เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 179 นางสนมของจักรพรรดิอยู่ที่นี่
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 180 เวลาอันเงียบสงบอยู่ที่ไหน
จริง ๆ แล้วรางวัลนั้นได้รับการมอบให้นานแล้ว แต่นางสนมของจักรพรรดิยืนกรานที่จะให้รางวัลอีกครั้งต่อหน้าทุกคนขันทีคลี่รายการรางวัลและอ่านว่า: "นางสนมผู้สูงศักดิ์ตอบแทนเจ้าหญิงแห่งหซู่ด้วยกล่องไข่มุกจากแดนทักษิณ"“นางสนมผู้สูงศักดิ์ตอบแทนเจ้าหญิงหซู่ด้วยผ้าไหมและผ้าซาตินยี่สิบชิ้น”“นางสนมผู้สูงศักดิ์จะตอบแทนเจ้าหญิงแห่งหซู่ด้วยกล่องเครื่องประดับอาเกต”“นางสนมของจักรพรรดิมอบทองคำสีแดงคู่หนึ่งและที่ติดผมประดับอัญมณีแก่เจ้าหญิงแห่งหซู่”“นางสนมจักรพรรดิได้ถวายดอกไม้มรกตคู่หนึ่งที่มีลายดอกบัวบนศีรษะแก่องค์หญิงหซู่”จี่งซู่และเส้าหยวนมาถึงในขณะที่ขันทีกำลังอ่านรายการของขวัญและยืนอยู่นอกประตู พวกเขารอจนกระทั่งขันทีอ่านจบในที่สุดและเสียงของเขาก็เกือบจะแหบแห้งก่อนจะค่อย ๆ เข้ามาเธอจ่ายคืนทุกอย่างที่เธอให้ฉันและอ่านหนังสือมากมาย แต่จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้ให้อะไรมากมายเลยบางอย่างก็ไร้ค่ามากนางสนมเว่ยจ้องไปที่ล่อจี่งซูและในที่สุดดวงตาของเธอก็เย็นชาแม่นมกอดเจ้าชายแล้วก้าวออกไป เจ้าหญิงหซู่ขยิบตาให้พี่เลี้ยงที่อยู่ข้าง ๆ เธอแม่นมเข้าใจจึงก้าวเข้ามากอดเจ้าชายแล้วบอกถึงเวลาให้นมแขกในหอเจ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 181 จินซูผู้เป็นมิตรและมีพลัง
หลั่วจินซูค่อยๆ ทำความสะอาดมือของเขาโดยไม่โต้ตอบใดๆ และสีหน้าของเขาก็ไม่เปลี่ยนแปลงเลยเวยชุนย่วน ตัวแข็งอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงแช่มือของเธอในน้ำอุ่น เหยียดนิ้วทั้งห้าของเธอออก และน้ำมันทาเล็บบนเล็บของเธอก็เกาะติดกับน้ำ ซึ่งดูสวยงามมากคุณนายหลินต้องการที่จะประจบเวยซุนย่วนเป็นธรรมดา เพื่อผ่านการเป็นนางสนมเอกของจักรพรรดิ เพราะอย่างไรเสียเวยซุนย่วนก็เป็นหลานสาวของนางสนมเอกของจักรพรรดิเธอจึงยิ้มต่อไปและพูดว่า:"พวกคุณนั่งด้วยกันแบบนี้ มองดูแล้วคุณหญิงคังราศีจับมาก ดูเหมือนว่าท่านชายคังจะดูแลคุณหญิงคังดีมาก เป็นคู่หนุ่มสาวกำลังมีความรัก"เวยชุนยวนเงยหน้าขึ้นพูดและชำเลืองมองดูเธอเบา ๆ หวังว่าเธอจะหยุดพูดแต่คุณนายหลินไม่เข้าใจจึงปิดปากและหัวเราะต่อไปว่า"ตรงกันข้าม อาหญิงหลัวช่วงนี้เหนื่อยมากใช่ไหม การแต่งหน้าและแป้งไม่สามารถปกปิดความเหนื่อยล้าใต้ตาของเธอได้และมันเทียบกับหน้าคุณหญิงไม่ได้เลย...”“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ไม่ต้องแข่งขัน!”จู่ๆเวยซูหยวนก็พูดขึ้น เสียงของเธอก็ดังขึ้นอย่างไม่คาดคิด“ใครขอให้เธอแข่งขัน ทำไมเธอไม่แข่งขันกับนางสนมของจักรพรรดิล่ะ”คุณนายลินตกใจเกิดอะไรขึ้น? พวกเขาทั้ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 182 พระชายาซูเป็นลม
หลังจากช่วงเวลาแห่งความเงียบงัน อาคารเจียงจางก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็วเจ้าหญิงคนโตเข้ามาอย่างช้าๆ ด้วยความช่วยเหลือขององค์หญิงซิงเหมิงทันทีที่เขาเห็นเธอ หลอจินซูก็เข้าใจว่าทำไมพวกเธอถึงมาตอนนี้พระชนนีมีบาดแผลบนหน้าผาก แต่ตอนนี้ไม่เห็นเลย แผลถูกปกปิดด้วยบางสิ่ง และด้วยแป้งชั้นหนึ่ง ผลของการแต่งหน้าทั้งหมดไม่ได้ขาวขนาดนั้น แต่เป็นธรรมชาติอย่างมากเธอสวมผมหางม้าอันสง่างาม ผ้าโพกศีรษะที่ประดับด้วยทับทิม และปิดบังหน้าผากของเธอเธอสวมเสื้อคลุมยาวลายค้างคาวและเสื้อคลุมลายน้ำเต้ามีซับในสีแดง เธอมีสง่าราศี และสง่างามแม้ว่าเธอจะเดินเข้ามาโดยได้รับการสนับสนุนจากหยูชิงหมาง แต่ก้าวของเธอก็มั่นคงและเธอก็มีรัศมีที่สงบและทรงพลังเธอเป็นพี่สาวของจักรพรรดิ์และเป็นเจ้าหญิงคนโตของจิงอันซึ่งเป็นทายาทสายตรงของประเทศแม้ว่าจะมีเจ้าหญิงและเจ้าชายอยู่ก็ตาม ในแง่ของศักดิ์ศรีและความอาวุโส ไม่มีใครเทียบได้ดังนั้นแม้แต่นางสนมเว่ยก็ต้องรีบลงไปทำความเคารพนางสนมเว่ยกลัวป้าคนนี้มาก อย่างไรก็ตาม เธอไม่แม้แต่มองดูพระชนนีด้วยซ้ำพระชนนีเคยกล่าวไว้ว่าองค์หญิงที่ไม่ทำอะไรเหล่านั้นแต่งมาเพื่อเป็นพระชายาน่านับถือ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 183 สารหนู
ขณะที่เธอลังเล แพทย์จึงเอามือออกและประกาศด้วยเสียงหนักแน่น: "พระชายาถูกวางยาพิษ"ทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมาที่นี่ก็ระเบิดขึ้นทันทีถูกวางยาพิษได้ยังไง?ใครวางยาพิษเธอในวันสำคัญขนาดนี้?หยุนจินเฟิงไม่อยากจะเชื่อและพูดว่า:"วางยาพิษเหรอ คุณบอกว่าพระชายาถูกวางยาพิษเหรอ?"นางสนมเว่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด:"มีคนมาปิดวังแล้วอย่าให้ใครเข้าออก ตรวจสอบดูว่าวันนี้พระชายากินอะไรไปบ้าง หากมีอะไรน่าสงสัยให้นำไปให้แพทย์ตรวจดู" ."หมอกล่าวว่า" จักรพรรดินีแห่งนางสนมผู้สูงศักดิ์ พระชายาถูกวางยาพิษด้วยยาพิษเรื้อรัง เธอกินยามาอย่างน้อยสิบห้าวันแล้ว สารพิษสะสมจนเกิดอาการออกมา ดังนั้นพิษนี้อาจไม่ได้เกิดในวันนี้"“พิษเรื้อรังเหรอ?”หยุนเส้าหยวนอ้าปากค้าง“หมายความว่ามีคนวางยาพิษพระชายานานครึ่งเดือนเหรอ?”“อาจจะนานกว่านี้ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์อย่างน้อยครึ่งเดือน”หมอหยิบซองเข็มออกมาและเริ่มฝังเข็มที่พระชายาซู“ฝ่าบาทควรตรวจสอบว่าใครเป็นผู้รับผิดชอบอาหารของพระชายาในหนึ่งเดือนนี้"ดูเหมือนว่าแม่ชางจะจำอะไรบางอย่างได้ และพูดอย่างสะอึกสะอื้น:"พระชายาเธอดื่มใบสั่งยาของคุณผู้หญิงตั้งแต่ครึ่งเดือนที่ผ่านมาแล้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 184 พวกเธอสมรู้ร่วมคิด
"คุณผู้หญิง" คุณชายกัวยอมพูดอย่างใจเย็น "คุณบอกพระชายาก่อนหน้านี้ว่าคุณอยากให้เธอบอกทุกคนว่าคุณช่วยชีวิตเธอ พระชายาได้พูดชมคุณอย่างดี เธอนึกถึงตอนที่คุณทำคลอดเพื่อเธอ ประกาศแก่ทุกคนว่าคุณช่วยไว้ คุณได้รับชื่อเสียงแล้วกลับมาทำร้ายเธอ คุณไร้ยางอายขนาดนี้ได้ยังไงยุนเชาหยวนไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป เขาบังคับให้จินซูเป็นแบบนี้ พระชายาซูไม่มีทางที่จะอธิบาย และเธอก็เป็นลมด้วยซ้ำขณะที่เขากำลังจะเดินไปข้างหน้าเขาได้ยิน หยูซิงหมางพูดว่า:"ชีวิตของพระชายาได้รับการช่วยชีวิตโดยคุณผู้หญิงหลัว องค์ชายได้รับการช่วยเหลือโดยคุณผู้หญิงหลัว และใบหน้าของเธอก็ได้รับการรักษาโดยคุณผู้หญิงหลัว จะไม่จริงได้อย่างไร?"ร่องรอยของความไม่พอใจปรากฏขึ้นในดวงตาของนางสนมเว่ย"องค์หญิง โปรดอย่าเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ คนใจร้ายเช่นนี้ไม่คู่ควรที่ท่านจะพูดแทนเธอ"“ฉันจะบอกความจริง”หยูซิงหมางก้าวไปข้างหน้าและมองดูยาอยู่พักหนึ่งด้วยความสงสัยเล็กน้อย"ยาเหล่านี้ไม่ใช่ยาที่ฉันส่งไปเหรอ คุณผู้หญิงหลัวส่งไปเมื่อไร มีสารหนูเมื่อใด ?”คุณชายกัวตกใจและตะโกนในใจเสียงดังว่า"องค์หญิงพูดว่าอย่างไร ท่านส่งยานี้มาหรือเปล่า"แม่ซาง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 185 ช่างเป็นหญิงที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์จริงๆ
หลอจินซูมองไปที่เวยซุนหยวนและคิดว่าเธอแปลกจริงๆตอนที่เห็นเธอเหลือบมองหยุนจินเฟิง ดวงตาของเธอเหมือนกับกำลังมองดูเศษขยะดูเหมือนเธอจะมองผู้ชายคนอื่นด้วยดวงตาที่คล้ายกัน เต็มไปด้วยความเย็นชาและความรังเกียจหลังจากที่พระชายาซูถูกส่งตัวไปองค์หญิงคนโตก็ยืนขึ้นและพูดว่า"เอาล่ะ นำราชสาส์นให้ฉันเพื่อเชิญแพทย์หลวงฝางมาด้วย"นางสนมเว่ยยืนขึ้นในเวลานี้และยิ้มแบบฝืนๆ"วันนี้เป็นวันดี อย่าปล่อยให้สิ่งเหล่านี้ทำให้ทุกคนเสียอารมณ์ ไม่ว่าจินซูจะทำหรือไม่ก็ตาม มันก็ผ่านไปแล้ว ท้ายที่สุดเธอก็รักษาพระชายาได้ ” อีกทั้งยังช่วยรักษาใบหน้าของพระชายา ใครๆก็มักมีความคิดเล็กๆน้อยๆของตัวเองเสมอ ดังนั้นมันไม่สำคัญหรอก”คำกล่าวนี้ชัดเจนว่าก็ยังคงสงสัยในตัวหลอจินซู ก็แค่เพียงแต่พวกเขาวังซูได้ลืมอดีตไปแล้วองค์หญิงคนโตพูดด้วยสีหน้าเย็นชา:"ไปเชิญมาเร็วๆ วังนี้สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดกับฉันคือความไม่รอบคอบ เรื่องจริงเป็นอย่างไรก็ควรเป็นอย่างนั้น คงจะดีสำหรับทุกคนถ้าหากตรวจสอบอย่างชัดเจน"ใบหน้าของนางสนมเว่ยก็หยุดชะงัก"องค์หญิงคนโต... ""ฉันเห็นด้วย!"เชาหยวนก้าวเท้าไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มันทำให้เขาหายใจไม่ออกจริงๆ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 186 ซินยี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เดิมทีองค์หญิงคนโตโกรธและคิดว่าเธอจะพูดคำดีๆให้ซินยี่สักสองสามคำ แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าจะพูดว่าอยากฉีกปากของซินยี่เป็นชิ้นๆอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ความกังวลก็หายไป"โอเค ฉันก็พูดแค่นั้นแหละ"ทว่าหลัวจินซูก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง:"ไม่ กลับไปฉันก็ยังคงฉีกปากของเธอออกจากกัน อย่างน้อยสักหนึ่งครั้ง"องค์หญิง คนโตมองดูเธอ แต่รอยยิ้มของเธอค่อยๆหุบลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง"จินซู ฉันหวงแหนเธอมากจริงๆ"จินซูยิ้ม"ขอบคุณ!"“เธอยัยเด็กสาว ซื่อบื้อ ทำไมเธอไม่พูดอะไรสักสองสามคำเมื่อตอนเธออยู่กับพระชายาซูล่ะ หากเธอปล่อยให้คนอื่นเห็นว่าเธอถูกรังแก ต่อไปพวกเขาจะคิดว่าเธอรังแกได้ง่ายจินชูยิ้มแล้วพูดว่า:"ไม่เป็นไร ฉันมีภาพลักษณ์ที่ดีในฐานะคนซื่อสัตย์"โกงยังไงยังมองไม่ออกเลยคนซื่อสัตย์จะโกงได้อย่างไร?เมื่อมองดูดวงอันหลักแหลมขององค์หญิงองค์โตเธอถอนหายใจและพูดอย่างจริงใจสองสามคำว่า"จริงๆ แล้ว ผู้คนก็เหมือนกันหมด พวกเขาสงสารผู้อ่อนแอ แต่พวกเขายังรังแกผู้อ่อนแอด้วย โดยเฉพาะจะรังแกผู้ที่อ่อนแอตั้งแต่แรก เหมือนอีกาบินขึ้นไปบนกิ่งไม้แล้วกลายเป็นนกฟินิกซ์ ฉันเป็นเด็กกำพร้าจากเป่ยโจวลั่วเจีย พ่อแ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 187 อันที่จริงแผนถูกกำหนดไว้นานแล้ว
อาหารเย็นแสนอร่อยที่วังขององค์หญิงจินซูและเชาหยวนกินกันสองคน คนอื่นๆบอกว่ากินไม่ลง พวกเขากินไม่ได้จนกว่าพระบิดาจะดีขึ้นแต่ตามดูจากที่ชิงเฉี่ยวรายงานกลับมา เดิมทีพวกเขาต้องการกิน แต่เป็นเจ้าหญิงคนโตที่ดุพวกเขาถ้าพระบิดาของพวกเธอยังนอนอยู่ข้างใน พวกเธอกล้ากินข้าวเหรอ? กินลงได้ยังไง?หลังจากสบถแบบนี้ทุกคนก็บอกว่าไม่หิวแล้วดังนั้นเชาหยวนและจินซูจึงกินอาหารเต็มโต๊ะที่เตรียมไว้ในวังจินซูยังขอให้ชิงเฉี่ยวนั่งลง และเส้าหยวนก็ขอให้เขาเอาชามใบใหญ่และหยิบกองผักไว้ข้างๆ เพื่อกินโดยไม่กีดขวางหลอจินซูกินข้าวสองชาม เพราะพลาดงานเลี้ยงที่วังซูดังนั้นเขาจึงกินมันด้วยเพื่อแก้แค้น"ฉันขอถามคุณเกี่ยวกับใครบางคน"หลัวจินชูเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชายที่กำลังเสิร์ฟอาหารของเธอใช้ตะเกียบได้ดีจริงๆ"ใคร?"เชาหยวนจิบซุปอาหารในวังองค์หญิงค่อนข้างเป็นที่ชื่นชอบของเขา“เว่ยซุนหยวน”เช่าหยวนอีกนิดเดียวเกือบจะจะจับช้อนไม่ทัน "ใครนะ?"“ซุน…”“ฉันเจอเธอแค่ ใบหน้าครึ่งเดียว เห็นแค่ตาของเธอ เธอเอาพัดมาบังหน้า”จินชูมองเขาอธิบายอย่างประหม่าและยื่นเนื้อให้เขา"ฉันไม่ได้ถามเรื่องนี้ ฉันแค่คิดว่าเธอเป็นคนพิเศษ แ
บทล่าสุด
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
