง นิ้วร้ายได้สอดแทรกเข้าไปในร่องคับแคบทันที
พอฉันลืมตาขึ้นมาก็กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ก็เห็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มนั่งจ้องฉันอยู่ที่โซฟากลางห้องนอน เขาหยัดกายลุกขึ้นเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาที่เตียง ฉันจึงรีบหยัดกายลุกขึ้นในสภาพกายที่มีผ้าขนหนูพันตัว "ไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าว"คุณทอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มสายตาคมจดจ้องมาที่ฉัน "ค่ะ"ฉันก้มหน้าตอบรับสั้น ๆ แล้วรีบลงจากเตียง 'อะ' ระหว่างก้าวขาฉันรู้สึกเจ็บช่วงล่างมากจึงร้องออกมา "หึ"เสียงแค่นหัวเราะดังมาจากด้านหลังขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันอาบน้ำอย่างทุลักทุเลเนื่องจากเจ็บแสบที่ช่วงล่างมาก มันบวมแดมซ้ำไปหมด หลังจากอาบน้ำเสร็จพอเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไร้ร่างคนตัวโต แต่ที่ปลายเตียงมีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ และกางเกงยีนส์ของฉันที่ไม่เสียหายวางอยู่ ส่วนเสื้อไม่ต้องพูดถึงมันขาดไปแล้วล่ะ ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วตัดสินใจสวมใส่มันก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องแต่งตัว คุณทอร์ชนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในครัวขนาดเล็ก ตรงหน้ามีถ้วยข้าวต้มพร้อมกับถุงยาอะไรสักอย่าง "กินข้าวซะจะได้กินยา"พอเขาพูดจบฉันก็ขยับเก้าอี้นั่งลงอย่างว่าง่าย ความรู้สึกตอนนี้ฉันกลัวชายตรงหน้ามาก เขาต้องการจะให้ฉันทำอะไรฉันจะต้อ
พอเลิกงานฉันกับผอ.ดริฟต่างพากันเดินผ่านประตูไปที่หน้าตึก4ชั้น ก็เป็นจังหวะที่คุณทอร์ชขับรถมาถึงพอดิบพอดี เราสองคนยืนมองเขาจนลงมาจากรถ "วันนี้มารับแฟน..เฮ้ยคุณเรไวจังเลยนะคะพี่ชาย"เป็นผอ.ดริฟที่เอ่ยและเหมือนกับกำลังจะแซวแต่คงจะคิดได้จึงเปลี่ยนสรรพนาม "ที่บ่อนไม่มีปัญหาอะไร..แล้วพ่อกับแม่?"ผู้เป็นพี่ล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยถามน้องสาว"อยู่ข้างบนพี่จะขึ้นไปหาไหม""ไม่อ่ะ เอาไว้วันหลัง"ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มปฏิเสธน้องสาวแล้วหันมาที่ฉัน "ไป!"เขามักชอบตวาดใส่ฉันอยู่ตลอดจนตอนนี้ฉันเริ่มชินแล้วล่ะ ฉันผงกหัวรับก่อนที่จะหันไปมาผอ.ดริฟ "เรกลับก่อนนะคะ""อืม"ผอ.ดริฟตอบกลับแล้วยิ้มหวานให้จากนั้นฉันก็เดินตามคุณทอร์ชมาขึ้นรถ ระหว่างทาง"หิวไหม"จู่ ๆ ชายหนุ่มที่ชอบตวาดใส่ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ตายังจ้องไปที่ถนน"หื้อ?"ฉันรู้สึกหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะถาม"กูถามว่าหิว..."ครืนนนน ครืนนนน ยังพูดไม่จบประโยคโทรศัพท์คุณทอร์ชก็ดังขึ้น เขาจึงชะงักแล้วหยิบมาขึ้นมาก่อนจะกดรับสาย"ว่าไงอัน"ฉันไม่สนใจเบือนหน้าหันมองไปที่นอกหน้าต่างรถ (เดี๋ยวนี้พี่ทอร์ชไม่มาหาอันเลยนะคะ)"เอ่อ...ช่วงนี้พี่ยุ่ง ๆ"(ยุ่งเหรอค
"เรใส่สร้อยเส้นนี้ตลอด..ไม่เคยถอดมันสักครั้ง"สิ้นเสียงหวานชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มก็หยุดชะงักทุกการกระทำสายตาคมจ้องมองหญิงสาวนิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกดี "เรจำได้ว่าสร้อยเส้นนี้คุณทอร์ชเป็นคนซื้อให้...เรชอบมันมากเลยค่ะ"เรอาบอกพลางก้มมองเส้นที่อยู่ในมือตัวเอง..ท่ามกลางสายตาคมกริบที่จ้องมองอยู่ราวกับติดอยู่ในภวังค์ ภาพวันสุดท้ายที่เขาจะได้เจอกับเธอก็ผุดขึ้นมาในหัว ถึงแม้ว่าเรอาจะยืนอยู่เคียงข้างชายสูงวัยแต่ที่คอของเธอก็ยังสวมเส้นที่เขาซื้อให้อยู่"ขอโทษค่ะ"คนตัวโตหลุดจากภวังค์เมื่อพนักงานเสิร์ฟเข้ามายื่นบิลค่าอาหารให้ชายหนุ่ม "กลับ!"หลังจากเคลียร์บิลค่าอาหารเรียบร้อยคุณทอร์ชก็หยัดกายลุกขึ้นแล้วบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงทุ้มดุสไตล์เขา ก่อนที่จะเดินล้วงกระเป๋านำหน้าฉันออกมาจากร้าน คุณทอร์ชเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งที่ตำแหน่งคนขับโดยที่ฉันก็ตามเข้าไปติด ๆ เขาหันมามองที่ฉันแล้วพูดขึ้น"ทำไมไม่ใส่มันล่ะ"แล้วหลุบสายตามองลงมาที่กล่องสร้อยในมือฉัน "ค่ะ"ฉันยิ้มหวานแล้วเปิดกล่องแกะสร้อยขึ้นมาใส่ หมั่บ! จู่ ๆ ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มก็ดึงร่างบางหันหลังแล้วใส่ตะขอสร้อยให้อย่างรวดเร็ว. ทำให้ฉันตกใจเล็กน
ฉันนั่งฟังอันที่อ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉันเล่าเรื่องของฉันกับคุณทอร์ชสมัยตอนที่ยังคบกันเงียบ ๆ ตอนนี้ในหัวฉันปั่นป่วนไปหมดไม่รู้ว่าอันหรือคุณทอร์ชพูดเรื่องจริง เพราะจากที่ฟัง ๆ ดูทั้งคู่ต่างพูดไม่ตรงกัน พออันพูดจบฉันจึงเอ่ยถามเธอขึ้นทันที "ตอนที่แกหนีพี่ทอร์ชไปแต่งงานที่เมืองนอกเขาโกรธแค้นแกมากเลยนะ...""ทำไมเขาต้องโกรธแค้นฉันทั้ง ๆ ที่เขาทำร้ายฉันก่อน"ฉันแย้งขึ้นทันทึเพราะถ้าที่อันพูดเป็นเรื่องจริง คุณทอร์ชก็ไม่สมควรจะโกรธแค้นอะไรฉัน เขาควรจะปล่อยฉันไปมีความสุขไม่ใช่เหรอ"แกจำไม่ได้เหรอว่าก่อนที่แกจะไป..แกหลอกเงินเขามาห้าล้าน"พออันพูดจบฉันก็เบิกตากลม จริงเหรอเนี่ยที่ฉันหลอกเงินเขา"ฉันหลอกเงินเขาไปทำอะไร?..เธอพอจะรู้ไหม"ฉันจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยและเนื่องจากฉันจำมันไม่ได้ด้วย"แกบอกจะเอาเงินไปรักษาแม่"อันตอบกลับฉันทันที"แม่?..เธอรู้ไหมว่าแม่ฉันอยู่ที่ไหน"ฉันพูดขึ้นทันที และรู้สึกเริ่มมีความหวังที่จะได้พบกับครอบครัวของตัวเอง "ตอนนี้คงจะอยู่กับสามีคนใหม่ของแกที่สิงคโปร์""ฉันจะติดต่อท่านได้ยังไงกัน"ฉันพึมพำแล้วก้มหน้างุด"ฉันพอจะช่วยเธอได้นะ"ฉันเงยหน้ามองหญิงสาวที่อ้างว่าเป็นเพื่
"แต่กูคือคนแรก!...กูได้เยxก่อนผัวมึงจำไว้"ด้วยตากลมเบิกกว้างหัวใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาหลังจากชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มพูดจบ "คะ คุณหมายความว่า...""กูแม่งโคตรดีใจเลยที่มึงยังไม่เคยโดนเอาทั้งที่มีผัวถึงสองคน...""...เก็บความซิงไว้ให้กู?"ฉันจ้องหน้าคุณทอร์ชค้าง ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นรัว ๆ ในหัวรู้สึกปั่นป่วนไปหมด ฉันมีสามีถึงสองคนแต่ทำไมฉันยังบริสุทธิ์อยู่นะ? หรือว่า..ฉันไม่เคยมีสามีคุณทอร์ชหันมากระตุกยกยิ้มร้ายใส่ฉันแล้วหันกลับไปมองที่ถนน ก่อนที่จะเหยียบคันเร่ง เร่งความเร็ว "คะ คุณทอร์ชขับช้า ๆ หน่อยได้ไหมคะ"มือบาง ๆ ของฉันจับเบาะไว้แน่นด้วยความกลัว"กูเงี่xน!"เขาหันมาบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มแล้วแสยะยิ้มร้าย ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแทบจะทะลุออกมาจากอก คำพูดของเขารวมถึงสายตามันรู้สึกน่ากลัวจัง.ปลั่ก!ร่างฉันถูกผลักลงไปที่เตียงนอนอย่างแรง.ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มใช้มือหนากระชากเสื้อที่ฉันใส่จนขาดวิ่นทำให้เศษผ้าบาดเนื้อเนียนฉันจนเป็นรอย"อะ.."ฉันร้องออกมาด้วยความแสบที่ผิว"หึ"คุณทอร์ชไม่สนใจเขายังคงจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าฉันจนตอนนี้ฉันเปลือยเปล่าไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นคุณทอร์ชก็คว้าบุหรี่มาจุดสูบแล้วปล
ผับ KAIขณะที่ชายหนุ่มหน้าเข้มกำลังจูบแลกลิ้นกับหญิงสาวท่ามกลางไฟสลัว ๆ อยู่ในห้องวีไอพี จู่ ๆ ประตูห้องก็เปิดเข้ามา เขาจึงหยุดชะงักแล้วหันไปที่ประตูพร้อมขมวดคิ้วหนาอย่างไม่สบอารมณ์ "โทษที คิดว่ามึงอยู่คนเดียว"ชายหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่พูดพร้อมกับหัวเราะแห้ง ๆ แล้วยกมือเกาท้ายทอย "...." ชายหนุ่มไม่พูดอะไรได้แต่นั่งมองชายหนุ่มอีกคนที่กำลังเดินมาที่โต๊ะ ด้วยสึหน้าที่มีคำถาม "ไอ้ทอร์ชกูเจอเรวะ"เมื่อได้ฟังแบบนั้นหัวใจก็เกิดเต้นแรง เขากำหมัดแน่นพร้อมกับขบกรามจนเห็นเส้นเลือดปูดขึ้นมาที่ขมับ "แต่ลักษณะเรดูแปลก ๆ ที่สำคัญตอนกูเข้าไปทัก เธอเหมือนกับจะจำกูไม่ได้""หึ"ชายหนุ่มแค่นหัวเราะในลำคอก่อนที่จะเลือกถามเพื่อนสนิทตัวเองกลับไป "มึงเห็นมันที่ไหน""โรงพยาบาล""กับใคร"เขาถามต่อ "กับผู้หญิงแก่ ๆไม่ใช่แม่เร""แล้วผัวมัน?""กูจะไปรู้เหรอ กูคุยได้ไม่กี่คำเรก็ถูกเรียกเข้าไปตรวจแล้ว"ชายหนุ่มหน้าเข้มนั่งนิ่งก่อนที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบแล้วพ่นควันออกมา "ไอ้ไวท์มึงทำยังไงก็ได้พาตัวนังนั้นมาหากู..""...กูจะได้ชำระแค้น"ว่าจบชายหนุ่มใบหน้าหล่อคมเข้มก็ขบกรามแน่น ..Torch ตอนนี้ผมยืนอยู่ตรงหน้าห้อ
"แต่กูคือคนแรก!...กูได้เยxก่อนผัวมึงจำไว้"ด้วยตากลมเบิกกว้างหัวใจเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาหลังจากชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มพูดจบ "คะ คุณหมายความว่า...""กูแม่งโคตรดีใจเลยที่มึงยังไม่เคยโดนเอาทั้งที่มีผัวถึงสองคน...""...เก็บความซิงไว้ให้กู?"ฉันจ้องหน้าคุณทอร์ชค้าง ๆ ด้วยหัวใจที่เต้นรัว ๆ ในหัวรู้สึกปั่นป่วนไปหมด ฉันมีสามีถึงสองคนแต่ทำไมฉันยังบริสุทธิ์อยู่นะ? หรือว่า..ฉันไม่เคยมีสามีคุณทอร์ชหันมากระตุกยกยิ้มร้ายใส่ฉันแล้วหันกลับไปมองที่ถนน ก่อนที่จะเหยียบคันเร่ง เร่งความเร็ว "คะ คุณทอร์ชขับช้า ๆ หน่อยได้ไหมคะ"มือบาง ๆ ของฉันจับเบาะไว้แน่นด้วยความกลัว"กูเงี่xน!"เขาหันมาบอกด้วยน้ำเสียงทุ้มแล้วแสยะยิ้มร้าย ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแทบจะทะลุออกมาจากอก คำพูดของเขารวมถึงสายตามันรู้สึกน่ากลัวจัง.ปลั่ก!ร่างฉันถูกผลักลงไปที่เตียงนอนอย่างแรง.ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มใช้มือหนากระชากเสื้อที่ฉันใส่จนขาดวิ่นทำให้เศษผ้าบาดเนื้อเนียนฉันจนเป็นรอย"อะ.."ฉันร้องออกมาด้วยความแสบที่ผิว"หึ"คุณทอร์ชไม่สนใจเขายังคงจัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าฉันจนตอนนี้ฉันเปลือยเปล่าไปเรียบร้อยแล้ว หลังจากนั้นคุณทอร์ชก็คว้าบุหรี่มาจุดสูบแล้วปล
ฉันนั่งฟังอันที่อ้างว่าเป็นเพื่อนสนิทของฉันเล่าเรื่องของฉันกับคุณทอร์ชสมัยตอนที่ยังคบกันเงียบ ๆ ตอนนี้ในหัวฉันปั่นป่วนไปหมดไม่รู้ว่าอันหรือคุณทอร์ชพูดเรื่องจริง เพราะจากที่ฟัง ๆ ดูทั้งคู่ต่างพูดไม่ตรงกัน พออันพูดจบฉันจึงเอ่ยถามเธอขึ้นทันที "ตอนที่แกหนีพี่ทอร์ชไปแต่งงานที่เมืองนอกเขาโกรธแค้นแกมากเลยนะ...""ทำไมเขาต้องโกรธแค้นฉันทั้ง ๆ ที่เขาทำร้ายฉันก่อน"ฉันแย้งขึ้นทันทึเพราะถ้าที่อันพูดเป็นเรื่องจริง คุณทอร์ชก็ไม่สมควรจะโกรธแค้นอะไรฉัน เขาควรจะปล่อยฉันไปมีความสุขไม่ใช่เหรอ"แกจำไม่ได้เหรอว่าก่อนที่แกจะไป..แกหลอกเงินเขามาห้าล้าน"พออันพูดจบฉันก็เบิกตากลม จริงเหรอเนี่ยที่ฉันหลอกเงินเขา"ฉันหลอกเงินเขาไปทำอะไร?..เธอพอจะรู้ไหม"ฉันจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยและเนื่องจากฉันจำมันไม่ได้ด้วย"แกบอกจะเอาเงินไปรักษาแม่"อันตอบกลับฉันทันที"แม่?..เธอรู้ไหมว่าแม่ฉันอยู่ที่ไหน"ฉันพูดขึ้นทันที และรู้สึกเริ่มมีความหวังที่จะได้พบกับครอบครัวของตัวเอง "ตอนนี้คงจะอยู่กับสามีคนใหม่ของแกที่สิงคโปร์""ฉันจะติดต่อท่านได้ยังไงกัน"ฉันพึมพำแล้วก้มหน้างุด"ฉันพอจะช่วยเธอได้นะ"ฉันเงยหน้ามองหญิงสาวที่อ้างว่าเป็นเพื่
"เรใส่สร้อยเส้นนี้ตลอด..ไม่เคยถอดมันสักครั้ง"สิ้นเสียงหวานชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มก็หยุดชะงักทุกการกระทำสายตาคมจ้องมองหญิงสาวนิ่ง ๆ แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกดี "เรจำได้ว่าสร้อยเส้นนี้คุณทอร์ชเป็นคนซื้อให้...เรชอบมันมากเลยค่ะ"เรอาบอกพลางก้มมองเส้นที่อยู่ในมือตัวเอง..ท่ามกลางสายตาคมกริบที่จ้องมองอยู่ราวกับติดอยู่ในภวังค์ ภาพวันสุดท้ายที่เขาจะได้เจอกับเธอก็ผุดขึ้นมาในหัว ถึงแม้ว่าเรอาจะยืนอยู่เคียงข้างชายสูงวัยแต่ที่คอของเธอก็ยังสวมเส้นที่เขาซื้อให้อยู่"ขอโทษค่ะ"คนตัวโตหลุดจากภวังค์เมื่อพนักงานเสิร์ฟเข้ามายื่นบิลค่าอาหารให้ชายหนุ่ม "กลับ!"หลังจากเคลียร์บิลค่าอาหารเรียบร้อยคุณทอร์ชก็หยัดกายลุกขึ้นแล้วบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงทุ้มดุสไตล์เขา ก่อนที่จะเดินล้วงกระเป๋านำหน้าฉันออกมาจากร้าน คุณทอร์ชเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งที่ตำแหน่งคนขับโดยที่ฉันก็ตามเข้าไปติด ๆ เขาหันมามองที่ฉันแล้วพูดขึ้น"ทำไมไม่ใส่มันล่ะ"แล้วหลุบสายตามองลงมาที่กล่องสร้อยในมือฉัน "ค่ะ"ฉันยิ้มหวานแล้วเปิดกล่องแกะสร้อยขึ้นมาใส่ หมั่บ! จู่ ๆ ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มก็ดึงร่างบางหันหลังแล้วใส่ตะขอสร้อยให้อย่างรวดเร็ว. ทำให้ฉันตกใจเล็กน
พอเลิกงานฉันกับผอ.ดริฟต่างพากันเดินผ่านประตูไปที่หน้าตึก4ชั้น ก็เป็นจังหวะที่คุณทอร์ชขับรถมาถึงพอดิบพอดี เราสองคนยืนมองเขาจนลงมาจากรถ "วันนี้มารับแฟน..เฮ้ยคุณเรไวจังเลยนะคะพี่ชาย"เป็นผอ.ดริฟที่เอ่ยและเหมือนกับกำลังจะแซวแต่คงจะคิดได้จึงเปลี่ยนสรรพนาม "ที่บ่อนไม่มีปัญหาอะไร..แล้วพ่อกับแม่?"ผู้เป็นพี่ล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยถามน้องสาว"อยู่ข้างบนพี่จะขึ้นไปหาไหม""ไม่อ่ะ เอาไว้วันหลัง"ชายหนุ่มหน้าหล่อเข้มปฏิเสธน้องสาวแล้วหันมาที่ฉัน "ไป!"เขามักชอบตวาดใส่ฉันอยู่ตลอดจนตอนนี้ฉันเริ่มชินแล้วล่ะ ฉันผงกหัวรับก่อนที่จะหันไปมาผอ.ดริฟ "เรกลับก่อนนะคะ""อืม"ผอ.ดริฟตอบกลับแล้วยิ้มหวานให้จากนั้นฉันก็เดินตามคุณทอร์ชมาขึ้นรถ ระหว่างทาง"หิวไหม"จู่ ๆ ชายหนุ่มที่ชอบตวาดใส่ก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ตายังจ้องไปที่ถนน"หื้อ?"ฉันรู้สึกหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะถาม"กูถามว่าหิว..."ครืนนนน ครืนนนน ยังพูดไม่จบประโยคโทรศัพท์คุณทอร์ชก็ดังขึ้น เขาจึงชะงักแล้วหยิบมาขึ้นมาก่อนจะกดรับสาย"ว่าไงอัน"ฉันไม่สนใจเบือนหน้าหันมองไปที่นอกหน้าต่างรถ (เดี๋ยวนี้พี่ทอร์ชไม่มาหาอันเลยนะคะ)"เอ่อ...ช่วงนี้พี่ยุ่ง ๆ"(ยุ่งเหรอค
พอฉันลืมตาขึ้นมาก็กวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง ก็เห็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มนั่งจ้องฉันอยู่ที่โซฟากลางห้องนอน เขาหยัดกายลุกขึ้นเดินล้วงกระเป๋ากางเกงมาที่เตียง ฉันจึงรีบหยัดกายลุกขึ้นในสภาพกายที่มีผ้าขนหนูพันตัว "ไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าว"คุณทอร์ชพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มสายตาคมจดจ้องมาที่ฉัน "ค่ะ"ฉันก้มหน้าตอบรับสั้น ๆ แล้วรีบลงจากเตียง 'อะ' ระหว่างก้าวขาฉันรู้สึกเจ็บช่วงล่างมากจึงร้องออกมา "หึ"เสียงแค่นหัวเราะดังมาจากด้านหลังขณะที่ฉันกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ฉันอาบน้ำอย่างทุลักทุเลเนื่องจากเจ็บแสบที่ช่วงล่างมาก มันบวมแดมซ้ำไปหมด หลังจากอาบน้ำเสร็จพอเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไร้ร่างคนตัวโต แต่ที่ปลายเตียงมีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ และกางเกงยีนส์ของฉันที่ไม่เสียหายวางอยู่ ส่วนเสื้อไม่ต้องพูดถึงมันขาดไปแล้วล่ะ ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วตัดสินใจสวมใส่มันก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องแต่งตัว คุณทอร์ชนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในครัวขนาดเล็ก ตรงหน้ามีถ้วยข้าวต้มพร้อมกับถุงยาอะไรสักอย่าง "กินข้าวซะจะได้กินยา"พอเขาพูดจบฉันก็ขยับเก้าอี้นั่งลงอย่างว่าง่าย ความรู้สึกตอนนี้ฉันกลัวชายตรงหน้ามาก เขาต้องการจะให้ฉันทำอะไรฉันจะต้อ
"ฮึก.."ฉันกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่จ้องหน้าคนบนร่าง ก่อนที่จะได้ยินเสียง แคว่กก เสื้อฉันถูกกระชากจนขาดติดคามือหนา เศษผ้าได้บาดผิวเนียนบางของฉันจนเป็นรอยแดง "หึ"คนตัวโตแค่นเสียงหัวเราะอย่างพึงพอใจก่อนที่จะสอดมือเข้าไปด้านหลังแล้วปลดตะขอบราฉันออกด้วยมือเดียวก่อนจะดึงมันออกมาอย่างง่ายดาย และตอนนี้ช่วงบนฉันก็เปลือยเปล่าปราศจากสิ่งปกปิด คุณทอร์ชเพ่งมองที่เต้าอกฉันแล้วกระตุกยกยิ้ม "สวย..กูยังแปลกใจอยู่เลยว่าทำไมมึงถึงพ้นมือผัวแก่กับผัวอีกคนมาได้"ฉันมองหน้าคนตัวโตด้วยน้ำตาคลอด้วยความกลัว "อย่าทำอะไรเรเลยนะ"แล้วบอกกับชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มด้วยเสียงสั่นเคลือ "คิดว่ากูจะทำตามสิ่งที่มึงขอ?"ไม่พูดเปล่ามือขาก็ดึงกางเกงฉันลงต่ำ แล้วใช้เท้าถีบมันลงจนหลุดออกจากขาทั้งสองชิ้น ก่อนที่จะก้มลงตะโบมดูดเลียที่ยอดปทุมถันสีชมพูอ่อนทั้งสองฝั่ง เขากระดกลิ้นตวัดดุนสลับไปมา มือหนาก็คอยบีบเค้นเต็มแรงจนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ "อะ อื้อออ"ตอนนี้เต้าอกฉันเปียกแฉะไปด้วยน้ำลายของคนบนร่างคุณทอร์ชเงยหน้าขึ้นมองฉันแล้วยกยิ้มมุมปากก่อนที่ถอยลงมาที่ช่วงล่างแล้วอ้าขาฉันออกกว้าง นิ้วร้ายได้สอดแทรกเข้าไปในร่องคับแคบทันที
Rhea"เป็นยังไงบ้างคะคุณเร"พอฉันลืมตาผอ.ดริฟก็เดินเข้ามาถามอาการทันที "ค่อยยังชั่วแล้วค่ะ"ฉันหยัดกายลุกขึ้นแล้วลงจากเตียง โดยมีผอ.ดริฟคอยประคอง "คุณปวดหัวแบบนี้บ่อย ๆ เหรอคะ"ฉันหันไปที่ร่างบางแล้วผงกหัวช้า ๆ "คุณเป็นอะไรเหรอคะ"ผอ.ดริฟยังคงถามต้อแล้วประคองฉันไปนั่งที่โซฟา "เรสูญเสียความทรงจำ..ถ้านึกอะไรขึ้นมาทีไรจะปวดหัวทุกที"คนฟังเบิกตาโตด้วยความตกใจเล็กน้อย "ทำไมถึงสูญเสียความทรงจำล่ะคะ"ผอ.ดริฟเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้"เมื่อสามเดือนที่แล้วเรประสบอุบัติเหตุ..จึงทำให้ศีรษะเกิดความกระทบกระเทือนอย่างหนักจึงทำให้สูญเสียความทรงจำ"ฉันบอกตามความจริง ในขณะที่ผอ.ดริฟนั่งฟังอึ้ง ๆ สีหน้าราวกับคิดอะไรบางอย่างในใจ "เรจำอะไรไม่ได้เลยแม้กระทั่งชื่อตัวเอง แล้วเอกสารสำคัญก็หายไปหมดตอนที่เกิดอุบัติเหตุ"ฉันบอกกับคนตรงหน้าด้วยสีหน้าเศร้า"...."ผอ.ดริฟนั่งฟังอย่างเงียบ "โชคดีที่คุณทอร์ชรู้ว่าฉันมีชื่อจริง ๆ ว่าเรอา"ว่าจบผอ.ดริฟก็จ้องหน้าฉันแล้วขมวดคิ้ว"พี่ทอร์ชรู้จักคุณเร?"ฉันผงกหัวรับแล้วก้มหน้าเม้มปากทั้งสอง."คุณเรจะเป็นผู้หญิงคนนั้นไหมนะ"คนตรงหน้าพึมพำเบา ๆ แต่ฉันพอได้ยิน "ไม่ใช่หรอกค่ะ...เพ
Trochพอส่งเรอาที่เนอสเซอรี่เสร็จผมก็ขับรถมาที่บ้านลุงชัยคนที่ช่วยเหลือเรอาหลังจากที่ประสบอุบัติเหตุจนทำให้สูญเสียความทรงจำ เพราะผมอยากรู้ข้อมูลอะไรบางอย่าง ระหว่างที่กำลังขับรถอยู่นั้น ครืนนน ครืนนน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูจึงรู้ว่าเป็นสายของ'อัน'เพื่อนเรอา เมื่อวานเธอก็โทรมานัดผมที่ผับ แต่เมื่อคืนผมไม่ได้เข้าผับเลยเพราะอดีตแฟนทำผมหงุดหงิด และผมก็ได้จัดการกระแทกเธอไป จึงทำให้รู้ว่าเธอไม่ได้ผ่านผู้ชายคนไหนมาเลย ผมคือคนแรก นั้นเป็นเรื่องที่ผมอยากรู้ ว่าทำไมเรอาที่เคยมีสามีแล้วแต่เธอยังบริสุทธิ์อยู่"ฮาโหล"ผมตัดสินใจกดรับสายแล้วพูดทักทายด้วยน้ำเสียงปกติ (เมื่อวานทำไมพี่ทอร์ชไม่เข้าผับล่ะคะเรานัดกันไว้ไม่ใช่เหรอ)อันพูดเข้ามาด้วยน้ำเสียงงอแงเล็กน้อย "มีธุระนิดหน่อยน่ะ"ผมตอบปัด ๆ ไป เพราะยังไม่อยากบอกว่าผมพาเรอาเข้ามาอยู่ในคอนโดด้วย (เอ่อ..ธุระอะไรคะ แล้วพี่อยู่ไหน)"อัน!"ผมทำเสียงดุเธอด้วยความหงุดหงิดเพราะผมไม่ชอบให้ใครมาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากและที่สำคัญผมก็บอกกับเธอแล้ว (อันขอโทษค่ะ อันแค่คิดถึงพี่)"อืม..ว่าง ๆ พี่จะเข้าไปหาแค่นี้ก่อนนะ"ว่าจบผมก็กดวางสายทันที เพราะใกล
"คุณลุงภูมิ? พี่ทอร์ชรู้แล้วเหรอคะ"อันเอ่ยแล้วขมวดคิ้วจ้องหน้าผม."...."ผมนั่งนิ่งได้แต่ขมกรามแน่นด้วยความแค้น "ไม่คิดเลยว่าเรจะเลือกคนแก่คราวพ่อมาเป็นสามี"ผมหันขวับไปที่คนพูด "อันขอโทษค่ะ""เธอรู้อะไรมาอีก เล่าให้พี่ฟังทั้งหมด"ผมพูดด้วยน้ำเสียงขรึมก่อนที่จะกระดกแก้วเหล้าเข้าปาก "พี่พอรู้มาบ้างใช่ไหมคะว่าการเงินทางบ้านเรมึปัญหาตั้งแต่พ่อเรเสีย""อืม"ผมรู้เรื่องนี้ และผมก็เสนอตัวที่จะช่วยอดีตแฟนแต่เธอกลับปฏิเสธผมทุกอย่าง อ้างว่าเกรงใจผม "คุณลุงภูมิเป็นเพื่อนพ่อเร เขามีธุรกิจอยู่ที่เมืองนอก ฐานะไม่ต้องพูดถึงเขารวยมาก..""...ถ้าเรได้แต่งงานกับคุณลุงภูมิก็คงจะสบายไปทั้งชาติ"อันพูดน้ำเสียงเบา ๆ สีหน้าเกร็ง ๆ พอพูดจบเธอก็ก้มหน้างุด "หึ"ผมแค่นหัวเราะในลำคอแล้วกำแก้วเหล้าแน่น "ลุงอะไรนั้นอยากให้เรเป็นเมีย?"อันนี้เป็นไอ้ไวท์เพื่อนสนิทพูดกับอัน "ใช่ค่ะ""แก่ปูนนั้นยังอยากได้เมียเด็ก...""...นกเขายังขันอยู่เหรอวะ เหอะ"พอไอ้ไวท์พูดจบก็กลั้วหัวเราะออกมา ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งกระดกเหล้า ตอนนี้ผมรู้สึกแค้นใจมาก ทำไมคนที่ผมรักถึงหักหลังกันได้ เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับผมเลย ผมสามารถทำให้เ