หือออ

“บอกข้าสิชินอี้ทำไมจึงผลักไสข้าให้อิงหลิว” จะบอกอย่างไรว่าตัวเองเป็นแค่นักเขียนแล้วเรื่องนี้ถูกกำหนดตัวพระเอกนางเอกไว้แล้ว หลวนคุนก้มลงหมายจะจูบวรากรอีกครั้ง

“หลวนคุนท่านได้โปรดปล่อยข้า” ดันอกกว้างออกแต่ก็ไม่ได้มีแรงมากมายขนาดนั้น หมดเรี่ยวหมดแรง

“ปล่อยก็ต่อเมื่อเจ้าพูดความจริง มิใช่แสร้งทำตลกไปวันๆ ให้ คนอื่นสนุกแต่บางอย่างในใจเจ้าข้ามองไม่ออกจริงๆ”

“นั้นอย่างไรละท่านคิดมากไปเอง” ดึงร่างของวรากรมาเผชิญหน้าแววตาอ้อนวอน

“ชินอี้ ข้าไม่เคยเป็นเช่นนี้”

“รู้แล้วง่า ท่านเมาคนเราเวลาเมาจะ..งอแงแล้วก็อารมณ์อ่อนไหว” วรากร พยายามหาทางออก แต่หลวนคุนกลับกอดแน่น จูบวาบหวามที่เขาบรรจงแสดงให้วรากรเข้าใจ หัวใจของเขา ถอนริมฝีปากออกยากเย็นวรากรเซแซ่ดๆ อย่างนี้เองเวลาอ่านเจอในนิยายเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเซ เซเพราะฤทธิ์พิศวาสมันจุกอก ตัวชา เสียวซ่านทำให้หมดเรี่ยวแรงขัดขืน

“ทำไมเจ้าต้องเสแสร้ง ในเมื่อแววตาของเจ้าบอกว่าคิดเหมือนกันกับข้า” ฮ้า...นายคิดเหมือนฉันไหมบีหนึ่ง ขำไม่ออก

คนเมาไม่พูดพล่ามซ้อนร่างบางของวรากรไว้ในอ้อมแขนกำลังจะอุ้มเข้าไปในห้อง วรากรดิ้นรนแต่จะสู้แรงชายได้หรือ หวยมาออกที่เธอแทนที่จะเป็นอิงหลิว

“นายท่าน เมื่อสักครู่มีคนพบศพ ชาวบ้านถูกควักหัวใจอีกรายที่ตรอกแคบๆ ในตลาด” บ่าวสองสามคนเข้ามารายงาน วรากรอายบ่าวจนแทบแทรกแผ่นดินหนีก็ในเมื่อคนอุ้มยังอุ้มอยู่อย่างนั้นไม่ปล่อย มาไม่กี่วันก็ให้เขาอุ้มเสียละ ยกมือปิดตาใครๆก็มองออกว่ากำลังจะโดนอุ้มไปทำอะไรคงไม่นึกเฮี้ยนลุกขึ้นมอุ้มกันเล่นๆ หรอก ซบหน้าลงบนอกกว้างอายจนไม่กล้าให้ใครเห็นหน้า หลวนคุนขมวดคิ้ว ก้มลงกระซิบข้างหูวรากร

“เรื่องของเราเอาไว้ก่อนตอนนี้มีเรื่องสำคัญ อย่าเพิ่งหนีไปไหนเสีย ข้าจะกลับมาในไม่กี่ชั่วยาม” วรากรหน้าแดง @_@มีสั่งมีสั่ง กะจะมาเจาะไข่แดงของวรากรสิท่าวางร่างบางลงบนพื้นถอดเสื้อคลุมคลุมร่างบอบบางให้กระซับเสื้อให้แน่น

“เดี่ยามาเอาเสื้อคืน” วรากรวิ่งเข้าไปในห้อง หลวนคุนอมยิ้มก่อนจะตามบ่าวรับใช้ออกไป

“ปิดประตูห้องเจ้าให้แน่นหนาไว้ข้ามาค่อยเปิด” มีแถม วรากรปิดประตูถอนหายใจยาวแต่ภายในใจกลับรู้สึกเป็นสุข นี่เราทำอะไรลงไป

ที่ตรอกแคบๆในตลาด หลวนคุนชันสูตรพลิกศพ จนเข้าใจอะไรบางอย่างบ้างแล้วอย่างน้อยก็รู้ว่า เป้าคนที่ถูกฆ่ามักจะเป็นหนุ่มแน่นที่ร่างกายแข็งแรง อายุไม่มากนักจากที่ดูเด็กหนุ่มคนนี้อายุคงจะเท่าๆ กับเสี่ยวเอินที่ตายไป

ตอนนี่เขามืดแปดด้าน (ไม่เกี่ยวกับ เรื่องของวรากร) แต่ที่มืดแปดด้านคือความจริงเขาเคยคิดว่าวรากรออาจจะเป็นจิ้งจอกเก้าหางตัวนั้นเพราะบุคลิกของนางช่างเหมือนลูกสุนัข แต่ทุกครั้งที่มีคนตายนางมักจะอยู่กับเขาในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองครั้ง อิงหลิวเล่าที่เขารับนางไว้แต่แรกด้วยความสงสารเพราะ บุคลิกของนางตรึงตาตรึงใจ แววตาสีโศก นั้นเหมือนมีอะไรบางอย่างจะบอกเขา แต่จะว่าไปตอนนี้เขาสงสัยใครไม่ได้เลยในเมื่อ สองสาวยังอยู่ที่นั่นในบ้านของเขา

หลิ่งจือรุดมาที่บ้านของหลวนคุนทันทีในเช้าวันต่อมาเกี่ยวกับการตายปริศนาของ เหยื่อเมื่อคืน

“ข่าวการตายเมื่อคืนแพร่สะพัดไปทั่วเขตวังหลวงทำเอามีการรวมตัวร้องเรียนให้หน่วยปราบปรามของวังหลวง ออกมาไขคดีให้เร็วที่สุด ฝ่าบาทรู้เรื่องแล้วและตั้งใจส่งข้ามาเพื่อช่วยท่าน นอกจากนี้องค์รัชทายาท ก็จะร่วมสืบคดีนี้ตามที่เคยบอก”

“ข้า ซันสูตรศพเมื่อวาน เหยื่อตายทันทีหลังจากการควักหัวใจแสดงว่าไม่มีการต่อสู้ใดๆ”

“ท่านสงสัยใครไหมหลวนคุน”

“ตอนนี้สิ่งที่ข้าเคยพบเจอกับอาจารย์เมื่อหลายปีก่อนย้อนมาให้ ครุ่นคิด”

“มันคืออะไรกันแน่”

“จิ้งจอกเก้าหาง”

“ท่านเชื่อว่ามันมีอยู่จริง แล้วที่ผ่านมามันหายไปไหนตั้งนาน” หลิ่งจือตั้งข้อสังเกต

“มีสองอย่างให้คิดตอนนี้คืออย่างแรก มันตายไปแล้วหรืออย่างหลังตอนนี้มันต้องการกลายร่างเป็นมนุษย์ถาวรเพราะการจะเป็นมนุษย์ถาวรของมันต้องกัดกินหัวใจของมนุษย์เพื่อให้ตัวเองมี ตะบะแก่กล้าจนกลายร่างเป็นมนุษย์ได้ ไม่มีใครสงสัย”

“ไท่จือเสด็จจจจ” คราวนี้มาเป็นขบวนไม่เดินดุ่มๆ เหมือนวรากรเคยว่าไว้

หลวนคุนกับหลิ่งจือลุกขึ้นคารวะ ไท่จื่อโบกมือ