please14

รินรีบเดินลงน้ำมาหาธนินด้วยความเร็ว

"แทนคุณอยู่ไหนคะ แล้วคุณดูลูกฉันอีท่าไหนทำไมทำให้แกตกน้ำได้ ฮือ" ความกลัวเริ่มคืบคานเข้ามาในหัวใจของรินอย่างถาถม เธอไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปเจอพี่สาวเธอได้ ถ้าเขารู็ว่าแค่หลานตัวเล็กๆ เธอยังดูแลเขาไม่ได้ เมื่อธนินเห็นใบหน้ารินที่เคร่งเคลียดแถมยังร้องไห้ เขารีบยกแทนคุณออกจากเสื้อของเขา

"คุณร้องไห้เลยเหรอ ผมแค่แกล้งคุณเล่นแค่อยากให้คุณลงมาเล่นน้ำด้วยกันไม่คิดเลยว่ามันจะทำให้คุณตกใจและร้องไห้ขนาดนี้ " เมื่อรินเห็นแทนคุณที่ยิ้มแฉ่งให้กับเธอ เธอรู้สึกโล่งใจแต่เธอยิ่งโกรธชายตรงหน้ามากขึ้น

"มันไม่ตลกนะคะ ที่คุณจะเอาความเป็นความตายมาล้อเล่นคุณจะต่อว่าฉันแบบไหนฉันไม่เคยว่าแต่รอบนี้คุณมาโกหกกันแบบนี้มันแรงเกินไปเหรอคะ เคยคิดถึงจิตใจฉันบ้างมั้ยว่าฉันจะรู้สึกอย่างไรเอาแทนคุณมาให้ฉัน ฉันจะพาลูกกลับบ้าน "

"ผมขอโทษ " สายตาธนินที่ยื่นเด็กชายตัวน้อยคืนให้รินด้วยความรู้สึกผิด

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วค่ะ แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าคุณไม่เห็นแคร์ความรู้สึกใครเลย แทนคุณกลับบ้านกันลูก" รินยื้อแย่งลูกออกมาจากแขนของธนินแล้วพาแทนคุณเดินขึ้นจากน้ำอย่างทุลักทุเล

ธนินคิดแค่ว่าอยากให้รินลงมาเล่นน้ำด้วยกัน เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะโกรธเขาขนาดนี้ เขาทำได้เพียงมองตามเธอและลูกของเธอเดินกลับบ้านทั้งที่เจ้าหนูแทนคุณยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า เขารู้สึกผิดขึ้นมาทันทีจากที่จะมาง้อเธอกลับทำให้เธอ โกรธเขามากกว่าเขารีบเดินตามรินขึ้นมาจากน้ำและเดินตามหลังเธอกลับมา รินไม่พูดอะไรกับเขาสักคำแม้ว่าแทนคุณจะตะโกนเรียกป๊ะป๊าดังแค่ไหน รินก็ไม่หยุดเดินจนเธอเดินมาถึงบ้านและพาลูกชายเข้าบ้านไปพร้อมล็อคประตูเสียงดัง ธนินทำได้เพียงเดินหน้าระห้อยกลับบ้านใหญ่

คุณหญิงกับป้าพรก็ได้กลับมาจากวัดพอดีเห็นลูกชายของเธอเดินตัวเปียกกลับมาที่บ้านเธอจึงถามด้วยความสงสัย

"ธนินไปทำอะไรมาตัวถึงเปียกแบบนี้ พรเข้าไปเอาผ้าเช็ดตัวมาให้เจ้าธนินที"

"ได้ค่ะ คุณธนินรอสักครูนะคะ"

"ผมไปหาแทนคุณมาแล้วพาเจ้าหนูไปเล่นน้ำที่หลังสวนมาครับผมไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปด้วย เลยเปียกกลับมาครับ"

"ไปหาแทนคุณมาแล้วทำไมหน้าถึงบึ้งตึงกลับมาแบบนั้นล่ะ ทะเลาะกับหนูรินมาสินะ"

"ไม่ได้ทะเลาะนะครับ ผมทำให้เธอโกรธเลยจะไปขอโทษแต่กลับทำให้เธอโกรธมากกว่าเดิมแถมยังไม่ได้ขอโทษเรื่องเก่าผมดันสร้างเรื่องใหม่ขึ้นมาอีก เฮ้อผมนี่ซื่อบื้อชะมัด"

คุณหญิงมองหน้าลูกชายแล้วยิ้มออกมา

"แล้วเราไปทำอีท่าไหนให้หนูรินเขาโกรธล่ะ "

"เอ่อ..เอ่อผมแค่แกล้งทำแทนคุณตกน้ำผมก็แค่อยากให้รินเขาลงมาเล่นน้ำด้วยกัน ใครจะไปคิดว่าเขาจะโกรธผมขนาดนั้น"

"ฮ่ะ!!! เมื่อกี้ลูกว่าอะไรนะ"

"ผมแกล้งทำแทนคุณตกน้ำแต่แทนคุณไม่ได้ตกจริงๆ สักหน่อยผมเอาแทนคุณซ้อนไว้ในเสื้อของผม โอ๊ย!!! คุณแม่ตีผมทำไมผมเจ็บนะ"

คุณหญิงใช้มือตีที่แขนของธนินอย่างแรง จากตอนแรกเธอยิ้มอยู่ใบหน้ากลับบึ้งตึงขึ้นทันที

"แม่ไม่เคยสอนหรือไง ใครเขาเอาเรื่องเป็นเรื่องตายมาล้อเล่นกันฮะ!!! อย่าว่าแต่หนูรินโกรธเลย แม่ก็โกรธเราเหมือนกันทำเรื่องไม่เป็นเรื่องแค่คำขอโทษมันพูดยากหรือไง พรไม่ต้องเอาผ้าเช็ดตัวมาให้แล้วให้ยืนตัวเปียกหนาวอยู่นอกบ้านนี่แหละ" ป้าพรที่เดินถือผ้ามากลับต้องงงกับแม่ลูกสองคนนี้ เธอมองหน้าธนินสลับกับคุณหญิง ก่อนที่คุณหญิงเดินเข้าบ้านปล่อยให้ธนินยืนอยู่แบบนั้น

"เกิดเรื่องอะไรที่ป้าไม่รู้หรือเปล่าค่ะคุณธนิน" ป้าพรส่งผ้าให้ธนินและถามอย่างสงสัย

"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ อยู่ๆ คุณแม่ก็โกรธผม"

“_”

''งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ คุณธนินก็รีบเข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะค่ะเดี๋ยวไม่สบายเอา คุณหญิงเธอก็พูดไปแบบนั้นเขาเป็นห่วงคุณธนินนะคะ"

ป้าพรพูดจบก็เดินตาคุณหญิงเข้าบ้านไป ธนินเองก็เดินไปที่ห้องของเขาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนอนคิดว่าเขาจะขอโทษรินอย่างไรดี

ฝั่งด้านป้าพรเธอเก็บความสงสัยไม่ไหวก็ได้เอ่ยปากถามคุณหญิงไป และก็รู้เรื่องที่เกิดขึ้น

"โธ่ คุณธนินของป้าทำไมถึงทำแบบนั้นนะ ไม่รู้หรือไงว่าแม่ทุกคนเป็นห่วงลูกของตัวเองมากกว่าสิ่งอื่นใด ทำแบบนั้นแล้วหนูรินคงให้อภัยยาก นอกจากเสียว่าคุณหญิงจะช่วยไปพูดให้หนูรินใจเย็นลง"

"ฉันไม่ช่วยหรอกใครบอกให้เจ้าธนินทำตัวเองแบบนั้นล่ะ ใครทำคนนั้นต้องรับผิดชอบเองสิ"

"แล้วถ้าหนูรินโกรธมากๆ แล้วพาเจ้าหนูแทนคุณย้ายออกไปอยู่ที่อื่นคุณหญิงจะทนได้เหรอคะ พรรู้นะคะว่าคุณหญิงเองเอ็นดูและรักแทนคุณเหมือนหลานตัวเอง" เมื่อคุณหญิงได้ยินอย่างนั้นเธอรีบลุกขึ้นจากโซฟาทันทีจนพรเองต้องตกใจ

"ไม่ได้การแล้วงั้นเราเดินไปบ้านสวนกัน ฉันไม่ยอมหรอกนะถ้าแทนคุณหนีฉันไปอีกคนฉันคงตรอมใจตายแน่ๆ" ป้าพรหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

"หัวเราะอะไร ไปสิเดี๋ยวหนูรินหนีออกไปก่อน เจ้าธนินนะเจ้าธนินถ้าหนูรินพาลูกหนีไปฉันจะไม่ให้อภัยเลย" คุณหญิงรีบเดินไปบ้านสวนด้วยความร้อนใจ ป้าพรเองก็รีบเดินตามคุณหญิงไปติดๆ

"อย่าเดินเร็วแบบนั้นสิคะ เดี๋ยวคุณหญิงก็เดินสะดุดท่อนไม้ล้มได้นะ"

"ฉันไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอกนะ ทางพวกนี้ฉันเดินมาตั้งแต่สาวๆ จนตอนนี้ฉันแก่แล้วนะอย่าลืมสิ"

ฝั่งด้านรินเมื่อมาถึงบ้านเธอรีบพาแทนคุณอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แทนคุณก่อนจะเอาแทนคุณนอนเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ก๊อกๆๆ"""

รินรีบเดินมาเปิดประตูแทนคุณเองก็เดินตามมาด้วย

"คุณหญิงมาทำอะไรที่หลังสวนแบบนี้คะ เข้ามาก่อนสิคะ" แทนคุณที่ยืนแอบอยู่หลังรินเมื่อได้ยินว่าเป็นคุณหญิงแทนคุณรีบชะเง้อหน้าออกมายิ้มให้อย่างดีใจ

"ทำไมจะมาไม่ได้ที่นี่ฉันก็เคยอยู่มาก่อนนะ อ้าวแทนคุณยังไม่หลับอีกหรือไหนมาให้ฉันอุ้มหน่อยสิ ไม่เห็นแทนคุณแค่ครึ่งวันรู้มั้ยว่าฉันคิดถึงแค่ไหน"

แทนคุณรีบเดินไปหาพร้อมชูแขนให้คุณหญิงอุ้ม คุณหญิงอุ้มแทนคุณเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะไม้สักที่เธอได้ซื้อไว้เมื่อสมัยก่อน ก่อนหันมองซ้ายมองขวาที่นี่ยังคงเหมือนเดิม เหมือนตอนที่เธอเคยอยู่กับพ่อของธนินก่อนที่จะสร้างบ้านหลังใหญ่ รินเดินไปที่ครัวเอาน้ำมาให้คุณหญิง

"ที่นี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะป้าพร "

"ที่นี่พรให้เจ้าตะวันมาดูแลตลอดก่อนที่หนูรินจะมาอยู่พรรู้ค่ะ ว่าบ้านหลังสวนมันมีค่าทางจิตใจของคุณหญิงแค่ไหน"

"แทนคุณหนูรู้มั้ยว่าฉันเคยอยู่บ้านหลังนี้มาก่อน ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ ของฉันเลยล่ะ ที่หลังสวนเดินไปซักพักก็ถึงน้ำตกที่นั้นสวยมากเลยนะ สามีของฉันเคยพาลูกๆ ไปเล่นที่นั้นบ่อยๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ฉันโกรธกับสามีแต่เขาเป็นคนที่ง้อคนไม่เป็นรู้มั้ยว่าเขาแกล้งฉันว่าลูกชายคนเล็กของฉันตกน้ำฉันร้องไห้โวยวายใหญ่เลย โทษเขาที่ดูแลลูกไม่ดี แต่เปล่าเลยลูกชายคนเล็กของฉันกลับนั่งยิ้มแป้น สามีของฉันรีบขอโทษฉันและเขาก็สำนึกผิดที่ทำให้ฉันเสียใจ เมื่อฉันเห็นว่าลูกชายฉันไม่เป็นอะไร ฉันก็เบาใจขึ้นแม้จะยังโกรธสามีก็เถอะแต่เมื่อฉันนึกย้อนไปได้เขาไม่เคยที่จะดูแลลูกไม่ดี เขาแค่อยากง้อฉันแล้วเอาลูกมาเป็นข้ออ้างถึงฉันจะโกรธแค่ไหนแต่ถ้าไม่มีเขาลูกอาจจะตกน้ำจริงๆ ก็ได้ฉันเลยให้อภัยเขา คนเราอยู่ด้วยกันไม่ถึงร้อยปีหรอกนะ เรื่องอะไรที่มันเล็กๆ น้อยถ้าพออภัยให้กันได้ก็ให้อภัยกันไป ฉันนี่นึกถึงอดีตอีกแล้ว” คุณหญิงพูดไปแทนคุณก็นั่งฟังอย่างตั้งใจเหมือนเขาเองรู้เรื่องที่คุณหญิงเล่าให้ฟัง