please10

สายๆ ของวันรินได้ตื่นมาจากการนอนอีกครั้งเธอได้ลุกกินข้าวกลางวันที่แม่บ้านของคุณธนินเตรียมมาให้พร้อมกินยา

ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เลยออกมายืนเล่นที่ระเบียงหน้าบ้าน สายตาเธอเหลียวมองเห็นชายหนุ่มเดินมาหาเธอจากไกลๆ

ในตอนแรกเธอคิดว่าเป็นคุณธนินหัวใจของเธอสั่นระรัว แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่มาเป็นตะวัน

"เป็นอย่างไรบ้างดีขึ้นรึยัง"

ตะวันเมื่อมาถึงเขาก็เอามือมาแตะหน้าผากของรินดูว่าเธอหายหรือยัง

"รินรู้สึกดีขึ้นแล้วค่ะ แล้วพี่ตะวันมาได้ไงไม่ไปที่ไร่เหรอคะ"

"พี่ไปมาแล้วนะ รีบทำงานพอพักก็รีบมาหารินเลยพี่เป็นห่วงรินมากรู้มั้ย? ได้ยินจากแม่ว่ารินไม่สบาย ใจจริงพี่อยากมาหารินแต่เช้าแต่คุณธนินนะสิให้ไปรีบเข้าไร่ก่อนเลยไม่ได้แวะมา เป็นเพราะพี่ทำให้รินไม่สบาย สมแล้วที่คุณธนินดุพี่เมื่อเช้า" ตะวันทำหน้ารู้สึกผิดที่ทำให้หญิงสาวเป็นไข้

"ฮ่ะอะไรนะคะ!! คุณธนินไปต่อว่าพี่เหรอคะ รินเป็นคนทำเองต่างหากทำไมเขาไม่ว่ารินไปว่าพี่ตะวันทำไม "

"ไม่เป็นไรหรอกจร๊ะริน เพราะพี่เองที่ไม่ห้ามรินนะ แล้วกินอะไรหรือยังพี่เอาผลไม้กับนมมาฝากด้วยกลัวรินทานข้าวไม่ได้"

"รินทานแล้วค่ะขอบคุณนะคะ ที่เป็นห่วงแถมยังเอาของมาให้รินอีกทั้งพี่ทั้งป้าพรมีบุญคุณกับรินมากๆ เลย ไม่รู้ชาตินี้รินจะตอบแทนหมดมั้ย"

"อย่าพูดแบบนั้นสิ อะไรที่ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไปแค่พี่ได้ช่วยอะไรรินได้บ้างพี่ก็ดีใจมากแล้ว"

"พี่ตะวันทานอะไรมาหรือยังคะ ขึ้นมาบนบ้านก่อนมั้ยเดี๋ยวรินเอาน้ำมาให้ ดูสิเหงื่อพี่ไหลเต็มหน้าแล้ว" อากาศที่ร้อนทำให้ตะวันที่รีบร้อนมาหารินด้วยความเป็นห่วงจนเหงื่อท่วมตัว

"ได้จร๊ะ "

ตะวันได้ตามรินเข้าไปในบ้านอย่างดีใจอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้รังเกียจเขา แถมยังไม่ปฎิเสธเขาด้วย

ฝั่งด้านของธนินเขาก็เป็นห่วงรินไม่น้อย เขาไม่มีกระจิตกระใจทำงานเอาแต่กลัวว่าไข้ของเธอจะกำเริบขึ้นอีก เมื่อพักกลางวันเขาเลยรีบกลับไปหาเธอที่บ้านพัก แต่ก็ช้ากว่าตะวันหนึ่งก้าว เมื่อเขามาถึงเขาได้มองเห็นตะวันเข้าไปในบ้านของริน เขาโมโหมากทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้เมื่อคืนยังนอนกอดกับเขาอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอกลับชวนผู้ชายคนอื่นเข้าบ้านธนินกำหมัดแน่นแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาเดินอารมณ์เสียไปที่รถก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว

เมื่อถึงเวลาทำงานตะวันก็กลับไปทำงานตามเดิม บ่ายแก่ๆ เมื่อเริ่มแดดอ่อนลงรินรู้สึกว่าตัวเองหายดีแล้วเธอเลยเดินไปที่บ้านใหญ่เพื่อไปรับแทนคุณกลับมาอยู่กับเธอ

"ป้าพรคะแทนคุณล่ะคะ"เมื่อเธอมาเห็นป้าพรเดินออกมานอกบ้านแต่ไม่พบแทนคุณเลยถามด้วยความเป็นห่วง

"อ้อ หนูแทนคุณอยู่กับคุณหญิงนะท่านพาแทนคุณเล่นอยู่ห้องนั่งเล่นหนูรินจะเข้าไปหาลูกใช่มั้ย? พอดีคุณหญิงให้ป้าไปเตรียมทำข้าวมาป้อนหนูแทนคุณนะจร๊ะ."

"รินทำป้าพรเหนื่อยอีกแล้ว "

"ไม่เป็นอะไรจร๊ะ ป้ามีความสุขมากเลยนะแทนคุณเองก็ไม่ได้ดื้อแถมยังรู้เรื่องกว่าเด็กรุ่นเดียวกันมากเลย แทนคุณเหมือนเทวดาตัวน้อยเข้ามาสร้างรอยยิ้มให้บ้านหลังนี้เลยละ เข้าไปหาลูกสิ เดี๋ยวป้าจะไปหาข้าวมาป้อนแทนคุณก่อน"

"ได้ค่ะ"

รินเดินมาที่ห้องนั่งเล่น เธอมองเห็นแทนคุณที่นั่งเล่นของเล่นอยู่กับคุณหญิง

"อ้าว หายแล้วรึ"

คุณหญิงถามขึ้นเมื่อเห็นรินเดินเข้าไป

"รินดีขึ้นแล้วค่ะ แทนคุณเล่นกับคุณหญิงอยู่เหรอครับ"

แทนคุณเมื่อเห็นหน้าริน รีบเดินเข้ามากอดเธอ แต่ถูกคุณหญิงจับตัวไว้ก่อน

"หนูแทนคุณอย่าพึ่งเข้าไปใกล้แม่ของหนูเลยนะฉันกลัวเธอจะติดไข้ ส่วนเธอไม่ต้องรีบมารับแทนคุณกลับไปเธอไปรักษาตัวให้หายดีๆ ก่อน ฉันกลัวแทนคุณจะไม่สบายไปด้วยอีกคน ไม่ต้องห่วงนะฉันจะให้ป้าพรดูแลแทนคุณอย่างดี เมื่อเธอหาดีแล้วค่อยมารับเห็นธนินบอกว่าเมื่อคืนเธอเป็นไข้จนสลบไป ถ้าเธอเอาแทนคุณไปแล้ววันนี้ไข้เธอขึ้นอีกแทนคุณจะอยู่อย่างไร " รินเริ่มคิดตาม มันก็จริงอย่างที่คุณหญิงเธอพูด

"แต่รินเกรงใจนี่คะ แค่นี้ทางครอบครัวคุณหญิงก็ช่วยรินไว้มากพอแล้ว"

"เธออย่าไปคิดแบบนั้นสิ ฉันคิดว่าแทนคุณเป็นหลานฉันอีกคนไม่ต้องห่วงนะ"

"กราบขอบคุณคุณหญิงนะคะ ที่เอ็นดูและเมตตาเราสองคนแม่ลูก"

รินรดาก้มลงกราบไปที่เท้าของคุณหญิงด้วยความเคารพจากใจจริง

"ไม่ต้องคิดมากเธอกลับไปพักเถอะนะ บายบ๊ายแม่หนูสิแทนคุณบอกคุณแม่เลยว่าหนูจะอยู่กับย่าคืนนี้นอนกับย่ามั้ยครับ"

รินเผยยิ้มอ่อนให้คุณหญิง เธอเลยขอตัวอออกมาจากบ้านเพื่อกลับไปบ้านพักของเธอ

ระหว่างที่เดินออกมาเธอก็มาพบกับธนินที่กลับมาจากไร่พอดี เมื่อเขาสบตาเข้ากับรินใบหน้าเขาบ่งบอกว่าไม่รับบุญสุดๆ

"เอ่อคุณธนินคะ รินขอคุยด้วยสักหน่อยได้มั้ยคะ"

เขาไม่ตอบอะไร ทำเพียงพยักหน้าให้เธอเท่านั้น

"รินขอบคุณนะคะที่คุณเฝ้าไข้รินทั้งคืน ถ้าคุณมีอะไรให้รินช่วยบอกได้เต็มที่เลยนะคะ รินทำคุณไม่ได้นอนทั้งคืนแถมเช้ามาคุณต้องเข้าไร่อีก"

"หายแล้วสินะ แต่ก็ไม่แปลกหรอกได้ยาดีขนาดนั้นตอนกลางวันเห็นว่าชวนตะวันเข้าบ้านด้วยนี่ ให้เขาเข้าไปฉีดยาให้หรือไงถึงได้หายไวขนาดนี้"

"นี่คุณธนิน ฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะคะคุณดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ."

"หรือผมพูดผิด ขนาดเมื่อคืนนี้คุณยังนอนกอดกับผมทั้งคืนเลย กับตะวันก็คงไม่เหลือแล้วสินะ"

เพี๊ยะ!!!

รินรดาโกรธที่เขาดูถูกเธอเกินไปแล้วเมื่อคืนที่เธอกอดเขาเพราะความฝัน แต่กับตะวันเธอไม่มีทางทำแบบนั้นแน่นอน

"อย่ามาดูถูกฉันนะคะ ที่ฉันกอดคุณเมื่อคืนเพราะฉันฝันหาพี่สาว แล้วคิดว่าพี่สาวของฉันโอบกอดฉันเหมือนในความฝัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายที่คุณจะมาต่อว่าได้นะ"

เมื่อเธอพูดจบก็วิ่งหนีเขาไป แม้เขาจะเจ็บที่โดนเธอตบที่ใบหน้าแต่เขาก็ดีใจที่เมื่อคืนนี้คนที่เธอฝันถึงไม่ใช่สามีเก่าเธอแต่เป็นพี่สาวเธอต่างหาก

แต่เขาก็ยังคงโมโหที่เธอให้ตะวันเข้าใกล้เธอเกินไปอยู่ดี เขาเลือกไม่เดินตามเธอไป ตอนนี้เธอก็คงอารมณ์ร้อนอยู่คงคุยกันไม่รู้เรื่อง

เขาเลยเดินเข้าไปในบ้านแทน

เมื่อรินเธอวิ่งมาถึงบ้านพักของเธอ น้ำตาที่เธอได้กลั้นไว้ก็ไหลรินออกมาอาบแก้มของเธอ เธอมีสิทธิอะไรไปโกรธเขาและเขาเองก็ไม่มีสิทธ์มาโกรธเธอเช่นเดียวกัน เธอรู้สึกเจ็บกับคำพูดของเขา เธอไม่เคยคิดอะไรกับตะวันด้วยซ้ำ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความน้อยใจและเธอเองก็เริ่มรู้ใจตัวเองมากขึ้นว่าเธอแคร์คำพูดของธนินมากแค่ไหน