Share

ตอนที่ 31.  คุณมีเงินไหม?

last update Last Updated: 2024-11-22 16:31:28

            “คังเหริน...คุณมีเงินไหม?”

            “หือ? คุณจะเอาเท่าไหร่ครับ”

            ‘ฟังดูรวยจัง’

            “ก็คุณเดซี่ร้องเพลงเพื่อรับเงินบริจาคนี่ค่ะ คุณก็ช่วยบริจาคหน่อยสิ เพื่อการกุศลนะคะ” ก็งานครั้งนี้จัดขึ้นเพื่อระดมทุนสร้างโรงพยาบาลในพื้นที่ทุรกันดาร ไม่ใช่เหรอ เธอจำได้อยู่นะ

            “อ้อ...ได้สิ คุณจะบริจาคเท่าไหร่ล่ะ”

            หลินเหยาซื่อนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนยกหนึ่งนิ้วขึ้นมา กั๋วคังเหรินพยักหน้ารับ เขายกมือขึ้นส่งสัญญาณ เจ้าหน้าที่คนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างนอบน้อม กั๋วคังเหรินหยิบสมุดเช็กในกระเป๋าเสื้อสูทแล้วตวัดมือเขียนไม่กี่นาทีก็ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้เจ้าหน้าที่ไป

            พิธีกรบนเวทีอ่านโน้ตสั้นๆแล้วประกาศบนเวที

            “กลุ่มบริษัทหลินกรุ๊ฟบริจาคเงินหนึ่งแสนหยวนค่ะ”

            เสียงปรบมือดังขึ้น กั๋วคังเหรินค้อมศีรษะลงเล็กน้อย แต่เมื่อหันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นดวงตากลมจ้องมองเขาอยู่

            “น้อยไปหรือ?” เขาก้มหน้าถาม ใบหน้าอยู่ใกล้มากจนได้กลิ่นหอมของดอกไม้จางๆ กลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอ

            “ปะ...เปล่าค่ะ ฉันนึกว่าคุณจะบริจาคหนึ่งหมื่นหยวน”

            “น้อยไปสิ นี่เราบริจาคในนามของบริษัทนะ” เขายิ้มน้อยๆ  เธอกลายเป็นคนขี้เหนียวไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก่อนเห็นมีอะไรก็ให้คนรับใช้ไปหมด กลัวแต่คนอื่นจะลำบาก

            “มันก็ใช่นะ”  เธอพยักหน้ารับ “คังเหริน ฉันขอชิมไวน์สักแก้วสิ”

            “นิดเดียวนะ”  เขาทำหน้าอ่อนใจ แต่เธอชอบแลบลิ้นสีชมพูใส่เขาเสียจริง จนเขาอยากจับเธอมาจูบนัก

            การหยอกล้อของคู่สามีภรรยาอยู่ในสายตาผู้คนและเป็นจุดสนใจมากกว่าการแสดงบนเวที แม้แต่ดาราสาวชื่อดังยังต้องข่มโทสะแต่ระบายยิ้มเกลื่อนใบหน้า  ควรเป็นเธอที่อยู่ข้างกายเขา เป็นคนที่มอบรอยยิ้มให้เพียงคนเดียว ทำไมวันนี้เขาผิดคำพูด มอบรอยยิ้มนั้นให้ผู้หญิงจืดชืดคนนั้นไปได้

            เดซี่ จาง เดินลงมาหลังเวทีเข้าไปที่ห้องแต่งตัว เธอให้คนอื่นออกไปหมดแล้วจึงคว้าช่อดอกไม้ใกล้มือมาฟาดใส่เก้าอี้ระบายความโกรธแค้นที่มีต่อหลินเหยาซื่อ

            “ดอกไม้ทำอะไรผิดถึงถูกทำร้ายขนาดนั้น”  กั๋วซีฮั่นพูดปนหัวเราะแล้วเดินเข้าไปด้านในก่อนปิดประตูให้เรียบร้อย “คราวหน้าคราวหลังก็ปิดประตูก่อนสิ คนอื่นมาเห็นจะตกใจ นางฟ้าเดซี่ จาง กลายเป็นนางปีศาจไปแล้ว”

            “หายหัวไปไหนมา ทำไมยังจัดการยัยขี้โรคนั้นไม่ได้อีก”

            “อย่าเสียงดังไป”  กั๋วซีฮั่นยกมือขึ้นลูบไหล่ของดาราสาวอย่างเอาใจ “ตอนนี้คังเหรินมันกลับมาแล้ว เรามาร่วมมือกันไม่ดีกว่าเหรอ”

            “ไร้น้ำยา ไม่มีปัญญาทำให้สำเร็จเลยต้องหาคนช่วยสินะ” เดซี่พูดอย่างหัวเสีย “จะเอายังไงก็ว่ามา”

            กั๋วซีฮั่นยิ้มใบหน้าดูอ่อนโยนใจดี แต่แววตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

            ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่หลินเหยาซื่อต้องเป็นของเขาเท่านั้นก็พอ.

            คนขับรถจอดรถนิ่งสนิทดีแล้วจึงรีบเดินลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านาย กั๋วคังเหรินก้มมองแก้มเนียนแดงปลั่งและริมฝีปากที่เผยอขึ้นน้อยๆ ดวงตาคู่งามปิดสนิทเข้าสู่ห้วงนิทราตั้งแต่ขึ้นรถออกจากงานเลี้ยง

            “เหยาซื่อถึงบ้านแล้ว”  เขาพูดเบาๆ หญิงสาวปรือตาขึ้นมองเล็กน้อย เห็นใบหน้าคุ้นเคยก็เอนศีรษะซบเพื่อหาที่หลับต่อ

            “กอดคอผมไว้” เขาจับแขนเธอมาคล้องคอเขาแล้วแล้วช้อนตัวหญิงสาว  เขาอุ้มร่างนุ่นนิ่มแล้วก้าวเข้าไปในบ้าน คนรับใช้ที่รออยู่เห็นแล้วก็รีบเปิดประตูให้อย่างเงียบเฉียบด้วยเกรงว่าจะรบกวนคนที่หลับอยู่  

            “เด็กๆ ล่ะ”  กั๋วคังเหรินถามเบาๆ เขาเองก็เป็นห่วงลูกไม่ต่างจากหลินเหยาซื่อ

            “คุณหนูกับคุณชายหลับไปแล้วค่ะ คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงพักผ่อนอย่างสบายใจได้ค่ะ”

            “ขอบใจ”

            คนรับใช้ยืนรอจนเจ้านายเข้าไปในห้องนอนใหญ่แล้วจึงค่อยๆ ปิดประตูให้ รอยยิ้มจึงปรากฏบนใบหน้า เป็นอย่างที่ป้าฮุ่ยชิวพูดไว้จริงๆ  ถ้าคุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงปรับความเข้าใจกันได้ ก็คงไม่ต้องแยกห้องนอนกันแล้ว

            กั๋วคังเหรินบรรจงวางร่างของภรรยาลงบนเตียงแล้วถอดรองเท้าส้นสูงของเธอออก ช่วยนวดเบาๆ ให้เท้าของเธอผ่อนคลาย  เสียงครางเบาๆ ดังขึ้น ทำเอาชายหนุ่มใจเต้นแรงขึ้นมา  ไม่สมกับเป็นเขาเลยสินะ  แต่เห็นแบบนี้ใครจะทนความเย้ายวนได้  ไม่รู้ทำไมเธอดื่มไปมากขนาดนี้ แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้เมาแล้วงอแงหรือทำเสียมารยาทในงาน  กลับดูออดอ้อนมากเป็นพิเศษ กลายเป็นเขาที่เหมือนได้ค้นพบอีกมุมหนึ่งของผู้หญิงที่เป็นแม่ของลูกคนนี้

            “สบายจัง”  หลินเหยาซื่อพึมพำแล้วกระดิกเท้าอีกข้างเหมือนจะบอกให้เขาช่วยนวดให้ด้วย ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ปลายเตียง

            “เอาใจผู้หญิงเก่งจังนะ ประธานกั๋ว”

            “ผมล่ะนับถือผู้หญิงที่ใส่รองเท้าส้นสูงจริงๆ” เขายิ้มแล้วนวดเท้าอีกข้าง “วันนี้คุณดื่มไปมากคราวหน้าห้ามดื่มอย่างนี้อีก  หรือถ้าจะดื่มต้องมีผมอยู่ด้วยนะ”

            “ก็ฉันอารมณ์ดีนี่”  เธอยันกายขึ้นนั่งเอนหลังพิงหัวเตียง “หิวน้ำ...”

            “ครับๆ สักครู่นะครับคุณผู้หญิง”

            เขาลุกเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้ มือเรียวเล็กยื่นมารับไว้ แต่เขากลัวว่าเธอจะทำแก้วหลุดมือจึงประคองแก้วน้ำให้เธอค่อยๆ ดื่มไปครึ่งแก้วแล้วส่ายหน้าบอกว่าพอแล้ว เขาถอยหลังไปวางแก้วน้ำบนโต๊ะที่มุมห้องแล้วเดินกลับมาเพื่อถอดเสื้อนอกออก  แต่สายตาของภรรยาสาวทำให้เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

            “เหยาซื่อ...”

            “คุณรู้ตัวไหมว่าวันนี้สาวๆ มองคุณตาเป็นมันเชียว”

            “พูดอะไรของคุณ”

            “ประธานกั๋ว คุณหล่อมากเลยนะคะ”  หลินเหยาซื่อหัวเราะคิกคักทั้งที่ยังเมาอยู่ “วันนี้มีคนชื่นชมชุดสูทที่สวม ทำให้มาดามหวังดีใจมากเลยค่ะ ฉันอาจจะขายชุดสูทสำหรับผู้ชายได้ด้วยนะ”

            รอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้า เขาค่อยๆ ถอดเสื้อออกแล้วปีนขึ้นเตียง ยื่นหน้าไปใกล้จนได้กลิ่นแชมเปญจางๆ จากหญิงสาว

            “อย่างนี้ผมจะได้รางวัลอะไรที่เป็นไม้แขวนเสื้อให้คุณล่ะ”

            “เอ๋?”  เธอเอนหลังไปชิดหัวเตียง ไม่คิดว่าเขาจะจำเรื่องนี้ได้  “ระดับประธานกั๋ว ฉันจะหาอะไรตอบแทนได้ล่ะคะ”

Related chapters

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 32.มากกว่าจูบได้ไหม

    เขายื่นหน้าไปใกล้จ้องมองดวงตาหวานฉ่ำคู่นั้นก่อนหลุบตามองริมฝีปากอิ่มสวยแล้วพูดออกไป “ขออนุญาตนะครับ” “คะ?” แม้จะมึนเมาอยู่แต่ก็รับรู้ได้ว่าเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปาก สร้างความวาบหวามและร้อนแรงจนหัวใจเต้นแรง เธออยากขยับตัวหนีแต่มือข้างหนึ่งประคองท้ายทอยไว้ทำให้เธอต้องจ่ายค่าจ้างให้ไม้แขวนเสื้ออย่างเขา อาจเพราะดื่มแชมเปญไปมาก เธอถึงรู้สึก ‘กระหาย’ สัมผัสจากเขา ยิ่งวันนี้เห็นสายตาหญิงสาวหลายคนจ้องมองที่ผู้ชายคนนี้ เธอรู้สึก ‘หึงหวง’ ขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ กั๋วคังเหรินเลิกคิ้วเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เธอจูบเขาตอบ แม้จะเงอะงะไปหน่อยแต่ก็เรียนรู้ได้เร็ว คราวนี้เธอไม่ได้ทุบอกเขาเพื่อบอกให้หยุดอีก แต่ปลายนิ้วแตะที่แผ่นอกของเขา เป็นเขาที่ต้องหยุดตัวเองเพื่อสบตากับดวงตางดงาม “มากกว่าจูบได้ไหม” “ฉัน...เอ่อ...” เขายื่นหน้าไปประทับริมฝีปากที่หน้าผากเธอแผ่วเบา ก่อนค่อยๆพรมจูบทั่วใบหน้า จูบอ่อนหวานแตกต่างจากท่าทีเผด็จการ เธอได้ยินคนพูดถึงเขาในทางร้าย ตัดสินใจเด็ดขาด ยอมหักไม่ยอมงอ เป็นคนไร้หัวใจ แต่เมื่อเ

    Last Updated : 2024-11-22
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 33 .คุณพร้อมจะฟังเรื่องทั้งหมดใช่ไหม

    หลินเหยาซื่อสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เมื่อเขาถอนจูบแล้ว มันคับตึงไปหมดจนเธออดขยับตัวไปมาไม่ได้ เสียดเสียวทุกครั้งที่ลำเอ็นเคลื่อนไหวเข้าออกเธอยกสะโพกขึ้นรับจังหวะกดลงของเขา น้ำเมื อกวาวใสไหลออกมามากทำให้เขาดุนดันแก่นกายเข้าไปจนสุด “อ๊า” “อา” สองเสียงครางออกมาพร้อมกัน เขาก้มมองเนินเนื้อที่ดูดกลืนแก่นกายเขาเข้าไปจนหมด เขายกมือลูบใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อก่อนเริ่มขยับเอวสอบ ร่างเล็กสั่นไหวตามแรงกระแทกกระทั้นของเขา มือเรียวเล็กโอบกอดร่างหนา ร่องรักรัดแก่นกายบุรุษจนเขาครางอย่างเปี่ยมสุข เธอสะบัดหน้าไปมาจนเส้นผมยาวสยาย ดวงตาเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตาเพราะทนต่อความเสียวซ่านไม่ไหว หญิงสาวส่งเสียงครางและยกสะโพกขึ้น เรียวขาโอบรัดเอวสอบไว้แน่น ร่างกายเกร็งกระตุกอย่างรุนแรง ผนังอ่อนนุ่มโอบรัดลำเอ็นจนเขาแทบคลั่ง เขาหยุดครู่หนึ่งให้ร่างเล็กค่อยผ่อนลมหายใจแล้วจึงจับเรียวขาข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดบ่าแล้วเริ่มโยกสะโพกสอบอีกครั้ง เธอหอบหายใจใบหน้าแดงก่ำ เธอตัวสั่นและร่อนสะโพกอย่างไม่รู้ตัว ความเสียวซ่านถาโถมจนดวงตาพร่า กั๋วคังเหรินมองหน้าอกอวบอิ่ม

    Last Updated : 2024-11-22
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 34.  เข้าใจ

    “ฉันเข้าใจ...แต่...” เธอเป็นห่วงหลังของเขานี่นะ “อุ้มที่ละคนก็แล้วกัน อย่าอุ้มพร้อมกันสองคน”“ได้ครับ” เขายิ้มแล้วดึงหญิงสาวมากอดไว้ “คุณเชื่อใจผมเหรอ”“นั้นสิ ทำไมฉันต้องเชื่อคุณ” หลินเหยาซื่อดิ้นขลุกขลักแต่เขากอดรัดแน่นขึ้นทำให้เธอจำนนต้องหยุดดิ้นรน“กั๋วคังเหริน” เธอพูดน้ำเสียงจริงจังแม้ว่าจะถูกเขากอดอยู่ “ฉันไม่ใช่หลินเหยาซื่อคนเก่าที่คุณรู้จัก ฉันยืนยันอีกครั้งว่าคุณไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่เพราะสัญญากับคุณพ่อ ไม่ต้องทดแทนบุญคุณอะไรทั้งนั้น หรือแม้แต่เรื่องลูก ฉันก็เลี้ยงพวกเขาได้ ฉันจะไม่กีดกันเรื่องคุณกับลูกแต่...ถ้าคุณไม่มีใจให้กัน ฉันก็ไม่อยากให้คุณฝืนใจอยู่ที่นี่”“ผมเต็มใจ” เขาพูดย้ำที่เคยพูดกับเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง “ช่วงที่ผมรักษาตัวเองอยู่ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงคุณ แต่สภาพผมตอนนั้น...ผมไม่กล้าให้คุณมาพบ ผมรู้ว่าคุณจะไม่ยอมทอดทิ้งผมแต่ผมคงทนไม่ได้ให้คุณมาอยู่กับคนที่นอนติดเตียงแบบนั้น แต่เมื่อผมหายดี ผมแอบกลับมาดูคุณ ถ้าคุณไม่มีใคร ผมก็อยากเริ่มต้นใหม่กับคุณอีกครั้ง ผมพลาดที่หลอกตัวเองว่าไม่เคยรักคุณ”“คุณ...คุณรักฉัน?” หลินเหยาซื่อแทบไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยิน“คุณรักฉัน?”“ผม

    Last Updated : 2024-11-22
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 35.   เท่าที่จำได้ ก็ไม่เคยแย่งของใครนะคะ

    หลินเหยาซื่อถ่ายรูปจางลี่จางหย่ง เธอตั้งใจจะถ่ายรูปของลูกๆให้มากๆ ไม่ให้เหมือนเธอในวัยเด็กที่แทบไม่มีรูปถ่ายเลย แล้วก็นึกได้ว่า เด็กๆยังไม่ได้ถ่ายรูปกับพ่อของตัวเองเลย จากสตูดิโอไปบริษัทก็ไม่ไกลนัก พาลูกๆไปเจอหน้าพ่อที่ทำงานคงไม่รบกวนอะไรมากหรอกนะ “มาดามหวังค่ะ ถ้าเสร็จงานแล้ว ฉันจะขอพาลูกกลับเลยนะคะ” “ดูเด็กๆ ถ่ายแบบจนเพลินลืมดูเวลาไปเลย ฉันนี่แย่จริงๆ” มาดามหวังพูดพลางหัวเราะ “งานออกมาสวยจริงๆ ชุดของจางลี่จางหย่งไม่ต้องเปลี่ยนคืนหรอกนะคะ ใส่กลับไปได้เลย” “ขอบคุณมากค่ะ” “ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ” มาดามหวังจับมือของหญิงสาวแล้วบีบเบาๆ “ทั้งลายผ้าและชุดที่เหยาซื่อออกแบบมาเป็นที่ถูกใจของลูกค้ามาก มียอดจองตั้งแต่ยังไม่ได้วางตลาดอย่างเป็นทางการ “มาดามหวังพูดเกินไปแล้วค่ะ เป็นเพราะมาดามให้โอกาสฉัน ทั้งที่ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน และเชื่อมั่นในฝีมือของฉันที่ไม่ได้เรียนด้านนี้มาโดยตรง ฉันก็รู้สึกขอบคุณมาดามจากใจจริงๆค่ะ” “ขอบคุณกันไปขอบคุณกันมาไม่เสร็จเสียที” หวังเข่อซิงหัวเราะแล้วกวักมือเรียกเด็กฝาแฝดสองคนมา

    Last Updated : 2024-11-22
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 36.   ครอบครัว

    “คุณนายกับคุณหนูรอสักครู่ ผมไปเอารถมาจอดหน้าตึกนะครับ” “อืม” หลินเหยาซื่อพยักหน้ารับ ดูชีวิตเธอตอนนี้สิ มีคนรับใช้ติดตามข้างกาย มีคนขับรถให้ หรือสวรรค์มองเห็นว่าเธอลำบากมาหลายปี ตอนนี้จึงชดเชยให้เธอได้ใช้ชีวิตที่ไม่กล้าคิดฝัน “คุณแม่ขา/ครับ” แรงกระตุกจากมือน้อยๆ ทำให้หลินเหยาซื่อได้สติ เธอส่งยิ้มให้ลูกฝาแฝด“มีอะไรเหรอ”เด็กสองคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าไปมา“อ้าว ...มีอะไรก็พูดมาสิคะ ถ้าไม่พูดแม่ก็ไม่เข้าใจน่า” เธอหัวเราะเบาๆ“หย่งหย่งตื่นเต้นจะได้ไปเจอคุณพ่อที่ทำงานค่ะ” จางลี่รีบพูดขึ้น“ลี่ลี่ต่างหากล่ะ” จางหย่งยื่นปากใส่จางลี่“เอาล่ะๆ แม่ก็ตื่นเต้นเหมือนกัน”เธอกระชับมือน้อยๆในอุ้งมือทั้งซ้ายขวาแน่นขึ้น เหนือสิ่งอื่นใด ก็คือเจ้าลิงน้อยที่เป็นสิ่งล้ำค่ามากที่สุดในชีวิตใหม่ของโลกนี้. สายตาหลายคู่จับจ้องมาทางหลินเหยาซื่อและลูกแฝดชายหญิงทั้งสองคน บริษัทหลินกรุ๊ฟใหญ่โตกว่าที่คิดไว้มาก เธอเดินจูงมือลูกมาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แจ้งความต้องการพบกั๋วคังเหรินโดยไม่ได้นัดหมายไว้ก่อน “หลินเหยาซื่อค่ะ” เธอพูดชื่อตัวเองอีกครั้ง “เป็นภรรยาค่ะ”

    Last Updated : 2024-11-23
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่  37. โจมตี   

    “คุณ... ยิ้มหน่อยค่ะ รีแลกซ์หน่อย ไม่ได้ถ่ายรูปติดบัตรนะคะ”“ผม...ผมต้องทำยังไง” เขาเก้อเขินและทำอะไรไม่ถูก เคยถูกถ่ายรูปแต่เพราะเรื่องงาน แต่แทบไม่เคยถ่ายรูปครอบครัวเลยเพราะเขาไม่เคยถูกนับเป็นสมาชิกของครอบครัวหลินเหยาซื่อเห็นท่าทางอับจนหนทางของกั๋วคังเหรินแล้วก็นึกสงสาร ผู้ชายคนนี้แบกอะไรไว้เต็มบ่า ชีวิตสาหัสกว่าเด็กกำพร้าอย่างเธอมาก หญิงสาวส่งสายตาไปทางลูกลิงแฝด แค่ขยิบตาให้ เด็กๆ ก็เข้าใจความหมาย“โจมตี!” สองลิงพูดขึ้นพร้อมกัน“โจมตี?”กั๋วคังเหรินทำหน้างงก่อนจะเข้าใจความหมายก็เมื่อจางลี่กับจางหย่งกระโดดปล้ำหอมแก้มเขา หลินเหยาซื่อรีบกดชัตเตอร์ทันที เสียงเด็กๆ หัวเราะสนุกสนานปีนป่ายขึ้นตัวผู้เป็นพ่อ ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังก่อนยกมือขอยอมแพ้ หลินเหยาซื่อแอบเสียดาย ถ้าเป็นสมาร์ทโฟนคงกดไปได้หลายร้อยรูปแล้ว แต่ในมือของเธอคือกล้องฟิล์ม เหลือให้ถ่ายภาพได้อีกแค่สองภาพเท่านั้น“คุณแม่มาถ่ายรูปกันค่ะ/ครับ” เด็กๆ กวักมือเรียก หลินเหยาซื่อลองตั้งกล้องบนโต๊ะทำงานแล้วปรับโฟกัส เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูด“นั่งนิ่งๆก่อน เดี๋ยวแม่ตั้งเวลาถ่ายรูปแป๊บ”คราวนี้ลูกลิงนั่งสงบเสงียมแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม หลิ

    Last Updated : 2024-11-23
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 38. ซ่อนเร้น

    “คังเหรินกลับมาแล้ว ต่อไปห้ามแตะต้องเขาอีก” เดซี่พูดแล้วยื่นแก้วไวน์ที่ดื่มหมดคืนให้ ช่วงที่กั๋วคังเหรินหายตัวไป เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ที่แน่ๆ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่น เพราะกับเธอเองเขายังไม่แตะต้อง ให้เกียรติและทะนุถนอมจนเธออ่อนใจ ทั้งที่อยากมีความสัมพันธ์ทางกาย ยิ่งตอนที่เขามาบอกเลิกเพราะต้องไปแต่งงานกับหลินเหยาซื่อ เขาก็แสดความรู้สึกผิดกับเธอมาก โดยที่เขาไม่เคยรู้ว่า ระหว่างที่เขาคบกับเธอ เธอเองไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวเมื่อก่อนนั้น กั๋วคังเหรินมีดีแค่หน้าตาดีและเรียนเก่ง แต่ฐานะทางการเงินไม่ดีนัก เรียนก็ต้องขอทุนเรียน ที่สำคัญเขาถูกนินทาอยู่เสมอที่เป็นลูกนอกสมรส เธอก็ไม่ได้อยากคบกับผู้ชายที่หล่อแต่จนนักหรอก แต่กั๋วคังเหรินเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แม้ตอนนั้นเธอเรียนได้แค่2ปีก่อนไปใช้ชีวิตต่างประเทศ แต่ก็ช่วงเวลาที่คบกับเขานั้นเขาดูแลเธอดีมาก และเมื่อเธอกลับมาในฐานะ เดซี่ จาง เขาก็ไม่เคยคิดเปิดเผยเรื่องของเธอ ซึ่งตอนนั้นเขาเองก็เพิ่งเข้าไปทำงานที่บริษัทหลินกรุ๊ฟหลังจากเรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศ ถ้าให้พูดตาม

    Last Updated : 2024-11-23
  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 39. แค่กอดนะ

    มือเล็กดันไหล่เขา เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นก่อนค่อยขยับเอวถอนแก่นกายออกช้าๆ น้ำรักขาวขุ่นไหลล้นเปื้อนเปรอะ ร่วมรักกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอยังเขินอายอยู่ดี และเขาก็ช่างดุดันตรงข้ามกับรอยยิ้มอ่อนโยนเหลือเกิน จู่ๆ หญิงสาวก็นึกขึ้นได้เธอก้มมองท่อนล่างของตนแล้วมองไปที่แก่นกายของเขา กั๋วคังเหรินเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เพราะปกติเธอไม่กล้ามองส่วนนั้นของเขาด้วยซ้ำ“มีอะไรเหรอ คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”เธอส่ายหน้าแล้วก็พยักหน้า และนึกอีกทีก็ส่ายหน้า สับสนงุนงงไปหมด“เรา...เราไม่ได้คุมกำเนิด” ในปีค.ศ. 2023 รัฐบาลผ่อนปรนเรื่องการมีลูก แต่ในปี ค.ศ. 1979 รัฐบาลโดยการนำของเติ้งเสี่ยวผิงริเริ่ม ‘นโยบายลูกคนเดียว’ เพื่อควบคุมจำนวนประชากรไม่ให้เพิ่มขึ้นมากเกินไป เพราะยังอยู่ในช่วงฟื้นฟูประเทศ และเพิ่งผ่านสงครามภายในและภายนอกประเทศ กั๋วคังเหรินยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าของภรรยาตัวน้อย “ไม่เป็นไร ผมจัดการได้ แต่ถ้าคุณท้องอีกครั้ง ขอให้ผมอยู่ข้างๆคุณชดเชยที่ไม่ได้อยู่กับคุณท้องที่แล้ว”“คุณตั้งใจอยู่แล้วสินะ ถึงไม่ได้เตือนฉันเรื่องคุมกำเนิด” ก็บอกแล้วว่าถูกเขาจูบทีไร เธอก็ลืมเรื่องอื่นไปหมดทุกที“ผมติดค้

    Last Updated : 2024-11-23

Latest chapter

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 49. ตอนพิเศษ 3.

    จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นผูกพันในแววตาคู่นั้น หลินเหยาซื่อไม่แน่ใจว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร ทำไมเธอรู้สึกว่าเขาคือคนที่เคยกุมมือไว้ก่อนที่จะสิ้นใจดวงตาหลังแว่นสายตาตื่นตกใจที่เห็นดวงตาคู่สวยมีหยดน้ำตา “คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า มีอะไรผิดปกติไหม”หญิงสาวใส่หน้าไปมา “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ทำไมตัวเองถึงมีน้ำตา”เธอพยายามหัวเราะเช่นทุกครั้ง เวลามีอะไรเธอมักจะหัวเราะเสมอ กระทั่งครั้งนี้เธอก็หัวเราะทั้งที่มีน้ำตา ชายหนุ่มยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม“สัญญากันแล้วนี่นา ว่าจะไม่หลับไปนานแบบนี้อีก”คราวนี้หญิงสาวตกใจกับคำพูดของเขา“เมื่อกี้คุณหมอพูดว่าอะไรนะคะ”‘คุณหมอ’ ชายหนุ่มยิ้มเศร้า เธอคงจำเขาไม่ได้สินะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วขยับตัวรักษาระยะห่างระหว่างหมอกับคนป่วย ทั้งที่เขาอยากคว้าเธอมากอดแนบอกเหลือเกิน‘จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่เขาจำเธอได้ก็พอ’ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตที่ยังมีแววสงสัย เรื่องแบบนี้เล่าไปจะมีใครเชื่อ ตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยหลังจากภรรยาตายจากได้ห้าปี เช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าของร่างนี้ป่ว

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 48. ตอนพิเศษ 2.

    หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ มองตัวเองในกระจก ยกมือขึ้นเปิดเส้นผมที่ปรกหน้าเห็นรอยแผลจากการถูกกระแทกต้องเย็บยี่สิบเข็ม คุณหมอแจ้งว่าถ้าเธอต้องการทำศัลยกรรมเพื่อลบรอยแผลเป็นก็ทำได้ เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอหัวเราะและตอบไปว่า“ไม่เป็นไรค่ะ แผลเป็นนิดเดียว”แต่จริงๆเธอเสียเงินหลายหมื่นหยวน ในปีค.ศ. 2023 นี้ เธอคือผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา เหลือเงินติดบัญชีอยู่ไม่เท่าไหร่ โชคยังดีที่บริษัทภาพยนตร์ที่เธอรับงานเป็นตัวประกอบเห็นใจให้เงินค่าทำขวัญมาจำนวนหนึ่ง ส่วนค่ารักษาพยาบาลนั้นมาจากประกันอุบัติเหตุ เธอจึงไม่ต้องเป็นหนี้สินล้มละลายเพราะการรักษาตัวเอง แต่ข่าวที่เธอช่วยชีวิตคนอื่นก็ทำให้เธอกลายเป็นที่สนใจ ตอนนี้แม้เธอเป็นแค่ตัวประกอบ แต่ก็มีหลายบริษัทอยากให้เธอไปร่วมเล่นซีรีย์บทเล็กๆ ถึงอย่างไรหน้าตาเธอก็ไม่ได้สะสวยพอจะเป็นถึงนางเอกได้ และยิ่งตอนนี้มีแผลเป็นที่หน้าผากอีก ต่อให้ใช้ make up ปิดบังยังไง ก็ยังเห็นอยู่ดี แผลเป็นไม่ได้น่าเกลียดเท่าไหร่ เห็นแล้วก็อดคิดถึงแผลเป็นของผู้ชายคนนึงไม่ได้ แผลเป็นของเขาใหญ่กว่าเธอมาก ผ่านมาหลายปี แผลเป็นนั้นก็เป็นรอยจางๆหลินเหยาซื่อต้องทำกายภาพบำบัดที่โรงพยา

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 47. ตอนพิเศษ 1.

    “ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ พ่อก็รักไม่น้อย ปกว่ากัน แล้วพวกลูกล่ะ จะรักน้อง ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรือเปล่า”“แน่นอนครับค่ะ พวกเรารักน้อง อยากให้น้องออกมาเร็วๆ จะช่วยคุณแม่เลี้ยงน้องและเล่นกับน้อง” คนเป็นแม่หัวเราะเสียงใส จะช่วยแม่เลี้ยงน้องหรืออยากเล่นกับน้องก็ไม่รู้เสียงหัวเราะของคนในครอบครัว ละลายความหม่นเศร้าที่เคยปกคลุมในบ้านหายไปหมดสิ้น ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปตรงหน้า“เข้าบ้านเถอะเย็นแล้ว อากาศเย็น เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอา”หญิงสาวมองมือใหญ่แข็งแกร่งที่ยื่นมาตรงหน้า เธอรู้ว่ามือคู่นี้จะคอยประคองเธอไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เช่นเดียวกับเธอที่สัญญาไว้กับเขาว่าจะจับมือเขาไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบางที...นี่อาจเป็นเหตุผลที่โชคชะตาส่งเธอมาในปีนี้ 1980 เพื่อได้รับใครสักคน และเพื่อให้หัวใจได้ถูกรัก.จบ.ลืมตาอีกครั้งหญิงสาวลืมตาขึ้นแล้วพบว่า ตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ต้องตั้งสติอยู่นานกว่าจะรู้ว่า ตัวเองตื่นมาในปีค.ศ. 2023 เธอคือผู้รอดตายอย่างปาฏิหาริย์ในอุบัติเหตุรถบัสตกเขาลงแม่น้ำหลินเหยาซื่อจำได้ว่าตอนที่ฟื้นขึ้นมา เธอสบตากับดวงตาคู่หนึ่งแม้เขาจะสวมหน้ากากอนา

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 46.   หอมกลิ่นความรัก

    คราวนี้เห็นทีจะจบเรื่องแล้วจริงๆ หลินเหยาซื่อถอนหายใจอย่างหอบเหนื่อย เธอถึงกับหมดแรงนั่งลงไปกับพื้น สามีเห็นแล้วก็รีบเข้าไปประคองอุ้มเธอขึ้นมาไว้บนเตียง เขาสั่งการกับเว่ยฉือให้จัดการเรื่องทั้งหมดแทนเขา เมื่อในห้องไม่มีคนนอกแล้ว ลูกทั้งสองคนก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามาหาแม่ได้“คุณแม่เกิดอะไรขึ้นครับ/ค่ะ”เด็กน้อยสองคน ปีนขึ้นเตียงรีบเข้ามากอดแม่ เด็กฝาแฝดคนแย่งกันพูดเสียงดัง บรรยากาศกลับสดใสอีกครั้ง หลินเหยาซื่อส่ายหน้าไปมา บทเรียนต่อไปเธอต้องสอนให้ลูกพูดเสียงให้เบาลงกว่านี้ แต่เอาเถอะ เวลานี้เสียงของลูก ไพเราะที่สุดแล้ว“ขอแม่หอมแก้มเพิ่มพลังหน่อยสิ” หญิงสาวพูดขึ้น เด็กน้อยสองคนก็รุมหอมแก้มกันใหญ่สามีถอนหายใจแล้วค่อยยิ้มออกมา ทั้งที่เมื่อครู่เจอเรื่องอันตรายมากแต่เธอก็ยังยิ้มได้ คนที่บ้าที่สุดอาจจะเป็นภรรยาของเขาก็ได้ คิดแล้วเขาก็หัวเราะออกมาหลินเหยาซื่อเสียงสามีหัวเราะ ก็หันไปทำหน้ายู่ใส่“หัวเราะอะไรคะ”“หัวเราะอะไรคะ/ครับ” ลูกสองคนพูดเลียนแบบแม่“ไม่มีอะไรครับ”คนเป็นพ่อพูดแล้วโบกมือไปมา แต่หลินเหยาซื่อสบตากับลูกทั้งสองส่งสัญญาณ คนเป็นสามีรู้สึกไม่ค่อยน่าไว้ใจแสร้งถอยหลัง แต

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 45. ภาพที่เห็นตรงหน้า

    ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ดาราสาวปวดใจแทบเป็นบ้า ยิ่งเห็นกั๋วคังเหรินโอบกอดหลินเหยาซื่ออย่างปกป้องและความห่วงใย ครั้งหนึ่งอ้อมกอดนั้นเคยเป็นของเธอมาก่อน ทำไมมันถึงมาจุดนี้ได้ ทำไมไม่ใช่เธอที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ดาราสาวแหงนหน้าหัวเราะ ท่าทางไม่ต่างจากคนเสียสติ โลกไม่ยุติธรรมเสียเลย เธอมองหน้าชายที่เคยรักผ่านม่านน้ำตา“ทำไมคะ ทำไมคุณไม่รักฉัน ทำไมคุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น”ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง เขาประคองร่างของภรรยาขึ้น มองเห็นหยดเลือดจากที่เธอกระชากสายน้ำเกลือออกก็ปวดใจ โชคดีที่ลูกสาวลูกชายไม่ได้อยู่ในห้องนี้ เขาไม่อยากให้ลูกๆ ต้องมาเห็นภาพแบบนี้“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว คุณจะรื้อฟื้นทำไม คุณเองก็ไม่ได้มีผมเพียงคนเดียว ระหว่างที่เราคบกัน ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณมีคนอื่น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ได้ยินดังนี้ ดาราสาวถึงกับหน้าซีดไป เพราะเธอคิดเสมอว่าเขาไม่เคยรู้เรื่องราวด้านมืดของเธอเลยชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง“ให้มันจบแค่นี้เถอะ คุณมีชีวิตของคุณ ผมมีชีวิตของผม ผมมีภรรยาและลูกที่รักมากและผมต้องดูแลพวกเขา นอกจากหลินเหยาซื่อแล้ว ชีวิตนี้ผมไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว เห็นแก่ควา

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 44. ความจริง

    หลังจากมั่นใจว่า ในห้องไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว หลินเหยาซื่อจึงลุกขึ้นจากเตียงนอน เธอรู้สึกรำคาญสายน้ำเกลืออยู่บ้าง แต่จะทำอย่างไรได้ก็สถานะตอนนี้เป็นคนป่วยนี้นะเธอไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองอีกเมื่อไหร่ เธอจะหลับไปแบบนี้อีกไหม หลับไปยาวนานถึง 7 วัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ แม้กระทั่งหมอ แต่ตัวเธอเอง ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า ชีวิตที่ได้มาใหม่นี้ จะใช้ได้ยาวนานเพียงใด แต่ที่สุดแล้ว ก็ยังมีลมหายใจอยู่ โดยเฉพาะในชาตินี้ เธอรู้ดีว่า มีสิ่งที่สำคัญที่สุดรออยู่ นั่นก็คือ ลูกชายหญิงฝาแฝดของเธอ ที่แม้ซนเหมือนลิง แต่เธอก็รักพวกเขามากแม้ไม่มีความทรงจำที่อุ้มท้องพวกเขา แต่เธอก็รู้สึกว่าทั้งสองเป็นลูกของเธอจริงๆหญิงสาว มองไปที่โต๊ะตรงหัวเตียง มีกระเช้าผลไม้ตั้งอยู่ มีผลไม้หลากชนิด เธอเอื้อมมือไปหยิบแอปเปิ้ลสีสวย เห็นแล้วก็คิดถึงงานที่ทำค้างอยู่ Collection ใหม่ครั้งหน้า เธอน่าจะออกแบบลายผ้า เป็นรูปผลไม้เด็กๆชอบผลไม้สีสันสดใส น่าจะทำลายผ้าแล้ว ทำของอย่างอื่นด้วยก็ดีนะหลินเหยาซื่อคิดฝันไปไกลถึงกิจการของตัวเอง และเม็ดเงินที่จะเข้ากระเป๋า เมื่อมีเงินมาก เธอก็สามารถท

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 43.  ทำให้เป็นห่วง

    แม้จะไม่ได้อาบน้ำแต่ก็สบายตัวขึ้น หลินเหยาซื่ออารมณ์ดีขึ้น เธอเดินกลับมานั่งบนเตียง ผู้ชายตัวโตบังคับให้เธอลงนอน แต่เธอตีแขนเขาเบาๆ “นอนเยอะแล้วค่ะ ให้นั่งบ้างเถอะ” เธอกวาดตามองเขาแล้วดึงแขนให้เขามานั่งข้างๆ ยื่นมือไปแตะบริเวณที่จำได้ว่าเคยเห็นเลือดไหล “หลังก็มีแผลเป็น หน้าจะมีแผลเป็นอีกไหมนะ” “คุณกลัวเหรอ” เขาถามยิ้มๆ เขาเป็นผู้ชาย แผลเป็นไม่ได้สำคัญกับเลยสักนิด “เปล่าเสียหน่อย ฉันเป็นห่วงคุณต่างหาก คุณให้คุณหมอตรวจร่างกายหรือยังคะ ทุกอย่างโอเค.ไหม” “ผมบาดเจ็บเล็กน้อย คุณต่างหากที่หลับไป หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ” “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ” “ผมต่างหากที่ทำให้คุณต้องบาดเจ็บ” “ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ-เรื่องของฉัน แต่เป็นเรื่องของเราแล้วค่ะ” นอกจากแม่แล้ว เขาก็ไม่เคยมีใครใกล้ชิดแบบนี้ แม้แต่ตอนที่คบกับเดซี่ แม้ภายนอกใกล้ชิดกันแต่ระยะห่างของหัวใจนั้นไกลมาก เสียงประตูห้องเปิดออก กั๋วคังเหรินคิดว่าลูกๆกลับมาแล้ว แต่เมื่อหันไปดูจึงพบว่าเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอหน้

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 42.  ตื่นพบความจริง

    ทันทีที่ลืมตา ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยสองคนที่หน้าตาคล้ายกันจนเหมือนพิมพ์เดียวกันนั่งจ้องหน้าด้วยแววตาวิตกกังวล ทำให้เธอยื่นมือไปตั้งใจจะคว้าเอาเด็กสองคนมากอด แต่มีสายน้ำเกลือติดที่แขนทำให้ชะงักไป หลินเหยาซื่อทำหน้างุนงงและสับสนว่าเธออยู่ในปีค.ศ.ไหนกันแน่ “คุณแม่ตื่นแล้ว!” จางลี่กับจางหย่งผสานเสียงขึ้นพร้อมกันเสียงดังจนหลินเหยาซื่อต้องหยีตาและทำให้กั๋วคังเหรินที่ยืนคุยกับคุณหมอรีบสาวเท้ามาข้างเตียงภรรยาสาว “เหยาซื่อ...ได้ยินผมไหม?” กั๋วคังเหรินถามเสียงสั่น เขาเองก็กลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ไม่อาจแสดงความอ่อนแอได้ เพราะลูกยังต้องการเขาอยู่ “เกิดอะไรขึ้น” เธอถามและพบว่าน้ำเสียงแหบแห้งเหลือเกิน “ฉันอยู่ที่ไหน” “โรงพยาบาล...” เขาเอ่ยชื่อออกไป “คุณหลับไปเจ็ดวันเลยทีเดียว” “เจ็ดวัน...” หลินเหยาซื่อยังมึนงงอยู่ แต่เมื่อยื่นมือไปแตะใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้สัมผัสไออุ่นที่คุ้นเคยก็ทำให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป “ขอโทษที่หลับไปนานนะคะ” เธอหันไปมองลูกทั้งสองที่ทำตาแดงๆ มองเธอ “แม่หลับไปหลายวัน ดื้อกับคุณพ่อหรือเปล่า

  • เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's    ตอนที่ 41. ผมไม่เป็นไร

    หลินเหยาซื่อถูกแรงกระแทกทำให้ผวาตื่น เธอหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นตระหนก รถยนต์ส่ายไปมาอย่างน่ากลัว ความทรงจำสุดท้ายก่อนจะมาฟื้นในปี1980คือรถบัสที่ส่ายไปมาและพุ่งตกเขา เธอตื่นตระหนกด้วยคิดว่าตัวเองกลับไปสู่เหตุการณ์ในปี2023 แต่มือที่กุมมือแน่นอยู่นั้นทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในปี1980กับผู้ชายที่ชื่อกั๋วคังเหริน“เกิดอะไรขึ้นคะ”“เชื่อใจผม” เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอดกดศีรษะเธอให้ซุกกับแผ่นอกของเขา“เว่ยฉือ”“พวกมันมากันหลายคน ผมจะพยายามสลัดพวกมันให้หลุด อ๊ะ!”รถยนต์คันนั้นพุ่งเข้าชนจากท้ายรถอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดันให้ไปด้านหน้า เว่ยซือจะหักพวกมาลัยหลบแต่รถยนต์อีกคันมาขนาบข้าง ดวงตาดำจ้องมองผ่านหน้าต่างรถ กั๋วคังเหรินเห็นปากกระบอกปืนส่องมาตรงมาทางเขาก็รีบกดร่างหลินเหยาซื่อให้หมอบลงไป เว่ยซือเห็นท่าไม่ดีเหยียดคันเร่งหนีให้พ้นวิถีปืน ทว่ารถยนต์เสียหลักออกนอกเส้นทางพุ่งตกลงไปในแม่น้ำ!รวดเร็วจนหลินเหยาซื่อไม่ทันกรีดร้อง เธอรู้สึกว่าร่างกระเด็นกระดอนในรถยนต์ แต่ก็มีกั๋วคังเหรินกอดไว้แน่น เธอหูอื้อไม่ยินเสียงใดทั้งนั้น ราวกับเคยเกิดเรื่องนี้มาก่อน ใช่ ...มันเคยเกิดขึ้นในรถบัสที่เธอนั่งเดินไปเป็น

DMCA.com Protection Status