" มาช้าจังว่ะไอ้วิน ? " กรเอ่ยถามเทวินทันทีที่มาถึงโต๊ะพร้อมกับเบี่ยงสายตามองไปข้างหลังซึ่งมิลินกำลังเดินตามหลังมาติด ๆ แต่ไม่มีเสียงใด ๆ ของเทวินตอบกลับมีแต่ใบหน้าที่ยังแสดงสีหน้าหงุดหงิดออกมาอย่างชัดจากนั้นเทวินก็นั่งลงอย่างเงียบ ๆ" ไปโกรธอะไรใครมาวะ ? แล้วนี่มึงไม่มีมารยาทเลยนะไม่บริการให้ผู้หญิงตัวเองเลย " แพททริคถามอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะเอี่ยวหน้าเชิญหญิงสาวที่พึงเดินมาถึง" เชิญนั่งครับคุณคนสวย "“ ขอบคุณค่ะ “ มิลินเอ่ยขอบคุณด้วยรอยยิ้มก่อนจะนั่งข้าง ๆ เทวิน" ไอ้คิวนายมึงเป็นอะไรวะ นั่งหน้าบึ้งเป็นตูดลิงเลย ไอ้สัส ? " กรหันไปถามคิวที่ยืนอยู่ข้างหลังเทวิน" เอออ คือ… "" เมื่อไหร่พวกมึงจะเลิกถามสักทีวะ ? " ขณะที่คิวอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เสียงเทวินดังแทรกขึ้นอย่างรำคาญพร้อมกับตวัดสายตามองสองเพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์" พูดได้แล้วหรอว่ะ ฮ่าๆๆ "" ไอ้แพทมึงก็ล้อเลียนมัน "" อารมณ์เสียอย่างงี้ มึงไปเจอไอ้มังกรมาสินะ หึ " กรเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน" คงงั้นว่ะไอ้กร "ฉันก็ได้แต่นั่งฟังบทสนทนาของเพื่อน ๆ ของนาย เทวินเงียบ ๆ เนี่ยแหละไม่รู้ต้องทำตัวยังไงดีส่วนนายเทวินก็คงโมโหฉัน
" ไหนว่าไปเข้าห้องน้ำ ! ? " น้ำเสียงเยือกเย็นของเทวินเอ่ยถามมิลินทันทีด้วยสีหน้าไม่พอใจ" ใช่ค่ะลินมาเข้าห้องน้ำแต่ลินเห็นบรรยากาศระเบียงด้านนู้นสบายตาดีลินเลยเดินไปดูค่ะ " มิลินพยายามข่มเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไว้ เพราะกลัวว่าเทวินจะจับสังเกตได้เขามองเธอด้วยสายตาไม่สบอารมณ์" ไอ้คิวไปไหน ? "" ลินเดินออกมาก็ไม่เห็นพี่คิวแล้วค่ะ " เทวินจ้องมิลินเขม็งคิ้วทั้งสองข้างของเขาขมวดเข้าหากันยุ่ง" นาย !" คิววิ่งเข้ามาอย่างหอบเหนื่อยเขาเอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่มทันทีที่เห็น" มึงเป็นอะไรไอ้คิวกูสั่งให้มึงตามมาดูแลยัยนี่แล้วมึงไปไหนมา ? " เทวินเอ่ยถามคิวด้วยน้ำเสียงแข็งสายตาจ้องมองคิวอย่างดุดัน จนคนโดนมองต้องรีบก้มหน้าต่ำหลบสายตาอันน่ากลัวของเจ้านาย" กูถาม ! "" เออ คะ...คือมีพนักงานโรงแรมเดินเข้ามาบอกผมว่ารถโดนชนท้ายครับผมเลยรีบไปดูขอโทษครับนาย " คิวเห็นว่าเจ้านายหนุ่มเริ่มโมโหเลยรีบตอบคำถามด้วยน้ำเสียงสั่นเพราะกลัวว่าถ้าเทวินโมโหขึ้นมาตัวเองจะลำบากเอา" แล้วเป็นยังไง ? " เทวินยังคงถามเสียงดุดัน" ไม่เป็นอะไรมากครับแค่เป็นรอยนิดหน่อยครับนาย "" มึงกลับไปห้องพักได้ล่ะ "" นายล่ะครัับ ? "" กูจะเข้าไปบ
พรึบบบ !" คุณจะพาลินไปไหนอีกแล้วคะ ? " หลังจากที่ฉันกับนาย เทวินทานข้าวกันจนเสร็จ นายเทวินก็ลุกขึ้นทันทีพร้อมกับดึงแขนฉันให้เดินตามเขาไปโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตั้งตัว" เธอจะอ่านหนังสือไม่ใช่ไง อิ่มแล้วจะนั่งบื้ออีกทำไม ! " เทวินหยุดเดินแล้วหันมาตอบมิลินด้วยน้ำเสียงแข็ง" ใช่ค่ะ คุณจะพาลินกลับใช่ไหมคะ ? "" ใครบอกว่าฉันจะพาเธอกลับ "" ถ้าไม่พาลินกลับแล้วลินจะอ่านหนังสือยังไงคะ ? "" งั้นก็หยุดพูดแล้วเดินตามมา " สิ้นสุดประโยคเทวินก็ดึงมิลินให้เดินตามไปทันทีอะไรของเขาจะให้ฉันอ่านหนังสือยังไงในเมื่อฉันมากับเขาตัวเปล่าหรือว่าที่เขาคุยกับพี่คิวเมื่อกี้....." คุณให้พี่คิวเอาหนังสือมาให้ลินหรอคะ ? " พอฉันกับเขามาถึงในห้อง ฉันก็เห็นหนังสือวางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟาฉันเลยถามเขาให้แน่ใจ" อือ " เทวินตอบแค่นั้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย" ขอบคุณนะคะ " ฉันเอ่ยคำขอบคุณเขาฉันก็นั่งลงโซฟาแล้วหยิบหนังสือที่จะสอบในอีกสามวันข้างหน้าขึ้นมาอ่านทันที เพื่อทบทวนทำความเข้าใจเพราะวิชานี้มีคำนวณด้วยซึ่งฉันไม่เก่งเอาซะเลย" คุณเทวินไม่ไปพักผ่อนหรอคะ ? " ฉันถามเขาอย่างแปลกใจเมื่อเขาลงมานั่งข้าง ๆ ฉันแล้วเขาก็ยังจ้อง
" ยาวางอยู่หัวเตียงรีบกินซะถ้าไม่อยากท้องลูกฉัน " เทวินที่นั่งดูทีวีอยู่เอ่ยบอกมิลินเสียงเข้มทันทีเขาปลายตามองเธอเพียงนิด" ขอบคุณค่ะ " ฉันขอบคุณเขาด้วยท่าทางงอน ๆ จากนั้นฉันก็เดินตรงไปที่โต๊ะหัวเตียงในห้องนอนทันที ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเตรียมให้ฉันปกติก็ไม่เห็นสนใจฉันด้วยซ้ำ ฉันไม่คิดว่าเราสองคนจะมีอะไรกัน ฉันเลยไม่ได้เตรียมมาด้วยเมื่อกี้เขายังปากดีอยู่เลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเดาอารมณ์ไม่ถูกจริง ๆ" รีบแต่งตัวซะฉันหิว " เทวินเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วบอก มิลินอีกครั้ง" ไหนคะชุดเปลี่ยน ? "เทวินไม่ได้ตอบคำถามมิลินเป็นคำพูดเพียง แต่ใช้สายตาตวัดไปทางโต๊ะเครื่องแป้งที่มีถุงเสื้อผ้าที่เขาพึ่งให้ลูกน้องซื้อมาใหม่" ให้พี่คิวไปซื้อมาหรอคะ ? "" ถามมากรีบแต่งตัวซะฉันหิว ! "" ขอบคุณค่ะ " ฉันขอบคุณเขาด้วยรอยยิ้มฉันก็เดินไปเปลี่ยนชุดทันที ทำไมตอนนี้เขามาแปลกจังแต่ก็ช่างเถอะเขาไม่ร้ายกับฉันก็พอล่ะฉันแต่งตัวอะไรเสร็จ ฉันก็เดินออกมาพร้อมกับนาย เทวินลงมาที่ร้านอาหารทะเลแถวหน้า" ด้านนี้เลยครับผมจองโต๊ะให้นายแล้วครับ "" ขอบคุณนะคะพี่คิว "" ขอบคุณอะไรหรอลิน ? "" ก็ที่พี่เป็นธุระไปซื้อของให้ลินไงคะ "
( Milin Talk )หลายวันต่อมา ---" ไปกินข้าวกันลิน "" จ๊ะ " ฉันหวานและแทนสอบเสร็จก็พากันไปกินข้าวที่โรงอาหาร ตั้งแต่กลับมาจากพัทยาคราวนั้นนายเทวินก็ไม่ค่อยเสียงดังใส่ฉันเท่าไหร่ ฉันนี่ตามอารมณ์เขาไม่ทันจริง ๆ เดียวดีเดี๋ยวร้ายเข้าใจยากยิ่งกว่าผู้หญิงอีก เฮ้อออ! เหนื่อยใจ" อีลินมึงจะกินไหมข้าว นั่งเหม่ออะไร ? "" อ๋อ เปล่าไปสิ " ฉันรีบปฏิเสธแทนไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นไปซื้อข้าวทันที" อีลิน "" เรียกทำไมแทน ? "" เออ อีแทนอยู่ดี ๆ ก็เรียก บ้า! "แทนปรายตามองหวานอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหันมาจ้อง มิลินที่กำลังตักข้าวเข้าปาก" กูมีเรื่องสงสัย "" อะไรแทน ? "" มึงกับไอ้เทวินนั่นเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันจริงหรือเปล่ากูว่าจะถามนานล่ะแต่ไม่มีโอกาส " แทนขมวดคิ้วถามมิลินด้วยน้ำเสียงจริงจัง" ถามทำไมอีแทนกูก็บอกแล้วว่าเป็นเจ้านายกับลูกน้องกัน " หวานที่นั่งข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะแย้งขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าของมิลินที่อึดอัดจะตอบคำถาม" กูก็แค่สงสัย เจ้านายกับลูกน้องห่าอะไรว่ะกูเห็นมันหวงมึงอย่างกับลูกจะไปไหนก็ต้องให้ไอ้ที่มาส่งมึงประจำอ่ะมารับมาส่งอย่างกับมึงเป็นเมียมัน "" อีแทนปากหมาลินมัน
สนามแข่งรถ BG วู้ ๆๆๆ !! เย้ ๆๆ !!รถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถของสนามแข่ง แค่ภายนอกสนามก็ได้ยินเสียงผู้คนมากมายโห่ร้องเซียร์ดังออกมาถึงข้างนอก" ลงมา "" ลินไม่ไปได้ไหมคะ ? "" ฉันสั่งให้เธอลงมาอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีกรอบ ! " เทวินกดเสียงต่ำสั่งมิลินอีกครั้งอย่างหงุดหงิดเธอจำเป็นต้องก้าวขาเรียวลงจากรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นเทวินมิลินและคิวก็เดินเข้าไปในสนามแข่ง พอเข้ามาก็เจอกับผู้คนมากมายกำลังเอ่ยเซียร์รถสปอร์ตคันหรูสามคันที่แข่งกันในสนามอย่างเมามัน มิลินรู้สึกประหม่าไม่น้อยตั้งแต่เดินเข้ามาในสถานที่ไม่คุ้นชินแห่งนี้วู้ ๆๆ !!! เย้ ๆๆๆ !!!" คุณเทวินเชิญด้านนี้เลยครับนายรออยู่ " ลูกน้องของกรเดินเข้ามาเชิญทั้งสามให้ขึ้นไปบนชั้นสองของสนามแข่งซึ่งเป็นห้องประจำที่มองออกไปจะเห็นสนามแข่งรถอย่างชัดเจน" มาช้าไปนะมึงไอ้วิน " ทันทีที่เทวินเดินเข้ามาเสียงของกรก็เอ่ยทักทายขึ้นเทวินไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่มองเพื่อนทั้งสองนิ่ง ๆ แล้วหย่อนตัวนั่งลงโซฟาตรงข้ามพร้อมกับมิลิน" สวัสดีครับน้องมิลินคนสวย " แพททริคเอ่ยทักหญิงสาวด้วยน้ำเสียงหวานท่ามกลางสายตาอำมหิตของเทวินที่จ้องมองอยู่ไม่ว
" ไอ้พรีนมึงจะยั่วอารมณ์ไอ้เทวินทำไมว่ะมึงก็เห็นอยู่มันหวงผู้หญิงของมันขนาดไหน " กรเหวใส่เพื่อนสนิทยกใหญ่อย่างเอือมระอา แต่คนโดนต่อว่ากลับยักไหล่ให้อย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาอย่างสะใจ" หึ ๆๆๆ "" กูด่ามึงอยู่นะไอ้สัส ! ยังมาหัวเราะอีก "" ก็สนุกดีนิเห็นมันคลั่ง "" สนุกบ้านมึงสิ จะทำให้สนามแข่งกูเป็นสนามรบสิไม่ว่า "" แค่นี้ใช่ไหมที่มึงจะพูด งั้นกูกลับล่ะ " พรีนพูดแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านหน้าเพื่อนสนิทไปทันที พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายให้โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะแสดงสีหน้าอะไรออกมาอีก" ให้ตายสิวะ ! เพื่อนกูแต่ละคน " กร สบถออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องประจำที่เกิดเรื่องที่ผ่านมา" ไปหาหมอไหมคะ ? ลินว่าแผลมันลึกเกินไป " มิลินที่ทำแผลให้มาเฟียหนุ่ม เธอบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง" ไปไหมคะ ? " มิลิน ถามอีกครั้งเมื่อไร้เสียงตอบกลับจากคนตรงหน้า" ไม่ไป "" แต่ลินว่า... "" ฉันไม่ตายหรอกแผลแค่นี้ ! " มิลินไม่ทันที่จะพูดจบประโยค เทวินดันพูดแทรกขึ้นมาขัดด้วยน้ำเสียงแข็ง" ทำไมต้องประชดด้วยคะลินอุตส่าห์เป็นห่วง " คำพูดของ มิลินทำให้เทวินหวั่นไหวไม่น้อยกับคำว่าเป็นห่วง
วันต่อมา ---แสงแดดยามเช้าสอดส่อง ผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ให้ตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ มิลินค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาช้า ๆ เธอยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้เห็นอะไรชัดขึ้นเธอหันหน้ามองคนข้าง ๆ ที่นอนกอดมาทั้งคืนแต่ต้องพบกับความว่างเปล่า" ไปไหนแต่เช้า " มิลินพึมพำอย่างสงสัยก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียง เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนบนผนังเข็มยาวชี้เลขหกเข็มสั้นชี้เลขหกบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาหกโมงครึ่งแล้ว มิลินจึงก้าวขาลงจากเตียงกำลังเดินไปทำธุระห้องน้ำ แต่ต้องหยุดชะงักทันทีที่มีใครบางคนเปิดประตูห้องน้ำออกมา" คุณเทวิน ! " มิลินเรียกชื่อเทวินอย่างตกใจเมื่อเขามีเพียงผ้าขนหนูพันไว้รอบเอวสอบ หยดน้ำที่เกาะตามลำตัวและสันกราม มองดูแล้วสุดจะเซ็กซี่" ตกใจอะไร ? "" เปล่าค่ะ "" รีบไปอาบน้ำแต่งตัว "" ค่ะ "เทวินบอกมิลินแค่นั้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะไปที่ห้องแต่งตัว ระหว่างที่เทวินตื่นขึ้นมายามเช้าเขาเห็นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนมาตลอดทั้งคืนกำลังหลับไหลเข้าสู่ฮ่วงนินทาอย่างมีความสุข เขามองคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับลูบผมเธออย่างอ่อนโยน ก่อ
เพล้งงงงงง !!!!!ทันทีที่คิวเดินเข้าในบ้านเขาก็ได้ยินเสียงของต่าง ๆ ตกแตกเสียงดัง โดยมีพวกแม่บ้านต่างพากันมายืนรวมตัวกันเนื้อตัวสั่นเทาอยู่กลางบ้าน" ป้าเกิดอะไรขึ้นครับ ? "" คุณเทวินน่ะสิ พอแกออกไปได้ไม่นาน คุณเทวินก็ขับรถออกไปพอกลับมาก็เอาแต่ทำลายข้าวของบนห้องทำงานใหญ่เลยแถมยังไล่ตะเพิดยัยกิ่งที่กำลังทำความสะอาดอยู่บนห้องทำงานให้ออกมา พอมันลงมามันก็ร้องไห้ใหญ่เลย " ป้าแม่บ้านเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าหวาดกลัวทันที ขณะที่เสียงข้าวของยังตกแตกดังอยู่ต่อเนื่องเพล้งงง !!! ปัง !!!!!" ป้ารู้ไหมครับว่านายไปไหนมา ? "" ป้าถามแล้วแต่คุณเทวินไม่ตอบ "" ครับ " คิวตอบแค่นั้น เขารู้ว่าเทวินคงออกไปตามหามิลินแล้วไม่พบจึงกลับมาอาละวาดที่บ้านแทน" พี่คิว !! " ขณะเดียวกันลูกน้องอีกคนก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเรียกคิว" มีอะไร ? "" ที่ผับมีเรื่องครับ ลูกค้าดื่มแล้วเมาไม่ยอมจ่ายครับ แถมยังโวยวายยกใหญ่เลย ! "" ทำไมไม่มีใครโทรหากู ? "" โทรแล้วครับพี่ไม่รับ "" เออกูคงปิดเสียงไว้ แล้วผู้จัดการทำอะไรไม่ได้เลยหรอวะ ? ลูกน้องก็ตั้งเยอะ "" พวกผมยังไม่กล้าทำอะไรครับกลัวปัญหาจะตามมาทีหลัง มันก็เอา
โรงพยาบาลแกร๊ก---หลังจากที่เทวินกลับจากโกดังเขาก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที เขาเปิดประตูเข้ามาก็พบกับเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่เต็มห้องรวมถึงเพื่อนของมิลิน แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนหน้านี้กลับหายไป" มิลินหายไปไหน ? " เทวินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน หัวใจแกร่งกระตุกวูบด้วยความกลัว กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองคิดกำลังจะเป็นจริง" กูถามว่ามิลินไปไหน ! ? " เทวินตะวาดถามเสียงดังอีกครั้งเมื่อไม่มีใครตอบอะไรเอาแต่เงียบกัน" นะ..น้องมิลินหายไป " แพททริคก้มหน้าตอบอย่าง กล้า ๆ กลัว ๆ เขารู้ดีว่าถ้าเทวินรู้ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ ๆ" หายไปไหน ? ! " เทวินไล่เสียงถามอีกครั้งอย่างโมโหมือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น แววตาดุดันสายขึ้นวูบมองเพื่อน ๆ ตัวเองอย่างโกรธเคียง" กูกับไอ้แพททริคลงไปซื้อกาแฟแป๊บเดียวขึ้นมาก็ไม่เจอน้องมิลินแล้ว " กรตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังปัง !เมื่อเทวินได้ยินอย่างนั้นเขาถีบเตียงผู้ป่วยอย่างแรงจนไถลไปชนกับเก้าอี้ข้างเตียงเกิดเสียงดังสนั่น ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวคราวนี้เขาต้องเป็นบ้าจริง ๆ แน่ เหล่าเพื่อน ๆ ที่อยู่ในห้องนั้นต่างรับรู้ได้ว่าเทวินกำลังคลั่งและไม่มีใครที่จะหยุดเขา
" กูตายไม่ได้หรอก กูยังไม่เห็นมึงทรมารเหมือนพี่ชายมึงเลยว่ะ " เสียงของมังกรขรึมลงเล็กน้อย สายคมกริบจ้องศัตรูตรงหน้าตาเขม็ง" กูไปทำอะไรให้มึงไอ้มังกร ! ? " เทวินตะวาดถามศัตรูตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่มังกรทำกับเขา ทั้ง ๆ ที่เทวินเองก็ไม่เคยไปทำร้ายหรืออะไรกับมังกร ทำไมถึงจ้องจะหาเรื่องอาฆาตแค้นตลอดเวลา" มึงไม่ทำแต่พ่อมึงทำไง ! "" หมายความว่ายังไง ? "" พ่อมึงฆ่าพ่อกู ทั้ง ๆ ที่พ่อกูซื่อสัตย์กับพ่อมึงมาตลอด ! " มังกรตะวาดใส่เทวินอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความคับแค้นใจที่ฝังอยู่ในหัวใจมาหลายสิบปี" อยากรู้ไหมล่ะว่าทำไมพ่อกูถึงฆ่าพ่อมึงงั้นดูนี่ ว่าพ่อมึงสมควรตายไหม ? " เทวินแย้งขึ้นเสียงดุดัน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดคลิปวีดีโอ โยนให้มังกร มังกรจึงหยิบขึ้นมาดูในคลิปมันทำให้เขา หยุดชะงักไปทันที เมื่อที่เห็นพ่อตัวเองกำลังคุยกับมาเฟียอีกกลุ่มหนึ่งเรื่องวางแผนฆ่าพ่อของเทวิน เพื่อยึดอำนาจโดยบอกจะทำให้ตายใจแล้วค่อยลงมือฆ่าจากนั้นก็จะยึดอำนาจทั้งหมด" เป็นไงพ่อมึงนั่นแหละหักหลังพ่อกู พ่อกูรู้ทั้งหมด ดีที่ลูกน้องพ่อกูซื่อสัตย์กว่าพ่อมึงเลยแอบถ่ายไว
สามวันต่อมา ---ผับ Niceก๊อก ก๊อก ก๊อกขณะที่เทวินกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น บานประตูถูกผลักเข้ามาตามมารยาท" ไง ? " กรเลิกคิ้วถามเทวิน ขณะที่หย่อนสะโพกนั่งโซฟาตัวยาวพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคน" ก็ดี " เทวินตอบเสียงเรียบโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา" มันติดต่อมายัง ? " แพททริคถาม" อือ สามทุ่ม "" มึงแน่ใจหรอว่ามันฆ่าไอ้มังกรได้แล้วจริง ๆ "" หึ คนอย่างพวกมันไม่ตายง่าย ๆ หรอกเดี๋ยวพวกมึงก็กูรู้เองตายจริงไม่จริง กูจะทำให้พวกมันทรมารยิ่งกว่าพี่กูอีก ! " เทวินเค้นเสียงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแววตาเต็มไปด้วยไฟแห่งความแค้น" น่าตื่นเต้นดีว่ะ " แพททริคพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับแสยะยิ้มราวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขา" ดูมึงจะสนุกนะไอ้แพท ? " ธันที่นั่งฟังอยู่นานเลิกคิ้้วถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย" แน่สิวะมึงเตรียมอุปกรณ์รอเลยงานนี้กูว่ามีคนเจ็บ "" หึ " ธันเค้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างเย้ยหยันกับคำพูดของแพททริค" นายครับใกล้ถึงเวลานัดแล้ว ครับ " คิวบอกกับเทวิน" อือ "" มึงจะให้พวกกูไปด้วยเลยไหม ? " กรถามขณะที่เทวินกำลังลุกจากเก้าอี้" ยัง กูจะบอ
วันต่อมา---เทวินยังคงนั่งอยู่ในห้องทำงานไม่ออกไปไหน เขาเอาแต่จ้องมองหน้าจอคอมผ่านกล้องวงจรปิดในห้องใต้ดินที่มีภาพมิลินนั่งลูบท้องโตเธอทั้งอมยิ้ม และพูดคุยกับลูกน้อยในท้องราวกับไม่รู้สึกอะไร ทำให้เทวินยิ่งรู้สึกเจ็บปวดราวกับเอามีดนับพันเล่มกรีดลงกลางหัวใจด้วยน้ำมือของคนที่เขารัก" ทำไมต้องเป็นเธอมิลิน เธอรักฉันจริง ๆ อย่างที่พูดหรือเปล่า ? " เทวินได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองอย่างเจ็บปวด น้ำตาลูกผู้ชายค่อย ๆ ไหลออกมาเป็นทางอีกครั้งก๊อก ก๊อก ก๊อกขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เทวินจึงรีบปาดน้ำตาออกลวก ๆ แล้วปรับเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิมไม่นานประตูก็ถูกผลักเข้ามาอย่างถือวิสาสะแกร๊ก ----" มาทำไม ? " เทวินเอ่ยถามเสียงเรียบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เมื่อคนตรงหน้าคือธันเพื่อนรักของเขา" ได้ข่าวว่ามึงเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในนี้ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน "" กูไม่มีอารมณ์ ! "" เออช่างแม่งมึง! วันนี้วันนัดตรวจครรภ์เมียมึง "" อยากตรวจนู้นห้องใต้ดิน " เทวินตอบเสียงแข็งพร้อมกับตวัดสายตาไปทางห้องใต้ดิน เขาทำราวกับไม่สนใจเธอและลูก" มึงช่วยแยกแยะหน่อยไม่ได้หรอวะนั่นลูกกับเมียมึงทั้งคนเลย
" โถ่โว้ยย ! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ว่ะ ! "พรึบ !เพ้งง ๆๆ !!เทวินเข้ามาในห้องทำงานเขากวาดของบนโต๊ะทำงานตกกระจายด้วยมือทั้งสองอย่างโมโห ความรู้สึกตอนนี้มันพังทะลายลงทั้งหมดตั้งแต่เห็นภาพของมิลินที่นั่งคุยกับศัตรูอย่างมังกรนานสองนานในร้านอาหาร แถมเธอยังเข้ามาขโมยข้อมูลสำคัญไปอีกเหมือนอดีตที่เขาเกลียดชัง กลับมาทำร้ายอีกครั้งโดยคนที่รักและไว้ใจ ราวกับถูกตรอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายชั่วโมงต่อมา ---บรืนนน บรืนนนเสียงรถสปอร์ตคันหรูสองคันขับเคลื่อนเข้ามาจอดในบ้านของเทวินพร้อมกับร่างสูงอันหล่อเหลาของกรและแพททริคเปิดประตูก้าวขาลงมาจากรถหรูของตัวเองด้วยหน้าตาเคร่งเครียด" นายมึงอยู่ไหนไอ้คิว ? " กรเอ่ยถามคิวทันทีที่เดินเขามาในบ้าน" นายอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้าแล้วครับยังไม่ลงมาข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เชิญที่ห้องรับแขกเถอะครับ " กรและแพททริคพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพากันเดินเข้าไปนั่งพูดคุยกันที่ห้องรับแขก" แล้วตกลงน้องมิลินเป็นคนส่งข้อมูลให้ไอ้มังกรจริง ๆ หรอว่ะ ? " แพททริคขมวดคิ้วถาม" คุณกร คุณแพททริคดูวีดีโอจากกล้องวงจรปิดที่ได้มาดีกว่าครับผมก็ไม่กล้าฟันธงเหมือนกัน " คิวบอกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่อง
วันต่อมา ---เพ้งงงง !!เสียงปาแก้วในห้องทำงานของมังกรดังสนั่นหวั่นไหว ในเวลาสิบนาฬิก ลูกน้องที่อยู่บริเวณรอบบ้านต่างวิ่งเข้ามาดูในบ้านว่าเกิดอะไรขึ้น" กะ.. เกิดอะไรเกิดว่ะ ? " ลูกน้องอีกคนถามความเห็นจากเพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำสียงสั่นเกรงอย่างเสียวสันหลังเมื่อรู้ว่านายใหญ่ตัวเองกำลังโมโห" อยู่ด้วยกันจะรู้ไหมว่ะ ! "" ไอ้สัสมึงอยู่ไหนว่ะขึ้นมาหากู ! " ขณะเดียวกันเสียงห้าวของมังกรจึงตวาดถามหาลูกน้องคนสนิทลั่นบ้านอย่างโมโห" ลูกพี่มึงไปไหน ! ? "" พะ....พี่สักกำลังมาครับนาย "" มาแล้วครับนาย " ระหว่างนั้นลูกน้องคนสนิทก็รีบวิ่งเข้ามาหานายใหญ่พร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ เมื่อเห็นว่าสักมาแล้วมาเฟียหนุ่มจึงเดินลงมาด้วยใบหน้าโมโหจนเลือดขึ้นหน้าทันทีเพี๊ยะ !!ใบหน้าเข้มของลูกน้องคนสนิทหันไปตามจังหวะของแรงตบอย่างแรงจนทำให้ลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นยืนก้มหน้าสั่นเทาด้วยความกลัวกับการกระทำที่น่ากลัวของนายใหญ่ตัวเอง" มึงรู้ไหมว่าตอนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ! "" เกิดเรื่องอะไรครับ ?" หึ ยังมีหน้ามาถาม ! "เพี๊ยะ !!!มังกรตบลูกน้องคนสนิทอย่างแรงอีกครั้ง " ข้อมูลความลับของกูมันหลุดออกไปได้ยัง
ผับ Niceเมื่อเทวินมาถึงผับจึงรีบเดินขึ้นไปหาเหล่าเพื่่อนของเขาทันทีแกร๊ก ----" ไอ้พรีนยังไม่มา ? " เมื่อเทวินเดินเข้ามาถึงจึงเลิกคิ้วถามเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่ในห้องวีไอพีก่อนด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งฝั่งตรงข้ามกับธัน" ยัง" กรเป็นคนตอบ" ทำตัวเป็นตัวปัญหา " เทวินบ่นด้วยน้ำเสียงรำคาญแกร๊ก ---" กูรู้สึกเหมือนโดนนินทาเลยว่ะ " ขณะเดียวกันพรีนก็เปิดประตูเข้าทันทีพร้อมกับพูดลอย ๆ อย่างรู้ทันว่าตัวเองกำลังถูกพูดถึงก่อนจะตวัดสายตามองเทวินอย่างเบื่อขี้หน้า" เออมาครบแล้วก็เริ่มคุยเรื่องไอ้มังกรเลยดีกว่า " กรพูดขึ้นทันทีเมื่อทุกคนมาครบ ขณะเดียวกันพรีนก็เดินเข้ามา หย่อนสะโพกนั่งข้าง ๆ เทวินซึ่งมันเหลืออยู่ที่เดียวจึงเลือกที่นั่งมากไม่ได้แต่เทวินเองก็ทำเป็นไม่สนใจคนข้าง ๆ ที่เกลียดขี้หน้า" ไอ้วินข้อมูลมันอยู่ที่มึงแล้วมันเอาข้อมูลลูกค้าคนสำคัญไปได้ยังไงว่ะ "แพททริคเริ่มถามคำถามแรกจากเทวินด้วยสีหน้าจริงจัง" กูเก็บไว้ในคอมกูที่บ้านไม่มีใคร กล้าเข้าไปแน่เพราะเฉพาะข้อมูลไม่มีวันรั่วไหลไปได้ "" มึงแน่ใจนะไอ้วินมึงไม่ได้อยู่บ้านตลอดเวลามึงจะแน่ใจได้ยังไงว่าไม่มีใครเข้า
แกร๊ก---เทวินเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนหลังจากเคลียร์งานต่าง ๆเสร็จ เขาเดินตรงเข้ามาหามิลินที่นอนหลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่พร้อมกับลูบผมคนตัวเล็กเบา ๆ อย่างอ่อนโยนด้วยยิ้มบาง ๆให้กับใบหน้าหวานของเธอ" ขอโทษ " เทวินเอ่ยขอโทษคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเขาจ้องใบหน้าหวานของเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันทั้งกลัวและกังวลในเวลาเดียวกันกลัวว่าเธอจะหายไป" ยกโทษให้พ่อด้วยนะครับ " จากนั้นเทวินจึงก้มจูบลูกน้อยในท้องของมิลิน ก่อนจะเอ่ยขอโทษอีกครั้งด้วยแววตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้ออกมา แต่ต้องห้ามน้ำตาตัวเองไว้ไม่ให้ไหล ถึงตัวเขาจะเข้มแข็งหรือเด็ดเดี่ยวแค่ไหน แต่มันก็มีมุมที่อ่อนแอซ่อนอยู่ คำพูดและการกระทำของเขาตอนนี้ มิลินรับรู้ได้หมดเพราะเธอเองแค่แกล้งหลับเท่านั้นเช้าวันต่อมา---แสงแดดยามเช้าสอดส่อนผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าหล่อเหลาของเทวินให้ตื่นจากการหลับไหล เทวินขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับ ควานหาคนข้าง ๆ ที่เขานอนกอดมาทั้งคืนแต่ต้องพบกับความว่างเปล่า เทวินปรือตาขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียก่อนจะหันมองนาฬิกาแขวน ขณะนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าเขาลูบหน้าตัวเองเบา ๆ แล้วก้าวขาเดินลงจากเตียงใหญ่ ไปทำธุระส่