( Milin Talk )หลายวันต่อมา ---" ไปกินข้าวกันลิน "" จ๊ะ " ฉันหวานและแทนสอบเสร็จก็พากันไปกินข้าวที่โรงอาหาร ตั้งแต่กลับมาจากพัทยาคราวนั้นนายเทวินก็ไม่ค่อยเสียงดังใส่ฉันเท่าไหร่ ฉันนี่ตามอารมณ์เขาไม่ทันจริง ๆ เดียวดีเดี๋ยวร้ายเข้าใจยากยิ่งกว่าผู้หญิงอีก เฮ้อออ! เหนื่อยใจ" อีลินมึงจะกินไหมข้าว นั่งเหม่ออะไร ? "" อ๋อ เปล่าไปสิ " ฉันรีบปฏิเสธแทนไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นไปซื้อข้าวทันที" อีลิน "" เรียกทำไมแทน ? "" เออ อีแทนอยู่ดี ๆ ก็เรียก บ้า! "แทนปรายตามองหวานอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะหันมาจ้อง มิลินที่กำลังตักข้าวเข้าปาก" กูมีเรื่องสงสัย "" อะไรแทน ? "" มึงกับไอ้เทวินนั่นเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันจริงหรือเปล่ากูว่าจะถามนานล่ะแต่ไม่มีโอกาส " แทนขมวดคิ้วถามมิลินด้วยน้ำเสียงจริงจัง" ถามทำไมอีแทนกูก็บอกแล้วว่าเป็นเจ้านายกับลูกน้องกัน " หวานที่นั่งข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะแย้งขึ้น เมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าของมิลินที่อึดอัดจะตอบคำถาม" กูก็แค่สงสัย เจ้านายกับลูกน้องห่าอะไรว่ะกูเห็นมันหวงมึงอย่างกับลูกจะไปไหนก็ต้องให้ไอ้ที่มาส่งมึงประจำอ่ะมารับมาส่งอย่างกับมึงเป็นเมียมัน "" อีแทนปากหมาลินมัน
สนามแข่งรถ BG วู้ ๆๆๆ !! เย้ ๆๆ !!รถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดในโรงจอดรถของสนามแข่ง แค่ภายนอกสนามก็ได้ยินเสียงผู้คนมากมายโห่ร้องเซียร์ดังออกมาถึงข้างนอก" ลงมา "" ลินไม่ไปได้ไหมคะ ? "" ฉันสั่งให้เธอลงมาอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำอีกรอบ ! " เทวินกดเสียงต่ำสั่งมิลินอีกครั้งอย่างหงุดหงิดเธอจำเป็นต้องก้าวขาเรียวลงจากรถอย่างเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นเทวินมิลินและคิวก็เดินเข้าไปในสนามแข่ง พอเข้ามาก็เจอกับผู้คนมากมายกำลังเอ่ยเซียร์รถสปอร์ตคันหรูสามคันที่แข่งกันในสนามอย่างเมามัน มิลินรู้สึกประหม่าไม่น้อยตั้งแต่เดินเข้ามาในสถานที่ไม่คุ้นชินแห่งนี้วู้ ๆๆ !!! เย้ ๆๆๆ !!!" คุณเทวินเชิญด้านนี้เลยครับนายรออยู่ " ลูกน้องของกรเดินเข้ามาเชิญทั้งสามให้ขึ้นไปบนชั้นสองของสนามแข่งซึ่งเป็นห้องประจำที่มองออกไปจะเห็นสนามแข่งรถอย่างชัดเจน" มาช้าไปนะมึงไอ้วิน " ทันทีที่เทวินเดินเข้ามาเสียงของกรก็เอ่ยทักทายขึ้นเทวินไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่มองเพื่อนทั้งสองนิ่ง ๆ แล้วหย่อนตัวนั่งลงโซฟาตรงข้ามพร้อมกับมิลิน" สวัสดีครับน้องมิลินคนสวย " แพททริคเอ่ยทักหญิงสาวด้วยน้ำเสียงหวานท่ามกลางสายตาอำมหิตของเทวินที่จ้องมองอยู่ไม่ว
" ไอ้พรีนมึงจะยั่วอารมณ์ไอ้เทวินทำไมว่ะมึงก็เห็นอยู่มันหวงผู้หญิงของมันขนาดไหน " กรเหวใส่เพื่อนสนิทยกใหญ่อย่างเอือมระอา แต่คนโดนต่อว่ากลับยักไหล่ให้อย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะเค้นหัวเราะออกมาอย่างสะใจ" หึ ๆๆๆ "" กูด่ามึงอยู่นะไอ้สัส ! ยังมาหัวเราะอีก "" ก็สนุกดีนิเห็นมันคลั่ง "" สนุกบ้านมึงสิ จะทำให้สนามแข่งกูเป็นสนามรบสิไม่ว่า "" แค่นี้ใช่ไหมที่มึงจะพูด งั้นกูกลับล่ะ " พรีนพูดแค่นั้นก่อนจะเดินผ่านหน้าเพื่อนสนิทไปทันที พร้อมกับแสยะยิ้มร้ายให้โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะแสดงสีหน้าอะไรออกมาอีก" ให้ตายสิวะ ! เพื่อนกูแต่ละคน " กร สบถออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องประจำที่เกิดเรื่องที่ผ่านมา" ไปหาหมอไหมคะ ? ลินว่าแผลมันลึกเกินไป " มิลินที่ทำแผลให้มาเฟียหนุ่ม เธอบอกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง" ไปไหมคะ ? " มิลิน ถามอีกครั้งเมื่อไร้เสียงตอบกลับจากคนตรงหน้า" ไม่ไป "" แต่ลินว่า... "" ฉันไม่ตายหรอกแผลแค่นี้ ! " มิลินไม่ทันที่จะพูดจบประโยค เทวินดันพูดแทรกขึ้นมาขัดด้วยน้ำเสียงแข็ง" ทำไมต้องประชดด้วยคะลินอุตส่าห์เป็นห่วง " คำพูดของ มิลินทำให้เทวินหวั่นไหวไม่น้อยกับคำว่าเป็นห่วง
วันต่อมา ---แสงแดดยามเช้าสอดส่อง ผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหญิงสาวที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ให้ตื่นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ มิลินค่อย ๆ ปรือตาขึ้นมาช้า ๆ เธอยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบา ๆ เพื่อให้เห็นอะไรชัดขึ้นเธอหันหน้ามองคนข้าง ๆ ที่นอนกอดมาทั้งคืนแต่ต้องพบกับความว่างเปล่า" ไปไหนแต่เช้า " มิลินพึมพำอย่างสงสัยก่อนจะลุกขึ้นนั่งพิงกับเตียง เธอเหลือบมองนาฬิกาที่แขวนบนผนังเข็มยาวชี้เลขหกเข็มสั้นชี้เลขหกบ่งบอกว่าตอนนี้เวลาหกโมงครึ่งแล้ว มิลินจึงก้าวขาลงจากเตียงกำลังเดินไปทำธุระห้องน้ำ แต่ต้องหยุดชะงักทันทีที่มีใครบางคนเปิดประตูห้องน้ำออกมา" คุณเทวิน ! " มิลินเรียกชื่อเทวินอย่างตกใจเมื่อเขามีเพียงผ้าขนหนูพันไว้รอบเอวสอบ หยดน้ำที่เกาะตามลำตัวและสันกราม มองดูแล้วสุดจะเซ็กซี่" ตกใจอะไร ? "" เปล่าค่ะ "" รีบไปอาบน้ำแต่งตัว "" ค่ะ "เทวินบอกมิลินแค่นั้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ก่อนจะไปที่ห้องแต่งตัว ระหว่างที่เทวินตื่นขึ้นมายามเช้าเขาเห็นหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมแขนมาตลอดทั้งคืนกำลังหลับไหลเข้าสู่ฮ่วงนินทาอย่างมีความสุข เขามองคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มบาง ๆ พร้อมกับลูบผมเธออย่างอ่อนโยน ก่อ
มหาวิทยาลัย" ขอบคุณค่ะที่มาส่ง " เมื่อถึงมหาลัยมิลินจึงเอี้ยวหน้าขอบคุณมาเฟียหนุ่มด้วยน้ำเสียงเย็นชาแฝงไปด้วยความน้อยใจ จากนั้นเธอก็เปิดประตูก้าวขาลงจากรถทันที" เดี๋ยว " เทวินรีบเปิดประตูก้าวขาลงมาพร้อมกับเอ่ยเรียก มิลินไว้" มีอะไรคะ ? "" เลิกเรียนกี่โมง "" สี่ โมงค่ะ "" เดี๋ยวฉันมารับ "" ค่ะ " มิลินตอบแค่นั้นเธอก็เดินไปทันทีด้วยใบหน้าเรียบเฉยกิริยาเปลี่ยนไปของเธอ ทำให้เทวินแปลกใจไม่น้อยว่าทำไมเธอถึงได้เย็นชาใส่เขา อีกทั้งเธอยังมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่าราวกับคนไม่รู้จักกัน" ลิน ลิน ! "" หวานมีอะไร ? ทำไมทำหน้างั้นอ่ะ " มิลินเอ่ยถามเพื่อนรักอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ หวานก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาเธอ" คือ เออ....... "" มีอะไร ? "" ไอ้แทนมันรู้เรื่องแกแล้วลินเมื่อเช้าฉันก็โดนมันด่ายกใหญ่เลย แถมตอนนี้มันยังโกรธจนไม่คุยกับฉันเลย "" แล้วตอนนี้แทนอยู่ไหนหวาน ? "" มันหายไปเลย เรียนเสร็จมันก็ไปไหนไม่รู้ถามก็ไม่ตอบ "" ทำยังไงดีหวาน แทนมันต้องโกรธฉันมากมาก ๆ แน่ แล้วแทนรู้เรื่องได้ยังไง ? "" ไอ้ปืนมันถามเรื่องแกกับนายเทวินว่าเป็นผัวเมียกันจริง ๆหรือเปล่า พอไอ้แทนมันได้ยินอย่างนั้นมัน
" โอ๊ย ! ปล่อยนะ ปล่อยยยย ! " หวานพยายามแกะมือใหญ่ของธันออกพร้อมกับตะะโกนโวยวายใส่คนตรงหน้าที่กระชากลากเธอให้เดินตามมาอย่างแรง" หุุบปาก ! จะตะโกนทำไมว่ะ ! " ธันหันมาตวาดใส่หวานอย่างรำคาญ" งั้นก็ปล่อยฉันสิ "" คิดว่าฉันอยากจับมือเธอหรือไง !"" ปล่อยสิจะไปหาเพื่อนฉัน "" ยังไม่ครบสามนาที " ธันปล่อยข้อมือของหวานพร้อมกับบอกเธอด้วยน้ำเสียงเรียบ" เรื่องของนายสิฉันจะไปหาเพื่อนฉัน ! " หวานพูดแค่นั้นเธอก็หันหลังหวังจะเดินไปพรึบ !" อ๊ะ ! นี่ปล่อยนะไอ้หน้านิ่ง โอ๊ย ! "ธันกระชากต้นเเขนหวาน จนหน้าเธอซุกเข้ากับแผงอกแกร่งเธอเงยหน้าขึ้นมาเหวใส่ชายหนุ่มเสียงแข็ง ธันบีบแขนเธอแรงขึ้นอย่างไม่พอใจกับคำว่าหน้านิ่ง" ปากดีนัก ! "" ปล่อยสิว่ะ ไอ้หน้านิ่งทำเป็นอยู่หน้าเดียวเลยหรือไงว่ะ ! "" ด่าฉันอีกคำเธอเจอดีแน่ ! " ธันกดเสียงต่ำพูดอย่างไม่สบอารมณ์" เห้ยย! มึงทำอะไรเพื่อนกูว่ะ ! ? " ขณะที่ทั้งสองกำลังจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใครเสียงดุดันของใครบางคนก็ดังขึ้นทำให้ธันรีบปล่อยหวานทันที" ไอ้แทน ! "" มันทำอะไรมึงอีหวาน ? "" ยังแต่ถ้ามึงมาช้าไอ้หน้านิ่งนี่อาจจะทำฉันก็ได้ "" อย่าปากดีให้มาก ! " ธันตะ
หลังจากที่เทวินให้อิสระกับมิลินเธอได้แต่ยืนก้มหน้าน้ำตาไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้างโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา" หยุดร้อง " เทวินบอกกับมิลินด้วยน้ำเสียงอ่อนแต่คิ้วทั้งสองข้างก็ยังขมวดเข้าหากัน เขาไม่รู้จะปลอบเธอยังไงดีหมับ !" หยุดร้องได้แล้วมิลิน " เทวินดึงมิลินเข้ามาสวมกอดพร้อมกับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงนุ่มอย่างอ่อนโยน ทำให้เธอแปลกใจไม่น้อยกับการกระทำของเขาตอนนี้" ปะ...ปล่อยลินได้แล้วค่ะ "" ถ้าอยากให้ฉันปล่อยเธอต้องหยุดร้องก่อน "" ทำแบบนี้ต้องการอะไรอีกคะ ? "" ทำแบบไหน ? "" ก็ทำมาพูดดีแล้วก็ยังมากอดลินอีก ก่อนหน้านี้ยังโมโหลิน อยู่เลย " มิลินผละตัวออกจากอ้อมกอดเทวินเล็กน้อย เธอแหงนมองหน้าถามมาเฟียหนุ่มพร้อมกับกล่าวด้วยน้ำเสียงใสในขณะที่น้ำตาเริ่มหยุดไหลแล้ว" ก็ดีไม่ใช่ไง อยากให้ฉันโมโหหรอ ? "" ลินตามอารมณ์คุณไม่ทันค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ปล่อย ลิน ลินจะไปทำงานบ้าน "" ยังไปไม่ได้เธอต้องทำแผลให้ฉันก่อน " เทวินสั่งเธออีกครั้งพร้อมกับผละตัวออกจากมิลินแล้วเดินกลับไปนั่งที่เตียง" ค่ะ " มิลินปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจนัก" ยอมตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่โมโห "" ก็คุณปะ.... "
หลังจากเทวินและมิลินต่างอาบน้ำแต่งตัวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็พากันเดินลงมาพร้อมกัน เพื่อรับประทานอาหารเช้าถึงแม้เวลาจะเลยช่วงเช้ามาแล้วก็ตาม" คุณเทวินทานข้าวเลยไหมคะ ? "" ครับ "" ป้านิดค่ะหนูขอโทษนะคะที่ทำให้ป้าเสียเวลาจัดอาหารแต่เช้า "" ไม่เป็นไรค่ะป้าเข้าใจ " นิดป้าแม่บ้านอมยิ้มตอบมิลินพร้อมกับมองทั้งสองสลับกัน แล้วยิ้มอย่างรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้ลงมาช้ากัน" ขอบคุณค่ะ "" มานั่งได้แล้ว "" ค่ะ "ไม่นานทั้งเทวินและมิลินก็ทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยเทวินเดินจับมือมิลินเดินมาออกมาขึ้นรถหน้าบ้าน โดยมีคิวรออยู่การกระทำของเทวินทำให้มิลินถึงกับขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ" ไม่ต้องจับมือลินแล้วก็ได้ค่ะ "" จับไม่ได้ ? " เทวินเลิกคิ้วถามด้วยรอยยิ้มมุมปาก ทำให้ มิลินหลบสายตาชายหนุ่มทันที คิวที่ยืนมองเจ้านายตัวเองอยู่ถึงกับยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นเจ้านายตัวเองเริ่มมีความสุข" ลินขึ้นรถดีกว่าค่ะ " มิลินบอกอย่างเขินอาย ก่อนจะสะบัดมือ ออกจากชายหนุ่มแล้วก้าวขาขึ้นรถทันที เทวินถึงกับยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวเรียงตัวกันสวยงาม เขาไม่เคยยิ้มกว้างขนาดนี้มาก่อนครั้งนี้เป็นครั้งแรกของเขาเองก็ว่าได้
เพล้งงงงงง !!!!!ทันทีที่คิวเดินเข้าในบ้านเขาก็ได้ยินเสียงของต่าง ๆ ตกแตกเสียงดัง โดยมีพวกแม่บ้านต่างพากันมายืนรวมตัวกันเนื้อตัวสั่นเทาอยู่กลางบ้าน" ป้าเกิดอะไรขึ้นครับ ? "" คุณเทวินน่ะสิ พอแกออกไปได้ไม่นาน คุณเทวินก็ขับรถออกไปพอกลับมาก็เอาแต่ทำลายข้าวของบนห้องทำงานใหญ่เลยแถมยังไล่ตะเพิดยัยกิ่งที่กำลังทำความสะอาดอยู่บนห้องทำงานให้ออกมา พอมันลงมามันก็ร้องไห้ใหญ่เลย " ป้าแม่บ้านเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยใบหน้าหวาดกลัวทันที ขณะที่เสียงข้าวของยังตกแตกดังอยู่ต่อเนื่องเพล้งงง !!! ปัง !!!!!" ป้ารู้ไหมครับว่านายไปไหนมา ? "" ป้าถามแล้วแต่คุณเทวินไม่ตอบ "" ครับ " คิวตอบแค่นั้น เขารู้ว่าเทวินคงออกไปตามหามิลินแล้วไม่พบจึงกลับมาอาละวาดที่บ้านแทน" พี่คิว !! " ขณะเดียวกันลูกน้องอีกคนก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาเรียกคิว" มีอะไร ? "" ที่ผับมีเรื่องครับ ลูกค้าดื่มแล้วเมาไม่ยอมจ่ายครับ แถมยังโวยวายยกใหญ่เลย ! "" ทำไมไม่มีใครโทรหากู ? "" โทรแล้วครับพี่ไม่รับ "" เออกูคงปิดเสียงไว้ แล้วผู้จัดการทำอะไรไม่ได้เลยหรอวะ ? ลูกน้องก็ตั้งเยอะ "" พวกผมยังไม่กล้าทำอะไรครับกลัวปัญหาจะตามมาทีหลัง มันก็เอา
โรงพยาบาลแกร๊ก---หลังจากที่เทวินกลับจากโกดังเขาก็รีบมาที่โรงพยาบาลทันที เขาเปิดประตูเข้ามาก็พบกับเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่เต็มห้องรวมถึงเพื่อนของมิลิน แต่คนที่นอนอยู่บนเตียงก่อนหน้านี้กลับหายไป" มิลินหายไปไหน ? " เทวินเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเข้มคิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากัน หัวใจแกร่งกระตุกวูบด้วยความกลัว กลัวว่าสิ่งที่ตัวเองคิดกำลังจะเป็นจริง" กูถามว่ามิลินไปไหน ! ? " เทวินตะวาดถามเสียงดังอีกครั้งเมื่อไม่มีใครตอบอะไรเอาแต่เงียบกัน" นะ..น้องมิลินหายไป " แพททริคก้มหน้าตอบอย่าง กล้า ๆ กลัว ๆ เขารู้ดีว่าถ้าเทวินรู้ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ ๆ" หายไปไหน ? ! " เทวินไล่เสียงถามอีกครั้งอย่างโมโหมือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น แววตาดุดันสายขึ้นวูบมองเพื่อน ๆ ตัวเองอย่างโกรธเคียง" กูกับไอ้แพททริคลงไปซื้อกาแฟแป๊บเดียวขึ้นมาก็ไม่เจอน้องมิลินแล้ว " กรตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังปัง !เมื่อเทวินได้ยินอย่างนั้นเขาถีบเตียงผู้ป่วยอย่างแรงจนไถลไปชนกับเก้าอี้ข้างเตียงเกิดเสียงดังสนั่น ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวคราวนี้เขาต้องเป็นบ้าจริง ๆ แน่ เหล่าเพื่อน ๆ ที่อยู่ในห้องนั้นต่างรับรู้ได้ว่าเทวินกำลังคลั่งและไม่มีใครที่จะหยุดเขา
" กูตายไม่ได้หรอก กูยังไม่เห็นมึงทรมารเหมือนพี่ชายมึงเลยว่ะ " เสียงของมังกรขรึมลงเล็กน้อย สายคมกริบจ้องศัตรูตรงหน้าตาเขม็ง" กูไปทำอะไรให้มึงไอ้มังกร ! ? " เทวินตะวาดถามศัตรูตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่มังกรทำกับเขา ทั้ง ๆ ที่เทวินเองก็ไม่เคยไปทำร้ายหรืออะไรกับมังกร ทำไมถึงจ้องจะหาเรื่องอาฆาตแค้นตลอดเวลา" มึงไม่ทำแต่พ่อมึงทำไง ! "" หมายความว่ายังไง ? "" พ่อมึงฆ่าพ่อกู ทั้ง ๆ ที่พ่อกูซื่อสัตย์กับพ่อมึงมาตลอด ! " มังกรตะวาดใส่เทวินอย่างบ้าคลั่ง ด้วยความคับแค้นใจที่ฝังอยู่ในหัวใจมาหลายสิบปี" อยากรู้ไหมล่ะว่าทำไมพ่อกูถึงฆ่าพ่อมึงงั้นดูนี่ ว่าพ่อมึงสมควรตายไหม ? " เทวินแย้งขึ้นเสียงดุดัน พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดคลิปวีดีโอ โยนให้มังกร มังกรจึงหยิบขึ้นมาดูในคลิปมันทำให้เขา หยุดชะงักไปทันที เมื่อที่เห็นพ่อตัวเองกำลังคุยกับมาเฟียอีกกลุ่มหนึ่งเรื่องวางแผนฆ่าพ่อของเทวิน เพื่อยึดอำนาจโดยบอกจะทำให้ตายใจแล้วค่อยลงมือฆ่าจากนั้นก็จะยึดอำนาจทั้งหมด" เป็นไงพ่อมึงนั่นแหละหักหลังพ่อกู พ่อกูรู้ทั้งหมด ดีที่ลูกน้องพ่อกูซื่อสัตย์กว่าพ่อมึงเลยแอบถ่ายไว
สามวันต่อมา ---ผับ Niceก๊อก ก๊อก ก๊อกขณะที่เทวินกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น บานประตูถูกผลักเข้ามาตามมารยาท" ไง ? " กรเลิกคิ้วถามเทวิน ขณะที่หย่อนสะโพกนั่งโซฟาตัวยาวพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกสองคน" ก็ดี " เทวินตอบเสียงเรียบโดยไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา" มันติดต่อมายัง ? " แพททริคถาม" อือ สามทุ่ม "" มึงแน่ใจหรอว่ามันฆ่าไอ้มังกรได้แล้วจริง ๆ "" หึ คนอย่างพวกมันไม่ตายง่าย ๆ หรอกเดี๋ยวพวกมึงก็กูรู้เองตายจริงไม่จริง กูจะทำให้พวกมันทรมารยิ่งกว่าพี่กูอีก ! " เทวินเค้นเสียงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นแววตาเต็มไปด้วยไฟแห่งความแค้น" น่าตื่นเต้นดีว่ะ " แพททริคพูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับแสยะยิ้มราวกับเรื่องที่จะเกิดขึ้นเป็นเรื่องสนุกสำหรับเขา" ดูมึงจะสนุกนะไอ้แพท ? " ธันที่นั่งฟังอยู่นานเลิกคิ้้วถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย" แน่สิวะมึงเตรียมอุปกรณ์รอเลยงานนี้กูว่ามีคนเจ็บ "" หึ " ธันเค้นหัวเราะในลำคอเบา ๆ อย่างเย้ยหยันกับคำพูดของแพททริค" นายครับใกล้ถึงเวลานัดแล้ว ครับ " คิวบอกกับเทวิน" อือ "" มึงจะให้พวกกูไปด้วยเลยไหม ? " กรถามขณะที่เทวินกำลังลุกจากเก้าอี้" ยัง กูจะบอ
วันต่อมา---เทวินยังคงนั่งอยู่ในห้องทำงานไม่ออกไปไหน เขาเอาแต่จ้องมองหน้าจอคอมผ่านกล้องวงจรปิดในห้องใต้ดินที่มีภาพมิลินนั่งลูบท้องโตเธอทั้งอมยิ้ม และพูดคุยกับลูกน้อยในท้องราวกับไม่รู้สึกอะไร ทำให้เทวินยิ่งรู้สึกเจ็บปวดราวกับเอามีดนับพันเล่มกรีดลงกลางหัวใจด้วยน้ำมือของคนที่เขารัก" ทำไมต้องเป็นเธอมิลิน เธอรักฉันจริง ๆ อย่างที่พูดหรือเปล่า ? " เทวินได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองอย่างเจ็บปวด น้ำตาลูกผู้ชายค่อย ๆ ไหลออกมาเป็นทางอีกครั้งก๊อก ก๊อก ก๊อกขณะเดียวกันเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เทวินจึงรีบปาดน้ำตาออกลวก ๆ แล้วปรับเปลี่ยนเป็นสีหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิมไม่นานประตูก็ถูกผลักเข้ามาอย่างถือวิสาสะแกร๊ก ----" มาทำไม ? " เทวินเอ่ยถามเสียงเรียบโดยไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมา เมื่อคนตรงหน้าคือธันเพื่อนรักของเขา" ได้ข่าวว่ามึงเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในนี้ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน "" กูไม่มีอารมณ์ ! "" เออช่างแม่งมึง! วันนี้วันนัดตรวจครรภ์เมียมึง "" อยากตรวจนู้นห้องใต้ดิน " เทวินตอบเสียงแข็งพร้อมกับตวัดสายตาไปทางห้องใต้ดิน เขาทำราวกับไม่สนใจเธอและลูก" มึงช่วยแยกแยะหน่อยไม่ได้หรอวะนั่นลูกกับเมียมึงทั้งคนเลย
" โถ่โว้ยย ! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ว่ะ ! "พรึบ !เพ้งง ๆๆ !!เทวินเข้ามาในห้องทำงานเขากวาดของบนโต๊ะทำงานตกกระจายด้วยมือทั้งสองอย่างโมโห ความรู้สึกตอนนี้มันพังทะลายลงทั้งหมดตั้งแต่เห็นภาพของมิลินที่นั่งคุยกับศัตรูอย่างมังกรนานสองนานในร้านอาหาร แถมเธอยังเข้ามาขโมยข้อมูลสำคัญไปอีกเหมือนอดีตที่เขาเกลียดชัง กลับมาทำร้ายอีกครั้งโดยคนที่รักและไว้ใจ ราวกับถูกตรอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายชั่วโมงต่อมา ---บรืนนน บรืนนนเสียงรถสปอร์ตคันหรูสองคันขับเคลื่อนเข้ามาจอดในบ้านของเทวินพร้อมกับร่างสูงอันหล่อเหลาของกรและแพททริคเปิดประตูก้าวขาลงมาจากรถหรูของตัวเองด้วยหน้าตาเคร่งเครียด" นายมึงอยู่ไหนไอ้คิว ? " กรเอ่ยถามคิวทันทีที่เดินเขามาในบ้าน" นายอยู่ในห้องทำงานตั้งแต่เช้าแล้วครับยังไม่ลงมาข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เชิญที่ห้องรับแขกเถอะครับ " กรและแพททริคพยักหน้าเข้าใจก่อนจะพากันเดินเข้าไปนั่งพูดคุยกันที่ห้องรับแขก" แล้วตกลงน้องมิลินเป็นคนส่งข้อมูลให้ไอ้มังกรจริง ๆ หรอว่ะ ? " แพททริคขมวดคิ้วถาม" คุณกร คุณแพททริคดูวีดีโอจากกล้องวงจรปิดที่ได้มาดีกว่าครับผมก็ไม่กล้าฟันธงเหมือนกัน " คิวบอกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่อง
วันต่อมา ---เพ้งงงง !!เสียงปาแก้วในห้องทำงานของมังกรดังสนั่นหวั่นไหว ในเวลาสิบนาฬิก ลูกน้องที่อยู่บริเวณรอบบ้านต่างวิ่งเข้ามาดูในบ้านว่าเกิดอะไรขึ้น" กะ.. เกิดอะไรเกิดว่ะ ? " ลูกน้องอีกคนถามความเห็นจากเพื่อนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยน้ำสียงสั่นเกรงอย่างเสียวสันหลังเมื่อรู้ว่านายใหญ่ตัวเองกำลังโมโห" อยู่ด้วยกันจะรู้ไหมว่ะ ! "" ไอ้สัสมึงอยู่ไหนว่ะขึ้นมาหากู ! " ขณะเดียวกันเสียงห้าวของมังกรจึงตวาดถามหาลูกน้องคนสนิทลั่นบ้านอย่างโมโห" ลูกพี่มึงไปไหน ! ? "" พะ....พี่สักกำลังมาครับนาย "" มาแล้วครับนาย " ระหว่างนั้นลูกน้องคนสนิทก็รีบวิ่งเข้ามาหานายใหญ่พร้อมกับก้มหัวทำความเคารพ เมื่อเห็นว่าสักมาแล้วมาเฟียหนุ่มจึงเดินลงมาด้วยใบหน้าโมโหจนเลือดขึ้นหน้าทันทีเพี๊ยะ !!ใบหน้าเข้มของลูกน้องคนสนิทหันไปตามจังหวะของแรงตบอย่างแรงจนทำให้ลูกน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นยืนก้มหน้าสั่นเทาด้วยความกลัวกับการกระทำที่น่ากลัวของนายใหญ่ตัวเอง" มึงรู้ไหมว่าตอนนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ? ! "" เกิดเรื่องอะไรครับ ?" หึ ยังมีหน้ามาถาม ! "เพี๊ยะ !!!มังกรตบลูกน้องคนสนิทอย่างแรงอีกครั้ง " ข้อมูลความลับของกูมันหลุดออกไปได้ยัง
ผับ Niceเมื่อเทวินมาถึงผับจึงรีบเดินขึ้นไปหาเหล่าเพื่่อนของเขาทันทีแกร๊ก ----" ไอ้พรีนยังไม่มา ? " เมื่อเทวินเดินเข้ามาถึงจึงเลิกคิ้วถามเพื่อน ๆ ที่นั่งอยู่ในห้องวีไอพีก่อนด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งฝั่งตรงข้ามกับธัน" ยัง" กรเป็นคนตอบ" ทำตัวเป็นตัวปัญหา " เทวินบ่นด้วยน้ำเสียงรำคาญแกร๊ก ---" กูรู้สึกเหมือนโดนนินทาเลยว่ะ " ขณะเดียวกันพรีนก็เปิดประตูเข้าทันทีพร้อมกับพูดลอย ๆ อย่างรู้ทันว่าตัวเองกำลังถูกพูดถึงก่อนจะตวัดสายตามองเทวินอย่างเบื่อขี้หน้า" เออมาครบแล้วก็เริ่มคุยเรื่องไอ้มังกรเลยดีกว่า " กรพูดขึ้นทันทีเมื่อทุกคนมาครบ ขณะเดียวกันพรีนก็เดินเข้ามา หย่อนสะโพกนั่งข้าง ๆ เทวินซึ่งมันเหลืออยู่ที่เดียวจึงเลือกที่นั่งมากไม่ได้แต่เทวินเองก็ทำเป็นไม่สนใจคนข้าง ๆ ที่เกลียดขี้หน้า" ไอ้วินข้อมูลมันอยู่ที่มึงแล้วมันเอาข้อมูลลูกค้าคนสำคัญไปได้ยังไงว่ะ "แพททริคเริ่มถามคำถามแรกจากเทวินด้วยสีหน้าจริงจัง" กูเก็บไว้ในคอมกูที่บ้านไม่มีใคร กล้าเข้าไปแน่เพราะเฉพาะข้อมูลไม่มีวันรั่วไหลไปได้ "" มึงแน่ใจนะไอ้วินมึงไม่ได้อยู่บ้านตลอดเวลามึงจะแน่ใจได้ยังไงว่าไม่มีใครเข้า
แกร๊ก---เทวินเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนหลังจากเคลียร์งานต่าง ๆเสร็จ เขาเดินตรงเข้ามาหามิลินที่นอนหลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่พร้อมกับลูบผมคนตัวเล็กเบา ๆ อย่างอ่อนโยนด้วยยิ้มบาง ๆให้กับใบหน้าหวานของเธอ" ขอโทษ " เทวินเอ่ยขอโทษคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาเขาจ้องใบหน้าหวานของเธอด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันทั้งกลัวและกังวลในเวลาเดียวกันกลัวว่าเธอจะหายไป" ยกโทษให้พ่อด้วยนะครับ " จากนั้นเทวินจึงก้มจูบลูกน้อยในท้องของมิลิน ก่อนจะเอ่ยขอโทษอีกครั้งด้วยแววตาแดงก่ำราวกับจะร้องไห้ออกมา แต่ต้องห้ามน้ำตาตัวเองไว้ไม่ให้ไหล ถึงตัวเขาจะเข้มแข็งหรือเด็ดเดี่ยวแค่ไหน แต่มันก็มีมุมที่อ่อนแอซ่อนอยู่ คำพูดและการกระทำของเขาตอนนี้ มิลินรับรู้ได้หมดเพราะเธอเองแค่แกล้งหลับเท่านั้นเช้าวันต่อมา---แสงแดดยามเช้าสอดส่อนผ่านผ้าม่านเข้ามาตกกระทบกับใบหน้าหล่อเหลาของเทวินให้ตื่นจากการหลับไหล เทวินขยับตัวเล็กน้อยพร้อมกับ ควานหาคนข้าง ๆ ที่เขานอนกอดมาทั้งคืนแต่ต้องพบกับความว่างเปล่า เทวินปรือตาขึ้นมาด้วยท่าทางงัวเงียก่อนจะหันมองนาฬิกาแขวน ขณะนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าเขาลูบหน้าตัวเองเบา ๆ แล้วก้าวขาเดินลงจากเตียงใหญ่ ไปทำธุระส่