LOGINShare
ตอนที่ 35. เท่าที่จำได้ ก็ไม่เคยแย่งของใครนะคะ
Last Updated:
2024-11-22 16:36:30หลินเหยาซื่อถ่ายรูปจางลี่จางหย่ง เธอตั้งใจจะถ่ายรูปของลูกๆให้มากๆ ไม่ให้เหมือนเธอในวัยเด็กที่แทบไม่มีรูปถ่ายเลย แล้วก็นึกได้ว่า เด็กๆยังไม่ได้ถ่ายรูปกับพ่อของตัวเองเลย จากสตูดิโอไปบริษัทก็ไม่ไกลนัก พาลูกๆไปเจอหน้าพ่อที่ทำงานคงไม่รบกวนอะไรมากหรอกนะ
“มาดามหวังค่ะ ถ้าเสร็จงานแล้ว ฉันจะขอพาลูกกลับเลยนะคะ”
“ดูเด็กๆ ถ่ายแบบจนเพลินลืมดูเวลาไปเลย ฉันนี่แย่จริงๆ” มาดามหวังพูดพลางหัวเราะ “งานออกมาสวยจริงๆ ชุดของจางลี่จางหย่งไม่ต้องเปลี่ยนคืนหรอกนะคะ ใส่กลับไปได้เลย”
“ขอบคุณมากค่ะ”
“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ” มาดามหวังจับมือของหญิงสาวแล้วบีบเบาๆ “ทั้งลายผ้าและชุดที่เหยาซื่อออกแบบมาเป็นที่ถูกใจของลูกค้ามาก มียอดจองตั้งแต่ยังไม่ได้วางตลาดอย่างเป็นทางการ
“มาดามหวังพูดเกินไปแล้วค่ะ เป็นเพราะมาดามให้โอกาสฉัน ทั้งที่ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน และเชื่อมั่นในฝีมือของฉันที่ไม่ได้เรียนด้านนี้มาโดยตรง ฉันก็รู้สึกขอบคุณมาดามจากใจจริงๆค่ะ”
“ขอบคุณกันไปขอบคุณกันมาไม่เสร็จเสียที” หวังเข่อซิงหัวเราะแล้วกวักมือเรียกเด็กฝาแฝดสองคนมาใกล้ๆ “วันนี้พวกหนูน่ารักมากเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ/ครับ”
“อยากเป็นดาราไหมจ๊ะ”
“ดารา?” เด็กสองคนมองหน้ากันอย่างงุนงงก่อนจะหันไปมองหน้าผู้เป็นแม่ “ดาราคืออะไรคะ”
“ดาราก็คือนักแสดงที่เราเห็นในโทรทัศน์ไงค่ะ”
หลินเหยาซื่ออธิบายสั้นๆ พลางนึกถึงความฝันของตัวเอง เธออยากเคยอยากเป็นดาราแถวหน้า เป็นที่ยอมรับจากทุกคน ทุ่มเทแรงกายใจเรียนการแสดงและรับเล่นทุกบทบาทแม้สุดท้ายจะเป็นได้แค่ตัวประกอบ แต่เธอก็ไม่คิดเอาความฝันของตัวเองไปยัดเหยียดใส่ลูก เอาไว้ให้พวกเขาเติบโตกว่านี้ ถ้าอยากทำอะไร ค่อยสนับสนุนส่งเสริมก็แล้วกัน
เด็กสองคนยังขมวดคิ้วยุ่งเหยิง หวังเข่อซิงยิ้มเอ็นดูแล้วลูบผมเด็กทั้งสอง
“ว่างๆ มาเที่ยวเล่นกับคุณแม่อีกนะจ๊ะ”
“ค่ะ/ครับ”
เด็กฝาแฝดส่งเสียงพร้อมกัน หลินเหยาซื่อส่ายหน้าไปมา เธอเรียกคนรับใช้ที่ติดตามมาด้วยให้ดูแลเด็กๆ ส่วนเธอตั้งใจเดินไปคุยกับทีมงานเพื่อสอบถามปัญหาในการทำงานครั้งนี้ มีอะไรที่เธอต้องแก้ไขปรับปรุง ทว่าไม่กี่นาทีต่อมา นางแบบที่จะมาถ่ายแฟชั่นเซ็ตต่อไปก็เข้ามาพอดี หลินเหยาซื่อกำลังจะหลบเพื่อให้ทีมงานได้ทำงาน แต่นางแบบสาวสวยกลับยืนขวางหลินเหยาซื่อไว้ก่อน
“อุ้ย! เจอกันอีกแล้วนะคะ คุณหลินเหยาซื่อ” เดซี่ จางเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนหวาน ก่อนจะจิบน้ำดื่มที่ถือติดมือมาด้วย
“ค่ะ บังเอิญจัง”
หลินเหยาซื่อยิ้มไปตามมารยาท ‘คนไม่อยากเจอทำไมเจอบ่อยอย่างนี้เล่า’ อีกฝ่ายเป็นดารานางแบบชื่อดัง รูปร่างเพรียวบางและสูงกว่าเธอ ทำให้หลินเหยาซื่อรู้สึกตัวเองเตี้ยไปทันที ‘รู้อย่างนี้ใส่รองเท้าส้นสูงมาก็ดีหรอก’ เธอก็ได้แต่บ่นอุบในใจ เพราะงานเลี้ยงคืนนั้นเธอใส่รองเท้าส้นสูงจนเจ็บเท้า ต้องกลับมาใช้รองเท้าส้นเตี้ยเหมือนเดิม
เดซี่ปรายตามองไปยังทีมงานที่ยังเซ็ตไฟอยู่และตรงนี้ไม่มีใครอื่นจึงพูดเสียงเบาที่ได้ยินกันแค่สองคนกับหลินเหยาซื่อ
“คุณเหยาซื่อ คุณคงรู้แล้วนะคะว่าฉันกับคังเหรินเป็นคนรักกันมาก่อน”
‘เปิดตัวแรงเลยเหรอ’
หลินเหยาซื่อเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนยิ้มหวาน
“ก็แค่ ‘เคย’ ไม่ใช่เหรอคะ’
มุมปากของเดซี่ถึงกับกระตุกแต่ยังคงกดรอยยิ้มไว้เช่นเดิม
“เราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน คุณน่าจะเข้าใจดีถึงความรู้สึกถึงการถูกแย่งคนรักนะคะ”
“เท่าที่จำได้ก็ไม่เคยแย่งของใครนะคะ” เธอตอบแล้วหัวเราะเบาๆ
หากคนอื่นมองมาทางนี้ก็คงเห็นเพียงแค่ว่าผู้หญิงสองคนพูดคุยกันด้วยรอยยิ้ม
“แต่คังเหรินฝืนใจแต่งงานกับคุณ”
“ตายจริง! ทำไมฉันไม่รู้สึกตัวเลยล่ะคะ” เธออุทานแล้วยกมือขึ้นทาบอกท่าทีตกใจไม่น้อย “ถ้าเขาฝืนใจคงไม่มีลูกกับฉันได้หรอกค่ะ”
“เธอ!” เดซี่อยากจะกระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความไม่พอใจ ก็เท่าที่รู้มา หลินเหยาซื่อเป็นผู้หญิงหัวอ่อนไม่มีปากมีเสียง ทำไมวันนี้ถึงได้โต้ตอบได้ทุกคำอย่างนี้
“คะ?” เธอเอียงคอแสร้งทำเป็นสงสัย “คุณเดซี่มีอะไรจะแนะนำหรือคะ”
ดาราสาวกัดฟันยิ้มแล้วก้มหน้าลงกระซิบ “ฉันจะเอาคังเหรินกลับคืนมาให้ได้”
“คนที่คุณพูดถึงเป็นพ่อของลูกฉันนะคะ” หลินเหยาซื่อโปรยยิ้มหวานแต่ดวงตาจ้องเขม็ง “หากคุณลืมไปฉันขอย้ำอีกทีว่า ฉันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย หากคุณเข้ามาวุ่นวายกับเรา ฐานะของคุณคงเป็นได้แค่เมียน้อยหรือเมียเก็บเท่านั้น คุณจะไม่มีวันได้เดินเคียงข้างเขาอย่างเปิดเผยเหมือนที่ฉันทำแน่นอนค่ะ”
หลินเหยาซื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าจะร้องกรี๊ดออกมา เธอรีบยกมือขึ้นกุมมือข้างหนึ่งของเดซี่ไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างดังและใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“พยายามเข้านะคะ ฉันเอาใจช่วย”
เดซี่ จางทำอะไรไม่ได้ เธอกำขวดน้ำแน่นอยากจะปาใส่หลินเหยาซื่อแต่ก็เกรงว่าจะถูกมองไม่ดีจึงได้แต่ฉีกยิ้มและยิ้มออกมา
“ขอบคุณค่ะ”
หลินเหยาซื่อหมุนตัวแล้วเดินออกมา ‘ให้ตายสิ! นั้นมันบทนางเอกที่เธอเคยแอบซ้อมท่องจำเลยนะนั้นนะ ไม่คิดว่าจะได้พูดใช้ชีวิตจริงเลยนะเนี้ย!’ หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เมื่อก่อนตอนที่นั่งดูนางเอกปะทะกับนางร้ายเพื่อแยกผู้ชาย เธอเคยแอบเบ้ปากในใจ ทำไมต้องไปแย่งชิงผู้ชายคนเดียวด้วยนะ แต่ตอนนี้ เธอพอเข้าใจแล้วว่า ถ้าผู้ชายคนนั้นมีค่ามากพอ ก็ควรค่าให้แย่งชิงไว้จริงๆนั้นแหละ
เธอเดินไปหาลูกลิงทั้งสอง โน้มหน้าลงแล้วเอ่ยถาม
“ไปหาคุณพ่อกันไหมคะ”
“ไปค่ะ/ครับ”
“แต่ลูกต้องสัญญาว่าจะไม่ดื้อไม่ซนนะคะ ไม่รบกวนผู้ใหญ่ทำงานกัน”
“ค่ะ/ครับ” เด็กทั้งสองผสานเสียงตอบพร้อมกัน
“ไปกันค่ะ” มือซ้ายจูงจางหย่ง มือขวาจูงจางลี่ คนรับใช้ถือกระเป๋าส่วนตัวให้ ทั้งหมดเดินไปถึงหน้าตึก เว่ยฉือที่นั่งรออยู่ที่บริเวณประชาสัมพันธ์เห็นคุณผู้หญิงกับคุณหนูคุณชายเดินมาก็รีบเข้ามาเดินมารับ
“คุณนายจะกลับบ้านหรือไปที่ไหนต่อครับ”
“ไปบริษัทของคุณผู้ชายค่ะ” เธอตอบ
Related chapters
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 36. ครอบครัว
“คุณนายกับคุณหนูรอสักครู่ ผมไปเอารถมาจอดหน้าตึกนะครับ” “อืม” หลินเหยาซื่อพยักหน้ารับ ดูชีวิตเธอตอนนี้สิ มีคนรับใช้ติดตามข้างกาย มีคนขับรถให้ หรือสวรรค์มองเห็นว่าเธอลำบากมาหลายปี ตอนนี้จึงชดเชยให้เธอได้ใช้ชีวิตที่ไม่กล้าคิดฝัน “คุณแม่ขา/ครับ” แรงกระตุกจากมือน้อยๆ ทำให้หลินเหยาซื่อได้สติ เธอส่งยิ้มให้ลูกฝาแฝด“มีอะไรเหรอ”เด็กสองคนมองหน้ากันแล้วส่ายหน้าไปมา“อ้าว ...มีอะไรก็พูดมาสิคะ ถ้าไม่พูดแม่ก็ไม่เข้าใจน่า” เธอหัวเราะเบาๆ“หย่งหย่งตื่นเต้นจะได้ไปเจอคุณพ่อที่ทำงานค่ะ” จางลี่รีบพูดขึ้น“ลี่ลี่ต่างหากล่ะ” จางหย่งยื่นปากใส่จางลี่“เอาล่ะๆ แม่ก็ตื่นเต้นเหมือนกัน”เธอกระชับมือน้อยๆในอุ้งมือทั้งซ้ายขวาแน่นขึ้น เหนือสิ่งอื่นใด ก็คือเจ้าลิงน้อยที่เป็นสิ่งล้ำค่ามากที่สุดในชีวิตใหม่ของโลกนี้. สายตาหลายคู่จับจ้องมาทางหลินเหยาซื่อและลูกแฝดชายหญิงทั้งสองคน บริษัทหลินกรุ๊ฟใหญ่โตกว่าที่คิดไว้มาก เธอเดินจูงมือลูกมาที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ แจ้งความต้องการพบกั๋วคังเหรินโดยไม่ได้นัดหมายไว้ก่อน “หลินเหยาซื่อค่ะ” เธอพูดชื่อตัวเองอีกครั้ง “เป็นภรรยาค่ะ”
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 37. โจมตี
“คุณ... ยิ้มหน่อยค่ะ รีแลกซ์หน่อย ไม่ได้ถ่ายรูปติดบัตรนะคะ”“ผม...ผมต้องทำยังไง” เขาเก้อเขินและทำอะไรไม่ถูก เคยถูกถ่ายรูปแต่เพราะเรื่องงาน แต่แทบไม่เคยถ่ายรูปครอบครัวเลยเพราะเขาไม่เคยถูกนับเป็นสมาชิกของครอบครัวหลินเหยาซื่อเห็นท่าทางอับจนหนทางของกั๋วคังเหรินแล้วก็นึกสงสาร ผู้ชายคนนี้แบกอะไรไว้เต็มบ่า ชีวิตสาหัสกว่าเด็กกำพร้าอย่างเธอมาก หญิงสาวส่งสายตาไปทางลูกลิงแฝด แค่ขยิบตาให้ เด็กๆ ก็เข้าใจความหมาย“โจมตี!” สองลิงพูดขึ้นพร้อมกัน“โจมตี?”กั๋วคังเหรินทำหน้างงก่อนจะเข้าใจความหมายก็เมื่อจางลี่กับจางหย่งกระโดดปล้ำหอมแก้มเขา หลินเหยาซื่อรีบกดชัตเตอร์ทันที เสียงเด็กๆ หัวเราะสนุกสนานปีนป่ายขึ้นตัวผู้เป็นพ่อ ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังก่อนยกมือขอยอมแพ้ หลินเหยาซื่อแอบเสียดาย ถ้าเป็นสมาร์ทโฟนคงกดไปได้หลายร้อยรูปแล้ว แต่ในมือของเธอคือกล้องฟิล์ม เหลือให้ถ่ายภาพได้อีกแค่สองภาพเท่านั้น“คุณแม่มาถ่ายรูปกันค่ะ/ครับ” เด็กๆ กวักมือเรียก หลินเหยาซื่อลองตั้งกล้องบนโต๊ะทำงานแล้วปรับโฟกัส เธอเงยหน้าขึ้นแล้วพูด“นั่งนิ่งๆก่อน เดี๋ยวแม่ตั้งเวลาถ่ายรูปแป๊บ”คราวนี้ลูกลิงนั่งสงบเสงียมแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม หลิ
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 38. ซ่อนเร้น
“คังเหรินกลับมาแล้ว ต่อไปห้ามแตะต้องเขาอีก” เดซี่พูดแล้วยื่นแก้วไวน์ที่ดื่มหมดคืนให้ ช่วงที่กั๋วคังเหรินหายตัวไป เธอเองก็ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา แต่ที่แน่ๆ เธอไม่เชื่อว่าเขาจะมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงอื่น เพราะกับเธอเองเขายังไม่แตะต้อง ให้เกียรติและทะนุถนอมจนเธออ่อนใจ ทั้งที่อยากมีความสัมพันธ์ทางกาย ยิ่งตอนที่เขามาบอกเลิกเพราะต้องไปแต่งงานกับหลินเหยาซื่อ เขาก็แสดความรู้สึกผิดกับเธอมาก โดยที่เขาไม่เคยรู้ว่า ระหว่างที่เขาคบกับเธอ เธอเองไม่ได้มีเขาเพียงคนเดียวเมื่อก่อนนั้น กั๋วคังเหรินมีดีแค่หน้าตาดีและเรียนเก่ง แต่ฐานะทางการเงินไม่ดีนัก เรียนก็ต้องขอทุนเรียน ที่สำคัญเขาถูกนินทาอยู่เสมอที่เป็นลูกนอกสมรส เธอก็ไม่ได้อยากคบกับผู้ชายที่หล่อแต่จนนักหรอก แต่กั๋วคังเหรินเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย แม้ตอนนั้นเธอเรียนได้แค่2ปีก่อนไปใช้ชีวิตต่างประเทศ แต่ก็ช่วงเวลาที่คบกับเขานั้นเขาดูแลเธอดีมาก และเมื่อเธอกลับมาในฐานะ เดซี่ จาง เขาก็ไม่เคยคิดเปิดเผยเรื่องของเธอ ซึ่งตอนนั้นเขาเองก็เพิ่งเข้าไปทำงานที่บริษัทหลินกรุ๊ฟหลังจากเรียนจบปริญญาโทจากต่างประเทศ ถ้าให้พูดตาม
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 39. แค่กอดนะ
มือเล็กดันไหล่เขา เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นก่อนค่อยขยับเอวถอนแก่นกายออกช้าๆ น้ำรักขาวขุ่นไหลล้นเปื้อนเปรอะ ร่วมรักกันมาหลายครั้งแล้ว แต่เธอยังเขินอายอยู่ดี และเขาก็ช่างดุดันตรงข้ามกับรอยยิ้มอ่อนโยนเหลือเกิน จู่ๆ หญิงสาวก็นึกขึ้นได้เธอก้มมองท่อนล่างของตนแล้วมองไปที่แก่นกายของเขา กั๋วคังเหรินเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม เพราะปกติเธอไม่กล้ามองส่วนนั้นของเขาด้วยซ้ำ“มีอะไรเหรอ คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”เธอส่ายหน้าแล้วก็พยักหน้า และนึกอีกทีก็ส่ายหน้า สับสนงุนงงไปหมด“เรา...เราไม่ได้คุมกำเนิด” ในปีค.ศ. 2023 รัฐบาลผ่อนปรนเรื่องการมีลูก แต่ในปี ค.ศ. 1979 รัฐบาลโดยการนำของเติ้งเสี่ยวผิงริเริ่ม ‘นโยบายลูกคนเดียว’ เพื่อควบคุมจำนวนประชากรไม่ให้เพิ่มขึ้นมากเกินไป เพราะยังอยู่ในช่วงฟื้นฟูประเทศ และเพิ่งผ่านสงครามภายในและภายนอกประเทศ กั๋วคังเหรินยิ้มแล้วยกมือขึ้นลูบใบหน้าของภรรยาตัวน้อย “ไม่เป็นไร ผมจัดการได้ แต่ถ้าคุณท้องอีกครั้ง ขอให้ผมอยู่ข้างๆคุณชดเชยที่ไม่ได้อยู่กับคุณท้องที่แล้ว”“คุณตั้งใจอยู่แล้วสินะ ถึงไม่ได้เตือนฉันเรื่องคุมกำเนิด” ก็บอกแล้วว่าถูกเขาจูบทีไร เธอก็ลืมเรื่องอื่นไปหมดทุกที“ผมติดค้
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 40. เราจะช่วยกันทำ
ใช้เวลาราวๆชั่วโมงเศษก็เดินทางมาถึงที่หมาย กั๋วคังเหรินไม่ได้บอกใครว่าจะมาดูสถานที่เพราะเป็นการมาส่วนตัว เว่ยฉือจอดรถเรียบร้อยแล้วจึงเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ผู้เป็นนาย ชายหนุ่มก้าวลงมาแล้วจึงยื่นมือไปช่วยประคองให้หลินเหยาซื่อออกมาจากรถ “ฉันไม่ได้เปราะบางขนาดนั้นเสียหน่อย” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสแล้วกวาดตามองไปโดยรอบ ที่นี่เป็นพื้นที่โรงงานอุตสาหกรรมที่ทางรัฐบาลให้โยกย้ายเข้าไปเขตอุตสาหกรรมใหม่ พื้นที่ตรงนี้จะกลายเป็นชุมชนแห่งใหม่ ตอนที่เธอจำความได้ก็อยู่ในสถานสงเคราะห์เด็กแล้ว ชีวิตที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดไปแต่ละวันทำให้เธอไม่ได้สนใจนักว่า เดิมที่พื้นที่ที่เคยอยู่ บริษัทไหนประมูลได้ทำโครงการนี้ “ระวังด้วย ตอนนี้กำลังขนย้ายเครื่องจักรกันอยู่” “ฉันไม่เดินเข้าไปด้านในหรอกค่ะ แค่ดูรอบๆก็พอ” เธอหันมายิ้มให้เขาแล้วอดถอนหายใจไม่ได้ ใครจะเชื่อว่าเธอจะได้กลับมาเยือนสถานที่ก่อนที่เธอจะเติบโต เพราะเป็นเด็กที่ไม่มีใครรับอุปการะ เธอจึงทำงานพิเศษตั้งแต่เข้าเรียนมัธยมปลาย หลังจากเรียนจบสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ก็ย้ายออกไปอยู่ห้องเช่าราคาถูก แม้จะได้ทุน
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 41. ผมไม่เป็นไร
หลินเหยาซื่อถูกแรงกระแทกทำให้ผวาตื่น เธอหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นตระหนก รถยนต์ส่ายไปมาอย่างน่ากลัว ความทรงจำสุดท้ายก่อนจะมาฟื้นในปี1980คือรถบัสที่ส่ายไปมาและพุ่งตกเขา เธอตื่นตระหนกด้วยคิดว่าตัวเองกลับไปสู่เหตุการณ์ในปี2023 แต่มือที่กุมมือแน่นอยู่นั้นทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในปี1980กับผู้ชายที่ชื่อกั๋วคังเหริน“เกิดอะไรขึ้นคะ”“เชื่อใจผม” เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอดกดศีรษะเธอให้ซุกกับแผ่นอกของเขา“เว่ยฉือ”“พวกมันมากันหลายคน ผมจะพยายามสลัดพวกมันให้หลุด อ๊ะ!”รถยนต์คันนั้นพุ่งเข้าชนจากท้ายรถอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดันให้ไปด้านหน้า เว่ยซือจะหักพวกมาลัยหลบแต่รถยนต์อีกคันมาขนาบข้าง ดวงตาดำจ้องมองผ่านหน้าต่างรถ กั๋วคังเหรินเห็นปากกระบอกปืนส่องมาตรงมาทางเขาก็รีบกดร่างหลินเหยาซื่อให้หมอบลงไป เว่ยซือเห็นท่าไม่ดีเหยียดคันเร่งหนีให้พ้นวิถีปืน ทว่ารถยนต์เสียหลักออกนอกเส้นทางพุ่งตกลงไปในแม่น้ำ!รวดเร็วจนหลินเหยาซื่อไม่ทันกรีดร้อง เธอรู้สึกว่าร่างกระเด็นกระดอนในรถยนต์ แต่ก็มีกั๋วคังเหรินกอดไว้แน่น เธอหูอื้อไม่ยินเสียงใดทั้งนั้น ราวกับเคยเกิดเรื่องนี้มาก่อน ใช่ ...มันเคยเกิดขึ้นในรถบัสที่เธอนั่งเดินไปเป็น
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 42. ตื่นพบความจริง
ทันทีที่ลืมตา ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยสองคนที่หน้าตาคล้ายกันจนเหมือนพิมพ์เดียวกันนั่งจ้องหน้าด้วยแววตาวิตกกังวล ทำให้เธอยื่นมือไปตั้งใจจะคว้าเอาเด็กสองคนมากอด แต่มีสายน้ำเกลือติดที่แขนทำให้ชะงักไป หลินเหยาซื่อทำหน้างุนงงและสับสนว่าเธออยู่ในปีค.ศ.ไหนกันแน่ “คุณแม่ตื่นแล้ว!” จางลี่กับจางหย่งผสานเสียงขึ้นพร้อมกันเสียงดังจนหลินเหยาซื่อต้องหยีตาและทำให้กั๋วคังเหรินที่ยืนคุยกับคุณหมอรีบสาวเท้ามาข้างเตียงภรรยาสาว “เหยาซื่อ...ได้ยินผมไหม?” กั๋วคังเหรินถามเสียงสั่น เขาเองก็กลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ไม่อาจแสดงความอ่อนแอได้ เพราะลูกยังต้องการเขาอยู่ “เกิดอะไรขึ้น” เธอถามและพบว่าน้ำเสียงแหบแห้งเหลือเกิน “ฉันอยู่ที่ไหน” “โรงพยาบาล...” เขาเอ่ยชื่อออกไป “คุณหลับไปเจ็ดวันเลยทีเดียว” “เจ็ดวัน...” หลินเหยาซื่อยังมึนงงอยู่ แต่เมื่อยื่นมือไปแตะใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้สัมผัสไออุ่นที่คุ้นเคยก็ทำให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป “ขอโทษที่หลับไปนานนะคะ” เธอหันไปมองลูกทั้งสองที่ทำตาแดงๆ มองเธอ “แม่หลับไปหลายวัน ดื้อกับคุณพ่อหรือเปล่า
Last Updated : 2024-11-23เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 43. ทำให้เป็นห่วง
แม้จะไม่ได้อาบน้ำแต่ก็สบายตัวขึ้น หลินเหยาซื่ออารมณ์ดีขึ้น เธอเดินกลับมานั่งบนเตียง ผู้ชายตัวโตบังคับให้เธอลงนอน แต่เธอตีแขนเขาเบาๆ “นอนเยอะแล้วค่ะ ให้นั่งบ้างเถอะ” เธอกวาดตามองเขาแล้วดึงแขนให้เขามานั่งข้างๆ ยื่นมือไปแตะบริเวณที่จำได้ว่าเคยเห็นเลือดไหล “หลังก็มีแผลเป็น หน้าจะมีแผลเป็นอีกไหมนะ” “คุณกลัวเหรอ” เขาถามยิ้มๆ เขาเป็นผู้ชาย แผลเป็นไม่ได้สำคัญกับเลยสักนิด “เปล่าเสียหน่อย ฉันเป็นห่วงคุณต่างหาก คุณให้คุณหมอตรวจร่างกายหรือยังคะ ทุกอย่างโอเค.ไหม” “ผมบาดเจ็บเล็กน้อย คุณต่างหากที่หลับไป หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ” “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ” “ผมต่างหากที่ทำให้คุณต้องบาดเจ็บ” “ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ-เรื่องของฉัน แต่เป็นเรื่องของเราแล้วค่ะ” นอกจากแม่แล้ว เขาก็ไม่เคยมีใครใกล้ชิดแบบนี้ แม้แต่ตอนที่คบกับเดซี่ แม้ภายนอกใกล้ชิดกันแต่ระยะห่างของหัวใจนั้นไกลมาก เสียงประตูห้องเปิดออก กั๋วคังเหรินคิดว่าลูกๆกลับมาแล้ว แต่เมื่อหันไปดูจึงพบว่าเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอหน้
Last Updated : 2024-11-23
Latest chapter
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 49. ตอนพิเศษ 3.
จู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกอบอุ่นผูกพันในแววตาคู่นั้น หลินเหยาซื่อไม่แน่ใจว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้คืออะไร ทำไมเธอรู้สึกว่าเขาคือคนที่เคยกุมมือไว้ก่อนที่จะสิ้นใจดวงตาหลังแว่นสายตาตื่นตกใจที่เห็นดวงตาคู่สวยมีหยดน้ำตา “คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่า มีอะไรผิดปกติไหม”หญิงสาวใส่หน้าไปมา “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ทำไมตัวเองถึงมีน้ำตา”เธอพยายามหัวเราะเช่นทุกครั้ง เวลามีอะไรเธอมักจะหัวเราะเสมอ กระทั่งครั้งนี้เธอก็หัวเราะทั้งที่มีน้ำตา ชายหนุ่มยื่นมือไปเช็ดน้ำตาที่เปื้อนแก้ม“สัญญากันแล้วนี่นา ว่าจะไม่หลับไปนานแบบนี้อีก”คราวนี้หญิงสาวตกใจกับคำพูดของเขา“เมื่อกี้คุณหมอพูดว่าอะไรนะคะ”‘คุณหมอ’ ชายหนุ่มยิ้มเศร้า เธอคงจำเขาไม่ได้สินะ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วขยับตัวรักษาระยะห่างระหว่างหมอกับคนป่วย ทั้งที่เขาอยากคว้าเธอมากอดแนบอกเหลือเกิน‘จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แค่เขาจำเธอได้ก็พอ’ชายหนุ่มมองดวงตากลมโตที่ยังมีแววสงสัย เรื่องแบบนี้เล่าไปจะมีใครเชื่อ ตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อเลยหลังจากภรรยาตายจากได้ห้าปี เช้าวันหนึ่งเขาก็ตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าของร่างนี้ป่ว
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 48. ตอนพิเศษ 2.
หญิงสาวถอนหายใจเบาๆ มองตัวเองในกระจก ยกมือขึ้นเปิดเส้นผมที่ปรกหน้าเห็นรอยแผลจากการถูกกระแทกต้องเย็บยี่สิบเข็ม คุณหมอแจ้งว่าถ้าเธอต้องการทำศัลยกรรมเพื่อลบรอยแผลเป็นก็ทำได้ เธอจำได้ว่าตอนนั้นเธอหัวเราะและตอบไปว่า“ไม่เป็นไรค่ะ แผลเป็นนิดเดียว”แต่จริงๆเธอเสียเงินหลายหมื่นหยวน ในปีค.ศ. 2023 นี้ เธอคือผู้หญิงที่หน้าตาธรรมดา เหลือเงินติดบัญชีอยู่ไม่เท่าไหร่ โชคยังดีที่บริษัทภาพยนตร์ที่เธอรับงานเป็นตัวประกอบเห็นใจให้เงินค่าทำขวัญมาจำนวนหนึ่ง ส่วนค่ารักษาพยาบาลนั้นมาจากประกันอุบัติเหตุ เธอจึงไม่ต้องเป็นหนี้สินล้มละลายเพราะการรักษาตัวเอง แต่ข่าวที่เธอช่วยชีวิตคนอื่นก็ทำให้เธอกลายเป็นที่สนใจ ตอนนี้แม้เธอเป็นแค่ตัวประกอบ แต่ก็มีหลายบริษัทอยากให้เธอไปร่วมเล่นซีรีย์บทเล็กๆ ถึงอย่างไรหน้าตาเธอก็ไม่ได้สะสวยพอจะเป็นถึงนางเอกได้ และยิ่งตอนนี้มีแผลเป็นที่หน้าผากอีก ต่อให้ใช้ make up ปิดบังยังไง ก็ยังเห็นอยู่ดี แผลเป็นไม่ได้น่าเกลียดเท่าไหร่ เห็นแล้วก็อดคิดถึงแผลเป็นของผู้ชายคนนึงไม่ได้ แผลเป็นของเขาใหญ่กว่าเธอมาก ผ่านมาหลายปี แผลเป็นนั้นก็เป็นรอยจางๆหลินเหยาซื่อต้องทำกายภาพบำบัดที่โรงพยา
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 47. ตอนพิเศษ 1.
“ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ พ่อก็รักไม่น้อย ปกว่ากัน แล้วพวกลูกล่ะ จะรักน้อง ไม่ว่าน้องจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรือเปล่า”“แน่นอนครับค่ะ พวกเรารักน้อง อยากให้น้องออกมาเร็วๆ จะช่วยคุณแม่เลี้ยงน้องและเล่นกับน้อง” คนเป็นแม่หัวเราะเสียงใส จะช่วยแม่เลี้ยงน้องหรืออยากเล่นกับน้องก็ไม่รู้เสียงหัวเราะของคนในครอบครัว ละลายความหม่นเศร้าที่เคยปกคลุมในบ้านหายไปหมดสิ้น ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้วยื่นมือไปตรงหน้า“เข้าบ้านเถอะเย็นแล้ว อากาศเย็น เดี๋ยวคุณจะไม่สบายเอา”หญิงสาวมองมือใหญ่แข็งแกร่งที่ยื่นมาตรงหน้า เธอรู้ว่ามือคู่นี้จะคอยประคองเธอไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เช่นเดียวกับเธอที่สัญญาไว้กับเขาว่าจะจับมือเขาไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบางที...นี่อาจเป็นเหตุผลที่โชคชะตาส่งเธอมาในปีนี้ 1980 เพื่อได้รับใครสักคน และเพื่อให้หัวใจได้ถูกรัก.จบ.ลืมตาอีกครั้งหญิงสาวลืมตาขึ้นแล้วพบว่า ตัวเองอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ต้องตั้งสติอยู่นานกว่าจะรู้ว่า ตัวเองตื่นมาในปีค.ศ. 2023 เธอคือผู้รอดตายอย่างปาฏิหาริย์ในอุบัติเหตุรถบัสตกเขาลงแม่น้ำหลินเหยาซื่อจำได้ว่าตอนที่ฟื้นขึ้นมา เธอสบตากับดวงตาคู่หนึ่งแม้เขาจะสวมหน้ากากอนา
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 46. หอมกลิ่นความรัก
คราวนี้เห็นทีจะจบเรื่องแล้วจริงๆ หลินเหยาซื่อถอนหายใจอย่างหอบเหนื่อย เธอถึงกับหมดแรงนั่งลงไปกับพื้น สามีเห็นแล้วก็รีบเข้าไปประคองอุ้มเธอขึ้นมาไว้บนเตียง เขาสั่งการกับเว่ยฉือให้จัดการเรื่องทั้งหมดแทนเขา เมื่อในห้องไม่มีคนนอกแล้ว ลูกทั้งสองคนก็ได้รับอนุญาตให้เข้ามาหาแม่ได้“คุณแม่เกิดอะไรขึ้นครับ/ค่ะ”เด็กน้อยสองคน ปีนขึ้นเตียงรีบเข้ามากอดแม่ เด็กฝาแฝดคนแย่งกันพูดเสียงดัง บรรยากาศกลับสดใสอีกครั้ง หลินเหยาซื่อส่ายหน้าไปมา บทเรียนต่อไปเธอต้องสอนให้ลูกพูดเสียงให้เบาลงกว่านี้ แต่เอาเถอะ เวลานี้เสียงของลูก ไพเราะที่สุดแล้ว“ขอแม่หอมแก้มเพิ่มพลังหน่อยสิ” หญิงสาวพูดขึ้น เด็กน้อยสองคนก็รุมหอมแก้มกันใหญ่สามีถอนหายใจแล้วค่อยยิ้มออกมา ทั้งที่เมื่อครู่เจอเรื่องอันตรายมากแต่เธอก็ยังยิ้มได้ คนที่บ้าที่สุดอาจจะเป็นภรรยาของเขาก็ได้ คิดแล้วเขาก็หัวเราะออกมาหลินเหยาซื่อเสียงสามีหัวเราะ ก็หันไปทำหน้ายู่ใส่“หัวเราะอะไรคะ”“หัวเราะอะไรคะ/ครับ” ลูกสองคนพูดเลียนแบบแม่“ไม่มีอะไรครับ”คนเป็นพ่อพูดแล้วโบกมือไปมา แต่หลินเหยาซื่อสบตากับลูกทั้งสองส่งสัญญาณ คนเป็นสามีรู้สึกไม่ค่อยน่าไว้ใจแสร้งถอยหลัง แต
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 45. ภาพที่เห็นตรงหน้า
ภาพที่เห็นตรงหน้า ทำให้ดาราสาวปวดใจแทบเป็นบ้า ยิ่งเห็นกั๋วคังเหรินโอบกอดหลินเหยาซื่ออย่างปกป้องและความห่วงใย ครั้งหนึ่งอ้อมกอดนั้นเคยเป็นของเธอมาก่อน ทำไมมันถึงมาจุดนี้ได้ ทำไมไม่ใช่เธอที่อยู่ในอ้อมกอดเขา ดาราสาวแหงนหน้าหัวเราะ ท่าทางไม่ต่างจากคนเสียสติ โลกไม่ยุติธรรมเสียเลย เธอมองหน้าชายที่เคยรักผ่านม่านน้ำตา“ทำไมคะ ทำไมคุณไม่รักฉัน ทำไมคุณต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น”ชายหนุ่มถอนหายใจหนักหน่วง เขาประคองร่างของภรรยาขึ้น มองเห็นหยดเลือดจากที่เธอกระชากสายน้ำเกลือออกก็ปวดใจ โชคดีที่ลูกสาวลูกชายไม่ได้อยู่ในห้องนี้ เขาไม่อยากให้ลูกๆ ต้องมาเห็นภาพแบบนี้“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว คุณจะรื้อฟื้นทำไม คุณเองก็ไม่ได้มีผมเพียงคนเดียว ระหว่างที่เราคบกัน ก็ใช่ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณมีคนอื่น” เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า ได้ยินดังนี้ ดาราสาวถึงกับหน้าซีดไป เพราะเธอคิดเสมอว่าเขาไม่เคยรู้เรื่องราวด้านมืดของเธอเลยชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้ง“ให้มันจบแค่นี้เถอะ คุณมีชีวิตของคุณ ผมมีชีวิตของผม ผมมีภรรยาและลูกที่รักมากและผมต้องดูแลพวกเขา นอกจากหลินเหยาซื่อแล้ว ชีวิตนี้ผมไม่อาจรักใครได้อีกแล้ว เห็นแก่ควา
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 44. ความจริง
หลังจากมั่นใจว่า ในห้องไม่มีคนอื่นอยู่แล้ว หลินเหยาซื่อจึงลุกขึ้นจากเตียงนอน เธอรู้สึกรำคาญสายน้ำเกลืออยู่บ้าง แต่จะทำอย่างไรได้ก็สถานะตอนนี้เป็นคนป่วยนี้นะเธอไม่รู้ว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองอีกเมื่อไหร่ เธอจะหลับไปแบบนี้อีกไหม หลับไปยาวนานถึง 7 วัน ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอ แม้กระทั่งหมอ แต่ตัวเธอเอง ไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า ชีวิตที่ได้มาใหม่นี้ จะใช้ได้ยาวนานเพียงใด แต่ที่สุดแล้ว ก็ยังมีลมหายใจอยู่ โดยเฉพาะในชาตินี้ เธอรู้ดีว่า มีสิ่งที่สำคัญที่สุดรออยู่ นั่นก็คือ ลูกชายหญิงฝาแฝดของเธอ ที่แม้ซนเหมือนลิง แต่เธอก็รักพวกเขามากแม้ไม่มีความทรงจำที่อุ้มท้องพวกเขา แต่เธอก็รู้สึกว่าทั้งสองเป็นลูกของเธอจริงๆหญิงสาว มองไปที่โต๊ะตรงหัวเตียง มีกระเช้าผลไม้ตั้งอยู่ มีผลไม้หลากชนิด เธอเอื้อมมือไปหยิบแอปเปิ้ลสีสวย เห็นแล้วก็คิดถึงงานที่ทำค้างอยู่ Collection ใหม่ครั้งหน้า เธอน่าจะออกแบบลายผ้า เป็นรูปผลไม้เด็กๆชอบผลไม้สีสันสดใส น่าจะทำลายผ้าแล้ว ทำของอย่างอื่นด้วยก็ดีนะหลินเหยาซื่อคิดฝันไปไกลถึงกิจการของตัวเอง และเม็ดเงินที่จะเข้ากระเป๋า เมื่อมีเงินมาก เธอก็สามารถท
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 43. ทำให้เป็นห่วง
แม้จะไม่ได้อาบน้ำแต่ก็สบายตัวขึ้น หลินเหยาซื่ออารมณ์ดีขึ้น เธอเดินกลับมานั่งบนเตียง ผู้ชายตัวโตบังคับให้เธอลงนอน แต่เธอตีแขนเขาเบาๆ “นอนเยอะแล้วค่ะ ให้นั่งบ้างเถอะ” เธอกวาดตามองเขาแล้วดึงแขนให้เขามานั่งข้างๆ ยื่นมือไปแตะบริเวณที่จำได้ว่าเคยเห็นเลือดไหล “หลังก็มีแผลเป็น หน้าจะมีแผลเป็นอีกไหมนะ” “คุณกลัวเหรอ” เขาถามยิ้มๆ เขาเป็นผู้ชาย แผลเป็นไม่ได้สำคัญกับเลยสักนิด “เปล่าเสียหน่อย ฉันเป็นห่วงคุณต่างหาก คุณให้คุณหมอตรวจร่างกายหรือยังคะ ทุกอย่างโอเค.ไหม” “ผมบาดเจ็บเล็กน้อย คุณต่างหากที่หลับไป หมอก็หาสาเหตุไม่เจอ” “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ” “ผมต่างหากที่ทำให้คุณต้องบาดเจ็บ” “ก็บอกแล้วไงว่าตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณ-เรื่องของฉัน แต่เป็นเรื่องของเราแล้วค่ะ” นอกจากแม่แล้ว เขาก็ไม่เคยมีใครใกล้ชิดแบบนี้ แม้แต่ตอนที่คบกับเดซี่ แม้ภายนอกใกล้ชิดกันแต่ระยะห่างของหัวใจนั้นไกลมาก เสียงประตูห้องเปิดออก กั๋วคังเหรินคิดว่าลูกๆกลับมาแล้ว แต่เมื่อหันไปดูจึงพบว่าเป็นคนที่เขาไม่อยากเจอหน้
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 42. ตื่นพบความจริง
ทันทีที่ลืมตา ภาพที่เห็นคือเด็กน้อยสองคนที่หน้าตาคล้ายกันจนเหมือนพิมพ์เดียวกันนั่งจ้องหน้าด้วยแววตาวิตกกังวล ทำให้เธอยื่นมือไปตั้งใจจะคว้าเอาเด็กสองคนมากอด แต่มีสายน้ำเกลือติดที่แขนทำให้ชะงักไป หลินเหยาซื่อทำหน้างุนงงและสับสนว่าเธออยู่ในปีค.ศ.ไหนกันแน่ “คุณแม่ตื่นแล้ว!” จางลี่กับจางหย่งผสานเสียงขึ้นพร้อมกันเสียงดังจนหลินเหยาซื่อต้องหยีตาและทำให้กั๋วคังเหรินที่ยืนคุยกับคุณหมอรีบสาวเท้ามาข้างเตียงภรรยาสาว “เหยาซื่อ...ได้ยินผมไหม?” กั๋วคังเหรินถามเสียงสั่น เขาเองก็กลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา แต่ไม่อาจแสดงความอ่อนแอได้ เพราะลูกยังต้องการเขาอยู่ “เกิดอะไรขึ้น” เธอถามและพบว่าน้ำเสียงแหบแห้งเหลือเกิน “ฉันอยู่ที่ไหน” “โรงพยาบาล...” เขาเอ่ยชื่อออกไป “คุณหลับไปเจ็ดวันเลยทีเดียว” “เจ็ดวัน...” หลินเหยาซื่อยังมึนงงอยู่ แต่เมื่อยื่นมือไปแตะใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้สัมผัสไออุ่นที่คุ้นเคยก็ทำให้มั่นใจว่าไม่ได้ฝันไป “ขอโทษที่หลับไปนานนะคะ” เธอหันไปมองลูกทั้งสองที่ทำตาแดงๆ มองเธอ “แม่หลับไปหลายวัน ดื้อกับคุณพ่อหรือเปล่า
เมื่อตัวประกอบทะลุมิติมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดียวยุค 80's ตอนที่ 41. ผมไม่เป็นไร
หลินเหยาซื่อถูกแรงกระแทกทำให้ผวาตื่น เธอหันซ้ายแลขวาอย่างตื่นตระหนก รถยนต์ส่ายไปมาอย่างน่ากลัว ความทรงจำสุดท้ายก่อนจะมาฟื้นในปี1980คือรถบัสที่ส่ายไปมาและพุ่งตกเขา เธอตื่นตระหนกด้วยคิดว่าตัวเองกลับไปสู่เหตุการณ์ในปี2023 แต่มือที่กุมมือแน่นอยู่นั้นทำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ในปี1980กับผู้ชายที่ชื่อกั๋วคังเหริน“เกิดอะไรขึ้นคะ”“เชื่อใจผม” เขาโอบเธอไว้ในอ้อมกอดกดศีรษะเธอให้ซุกกับแผ่นอกของเขา“เว่ยฉือ”“พวกมันมากันหลายคน ผมจะพยายามสลัดพวกมันให้หลุด อ๊ะ!”รถยนต์คันนั้นพุ่งเข้าชนจากท้ายรถอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันดันให้ไปด้านหน้า เว่ยซือจะหักพวกมาลัยหลบแต่รถยนต์อีกคันมาขนาบข้าง ดวงตาดำจ้องมองผ่านหน้าต่างรถ กั๋วคังเหรินเห็นปากกระบอกปืนส่องมาตรงมาทางเขาก็รีบกดร่างหลินเหยาซื่อให้หมอบลงไป เว่ยซือเห็นท่าไม่ดีเหยียดคันเร่งหนีให้พ้นวิถีปืน ทว่ารถยนต์เสียหลักออกนอกเส้นทางพุ่งตกลงไปในแม่น้ำ!รวดเร็วจนหลินเหยาซื่อไม่ทันกรีดร้อง เธอรู้สึกว่าร่างกระเด็นกระดอนในรถยนต์ แต่ก็มีกั๋วคังเหรินกอดไว้แน่น เธอหูอื้อไม่ยินเสียงใดทั้งนั้น ราวกับเคยเกิดเรื่องนี้มาก่อน ใช่ ...มันเคยเกิดขึ้นในรถบัสที่เธอนั่งเดินไปเป็น
