บทที่ 37 ม้วนตำรา

บทที่ 37 ม้วนตำรา

“ในที่สุดก็เสร็จสิ้นสักที นึกว่าข้าจะตายก่อนเสียแล้ว” หลังจากที่เขียนตัวอักษรสุดท้ายลงบนม้วนตำราเรียบร้อยแล้ว นางก็ถึงกับถอนหายใจยาวแล้วนอนแผ่กายลงบนฟูกหนังสัตว์

ในช่วงสิบวันที่ผ่านมา นางลงมือลงแรงไปกับสิ่งที่เรียกว่าม้วนตำรานี้มากที่สุด เพราะหลังจากที่นางคิดใคร่ครวญมาพักใหญ่ และทบทวนความทรงจำที่มีอยู่ในตอนนี้ ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมตัวนางถึงสามารถจำมันได้อย่างชัดเจน ทั้งยังเข้าใจ อ่านออก เขียนได้ ทั้งๆที่ก่อนนางจะตายนั้นนางไม่เห็นจะจำได้เลยว่านางเคยเรียนรู้ภาษาจีนไปตั้งแต่เมื่อไหร่และตอนไหน

แต่ในที่สุดนางก็สามารถสร้างม้วนตำรา ที่จะเอาไว้ใช้สอนเด็กๆได้สำเร็จ

ย้อนความกลับไปก่อนหน้า ถึงแม้นางจะไม่รู้ว่าทำไมนางถึงสามารถเรียนรู้และเข้าใจภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่ว แต่นางก็พอจะจดจำได้ว่านางได้เรียนรู้วิธีการสร้างม้วนตำรานี้มาจากอินเทอร์เน็ต 

ในช่วงเวลาหนึ่งที่นางเคยอยากจะเข้าใจ การใช้ชีวิตอยู่แบบในหนังในซีรีย์ที่นางเคยดู ถึงจะเป็นเพียงแค่ช่วงสั้นๆ ช่วงหนึ่งในชีวิตของหน้า แต่นางเคยศึกษาการสร้างม้วนตำรานี้อย่างละเอียด

หากอิงตามยุคตามสมัยประวัติศาสตร์และก่อนประวัติศาสตร์แล้ว วัตถุชิ้นแรกๆที่ผู้คนใช้จดบันทึกเรื่องราวต่างๆ หากไม่นับต้นไม้แล้วก็ ผนังถ้ำ ต่างๆแล้ว ก็จะมีพวกกระดูก สัตว์หนังสัตว์ เกล็ด ที่ถูกบันทึกว่า เป็นตำราในช่วงแรกเริ่มที่สุด

แล้วหลังจากนั้นมาในช่วงยุคแรกของราชวงศ์จีนโบราณ ก็เริ่มมีการใช้ไม้ไผ่แทนสิ่งของอย่างกระดูกสัตว์หรือหนังสัตว์ เนื่องจากความยากง่ายในการจัดหา และการเก็บรักษาที่ง่ายกว่า อีกทั้งภาษาจีนเองก็เป็นหนึ่งในภาษาที่เขียนต่อกันลงมาในแนวตั้ง เมื่อตัวอักษรถูกบันทึกลงบนแผ่นไม้ไผ่ แล้วม้วนเก็บต่อๆกันด้วยเชือกป่านหรือเส้นไหม มันก็จะง่ายต่อผู้ที่จะทำการศึกษาในภายหลัง

วิธีทำเองก็ไม่ได้ยากเย็นอะไร ก็เพียงแค่ตัดไม้ไผ่มาแล้วผ่า ออกตามขนาดที่ต้องการ นำไปเหลาเอาคมออกแล้วตากให้แห้ง จากนั้นใช้เส้นไหม หรือเชือกป่านเท่าที่พอจะหาได้ มาร้อยเรียงต่อๆกันตามจำนวนที่ต้องการ ส่วนจะมากจะน้อยนั้นก็ขึ้นอยู่กับความหนาของไม้ไผ่ หรือความต้องการของผู้ใช้

ในส่วนของวิธีการทำน้ำหมึกนั้นก็ง่ายไม่แพ้กัน นั่นก็คือการใช้ถ่านของกองไฟที่เหลือจากการเผาไหม้ นำไปบดเป็นผงทิ้งเอาไว้ แล้วจัดทำกาวที่เอาไว้ใช้ในการเชื่อมประสานน้ำหมึกให้เข้มข้น โดยการนำกระดูกสัตว์ หนังสัตว์ และพืชที่มียางเหนียว มาต้มเข้าด้วยกันจนกลายเป็นน้ำเหนียวหนืด เมื่อได้ที่แล้วก็นำไปผสมกับผงถ่านไฟ ก็จะกลายเป็นน้ำหมึกที่พอจะสามารถทนต่อการกระทบกระเทือนได้บ้าง

เมื่อได้ทั้งม้วนตำราและน้ำหมึกมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เย่หัวก็ใช้เวลาในตลอดช่วงสิบวันที่ผ่านมา เพื่อทำการจดบันทึกตัวอักษร ต่างๆ ไปตลอดจนถึงสิ่งที่นางคิดว่าจำเป็นต่อการเรียนรู้ของเด็กๆ ที่มีทั้งตัวเลขฮินดูอาราบิก ซึ่งนิยมใช้กันในโลกปัจจุบัน เนื่องจากว่ามันง่ายในการคิดคำนวณมากกว่าตัวสอนภาษาจีน

นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีบันทึกเรื่องของวัน เวลา ฤดูกาล ค่าเงิน มาตรวัดระยะต่างๆ มาตราวัดพื้นที่ และข้อมูลปลีกย่อยทั้งหมด เท่าที่นางพอจะนึกออก

ซึ่งนางคิดเอาไว้แล้วว่า ก่อนหน้าหนาว จะมาถึงโดยสมบูรณ์ นางจะขอให้พวกผู้ใหญ่ในหมู่บ้านช่วยขึ้นไปตัดไม้ไผ่ให้นางมาเพิ่ม เพราะอย่างน้อยที่สุดมันก็ควรจะมีตำราแบบนี้อีกหลายชุด เพื่อให้เด็กๆทุกคนในหมู่บ้านสามารถเรียนรู้และเข้าใจ ได้ แล้วเพื่อว่าเผื่อผู้ใหญ่เองก็ต้องการจะเรียนรู้สิ่งเหล่านี้ ก็จะได้ไม่ต้องมายื้อแย่งตำราชุดเดียวนี้กัน

ส่วนในเรื่องของความปลอดภัยที่ผู้คนหวั่นเกรงสำหรับการขึ้นเขา นางก็แค่ให้เจ้าสังเป็นผู้คุ้มกันตามขึ้นไปด้วย ก็คงจะสามารถแก้ไขปัญหาในส่วนนี้ได้

ซึ่งในระหว่างนั้นเองนางก็อยากที่จะสอนให้เด็กๆ เรียนรู้และเข้าใจตัวอักษรเหล่านี้ก่อน เพราะนางก็ไม่คิดที่จะคัดลอกตัวอักษรทั้งหมดลงไปในม้วน ตำราอีกหลายๆชุดเช่นเดียวกัน 

ถ้าหากไม่ติดว่านี่เป็นความต้องการของตัวนางเอกแล้วล่ะก็ จริงๆนางก็แทบจะถอดใจไปตั้งแต่เขียนตำราม้วนแรกแล้ว...

“เสร็จแล้วก็พอเท่านี้ดีกว่า ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย” นางเปรยกับตัวเองเบาๆ “รีบเข้านอนดีกว่าพรุ่งนี้จะได้เข้าหมู่บ้านแต่เช้า เห็นว่าน้องของหัวหน้าหมู่บ้านกลับมาด้วย แถมยังเอาของกลับมามากมาย เผื่อจะมีอะไรที่ข้าอยากได้สักอย่างสองอย่าง...

ถ้ามีพวกเครื่องปรุงเครื่องเทศมาบ้างก็คงจะดี กินแต่อาหารเดิมๆ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว”

.................................