อกอุ่น2

ไท่จือเพียงแต่เหลือบตามอง ไม่ได้ลุกขึ้นถวายพระพรอย่างที่ควรจะเป็นวรากรก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่ไท่จือกลับ ยกมือห้ามให้นอนอยู่อย่างนั้น

“ไท่จือ แม่ได้ยินเรื่อง ไท่จือนำหญิงสาวนอกวังเข้ามาถึงในห้องบรรทม”

“ฮองเฮาไม่ต้องทรงเป็นกังวล หม่อมฉันอย่างไรเสียต้องแต่งนาง เข้าวังในไม่ช้าเพื่อกันข้อครหา” วรากรทำตาปริบๆ

“ฝ่าบาทส่งราชทูตถึงแคว้นเว่ยเจรจาเรื่องงานเสกสมรสของไท่จือในไม่ช้านี้” ยิ้มเยาะหยัน

“นกก็ยังเป็นไม้ ไม้มีหรือไม่อาจเป็นนก เรื่องใดที่ฮองเฮาทูลเสด็จพ่อมักจะเห็นดีด้วยเสมอ ข้าแม้เป็นถึงไท่จือคำพูดของข้าก็ไม่มีความหมาย”

“นางเองใช่ไหมชินอี้หน้าตานางสะสวย ไม่เบาต่างจากหญิงงามทั่วไป เช่นนี้เองไท่จือจึงลุ่มหลงนาง” วรากรงงสวยตรงไหนแกล้งชมไหมนั่น ไท่จือยังกุมมือวรากรอยู่อย่างนั้น

“ไม่ได้ลุ่มหลงหากแต่ นางเป็นเพียงผู้เดียวที่ข้าอยาก อยู่ด้วยตลอดไป” จะปลื้มดีไหม ฮองเฮายิ้ม

“แม่ไม่กวนเจ้าแล้วไท่จือ”

“เชิญ” ความหมางเมินห่างเหินนั่นคืออะไร

ไท่จือกุมมือวรากร

“เจ้าอย่าสบตานาง”

“ทำไม”

“หากสบตานางใจเจ้าจะละลายยอมเป็นทาสนาง” วรากรอดขำไม่ได้

“ฮองเฮานี่ไม่ใช่แม่ไท่จื่อหรือ”

“ไม่ใช่ แม่ข้าหายสาบสูญตั้งแต่ข้ายังเ