EP.05 พระวิจิตรดุริยางค์

ลูกชายก้าวเดินเข้ามาใกล้ให้คุณหญิงสร้อยได้พิจดูเครื่องแต่งกายตามราชนิยม เจ้าของร่างสูงนุ่งโจงกระเบนสีนวลจันทร์ สวมเสื้อตัวในสีขาวและตัวนอกเป็นสูทสีดำผูกหูกระต่ายแบบฝรั่ง ด้วยพ่อศรนั้นเป็นเจ้าพนักงานดนตรีสังกัดกรมมหรสพ การแต่งกายตามราชนิยมในค่ำคืนนี้จึงเป็นการแต่งเต็มยศพร้อมสำหรับหน้าที่

          “พ่อศรของแม่ งามจริงลูก”

          คุณหญิงสร้อยลูบเนื้อลูบตัวลูกชายอย่างแสนรักและภูมิใจนักหนาที่ลูกชายเป็นที่รักของเจ้านายหลายพระองค์ จนได้บรรดาศักดิ์คุณพระตั้งแต่ยังหนุ่ม พ่อศรสร้างแต่ความภูมิใจให้กับแม่ ยกเว้นเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น

          ‘พระวิจิตรดุริยางค์’ หรือ ‘พ่อศร’ ตามคำเรียกของคุณหญิงสร้อย ยิ้มน้อยๆ อย่างเสียไม่ได้ เพราะเครื่องแต่งกายของแม่ในค่ำคืนนี้ แม่นุ่งซิ่นตามราชนิยม สวมเสื้อตัดเย็บจากผ้าแพรบาง แต่งผมตีโป่งด้านบน ก็นึกรู้ว่าคุณหญิงแม่คงไม่พ้นจะพาแม่สื่อแม่ชักมาดูตัวเขาอีกครา

          “คุณแม่จะไปพร้อมกับผมรึไม่ครับ”

          ศรเอ่ยถามน้ำเสียงสุภาพ ด้วยถูกอบรมในเฉกสุภาพบุรุษ แม้นจะขุ่นใจเยี่ยงไรก็ต้องข่มไว้ให้จงมั่น ทั้งผู้ที่ทำให้ขุ่นใจนั้นเป็นมารดาบังเกิดเกล้า เขายิ่งต้องรักษาทั้งกิริยาและน้ำเสียงให้มากที่สุด

          “พ่อศรไปก่อนเถอะ แม่แค่แวะมาดูว่าพ่อศรพร้อมแล้วหรือยังเท่านั้น ประเดี๋ยวแม่จะแวะไปเรือนแม่ส้มจีนเขาสักหน่อย แล้วไปเจอกันที่งานเลยนะ”

          “แค่แวะไปเยี่ยมเยียน หรือคุณแม่จะไปปรึกษาคุณป้าส้มจีนเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” ศรพูดดักคอเพราะคุณป้าส้มจีนนั้นเป็นหนึ่งในแม่สื่อแม่ชักเลื่องชื่อในพระนคร

          คุณหญิงสร้อยทำหน้าง้ำตวัดสายตาส่งค้อนวงใหญ่ให้ลูกชาย เมื่อพ่อศรช่างรู้ทัน น้ำเสียงน้อยใจจึงส่งออกไป

          “พ่อศรก็รู้ว่าแม่น่ะอยากอุ้มหลาน เรือนไหนๆ เขาก็มีหลานกันหมดแล้ว แต่แม่ล่ะ จะได้เห็นหลานก่อนตายรึเปล่าก็ยังไม่รู้ พ่อศรก็ไม่คิดจะเมียงมองใครเลย ถ้าแม่ไม่หาให้ ชาตินี้จะได้มีเมียไหมล่ะลูก”

          “โธ่... คุณแม่ครับ ขอเวลาผมอีกหน่อยนะครับ”

          ศรเข้าไปโอบประคองมารดา สีหน้าเป็นทุกข์ของท่านนั้นทำให้เขาปวดใจไม่แพ้กัน แต่เขาก็ยังต้องฝืนยิ้มเอาไว้ ด้วยเรื่องคู่ครองเป็นเรื่องของพรหมลิขิตและพระพรหมท่านก็ขีดชะตาให้เขาไม่มีหัวใจให้ใครอีกแล้ว จึงจำรับสุภาพสตรีที่แม่แนะนำมาไม่ได้ ถึงจะผิดกับแม่และบรรพบุรุษเต็มประตู เขาก็ไม่อาจฝืนหัวใจตัวเอง

          “อีกหน่อย อีกหน่อย พ่อศรก็พูดเยี่ยงนี้ตลอด ปีนี้พ่อศรอายุสามสิบหกแล้วนะลูก สามรอบเข้าไปแล้ว ดูพ่อไกรเกลอของพ่อศรสิ เขาจะได้อุ้มหลานกันแล้ว แต่นี่พ่อศรของแม่ เมียสักคนก็ยังไม่มี แม่ต้องช้ำใจแค่ไหนกันลูก ลูกถึงจะรู้หัวอกของแม่บ้าง แม่เหงา พ่อศรไม่รู้ดอกเรอะ”

          ใบหน้าหล่อยิ่งสลดลงเมื่อได้ยินแม่พูดแบบนั้น แต่ใครเล่าจะล่วงรู้ใจเขา ไยเขาไม่อยากมีครอบครัว ไยไม่อยากมีเมียมีลูก แต่เพราะแม่เรือนไม่ได้สมดังใจหมาย แล้วเขาจะมีความสุขได้อย่างไร

          “แล้วตึกนี้อีกเล่า สร้างเสียใหญ่โต แต่ไร้แม่เรือน”

          คุณหญิงสร้อยพานพาไปหาตึกฝรั่งที่สร้างไว้ใหญ่โต สาเหตุที่ไม่อยากมาเยือนตึกนี้ก็เพราะพ่อศรตั้งใจสร้างตึกขาวไว้เป็นเรือนหอ ทว่าว่าที่แม่เรือนกลับตกลงปลงใจไปแต่งงานกับผู้สูงศักดิ์ ทำให้พ่อศรเจ็บปวดจนไม่คิดมองหญิงใดอีก

          แต่เมื่อเห็นสีหน้าของลูกชายที่หมองลง ผู้เป็นแม่ก็ได้แต่สงสาร เพราะจะโทษว่าทางนั้นผิดก็ไม่ได้ หรือจะโทษว่าพ่อศรผิด ก็กล่าวโทษได้ไม่เต็มปาก โทษใครไม่ได้เลย เพราะพ่อแม่ย่อมเลือกสิ่งที่ดีสุดให้กับลูก

          ชายสูงศักดิ์กับขุนนางบรรดาศักดิ์คุณพระ แม้นเป็นหล่อนเอง หล่อนก็ต้องเลือกชายสูงศักดิ์ให้กับธิดา ด้วยสวยสมกันทุกอย่าง

          “พ่อศร แม่ขอโทษนะลูก ลูกกำลังจะไปทำหน้าที่สำคัญแท้ๆ แต่แม่กลับมาพูดให้พ่อศรต้องช้ำอีก”

          “ผมไม่เป็นอันใดดอกครับคุณแม่ เรื่องมันผ่านมานานแล้ว ผมไม่ได้ติดใจอะไรแล้วครับ ส่วนเรื่องเมียเรื่องหลานคุณแม่วางใจได้ หากผมพบคนที่ถูกใจ ผมจะรีบบอกให้คุณแม่ไปจัดการสู่ขอหล่อนในทันที”

          “ให้มันจริงเถอะลูก พ่อศรก็หลอกให้แม่ดีใจทุกครั้ง ถ้าเดือนยี่นี้ยังไม่แต่ง แม่จะหาลูกสะใภ้เอง แล้วพ่อศรจะมาต่อว่าแม่ไม่ได้นะ”

          “ครับคุณแม่ ถ้าเดือนยี่นี้ผมยังไม่ถูกใจใคร ผมจะยอมตามใจคุณแม่ แต่ตอนนี้ผมต้องไปแล้วนะครับ ประเดี๋ยวจะไม่ทัน”

          ศรกระชับอ้อมแขนกอดรัดมารดา หอมฟอดใหญ่ที่ข้างแก้ม ก่อนจะเดินตรงไปขึ้นรถยนต์ที่เจ้าเข้มเตรียมไว้รอท่า

          คุณหญิงสร้อยมองตามรถยนต์ของบุตรชายที่เคลื่อนออกไป ใบหน้าโศกเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างมาดหมายเพราะงาน ‘ซิมโฟนี คอนเสิร์ต’ ที่พระเจ้าอยู่หัวทรงโปรดเกล้าฯ ให้จัดการแสดงในค่ำคืนนี้ ณ โรงละครหลวงสวนมิสกวัน ล้วนแต่มีกุลธิดาจากมากสกุลมารวมกัน แน่นอนว่าต้องมีสักคนที่ถูกใจหล่อนพร้อมทั้งถูกใจบุตรชายเป็นแน่

          “พ่อศร แม่จะไม่ยอมให้เรือนรักของลูกเป็นเรือนรอ แม่จะทำให้พ่อศรคนเดิมของแม่กลับคืนมา ตึกขาวนี้จะต้องเป็นเรือนหอที่สร้างความสุขให้กับพ่อศรที่สุด”

          คุณหญิงสร้อยพูดอย่างมาดหมาย พลางกวาดสายตามองตึกขาว หล่อนจะทำทุกทางให้วันเวลาอมทุกข์ของลูกชายจบลงสักที เพราะหล่อนอยากเห็นหลานน้อยๆ ทั้งชายและหญิงวิ่งเล่นอยู่รายรอบ