หลวนคุน

“แม่นางชินอี้ไท่จือตั้งใจมอบให้แม่นางรับไว้เถอะ”หลิ่งจือ สำทับ วรากรหยิบเอาของที่เล็กที่สุดในนั้นตุ้มหูมุกสีขาว มากำไว้ไท่จือมองวรากรด้วยสายตาชื่นชม

“แม่นางชินอี้รสนิยมการเลือกของของแม่นางไม่ธรรมดาสิ่งนั้นคือไข่มุกน้ำจืดที่หายาก กว่าจะเติบโตต้องใช้เวลายาวนานจึงทรงคุณค่า” วรากรเบิกตาโพลงโห พลาดอีกแล้วคนที่ชอบทำอะไรก็ใช่

“ไท่จืออิงหลิว อยากได้สักชิ้นไท่จือเลือกให้อิงหลิว” ไม่อยากพูดว่าอิงหลิว แต่ก็นะอะไรทำให้อิงหลิวเปลี่ยนไปขนาดนี้ ไท่จื่อเลือกหยิบสร้อยลูกปัดหินสีสวยงามส่งให้อิงหลิว อิงหลิวรับมา ทำท่าจะสวมทันทีไท่จื่อจึงต้องสวมให้อิงหลิวด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ

วรากรเดินหลบออกมา เฮ้อเริ่มไม่อยากอยู่ที่นี่ละ กลัวเหลือเกินกลัวใจตัวเองจะ อิจฉาอิงหลิวอิจฉาอะไรอิจฉาความกล้าของอิงหลิว

รู้สึกมึนหัว นิดหน่อยลุกขึ้นยืนก็ดันจะล้ม หลิ่งจืออยู่ใกล้คว้าตัวไว้ทัน

เผลอสบตาที่จริงใจนั้น นี่ก็อีกคนทำใจไหวยวบสายตาบ่งบอกอะไรบางอย่างทำเอาใจสาวไหวเอน

เหมือนจะนึกได้ว่ามันทำให้ใจสั่น ทำท่าจะปล่อยวรากรให้ไปกองกับพื้นวรากรเกาะแขนไว้แน่น หลิ่งจือยิ้มหล่อฉุดแขนวรกรขึ้นมา

“แม่นางชิ้นอี้ คงจะเริ่มเมาแล้ว ข้าอนุญาตให้แม่นางกลับ ที่พักได้ เด็กๆ นำเกี้ยวไปส่งแม่นางทั้งสอง” อนุญาต ถ้าไม่อนุญาตวรากรก็จะกลับอยู่ดี ความหลงตัวเองเยอะมากผู้ชายคนนี้ คนรับใช้วิ่งกันคึกคักวุ่นวาย

ไท่จือส่งมือให้วรากร ที่ทำเป็นมองไม่เห็น ไท่จื่อกำลังจะเก้ออิงหลิววางมือบนมือใหญ่แทนจึงจำใจส่งอิงหลิวขึ้นเกี้ยว วรากรนั่ง ชิดริมในไม่พูดไม่จาทั้ง ๆ พวกเขากำลังร่ำลากัน

“โอกาสหน้า เชิญแม่นางทั้งสองอีกหากไม่รังเกียจ” สายตาละห้อยมองมายังวารกรที่ทำเหมือนไม่สนใจ

โอ้หนอชีวิตต่อจากนี้จะดำเนินต่อไปอย่างไรดี คิดแล้วเศร้าหรือว่าเป็นเพราะฤิทธิ์เหล้าวรากรร้องไห้มันเสียเลยอยู่ดีดีก็อยากร้องไห้

“พี่สาวร้องไห้ทำไม” อิงหลิวกลับมาเป็นอิงหลิวที่สดใสคนเดิม  ใบหน้าที่ฉาบทาไปด้วยรอยยิ้มเสแสร้งและกิริยายั่วยวนหายไป แม้แต่สีหน้าสีตาก็เปลี่ยนไปด้วย

“คิดถึงบ้าน” ยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ อิงหลิวขยับเข้าไปใกล้ ให้ วรากรซบไหล่ร้องไห้

เกี้ยวมาถึงบ้านของหลวนคุน วรากรเดินเข้าห้องหายไปไม่สนใจสิ่งใดอิงหลิวมองตามด้วยแววตาสงสาร

นั่งนิ่งอยู่บนแท่นนอน ถอนหายใจ ถอนแล้วถอนอีกไม่ยักกะหาย

หาทางออกไม่ได้หรือจะหนีไปเลยแต่จะหนีไปทางไหนกลับก็ไม่ได้ หลายเรื่องที่นางเอกไม่มีทางได้กลับไปอีก เสียงเคาะที่หน้าประตู

“ใคร”

“ข้าเอง” เสียงของหลวนคุน วรากรไม่เปิดประตู

“ข้านอนแล้วท่านมีธุระอะไรค่อยคุยกันตอนเช้า” T_Tหากยิ่งปล่อยตามใจยิ่งถลำลึก บอกแล้วว่าอย่าทักเพราะรักคนง่ายคำพูดนี้ วิ่งเข้ามาในสมอง

“ข้า เพียงแค่… เพียง สงสัยอะไรบางอย่าง” น้ำเสียงเศร้าสร้อย วรากร เองก็ไม่ต่างออกไป

“ไม่ต้องสงสัยอะไรในตัวข้าเลย ข้าเพียงผ่านมาอีกไม่นานก็จะจากไปเงียบสงบไร้ตัวตนเหมือนครั้งที่เคยมา” หลวนคุนเอนหลังพิงประตู เอามือไพล่หลังก้มหน้ามองพื้นนิ่ง อยู่ในเงามืดไม่ขยับตัว วรากรเองก็นิ่ง

เสียงเงียบไป วรากรตัดสินใจ เดินไปเปิดประตูหลวนคุนหันหน้ามา มองสบตาเจ็บปวดกลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งวรากรคิดไปเองว่าเขาคงเมาจึงมาหาเพื่อนคุย

“เจ้า โกรธข้าที่ข้าจูบเจ้าที่ใต้น้ำนั่นใช่ไหม”

“555ไม่ท่านเข้าใจผิดไปแล้ว” ๑_๑ กลบเกลื่อนคว้าแขนเล็กกำไว้แน่นกระชากวรากรชิดอกกว้าง

“โกหก”

“ข้าแค่พยายามทำให้ท่านกับอิงหลิวไหนท่านบอกว่า ชอบอิงหลิว”

“ข้าไม่เคยพูดมีแต่เจ้าที่ยัดเยียดนาง ข้าแค่อยากเล่นสนุกกับเจ้าว่าเจ้าจะมีวิธีอะไรในการเป็นแม่สื่อ” Q_Q ผิดอีกละ ผิดตั้งแต่มานี่แล้วแหละ แล้วยังไปตีความหมายคนอื่นผิดอีก

“5555เห็นไหมล่ะ ข้าทำมันพังใช่ไหม ตอนนี่้ท่านเมามากใช่ไหมเหล้านั่นอร่อยดีแต่ทำให้เมาง่าย ข้ายังมึนๆเลย555 ข้าพาไปส่งห้องไหม”

หลวนคุนถอนใจ

“เลิกทำเป็นตลกได้แล้ว เมื่อไหร่จะเข้าใจเสียทีคนที่ข้า...หวั่นไหว…….เป็นเจ้า” @_@ตายแน่วรากร อยากหายตัวได้จริงๆ

ตกตะลึงกับคำสารภาพของหลวนคุน ขณะที่อีกคนก้มลงเป้าหมายคือริมฝีปากสีชมพูระเรื่อกลิ่นแอลกอฮอล์พาให้รู้สึกประหลาด ริมฝีปากอุ่นแตะลงบนริมฝีปากบางเบาๆ ลิ้นอุ่นๆ ควานหา อะไรหนอ! ความจริงจากการจูบหรืออย่างไร ไปแล้วจูบแรกก็เขาจูบที่สองก็เขา ภาพที่เห็นงดงามเกินคำบรรยายคนสองคนยืนกอดกันภายใต้ความมืดมิดวรากร อ่อนระทวยในอ้อมแขนของหลวนคุน ไม่กล้าขยับตัว

“ปล่อยก่อนได้ไหม”