บทที่ 64 น้องลืมของฝากจึงกลับไปเอา

มืออุ่นใหญ่กุมมือภรรยาที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงหลังจากที่หมอบอกว่าเหนือฟ้าแท้งทารกวัยสองเดือนเศษ ซึ่งเป็นผลมาจากการที่โครโมโซมของทารกผิดปกติ กลไกของร่างกายจึงทำการขับออกมาโดยธรรมชาติ ไม่ใช่เพราะเธอดูแลตัวเองไม่ดีอย่างที่พูดพึมพำตลอดครึ่งชั่วโมงแรกตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาล กว่าจะหลับตาลงเขาต้องใช้เวลาเกลี้ยกล่อมและพูดให้คนรักเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องที่ควบคุมไม่ได้

แต่เหนือฟ้าก็เอาแต่โทษตัวเอง นอนร้องห่มร้องไห้จนดวงตาบวมช้ำ เขาซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวจึงไม่กล้าที่จะแสดงอารมณ์โศกเศร้าให้คนที่เพิ่งสูญเสียลูกไปเห็น เพราะกลัวว่าจะยิ่งเป็นการกระตุ้นให้ภรรยาเสียใจหนักมากขึ้น

"ป้อ ป้อไม่นอนก๊ะ" บะแต๋งที่นอนหลับอยู่บนโซฟาเดินมาจับแขนของภาคี

"นอนก่อนเลยลูก ป้อนอนไม่หลับครับ" อุ้มลูกชายขึ้นมานั่งบนตัก บะแต๋งจึงขยับตัวหันหน้าเข้าหาโอบกอดพ่อไว้เหมือนลูกลิง

"แท๋งคิดว่าน้องต้องกลับมาหาหมู่เหา น้องบอกว่าลืมของฝากของเราสามคน น้องก็เลยกลับไปเอาของ"

ภาคีอมยิ้มลูบเส้นผมนุ่มบนศีรษะเล็ก "ลูกรู้ได้ยังไงครับ"

"แท๋งฝันถึงน้อง" เสียงใสที่กำลังนั่งเล่าบนตักพ่อปลุกให้เหนือฟ้าลืมตาตื่นขึ้น คุณแม่ที่เหนื่อยล้าปรือตามองสอง