“ญดา”“พี่ไปนั่งรอข้างนอกนะ”“ขอบคุณค่ะพี่พุด”ร่างบางเอ่ยบอกกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะค่อยๆนั่งลงอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายตัวเธอก็นั่งลงอย่างปลอดภัยพร้อมกับมองใบหน้าหวานของญดาที่เอาแต่มองไปนอกร้าน“ญดาคือพี่..”“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะพี่โรสญดารู้เรื่องหมดแล้ว”ใบหน้าหวานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะมองมาที่โรสเลยสักครั้ง“พี่ขอโทษจริงๆนะญดากับสิ่งที่พี่ทำลับหลังเรา”โรสเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนแสดงถึงความรู้สึกผิดจริงๆ“แต่ตอนนี้พี่กำลังจะย้ายไปต่างประเทศแล้วเพราะฉะนั้น..”“ว่าไงนะคะ!”ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยคญดาก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความตกใจทันทีและนี่เป็นครั้งแรกที่ญดามองหน้าเธอ“จะย้ายไปต่างประเทศงั้นหรอคะ!”ญดาเอ่ยถามด้วยความตกใจทันทีไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำถึงขนาดนี้“ใช่จ้ะ..”ใบหน้าสวยยิ้มเล็กน้อยมองญดาที่ยังคงไม่เชื่อในคำพูดของเธอ“พี่จะบินในอีก1อาทิตย์เพราะต้องรอให้แผลหายก่อน…ญดาพี่ขอโทษเราจากใจจริงๆนะ”มือบางเอื้อมไปกอบกุมมือเล็กๆของญดาซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ปัดมือเธอออกแต่อย่างใด“ตอนนี้ญดาไม่รู้เลยค่ะว่าจะทำยังไงต่อพ่อญดาก็โกรธทางฝั่งพี่แมทธิวมากหลังจากรู้เรื่องทั้งหมดเพราะคิดว่าสิ่งที่พี่
“ต่อไปเป็นข่าวชายไร้บ้านถูกรถชนดับ..เมื่อเวลาตี2ของวันนี้พบศพ…”ใบหน้าหล่อจ้องมองข่าวด้วยความสุขุมก่อนที่จะเลือกปิดข่าวไปและกลับมาให้ความสนใจกับกองเอกสารตรงหน้าแทนเขาอุส่าห์ลงทุนสิืบหาจนรู้ที่อยู่แต่สุดท้ายก็ดันมาตายก่อนที่เขาจะได้จัดการเองเสียได้ก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา”“คุณญดามาขอเข้าพบค่ะ”ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นไม่นานญดาก็เดินเข้ามาหาเขาเธอในตอนนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงสไตล์ของตัวเองและแน่นอนว่าเขาก็ยังไม่ค่อยชอบอยู่ดี“มีอะไรหรอครับญดา”เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพมองคนตัวเล็กที่นั่งลง“วันนี้ญดาจะไปแล้ว”คำว่าจะไปทำให้เอาเขาใจหายเล็กน้อยเพราะตลอด3ปีที่ผ่านมาก็ได้เธอคนนี้คอยช่วยเหลือมากมายและเขาก็ยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนใดๆเลย“พี่ยินดีกับชีวิตใหม่ด้วยครับ”เขาตอบกลับเสียงเรียบตอนนี้คนตรงหน้าได้แต่งงานและมีสามีเรียบร้อยแล้ว“เห้ออที่จริงญดาก็ไม่อยากไปเลยแต่คุณพ่อเป็นคนแนะนำเอง”ใบหน้าหวานคว่ำปากด้วยความไม่ชอบใจทันทีได้ข่าวว่าลูกเขยคนนี้ผู้เป็นพ่อนั้นถูกใจยิ่งนักและตัวญดาเองก็มีความรู้สึกชอบพอต่ออีกฝ่ายไม่น้อยถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอกันในเรื่องธุรกิจก็ตามแต่สุดท้ายก็ได้แต่งงานและใช้ช
ร่างสูงเดินเข้ามาในงานแต่งที่จบไปแล้วเพราะเขาดันติดประชุมกระทันหันเลยทำให้ไม่สามารถมาร่วมได้ทันเวลาแต่เขาก็ยังมาเพราะเชนณ์เองก็ถือว่าเป็นบุคคลที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเขาในช่วงที่ลำบากเช่นกันเพราะถ้าไม่มีครอบครัวของเชนณ์มาซื้อหุ้นที่ถูกถอนไปบริษัทเขาในตอนนี้ก็คงจะล้มละลายไปแล้ว“ฮึกแงงงงง”ใบหน้าหล่อหันไปตามเสียงร้องของเด็กทันทีเขามองเด็กตัวน้อยที่ล้มลงบนหาดทรายมันน่าจะไม่เจ็บมากถ้าหัวของเธอไม่ไปโขลกเข้ากับโต๊ะจนมีเลือดไหลออกมาเต็มหน้าแบบนั้นเขาที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปดูทันทีก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองในการกดแผลของเด็กคนนั้นไว้เขายกตัวของเด็กน้อยขึ้นอุ้มพลันสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างบางที่เขาไม่ได้เจอหน้าเธอมากว่า3ปี“โรส..”“แมท..”โรงพยาบาล“เด็กถึงมือหมอแล้วใจเย็นๆนะ”แมทธิวเอ่ยขึ้นอย่างสุขุมมือหนาทาบทับลงกับมือบางที่กำลังสั่นด้วยความประหม่ามองใบหน้าสวยที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงสวยสะดุดตาเขาเช่นเดิมในส่วนของโรสเธอได้แต่มองมืออันแสนอบอุ่นของแมทธิวเงียบๆมันน่าแปลกที่ทั้งมือและคำพูดของเขามันช่วยให้เธอหายประหม่าหายกังวลได้จริงๆ“คุณเป็นยังไงบ้างคะ”ริมฝีปากบางเอ่ยถามกับอีกฝ่าย“ทุกอย่างเรีย
6เดือนต่อมา“ผมกับโรสไปก่อนนะครับ..เรนนี่อย่าดื้อกับคุณปู่คุณย่านะ”“ค๊าาา^^”ใบหน้าหล่อหัวเราะออกมาเล็กน้อยให้กับความสดใสของลูกสาวที่พอได้เริ่มทำความรู้จักกันอย่างจริงๆจังๆเขาก็ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าเหนื่อยอย่างแท้จริงเพราะไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวของเขาจะเล่นตั้งแต่เช้าจรดเย็นอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยแบบนี้“ไปเที่ยวให้สนุกนะลูกหนูโรส”แม่ของแมทธิวเอ่ยบอกในขณะที่อุ้มเรนนี่อยู่เพราะถ้าปล่อยเด็กตัวน้อยก็จะวิ่งวุ่นไปทั่วบ้านเลยน่ะสิ“ขอบคุณที่ดูแลเรนนี่ให้นะคะโรสเกรงใจมากจริงๆเลยค่ะ”ร่างบางเอ่ยบอกตัวเธออยากพาเรนนี่ไปด้วยมากๆแต่ทุกคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าให้เธอไปเที่ยวให้มีความสุขดีกว่า“ไม่เป็นไรลูกว่าแต่เมื่อไหร่จะเรียกแม่ว่าแม่ล่ะเนี่ย..”โรสที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยแค่คนตรงหน้ายอมให้เธอแต่งงานกับลูกชายก็นับว่าเป็นบุญสุดๆแล้ว“นั่นสิโรส”แมทธิวเอ่ยเสริมเขารู้ว่าโรสชอบทำตัวเหมือนตัวเองอยู่ต่ำกว่าทุกคนตลอดแต่ความจริงแล้วไม่มีใครต่ำใครสูงเสียหน่อย“เอ่อ..ขอบคุณนะคะ..คุณแม่”แม่ของแมทธิวที่ได้ฟังก็ฉีกยิ้มร่าทันทีก่อนที่ทั้งสองจะโบกมือลาคนในบ้านเพื่อเตรียมไปฮันนีมูลหลังงานแต่ง“ป่านนี้คุณพ
5ปีที่แล้ว“ผมขอเลือกคุณโรสครับ”ดวงตาสวยเบิกโตทันทีด้วยความตกใจเธอมองรอบข้างที่ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นผู้ฝึกงานในครั้งนี้ทุกคนมองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินเหมือนกับตัวเธอเองก่อนจะมองไปยังด้านหน้าผู้ชายที่เรียกชื่อเธอเมื่อกี้คือประธานบริษัทและกำลังจะเป็นเจ้านายของเธอในอีกไม่ช้า“เชิญคุณโรสออกมาด้านหน้าด้วยครับ”เขากล่าวอย่างสุภาพแม้ว่าตัวเธอจะมีอายุเพียงแค่20ปีเท่านั้นแต่ในขณะที่เขาโตกว่าเธอมากและยังอยู่ในตำแหน่งที่สูงที่สุดแต่เขาก็ยังพูดอย่างให้เกียรติและอ่อนโยนเท้าบางก้าวออกมาจากกลุ่มผู้ฝึกงานอย่างประหม่าในมือกอดสมุดโน้ตไว้แน่นพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่“ยินดีต้อนรับสู่MTนะครับ”ว่าจบก็ยื่นมือมาตรงหน้าเธอพร้อมกับส่งยิ้มให้เธอมองมือคู่นั่นก่อนจะรีบตะขุบไปจับด้วยความดีใจทันที“ขะขอบคุณนะคะ..ขอบคุณที่เลือกหนู!”เธอเอ่ยขึ้นอย่างดีใจใบหน้าหวานฉีกยิ้มกว้างอย่างไม่เคยทำมาก่อนเพราะชีวิตของเธอตลอด20ปีมานี้ไม่ค่อยจะได้มีความสุขนักแต่เขาคนนี้กลายเป็นผู้ยื่นความสุขแรกให้กับเธอ“ฮ่าๆครับ..งั้นก็เชิญที่เหลือกลับบ้านได้เลยนครับขอบคุณที่สนใจในMTของเราครับ”เขาหัวเราะให้กับร
“ฮึกอ๊าาาา!”“ชอบใช่ไหมครับชอบให้ผมเข้าไปลึกๆแบบนี้ใช่ไหม”ปัก!“อื้อออชอบค่ะชอบที่สุดเลย”ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยน้ำตาเอ่ยตอบคนด้านหลังเสียงกระเซ่ามือหนากดเอวของเธอลงเล็กน้อยก่อนจะซอยเข้ามาในตัวของเธอถี่รัวพั่บ พั่บ พั่บ“อ๊ะอ๊าอื้อออระเร็วอื้ออช้าลงหน่อยสิคะ”เธอขอร้องเขาแต่มันก็ไม่เป็นผลเพราะเขาเป็นพวกที่ชอบการมีเซ็กส์แบบถึงอกถึงใจมันรุนแรงทุกครั้งจนเธอน้ำตาไหลแต่มันไม่ใช่น้ำตาของความเจ็บปวดแต่เป็นน้ำตาของความสุขแต่บางครั้งมันก็รุนแรงเกินไปจนทำให้น้องสาวของเธอบวมอักเสบ“ถ้าช้ามันจะก็ไม่สนุกสิครับโรสอื้มมม..ตอดแบบนั้นแหละครับเอาให้ของผมขาดไปเลย”ใบหน้าสวยแดงก่ำเธอไม่เคยชินกับความหยาบโลนตอนมีเซ็กส์กับ แมทธิวได้เลยสักครั้งทั้งๆที่เขาเป็นคนสุภาพมากแต่พอมีเซ็กส์ขึ้นมาเมื่อไหร่เขาจะกลายร่างเป็นคนหยาบและเอาแต่พ่นคำพูดลามกออกมาตลอดพั่บ พั่บ พั่บ“อื้ออไม่ไหวแล้วค่ะอ๊าาาาา!!”คนตัวเล็กพูดพร้อมกับเกร็งกระตุกทันทีแมทธิวมองเธอที่ตัวอ่อนยวบลงไปแต่เขาก็จับเธอขึ้นมาใหม่โดยโอบเธอไว้กับตัวสมองมือหนากำหน้าอกของเธอพร้อมกับบีบมันอย่างรุนแรงจนเธอร้องลั่น“อ๊าาาอื้ออแมทคะอื้อออ..”แมทธิวปล่อยลมหายใจออกมาถี่ๆเข
“พี่แมทธิว!”สายตาคมองไปยังร่างเล็กๆที่กำลังโบกมือทักทายให้เขาอยู่รอยยิ้มของเธอสดใสเป็นอย่างมากซึ่งมันไม่ได้เข้ากับงานพวกนี้เลยสักนิดคนอย่างเธอควรน่าจะอยู่งานที่เต็มวัยรุ่นเสียมากกว่าอีกเขาได้แต่ส่งยิ้มตอบกลับเป็นมารยาทเท่านั้น“สวัสดีครับคุณอา”แมทธิวเอ่ยทักทายบุคคลตรงหน้าอย่างสุภาพก่อนจะหันมองคนตัวเล็กที่ยังคงส่งยิ้มกว้างให้เขามือหนายกขึ้นลูบผมเธออย่างเอ็นดูก่อนจะละสายตาไปคุยกับคนอื่นต่อ“นี่น้องญดาปีนี้ก็25แล้วนะ”“เวลาผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย”ร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างหยอกล้อเขาหัวเราะเล็กน้อยจ้องมองคนตัวเล็กที่มองเขาไม่วางตาเธอคือคนที่ทางบ้านวางตัวไว้ให้เป็นภรรยาของเขาในอนาคต“อาว่ามันก็น่าจะถึงเวลาที่จะตบจะแต่งกันได้แล้ว”แมทธิวที่ได้ยินแบบนั้นสีหน้าก็เรียบตึงทันทีเขาหนีมาได้อยู่หลายปีและให้เหตุผลว่าญดายังเด็กแต่ตอนนี้เขาคงจะใช้เหตุผลนั้นไม่ไได้เสียแล้ว“แต่ผมว่า..”“ญดาอยากแต่งงานค่ะญดาอยากอยู่กับพี่แมทธิว^^”แมทธิวมองญดาที่เอ่ยขัดเขาและนี่ทำให้เขาหัวเสียนิดๆที่โดนขัดขึ้นมาแต่ก็ต้องข่มความไม่พอใจเอาไว้ก่อน“ฮ่าๆดูเจ้าลูกสาวคนนี้สิคงจะชอบพี่เขามากเลยสินะ”ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นอย่างเอ็
“ตารางงานมีเพียงเท่านี้ค่ะ”ร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงฉะฉานมองร่างสูงที่ผ่อนตัวไปพิงกับเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า“ขอบคุณที่เหนื่อยครับโรส”ร่างบางยิ้มอ่อนนี่เป็นคำขอบคุณเล็กๆที่แมทธิวมักพูดขึ้นเสมอหลังจากจบงานอันแสนหนักหน่วงมาทั้งวัน“ไปกินข้าวกันไหม?”ใบหน้าหล่อคมเข้มเอ่ยถามกับอีกฝ่าย“พอดีโรสมีนัดแล้วน่ะค่ะ”เธอเอ่ยตอบแต่คำตอบของเธอกลับทำให้คิ้วเข้มๆของอีกฝ่ายขมวดกันแสดงถึงความไม่พอใจที่เธอปฏิเสธ“นัด?”“ค่ะ..ขอตัวก่อนนะคะ”แมทธิวมองโรสที่พอพูดจบก็เดินออกจากห้องทำงานของเขาไปทันทีร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆวันนี้ทั้งวันเลขาของเขานั่นเอาแต่ทำหน้าเรียบเฉยอย่างกับหุ่นยนต์ก็ไม่ปานไม่รู้ว่าเธอกำลังไม่พอใจอะไรเขาอยู่หรือจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานกัน“วันนี้กลับบ้านเร็วจัง”“อ่าวดีค่ะพี่พุด^^”ใบหน้าสวยฉีกยิ้มทักทายให้กับคนตรงหน้าพี่พุทคือผู้ชายวัยกลางคนที่อาศัยอยู่ข้างบ้านของเธอและคอยช่วยเหลือเธอมาตลอดตั้งแต่ย้ายเข้ามาใหม่ๆแถมยังเคยเป็นอดีตเจ้าของบ้านหลังที่เธออยู่อีกด้วย“ดีครับทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วล่ะ?”เขาเอ่ยถามอีกครั้งเพราะปกติกว่าอีกฝ่ายจะกลับมาก็ดึกดื่นหรือไม่ก็ไม่กลับมาเลยเขาเลยมักจะต
6เดือนต่อมา“ผมกับโรสไปก่อนนะครับ..เรนนี่อย่าดื้อกับคุณปู่คุณย่านะ”“ค๊าาา^^”ใบหน้าหล่อหัวเราะออกมาเล็กน้อยให้กับความสดใสของลูกสาวที่พอได้เริ่มทำความรู้จักกันอย่างจริงๆจังๆเขาก็ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าเหนื่อยอย่างแท้จริงเพราะไม่เคยคิดเลยว่าลูกสาวของเขาจะเล่นตั้งแต่เช้าจรดเย็นอย่างไม่เหน็ดเหนื่อยแบบนี้“ไปเที่ยวให้สนุกนะลูกหนูโรส”แม่ของแมทธิวเอ่ยบอกในขณะที่อุ้มเรนนี่อยู่เพราะถ้าปล่อยเด็กตัวน้อยก็จะวิ่งวุ่นไปทั่วบ้านเลยน่ะสิ“ขอบคุณที่ดูแลเรนนี่ให้นะคะโรสเกรงใจมากจริงๆเลยค่ะ”ร่างบางเอ่ยบอกตัวเธออยากพาเรนนี่ไปด้วยมากๆแต่ทุกคนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่าให้เธอไปเที่ยวให้มีความสุขดีกว่า“ไม่เป็นไรลูกว่าแต่เมื่อไหร่จะเรียกแม่ว่าแม่ล่ะเนี่ย..”โรสที่ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกเขินอายเล็กน้อยแค่คนตรงหน้ายอมให้เธอแต่งงานกับลูกชายก็นับว่าเป็นบุญสุดๆแล้ว“นั่นสิโรส”แมทธิวเอ่ยเสริมเขารู้ว่าโรสชอบทำตัวเหมือนตัวเองอยู่ต่ำกว่าทุกคนตลอดแต่ความจริงแล้วไม่มีใครต่ำใครสูงเสียหน่อย“เอ่อ..ขอบคุณนะคะ..คุณแม่”แม่ของแมทธิวที่ได้ฟังก็ฉีกยิ้มร่าทันทีก่อนที่ทั้งสองจะโบกมือลาคนในบ้านเพื่อเตรียมไปฮันนีมูลหลังงานแต่ง“ป่านนี้คุณพ
ร่างสูงเดินเข้ามาในงานแต่งที่จบไปแล้วเพราะเขาดันติดประชุมกระทันหันเลยทำให้ไม่สามารถมาร่วมได้ทันเวลาแต่เขาก็ยังมาเพราะเชนณ์เองก็ถือว่าเป็นบุคคลที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเขาในช่วงที่ลำบากเช่นกันเพราะถ้าไม่มีครอบครัวของเชนณ์มาซื้อหุ้นที่ถูกถอนไปบริษัทเขาในตอนนี้ก็คงจะล้มละลายไปแล้ว“ฮึกแงงงงง”ใบหน้าหล่อหันไปตามเสียงร้องของเด็กทันทีเขามองเด็กตัวน้อยที่ล้มลงบนหาดทรายมันน่าจะไม่เจ็บมากถ้าหัวของเธอไม่ไปโขลกเข้ากับโต๊ะจนมีเลือดไหลออกมาเต็มหน้าแบบนั้นเขาที่เห็นแบบนั้นก็รีบเข้าไปดูทันทีก่อนจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองในการกดแผลของเด็กคนนั้นไว้เขายกตัวของเด็กน้อยขึ้นอุ้มพลันสายตาก็ปะทะเข้ากับร่างบางที่เขาไม่ได้เจอหน้าเธอมากว่า3ปี“โรส..”“แมท..”โรงพยาบาล“เด็กถึงมือหมอแล้วใจเย็นๆนะ”แมทธิวเอ่ยขึ้นอย่างสุขุมมือหนาทาบทับลงกับมือบางที่กำลังสั่นด้วยความประหม่ามองใบหน้าสวยที่ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงสวยสะดุดตาเขาเช่นเดิมในส่วนของโรสเธอได้แต่มองมืออันแสนอบอุ่นของแมทธิวเงียบๆมันน่าแปลกที่ทั้งมือและคำพูดของเขามันช่วยให้เธอหายประหม่าหายกังวลได้จริงๆ“คุณเป็นยังไงบ้างคะ”ริมฝีปากบางเอ่ยถามกับอีกฝ่าย“ทุกอย่างเรีย
“ต่อไปเป็นข่าวชายไร้บ้านถูกรถชนดับ..เมื่อเวลาตี2ของวันนี้พบศพ…”ใบหน้าหล่อจ้องมองข่าวด้วยความสุขุมก่อนที่จะเลือกปิดข่าวไปและกลับมาให้ความสนใจกับกองเอกสารตรงหน้าแทนเขาอุส่าห์ลงทุนสิืบหาจนรู้ที่อยู่แต่สุดท้ายก็ดันมาตายก่อนที่เขาจะได้จัดการเองเสียได้ก๊อก ก๊อก ก๊อก“เข้ามา”“คุณญดามาขอเข้าพบค่ะ”ใบหน้าหล่อพยักหน้ารับก่อนจะลุกขึ้นไม่นานญดาก็เดินเข้ามาหาเขาเธอในตอนนี้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีก็ยังคงสไตล์ของตัวเองและแน่นอนว่าเขาก็ยังไม่ค่อยชอบอยู่ดี“มีอะไรหรอครับญดา”เขาเอ่ยถามอย่างสุภาพมองคนตัวเล็กที่นั่งลง“วันนี้ญดาจะไปแล้ว”คำว่าจะไปทำให้เอาเขาใจหายเล็กน้อยเพราะตลอด3ปีที่ผ่านมาก็ได้เธอคนนี้คอยช่วยเหลือมากมายและเขาก็ยังไม่มีโอกาสได้ตอบแทนใดๆเลย“พี่ยินดีกับชีวิตใหม่ด้วยครับ”เขาตอบกลับเสียงเรียบตอนนี้คนตรงหน้าได้แต่งงานและมีสามีเรียบร้อยแล้ว“เห้ออที่จริงญดาก็ไม่อยากไปเลยแต่คุณพ่อเป็นคนแนะนำเอง”ใบหน้าหวานคว่ำปากด้วยความไม่ชอบใจทันทีได้ข่าวว่าลูกเขยคนนี้ผู้เป็นพ่อนั้นถูกใจยิ่งนักและตัวญดาเองก็มีความรู้สึกชอบพอต่ออีกฝ่ายไม่น้อยถึงแม้ว่าจะเป็นการเจอกันในเรื่องธุรกิจก็ตามแต่สุดท้ายก็ได้แต่งงานและใช้ช
“ญดา”“พี่ไปนั่งรอข้างนอกนะ”“ขอบคุณค่ะพี่พุด”ร่างบางเอ่ยบอกกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มก่อนจะค่อยๆนั่งลงอย่างยากลำบากแต่สุดท้ายตัวเธอก็นั่งลงอย่างปลอดภัยพร้อมกับมองใบหน้าหวานของญดาที่เอาแต่มองไปนอกร้าน“ญดาคือพี่..”“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะพี่โรสญดารู้เรื่องหมดแล้ว”ใบหน้าหวานเอ่ยขึ้นเสียงเรียบโดยไม่แม้แต่จะมองมาที่โรสเลยสักครั้ง“พี่ขอโทษจริงๆนะญดากับสิ่งที่พี่ทำลับหลังเรา”โรสเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนแสดงถึงความรู้สึกผิดจริงๆ“แต่ตอนนี้พี่กำลังจะย้ายไปต่างประเทศแล้วเพราะฉะนั้น..”“ว่าไงนะคะ!”ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยคญดาก็เอ่ยขึ้นมาด้วยความตกใจทันทีและนี่เป็นครั้งแรกที่ญดามองหน้าเธอ“จะย้ายไปต่างประเทศงั้นหรอคะ!”ญดาเอ่ยถามด้วยความตกใจทันทีไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำถึงขนาดนี้“ใช่จ้ะ..”ใบหน้าสวยยิ้มเล็กน้อยมองญดาที่ยังคงไม่เชื่อในคำพูดของเธอ“พี่จะบินในอีก1อาทิตย์เพราะต้องรอให้แผลหายก่อน…ญดาพี่ขอโทษเราจากใจจริงๆนะ”มือบางเอื้อมไปกอบกุมมือเล็กๆของญดาซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ปัดมือเธอออกแต่อย่างใด“ตอนนี้ญดาไม่รู้เลยค่ะว่าจะทำยังไงต่อพ่อญดาก็โกรธทางฝั่งพี่แมทธิวมากหลังจากรู้เรื่องทั้งหมดเพราะคิดว่าสิ่งที่พี่
โรงพยาบาลร่างของแมทธิวถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาทันทีโชคดีที่หลังเกิดเหตุไม่นานก็มีผู้มาพบเห็นและรีบแจ้งหน่วยงานเข้าช่วยเหลือทางด้านงานแต่งได้ถูกยกเลิกกระทันหันและไม่นานก็มีข่าวการประสบอุบัติเหตุของแมทธิวออกมาจนเป็นข่าวใหญ่โตตอนนี้ทางโรงพยาบาลที่กำลังรักษาแมทธิวอยู่นั้นก็แออัดไปด้วยฝูงนักข่าวจนล้นเต็มโรงพยาบาลไปหมด“ตาแมทฮื่ออลูกแม่”แม่ของแมทธิวร้องไห้ออกมาอย่างหนักเธอนั่งอยู่บริเวณหน้าประตูของห้องผ่าตัดพร้อมกับหัวใจที่แตกสลายตอนที่ได้ยินข่าวจากลูกน้องของลูกชายตัวเธอก็ช็อกจนเป็นลมล้มพับไปพอฟื้นขึ้นมาลูกชายก็ยังคงอยู่ในห้องผ่าตัดอยู่และตอนนี้เธอใจไม่ดีเหลือเกิน“ไปนั่งพักก่อนเถอะคุณเดี๋ยวก็เป็นลมไปอีก”พ่อของแมทธิวรีบเข้ามาพยุงภรรยาทันทีด้วยความเป็นห่วงซึ่งตัวเขาก็เป็นห่วงลูกชายไม่แพ้กันและได้แต่หวังว่าลูกชายของเขาจะปลอดภัยกลับมา“คนขับรถชนถูกตั้งข้อหาเรียบร้อยแล้วครับ”พ่อของแมทธิวพยักหน้ารับช้าๆจะว่าฝ่ายนั้นผิดเต็มๆก็ไม่ได้เพราะลูกชายเขาดันไปอยู่กลางถนนเองแต่ถ้าคนขับไม่เมาและไม่ขับมาด้วยความเร็วที่เกินกำหนดอุบัติเหตุครั้งนี้ก็คงจะไม่เกิดขึ้น“แล้วทางฝั่งผู้หญิงล่ะ”เขาเอ่ยถามกับลูกน้องขอ
ปึก…“ขอโทษครับพอดีผมรีบ”“เดี๋ยว”“คะคุณแมทธิว!”ร่างสูงในชุดเจ้าบ่าวขมวดคิ้วทันทีเพราะคนที่วิ่งชนเขาคือคนที่เขาส่งมาให้คุ้มกันร่างบาง“โรสล่ะ”เขาเอ่ยถามมองชายตรงหน้าที่รีบก้มหัวทำท่าทีอึกอักทันที“โรสอยู่ไหน..”เขาเอ่ยถามย้ำความรู้สึกโหว่งๆจู่ๆก็เกิดขึ้นมา“คะคือตอนนี้ผมกำลังตามหาเธออยู่ครับ!”“หมายความว่าไง”“คะคือผมแค่ออกไปเอารถเพื่อจะพาคุณโรสกลับบ้านแต่รอนานแล้วยังไม่เห็นคุณโรสเดินออกมาเลยครับ”คำตอบของชายคนนั้นทำเขาขบกรามแน่นด้วยความโกรธทันทีทั้งๆที่สั่งให้มาคอยตามติดเธอทุกฝีก้าวแต่ก็ดันปล่อยเธอไว้คนเดียวได้แบบนี้ไม่ใช่ว่าเธอจะหนีเขาไปแล้วหรอกหรอ“ที่สุดท้ายที่เห็นเธอคือที่ไหน”“หะห้องน้ำหญิงครับ!”“ตามมา”เขาเอ่ยบอกก่อนจะวิ่งตรงไปยังห้องน้ำหญิงทันทีแต่ยังไม่ถึงหน้าห้องน้ำดีเขาก็สังเกตเห็นหยดเลือดก่อนมือหนาแตะเข้าที่เลือดสีสดด้วยหัวใจที่สั่นระรัวเลือดยังคงไม่แห้งแสดงว่ามันพึ่งจะเกิดเหตุได้ไม่นาน“คะคุณแมทธิวครับนะนี่กระเป๋าของคุณโรส”สายตาคมมองไปยังกระเป๋าเล็กๆที่อีกฝ่ายเอามาให้“แน่ใจนะว่าของเธอ?”“ครับแน่ใจครับ”“ชิบ!”ร่างสูงสถบอย่างหัวเสียตอนนี้เขามืดแปดด้านมากๆไม่รู้เลยว่าตรงนี้เ
1สัปดาห์ต่อมานี่ก็ผ่านมากว่า1สัปดาห์แล้วที่เธอถูกขังอยู่ภายในบ้านหลังนี้โชคดีที่แมทธิวให้เธอออกมาเดินรอบบ้านได้แต่ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้เด็ดขาด“โรส”ใบหน้าสวยหันไปตามเสียงเรียกสายตาของเธอเรียบเฉยมองร่างสูงของแมทธิวที่เดินตามเธอมานั่งอยู่ภายในสวนที่ถูกจัดตกแต่งอย่างสวยงามรวมถึงแปลงดอกกุหลาบที่กำลังค่อยๆโต“ทำไมไม่กินข้าวเช้า”เขาเอ่ยถามมองใบหน้าของเธอที่ไม่มีชีวิตชีวาเลยแม้แต่น้อย“โรสไม่หิวค่ะ”เธอตอบกลับเสียงเบาสายตายังคงจ้องมองแมรี่แมวของเธอที่เขาเป็นคนอุ้มมาให้เมื่อหลายวันก่อนก็ยังดีที่อย่างน้อยในบ้านที่เงียบเหงาและเหมือนคุกแห่งนี้ยังมีแมรี่คอยวิ่งเล่นอย่างร่าเริงนั่นทำให้เธอพอจะยิ้มออกได้บ้าง“ไปเอาข้าวมา”ดวงตาสวยมองอีกฝ่ายที่บอกให้คนรับใช้ไปเอาข้าวมานั่นทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจทันที“โรสบอกว่าไม่หิวไง!”เธอเอ่ยตะคอกจนแมรี่ตกใจกระโดดหนีไปจากเธอยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียดผู้ชายตรงหน้าเพิ่มมากขึ้นที่บังอาจมาทำลายความสงบสุขของเธอ“อย่ามาขัดคำสั่งผม..อย่าหาว่าผมไม่เตือนโรส”ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบพร้อมกับดวงตาที่มองเธออย่างดุดันร่างบางเงียบไปทันทีเพราะเธอรู้ว่าถ้าขัดคำสั่งเขาเธอจะโดนอะไรไม่นาน
1สัปดาห์ก่อน“พี่แมทธิว^^”ใบหน้าสวยหวานเอ่ยทักทายกับว่าที่สามีด้วยรอยยิ้มทันทีก่อนที่ร่างกายเล็กๆของเธอจะเดินมานั่งอย่างมีความสุข“ญดาดีใจมากเลยค่ะที่พี่แมทธิวชวนออกมาทานข้าว”ญดาเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มแต่อีกฝ่ายเพียงแค่ทำหน้านิ่งเท่านั้นแต่นั่นมันก็เป็นบุคลิกของแมทธิวอยู่แล้วเธอเลยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก“พี่มีเรื่องจะพูด”ใบหน้าหล่อเอ่ยขึ้นเสียงเรียบเขาวางถ้วยชาอย่างเบามือก่อนจะมองญดาผู้ที่กำลังจะกลายเป็นภรรยาของเขาในไม่ช้านี้“อะไรหรอคะ”เธอเอ่ยถามอย่างตื่นเต้นทันที“ญดาก็รู้ใช่ไหมว่าพี่กับโรสเราเป็นมากกว่าเจ้านายและเลขา”คำพูดของแมทธิวทำเอาใบหน้าหวานชะงักไปทันที“อะเอ่อพี่แมทธิวหมายถึงยังไงหรอคะ”เธอตอบกลับอย่างประหม่ามองใบหน้าหล่อที่เค้นหัวเราะออกมาเบาๆ“ไม่ใช่ว่าจ้างคนมาตามพี่หรอกหรอครับ”ญดาชะงักไปทันทีเพราะเธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัว“คือ..”“ในเมื่อรู้แบบนี้แล้วก็ยังจะแต่งงานกับพี่อยู่หรอ”เขาเอ่ยถาม“ค่ะ!เพราะสุดท้ายแล้วพี่ก็ต้องเลิกกับพี่โรสอยู่ดี”แมทธิวมองดวงตาของอีกฝ่ายที่จริงจังขึ้นมาหลังจากแอ๊บทำเป็นตาแป๋วมาตลอดทั้งๆที่เขารู้มานานแล้วว่าญดากำลังสืบและให้คนมาตามติดเขาแต่เขาก็ไม่ห้ามเพร
เมี้ยวว~สายตาคมมองไปยังแมวตัวอ้วนสีขาวเขานั่งยองๆก่อนจะเล่นกันกับมันเล็กน้อยก่อนที่จะกวาดสายตามองบ้านที่โล่งผิดหูผิดตาอีกทั้งยังมีของบางส่วนถูกใส่ไว้ในลังใหญ่“คุณกำลังหนีผมหรอโรส”เขาเอ่ยพึมพัมออกมาดูจากสายตาก็พอเดาได้ว่าแบบนี้มันคือการย้ายบ้านอย่างแน่นอนโชคดีที่เขามาทันรู้เรื่องนี้ก่อนร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาใครบางคนพร้อมสั่งการ“อย่าให้แม้แต่มีรอยขีดข่วน”เขาเอ่ยกำชับก่อนจะวางสายไปพร้อมกับถอนหายใจออกมา“กึกกัก”แมทธิวมองไปยังต้นเสียงก่อนจะขมวดคิ้วตอนนี้เขาอยู่กลางบ้านของเธอและกำลังมองดูเงาของใครบางคนที่เดินอยู่รอบบ้านร่างสูงมองซ้ายมองขวาเพ่ือค้นหาอาวุธเพราะถ้าเป็นคนที่เขาคิดไว้จริงๆผู้ชายคนนี้จะไม่ทำท่าทางลับๆล่อๆอย่างแน่นอน“เห้ออมึงคิดจะหนีกูงั้นสินะอินังสารเลว!”เขายืนฟังบุคคลปริศนาสถบออกมาเงียบๆพร้อมกับมองอีกฝ่ายที่เดินเข้ามาเตะของที่ถูกวางใส่ลังเป็นอย่างดีจนกระจัดกระจายผู้ชายคนนั้นมีรูปร่างผอมสูงมีผ้าปิดตาและใบหน้าที่ดูโหดเหี้ยมเขานึกความเกี่ยวข้องของผู้ชายคนนี้กับร่างบางไม่ออกเลยสักนิด“คุณเป็นใครครับ”“เชี่ย!!”ผู้ชายคนนั้นร้องตกใจเสียงดังลั่นทันทีมองร่างสู