บทที่ 0008

พอมาถึงที่บ้านฉันก็รีบเข้าห้องนอนร้องไห้ขดตัวอยู่ในผ้าห่ม ที่ผ่านมาพี่เสือแทบไม่เอ่ยถึงจ๋ายเลย แต่วันนี้กลับพูดแบบนั้นออกมา

มันเหมือนสื่อความหมายว่าถึงฉันและจ๋ายจะหน้าเหมือนกันแต่มีคนเดียวที่พี่เสือรู้สึกด้วย ซึ่งมันไม่ใช่ฉัน

เจ็บปวดขนาดนี้แล้วไม่อยากคิดเลยว่าหากเราหมั้นกันต่อไปจะเป็นยังไง… แต่ฉันยังไม่ยอมแพ้หรอก ยังไงก็อยากจะเอาชนะใจพี่เสือให้ได้ เพราะจ๋ายเองก็ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเขาไปมากกว่าพี่ชาย

#วันต่อมา มหาวิทยาลัย

“ใจ๋หนุ่มคณะแพทย์ตามขายขนมจีบแกมาหลายเดือนแล้วนะไม่สนใจหน่อยหรือไง” ยี่หวาเอ่ยถามเพราะเห็นพี่ยูซื้อขนมมาให้

พี่ยูเป็นรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเราบังเอิญเจอกันที่โรงพยาบาล พี่เขาเป็นนักศึกษาแพทย์และก็เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน รู้ว่าเขากำลังตามจีบและฉันก็ปฏิเสธไปแล้วเพราะภายในใจมันไม่เหลือที่ว่างให้ใครเลย

“คบแพทย์ไม่มีเวลาให้หรอก” ไทเกอร์บอก

“เบาบ้างนิสัยหวงเพื่อนน่ะ ทีกับพี่ชายตัวเองไม่เห็นจะหวง” ยี่หวาถาม ไทเกอร์น่ะเป็นแบบนี้แต่ไหนแต่ไร ถ้ามีผู้ชายเข้ามาจีบฉันกับยี่หวา เขาจะคอยกันท่าให้ตลอด

“อันนั้นเพื่อนเราตามจีบเขาหรือเปล่า”

“อะพูดถูก สวย ๆ แบบใจ๋ ใครจะไปคิดว่าตามจีบผู้ชาย”

“แถมเขายังไม่สนใจ” ฉันพูดเสริมเสียงเศร้า ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

“นี่เศร้าจริงเหรอ ถูกพี่เสือดุมาหรือไง”

“ถ้าโดนดุคงจะดีกว่านี้”

“เขาไม่ชอบก็ถอยเหอะใจ๋” โอดินที่นั่งกินขนมไม่พูดไม่จาเอ่ยขึ้น

“ทำเป็นบอกเพื่อน เข้าใจความรักดีแค่ไหนคะคุณโอดิน” ยี่หวาถาม เพราะโอดินไม่เคยมีแฟนเลยไม่แปลกหรอกที่จะถูกแซว

“ก็ไม่ได้คบไปทั่วเหมือนเธอ”

“เอ๊ะ!! เขาเรียกบริหารเสน่ห์เหอะ!! นี่ฉันน่ะยังบริสุทธิ์อยู่นะขอบอก”

“น่าเกลียดนะยี่หวาพูดอะไรออกมา”

“น่าเกลียดตรงไหนก็มันเป็นความจริง”

“เลิกเถียงกัน เห็นไหมว่าใจ๋เศร้าอยู่” ไทเกอร์ช่วยห้ามปรามทั้งสองคน แต่ฉันไม่อะไรหรอกชินแล้ว ยี่หวากับโอดินก็ชอบเถียงกันไปเรื่อยแบบนี้แต่ไหนแต่ไร

ติ๊ง~ ขณะที่กำลังนั่งเหม่อเสียงแชตแจ้งเตือนทำให้ฉันก้มหน้ามองจอโทรศัพท์ ก่อนหัวใจดวงน้อยจะเต้นรัว ๆ เมื่อเห็นว่าชื่อที่ส่งมาคือพี่เสือ

เสือ: เลิกเรียนแล้วมารอที่สวนกุหลาบหลังมอ

ฉันขมวดคิ้วงงกับคำสั่งนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะพิมพ์ถาม

ฉัน: ให้ใจ๋ไปหาที่มหาวิทยาลัยเหรอคะ

เสือ: พ่อให้ไปรับเธอกลับบ้านพร้อมกัน

ถึงว่าเพราะถูกบังคับนี่เอง หากเป็นเมื่อก่อนมันไม่แปลกหรอกที่กลับพร้อมกัน แต่ตอนนี้มันแปลกมาก ๆ

ฉัน: แปลว่าพี่เสือต้องมารับใจ๋หรือเปล่า

เสือ: อย่าเรื่องมาก ฉันไม่ว่าง

ฉัน: ก็ได้ค่ะใจ๋จะไปรอ

ฉันกับพี่เสือไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันจึงต้องนั่งรถไป สวนกุหลาบหลังมอเป็นชื่อเรียกโซนวีไอพีของมหาวิทยาลัย เขตนั้นบุคคลที่ไม่ได้รับอนุญาตห้ามเข้า มันเป็นเขตของแก๊งพี่ฉลามที่เป็นเพื่อนกับพี่เสือ ที่มีอภิสิทธิ์ขนาดนี้ก็เพราะพี่ฉลามเป็นลูกชายเจ้าของมหาวิทยาลัย

หลังเรียนเสร็จ ไทเกอร์อาสามาส่งที่มหาวิทยาลัยของพี่เสือ เพราะไม่อยากให้ฉันเรียกแกรปมันอันตราย พี่เสือไม่เห็นจะคิดแบบนี้บ้างเลย

“รอด้วยกันไหมไทเกอร์”

“นัดเล่นเกมกับไอ้ดิน”

“ได้ถามพี่เสือไหมว่าจะเลิกเรียนกี่โมง”

“ไม่ได้คุย แล้วมานี่ไม่ได้ถามก่อน?”

“ไม่กล้าถามมากหรอก เดี๋ยวหงุดหงิดใส่อีก”

“อะ ๆ เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนก็ได้” ไทเกอร์ใจดีตลอดเลย แต่สำหรับเพื่อนนะถ้าเป็นเรื่องผู้หญิงก็ร้ายไม่แพ้พี่ชายของเขาหรอก

“ไม่เป็นไรนัดกับโอดินไว้ไม่ใช่เหรอ”

“อยู่ได้?”

“อือ”

“อ่า ๆ ตามใจ ไปแล้วนะ”

“ขับรถดี ๆ”

หลังจากที่เพื่อนขับรถออกไปแล้ว ฉันก็เดินเข้ามาในเขตหวงห้าม ภายในมันเป็นทั้งห้องรับรองและมีกิจกรรมให้ทำคลายเครียด ทั้งสนามบาสขนาดเล็ก ตู้คีบตุ๊กตา ทีวีจอใหญ่ไว้สำหรับดูและเล่นเกมส์ ห้องจะแบ่งเป็นโซนส่วนตัวชัดเจน ถ้าเข้ามาแล้วอาจลืมไปเลยว่านี่เป็นมหาวิทยาลัย

“อ้าวใจ๋มาได้ไง” มาถึงก็เห็นพี่โซ่นั่งเล่นเกมอยู่คนเดียว

“พี่เสือบอกให้มารอค่ะ เอ่อ พี่เสือยังเรียนไม่เสร็จเหรอคะ” แปลกใจนิดหน่อยเพราะพี่โซ่ก็เรียนพร้อมกับพี่เสือแต่ทำไม่เขาอยู่นี่แค่คนเดียว

“มันยังเรียนอยู่ แต่พี่ขี้เกียจเอง”

“อ๋อ”

“เล่นเกมไหม?”

“ใจ๋เล่นไม่เป็นหรอกค่ะ”

“เดี๋ยวพี่สอนให้เอาไหม”

ฉันพยักหน้าตอบอย่างไม่คิดอะไรมากเพราะถ้าอยู่เฉย ๆ คงคิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยคิดว่ามีอะไรทำก็ดีเหมือนกัน

พี่โซ่ยื่นจอยเกมมาให้จากนั้นก็สอนฉันเล่น บอกตามตรงว่ามันไม่ค่อยเข้าใจเลยเพราะไม่ชอบทางนี้แต่พี่โซ่ก็มีความพยายามที่จะสอนมาก ๆ ในตอนนี้พี่โซ่กำลังนั่งซ้อนหลังของฉันอยู่จากนั้นก็เอามือมาช่วยจับจอยเกมแล้วแนะนำ

“กดตัวนี้นะ”

“แล้วก็กดตรงนี้ด้วย”

“แบบนี้ เห็นไหมง่าย ๆ”

ขณะกำลังมีสมาธิอยู่กับการฟังพี่โซ่อธิบาย จู่ ๆ หัวใจดวงน้อยก็กระตุกวูบเมื่อพี่เสือมาหยุดยืนตรงหน้า แล้วก้มมองฉันด้วยสายตาที่เย็นชาอย่างเคย

“มึงทำอะไร?” พี่เสือมองผ่านฉันแล้วถามเพื่อนของตัวเอง

“สอนน้องเล่นเกม”

“นั่นท่าสอนเล่นเกมมึง?”

พอมีสติฉันก็รีบขยับตัวออกห่างจากพี่โซ่ ไม่รู้ตัวเลยว่าใกล้กันขนาดนี้

“มึงคิดอะไร?”

พี่เสือไม่ได้ตอบคำถามจากเพื่อนแต่ก้มมามองฉันด้วยแววตาที่ตำหนิ

“ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อย อย่าลืมว่าตัวเองมีแฝด ใครมาเห็นแล้วเข้าใจผิดเธอไม่ได้เสียหายคนเดียว”

“ใจ๋ไม่เคยลืมว่าตัวเองมีแฝด อีกอย่างมันไม่ได้เสียหายอะไรเลย พี่โซ่แค่สอนเล่นเกมเอง”

“สอนแต่ปากก็ได้มั้ง จำเป็นต้องใกล้ขนาดนั้น?”

“ไม่มีใครเข้ามาที่นี่ได้อยู่แล้วนี่คะ” ฉันกำมือแน่นพร้อมพูดต่อ “พี่เสือไม่ต้องกลัวหรอก ใจ๋ไม่เคยทำให้จ๋ายเดือดร้อนอยู่แล้ว”

“หึ!!”

“อีกอย่างใจ๋กับจ๋ายเป็นแฝดกันก็จริงแต่เราไม่ใช่คนเดียวกัน แยกให้ออกสิคะ”

“ถ้าแยกไม่ออกฉันคงรู้สึกกับเธอไปนานแล้ว”

ฉันกำมือแน่น คำพูดแต่ละคำที่พี่เสือพ่นออกมามันทำให้ฉันทั้งเจ็บและจุกได้เสมอ

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าลืมแล้วกันว่าคนที่พี่เสือต้องหมั้นด้วยคือใจ๋”