บทที่ 0004

ไทเกอร์พาฉันกลับมาที่บ้านถึงแม้จะไม่เต็มใจก็ตาม แต่สีหน้าของพี่เสือในตอนนี้มันบ่งบอกว่าหากยังดื้อดึงขืนอยู่ต่อได้มีเรื่องแน่ๆ

“รอให้เฮียใจเย็นกว่านี้ก่อน อย่าเพิ่งไปวุ่นวาย” ครั้งนี้ไทเกอร์ออกคำสั่ง

“อือ จะพยายาม”

“อย่าทำให้มันแย่ไปกว่านี้นะใจ๋ ถือว่าขอ” ฉันพยักหน้าตอบ รู้ว่าไทเกอร์ก็พยายามจะช่วยเต็มที่แล้ว

ตอนนี้ภายในใจมันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าฉันยินดีในสิ่งที่ตัวเองเลือก มันเป็น ความโลภของฉันเองที่อยากจะรั้งพี่เสือเอาไว้ด้วยวิธีนี้ ถึงเขาจะไม่เต็มใจก็ตาม

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นเบอร์ของจ๋าย ฉันมองหน้าจอครู่หนึ่งก่อนจะกดรับ

“ว่าไงจ๋าย”

( ไม่เห็นโทรมาหากันบ้างเลยนะช่วงนี้ ใจ๋เรียนหนักหรอ )

“อื้อ”

( มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่า )

“เปล่า”

( เราเป็นแฝดกันนะใจ๋ อย่าโกหกจ๋ายสิ )

ต่อให้พี่เสือชอบจ๋ายฉันก็คงโกรธน้องสาวฝาแฝดของตัวเองไม่ลงหรอก เพราะจ๋ายเป็นคนที่น่ารักและเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉันมากที่สุด ตั้งแต่เด็กจนโตเราไม่เคยทะเลาะกันด้วยซ้ำและไม่เคยแยกกันจนดระทั่งจ๋ายตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศ

“แม่ไม่ได้บอกอะไรใช่ไหม”

( มีอะไรหรือเปล่า จ๋ายยังไม่ได้คุยกับแม่เลย )

“วันนั้นไปกินข้าวที่บ้านของพี่เสือ จู่ๆ คุณลุกก็ถามว่าใจ๋มีแฟนหรือยัง พอตอบว่ายังก็ให้เลือกว่าระหว่างพี่เสือกับไทเกอร์ใจ๋อยากจะหมั้นกับใคร” ฉันเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ให้จ๋ายฟัง ก่อนจะเว้นช่วงถอนหายใจออกมาหนักๆ แล้วพูดต่อ “ใจ๋เลือกพี่เสือ”

( พี่เสือว่ายังไงหรอ คงไม่โกรธใจ๋ใช่ไหม )

“ตอนนี้แม้แต่หน้าพี่เสือก็ยังไม่อยากมองเลย ใจ๋เป็นคนอื่นในสายตาเขาไปแล้ว”

( โอเคไหมใจ๋ ร้องไห้หรือเปล่า )

“ร้องไห้ทุกวัน ไม่มีวันไหนไม่ร้อง ใจ๋ผิดมากเลยใช่ไหมจ๋าย รู้ใช่ไหมว่าใจ๋ชอบพี่เสือมากๆ”

( อื้อรู้สิ ใจ๋บอกจ๋ายตลอด ชมพี่เสือให้ฟังก็บ่อย )

“ใจ๋เสียใจ แต่ถ้าต้องเลือกอีกคำตอบของใจ๋ก็ยังเป็นพี่เสือ”

( น่ารักแบบใจ๋สักวันพี่เสือต้องใจอ่อนแน่ๆ เลย )

“แม่ก็พูดแบบนี้ แต่ไม่ใช่หรอก ใจ๋จีบพี่เสือมาตั้งนานไม่เห็นจะใจอ่อนเลย ตอนนี้เกลียดหน้าใจ๋ไปแล้วด้วย”

( ไม่เอาคุยกับจ๋ายอย่าเศร้าสิ เสียใจนะที่ไปกอดปลอบใจ๋ไม่ได้ )

“น่ารักกับใจ๋อีกแล้วนะ อยากกอดจ๋ายจัง”

พอได้คุยกับจ๋ายก็ทำให้สบายได้เยอะขึ้น มันเหมือนเราคือความสบายใจของกันและกัน

#ตกดึก

ขณะที่ฉันกำลังจะเข้านอน เช็คโทรศัพท์เพื่อดูว่าพี่เสือได้ตอบข้อความมาหรือเปล่า พอไม่มีก็กลับมาโหมดเศร้าอีกครั้ง ก่อนจะเห็นข้อความของยี่หวาส่งมา ยี่หวา เป็นเพื่อนของฉัน ในกลุ่มจะมี ฉัน ไทเกอร์ โอดินและยี่หวา เราเรียนด้วยกันตั้งแต่สมัยมอต้นนู้นแล้วจึงสนิทกันมากๆ

ยี่หวา: พี่เสืออยู่คลับ ตอนนี้มีชะนีมาเกาะแกะด้วย

นี่คืิสายรายงานของกลุ่ม เพราะยี่ชอบไปเที่ยวบ่อยๆ เวลาเห็นพี่เสือก็จะแชตมาบอกตลอด

เห็นว่ากลับมาที่บ้านแท้ๆ ทำไมถึงไปโผล่ที่คลับได้นะ

ฉัน: อื้อ

ยี่หวา: ไม่ตามมาหรอ?

ฉัน: พี่เสือโกรธอยู่

ยี่หวา: แกเนี่ยนะถูกพี่เสือโกรธ

ไม่แปลกหรอกที่ยี่หวาจะแปลกใจเพราะพี่เสือไม่เคยโกรธอะไรฉันแบบจริงๆ จังๆ สักครั้ง แต่ครั้งนี้สิมันเกินกว่าคำว่าโกรธไปไกลแล้ว

ฉัน: ดูให้หน่อยว่าพี่เสือสนใจผู้หญิงคนไหนหรือเปล่า

ยี่หวา: มาดูด้วยตัวเองค่ะไม่รับฝาก

ฉันเม้มปากแน่นเพิ่งโดนดุไปนี่เองถ้าโผล่ไปเจอตอนนี้จะมีเรื่องไหมนะ หรือตอนพี่เสือเมาจะคุยง่ายขึ้น

คิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นแต่งตัวเพื่อจะออกไปข้างนอก อย่างที่บอกว่าพ่อกับแม่ไม่ว่าเรื่องเที่ยวขอแค่อย่าทำให้ตัวเองเสียหายห้ามมีเรื่อง ถึงพ่อจะเป็นคนเข้มงวดแต่ก็ไม่เคยห้ามเรื่องไปเที่ยวกลางคืนสักครั้ง

#คลับ

เวลาตีหนึ่งฉันมาถึงที่คลับโดยขับรถมาเอง ยี่หวาเดินออกมารับที่หน้าประตูแล้วพาไปที่โต๊ะ วันนี้คนค่อนข้างแน่นจนรู้สึกอึด

โต๊ะของพี่เสืออยู่ในระยะที่สายตามองเห็น ภายในโต๊ะจะมี พี่เสือ พี่โซ่พี่เซนและพี่ปืน พวกเขาเป็นกลุ่มชายล้วนที่จัดว่าหน้าดาดีระดับฮ๊อตเลยแหละ ถ้าผู้ชายกลุ่มนี้รวมตัวกันใครเดินผ่านเป็นต้องมอง เพราะหน้าตาดีขนาดนี้ไงฉันถึงได้หวง….แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมาแอบดู

ยี่หวามาดื่มกับเพื่อนอีกกลุ่มแต่พอฉันมาเธอก็ย้ายมาเปิดโต๊ะใหม่เพราะไม่อยากให้ฉันนั่งคนเดียว

“นึกว่ามากับโอดินซะอีก”

“โอ้ยย แกคิดว่าจะชวนมาได้หรอป่านนี้สวดมนต์นอนไปแล้วมั้ง” ที่ยี่หวาบอกแบบนี้ก็เพราะดินเป็นคนชอบเข้าวัดทำบุญ พูดง่ายๆ คือนิสัยเหมือนพระ

กลุ่มเรามีสี่คนบุคลิกดูไม่น่าเข้ากันได้เลยโดยเฉพาะโอดิน แต่เราก็สนิทกันสุดๆ

“ดื่มไหม”

“ขับรถมาน่ะสิ”

“นี่แกก็แกล้งเมาให้พี่เสือไปส่งไง”

“สถานการณ์ตอนนี้ฉันคิดว่าไม่ควรทำแบบนั้นนะ”

“แต่มาทั้งทีฉันอยากให้แกดื่มด้วย เอางี้เดี๋ยวไปนอนบ้านฉันไหม ทิ้งรถไว้นี่พรุ่งนี้ค่อยมาเอา”

“จะให้ดื่มด้วยให้ได้เลยหรอ”

“ฉันดื่มคนเดียวก็แปลกๆ ไหมล่ะ”

ฉันพยักหน้ารับคำจากยี่หวา ก่อนจะสอดส่องสายตามองไปยังกลุ่มพี่เสือ ผู้หญิงที่นั่งโต๊ะข้างๆ เอาแต่มองพวกเขา แค่เห็นก็รู้ว่าเธอเหล่านั้นกำลังอ่อยทางสายตา ถึงจะไม่ชอบแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ขณะกำลังดื่มฉันเห็นพี่เสือเดินแยกตัวออกไปจากกลุ่มเพื่อนจึงรีบหันมาบอกยี่หวาว่าจะไปเข้าห้องน้ำแล้วรีบเดินตาม

“อ่ะ!!” เพราะมัวแต่มองแผ่นหลังของพี้เสือเพราะกลัวจะเดินตามไม่ทันบวกกับคนที่คลับแน่นมากๆ ไม่รู้ว่าจู่ๆ ใครมารั้งแขนไว้

“คนสวยมาดื่มกับพี่สักแก้วก่อนได้ไหม” ตัวของฉันถูกดึงให้มาอยู่ที่โต๊ะของกลุ่มผู้ชายที่ไม่รู้จัก

“มะ ไม่ดีกว่าค่ะ ขอตัวนะคะ” ถึงแม้จะปฏิเสธแล้วแต่เจ้าของฝ่ามือใหญ่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะปล่อย

“คนสวยอย่าเล่นตัวให้มากสิครับ นี่แก้วรีบดื่มเร็ว” ฉันรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้เริ่มไม่ปลอดภัย

ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อก็รู้สึกถึงแรงกระชากจากแขนอีกข้าง ตัวฉันเซไปตามแรงดึงจนหลุดออกมาจากกลุ่มพวกผู้ชายไม่คุ้นหน้า

เมื่อหันกลับมามองว่าใครเป็นคนมาช่วยหัวใจดวงน้อยก็เต้นรัวจนแทบจะออกจากอก เพราะไม่คิดว่าจะเป็น…พี่เสือ

“คือ….ใจ๋….” พี่เสือไม่รอให้ฉันพูดอะไร เขาตวาดกลับมา ถึงแม้เสียงเพลงจะดังแค่ไหนแต่เสียงตวาดของพี่เสือนั้นดังกว่าหลายเท่าจนคนที่ยืนดื่มอยู่บริเวณนั้นหันมามองเราสองคน “ถ้าดูแลตัวเองไม่ได้ก็อย่าออกมาเที่ยวให้เป็นภาระคนอื่น”

สายตาคมจ้องหน้าฉันเขม็งก่อนจะลากตัวออกมาจากคลับ

“พะ พี่เสือช้าหน่อยได้ไหม ใจ๋ ตะ ตามไม่ทัน” เพราะอีกคนเดินเร็วกว่าทำให้ฉันที่ถูกลากตามไม่ทันและจะล้มอยู่หลายครั้ง

ทว่าพูดไปก็ไร้การตอบกลับจากคนตัวสูง พี่เสือพาฉันออกมาด้านนอก และพาไปยังลานจอดรถ เสียงเพลงที่เคยดังกระหึ่มเมื่อครู่ตอนนี้มีเพียงความเงียบ

“ฉันรู้ว่าเธอมาที่นี่ทำไม กลับไปซะ”

“จะ ใจ๋อยากคุย พี่เสือกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมคะ”

“ถ้าอยากให้เป็นเหมือนเดิมก็ไปยกเลิกงานหมั้น” พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกแล้ว

“พะ พี่เสือก็รู้ใจ๋ทำไม่ได้”

“เออรู้!! นี่ไงผลจากสิ่งที่เธอเลือก”

“คะ คุยกันอีกครั้งได้ไหมคะ ยะ อย่าหงุดหงิดใส่ได้ไหม จะ ใจ๋กลัว”

ฉันก้มหน้าบอกตัวสั่น มันกลัวจริงๆ แต่ก็อยากคุย ไม่รู้ว่าต้องคุยยังไงรู้แค่ว่าไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้ การเป็นคนอื่นในสายตาของคนที่ตัวเองชอบมันเจ็บนะ

“เอาสิถ้าอยากคุย….ก็ขึ้นห้องกับฉัน” คนตัวสูงก้มหน้าลงมาใกล้ๆ กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งออกมาผ่านลมหายใจร้อนผ่าว

“……….” ฉันทำได้เพียงนิ่งเงียบหัวใจเต้นรัวๆ

“กล้ารึเปล่า?”

“มะ หมายถึงห้องที่คอนโดพี่เสือหรอคะ”

“อืม”

“ถ้าใจ๋ขึ้นไปด้วย….พี่เสือจะยอมคุยใช่ไหม”