บทที่ 45 สภาพป้อแม่ไม่น่าคบ

แสงตะวันสาดส่องแยงตาชายหญิงที่ผ่านสงครามบนเตียงอย่างมาราธอนยาวนานตลอดทั้งคืน ทั้งสองยังคงนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเนื้อตัวของกันและกัน โดยไม่รู้ว่าลูกชายตัวน้อยกำลังยืนโงกเงกโคลงเตียงไปมา ชะเง้อคอมองหาพ่อแม่อยู่นานสองนาน

"หนุนนนน ป้ออออ ป้ออออ หนุนนน" บะแต๋งเริ่มหว้าเหว่เพราะส่งเสียงเรียกพ่อกับแม่ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เด็กชายตัวน้อยทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดหวัง แต่เพราะแพมเพิสเฉอะแฉะไปหมด หนูน้อยเริ่มไม่สบายตัว

บะแต๋งฮึดสู้ลุกขึ้นมาตะเบ็งสุดเสียง "หนุนนนนน ป้อออออ กรี๊ดดดด"

ด้วยอำนาจของเสียงกรี๊ดที่ดังลั่นบ้านทำให้ภาคีกับเหนือฟ้าผุดลุกนั่ง "พี่คีคะ ลูกร้องทำไม ไปดูลูกเร็วค่ะ"

ผัวเมียไร้สติหอบเอาสภาพที่ยังเลอะเลือนวิ่งไปหาลูกชาย "ป้อกับแม่มาแล้วลูก"

หนูน้อยหลุบตามองเท้าไล่ขึ้นมาถึงผมเผ้าชี้ฟูจนแทบจำไม่ได้ว่าคือพ่อกับแม่ของตนเอง แถมพ่อยังไม่ใส่เสื้อมีแต่กางเกงในตัวเดียว ส่วนแม่ก็อยู่ในสภาพกึ่งเปลือยสวมแต่ยกทรงแล้วใส่กางเกงตลาดนัดคลองถมลายสับปะรด

บะแต๋งตรึกตรอง แสดงว่าต้องแอบหนีไปเที่ยวที่ไหนมา แล้วก็ทิ้งลูกไว้ให้อยู่โดดเดี่ยวเดียวดาย

"ม่ายม่ายโค๊ะ แท๋งม่ายโค๊ะป้อกะหนุน"

"ไม่คบป้อกับแม่เห