ฝั่งด้านธนินเขากำลังขับรถกลับจากส่งคนงานกลับบ้าน เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเขายกขึ้นมาดูก็พบว่าเป็นเพื่อนนักสืบของเขาเอง
นักสืบได้บอกข่าวกับเขาว่าตอนนี้เขาได้เข้าไปสืบเบาะแสที่ไร่มาแล้ว และได้รับรู้ว่าก่อนหน้าที่พี่ชายของเขาจะเสียชีวิตได้มีปากเสียงกับเจ้าของไร่ภูแสงเป็นคนที่มีอิทธิพลใหญ่โตระดับจังหวัด เขาเข้ามาพูดคุยเรื่องการซื้อไร่ต่อจากพี่ชายของธนินเพื่อนำมาทำรีสอทร์เพราะที่ของพี่ชายของเขาเป็นที่ๆ สวยมากๆ เหมาะกับการทำที่พักที่ท่องเที่ยว แต่พี่ชายของเขาไม่ยอมขายแม้ว่าชายคนนั้นจะให้ราคาสูงเท่าไหร่ก็ตาม
เขาเองก็รู้ว่าพี่ชายของเขานั้นหวงแหนที่แห่งนี้มากเท่าไหร่เพราะมันเป็นที่ของพ่อที่สร้างมากับมือ พี่ชายเคยบอกว่าจะสานฝันของพ่อต่อไปและช่วยให้ชาวบ้านแถวนั้นมีรายได้ในการมารับจ้างในไร่ของเขาอีกด้วย แต่นักสืบยังไม่แน่ชัดว่าใช่คนนี้หรือเปล่าเพราะเขาเองยังไม่มีหลักฐานและขอให้เก็บเรื่องนี้เอาไว้ก่อน ตอนนี้เขาจะตามหาหลักฐานให้แน่ชัดเดี๋ยวเขาแจ้งกลับมาอีกที
เมื่อสายถูกตัดไปแล้วธนินได้ขับรถกลับมาที่ไร่ เมื่อเอารถเข้ามาจอดที่โรงรถ สายตาของเขาก็พบเข้ากับชายหนุ่มที่หน้าตาภูมิฐานที่ดี แถมยังยืนคุยอยู่กับรินที่ยืนยิ้มเล็กยิ้มน้อยให้ชายที่อยู่ตรงหน้า
เขาเริ่มหงุดหงิดใจขึ้นมาทันที ไหนจะตะวันแล้วตอนนี้ชายที่ไหนอีกทำไมเธอถึงเป็นคนแบบนี้เขาพยายามควบคุมตัวเองไม่ให้เข้าไปหารินในตอนนี้ ยิ่งมองเห็นหญิงสาวที่ยิ้มให้ชายอื่นใจของเขายิ่งร้อนรุ่มด้วยความหวง เมื่อเขาเห็นรถคันหรูเคลื่อนตัวออกไป เขาได้เดินตรงเข้าไปหารินทันที เมื่อเธอเห็นหน้าของเขา รอยยิ้มเมื่อกี้กลับกลายเป็นนิ่งเฉยทันที
"มาอยู่ไม่เท่าไหร่เดี๋ยวไปอ่อยคนนั้น เดี๋ยวไปอ่อยคนนี้ แล้วนี่ไปไหนมาถึงได้มีชายหนุ่มหน้าตาดีมาส่งถึงบ้านได้ล่ะ"
"รินไปซื้อนมให้แทนคุณมาค่ะ "
"ไปซื้อนม ไม่เห็นจะมีนมเลย ทิ้งลูกให้คนอื่นเขาเลี้ยงแล้วอออกไปเที่ยวเล่นกับชายอื่น นี่เธอเป็นแม่ประสาอะไร อ่อยแค่ตะวันคนเดียวไม่พอหรืออย่างไร หรือว่าคนนี้มันหล่อกว่ารวยกว่าหรือไง ถึงได้ยอมให้เขามาส่งที่บ้านแบบนี้ ระวังจะท้องไม่มีพ่ออีกล่ะ"
รินเธอขี้เกียจตอบโต้ธนิน ในเมื่อเขามองเธอเป็นคนแบบนั้นก็ปล่อยให้เขาพูดแบบนั้นต่อไป ถ้าเธอแก้ตัวเขาก็หาว่าเป็นข้ออ้าง เธอเลือกจะเดินเขาออกมาไปรับแทนคุณ
เมื่อธนินเห็นว่ารินไม่ตอบอะไรเขาแถมยังเดินหนี มันเหมือนยิ่งยั่วยุความโมโหภายในใจของเขา
"ทำไมผมพูดความจริงถึงกับทนฟังไม่ได้หรือไง!! "
"แล้วแต่คุณจะคิดเถอะค่ะ ฉันไม่อยากมาต่อปากต่อคำกับคนอคติแบบคุณ แค่เพียงฉันมีลูกติดแต่ฉันก็ไม่ได้ต่ำจนไปคว้าเอาคนนั้นคนนี้มาทำสามีหรอกนะคะ "
"-_-"
รินรีบเดินเข้าไปหาแทนคุณและไม่ลืมขอบคุณที่คุณหญิงดูแลแทนคุณให้เธอ เธอเดินออกมาสวนกันกับธนินหน้าของเขาเธอแทบจะไม่มองด้วยซ้ำ เธอรู้สึกเจ็บปวดใจที่เขาไม่รู้จักตัวตนของเธอ คอยเอาแต่ต่อว่าและทำร้ายน้ำใจเธอ
เมื่อรินเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น ธนินเองก็โกรธตัวเองไม่น้อยที่ได้พูดจาไม่ดีใส่ริน ทั้งๆ ที่เขาเองก็ไม่มีสิทธิอะไรไปว่าเธอเลย เขาเดินผ่านห้องนั่งเล่นได้ยิน คุณแม่กับป้าพรนั่งคุยกันเรื่องรินพอดี เขาเลยหยุดฟังอย่างอัตโนมัติ
"คุณผู้หญิงคะ หนูรินนี่ช่างน่าสงสารจริงๆ นะคะ ผู้หญิงตัวเล็กๆ แถมยังต้องมาเลี้ยงลูกคนเดียว คุณหญิงรู้รึเปล่าคะว่าวันนี้เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นด้วยเลยทำให้กชับมาช้า"
"เกิดเรื่องอะไรขึ้น ฉันก็ว่าอยู่ทำไมรถในไร่กลับมาแล้วแถมยังเอานมมาฝากไว้ที่นี่แต่ทั้งสองคนยังไม่กลับมารู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วงแค่ไหน?"
"ก็เพราะว่ามีโจรที่ไหนไม่รู้สิคะ มาขโมยกระเป๋าของหนูริน แถมยังทำหนูรินเจ็บตัวอีก โชคดีนะคะที่มีคนใจดีอยู่แถวนั้นพอดี เขาเลยช่วยเราทั้งสองคนไว้นะค่ะ แถมยังพาไปแจ้งความและมาส่งที่ไร่อีกด้วย ฉันมองดูแล้วเหมือนเขาเองก็น่าจะปิ๊งหนูรินด้วยล่ะ แต่ก็ไม่แปลกหรอกหนูรินออกจะน่ารักขนาดนั้น แถมผู้ชายคนนั้นทั้งหล่อทั้งรวย ฉันล่ะอยากให้หนูรินสมหวังกับคนนี้จังเลยค่ะ หนูรินจะได้มีความสุขสักที "
เมื่อธนินได้ยินถึงกับรู้สึกผิดมากขึ้น เขาไม่รู้เรื่องอะไรเอาแต่ต่อว่ารินทั้งๆ ที่เธอเจอเรื่องแย่ๆ มา
"ฉันไม่อยากให้หนูรินไปอยู่ที่อื่นหรอกนะ ฉันกลัวคิดถึงเจ้าหนูแทนคุณนะสิ ฉันรู้สึกรักเจ้าหนูเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่งจริงๆ แล้วล่ะพร"
"นั่นสิคะพรลืมคิดไป งั้นเดี่ยวพรไปเตรียมข้าวเย็มมาให้คุณหญิงกับคุณธนินก่อนนะคะ"
"ไปสิ"
ป้าพรเดินออกมาต้องตกใจเมื่อธนินยืนอยู่หน้าประตู
"0"
"อุ้ย! คุณธนินมาตั้งแต่ตอนไหนค่ะเนี่ยะ"
"มาได้สักพักแล้วล่ะครับ ป้าพรครับว่าแต่ตอนที่ชายคนนั้นมาส่งทำไมผมไม่เห็นป้าพรเลยล่ะครับ "
"อ้อ พอดีป้าปวดท้องเข้าห้องน้ำเลยขอตัวเข้าบ้านก่อนนะจร๊ะ ^ ^ ทำไมเหรอคะ คุณธนินไม่คิดว่าเป็นหนุ่มของหนูรินหรอกใช่มั้ยคะ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ ป้าพรไปทำกับข้าวได้แล้วครับ ผมรู้สึกหิวแล้ว"
เมื่อเขารู้ความจริงในใจของเขาแทบอยากจะไปขอโทษเธอทันทีแต่เขาเองก็ไม่รู้จะเข้าไปขอโทษเธออย่างไรให้เธอหายโกรธ
เสียงเจี๊ยวจ้าวของนกที่บินไปมาอยู่ในไร่และเสียงไก่ที่ขันบ่งบอกว่าเช้าแล้ว รินรีบลุกขึ้นมาทำกับข้าวให้แทนคุณก่อนที่เขาจะตื่น เธอลุกขึ้นมาข้างนอกห้องมองออกไปดูบรรยากาศยามเช้าที่สดชื้นแสงตะวันกำลังโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าเธอมองไปด้วยความอบอุ่นใจ กี่วันแล้วนะที่เธอมาอยู่ที่นี่ เธอคิดถึงพี่สาวสุดที่รักของเธอเหลือเกิน เธอรีบล้างหน้าล้างตาทำกับข้าวเมื่อเธอทำเสร็จแล้วก็กลับไปดูแทนคุณที่ยังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในผ้าห่ม เธอรีบไปอาบน้ำ วันนี้เป็นวันหยุดของเธอ เธอเลยตั้งใจจะเลี้ยงแทนคุณอยู่ที่บ้านพักโดยจะไม่พาไปที่บ้านใหญ่เมื่อเธออาบน้ำเสร็จแล้วเธอเดินเข้ามาดูแทนคุณอีกครั้งเดกน้อยที่ได้ยินเสียงเธอเดินเข้ามารีบลุกขึ้นอย่างงัวเงียก่อนจะเรียกเธอด้วยความดีใจ"ม๊ามา"เธอเห็นแทนคุณตื่นแล้วรีบเข้าไปกอดทันที"ตื่นแล้วเหรอครับ ไหนดูสิคนเก่งของฉันอยู่ไหนนะ ""นี่ๆ "แทนคุณพูดพร้อมชี้เข้าหาตัวเองและส่งยิ้มกว้างให้รินจนเห็นฟันน้ำนมที่เรียงกันทุกเล่ม^∆^"มานี่สิ ให้แม่กอดหน่อยนะ เก่งจังเลยตื่นมาก็อารมณ์ดี หิวข้าวหรือยังครับ ป่ะไปล้างหน้าแปลงฟันแล้วไปกินข้าวกัน"แทนคุณรีบลุกมาอยู่ในอ้อมกอดของรินทันทีเมื่อได้ยินคำว่าข้าว
รินรีบเดินลงน้ำมาหาธนินด้วยความเร็ว"แทนคุณอยู่ไหนคะ แล้วคุณดูลูกฉันอีท่าไหนทำไมทำให้แกตกน้ำได้ ฮือ" ความกลัวเริ่มคืบคานเข้ามาในหัวใจของรินอย่างถาถม เธอไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพี่สาวเธอได้ ถ้าเขารู็ว่าแค่หลานตัวเล็กๆ เธอยังดูแลเขาไม่ได้ เมื่อธนินเห็นใบหน้ารินที่เคร่งเคลียดแถมยังร้องไห้ เขารีบยกแทนคุณออกจากเสื้อของเขา"คุณร้องไห้เลยเหรอ ผมแค่แกล้งคุณเล่นแค่อยากให้คุณลงมาเล่นน้ำด้วยกันไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้คุณตกใจและร้องไห้ขนาดนี้ " เมื่อรินเห็นแทนคุณที่ยิ้มแฉ่งให้กับเธอ เธอรู้สึกโล่งใจแต่เธอยิ่งโกรธชายตรงหน้ามากขึ้น"มันไม่ตลกนะคะ ที่คุณจะเอาความเป็นความตายมาล้อเล่นคุณจะต่อว่าฉันแบบไหนฉันไม่เคยว่าแต่รอบนี้คุณมาโกหกกันแบบนี้มันแรงเกินไปเหรอคะ เคยคิดถึงจิตใจฉันบ้างมั้ยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรเอาแทนคุณมาให้ฉัน ฉันจะพาลูกกลับบ้าน ""ผมขอโทษ " สายตาธนินที่ยื่นเด็กชายตัวน้อยคืนให้รินด้วยความรู้สึกผิด"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าคุณไม่เห็นแคร์ความรู้สึกใครเลย แทนคุณกลับบ้านกันลูก" รินยื้อแย่งลูกออกมาจากแขนของธนินแล้วพาแทนคุณเดินขึ้นจากน้ำอย่างทุลักทุเลธนินคิดแค่ว่าอยากให้รินลง
"ฉันรู้มาว่าลูกชายของฉันมาทำให้เธอเสียใจใช่มั้ย ฉันต้องขอโทษแทนเจ้าธนินด้วยนะรายนั้นนะปากแข็งปากหนักและเขาไม่รู้จะหาวิธีไหนมาขอโทษหนูริน เลยทำให้เกิดเรื่องขึ้นกว่าเดิมเขานิสัยเหมือนพ่อเขามากเลย""คุณธนินให้คุณหญิงมาพูดกับรินเหรอคะ""เปล่าหรอกฉันมาด้วยตัวของฉันเอง ฉันไม่อยากเห็นพวกเธอสองคนโกรธกันนานๆ หนูรินพอจะให้อภัยธนินได้มั้ย"รินคิดอยู่พักใหญ่ก่อนตัดสินใจให้อภัยเขาดูอีกครั้งแม้เรื่องวันนี้เขาจะทำแรงเกินกว่าเหตุแต่อย่างน้อยเจ้าหนูแทนคุณก็ไม่ได้เป็นอะไร"ก็ได้ค่ะ ""งั้นดีเลย เย็นนี้เดี๋ยวฉันจะให้เจ้าธนินพาเธอไปกินอาหารนอกบ้านเป็นการไถ่โทษส่วนแทนคุณจะดูแลให้เอง แทนคุณไปบ้านใหญ่กันมั้ยครับ ฉันซื้อของเล่นมาให้หนูด้วยนะ " แทนคุณตบมือยิ้มร่าอย่างดีใจเมื่อได้ยินคำว่าของเล่น"ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้ค่ะคุณหญิง ""ไม่ได้สิคนทำผิดก็ต้องลงโทษ ฉันจะลงโทษเจ้าธนินเองด้วยการพาเธอไปเที่ยวและออกไปหาอะไรกินข้างนอกเย็นนี้ ป้าพรเรากลับกันเถอะ เดี่ยวฉันจะพาแทนคุณไปด้วยนะเธอไปเตรียมนมกับขวดนมมาให้ฉันหน่อย" แม้รินจะปฎิเสธแต่คุณหญิงก็อุ้มแทนคุณไปแล้ว เธอทำได้เพียงเก็บขวดนมใส่ตะกร้าและยกให้ป้าพรไปเมื่อคุ
รินยังคงรู้สึกร้อนรุ่มอยู่ภายในใจใบหน้าร้านผ่าวอยู่ถึงแม้ธนินกลับบ้านใหญ่ไปแล้ว ตอนนี้ความรักของเธอกำลังเบ่งบานเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิดอกออกมาให้เชยชม เธอมองไปทางไหนก็เห็นแต่ใบหน้าของธนิน จนกระทั่งสายตาของเธอเหลือบไปเห็นชายที่กำลังเดินมาบ้านพักของเธอตอนแรกเธอคิดว่าเป็นธนิน หัวใจของเธอก็เต้นตึกตักอีกครั้งแต่พอเขาเดินมาใกล้ๆ กลับเป็นตะวันที่หิ้วทั้งขนมและผลไม้มาให้เธอ รินรีบลงมาจากระเบียงตรงไปช่วยตะวันหิ้วของทันที“พี่ตะวันเอาอะไรมาเยอะแยะคะ เดี๋ยวรินช่วยถือ”“ไม่ต้องหรอกจร๊ะ^ ^ พี่ถือไหวพี่เอาขนมกับผลไม้มาให้แทนคุณนะ" ตะวันหันของหนีรินเพราะกลัวว่าเธอจะช่วยจริงๆ มันไม่ได้หนักอะไรสำหรับผู้ชายหุ่นบึกบึนอย่างเขา“วันหลังไม่ต้องเอามาให้ก็ได้นะคะรินเกรงใจ”“ไม่ต้องเกรงใจนะ พี่เต็มใจอยู่แล้วอะไรที่พี่ช่วยรินได้พี่ก็อยากช่วยรินเต็มที่”“มาเหนื่อยๆ ขึ้นบ้านไปดื่มน้ำเย็นก่อนนะคะ เดี๋ยวรินจะไปเอาน้ำมาให้” ตะวันเดินตามรินขึ้นมาบนบ้าน“แทนคุณนอนหลับอยู่เหรอทำไมพี่ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย” รินได้ยื่นแก้วน้ำให้กับตะวันก่อนจะตอบเขา“คุณหญิงท่านพาแทนคุณไปที่บ้านใหญ่นะค่ะ”“รินพี่ถามจริงๆ เราไม่เหนื่อยหรือ
เมื่อธนินจ่ายเงินเสร็จแล้วเขาได้ให้รินไปเปลี่ยนชุดลูกไม้สีชมพูที่มันเข้ากับเธอที่สุด รินเดินออกมาจากร้านเสื้อด้วยท่าทางเคอะเขินนานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้“รินเธอสวยมากเลยรู้ตัวบ้างใหม” ธนินตะลึงกับความน่ารักของรินจนเขายิ้มไม่หุบสักที“รินไม่สวยหรอกค่ะ เป็นเสื้อผ้ามากกว่าแถมพี่พนักงานยังจับรินแต่งหน้าให้ด้วยเขาบอกว่าถ้าแต่งแบบนี้แล้วจะเข้ากับชุดที่ใส่”“รินสวยจริงๆ นะ เราไปหาร้านอาหารกันเถอะ รินคงจะหิวแล้วใช่มั้ย??”“รินยังไม่ค่อยหิวหรอกค่ะ แต่เรารีบไปกินรีบกลับก็ดีเหมือนกันนะคะ รินเป็นห่วงตาหนูเกรงใจคุณหญิงด้วย”“คุณแม่เขารับปากจะดูอีกอย่างท่านเต็มใจนะ รินไม่ต้องห่วงหรอก ไปรอฉันอยู่ที่รถก่อนนะเดี๋ยวฉันจะตามไป”“ได้ค่ะ” รินเดินไปรอธนินที่รถของเขา สักพักธนินก็เดินตามมาพร้อมถุงอะไรสักอย่างรินเองก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่จึงไม่ได้ถามเขาไปเมื่อทั้งสองมาถึงร้านอาหารธนินเอารถเข้าไปจอดให้รินยืนรออยู่ที่หน้าร้าน แต่ทว่าเมื่อเธอยืนรอธนินอยู่นั้นก็มีชายหนุ่มเดินเข้ามาชนเธอเข้าจนธอล้มลงกับพื้น“โอ๊ย!!.”.” _”รินร้องออกมาด้วยความตกใจและเจ็บบั้นท้ายที่ล้มกระแทกพื้นเข้าอย่างจัง
ธนินยังอ้อยอิ่งอยู่แบบนั้นเขาเองไม่อยากกลับไปที่บ้าน เขาอยากใช้เวลาอยู่กับรินทั้งคืน แต่มันก็คงไม่เหมาะเขาเลยต้องตัดใจขับรถออกไปให้รินได้นอนหลับพักผ่อน รินยืนดูจนรถของธนินลับตาเธอเลยหยิบเอาถุงของเดินเข้าบ้าน เมื่อเธอกำลังก้าวเท้าเดินเข้าบ้านก็ได้ยินเสียงอะไรสักอย่างที่ข้างพุ่มไม้หลังบ้านแกร๊บ!! รินรีบหันไปมองเพราะว่าต้องเป็นคนงานแน่เลย เขาจะเห็นเธอกับธนินยืนจูบกันเมื่อกี้มั้ยนะ รินเลยตะโกนถามออกไป“ใครนะ ใครอยู่ตรงนั้น!!”“เหมี๊ยวๆ" รินรู้สึกโล่งใจเมื่อเธอเห็นแมวที่เดินออกมาจากพุ่มไม้นั้น อย่างน้อยก็ไม่ใช่คน“เจ้าแมวน้อยดึกขนาดนี้มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ กลับบ้านได้แล้วว่าแต่แกเป็นแมวของใครกันนะฉันมาอยู่นี่ตั้งนานแล้วพึ่งจะเคยเห็น แต่ก็ช่างเถอะวันนี้เหนื่อนจังไปอาบน้ำนอนหลับดีกว่า” รินพูดจบก็ปิดประตูเข้าเข้ามาอาบน้ำนอนพักตามที่เธอบอกรินเก็บของทำอะไรเสร็จแล้วเธอเลยหยิบมือถือที่ธนินซื้อมาให้มานอนดูบนที่นอน เมื่อเธอเปิดดูก็พบกับข้อความที่ถูกส่งมาให้เธอตอนอาบน้ำ(ฉันมาถึงบ้านแล้วนะ วันนี้ฉันเองก็มีความสุขมากๆ ฝันดีนะอย่าลืมฝันถึงฉันด้วยล่ะ คืนนี้ฉันคงจะนอนคิดถึงใบหน้าและรสจูบที่หอมหวานทั้งคืน
รินเข้ามาในครัวก็พบป้าพรนอนกุมท้องแสดงสีหน้าด้วยความเจ็บปวดอยู่กับพื้นมีแทนคุณนั่งอยู่ข้างๆ"ป้าพรคะ ลุกไหวใหมคะเดี๋ยวรินจะพยุงป้าพรไปนอนที่โซฟานะคะ""ป้าไหวจร๊ะ""เดี๋ยวรินหายาให้กินนะคะ หรือว่าจะพาป้าพรไปหาหมอดีนะ " รินกำลังพยุงป้าพรลุกขึ้นธนินก็เข้ามาพบพอดี"เกิดอะไรขึ้นครับ แล้วป้าพรเป็นอะไร""ป้าพรเจ็บท้องนะค่ะ""งั้นเดี๋ยวผมจะพาป้าพรไปที่รถ คุณเอาเจ้าหนูไปให้คุณแม่แล้วตามผมมานะครับ เดี๋ยวเราจะพาป้าพรไปหาหมอกัน""ป้าไม่ไปหรอกค่ะ เดี๋ยวป้ากินยานอนพักเดี๋ยวก็หายแล้ว""ไม่ได้หรอกครับ ผมจะพาไปป้าพรไม่ต้องคิดมากนะครับยังไงป้าพรก็เป็นคนในครอบครัวของผม"ToTธนินอุ้มป้าพรไปที่รถส่วนรินรีบอุ้มแทนคุณไปฝากคุณหญิงไว้"คุณหญิงคะ รินฝากแทนคุณก่อนนะคะ ป้าพรเจ็บท้องหนักมากคุณธนินจะพาป้าพรไปหาหมอรินจะไปเป็นเพื่อนด้วย""ฮ่ะ พรเจ็บท้องว่าแล้วเชียวเมื่อเช้าถึงมีสีหน้าแปลกๆ ไปเถอะรีบไปเอาหนูแทนคุณมานี่มา" รินรีบอุ้มแทนคุณให้คุณหญิงก่อนจะวิ่งไปที่รถหาธนินกับป้าพรทันทีทั้งคู่พาป้าพรมาหาหมอที่โรงพยาบาลคุณหมอได้ตรวจอาการสั่งยาให้ป้าพรกลับบ้านไปพักผ่อนเมื่อกลับมาถึงบ้านรินพยุงป้าพรเข้ามาในบ้านธนินสั่งให้
ตะวันคว้าส้มเข้ามากอดทำให้เนื้อแนบชิดกันส้มที่มีประสบการณ์มากกว่าตะวันที่ยังไม่เคยผ่านใครมา เธอกอดคอของตะวันก่อนจะเงยหน้าใช้ปากของเธอประกบจูบไปที่ริมฝีปากอันหนาของตะวันที่ตอนนี้มีแต่รสชาติของเหล้าที่คละคลุ้งอยู่ทั่วปากของตะวัน เธอใช้ลิ้นดันลิ้นของเขาจนเขาแทบตั้งตัวไม่อยู่แต่ตะวันเองก็สามารถโต้ตอบเธอกลับมาได้ ทั้งคู่แลกลิ้นกันไปมาจนตะวันรู้สึกร้อนรุ่มร่างกายจนทนไม่ไหวอุ้มส้มขึ้นมาบนที่นอนของเธอและถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกด้วยความเร็ว ตอนนี้เขามองดูร่างกายที่นอนยั่วยุเขาอยู่บนเตียงก่อนจะพุ่งเข้าไปขึ้นคร่อมร่างของส้มก่อนจะใช้มือของเขาบีบเคล้นเนินอกอันอวบอิ่มของส้มจนเธอทั้งเจ็บทั้งรู้สึกเสียวจนดิ้นพร่านไปมา ตะวันก้มลงดูดดื่มพวงชมพูที่ตั้งชูชันล่อหน้าล่อตาของเขาอยู่อย่างหื่นกระหาย จนส้มร้องครางออกมาด้วยความพอใจ"อือ... ซี๊ดด!! พี่ตะวันค่อยๆ หน่อยได้มั้ยจร๊ะส้มเสียวไม่ไหวแล้ว" เมื่อตะวันได้ยินเสียงกระเส่าของส้มที่ครวญครางออกมาทำให้เขารู้สึกตื่นตัวมากกว่าเดิม เขาใช้ปากขบเม้มแรงกว่าเดิมก่อนจะใช้มืออีกข้างลูบไล้ไปที่หน้าท้องและค่อยๆ ลูบไล้ไปที่ร่องกลางระหว่างกายของส้มนิ้วของเขาตอนนี้ค่อยๆ ลูบน้อ
บทที่ 36 บทสุดท้าย หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดรินได้กลับมาที่ไร่ธนากรและธนินกับคุณหญิงก็ได้มาพร้อมกันกับริน ได้จัดงานทำบุญเพื่อระรึกถึงพี่ชายของธนินกับพี่สาวของริน ข่าวการตายและการทำสิ่งผิดกฏหมายของมานพก็ได้ออกข่าวตามช่องต่างๆ ตำรวจที่รับสินบนและหุ้นส่วนที่ทำงานร่วมกับเขาก็ถูกจับไปจนหมดรินได้ย้ายมาอยู่ที่ไร่ธนากรเพราะต้องมาทำหน้าที่ดูแลไร่แทนเจ้าหนูแทนคุณจะโตและสามารถมารับหน้าที่ตรงนี้ได้ ทำให้เธอกับธนินไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันแต่ทว่าเขาเองก็มาหาเธอแทบทุกวันอยู่ดี“เรื่องทุกอย่างคลี่คลายแล้ว และลงตัวคุณแม่เองก็มีความสุขในการเลี้ยงหลานแล้วเมื่อไหร่ผมกับคุณจะมีความสุขกับเขาเสียทีละครับ”รินที่นั่งทำบัญชีอยู่ก็ต้องหันมาสนใจคำพูดของธนินที่วันนี้เขาเข้ามาหารินที่ไร่“ทุกวันนี้รินก็มีความสุขมากแล้วนะคะ”“แต่ผมไม่นี่ครับ ผมอยากนอนหลับไปพร้อมกับคุณตื่นมาเมื่อไหร่ก็เจอคุณที่นอนอยู่ข้างๆ แต่งงานกับผมนะครับ อย่าทรมานผมอยู่อย่างนี้เลยนะ รู้มั้ยว่าผมอิจฉาพี่ตะวันขนาดไหน ทุกวันนที่ตะวันกับส้มพลอตรักกันทุกที่ในไร่ ผมก็ได้แต่นั่งดู”“โธ่ รินก็คิดว่าเรื่องอะไร ทุกวันนี้รินก็มอบความรักให้พี่ธนินจนหม
บทที่ 35 จุดจบของมานพ ที่ไร่ภูแสงจัดงานอย่างใหญ่โตอย่างสมฐานะของมานพ เขาได้เชิญแขกมาทั่วทุกสารทิศรวมทั้งคนของไร่ธนินทรด้วย เพื่อเย้ยธนิน"เจ้าสาวสวยมากเลยนะคะ""ขอบคุณค่ะ " ช่างแต่งหน้าได้เอ่ยปากชมรินอย่าไม่ขาดปาก แต่รินที่มีสีหน้ากังวลไม่รู้ว่าวันนี้จะผ่านไปได้ด้วยดีหรือไม่"คุณรินคะ คุณมานพให้ขึ้นมาตามใกล้จะถึงเวลาแล้ว" เนียนได้ขึ้นมาตามรินตามคำสั่งของเจ้านาย รินยืนขึ้นมองตนเองในกระจกก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องและเดินลงบรรไดมาเห็นมานพที่แต่งตัวด้วยชุดเจ้าบ่าว เขาเองก็เป็นคนที่หล่อมากเลยทีเดียวรินเองยังเสียดายในความหล่อของเขา แต่ทำไมจิตใจของเขาถึงได้โหดเหี้ยมเพียงนี้"เจ้าสาวของผมวันนี้ช่างสวยจริงๆ" เมื่อมานพเห็นรินในชุดเจ้าสาวสีขาวผ่องใสบวกกับที่รินแต่งหน้าทำให้มานพเองก็ตกตลึงในความสวยของรินทุกครั้งไป เขาผายมือรับเจ้าสาวของเขาเพื่อเดินออกมาตอนรับแขกๆ ในงาน รินมองเห็นธนินที่มางานแต่งนี้กับตะวันพร้ออมพยักหน้าให้กำลังริน"วันนี้คนเยอะจังนะคะ"'"ก็วันนี้เป็นวันสำคัญของผม คนก็ต้องมาร่วมแสดงความยินดีกับผมนะสิครับ""ค่ะ รินว่าวันนี้ก็เป็นวันสำคัญของรินเช่นกัน มันเป็นวันที่สำคัญมากๆ ในชีวิตเล
บทที่ 34 แต่งงานกับผมมั้ย รินขึ้นมาตรงบรรไดและหลบไม่ให้มานพเห็นเมื่อเขาไม่เห็นรินลูกน้องของเขาก็พูดกับมานพขึ้นมา"โชคดีนะครับที่เราไม่ได้เอาของผิดกฏหมายไว้ในบ้าน คุณมานพนี่ฉลาดจริงๆ""ใครมันจะโง่เอาของแบบนั้นไว้ที่บ้านกัน ไม่งั้นฉันก็โดนจับไปนานแล้วนะสิ ว่าแต่ฉันอยากรู้จริงๆ เลยว่าใครเป็นคนไปแจ้งความกับตำรวจนายช่วยไปสืบให้ฉันหน่อย""ผมคิดว่าน่าจะเป็นคนในนะครับ ผมละอดสงสัยคุณรินไม่ได้เลย ""แล้วทำไมนายต้องสงสัยรินด้วยฮ่ะ ""คุณมานพลืมแล้วหรือครับว่าคุณเป็นคนสั่งฆ่าพี่สาวของคุณรินและพี่เขยของเขา เขาอาจจะมาแก้แค้นคุณหรือเปล่า”"แกหุบปากไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าแกไมพูดคนอื่นเขาจะรู้กันได้อย่างไร ตอนนี้คนที่ฆ่าครอบครัวนั้นก็ถูกจับตัวไปแล้วแถมยังยอมรับไปแล้วว่าปล้นฆ่าเพื่อชิงทรัพย์ แกก็อย่าโง่หน่อยเลย แกก็รู้ว่าคุณรินความจำเสื่อมเธอจะไปรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนสั่งฆ่าตอนนี้ัเป็นคนดีในสายตาเขาคุณรินไปแล้ว ไม่มีวันที่เธอจะคิดเช่นนั้นแน่นอน แกก็หุบปากของแกเอาไว้ด้วยเรื่องนี้มันผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว ""ครับๆ ได้ครับผมขอโทษครับที่บังอาจไปสงสัยในตัวคุณริน เดี๋ยวผมจะไปสืบให้นนะครับ แล้วของที่เราไปฝากไ
บทที่ 33 รินเข้ามาอยู่ในบ้านมานพ เมื่อมาถึงห้องมานพก็ให้รินพักผ่อน เขาก็ได้กลับมาห้องของตนเองพร้อมโทรไปหาส้มจะถามเรื่องรินหรือว่าเธอเข้ามาหาเขาจะมีแผนอะไรกันแน่"ว่ายังไงคะคุณมานพ""ฉันมีเรื่องจะถามเธอ วันนี้รินมาหาฉันที่บ้านพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้า ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น""เมื่อวานตอนเย็นส้มไปเดินสำรวจดู ก็เห็นว่าคุณธนินจะเข้าไปหารินที่ห้องแล้วรินเธอความจำเสื่อมจำธนินไม่ได้เลยว่าคิดว่าคุณธนินจะเข้าไปทำมิดีมิร้ายเลยโวยวายว่าจะไม่อยู่ที่นี่ พอทุกคนกลับไปนอนกันรินก็หนีออกจากไร่ไป ตอนนี้ทุกคนตามหาตัวกันให้ทั่ว""นี่เรื่องจริงใช่มั้ย แล้วเรื่องที่รินยังจำธนินไม่ได้ก็เรื่องจริงสินะ""ใช่ค่ะ แล้วตอนนี้ส้มก็ได้เอกสารมาแล้วนะคะ เดี๋ยวส้มจะหาเวลาเอาไปให้ คุณมานพออกมาหาส้มที่ตลาดหน่อยได้มั้ยคะ""ได้สิ แต่วันนี้ฉันยังไม่ว่าง ถ้าวันไหนฉันว่างฉันจะโทรไป แค่นนี้นะ""อย่าลืมค่าขนมนะคะ""เธอนี่มันหน้าเงินชัดๆ ถ้าเอกสารที่เธอได้มามันตรงกับที่ฉันต้องการฉันจะจ่ายเธออย่างสมน้ำสมเนื้อ""ส้มจะรอวันนั้นนะคะ"หลังจากที่วางสายมานพก็ออกไปข้างนอกเพราะมีนัดกับหุ้นส่วนไว้จะไปดูที่ทางของไร่ธนากรที่เขาต้อง
บทที่ 32 แผนของริน เมื่อทุกคนไม่สนใจส้มเธอจึงรีบหนีออกมา พอดีกับทางไร่ได้ออกไปส่งส้มที่ตลาดพอดี เธอจึงขอติดรถไปด้วยตอนนี้เธอคงจะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้ ถ้าจะกลับไปหามานพก็กลัวว่าเขาเองจะฆ่าเธอและแม่ เธอจึงตัดสินใจกลับบ้านไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อหนีออกไปอยู่ที่อื่น ตอนนี้เรื่องอื่นไม่สำคัญเท่าชีวิตของเธอแล้ว"อ้าวแล้วนี่นางส้มมันไปไหนของมันเนี่ยะ" ป้าพรหันมาดูก็ไม่เจอส้มแล้ว"ช่างเถอะครับแม่ เธอคงไม่กล้าจะอยู่ที่นี่เพราะอายที่ทำเรื่องงามหน้าไว้ ผมว่าเธอน่าจะกลับไปที่้านของเรา เดี๋ยวผมจะไปดูเธอเอง""แล้วตะวันจะเอาอย่างไรกับส้มต่อไป” คุณหญิงเอ่ยถามตะวัน ตะวันตอบออกมาด้วยความเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว"ถึงส้มจะร้าย และเราก็รู้แล้วว่าส้มถูกจ้างมาผมก็ยังจะรับส้มเป็นเมียผมอยู่ครับ อย่างน้อยผมกับส้มเราก็มีอะไรกันจริงๆ ส่วนเรื่องนิสัยผมว่าผมน่าจะให้ส้มเปลี่ยนเพื่ออนาคตที่ดีได้ ""เอาอย่างนั้นก็ได้ คนเราต้องรู้จักให้อภัยกันทุกคนต่างก็เคยทำผิดกันหมดทุกคน ไปเถอะไปบอกส้มว่าทุกคนให้อภัย หนูรินให้อภัยมั้ยจร๊ะ' คุณหญิงหันมาถามริน"รินให้อภัยก็ได้ค่ะ เป็นเพราะรินเองที่ไม่หนักแน่นเชื่อความรักที่คุณธนินมีให้ริน ไม่
บทที่ 31 รินจำได้ ทันทีที่รินรับสายและเห็นหน้าของคนที่อยู่ในมือถือก็จำได้ทันที"คุณหญิง เจ้าหนูแทนคุณ"ธนินได้ยินก็ดีใจคิดว่ารินจำได้ละจะจำเขาได้เช่นกัน"คุณจำได้ "(หนูจำฉันได้ใช่มั้ย ดูสิเจ้าหนูแทนคุณคิดถึงหนูมากเลย รีบรักษาตัวให้หายจะได้กลับมาหาเจ้าหนูนะลูก)"คุณหญิงคะ ช่วยรินด้วยรินกลัวผู้ชายคนนี้มากเลย อยู่ๆ ก็มาหาว่ารินเป็นคู่หมั้นของเขา "(ใครกัน ธนินนะหรือ เขาเป็นลูกชายของฉันเองและเป็นคู่หมั้นของหนูจริงๆ จร๊ะ) เมื่อรินได้ยินเธอจึงคิดว่านี่อาจจะเป็นเรื่องจริงแล้วทำไมความทรงจำระหว่างเธอกับเขาถึงได้ถึงไม่มีในความทรงจำของรินเลย"เรื่องจริงหรือคะ แล้วพี่วริษากับพี่ธนาพ่อของเจ้าหนูแทนคุณละคะไปอยู่ไหน แล้วทำไมเจ้าหนูถึงไปอยู่กับคุณหญิงได้"คุณหญิงได้ยินชื่อที่เธอไม่ได้ยินมานานก็ถึงกับต้องตกใจ(หนูรินว่าอะไรนะ พ่อกับแม่ของเจ้าหนูแทนคุณชื่ออะไร)"ก็พี่วริษากับพี่ธนาเจ้าของไร่ธนากรไงคะ " ธนินที่ยืนฟังอยู่ข้างๆ รินจึงรีบแย่งมือถือไปจากเธอ"คุณแม่ครับ เดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังตอนนี้ผมขอถามความจริงจากรินก่อนนะครับ"(ได้สิ) คุณหญิงทำอะไรไม่ถูกเธอร้องไห้ออกมาหลานที่เธอตามหามาตลอดกลั
บทที่ 30 รินฟื้น"รินคุณจะนอนอยู่แบบนี้อีกนนานแค่ไหนรู้ม้ยว่าผมคิดถึงเสียงของคุณมากๆ เลยนะ คุณไม่คิดถึงเจ้าหนูแทนคุณหรือไงรู้มั้ยว่าเจ้าหนูร้องไห้หาคุณทุกวันเลย รีบตื่นมาเถอะนะทุกคนรออยู่"ธนินเช็ดตัวให้รินไปพร้อมพูดกับเธอทุกครั้งนี่ก็ผ่านมา3วันแล้วรินก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา เมื่อวานคุณแม่ของเขากับเจ้าหนูแทนคุณก็ได้มาเยี่ยม เจ้าหนูเมื่อเห็นรินก็เอาแต่ร้องไห้จนต้องรีบพากลับบ้านกริ๊ง''''จู่ๆ เสียงมือถือของธนินก็ดังขึ้นมาเขาเลยออกไปคุยมือถือข้างนอกคนที่โทรเข้ามาก็คือเพื่อนของเขา"ว่าอย่างไรเรื่องที่ให้ไปสืบได้ความคืบหน้าแล้วใช่มั้ย""ใช่ฉันไปสืบมาว่าไร่ภูแสงที่มีนายมานพเป็นเจ้าของได้ทำธุรกิจมืดอีกด้วย น่าจะเกี่ยวข้องกับการตายของพี่ชายนาย แล้วก็เรื่องดีเอ็นเอที่นายให้ไปตรวจตอนนั้น ตอนนี้ผลออกมาแล้วเด็กชายแทนคุณเป็นหลานชายของแกที่หายตัวไป100% เดี๋ยวฉันจะส่งเอกสารไปให้ที่บ้านของนายก็แล้วกันส่วนเรื่องของพี่ชายนายฉันขอสืบอีกนิดก่อนแล้วค่อยรวบรวมหลักฐานให้เพียงพอที่จะแจ้งข้อหากับเขาได้ ดีไม่ดีตำรวจในพื้นที่ก็อาจจะเป็นคนของเขาด้วยเช่นกัน ไม่งั้นเขาคงทำธุรกิจไม่ได้ถึงทุกวันนี้หรอกนะ""ขอบใจนายมากถ้
บทที่ 29 เผยความจริง "บอกฉันมานะทั้งหมดเป็นแผนเธอใช่มั้ย อย่าคิดว่าฉันดูเธอไม่ออกนะ เธอมันเป็นคนมักใหญ่ใฝ่สูงเธอคิดจะจับคุณธนินตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ยถึงหาเรื่องเข้ามาอยู่ในไร่นี้โดยใช้ฉันเป็นสะพาน""โอ๊ย!! ฉันเจ็บนะพี่พูดเรื่องอะไร ฉันเป็นผู้โดนกระทำนะ ฉันออกมาเรียกร้องสิทธิ์ของฉันทำไมทุกคนถึงมองฉันเป็นคนแบบนั้น"'"เธออย่าคิดว่าฉันดูเธอไม่ออกสิส้ม ฉันไม่ใช่คนโง่นะ " เมื่อเธอรู้ว่าถูกตะวันจับได้เธอเลยพูดความในใจออกมาจนหมด"ใช่!! มันเป็นแผนของฉัน ทำไมล่ะพี่มีหลักฐานหรือไงว่าฉันเป็นคนทำ อีกอย่างตอนนี้ฉันก็ตกเป็นเมียของคุณธนินแล้ว คนอย่างพี่ฉันจะไม่กลับไปหาแน่นอน.""หึ! ฉันว่าแล้วไงเธอมันนางงูพิษคุณธนินเขาดีกับเธอทุกอย่างทำไมเธอถึงทำกับเขาได้แล้วไหนจะรินอีก ถ้ารินเป็นอะไรไปฉันไม่เอาเธอไว้แแน่คอยดูเถอะ" ตะวันทนพูดกับส้มไม่ได้เขารีบเดินจากเธอไปเพื่อที่จะไปดูรินที่โรงพยาบาล"ตอนนี้นางรินมันเกิดอุบัติเหตุอยู่ที่โรงบาลเป็นตายเท่ากัน อย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ" ส้มได้ต่อสายไปหาปลายสาย"ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนางนั้นมันโง่เองที่เชื่อการเล่นละครของฉัน ...ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าอาการมันเป็นอย่างไรอยากรู
บทที่ 28 อุบัติเหตุ เมื่อมาถึงไร่รินได้ตากฝนวิ่งไปดูที่ห้องทำงานที่อยู่ในสวนเธอเชื่อมั่นในตัวของธนินมาก แต่ตอนนี้ความเชื่อมั่นในตัวของเขากลับหมดลงเมื่อภาพที่รินเห็นคือคนสองคนที่กำลังนอนกอดกันหลับอยู่ เธอยืนสั่นสะท้านด้วยความหนาวและความรู้สึกเจ็บปวดทุกอย่างที่เธอเคยวาดไว้พังทลายไปหมดตอนนี้เธอหน้ามืดหูอือ ยืนดูภาพอยู่อย่างนั้นอย่างทำอะไรไม่ถูกแม้อากาศตอนนี้จะทำให้เธอหนาวร่างกายทว่าจิตใจของเธอตอนนี้ช่างหนาวเหน็บยิ่งกว่า จู่ๆ ธนินก็ตื่นขึ้นมาเห็นรินยืมมองเขาอยู่ ธนินก็ต้องตกใจเมื่อสภาพของเขาตอนนี้คือเปลือยท่อนบนอยู่แถมยังโดยส้มกอดเขาอยู่อีกด้วย"ริน เอ่อมันไม่ใช่อย่างที่รินเห็นนะ" ธนินเริ่มจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้รินฟังแต่ตอนนี้รินนั้นแทบไม่อยากได้ยินคำพูดของเขาแล้ว"พี่ธนินไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ รินเห็นหมดแล้ว"รินร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายตอนนี้ใจของเธอแตกสลายไปหมด ชายที่เธอรักมากมานอกใจเธอเช่นนี้รินวิ่งออกมาท่ามกลางสายฝนที่เริ่มจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ธนินเองเมื่อเห็นน้ำตาของรินเขาเองก็รู้สึกปวดใจไม่น้อยเช่นกัน เขาจับแขนของส้มออกจากตัวของเขาเพื่อที่จะวิ่งตารินไปแต่ส้มก็ดันมาตื่นซะก่อน