พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นว่าสถานการณ์เริ่มอึดอัด จึงได้พูดเรื่องจริงจัง “ที่หม่อมฉันมาวันนี้ เพราะมีเรื่องหนึ่งจะหารือกับฝ่าบาทเพคะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่ไม่ได้เอ่ยอะไร แต่มองหน้านางแทน“บัดนี้ซิงเสวี่ยก็ถึงวัยอันควรแล้ว น่าจะมีคู่ครองได้แล้วเพคะ ฝ่าบาทได้ทรงหมายตาตระกูลไหนไว้บ้างหรือยังเพคะ” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยถามหยั่งเชิง“ข้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท หลายวันก่อนเกือบส่งนางไปแต่งงานที่ต่างเผ่าซะแล้ว” ฮ่องเต้ต้าฉู่เอ่ยถึงเรื่องในงานเลี้ยงขึ้นมา คล้ายกับไม่สู้พอใจนัก “แต่ยังไม่เห็นใครที่คู่ควร ชิงเหยียนเจ้าพอมีผู้ใดหมายตาหรือไม่?”“หม่อมฉันก็ยังไม่มีเหมือนกัน จึงมาคิดอีกที บัดนี้ดอกไม้ในอุทยานหลวงกำลังเบ่งบาน ถ้าไงลองจัดงานสังสรรค์ แล้วเชิญบรรดาคุณหนูคุณชายจากตระกูลต่าง ๆ มาเข้าวัง จะได้ดูตัวกันดีไหมเพคะ”“ก็ดี” ฮ่องเต้ต้าฉู่พยักหน้า “มีเจ้าคอยจัดการเรื่องของซิงเสวี่ย ข้าจะได้เบาใจขึ้น”“เพียงแต่อีกไม่กี่วันก็จะมีงานเลี้ยงวันคล้ายวันประสูติของไทเฮา ก็ต้องลำบากเจ้าอีก”“ยังมีพี่หญิงหลานเฟยคอยช่วย รวมถึงนางกำนัลหลายคนคอยรับใช้ หม่อมฉันย่อมทำงานง่ายขึ้นเพคะ” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเห็นฮ่องเต้ทรงรับปากแล้
เมื่อเห็นนางหลินดูร้อนรน นางจึงหันหน้าไปทางเหออวิ๋นเหยา “แน่นอนว่าเชิญคุณหนูรองด้วยเจ้าค่ะ”“เพียงแต่เหอฮูหยินคงไม่ต้องตามไปด้วย เพราะงานเลี้ยงของพระสนมจะเชิญเฉพาะเหล่าคุณชายและคุณหนูผู้มีมีชาติตระกูลเท่านั้น ฮูหยินทั้งหลายพักผ่อนสักวันหนึ่งก็คงไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ”นางหลินรีบพยักหน้าตอบรับ “แน่นอนอยู่แล้ว”พร้อมนึกถึงคราวก่อนจิ่นซินปฏิเสธการรับเงินจากนาง จึงไม่กล้าเอ่ยถึงอีก ได้แต่ส่งนางออกไปอย่างนอบน้อม แล้วค่อยกลับมาช่วยเหออวิ๋นเหยาเตรียมการ ส่วนทางเหออวี่เหยานั้น ทุกวันนี้นางเป็นหลานรักของฮูหยินเฒ่า มีคนคอยห่วงใยอยู่แล้ว จึงไม่ต้องให้นางไปเหลียวแลอีกเพียงแต่เมื่อมีความคิดเช่นนี้ นางจึงมองข้ามเหออวี่เหยาไปภายหลังก็เลยถูกฮูหยินเฒ่าตำหนิอีกหลายวันต่อมา จู่ๆตำหนักเหยียนเหอก็ส่งข่าวมาว่าพระสนมหลานเฟยล้มป่วยลงพระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงไม่มีแก่ใจสนใจเรื่องอื่นอีก รีบตรงไปตำหนักเหยียนเหอทันที แต่หลังจากเดินไปครู่ใหญ่ จึงพบว่าจิ่นซินได้อุ้มหวานหว่านตามออกมาด้วย“เจ้าพาหวานหว่านมาทำไม?” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยถามด้วยความสงสัย เดิมคิดว่าพระสนมหลานเฟยล้มป่วย ก็ไม่ควรพาหวานหว่านไปด้วย เพราะร่
หลังจากพระสนมหลานเฟยล้มป่วยลง พระสนมหนิงเฟยก็มาดูแลทุกวัน แต่อาการก็ไม่ทุเลาขึ้นเลยพระสนมเฉินกุ้ยเฟยรู้สึกเป็นห่วงยิ่งนัก ย่อมต้องไปเยี่ยมที่ตำหนักเหยียนเหอทุกวันอยู่แล้วและวันนี้แม้แต่ฮ่องเต้ต้าฉู่ก็เสด็จมาด้วย เมื่อเห็นทุกคนอยู่พร้อมหน้า ก็หันไปมองพระสนมเฉินกุ้ยเฟย พร้อมรับสั่งถาม “หลานเฟยเป็นอย่างไรบ้าง?”พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้แต่ส่ายหน้า “ยังคงเหมือนเดิมเพคะ”เมื่อเห็นฮ่องเต้มา พระสนมหลานเฟยก็สั่งให้สาวใช้ข้างกายพยุงให้ตนลุกขึ้น และพิงที่พนักเตียง เม้มริมฝีปากที่แทบไม่มีสีเลือด พร้อมกล่าวอย่างอ่อนแรง “ฝ่าบาทมาแล้วหรือเพคะ”ฮ่องเต้ต้าฉู่รีบเดินไปนั่งข้าง ๆ นาง พร้อมจับมือนางไว้ “เจ้าจะลุกขึ้นทำไมกัน”พระสนมหลานเฟยส่ายหน้า สภาพอ่อนแรงเห็นแล้วน่าสงสารเป็นอย่างมาก นางเอ่ยตอบกลับไปว่า “หม่อมฉันป่วยมาหลายวันแล้ว แต่มีเรื่องหนึ่งที่อยากทูลฝ่าบาทมาตลอดเพคะ”“พี่หญิงป่วยถึงเพียงนี้แล้ว มีอะไรรอให้หายก่อนแล้วค่อยว่าเถอะเพคะ” พระสนมหนิงเฟยเป็นห่วงแทนนาง จึงรีบเอ่ยปากห้ามปรามพระสนมหลานเฟยได้แต่หัวเราะเบา ๆ “พูดนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก”จากนั้นค่อยหันไปมองฮ่องเต้ต้าฉู่ “หลายวันก่อนน้องหญ
วันหนึ่งเมื่อกลับถึงตำหนัก พระสนมเฉินกุ้ยเฟยจึงได้พูดคุยกับจิ่นซินและจิ่นอวี้ “ข้าดูการทำงานของหนิงเฟยแล้ว เป็นคนละเอียดรอบคอบ แสดงว่าตอนอยู่บ้านเดิม แม่ของนางคงจะอบรมมาไม่น้อย”“พระสนมจะได้สบายขึ้นนะเจ้าคะ” จิ่นอวี้ช่วยล้างมือให้พลาง พร้อมกล่าวสัพยอก“ข้าดูแล้ว แม้ว่าหนิงเฟยจะเข้าวังมาช้า แต่มีคุณสมบัติพอจะเป็นฮองเฮาได้ดี” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกล่าวอย่างชื่นชมจิ่นซินจิ่นอวี้ฟังแล้วไม่ได้เอ่ยปากตอบ เพราะพวกนางต่างรู้ดี พระสนมเข้าวังมาได้ก็ด้วยความสัมพันธ์ขององค์ชายรัชทายาท วันหน้าหากองค์ชายได้ครองราชย์จริง ต่อให้ตำแหน่งฮองเฮาว่างอยู่ ก็ไม่มีวันแต่งตั้งพระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ จึงได้แต่ถอนหายใจทั้งคู่แต่ลู่ซิงหว่านกลับไม่คิดแบบนั้น[ข้าก็ว่างั้นแหละ ตำแหน่งฮองเฮาก็ให้พระสนมหนิงเฟยเป็นไปเถอะ ท่านแม่ไม่ต้องดูแลแม้แต้งานในวังหลังทั้งหกด้วย สู้เป็นพระสนมที่ว่างงาน อยู่สบายไปวัน ๆ ยังดีกว่า][วันหลังถ้าเงินไม่พอใช้จริง ๆ เราก็ไปขอจากพี่ชายใหญ่ ถ้าไม่ได้อีก ก็ไปหาพี่หญิงใหญ่ บ้านสามีนางมีเงิน][เฮ้อ ถ้าไม่ได้อีกละก็ ข้าใช้สมองอันชาญฉลาดของข้าหาเงินมาเลี้ยงท่านแม่ก็ยังได้เลย][สรุปคือท่านแม่
ได้พระสนมหนิงเฟยมาเป็นผู้ช่วย งานทุกอย่างจึงเป็นไปด้วยความราบรื่น อีกสองวันก็จะมีงานสังสรรค์เทศกาลฤดูใบไม้ผลิแล้วมีคนจากในวังทยอยส่งบัตรเชิญไปยังจวนต่าง ๆ เพื่อเชิญเหล่าคุณชายและคุณหนูทั้งหลายให้เข้าวัง เพียงไม่นาน ร้านตัดเสื้อผ้าในเมืองหลวง ร้านขายเครื่องประดับต่าง ๆ ก็เริ่มคึกคักขึ้นมาและเมื่อถึงวันจัดงาน จวนขุนนางทั้งหลายก็เริ่มวุ่นวายกันแต่เช้าตรู่ จวบจนถึงยามสาย ก็เริ่มมีรถม้าทยอยไปทางประตูวังหลวงส่วนในตำหนักชิงอวิ๋นนั้น พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ตื่นแต่เช้าเช่นกันนางคิดอยู่ว่า หากได้พบคุณหนูผู้มีตระกูลสูงบางคนก่อนงานจะเริ่มก็คงดี เพราะตอนนี้นางยังมีห่วงอยู่หลายอย่างนัก!แต่ก็มีคำกล่าวบอกว่า ที่ใดมีคนมาก ที่นั่นจะยิ่งมีเรื่องวุ่นวายตามมาและเพิ่งเข้าวังไม่นาน จิ่นซินก็วิ่งมาหา “พระสนม นอกวังเกิดเรื่องแล้วเพคะ”“เกิดเรื่องแล้ว?” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยตกใจเป็นอย่างมาก ที่จริงนางก็รู้ว่าคุณหนูเหล่านี้อาจมีการทะเลาะแง่งอนบ้าง แต่ถ้าจะก่อเรื่องขึ้นที่นอกวัง ก็นับว่ากำแหงเกินไปหน่อยแล้ว“ก็ไม่ถึงกับเรื่องใหญ่อะไร เพียงแค่มีปากเสียงเล็กน้อยเท่านั้นเพคะ”“ปากเสียงอะไรกัน?”“ก็คุณหนูเหออ
เพราะได้รับคำเชิญจากพระสนมเอก ทุกคนจึงไม่กล้าอิดออดชักช้า เพียงไม่ถึงเวลาครึ่งก้านธูป บรรดาคุณหนูก็ถูกจิ่นอวี้พาเข้ามายังโถงกลางของตำหนักชิงอวิ๋นส่วนคุณหนูผู้อื่นนั้น ก็มีนางกำนัลอีกหลายคนพาไปยังตำหนักชิงอวิ๋น หลังจากคารวะพระสนมเฉินกุ้ยเฟยแล้วค่อยไปต่อที่อุทยานหลวง ยังมีคุณชายอีกหลายคน ก็จะมีคนของรัชทายาทและเหล่าพี่น้องคอยให้การต้อนรับวังหลวงเป็นที่พำนักของฮ่องเต้ ด้วยเหตุนี้บรรดาคุณหนูซึ่งปกติอยู่บ้านมักใช้อำนาจบาตรใหญ่ จึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตามนางกำนัลไปอย่างเงียบ ๆและมีคุณหนูบางคนเพิ่งเคยมาวังหลวงครั้งแรก แม้ปกติอยู่บ้านจะถูกเอาอกเอาใจเพียงไหน เมื่อเข้าวังมาก็ต้องเดินตามนางกำนัลด้วยความสงบเสงี่ยมเจียมตน ไม่กล้าพูดออกมาเลยแม้แต่คำเดียวเพราะไม่นึกว่าวังหลวงจะโอ่อ่าถึงเพียงนี้ ขนาดเดินอยู่นานถึงครึ่งก้านธูป ก็ยังไม่ถึงตำหนักชิงอวิ๋นสักที ทำเอาเหล่าคุณหนูเริ่มจะเหนื่อยล้าเต็มทีนางกำนัลที่นำหน้าได้รับคำสั่งมาจากพระสนมเฉินกุ้ยเฟย เมื่อเห็นเหล่าคุณหนูต่างก็เหนื่อยล้า จึงได้ชะลอฝีเท้าลง เพราะไหน ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน ช้าหน่อยคงไม่เป็นไรและที่ตำหนักชิงอวิ๋นในเวลานี้ พระสน
ไม่นานนัก คนอื่นก็ตามมาสมทบที่ตำหนักชิงอวิ๋นจิ่นอวี้เข้ามารายงาน “พระสนม คุณหนูทั้งหลายมาถึงแล้วเพคะ”พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า พร้อมสั่งจิ่นอวี้ “เอาของเข้ามาได้”จากนั้นก็กล่าวต่อคุณหนูทั้งหลาย “วันนี้ที่เชิญทุกคนมา เพราะมีธุระเรื่องหนึ่ง ข้ารู้สึกถูกชะตากับคุณหนูทุกคน จึงได้เตรียมปิ่นไว้ห้าเล่ม แต่ว่ารูปแบบเหมือนกัน เพื่อมอบให้แก่ทุกคน”ทุกคนรีบลุกขึ้นแสดงความขอบคุณ “ขอบคุณพระสนมเพคะ”จึงให้จิ่นซิ่นและจิ่นอวี้ช่วยทุกคนปักปิ่น และหัวเราะด้วยความพึงพอใจ “ไม่เลว สวยมาก”ตื่นเช้ามาวันนี้ พระสนมเฉินกุ้ยเฟยนาน ๆ จะแต่งกายเต็มยศสักครั้ง แม้ว่าจะวุ่นวายซับซ้อน แต่ก็แลดูสวยงามยิ่ง จนทำให้คุณหนูบางคนรู้สึกละอายในตนเอง ที่แท้พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเป็นสาวงามที่หาคนเทียบยากยิ่งนักแม้แต่ลู่ซิงหว่านก็อดชื่นชมไม่ได้[ท่านแม่สวยจัง ข้าอยู่ในโลกแห่งการบำเพ็ญยังไม่เคยเห็นใครสวยขนาดนี้มาก่อน อีกหน่อยข้าโตขึ้นก็คงสวยเหมือนท่านแม่ด้วยใช่ไหม]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยื่นหน้าไปหอมแก้มลู่ซิงหว่าน พลางคิดในใจ หวานหว่านของแม่ย่อมเป็นหญิงสาวที่งามที่สุดในโลก“ไปเถอะ เราไปข้างนอกกัน” กล่าวจบก็เดินนำออกไปคุณหน
พระสนมเฉินกุ้ยเฟยได้ยินก็รู้สึกซาบซึ้งยิ่ง หวานหว่านของตนรู้จักห่วงแม่ถึงเพียงนี้แล้วยังไม่ทันที่รัชทายาทจะมาถึง ฮ่องเต้ต้าฉู่กับพระสนมหนิงเฟยก็มาถึงก่อนทุกคนต่างยืนขึ้นพร้อมถวายบังคมฮ่องเต้ต้าฉู่รับตัวลู่ซิงหว่านมาอุ้มในอ้อมแขน พลางหันไปมองพระสนมเฉินกุ้ยเฟย “ลำบากเจ้าแล้ว”พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยิ้มพลางส่ายหน้า “ฝ่าบาทมาได้อย่างไรเพคะ?”ฮ่องเต้ต้าฉู่ทรงยิ้มแล้วมองดูพระสนมหนิงเฟย “ที่จริงข้าก็ไม่อยากมา แต่หนิงเฟยชวนข้าออกมาเดินเล่นหน่อยน่ะ”“คงมีแต่น้องหญิงหนิงเฟยที่เกลี้ยกล่อมฝ่าบาทได้นะเพคะ” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยกล่าวยิ้ม ๆที่ไหนได้ลู่ซิงหว่านที่อยู่ในอ้อมแขนฮ่องเต้กลับไม่พอใจ[น่าเห็นใจท่านแม่นัก ถูกคนอื่นแย่งสามีไป ตอนนี้เสด็จพ่อเป็นสวามีของพระสนมหนิงเฟย ไม่ใช่ของท่านแม่อีกแล้ว]ฮ่องเต้ต้าฉู่พลันขมวดคิ้ว เด็กคนนี้ไปเรียนรู้ตรรกะผิดเพี้ยนเหล่านี้มาจากไหนกัน[จู่ ๆ ก็คิดว่าไม่ให้พระสนมหนิงเฟยเป็นฮองเฮาดีกว่า เพราะถ้านางเป็นฮองเฮา อีกหน่อยท่านแม่ไม่ต้องไปถวายบังคมนางหรอกหรือ แค่คิดก็เจ็บใจแทนท่านแม่แล้ว ฮือ ๆ ๆ]คำพูดนี้ทำให้ฮ่องเต้ต้าฉู่หยุดชะงัก หรือว่าหนิงเฟยคือว่าที่ฮองเฮาที