บทที่ 0010

คุณแม่ของพี่เสือดูเหมือนจะไม่พอใจคำพูดของลูกชายมาก ๆ ท่านรีบเอ่ยขัดขึ้นทันที

“จะให้จ๋ายหมั้นแทนน้องได้ยังไงเสือ”

“หน้าเหมือนกันคงไม่มีใครรู้หรอกครับ”

“แล้วเสือคิดว่าทางฝั่งน้องจะยอมหรือไง”

พี่เสือไหวไหล่ เขาไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดของตัวเองมากนัก แต่มันสร้างความเจ็บปวดให้คนที่ได้ฟังจริง ๆ

“อย่าดึงจ๋ายมาเกี่ยว เพราะยังไงคนที่จะได้หมั้นและแต่งงานกับเสือก็มีแค่น้องใจ๋เท่านั้น”

ฉันลุกขึ้นยืนก่อนจะรีบบอกคุณป้า “ใจ๋ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“อย่าถือสาคำพูดพี่เลยนะลูก”

ฉันเงียบก่อนจะเดินออกจากห้องอาหาร ไม่มีแม้แต่คำคัดค้านจากพี่เสือ เขาคงพอใจมากที่ทำให้ฉันเสียความรู้สึกขนาดนี้ได้

“ใจ๋”

ไม่รู้ว่าไทเกอร์เดินตามมาด้วยพอได้ยินเสียงทุ้มของเพื่อนเอ่ยเรียกฉันก็หยุดชะงัก ก่อนจะหันกลับมามอง

“ไหวแน่เหรอ?”

“อึก~”

หยดน้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อได้ยินประโยคคำถามนั้น ฉันพุ่งตัวมากอดเพื่อนสนิทแน่นและร้องไห้โฮออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้

“เจ็บจัง อึก~”

“ถ้าไม่ไหวก็ร้องไห้ออกมาให้หมด” ไทเกอร์บอกแล้วกอดตอบ จำแทบไม่ได้แล้วว่าครั้งสุดท้ายที่ถูกเพื่อนคนนี้ปลอบนั้นเมื่อไร

เพราะที่ผ่านมาจะเป็นพี่เสือที่ทำหน้าที่นี้ แต่ทว่าครั้งนี้คนที่ทำให้ฉันร้องไห้คือคนเดียวกับที่เคยปลอบฉันในวันนั้น

“อยากไปไหนบอกมาสิ”

“อึก~ ไปได้เหรอ นายจะไปด้วยใช่ไหม”

“เธอเศร้าขนาดนี้ถ้าให้อยู่บ้านคงฟุ้งซ่าน ยอมตามใจก็ได้ อยากไปไหน”

“ไปดื่มได้ไหม”

“ได้”

“ชวนยี่หวากับโอดินไปด้วยได้ไหม”

“ยี่หวาน่าจะไปแน่ ๆ แต่โอดินลองชวนมันดู”

@คลับ

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าครั้งนี้โอดินยอมมาด้วย เพียงแค่บอกว่าฉันกำลังเศร้าก็ตอบตกลงทันที และพอมาถึงยี่หวาก็บ่นเพื่อนด้วยถ้อยคำตัดพ้อต่าง ๆ นานา

“ดูไว้นะคนเรา ชวนกี่ครั้งไม่เคยจะมาพอใจ๋เอ่ยปากครั้งเดียวมันรีบตอบตกลง”

“หุบปากหน่อยยี่หวา บ่นอะไรนัก” โอดินบอกด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“มันน้อยใจ!! ง้อเพื่อนหน่อยสิ”

“จำเป็น?” ว่ากันว่าโอดินเป็นผู้ชายที่ซึนที่สุดในกลุ่มนั้นไม่เกินจริง ต่างจากไทเกอร์ที่ตอนนี้สายตากำลังแพรวพราวมองผู้หญิงโต๊ะข้าง ๆ

“ยี่หวาอย่าโกรธโอดินสิ ที่ยอมมาด้วยเพราะฉันเศร้าไง”

“คราวหน้าฉันจะบอกว่าเศร้าบ้าง ดูสิจะยอมมาด้วยกันไหม”

“เศร้าแบบการแสดง ใครจะไปเชื่อ” ถึงภายนอกจะดูนิ่งครึมแต่เชื่อเถอะว่าโอดินน่ะเป็นผู้ชายที่ปากร้ายที่สุดในกลุ่ม

“มาได้ไงวะ จังหวะนรกฉิบ!!” เสียงไทเกอร์สบถทำให้ฉันหันมองตามสายตา ก่อนจะเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยเดินผ่านหน้าไปหัวใจดวงน้อยแทบหยุดเต้น ไทเกอร์หันมาถามทันที “เห็นใช่ไหม”

“พี่เสือมากับผู้หญิงน่ะเหรอ”

“แปลว่าเห็น”

“ใกล้ขนาดนั้นไม่เห็นคงแปลก”

“กลับไหม หรืออยากย้ายไปคลับอื่น”

“พี่เสือชอบแบบนั้นเหรอ” ฉันมองตามผู้หญิงที่มากับพี่เสือ ถ้าเรื่องหน้าตามั่นใจว่าฉันก็ไม่น้อยหน้า หุ่นก็สู้ได้ ถ้าชอบแบบนั้นทำไมไม่ชอบฉันล่ะ

“อย่าเอาตัวเองไปเปรียบเทียบ” ไทเกอร์บอกเสียงแข็ง

“ขอเหล้าเข้ม ๆ ได้ไหม”

“จะเมาเอานะใจ๋” ยี่หวาเตือนด้วยแววตาที่เป็นห่วง ถึงเธอจะเป็นสายดื่มแต่เวลามาเที่ยวด้วยกันยี่หวาจะไม่กล้าเมามากเพราะต้องดูแลฉัน ถึงแม้จะบอกไปแล้วว่าดูแลตัวเองได้ก็ตาม

“มีไทเกอร์ ยี่หวา โอดินอยู่ด้วย ถ้าเมาก็ไม่กลัวหรอก”

“จ้า!! เก่งมาก” ยี่หวาตอบกลับและชงเหล้าให้ตามที่ขอ

ปกติเวลามาดื่มฉันไม่กินเยอะเพราะไม่ชอบที่ตัวเองเมา แต่วันนี้มันรู้สึกอยากเมาให้ไม่มีสติเลย

ผ่านไปชั่วโมงกว่าแน่นอนว่าดื่มเยอะขนาดนี้ต้องเมา แต่เมาขนาดนี้ก็ยังลบความรู้สึกแย่ ๆ ออกไปไม่ได้ กลับกันมันยิ่งเศร้ามากกว่าเดิม อาจเพราะสายตาของฉันมันเอาแต่จ้องมองพี่เสือตลอดเวลา

เห็นเขาโอบผู้หญิงคนนั้น เห็นเขาใกล้ชิดกับเธอ เห็นทุกการกระทำมันทำให้ฉันที่ไม่เคยได้รับสัมผัสแบบนั้นรู้สึกอิจฉา

“ใจ๋ยืนจะไม่อยู่แล้วนะ ยกไม่พักเลย”

“เดี๋ยวมานะ” ฉันบอกเพื่อนก่อนจะวางแก้วเหล้าในมือ ยังไม่ทันจะเดินไปไหนก็ถูกโอดินรั้งแขนไว้ เพราะตอนนี้ยี่หวากับไทเกอร์ไม่อยู่โต๊ะ สองคนนั้นฝากโอดินช่วยดูฉัน

“จะไปไหน”

“เจอคนรู้จัก”

“ใคร?”

“โอดินอย่าถามเยอะได้ไหมเนี่ย”

“เมาอะใจ๋ แบบนี้จะกล้าปล่อยให้ไปคนเดียวได้ไง”

“โต๊ะอยู่แค่ตรงนั้นเอง โอดินมองเห็นใจ๋อยู่แล้ว”

“โอเค จะคอยมองไว้ถ้าท่าไม่ดีรีบกลับมาโต๊ะนะ”

“โอเค” ฉันยกมือขึ้นทำท่าโอเคให้กับเพื่อน ก่อนจะเดินเซเล็กน้อยแต่ประคองตัวเองไปยังโต๊ะของพี่เสือได้

พอพี่เสือเห็นฉันเขาก็จ้องด้วยสายตาที่บ่งบอกให้รู้สึกว่าน่ารำคาญ ก่อนจะลุกขึ้นยืนโดยมีผู้หญิงที่ควงมาด้วยยืนข้างกาย

“ใครเหรอคะ” ผู้หญิงคนนั้นถามพี่เสือ เขาปรายตามองฉันก่อนจะเมินหน้าแล้วตอบ “น้องสาว”

“น้องสาวที่ไหน เรากำลังจะหมั้นกัน”

“ใจ๋!!!” เพราะไม่พอใจที่ฉันพูดพี่เสือจึงตวาดเสียงดัง จากนั้นเขาก็พูดต่อ “กลับโต๊ะไปซะ ไทเกอร์มันไปไหนถึงปล่อยให้เธอมายุ่งกับฉันได้”

“คนใจร้าย!!”

“กลับไปใจ๋ เพื่อนเธอมองอยู่”

“พี่เสือจะไปไหน” ฉันถามพร้อมรั้งแขนไว้ รู้ตัวว่าตอนนี้ฉันมันงี่เง่าน่ารำคาญ แต่ห้ามตัวเองไม่ได้เลย มันอยากรั้งเขาเอาไว้ อยากเรียกร้องความสนใจ อยากได้พี่เสือที่ใจดีคนเดิมกลับมา

“กลับ!!” เสียงทุ้มเอ่ยตอบคำถามปนรำคาญ

“จะกลับไปกับเธอเหรอคะ”

“ใช่ มีปัญหาอะไร?”

“ไปกับใจ๋ได้ไหมคะ”

“…”

“พี่เสือพาใจ๋กลับคอนโดแทนผู้หญิงคนนั้นได้ไหม”

ฉันไม่อยากให้เขาไปกับใคร ไม่อยากเจ็บปวด ไม่อยากให้พี่เสือทำแบบนี้ จึงเสนอตัวเองและรู้ดีว่าหากอีกฝ่ายตอบตกลงมันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคนคนนั้นเป็นพี่เสืออะไรฉันก็ยอม

มันช่างเป็นความรักที่ดูโง่สิ้นดีใช่ไหม ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบพี่เสือได้มากขนาดนี้ ทั้งที่เขาใจร้ายมาก ๆ แต่ความรู้สึกมันไม่ได้ลดลงเลย

“อยากไปกับฉัน?”

“เลือกใจ๋หรือผู้หญิงคนนั้นคะ”

พอฉันถามแบบนี้ผู้หญิงที่ยืนข้างพี่เสือก็แสดงสีหน้าไม่พอใจออกมา ก่อนจะใช้มือคล้องแขนพี่เสือแน่นราวกับหวงแหน เห็นแบบนั้นยิ่งรู้สึกไม่พอใจ

“ตอบใจ๋มาสิ”

“อยากไปกับฉันมาก?” ไม่พูดเปล่ายังคว้ามือมากระชากแขนฉันอย่างแรง

“โอ้ย จะ... ใจ๋เจ็บ”

“อยากไปกับฉันนักไม่ใช่รึไง”

“จะ… ใจ๋…”

“อย่ามาขอร้องทีหลังก็แล้วกัน!!”