ตอนที่ 30.“ยังไงอาฝากดูแลหนูอ้อน กับน้องอิ่มอุ่นด้วยนะไฟ เห็นไปทางเดียวกันและดูท่าฝนฟ้าจะตกแล้ว ขับรถดีๆ ล่ะอิ่มอุ่นมาให้คุณย่าหอมแก้มก่อนค่ะ” คุณเสาวลักษณ์กำชับพลางหอมแก้มยุ้ยของหลานรักเบาๆ แล้วชายหนุ่มก็จูงมือหนูน้อยไปที่รถหน้าตาเฉย จนผู้เป็นแม่จำต้องก้าวตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้คุณเสาวลักษณ์มองดูหนุ่มสาวที่เดินเคียงกันไปอย่างจับสังเกต และถ้าคิดไม่ผิดนางคิดว่าอัคคีต้องมีใจต่ออโนมาอย่างแน่แท้เพียงแต่ว่าชายหนุ่มจะวางหญิงสาวไว้ในฐานะอะไรเท่านั้น และถ้าหากอัคคีจะคิดว่าอโนมาเป็นแค่ทางผ่าน จีบเล่นๆ หรือแค่ควงไปวันๆ อย่างผู้หญิงที่ผ่านมานางคงยอมไม่ได้คงต้องทำอะไรสักอย่าง นี่คือความคิดที่แวบมาในสมองถึงแม้วัยจะล่วงเลยมาจนบัดนี้แต่ด้วยความที่เป็นคนที่ไม่ชอบหยุดนิ่ง คุณเสาวลักษณ์จึงยังเป็นหญิงชราที่เต็มไปด้วยความชาญฉลาดอย่างที่คนสาวๆ คาดไม่ถึงเลยทีเดียวเมื่อรถคันหรูแล่นออกมาจากบ้านเดชาวัชรา เด็กหญิงตัวน้อยก็เริ่มหาวหวอดพลางซุกลงกับอกอุ่นของมารดาก่อนจะหลับไปในเวลาอันรวดเร็ว ทำให้คุณแม่ที่คิดว่าพอรถพ้นรั้วบ้านแล้วจะขอเขาลงกลางทางแล้วกลับเองเป็นอันต้องพับเก็บไป เพราะขนาดน้ำหนักตัวที่ไม่น้อยของลู
ตอนที่ 31.“ยังโกรธพี่อยู่เหรอ” อย่างน้อยเขายังคงแทนตัวเองว่าพี่ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในคราวนั้นเขาเองก็มีส่วนผิด นอกจากจะทำให้น้องสาวเขาโกรธเขาจนไม่ยอมมองหน้า ง้อตั้งนานกว่าแม่น้องสาวตัวแสบจะยอมคืนดีด้วยและทำให้ผู้หญิงที่อุ้มลูกน้อยนอนหลับอยู่ข้างๆ เขาตั้งแง่กับเขาด้วยเหตุจากวันนั้น“ถ้ายังไง ช่วยจอดป้ายรถเมล์ข้างหน้าด้วยนะคะ” หญิงสาวเปลี่ยนเรื่องพูดเสียดื้อๆ แต่ชายหนุ่มหาทำตามไม่ยังคงขับรถไปยังเส้นทางที่เขาศึกษามาอย่างดีแล้วว่าเป็นเส้นทางไปบ้านสวนที่เธอพักอาศัยอยู่“คุณอัคคีคะ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจที่ฉันพูดผิดตรงไหนหรือเปล่า”“อย่าทำตัวให้มีปัญหามากเลยอ้อน นี่ลูกก็ยังหลับคาอกอยู่ ฝนก็ทำท่าจะตก ให้พี่ไปส่งน่ะดีแล้วถ้าตัวเองจะทิฐิยังไง ก็ขอให้นึกถึงลูกบ้าง”คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวควันออกหูได้ไม่ยาก อโนมาเม้มปากอย่างขัดใจก่อนจะสะบัดหน้าพรืดมองข้างทางอัคคีมองเสี้ยวหน้าหวานอย่างพอใจอย่างน้อยเขาก็ได้เห็นอารมณ์อื่นบ้างบนใบหน้านิ่งเฉยนั่นและเวลาเธอโกรธหน้าดำหน้าแดงแบบนี้มันดูสวยน่ารักกว่าเป็นไหนๆ ชายหนุ่มลอบยิ้มอารมณ์ดีเมื่อรถยนต์คันหรูมาถึงทางเข้าบ้านสวนที่ยังเป็นเพียงถนนลูกรังอัดแน่นจนไ
ตอนที่ 32. “ช่วยลูกชายกับลูกสะใภ้ของดิฉันด้วยนะคะคุณหมอ ช่วยหน่อยนะคะๆ” คุณเสาวลักษณ์ละล่ำละลักบอกคุณหมอผู้มีใบหน้าอารีอย่างเว้าวอนเมื่อทุกคนต่างมาถึงโรงพยาบาล“เราช่วยเต็มที่อยู่แล้วครับ แต่ตอนนี้คนไข้ผู้ชายอาการสาหัสเพราะกระสุนถูกจุดสำคัญ ส่วนคนท้องตอนนี้เธอไม่มีแรงเบ่งและอาการไม่คอยดีเราก็ต้องผ่าคลอดเช่นกัน เราจะพยายามทำให้ดีที่สุด หมอขอตัวก่อนนะครับ” แล้วร่างคุณหมอก็หายเข้าห้องผ่าตัดไป คุณเสาวลักษณ์ร่ำไห้อย่างไม่อายสายตาคน อรุณนารีและเนตรนาราเข้ามาประคองร่างของนางไปนั่งที่เก้าอี้รับรองหน้าห้องผ่าตัด เธอทั้งสองรีบมาโรงพยาบาลทันทีที่ได้ข่าวว่าเพื่อนรักจะคลอดและประสบอุบัติเหตุแต่ไม่คิดว่าภูริตาจะกล้าทำถึงเพียงนี้ ส่วนตัวของภูริตาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากรถชนในเหตุการณ์เดียวกันด้วยเวลาผ่านไปเนิ่นนานเหมือนสิบปี อรุณนารีกับเนตรนาราเดินไปเดินมาอย่างว้าวุ่นอยู่หน้าห้องผ่าตัด แล้วแทบกระโดดด้วยความดีใจเข้าหาคุณหมอที่เปิดประตูออกมาจากห้องผ่าตัด แต่สีหน้าคุณหมอกลับไม่ค่อยสู้ดีนัก“เป็นไงบ้างคะคุณหมอ”ทั้งสามคนถามขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายและรอคอยคำตอบอย่างคาดหวัง“เธอได้คลอดลูกสาวครับร่า
ตอนที่ 33.“ลูกจ๋าช่วยพ่อของหนูด้วยนะคะ ช่วยอธิษฐานให้พ่อของหนูปลอดภัยและได้อยู่กับเรานานๆ...” เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า อโนมาให้นมลูกด้วยนมของตัวเองเธอก้มมองลูกน้อยที่หลับตาพริ้มอย่างเป็นสุขแนบอกตัวเอง บุตรสาวของเธอชื่อเด็กหญิงอัจฉรียาพร เดชาวัชรา ชื่อเล่นว่าน้องอิ่มอุ่น ตามความต้องการของรัชชานนท์ที่เมื่อได้รู้เพศของลูกก็เห่อหาหนังสือและตำรามาเตรียมตั้งชื่อลูกไว้ อิ่มอุ่น มาจากความรู้สึกที่อบอุ่นแสนหวานเมื่อเขาได้พบและรักเธอ ดวงตาสวยโศกเต้นพราวเมื่อเห็นร่างของนายแพทย์วัยกลางคนเปิดประตูห้องออกมา ร่างบางรีบเข้าไปไต่ถามอย่างกระวนกระวายด้วยความหวัง“นนท์เป็นอย่างไรบ้างคะคุณหมอ”“เอ่อ...” นายแพทย์เจ้าของไข้อ้ำอึ้ง“อาหมอคะมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ เรายินดีรับฟังทั้งดีและไม่ดี “ร่างกายของคนไข้ไม่ตอบสนองต่อการรักษาแล้ว.. หมอเสียใจที่ไม่อาจจะยื้อชีวิตเขาได้อีกต่อไป ญาติเข้าไปดูใจคนไข้ก่อนได้นะครับ หมอขอตัวนะครับเพราะมีผ่าตัดคนไข้รายอื่นต่อ อาหมอไปนะน้ำ อาเสียใจจริงๆ” เมื่อนายแพทย์ใหญ่เดินจากไปเหมือนได้กระชากวิญญาณของคนทั้งหมดที่ยืนอยู่ตรงนั้นไปด้วย อโนมาได้สติก่อนใครเธออุ้มลูกน้อยแนบอกถลาเข้าไปใ
ตอนที่ 34.“นายรู้จักเธอด้วยหรือวะ”“รู้จักสิวะ แกก็ถามแปลกเพื่อนรักน้องสาวตัวเองแท้ๆ แกคงไม่เคยเจอน้องอ้อนสิท่า น้องอ้อนน่ะเธอเนื้อหอมจะตายกระดังงาลนไฟผู้เพียบพร้อม ทั้งรูปร่างหน้าตาฐานะเธอครบเครื่องเลยนะเว้ย ได้ข่าวว่าเธอจะเป็นว่าที่ทายาทคนต่อไปของโรงแรมนนนที นี่นายไม่รู้รึไงวะตัวเองถือหุ้นอยู่ครึ่งหนึ่งแท้ๆ”“ข่าวเร็วขนาดนี้ นี่ฉันมีหนอนบ่อนไส้รึเปล่าวะ”ใช่เขาไม่รู้นี่มันใหม่จริงๆ ที่เพิ่งรู้ว่าเธอจะเป็นคนที่ถือหุ้นแทนคุณเสาวลักษณ์ผู้เป็นอาหญิงของเขา“มันแน่อยู่แล้ว ก็พ่อฉันเป็นทนายความประจำตระกูลเดชาวัชรานี่หว่า ฉันเองก็เคยพบเคยพูดคุยกับเธอบ่อยๆ น้องอ้อนน่ารักมาก นี่ถ้าไม่ติดว่ามีคู่หมั้นแล้วฉันจีบเธอไปแล้ว คิดแล้วยังเสียดายไม่หาย พ่อนะพ่อ ดันจับฉันหมั้นกับยัยทโมนบ้านป่านั่นซะแบบหาทางออกไม่ได้เลย” กันต์เอ่ยถึงคู่หมั้นที่ทางผู้ใหญ่หมั้นหมายให้ตั้งแต่สมัยเด็กๆ อย่างขุ่นเคือง“หึหึ นายก็พูดซะน้องเขาเสียหาย น้องน้ำแข็งออกจะน่ารักน่าชังขนาดนั้น”“น่าชังละมากกว่านายไม่เห็นฤทธิ์แม่คุณ ฉันล่ะปวดหัว นี่ดีนะที่คุณเธอเกิดเป็นไข้ไม่งั้นฉันต้องพาเธอมาด้วย ไปไหนก็ต้องหนีบไปด้วยฉันล่ะเบื่อจะแย่
ตอนที่35.“ที่ดิฉันจัดงานนี้ขึ้นเพื่อจุดประสงค์หลักอยู่สองประการ” คุณเสาวลักษณ์กล่าวกับสื่อมวลชนที่มาร่วมงานอย่างเป็นทางการหลังจากที่ได้กล่าวเปิดงานเทศกาลอาหารไทยของทางโรงแรมไปแล้ว“ประการแรกดิฉันอยากจะประกาศสละตำแหน่งผู้ถือหุ้นกึ่งหนึ่งของดิฉัน และลาออกจากคณะกรรมการบริหารสูงสุดของโรงแรมนนนที” แล้วเสียงอื้ออึงก็ดังไปทั่วบริเวณ เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ ก็ตามมา“และประการที่สองดิฉันจะเปิดตัวผู้รับสืบทอดทายาทนี้ต่อจากดิฉัน และผู้รับมรดกในส่วนของลูกชายดิฉันและของดิฉันทั้งหมดอย่างเป็นทางการ” คราวนี้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังมากขึ้นกว่าเดิมด้วยเพราะมูลค่าทรัพย์สินทั้งสังหาริมทรัพย์และอสังหาริมทรัพย์ของคุณเสาวลักษณ์เองนั้นก็มากโขอยู่และไหนจะมรดกที่รัชชานนท์ได้จากผู้เป็นบิดาก่อนเสียชีวิต ที่เมื่อรวมกันแล้วผู้ที่ได้รับมรดกดังกล่าวจะกลายเป็นเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเอเชียเลยทีเดียว“แล้วใครคือผู้โชคดีคะคุณเสาวลักษณ์ในเมื่อลูกๆ ของคุณผกามาศต่างก็ได้รับมรดกจากคุณเสาวลักษณ์กับเจ้าสัวกันไปมากมายแล้ว คุณเสาวลักษณ์ก็มีเพียงคุณรัชชานนท์เป็นลูกชายเพียงคนเดียวและเสียชีวิตแล้ว”“ในเมื่อทายาทคนสุดท้องเสียชีวิตแล้ว
ตอนที่ 36.ตอนนี้จากหญิงสาวที่อัคคีคิดว่าจะเด็ดมาดอมดมให้สมใจอยาก ได้ง่ายๆ อันพังทลายเพราะแม่ดอกกระดังงาดอกนี้ไม่ใช่กระดังงาริมทางอีกต่อไป ภาพคู่ชายหนุ่มหญิงสาวที่งามสมกันราวกิ่งทองใบหยกอีกทั้งวันนี้หญิงสาวแต่งกายด้วยชุดไทยจักรีแสนงามยิ่งทำให้ดูเหมือนการถ่ายรูปของคู่บ่าวสาวเสียมากกว่า และด้วยฐานะของเธอซึ่งเป็นถึงทายาทของเดชาวัชราทำให้วันนี้อโนมาสวยเจิดจรัสกว่าทุกๆ วัน จากที่เนื้อหอมเพราะชื่อเสียงด้านการทำอาหารและการเป็นวิทยากรให้กับสถาบันการศึกษาต่างๆ ทำให้อโนมาได้รับความสนใจจากบรรดาชายหนุ่มอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้เธอมีพร้อมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นฐานะทางสังคมที่เปลี่ยนไปยิ่งทำให้ชายหนุ่มเหล่านั้นให้ความสนใจเธอมากขึ้น แต่ทุกคนต้องเบรกตัวโก่งเมื่อเจอประกาศิตจากคุณเสาวลักษณ์ผู้เป็นแม่ทูนหัวตอนนี้“ใครที่คิดจะมาจีบลูกสาวหรือจะมาเป็นลูกเขยของดิฉันจะต้องเข้าตามตรอกออกตามประตูเท่านั้น และถ้าใครที่ไม่ผ่านความเห็นชอบจากดิฉันก็เป็นอันจบและหากใครคิดรวบหัวรวบหางลูกสาวดิฉัน โดยที่เธอไม่ยินยอม การสืบทอดมรดกทุกอย่างจะเป็นอันสิ้นสุดทันที” แต่ในอีกมุมหนึ่งของงาน ร่างสวยของหญิงสาวซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีแดงเพลิงร
ตอนที่ 37.มิรันตีรีบเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเศร้าแกมหวาดกลัวกับอาการของภูริตาที่กรีดร้องอยู่แล้วทำท่าจะโผนเข้าหาตนเอง“กูจะฆ่ามึงๆๆ แก แกอีนางมารร้ายแกหลอกฉันๆๆ กูจะฆ่ามึงๆๆ”ภูริตาดินรนจากการเกาะกุมของพยาบาล แรงที่เยอะจนน่าตกใจนั้นทำให้พยาบาลตัดสินใจฉีดยาเพื่อระงับอาการคลุ้มคลั่งของคนไข้ จนเมื่อเห็นร่างเธออ่อนแรงลงจึงได้พยุงร่างนั้นไปนอนที่เตียงอย่างอ่อนโยนมิรันตีมองร่างที่หลับใหลเพราะฤทธิ์ยาอย่างเกลียดชังก่อนจะเดินจากมาพร้อมช่อกุหลาบแดงแสนงาม เธอโยนมันทิ้งถังขยะอย่างไม่ใยดี แล้วสวมแว่นกันแดดสวยหรูก่อนเดินจากสถานที่ ที่ไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิดสำหรับเธอ“โรงพยาบาลคนบ้า มีแต่คนบ้าๆ”มิรันตีหันหลังให้กับเสียงกรีดร้องโวยวาย และภาพของผู้คนที่มีทั้งยิ้มหัวอย่างบ้าคลั่ง เลื่อนลอย ซึมเศร้าอย่างรังเกียจ เธอเกลียดที่นี่แต่ที่มาเพราะต้องการมาดูน้ำหน้าคุณหนูภูริตาเท่านั้น หญิงสาวแสยะยิ้มอย่างสะใจหลังจากการแถลงข่าวเธอต้องย้ายมาอยู่ในบ้านเดชาวัชราและต้องเข้ามารับตำแหน่งรองประธานจากคุณเสาวลักษณ์แล้ว อโนมาต้องเข้ามาเรียนรู้งานต่างๆ กับอัคคีอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้โดยที่คุณเสาวลักษณ์ก็เห็นดีเห็นงามให้เธอมาเร
ตอนที่ 140. อวสาน“มันผ่านไปแล้วริต้าตอนนี้เธอมีชีวิตที่สดใส และมีพวกเราอยู่ข้างๆ และตอนนี้เธอก็ได้ชดใช้มันแล้ว ไม่เอาไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆ แบบนั้นอีก” เนตรนาราปลอบ“นั่นสิริต้า ตอนนี้พวกเราผ่านพ้นเรื่องร้ายนั้นมาแล้วอย่าคิดมากนะยังไงเราก็ยังคงอยู่ด้วยกันเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ปล่อยวางความเจ็บปวด ความอาฆาตพยาบาทที่มันไม่เคยให้คุณแก่ใคร” อโนมากุมมือผอมบางนั้นอย่างจริงใจทั้งน้ำเสียงและแววตาจนภูริต้าน้ำตาซึมด้วยความตื้นตันใจที่เธอโชคดีเหลือเกินที่พบเจอและได้หญิงสาวทั้งสามคนนี้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเยียวยาจิตใจที่กระเจิดกระเจิงและเคยสกปรกของเธอด้วยความรักและจริงใจอย่างสม่ำเสมอ“ริต้าดีใจจัง”“พวกเราก็ดีใจที่ริต้ามีความสุขและหายดีแล้ว แล้วนี่ริต้าอยากจะออกไปอยู่กับพวกเราไหม” อโนมาถามด้วยความเป็นห่วงเธออยากให้ภูริตาไปอยู่ที่บ้านด้วยเพราะเห็นว่าภูริตาหายดีแล้ว“ไม่หรอกอ้อนขอบใจมากนะ ริต้าอยากอยู่ที่นี่ อยากช่วยเหลืออยากทำตัวให้เป็นประโยชน์ต่อคนอื่นบ้าง ที่นี่ต้องการริต้า ริต้ารู้สึกอย่างนั้น เพราะมีหลายๆ คนที่เคยเป็นเหมือนริต้าหรือบางคนอาจเป็นมากกว่าด้วยซ้ำไป และบางทีเคยมีคนที่เคยเข้ารับการรัก
ตอนที่ 139.ไอรดาพูดยิ้มๆ และหัวเราะออกมาอย่างขบขันสามีที่ทำท่าราวน้องเก้าลูกชายชอบทำเวลาที่งอนง้อเธอ ไอ้ท่าชูนิ้วก้อยดุ๊กดิ๊ก ทำหน้าตาให้ดูเด็กและน่ารักอย่างที่สุด ถ้าน้องเก้าทำเธอคิดว่ามันก็น่ารักดี แต่พอสามีทำมันเหมือนตัวตลก แต่ก็น่ารักดีเหมือนกัน“นี่น้ำแข็งแกล้งพี่กันต์เหรอ” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างงอนๆ บ้างและทำหน้าบึ้งตึงจนดูตลก“โถๆๆ ก็สามีสุดหล่อน่ารักขนาดนี้น้ำแข็งจะใจร้ายแกล้ง หรือโกรธได้ยังไงล่ะคะ” ไอรดาหัวเราะท่าทางของสามีอย่างไม่เก็บอาการ“ว้าย! พี่กันต์บ้าทำอะไรคะ”แล้วเธอก็ต้องร้องเสียงดังอย่างตื่นตระหนกเมื่อร่างอวบอิ่มด้วยอายุครรภ์สี่เดือนในตอนนี้ถูกสามีอุ้มจนตัวลอย จนเธอเองต้องรีบโอบลำคอหนาด้วยกลัวตกแล้วหันมามองหน้าสามีอย่างตื่นตกใจ“พี่กันต์จะทำโทษคนเจ้าเล่ห์ขี้เกรงให้สามีน้อยใจ เสียใจ เพราะฉะนั้นเมียจ๋าต้องโดนทำโทษ หนักๆ”ชายหนุ่มเอ่ยชิดใบหน้างามที่ขึ้นสีเรื่ออย่างมีความหมาย ดวงตาคมกล้าเป็นประกายเต็มไปด้วยความต้องการปิดไม่มิด และคนที่จะถูกทำโทษรู้ดีว่าการลงโทษของสามีนั้นหวานฉ่ำและเร่าร้อนเพียงใด“บ้า คนหื่น ปล่อยน้ำแข็งเลยนะ น้ำแข็งจะไปดูน้องเก้า”“ไม่ต้องแล้วที่รัก
ตอนที่ 138.“ดูสิสองคนนี่ไม่รู้จักโตเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้” อัคคีบ่นเบาๆ กับอโนมาอย่างระอาในความซุกซนและเล่นกันเหมือนเด็กของเนตรนารา ที่ในสายตาของผู้เป็นพี่ เนตรนาราไม่เคยโตเลยสักครั้ง“โธ่ยัยเนตรกับแมงปอน่ะเขาก็เล่นกันแบบนี้มานานแล้วล่ะคะพี่อัคคี”“ถึงว่าสิหาแฟนไม่ได้สักที เฮ้อนี่แล้วเมื่อไหร่สองคนนี่จะเลิกทำตัวเป็นเด็กๆ เสียที” กันต์พลอยบ่นไปด้วย“เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะพี่กันต์ ดูสิลูกตัวเองนั่นแหละเชียร์เขาเหย็งๆ อยู่นั่นๆ แล้วยังเอานวมมาให้อาน้ำเล่นชกมวยด้วยดูสิซนจริงๆ”“แล้วนั่นน้องกระต่ายก็เอากับเขาด้วย ดูสิคะพี่อินคำลูกสาวเราน่าตีจริงๆ เลย” แม่เลี้ยงเกศราบ่นเหมือนไอรดาเมื่อทั้งน้องกระต่ายและน้องเก้าล้อมหน้าล้อมหลังเนตรนาราและเล่นชกกันที่สนามหญ้านุ่มอย่างสนุกสนาน “แม่ครับ พ่อครับ เมียผมไปไหน” กันต์วิ่งหน้าตื่นเข้ามาคุณการันกับคุณกานติมาซึ่งกำลังนั่งดูหลานชายสุดที่รักวาดรูประบายสีอยู่ในห้องนั่งเล่นอย่างเพลิดเพลิน“อะไรของแกอีกล่ะกันต์” คุณกานติมาเงยหน้าขึ้นมองลูกชายที่หน้าตาตื่น เหงื่อแตกพลั่กอยู่ด้วยความระอา นับวันจะรักจะหวงภรรยาคนสวยจนแทบไม่เป็นอันกินอันนอน“ก็น้ำแข็งน่ะสิ หายไป
ตอนที่ 137.“ใช่ น่าเบื่อโดยเฉพาะยัยเด็กปลายฝนต้นหนาวนั่นน่าเบื่อมากๆ วันๆ ไม่พูดไม่จาเกาะแม่อ้อนแจ ประจบประแจงน่าดู ฉันไม่ชอบหน้าแม่นี่เลยนิสัยไม่ดี” อัคราเสริมคำพูดของสิงหราชเพื่อนรักที่ตอนนี้เขาทั้งสองกำลังจะไปเรียนเมืองนอกด้วยกัน อัคราเรียกอโนมาว่าแม่อ้อนตามน้องอิ่มอุ่นนับแต่อโนมาเข้ามาอยู่ในบ้านในฐานะของภรรยาของอัคคีอย่างไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจอาจเป็นเพราะเขาต้องการใครสักคนและยิ่งเมื่อแม่ของเขามาตายจากไปเมื่อหลายปีก่อนเขายิ่งต้องการความรักและความอบอุ่น และแม่อ้อนของเขาก็คือคนที่เติมเต็มความรักความอบอุ่นนั้นให้เขาแม้มันจะไม่เต็มร้อยเสียทีเดียวแต่ความรักและความเอาใจใส่ที่อโนมามีให้เขาก็ชดเชยสิ่งที่เขาขาดได้มากพอที่จะทำให้ใจที่ว่างเปล่าของเขาไม่ไร้ที่ยึดเหนี่ยวและไม่รู้สึกว่าเขาขาดความอบอุ่น“นายก็ว่าน้องฝนเขาเกินไป ฉันไม่เห็นว่าเขาจะเป็นอย่างที่นายว่า น้องฝนออกจะน่ารักและเรียบร้อยนิสัยดี พูดก็เพราะไม่เหมือนน้องอิ่มอุ่นเลยพูดก็ไม่เพราะซ้ำยังอวบระยะสุดท้ายด้วยโตขึ้นมีหวังเป็นโอ่งมังกรแหงๆ เลยฮ่าๆ”สิงหราชหนุ่มน้อยวัยสิบห้าตั้งใจเอ่ยเสียงดังให้สาวน้อยวัยเก้าขวบเศษตัวอ้วนกลมซึ่งนั่งหวีผมใ
ตอนที่ 136.“อ้าวไหงมาแขวะฉันได้ล่ะนี่เดี๋ยวไม่เป็นคนขับรถให้เลยนี่” เนตรนาราร้อนตัวทันทีสร้างความขบขันให้กับสองสามีภรรยาที่นั่งกอดกันกลมอยู่เบาะหลังปล่อยให้เธอทำหน้าที่คนขับรถ หญิงสาวมองภาพความสุขของเพื่อนรักกับพี่ชายคนเดียวของเธอด้วยความสุขเธอรู้สึกดีใจและปลื้มใจมากที่วันนี้คนที่เธอรักทั้งสองคนได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขซึ่งเธอเองก็ไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าพี่ชายกับเพื่อนของเธอจะมาลงเอยด้วยการรักกันและใช้ชีวิตคู่ร่วมกันได้อย่างในวันนี้ วันนี้ฟ้าใสแล้วไม่มืดมัวและเจ็บปวดอย่างที่ผ่านมา เนตรนาราขับรถไปด้วยรอยยิ้ม“อุ้ย พี่อัคคีคะอ้อนปวดท้อง” อยู่ๆ อโนมาก็รู้สึกปวดหน่วงๆ ที่ท้องและรู้สึกเหมือนมีน้ำคร่ำไหลซึมออกมาเล็กน้อย“จริงหรืออ้อน แล้วพี่จะทำไงดีล่ะ ยัยน้ำๆ” อัคคีตื่นเต้นและทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเป็นพ่อมาก่อน และตอนนี้เขาก็อยู่กลางถนนที่การจราจรคับคั่งเสียด้วย“ใจเย็นๆ เฮียไม่ต้องตื่นเต้น แหมไอ้ที่บวชๆ มาศึกษามากระเจิงเลยนะเฮียแค่เจอเมียเจ็บท้องเนี่ย” เนตรนาราไม่วายมีอารมณ์ขันแต่เธอก็พยายามหลบหลีกหาทางไปโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด“ยัยน้ำเรานี่มันจริงๆ เลยนะ เอ้ารีบเ
ตอนที่ 135.“ขอรับท่านประธานคนสวย เชิญขอรับกระผม...” เนตรนาราล้อเลียนเพื่อนรักด้วยรอยยิ้มทะเล้นอโนมายิ้มรับด้วยความสุข หญิงสาวตั้งครรภ์ได้สี่เดือนแล้ว หลังจากที่อัคคีได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุและจำพรรษาอยู่ที่วัดประจำหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอที่เชียงรายเธอก็ได้แต่เพียงส่งข่าวผ่านเนตรนาราซึ่งขึ้นเหนือไปทุกๆ เดือนเพื่อไปทำบุญและดูความเป็นอยู่ของพระอัคคีและเณรอัคราด้วย แต่สิ่งที่อโนมาบอกเพื่อนรักให้ปกปิดไว้คือเรื่องที่เธอตั้งครรภ์เพราะไม่อยากให้ผู้ที่ครองผ้าไตรจีวรนั้นเกิดความวิตกหรืออาจจะทำให้เสียสมาธิหรือเสียความตั้งใจที่ตั้งใจในคราแรกสายลมหนาวที่พัดโบกโบยหอบเอาความแห้งและเย็นมาสู่มหานครอันแสนวุ่นวายคลาคล่ำด้วยผู้คนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ หลากหลายจากที่มา และสาขาอาชีพ ผู้คนที่พเนจรร่อนเร่หรือแม้แต่เศรษฐีผู้มีสมบัติมากมายว่ายวนวุ่นวายอยู่ในเมืองแห่งนี้ บางชีวิตสุขสบายหรูหราแต่ในอีกมุมหนึ่งก็ยากไร้และแสนรำเค็ญ สถานที่บางแห่งสนุกสนานและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุขสม แต่ในอีกสถานที่หนึ่งเต็มไปด้วยอาชญากรรมและความขมขื่น แต่ไฉนหลายชีวิตจึงดั้นด้นมาที่เมืองแห่งนี้“วันนี้หนาวจ
ตอนที่ 134.“ผมจะบวชและจำวัดอยู่ที่นี่อีกสักระยะ ผมอยากสวดมนต์ภาวนาให้โยมแม่ โยมแม่จะได้ไม่ทุกข์ทรมาน โยมแม่อ้อนคงไม่ว่าใช่ไหม” เณรน้อยถามและมองอโนมาด้วยดวงตาที่ฉายประกายตาแน่วแน่จนเธอน้ำตาซึม“โยมแม่อ้อนอนุโมทนาบุญกับเณรด้วยค่ะ” ทุกคนก็ยอบกายลงไหว้เณรอัคราด้วยดวงใจพร้อมอนุโมทนาไปกับปณิธานอันแน่วแน่ของเณรน้อยที่จะทำให้มารดาของตน เณรน้อยยิ้มบางๆ รับการเคารพนั้นก่อนจะเดินไปหาหลวงตาที่ยืนรออยู่ใต้ต้นโพธิ์ต้นใหญ่ซึ่งมีอายุนับร้อยปีและอยู่คู่วัดแห่งนี้มาแสนนาน สายลมแผ่วๆ พัดกรูใบไม้แห้งปลิวลอยละลิ่วเหมือนคำขออโหสิกรรมจากดวงวิญญาณหนึ่งดวงเสียงกระซิบขออโหสิกรรมแว่วตามสายลมที่ทุกคนสามารถรับรู้ด้วยหัวใจที่เป็นอิสระจากการผูกใจเจ็บแค้นต่อกันหลังจากงานฌาปนกิจศพของมิรันตีผ่านพ้นไป อโนมาก็เตรียมของเพื่อจะกลับกรุงเทพพร้อมกับเนตรนาราและอรุณนารีส่วนคนอื่นๆ นั้นต่างก็ล่วงหน้าไปก่อนแล้ว แต่ในขณะที่กำลังเก็บของเธอสังเกตใบหน้าที่เครียดเคร่งของสามีหลังจากคุยโทรศัพท์ได้สักพัก“มีอะไรหรือเปล่าคะทำไมทำหน้าเครียดจัง” หญิงสาวเอื้อมมือบางลูบตรงกลางระหว่างคิ้วเข้มแผ่วเบา“อ้อนถ้าพี่จะบอกอ้อนว่าพี่อยากจะขอบวชจำพร
ตอนที่ 133..“ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าบทที่อ้อนหายตัวไปพี่ใจแทบขาด และเห็นอ้อนอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนพี่ก็ไม่ชอบ พี่พยายามบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ หรือแค่ชอบใจผู้หญิงคนหนึ่งไม่รู้ว่ารักหรือไม่รัก คงรักแล้วมั้ง” อัคคีเอ่ยอย่างอารมณ์ดีและจับมือบางที่ซุกซนของเธอไว้ ก่อนจะซุกไซร้จมูกคมกับเนื้อนวลอย่างหลงใหล“คนขี้โกงตอบอะไรก็ไม่รู้แล้วหยุดเลยนะ ไม่เอานะยังคุยไม่จบเลย”“คุยรู้เรื่องแล้วไง มาทำอย่างอื่นกันดีกว่า”“ไม่เอา เดี๋ยวก่อนค่ะ พี่แพ้ยัยเนตร เพราะไม่อยากรับผิดชอบอ้อนรึเปล่า”“ยัยบ๊องคนไม่อยากรับผิดชอบจะหน้าด้านไปขอตัวเองกับคุณเสาวลักษณ์อาได้ไง ถามอะไรแบบนั้นคนดีของพี่ พี่รักอ้อนครับคนดีถึงแม้ว่าพี่จะแพ้ยัยน้ำนั่นก็เพราะอ่อนซ้อม แต่มาตอนนี้เถอะยัยน้ำว่าเจ๋งๆ ต้องแพ้พี่แน่ๆ” ชายหนุ่มจุมพิตหนักๆ ที่แก้มนวลแรงๆ ด้วยความมันเขี้ยวในความช่างสงสัยในความรักของเขาที่มีต่อเธอและค่อยจูบคลอเคลียมาที่ริมฝีปากบางที่กำลังจะเผยอปากถาม ริมฝีปากบางสีเข้มบดเบียดกลีบปากอวบอิ่มระเรื่ออย่างเร่าร้อนลิ้นหนาเกี่ยวรัดดูดดื่มราวหิวกระหายทั้งๆ ที่เขาและเธอใกล้ชิดกันทุกวันมือหนาที่กำลังลูบไล้ร่างงามผ่านเนื้อผ้า
ตอนที่132.ในขณะที่ทุกคนต่างมีความสุขกับชีวิตเมื่อผ่านเรื่องราวเลวร้ายต่างๆ ไป แต่อีกมุมหนึ่งของโรงพยาบาลจิตเวชแห่งหนึ่งกลับมีอีกหนึ่งชีวิตที่ตอนนี้กำลังกรีดร้องโหยหวนด้วยความทุกข์ทรมาน“ออกไป นังสารเลว ไอ้คนชั่ว แกอย่าเข้าใกล้ลูกฉันนะ เอามือสกปรกของแกออกไป ลูกฉันยังไม่ตาย ยังไม่ตาย ซันๆ อาซันของแม่ ฮือๆๆ”เสียงกรีดร้องคร่ำครวญฟังรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างเล็ดลอดออกมาจากห้องผู้ป่วยพิเศษที่มิรันตีรักษาตัวอยู่“แกไอ้โชค แกๆๆ เอามือสกปรกของแกออกจากลูกฉันนะ แกนังตัวดีแกจะมาแย่งอัคคีไปจากฉันตายซะเถอะ”มิรันตีซึ่งตอนนี้สูญสิ้นสติสัมปชัญญะโดยสิ้นเชิง กำลังเกรี้ยวกราดอาละวาดอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นั้นอย่างเอาเป็นเอาตายราวกับว่าเธอได้ต่อสู้และพูดคุยอยู่กับคนที่เธอเอ่ยชื่อออกมา ร่างโปร่งระหงงดงามนั้นซูบผอม ผมเผ้ารุงรังไม่เป็นรูปทรง ใบหน้าที่เคยสวยเย่อหยิ่งนั้นซีดหม่นและขอบตาดำคล้ำเพราะเธอไม่อาจข่มตาหลับลงได้มาหลายต่อหลายคืนเพราะเธอต้องคอยเฝ้าระวังไม่ให้พวกคนใจร้ายเข้าใกล้ลูกชายของเธอ ซึ่งก็คือตุ๊กตาผ้ารูปเด็กชายตัวโตซึ่งตอนนี้ในจินตนาการ ในโลกของเธอนั้นตุ๊กตาตัวนี้คืออัครา และเด็กน้อยกำลั