LOGINShare
บทที่ 185 ช่างเป็นหญิงที่เรียบง่ายและซื่อสัตย์จริงๆ
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 186 ซินยี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
เดิมทีองค์หญิงคนโตโกรธและคิดว่าเธอจะพูดคำดีๆให้ซินยี่สักสองสามคำ แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าจะพูดว่าอยากฉีกปากของซินยี่เป็นชิ้นๆอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา ความกังวลก็หายไป"โอเค ฉันก็พูดแค่นั้นแหละ"ทว่าหลัวจินซูก็พูดขึ้นอย่างจริงจัง:"ไม่ กลับไปฉันก็ยังคงฉีกปากของเธอออกจากกัน อย่างน้อยสักหนึ่งครั้ง"องค์หญิง คนโตมองดูเธอ แต่รอยยิ้มของเธอค่อยๆหุบลง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง"จินซู ฉันหวงแหนเธอมากจริงๆ"จินซูยิ้ม"ขอบคุณ!"“เธอยัยเด็กสาว ซื่อบื้อ ทำไมเธอไม่พูดอะไรสักสองสามคำเมื่อตอนเธออยู่กับพระชายาซูล่ะ หากเธอปล่อยให้คนอื่นเห็นว่าเธอถูกรังแก ต่อไปพวกเขาจะคิดว่าเธอรังแกได้ง่ายจินชูยิ้มแล้วพูดว่า:"ไม่เป็นไร ฉันมีภาพลักษณ์ที่ดีในฐานะคนซื่อสัตย์"โกงยังไงยังมองไม่ออกเลยคนซื่อสัตย์จะโกงได้อย่างไร?เมื่อมองดูดวงอันหลักแหลมขององค์หญิงองค์โตเธอถอนหายใจและพูดอย่างจริงใจสองสามคำว่า"จริงๆ แล้ว ผู้คนก็เหมือนกันหมด พวกเขาสงสารผู้อ่อนแอ แต่พวกเขายังรังแกผู้อ่อนแอด้วย โดยเฉพาะจะรังแกผู้ที่อ่อนแอตั้งแต่แรก เหมือนอีกาบินขึ้นไปบนกิ่งไม้แล้วกลายเป็นนกฟินิกซ์ ฉันเป็นเด็กกำพร้าจากเป่ยโจวลั่วเจีย พ่อแ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 187 อันที่จริงแผนถูกกำหนดไว้นานแล้ว
อาหารเย็นแสนอร่อยที่วังขององค์หญิงจินซูและเชาหยวนกินกันสองคน คนอื่นๆบอกว่ากินไม่ลง พวกเขากินไม่ได้จนกว่าพระบิดาจะดีขึ้นแต่ตามดูจากที่ชิงเฉี่ยวรายงานกลับมา เดิมทีพวกเขาต้องการกิน แต่เป็นเจ้าหญิงคนโตที่ดุพวกเขาถ้าพระบิดาของพวกเธอยังนอนอยู่ข้างใน พวกเธอกล้ากินข้าวเหรอ? กินลงได้ยังไง?หลังจากสบถแบบนี้ทุกคนก็บอกว่าไม่หิวแล้วดังนั้นเชาหยวนและจินซูจึงกินอาหารเต็มโต๊ะที่เตรียมไว้ในวังจินซูยังขอให้ชิงเฉี่ยวนั่งลง และเส้าหยวนก็ขอให้เขาเอาชามใบใหญ่และหยิบกองผักไว้ข้างๆ เพื่อกินโดยไม่กีดขวางหลอจินซูกินข้าวสองชาม เพราะพลาดงานเลี้ยงที่วังซูดังนั้นเขาจึงกินมันด้วยเพื่อแก้แค้น"ฉันขอถามคุณเกี่ยวกับใครบางคน"หลัวจินชูเงยหน้าขึ้นมองไปที่ชายที่กำลังเสิร์ฟอาหารของเธอใช้ตะเกียบได้ดีจริงๆ"ใคร?"เชาหยวนจิบซุปอาหารในวังองค์หญิงค่อนข้างเป็นที่ชื่นชอบของเขา“เว่ยซุนหยวน”เช่าหยวนอีกนิดเดียวเกือบจะจะจับช้อนไม่ทัน "ใครนะ?"“ซุน…”“ฉันเจอเธอแค่ ใบหน้าครึ่งเดียว เห็นแค่ตาของเธอ เธอเอาพัดมาบังหน้า”จินชูมองเขาอธิบายอย่างประหม่าและยื่นเนื้อให้เขา"ฉันไม่ได้ถามเรื่องนี้ ฉันแค่คิดว่าเธอเป็นคนพิเศษ แ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 188 อู๋เจียชานหยุนจินเฟิง
นางสนมเวยไม่ต้องการคำอธิบายเลย เธอต้องการวิธีแก้ปัญหา“สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มีผลกระทบอย่างมาก คุณชายกัวจะรับมืออย่างไร?”ใบหน้าของคุณชายกัวเศร้าหมอง"พระนาง สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ไม่สามารถย้อนกลับได้ ทำได้เพียงขอให้ท่านอ๋องจัดการอย่างเงียบๆในอนาคต และช่วยเหลือฝ่าบาทในการปกครองประเทศและราชวงศ์ ค่อยๆฟื้นฟู เรียกชื่อเสียงกลับมา"นางสนมเวยถอนหายใจ เธอรู้ด้วยว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเพราะเฟิงเอ๋อหักอกเจ้าหญิงจริงๆคุณกัวคงไม่คาดคิดว่าภรรยาจะทรยศสามีของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเหลิงชิงชิงเป็นลูกสาวที่ได้รับการเลี้ยงดูจากหลานหนิงโฮ่ว และเกียรติยศของครอบครัวเป็นสิ่งสำคัญที่สุดนางสนมเวยทำได้เพียงกำชับหยุนจินเฟิงให้ฟังคุณชายกัว หลังจากกำชับเสร็จก็ออกคำสั่งรถกลับไปที่วังหยุนจินเฟิงกลับมาหาเยาเย่วจูด้วยความโกรธ ยังไม่ได้ก่อนเข้าห้อง เขาได้ยินเสียงของยูซิงหมางดุพระชายา“เธอสับสนไปแล้วหรอ หยุนจินเฟิงทำอะไรกับเธอ? แล้วย้งไปช่วยแผนการของเธอเพื่อทำร้ายหลอจินซูอีก”"หลัวจินชูเป็นช่วยชีวิตของเธอ ไม่ใช่เขา เธอและองค์รัชทายาทตายทั้งคู่ สมองของเธอเพี้ยนไปแล้วเหรอ"“เธอได้รับบาดเจ็บจนเสียโฉมแล
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 189 เจ้าชายถูกนับว่าเป็นใคร
มีคนตะโกนเรียกหาเขา พอเขาหันกลับมา ก็เห็นบุรุษชายร่างสูงหนากำลังเดินเข้ามาใกล้บนหลังม้าเขาถือดาบอยู่บนหลังและเดินมายังเหนื่อยล้า ใบหน้าของเขามืดมิด เมื่อเขายิ้มก็มองเห็นฟันอย่างได้ชัด“เป็นคุณเว่ยเองเหรอ” เขาหยุดม้าแล้วทักทาย เขาเป็นลูกชายคนที่สามของวังผิงซาโหว “คุณมาจากไหนกัน ทำไมเนื้อตัวมอมแมมขนาดนี้ล่ะ”เว่ยซานกระตุกเชือกหลังม้าแล้วยิ้มสดใส"ฉันเพิ่งเอาอาวุธลับไปเป่ยโจวและซื้อเหล้ามา อยากมาดื่มที่บ้านฉันไหม?"หยุนฉินเฟิง คิดว่าเขาไม่มีที่ไปอยู่แล้ว ดังนั้น ไม่เป็นไรที่จะไปวังผิงซาโหวอย่างไรก็ตาม ไม่มีใครในปักกิ่งอยากเจอครอบครัวของพวกเขา และ ไม่มีใครอยากมีเรื่องกับพวกเขาด้วยมันก็เหมือนกับตัวฉันไม่ใช่เหรอ?เมื่อพวกเขามาถึงวังผิงซาโหวพวกเขาเห็นหลัวจินซูเพิ่งลงจากรถม้าวันนี้ ผู้คนจากวังโหวไปที่วังของดยุค บอกว่าชายชราลุกจากเตียงเพื่อฝึกวิชาทหารในวันนี้แต่เขาได้รับบาดเจ็บอีกครั้งเนื่องจากซินยี่ไปที่วังของพระราชบุตรเขย จินชูจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องมาด้วยตนเอง“ คุณผู้หญิง!”เมื่อซานเย่วเห็นนางก็รีบลงจากหลังม้า วิ่งไปเกาะขอบรถม้า“ท่านมาแล้ว ท่านมาได้อย่างไร ”หลอจินซูจำเ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 190 คืนของขวัญให้กับตระกูลหวู่
หลังจากรักษาบาดแผลของท่านลุงโหวแล้ว หลัวจินชูยังไม่ได้รับเงิน และไปที่ห้องโถงด้านหน้าเพื่อตามหาเส้าหยวนก่อนเชาหยวนแนะนำเธอให้รู้จัก หยุนจินเฟิงก็รู้ว่าเธอคือหลอจินซูผู้ที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง พระชายาเซียวในอนาคต ป้าของเขาเขารีบลุกขึ้นยืนแสดงความเคารพ จินซูไม่รุ้เรื่องภายในมากนัก ดังนั้นเธอจึงแสดงความยินดีกับเขาและพูดว่า"ฉันได้ยินมาว่าคุณกำลังจะแต่งงาน ยินดีด้วย"หยุนฉินเฟิงพูดอย่างประหม่า:"ขอบคุณ คุณผู้หญิง"จินชูคิดว่าสีหน้าของเขาแปลกเล็กน้อย แต่เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติที่เด็กวัยนี้จะขี้อาย“พวกเธอคุยเสร็จแล้วรึยัง พวกเราไปกันได้แล้ว”"ออกไปตอนไหนก็ได้"หยุนเชาหยวนยืนขึ้นและมองไปที่ หยุนชินเฟิงอีกครั้ง"ถ้าต้องการความช่วยเหลือใดๆ ให้ไปที่ชางหลงเพื่อหาคุณชายมิน"วังเซียวไม่ได้เรียกเขาไป เจ้าชายและท่านอองเหล่านั้นพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พวกเขาไปที่วังเขาไม่กลัวที่จะทำให้คนอื่นสงสัย แต่พวกเขากลัวตอนที่ฉันเพิ่งมา ก็รู้ว่าท่านโหวได้รับบาดเจ็บ ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บขนาดไหน ดังนั้นจึงพูดเรื่องนี้ออกมาได้ยาก ย้อนกลับทางนี้ไป ในที่สุดก็สามารถพูดคุยกับเธอเรื่องข
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 191 โชคร้ายที่ซ่อนอยู่
แม่ฟานยังยิ้มและกล่าวว่า “ใช่ เพราะของขวัญชิ้นนี้มีค่าและพิเศษเราจึงไม่ได้ให้คุณผู้หญิงเปิดดู เพียงแต่บอกว่าครอบครัวหวู่ส่งมาเป็นของขวัญ เมื่อคุณผู้หญิงรู้ว่าลูกสาวของตระกูลหวู่กำลังจะแต่งงานวันนี้ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เชิญเธอ แต่เธอก็บอกว่าเราจะมอบของขวัญให้เด็กสาว ทั้งฉันและป้าม่านรู้สึกว่าเหมาะสมที่จะคืนของขวัญที่พวกเขาส่งมาให้"พวกเขาตัดสินใจทุกอย่างและไม่มีอะไรเกี่ยวกับคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงก็ยังคงเป็นคนที่ซื่อสัตย์แต่เดิมข้างหลังเขาจืออี๋ค่อย ๆ เปิดกล่องของขวัญ และหีบศพขนาดขนาดเล็กอย่างประณีต ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าทุกคนแขกบางคนตกใจและกรีดร้องคนอื่นๆก็เกิดอาการช็อกและหายใจไม่ทั่วท้องไม่ว่าโลงศพจะมีความหมายดีแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าพูดถึงการฝังศพ คุณจะรู้สึกไม่สบายใจและกลัวเสมอเมื่อเห็นมันความนิยมตระกูลหวู่บ้าไปแล้ว แต่ของขวัญชิ้นนี้ เป็นของขวัญวันนั้นที่พวกเขาส่งไป ด้านล่างยังมีข้อความเขียนอยู่ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยฉันคิดว่าเด็กสาวหลอจินชูผู้โดดเดี่ยวคงจะกลัวมากจนเธอต้องโยนสิ่งนี้ทิ้งไปหลังจากได้รับคำสาปเช่นนี้เวลาเข้าบ้านใครจะอยากเอาของแบบนี้ไปไว้ในบ้านบ้างล่ะ?อีกทั้งเธอยังไม่
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 192 โรคใต้ร่มผ้านี้อันตรายเกินไปแล้ว
ในระหว่างการผ่าตัด จินซูสังเกตเห็นบางสิ่งแปลก ๆ เกี่ยวกับเธอ และคิดว่าเป็นเพราะแบตเตอรี่ไม่เพียงพอ แต่หลังจากดูแบตเตอรี่แล้ว เธอยังสามารถอยู่ได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง“ซินยี่ เธอกังวลเกี่ยวกับโรคที่ซ่อนอยู่ใช่ไหม?”ซินยี่ยังคงไม่พูด เห็นได้เลยว่าอุณหภูมิของเธอกำลังร้อนขึ้น ข้างในเริ่มมีอาการรุนแรง การเคลื่อนย้ายนั้นมีความซับซ้อนโดยทั่วไปเมื่อมีการพัฒนาทางอารมณ์แล้วนั้น จะทำให้สิ้นเปลืองพลังงานภายในและทำให้เกิดความร้อนขึ้นได้จินซูแอบประหลาดใจที่อารมณ์ของซินยี่ดูเหมือนจะพัฒนาไปเร็วกว่าที่เธอคิดเธอประหม่า วิตกกังวล และกระสับกระส่าย“ซินยี่ ฉันจะพูดเรื่องตลกให้เธอฟัง ”ซินยี่พูดว่า"ฉันไม่อยากฟังเรื่องตลก...แต่คุณบอกว่าทุกครั้งที่คุณผ่าตัดใหญ่คุณชอบฟังเรื่องตลกเพื่อคลายเครียด งั้นคุณพูดมา รีบพูดเร็วๆ"“เธออย่าตื่นเต้นมากสิ”ซินยี่กระทืบเท้า“ฉันไม่ได้ตื่นเต้น เธอก็อย่ากังวล เธอ...เธอเล่าเรื่องตลกให้ฉันผ่อนคลายหน่อยสิ”จินชูมองกล้องจุลทรรศน์และเริ่มซ่อมแซมหลอดเลือดหัวใจ"เอาล่ะ ฉันขอเล่าเรื่องตลกของน้องสาวฉันให้ฟัง เมื่อเธออยู่ชั้นมัธยมที่สาม ในกลางเดือนเมษายนเธอกังวลมากกับการสอบเข้าพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 193 เป็นใครที่ทำร้ายคนป่วย
เชาหยวนอยู่ที่วังดยุค ลานด้านหน้าของวังกลายเป็นห้องประชุมของวังเซียวคนที่ถูกส่งออกไปก็กลับมารายงานอย่างต่อเนื่องหน่วยข่าวกรองที่ทรงพลังและหน่วยงานตรวจสอบของวังเซียวไม่สามารถจัดการกับสถานการณ์ได้ภายในสามชั่วโมงหลังจากเกิดเหตุการณ์ขึ้นข่าวเดียวที่เรามีตอนนี้คือผู้ป่วยโรคใต้ร่มผ้าได้เข้ามาในเมืองก่อนที่ประตูเมืองจะปิด เขาเข้าไปในเมืองก็มีคนอยู่ข้างหลังเขาเพียงสามคน หนึ่งในสามคนเป็นเด็กที่แม่พามาและอีกคนคือชายชราแบกตะกร้ากลับเมือง..จากการสอบสวนทั้ง 3 ราย เผยว่า แม่ลูกไปเยี่ยมญาติในเมืองและมีบัตรประจำตัวแสดงหลักฐานชายชราเป็นพลเมืองของเซียอานเชี่ยวในเมืองเหนือ ภรรยาของเขาเสียชีวิตเมื่อปีที่แล้วและถูกฝังไว้ที่ภูเขาลินมู่ นอกเมือง เมื่อปีที่แล้วเขาถือโอกาสไปบวงสรวงต่อภรรยาของเขาทั้งสามคนไม่มีใครน่าสงสัยจาก หลักฐานที่ได้รับจากองครักษ์ม่วงใกล้ประตูเมือง หลังจากที่ผู้ป่วยใต้ร่มผ้ากลับปักกิ่ง ก็ไม่มีใครติดตามเขาจากประตูเมืองไปยังซุ้มประตูหินองครักษ์ม่วงไม่สังเกตเห็นใครผิดปกติใกล้ประตูเมืองเลย แม้แต่วันก่อนนั้นก็ไม่มีกล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือฆาตกรกำลังซุ่มอยู่ในเมืองหลวงทหารจากเหนือ
Latest chapter
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 330 คำเยินยอ
หลังจากที่พวกเขาดื่มเกือบเสร็จแล้ว เชาหยวนก็ชื่นชมพวกเขาอีกครั้งและบอกว่าวันนี้พวกเขาทำได้ดีมากและควรทำหน้าที่นี้ให้ดีต่อไปยังไม่เมา แต่ก็เมาแล้ว หลังจากได้ยินคำพูดขอบคุณ ความมั่นใจก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าขณะที่พวกเขากล่าวคำอำลาทีละคน ใบหน้าของพวกเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มั่นใจเมื่อพวกเขานั่งที่โต๊ะเจรจาในวันรุ่งขึ้น การแสดงออกของพวกเขาค่อนข้างผ่อนคลายเมื่อวานมีเชือกผูกไว้และดูประหม่ามาก วันนี้ทัศนคติทางใจเปลี่ยนไป ผู้คนจากรัฐฮุ่ยมองดูแล้วก็รู้สึกประหม่าครึ่งชั่วโมงผ่านไปหนึ่งชั่วโมงผ่านไปสองชั่วโมงผ่านไปการเจรจาที่แท้จริงเกี่ยวข้องกับการชั่งน้ำหนักข้อดีข้อเสียและการต่อสู้ระหว่างคุณและฉัน ไม่พบดินปืน แต่ก็รู้สึกว่ามีดินปืนเต็มไปหมดคิ้วด้านนี้ขมวดคิ้วด้านนั้นก็คลายออกคิ้วด้านนี้ยกขึ้นคิ้วด้านนี้ย่นลงการชักเย่อดังกล่าวดำเนินต่อไปจนถึงตอนเย็นต่างฝ่ายต่างเหนื่อยและแทบจะไม่มีมุมมองใหม่ๆให้พูดมากนักทั้งสองฝ่ายกำลังรอให้ใครก็ตามพูดก่อนเพื่อลดเงื่อนไของค์ชายหลู่มองดูหยุนฉินเฟิงในมุมที่ต่างออกไป คิดว่าเขาไม่สามารถทำเรื่องอะไรได้เลย และคิดว่าไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 329 องค์ชายสี่ยังคงมั่นคงมาก
การเจรจาหยุดชะงักและบรรยากาศหยุดนิ่งเมื่อเห็นว่าหยุนฉินเฟิงปฏิเสธที่จะยอมแพ้ กษัตริย์หลู่ก็ทิ้งคำพูดที่รุนแรงและหยุดพูด หยุนฉินเฟิงก็ไม่ได้พยายามโน้มน้าวให้เขาอยู่ต่อคำพูดที่รุนแรงไม่มีประโยชน์กับเจ้าชายที่อยู่ในสนามรบคนนี้เขาได้ยินคำพูดที่รุนแรงมากที่สุดในชีวิตนี้แล้วอ่อนไหว มั่นคง สงบ และสง่างาม เหมือนคนเฝ้าประตูที่สามารถปิดกั้นคนได้เพียงหมื่นคน ปิดกั้นแผนการทั้งหมดของเจ้าชายหลู่และเหล่าคณะทูตยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมแม้แต่คำเดียวจริงๆ และสิ่งที่เขาพูดก็ได้รับการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วคนนี้ รับมือยาก รับมือยากจริงๆที่ยากยิ่งกว่าในการจัดการคือสุภาพบุรุษสองคนในชิงอี้นั่งอยู่ที่โต๊ะเจรจา หยุนฉินเฟิงจะใช้สายตาในการถามพวกเขาและพวกเขาจะมีการแสดงออกทางสีหน้าที่ละเอียดอ่อนเพื่อเตือนหยุนฉินเฟิงทำให้เหล่าทูตเชื่อว่าทั้งสองคนเป็นผู้เจรจาที่แท้จริงแต่หยุนฉินเฟิงยังคงรับมือได้ยากมาก และจิตใจของเขาก็มั่นคงเกินไปการเจรจาถูกระงับ และแต่ละคนก็ไปที่ห้องปิดเพื่อพูดคุยเป็นการส่วนตัวคณะทูตรัฐหยานหงหลู่ซือชิงกังวลเล็กน้อยและถามหยุน ฉินเฟิงว่า"ฝ่าบาท จะเป็นอย่างไรหากพ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 328 เจรจาอีกรอบ
จินซูขยับเก้าอี้ออกไป นั่งอยู่หน้าระเบียง มองดูสายฝนฤดูใบไม้ผลิที่โปรยลงมาบนใบไม้ใหม่ใบไม้อ่อนกำลังเติบโตเป็นสีเขียวใหม่ และก่อนที่ดอกพีชจะเหี่ยวเฉา ใบไม้ก็ผลิออกมา แข่งขันกับดอกไม้เพื่อความสวยงามและความสดชื่นฝุ่นบนพื้นกระเบื้องหินสีฟ้าเปียกและมีสีเทาแกมเขียวเด็กๆที่เล่นกันกลับไปซ่อนตัวจากสายฝน จื่ออี๋เดินออกจากซุ้มโดยไม่มีร่มแล้วเดินเข้าไปอีกครั้งโดยสงสัยว่าเขายุ่งอยู่กับอะไรจินชูสูดอากาศบริสุทธิ์และหนาวเย็นเข้าลึกๆ รู้สึกว่าชีวิตของเธอจะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกต่อไปหลิวต้าอันถือร่มและเดินผ่านอาคารเล็กๆ เพื่อไปที่วอร์ด จินชูทักทายเขาว่า"สวัสดี แอนดี้!"หลิวต้าอันเหลือบมอง เขย่าร่มในมือ และหยาดฝนที่ตกลงมาก็ตกลงบนหัวของเขา เขารีบยกมันขึ้นแล้วถามว่า"เกิดอะไรขึ้น"จินยี่ยิ้มสดใสโชว์ฟันขาวเล็กๆ ของเธอ"แค่เรียกนายเฉยๆ"หลินต้าอันตัวสั่นอีกครั้ง ป่วยเหรอ สามารถรักษาได้รึเปล่านะเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรเมื่อเช่าหยวนกลับมาถึงบ้าน เขาเห็นเธอนั่งอยู่บนระเบียงสวมเสื้อคลุมและมองดูสายฝน“อะไรคือเสน่ห์ของฝนนี้กัน ทำให้ภรรยาของฉันหลงใหลได้ขนาดนี้”เช่าหยวนก้าวขึ้นไ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 327 ดูรายงานเสร็จแล้ว
ในตอนเย็นเชาหยวนพาจินซูไปที่บ้านของตระกูลหวู่บัณฑิตอดอาหารประท้วงมาหลายวัน ร่างกายก็อ่อนล้า ล้มป่วยลุกไม่ขึ้นนานแล้วตั้งแต่กลับมาจากวังวันนี้ และกินข้าวต้มไปครึ่งชามแล้วดังนั้นเมื่อเชาหยวนและจินซูมาถึง เขาไม่สามารถลุกจากเตียงได้ เขาทำได้เพียงให้คนอุ้มเขาไปที่เก้าอี้นางสนมในห้องโถงหลักเพื่อนอนลงครึ่งหนึ่งใบหน้าของเขาแดงก่ำมาก และเขาเอาแต่พูดว่า"ฉันเสียมารยาทแล้ว ฉันเสียมารยาทมากจริงๆ"เชาหยวนกดมือของเขาแล้วพูดว่า"คุณไม่จำเป็นต้องพูดแบบนี้ บัณฑิตผู้ยิ่งใหญ่ คุณเข้าพบกับฝ่าบาทในวังแล้วเหรอ"“ข้าไม่เห็น ฝ่าพระบาทตรัสว่าจะทรงกักตัวไว้สามวัน ไม่ยอมออกจากห้องจำศีล ทรงตรัสกับเหล่าขุนนางผ่านประตูเพียงไม่กี่คำก็สมานฉันท์กันมาก”คำพูดของบัณฑิตนั้นอ่อนแอ และสุดท้ายเขาก็พูดว่า "สามัคคี" ซึ่งเต็มไปด้วยความรู้สึกอ้างว้างจินชูหยิบสารละลายสารอาหารออกมาและสั่งให้ใครสักคนป้อนให้เขาดื่ม จากนั้น เขาจึงรู้สึกเข้มแข็งขึ้นเล็กน้อยที่จะพูดเขาถอนหายใจลึก ๆ"ต่อจากนี้ไป ชะตากรรมของตระกูลหวู่ น่ากังวลแล้วล่ะ"ไม่ว่าจะยุติธรรมหรือไม่ก็ตาม ตระกูลหวู่ก็ล้มเหลวอย่างน่าสังเวชถ้าฝ่าพระบาททรงเป็นกษัตริย์ท
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 326 ขอโทษแล้ว
หลังจากระบายความโกรธจักรพรรดิจิงชางก็ล้มลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์แกะสลัก พร้อมด้วยเบาะนุ่มๆที่พยุงร่างกายที่สั่นเทาของเขา"ทำไมกันล่ะ?"เขาเป็นจักรพรรดิแล้ว!เขาเคยเห็นจักรพรรดิ์ผู้สูงสุดอารมณ์เสียในห้องโถงราชวัง ไม่ต้องพูดถึงการทุบจี้มังกร เขายังฆ่าขุนนางในห้องโถงด้วยดาบของเขาเอง ทำให้เลือดกระเซ็นในห้องโถงอันศักดิ์สิทธิ์ทุกคนได้แต่คุกเข่าตัวสั่น ตะโกนขอให้พระองค์สงบลง และไม่มีใครตำหนิเขาจักรพรรดิสูงสุดเคยขอโทษขุนนางของเขา แต่นั่นเป็นการปรากฏตัวของคนขี้โกง ขอโทษที่ไหนกันล่ะ มันเหมือนกับการออดอ้อนเขาลงโทษตัวเองด้วยการไม่รับประทานอาหารเป็นเวลาสามวัน แต่มีขุนนางกลุ่มหนึ่งคุกเข่าอยู่นอกห้องหนังสือของจักรวรรดิและขอร้องให้เขารับประทานอาหารทำไมคนทั้งสองที่เป็นจักรพรรดิเหมือนกัน แต่ทำไมเขาและจักรพรรดิสูงสุดถึงได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันมากขันทีเหวิงเป่ามาพร้อมกับเข็มขัดหยก คุกเข่าลงกับพื้นและยื่นเข็มขัดหยกด้วยมือทั้งสองข้าง“ฝ่าบาทถึงเวลาขึ้นราชวังแล้ว”“ฉันไม่ไป!”จักรพรรดิจิงชางพูดอย่างเย็นยะเยือก“ฝ่าบาท พระองค์ควรไปและต้องไป มันไม่นับว่าเป็นเรื่องอะไรเลย”เหวิงเป่าเงยหน้าขึ้นและรู
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 325 ฝ่าบาทโปรดสงบสติอารมณ์ด้วย
จักรพรรดิสูงสุดตรัสถามเขาว่า “ปลาชนิดนี้ไม่อร่อยใช่ไหม”ขนตาของเขาไม่ขยับ รู้สึกว่าการจ้องมองของจักรพรรดิสูงสุดแทบจะเผาจนเป็นหลุมบนใบหน้าของเขา"รสชาติแย่ลงกว่าเดิม"สมเด็จพระจักรพรรดิทรงกัดแล้วตรัสว่า“คราวนี้รสชาติไม่ดีเพราะไม่ได้เอาหัว เหงือก และลำไส้ออก ปลาจึงมีกลิ่นแรง นอกจากนี้ หลังจับไม่ได้แช่ในน้ำสะอาดสองสามวัน ดังนั้นรสชาติของโคลนจึงเข้มยิ่งขึ้น”"เป็นแบบนั้นเองสินะ"จักรพรรดิจิงชางยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้น ได้ฟังเสียงของเขา ก็หายใจไม่ออก ทำไมเขาถึงยังเต็มไปด้วยความสง่างามและความรู้สึกกดขี่ล่ะในความเลือนลาง ได้ย้อนกลับไปในเจตนาฆ่าของคืนั้นร่างกายก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว“แล้วองค์จักรพรรดิคิดว่าเป็นความผิดของปลาหรือเป็นความผิดของแม่ครัวกันแน่ หรือว่าคนกินปลาสูญเสียความตั้งใจเดิมที่จะชอบปลาและไม่สามารถทนต่อข้อบกพร่องใดๆได้กันล่ะ”จักรพรรดิจิงชางหน้าซีดจักรพรรดิสูงสุดจ้องมองเขาอยู่นาน จากนั้นยกมือขึ้นแล้วพูดว่า:"ยกขึ้นมาอีกครั้ง"ขันทีเป่าตอบรับแล้วหยิบปลากรอบเล็กๆ ขึ้นมาอีกจาน มีสีทองและมีกลิ่นหอมจักรพรรดิสูงสุดใส่อันหนึ่งลงในชามของเขาเป็นการส่วนตัวแล้วพูดว่า"ลองอีกครั้งสิ
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 324 ชวนเขาไปกินข้าวกับฉันด้วย
เชาหยวนรู้ว่ารัฐหยานประสบความยากลำบากมากในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา แต่ประเทศก็พัฒนาอย่างดี ไม่เพียงแต่การเกษตรและธุรกิจต่างก็เจริญรุ่งเรืองอย่างไรก็ตามประเทศที่ไม่สามารถต้านทานความอิจฉาริษยาของประเทศเพื่อนบ้านได้ ยังคงใช้อุบาย การแทรกซึม การแบ่งแยก และสร้างวิกฤตการณ์ชายแดนเมื่อพ่อขึ้นครองราชย์ สุขภาพก็ไม่ดีแล้ว เขากังวลเรื่องใหญ่เรื่องเล็กทุกวันเชาหยวนถาม:" เรื่องของบัณฑิตหวู่ ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม "ดวงตาของจักรพรรดินั้นหนักราวกับสระน้ำ"ฉันรู้"“มันจะช่วยได้ไหม ถ้าท่านไปปลอบ”จักรพรรดิค่อยๆนอนลงแล้วกล่าวว่า"เปล่าประโยชน์ ฉันรู้อารมณ์ของเขาดี ถ้าเขารอความยุติธรรมไม่ไหว เขาก็ไม่รอด"“ท่านช่วยโน้มน้าวฝ่าบาทได้ไหม…”จักรพรรดิมองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม"นายมีใครเลือกบ้างไหม?"คุณชายมินเข้ามารินชา เสื้อคลุมสีเขียวของเขาสะท้อนเห็นในน้ำ รินชาเสร็จแล้วก็เดินกลับไป"พี่สี่""ใช้เวลานานแค่ไหน?"เชาหยวนคิดอยู่พักหนึ่งว่า"ถ้าการเจรจาประสบความสำเร็จ ก็จะน่าทึ่งมาก แต่รากฐานไม่มั่นคงและชื่อเสียงดั้งเดิมก็ไม่ดี คงต้องปลูกฝังและล้างข้อมูลออกไป ทำให้คนลืมชื่อสกปรกไปหมด บางทีอาจต้องใช้เวลาหนึ่ง
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 323 เสี่ยวมินไปราชวังเป็นเพื่อนฉัน
นอกจากเรื่องของบัณฑิตหวู่แล้วยังมีเรื่องของการเจรจาเหล็กดิบกลายเป็นจุดสนใจของเมืองหลวงอีกด้วยหยุนฉินเฟิงอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากในครั้งนี้ เพราะหากการเจรจาล้มเหลวจริงๆหรือราคาสูงเกินไป เขาจะกลายเป็นแพะรับบาปสำหรับเรื่องทั้งหมดไม่มีใครจะจดจำสิ่งที่หยุนจินเฟิงทำ แต่จะจำว่าว่าเขาล้มเหลวในการได้รับผลประโยชน์ให้กับรัฐหยานดังนั้น เขาอ่านหนังสือมากมาย ดูแผนที่ของรัฐหยาน และยังค้นคว้าและทำความเข้าใจเหมืองแร่เหล็กของรัฐหยานด้วยรัฐหยานมีเหมืองเหล็กหลายแห่ง แต่มีสิ่งสกปรกมากเกินไปและทำเลที่ตั้งอยู่ห่างไกล ทำให้การขุดเป็นเรื่องยากมากผลผลิตแร่เหล็กที่ขุดได้ในปัจจุบันไม่เพิ่มขึ้นและมีสิ่งเจือปนหนักมาก ในรัชสมัยของจักรพรรดิ พระองค์ได้ส่งราชทูตหลายองค์ไปตรวจสอบว่าเป็นเช่นนั้นจริงองค์ชายสี่ได้อ่านข้อมูลบางอย่างแล้ว และเมื่อเขาดูแผนที่ เขาก็พบบางสิ่งที่ผิดปกติเป็นเรื่องปกติที่เหมืองในจีนตอนเหนือมีสิ่งเจือปนมากเกินไป แต่พื้นที่อันชานอยู่ติดกับเหมืองแร่ในรัฐฮุ่ย รัฐฮุยนั้นดีมากและมีผลผลิตมาก เหตุใดจึงมีความแตกต่างมากมายในเทือกเขาเดียวกันขนาดนี้ล่ะเขาไปที่วังเซียวทันทีพร้อมกับสิ่งต่างๆ ม
เสด็จลุงห้ามใจไม่ไหว บทที่ 322 พัง
วันรุ่งขึ้นหวู่เหวินหลานมาต้อนรับราชินี เธอเดินค่อนข้างช้าเล็กน้อยราชินีไม่ได้แสร้งทำเป็นป่วยเกินไปต่อหน้าเธอ เพียงแต่ดูอ่อนแอนิดหน่อย โดยรักษาศักดิ์ศรีและความสวยของราชินีไว้หวู่เหวินหลานมีความกตัญญูจริงๆ เธอทำซุปด้วยมือของเธอเองเมื่อเข้ามา เธอกังวลว่าราชินีไม่สบาย ไม่สามารถกินเนื้อสัตว์และผักแข็งได้ ต้นฤดูใบไม้ผลิอากาศหนาวจึงดื่มซุปจะได้รู้สึกอบอุ่นและสบายราชินีทรงสนทนาสั้นๆกับเธอแล้วจึงส่งเธอออกไปหลังจากที่หวู่เหวินหลานออกไป เขาก็คุกเข่าลงและขอบคุณจินชูจินชูช่วยเธอลุกขึ้นแล้วพูดว่า"หยุดคุกเข่าให้ฉันเถอะ เมื่อวานเธอคุกเข่าไม่พอเหรอ ฉันจะดูเข่าของเธอให้"หวู่เหวินหลาน ปกปิดไว้แต่ถูกซินยี่ผลักลงบนเก้าอี้เธอยกกระโปรงจับจีบและขากางเกงขึ้นเพื่อเผยให้เห็นเรียวขาของเธอ แต่เข่าทั้งสองข้างมีเลือดออกแดงและบวม“คุกเข่าที่ไหนกัน”จินชูถาม ขมวดคิ้วถาม“บนเศษกรวด”หวู่เหวินหลานพูดเบา ๆ“กรวดนั้นผสมกับเหล็กเปียกปูนจำนวนหนึ่ง โชคดีที่เธอรีบไปที่พระราชวังหนิงคัง เพื่อชมความครึกครื้นและไม่ได้คุกเข่านานเกินไป”“เป็นเรื่องดีที่เธอไม่ได้คุกเข่านานเกินไปไม่เช่นนั้นเข่าของเธอก็จะพัง”จินชูโกรธมา
