MasukShare
ไท่จือ
Terakhir Diperbarui:
2024-12-20 08:06:59
Bab terkait
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง จิ้งจอก
“ท่านไม่ได้ถาม ไท่จื่อหรืออย่างไร” ย้อนมีย้อนหลวนคุนถอนหายใจ“ไปไหนก็ได้ข้าไม่ไดห้ามหากเจ้าพอใจแต่ตามมารยาทควรบอกข้าก่อนมิใช่หรือ” จริงของเขา มาอยู่บ้านเขาแต่ทำเหมือนเขาเป็นหัวหลักหัวตอ อิงหลิวมองหน้าคนนู้นที่คนนี้ที“ขอโทษ”กล่าวคำขอดทษอย่างขอไปทีหลวนคุน ชั่งใจ“ฝ่าบาท ฝ่านหลิวได้ข่าวเรื่อง ไท่จื่อให้ความสนิทสนมกับ สาวใช้ที่อาศัยอยู่ในบ้านของ มือปราบหลวนคุน” ฮ่องเต้เงยหน้าขึ้นจากกองฎีกา“มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ” นวยนาดเข้าไปบีบเคล้นหลังไหล่“มีเสียงร่ำลือว่าไท่จื่อมอบของกำนัลแก่นางหลายชิ้น แล้วยัง แอบหนีออกไปเที่ยวเตร่ ที่หอนางโลมกับนาง” ฮ่องเต้ขมวคคิ้ว“นางเป็นใครมาจากไหน”“เป็นเพียงหญิงงามเร่ร่อน แซ่จาง”“ฐานะนางคงไม่ธรรมดา เพราะแซ่เดียวกับใต้เท้าจาง ขุนนางในราชสำนักผู้ดูแลทหารราชองครักษ์”“ฝ่าบาทนางไม่มีที่มาที่ไป ยิ่งระหว่างนี้มีคดีฆ่าคนควักหัวใจไม่แน่ว่าอาจเป็นนาง”“ฮองเฮาเจ้าหมายถึงนางเป็นจิ้งจอกเก้าหาง” ฮองเฮายิ้มหวาน“ฝ่าบาท การที่คิดอะไรรอบคอบดีกว่าเผอเรอและเสียใจภายหลังไท่จื่อเป็นดั่งดวงใจของฝ่าบาท หากเป็นอะไรไป ฝ่านหลิวเกรงว่าฝ่าบาทจะใจสลาย”“ขันทีเรียกไท่จื่อมาพบข้า” ไม่น
Terakhir Diperbarui : 2024-12-20เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง พรหมลิขิต
“ชินอี้เจ้าอย่าไปอันตราย” แม้จะไม่ได้สติ ตัวเองเจ็บปางตายยังห่วงวรากรนั่งลงข้างๆ จะไปหาน้ำที่ไหนมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ วรากรค่อยๆ ย่องออกไปมองเห็นยอดหลิวไม่ไกลนักต้นหลิวมักขึ้นอยู่ริมน้ำ เดินไปตามทาง ลำธารใสสะอาด ไหลอ้อยอิ่งน้ำใสไหลเย็น วรากรเอามือฉีกเสื้อของตัวเองชุบน้ำไปเช็ดหน้าให้หลิ่งจือ ที่นอนไม่รู้สึกตัวเพราะเสียเลือดไปมาก วรากรเริ่มมองหาวิธีเอาตัวรอดจะไม่ให้หาได้อย่างไรก็ในเมื่อตอนนี้รอบตัวเหมือนกำลังจะมืดแล้ว เวรแล้วหาเศษไม้มาก่อกองไฟจะก่อได้อย่างไรไม่มีไฟแช็กเอาไม้มาสุมๆ“ชินอี้ ชินอี้ ข้าจะ พาเจ้าหนีให้ได้ หลิ่งจื่อเพ้อวรากรจับศีรษะดูจึงรู้ว่ามีไข้สูง ตัวร้อนจี้วรากรเช็ดตัวให้ซ้ำๆไม่ได้การละ ปลดสายรัดเอว เปิดออกเสื้อออก อกเปล่าเปลือยมีมัดกล้ามแน่นถ้าเป็นเวลาปกตสยิววรากรคิด คงต้องมีแกล้งเมินกันบ้างละแก้เขิน แต่ตอนนี้มองได้เต็มตาเอาผ้าชุบน้ำเช็ดออก เปลือยเปล่าให้อากาศหนาวทว่าหลิ่งจือกับตัวร้อนจัด กำลังจะเอามืออกหลิ่งจือใช้มือแข็งแรงปานคีมเหล็กคว้ามือวรากร จนเซถลาซบลงบนอกเปลือยเปล่าที่ ร้อนผะผ่าวนั้นยกแขนอีกข้างขึ้นกอดวรากรไว้แน่นกลายเป็นนอนอยู่บนตัวเขา“อย่าไปไหน ชินอี้อันตราย”
Terakhir Diperbarui : 2024-12-20เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง อกอุ่น
“พอพอพอ คือเอาอย่างนี้ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เรา ...สามคนนอนมันที่นี่แหละพรุ่งนี้ค่อยหาทางกลับกัน จะทิ้งหลิ่งจือไว้ เขาก็บาดเจ็บอาจโดนจิ้งจอกนั่นมาทำร้ายได้ ฉะนั้นข้าของสั่งท่านทั้งสองสงบศึกหาทางก่อไฟไล่หนาว แล้วนอนกันได้แลัวถือเสียว่ามาปิกนิค” วรากรถอนหายใจยาว เหนื่อยจริงๆ รับมือกับคนเกเรถึงสองคนไม่ยอมลงให้กันหลวนคุน ก่อกองไปลุกโชติช่วง วรากรถูมือไปมาข้างกองไฟราตรีที่ยาวนานผ่านไปเสียทีฟ้าสว่างไม่นาน ก็มีคนออกตามหาหลิ่งจือหลวนคุนส่งวรากรขึ้นบนหลังมา หลิ่งจือมองตามหลวนคุนกระโดดขึ้นคร่อมบนหลังม้าตัวเดียวกับวรากรโอบแขนกอดรัดรอบเอวบางไม่สนใจสายตาหลิ่งจือหรือไม่สนใจว่าวรากรจะว่าอย่างไรใจเต้นตึกตักกระตุกบังเหียนให้ม้าเยาะย่าง วรากรตัวเกร็งก็จะไม่ให้เกร็งอย่างไรเล่าก็ใกล้ขนาดนั้น ใบหน้าคมชิดติดแก้มนวล“อายเขา ทำไมต้องนั่งตัวเดียวกัน”“ข้าไม่อาย” กระซิบข้างๆ หูวรากรหน้าแดง“เจ้าถือตัวกับข้าแต่กับหลิ่งจือ” น้ำเสียงตัดพ้อ“ก็...ก็ข้า” หอมแก้มเสียฟอดใหญ่@_@วรากรจับแก้มตัวเอง“ข้าทำโทษที่ หาคำตอบให้ข้าไม่ได้”โอ้มายก๊อดเราสองแม้จะแตกต่างแต่ชะตาปลายทางยังให้เรามาเจอชีวิตฉันแม้มันจะไม่ได้เลิศเ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-23เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง อกอุ่น2
ไท่จือเพียงแต่เหลือบตามอง ไม่ได้ลุกขึ้นถวายพระพรอย่างที่ควรจะเป็นวรากรก็ทำท่าจะลุกขึ้นแต่ไท่จือกลับ ยกมือห้ามให้นอนอยู่อย่างนั้น“ไท่จือ แม่ได้ยินเรื่อง ไท่จือนำหญิงสาวนอกวังเข้ามาถึงในห้องบรรทม”“ฮองเฮาไม่ต้องทรงเป็นกังวล หม่อมฉันอย่างไรเสียต้องแต่งนาง เข้าวังในไม่ช้าเพื่อกันข้อครหา” วรากรทำตาปริบๆ“ฝ่าบาทส่งราชทูตถึงแคว้นเว่ยเจรจาเรื่องงานเสกสมรสของไท่จือในไม่ช้านี้” ยิ้มเยาะหยัน“นกก็ยังเป็นไม้ ไม้มีหรือไม่อาจเป็นนก เรื่องใดที่ฮองเฮาทูลเสด็จพ่อมักจะเห็นดีด้วยเสมอ ข้าแม้เป็นถึงไท่จือคำพูดของข้าก็ไม่มีความหมาย”“นางเองใช่ไหมชินอี้หน้าตานางสะสวย ไม่เบาต่างจากหญิงงามทั่วไป เช่นนี้เองไท่จือจึงลุ่มหลงนาง” วรากรงงสวยตรงไหนแกล้งชมไหมนั่น ไท่จือยังกุมมือวรากรอยู่อย่างนั้น“ไม่ได้ลุ่มหลงหากแต่ นางเป็นเพียงผู้เดียวที่ข้าอยาก อยู่ด้วยตลอดไป” จะปลื้มดีไหม ฮองเฮายิ้ม“แม่ไม่กวนเจ้าแล้วไท่จือ”“เชิญ” ความหมางเมินห่างเหินนั่นคืออะไรไท่จือกุมมือวรากร“เจ้าอย่าสบตานาง”“ทำไม”“หากสบตานางใจเจ้าจะละลายยอมเป็นทาสนาง” วรากรอดขำไม่ได้“ฮองเฮานี่ไม่ใช่แม่ไท่จื่อหรือ”“ไม่ใช่ แม่ข้าหายสาบสูญตั้งแต่ข้ายังเ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-23เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง อกอุ่น3
“องค์ไท่จื่อ ท่านกำลังจะเสกสมรสกับองค์หญิงแคว้นเว่ย อย่างนี้ไม่เท่ากับเอานางมาทรมานหากวันใดแต่งองค์หญิงแคว้นเว่ยมา”“ข้ามีวิธีจัดการ คนอย่างข้าแม้ตายก็ไม่ร่วมหอกับคนที่ไม่รัก”หลวคุนแม้จะหงุดหงิดเพียงใด ก็ได้แต่ยอมจำนน ต่อไปจะพบปะวรากรคงต้องพยายามอย่างยิ่งเดือนเต็มสว่างจ้าราวกับกลางคืน เสียงหมาป่าเห่าหอนชวนให้ขนลุก แต่สำหรับหลวนคุนทำให้เหงาหงอย อิงหลิวก็เพิ่งมาขอเข้าไปอยู่ในตำหนักไท่จือกับวรากร สุราในมือถูกรินจนล้นทะลักออกจากจอก ไม่หน่ำใจยกไหสุราขึ้นดื่มจนหมดไหปาไหสุราเสียงดังสนั่น ใครบางคนวางไหสุราไหใหม่ลงบนโต๊ะ“ดื่มเพื่อลืมนางด้วยกัน” หลิ่งจือนั่นเองแขนถูกพันรั้งไว้เพราะบาดเจ็บแต่ยังมีกะใจถือไหสุรามา“ไม่ใช่ท่านคนเดียวหลวนคุน”“จะ ลงแข่งกับไท่จือ นั้นนับว่ายาก” หลวนคุนออกความเห็น“ทำไมต้องเป็นนาง ...แล้วทำไมเราสามคนต้องมามีใจให้นางด้วย” หลิ่งจือกระดกไหสุราบ้าง“นางแตกต่างนาง ช่างใสซื่อ” @_@วรากรได้ยินขำฟันหักแน่“ข้าว่า นาง ไม่เหมือนหญิงในแคว้นเราไม่แม้แต่อิงหลิวนางสดใส และช่างพูด” หลิ่งจือเหม่อมองไปไกล“เจ้าว่านาง เหมือนลูกสุนัขไหม” หลวนคุนถาม“ท่านว่านางเป็นหมา”“ไม่เพียงแต่ ครั
Terakhir Diperbarui : 2024-12-23เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง มันแปลกๆ
“ไท่จือ ชินอี้ ทนไม่ไหวแล้ว” ไท่จื่อยกมือขึ้นกอดรอบเอวบาง ร่างเล็กหลับตาพริ้ม ไท่จื่อก้มลงจูบที่ริมฝีปากสีแดงสด มือสองข้างยกขึ้นโอบรอบลำคอที่ก้มลงมา“ไท่จือ….. ต้องการ…. ชินอี้ก็อย่ารอช้า” ไท่จืออุ้มร่างเล็ก วางบนแท่นนอนหนา โถมตัวลงทาบทับ ร่างอุ่นที่อยู่ด้านล่าง“หยุดนะ นางจิ้งจอก” หลิ่งจือตะโกนก้อง ไท่จือสปริงตัวลุกขึ้น แต่ร่างเล็กใต้ร่างของเขากระโดดไปหลบอยู่หลังแท่นนอน หลวนคุน ชักกระบี่วิ่งเข้าใส่ แต่ร่างจิ้งจอกกลับวิ่งชนประตูหน้าต่างออกไปอย่างรวดเร็วหายวับไปกับตา“ไท่จือ” หลิ่งจือจับตัว ไท่จือเขย่า ซึ่งบัดนี้กลับล้มลงหมดสติอยู่ตรงนั้น“ดูแลไท่จือ ข้าจะตามไปดูที่ห้องของนาง” หลวนคุนสั่ง หลิ่งจือตัวเองถือกระบี่วิ่งเข้าไปในห้องของ วรากรไม่แม้แต่จะเคาะประตู ภาพที่เห็นตรงหน้าคือวรากรนอน หลับอยู่บนแท่นนอนเขย่าปลุกวรากร“ตื่นมาเดี๋ยวนี้นางจิ้งจอก” วรากรงัวเงีย“อ้าวคุณชายหลวนคุนท่านมาทำไมในห้องข้า” ดึงแขนวรากรให้ลุกขึ้นแต่ดึงแรงไปหน่อยร่างเล็กเซไปซบอกวรากร เบี่ยงตัวหลบ“อย่าเสแสร้งนางจิ้งจอก”“กลางค่ำกลางคืนเข้ามาในห้องคนอื่นแล้วยังมาหาว่าคนอื่นเป็นหมา” #_#“เห็นชัดๆ ว่าเป็นเจ้า” ดึงร่างบ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-25เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง ห้องลับ
“หมอหลวงอาการของไท่จือเป็นอย่างไรบ้าง”“ข้าพระองค์ตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว องค์ชายได้รับพิษของนางจิ้งจอกแล้วยังถูกดูดพลังลมปราณไปจนอ่อนเพลียแต่ไม่ได้เป็นอันตราย ร้ายแรงอะไร นอนพักไม่กี่วันก็จะหายดี”“อืม นางจิ้งจอกนี่ช่างร้ายนัก สั่งเวรยามเฝ้าคุกหลวงและเพิ่มเวรยามตรวจตราเข้มข้นรอบๆตำหนักไท่จือ”หลิ่งจือพาออกมาตามทางเดินจนถึงที่ลับตาคน“รีบไป ชินอี้ หนีไปฮองเฮาไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ข้ามองสายตานางออก หนีไปที่ตระกูลจางมอบสิ่งนี้ให้คนเฝ้าประตู” ล้วงเอา ป้ายหยกออกมาส่งให้วรากร วรากรลังเล“ไม่มีเวลาแล้ว”“แล้วท่านเล่าหลิ่งจือ” ชักมีดสั้นออกมา ปาดไปที่แขนซ้ายอย่างเร็วเลือดสีแดงสดไหลทะลัก“อย่าให้ข้าเจ็บตัวฟรีรีบไปมีเพียงทางนี้เท่านั้นที่จะรอด แล้วพบกันที่ตระกลูจาง” วรากรวิ่งหนีออกไปในมุมมืด อยู่ๆน้ำตาก็ไหลจนตรอกแล้วจะไปไหนดี ตั้งสติวรากรตั้งสติหลิ่งจือแกล้งนอนสลบอยู่ตรงนั้นกว่าทหารจะมาเจอก็คงอีกนานถ่วงเวลาให้วรากรหนีไปเดินโซซัดโซเซ นึกออกแล้วต้องเปลี่ยนชุดว่าแต่จะไปเอาชุดที่ไหนบ้านคน สองข้างทางเลือกเอาสักหลัง วรากรเข้าไปข้างใน เลือกชุดที่สีทึมๆ ตามอย่างในนิยายตอนจะปลอมตัว จัดแจงจนเข้าที่ก็ดูธร
Terakhir Diperbarui : 2024-12-25เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง เหนื่อยโว๊ย
“เป็นเพราะเจ้ามือปราบสองคนนั่นเห็นไหมหากให้ฆ่ามันเสียตั้งแต่ทีแรกป่านนี้เจ้าสมหวังไปแล้ว” อิงหลิวก้มหน้า“ท่านแม่ แล้วจะทำอย่างไรต่อไป”“เป็นโอกาสอันดี ไท่จือนอนป่วยเจ้าอาศัยจังหวะนี้ เอาใจใส่ปรนนิบัติไท่จืออย่างดีน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนแล้วแม่จะหาทางกำจัดสองคนนั่นอีกที”“ท่านแม่อิงหลิวทำท่านยุ่งยาก”“ดีเสียอีก ต่อไปนางปีศาจนั่นก็ไม่ได้เข้าใกล้ ไท่จือแล้ว คงกลัวตายน่าดูถึงหนีไปต่อไปแค่เพียงตามนางเจอกัดกินหัวใจนางเจ้าก็จะเป็นที่รักของไท่จือตลอดไป” อิงหลิวกำลังคิดว่า จะดีใจหรือเสียใจดีในเมื่อวรากรเป็นพี่สาวที่ดี แต่จะว่าไปหากไม่มีวรากรทั้งหลวนคุนและไท่จือคงจะหันมามองอิงหลิวบ้างแน่นอน“ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือทำตัวให้สวยเข้าไว้อ่อนหวานให้พอ ไท่จือไม่รอดพ้นเงื้อมมือเจ้าแน่555”หลิ่งจือกลับมาถึงตระกูลจาง“ท่านพ่อนางมาถึงหรือยัง”“มาแล้ว ข้าให้นางซ่อนตัวในห้องลับ แล้วแขนเจ้าไปโดนอะไรมาหลิ่งเอ๋อ”“นิดหน่อยท่านพ่อ ตอนนี้นางตกอยู่ในอันตรายนางคือ หญิงที่ออกตามหาพี่ชายที่ลูกเคยเล่าให้ฟังว่านางแซ่จาง” ใต้เท้าจางพยักหน้า“จะแซ่จางหรือไม่ก็ต้องช่วยเหลืออยู่แล้ว”“ท่านพ่อคิดถูกแล้วฮองเฮาท่าทาง
Terakhir Diperbarui : 2024-12-25
Bab terbaru
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง ตอนพิเศษ
“ช่วยด้วยค่ะ น้องจมน้ำ ๆๆๆๆ” แต่เสียงลมทะเล ดังเสียจนกลืนเสียงของวรากรหายไปกับลมเวรล่ะ!_!เด็กฝุบโผล่อยู่ในน้ำ เด็กชายลุกขึ้นยืนคลานมาบนพื้นทราย แต่เด็กหญิงยังโดนคลื่นดูดลากออกไปเรื่อยๆ วรากรลุยน้ำลงไปจนชุดเปียก ชุดกี่เพ้าฟิตเกินจะทำอะไรได้ ได้แค่ยืนตรงๆ ก็ยากแล้ว เดินลงหมายฉุดเด็กหญิงให้ขึ้นมาแต่โดนคลื่นซัดจนล้มลงเช่นกันกลืนน้ำทะเลเค็มปี๋ กับทรายที่ซัดเข้าใสใบหน้าที่แต่งไว้ เสื้อผ้าเปียกไปทั้งตัวช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ลึกขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เพียงครู่เดียว วรากรก็กินน้ำจนเกือบอิ่ม แทบจะขาดใจอยู่แล้ว อยู่ๆ ร่างบางก็ถูกยกพ้นผิวน้ำ โดยใครบางคนแต่วรากรหมดสติไปเสียแล้ว ร่างบึกบึนของชายหนุ่มนักแสดงสามคนที่เปิดเผยใบหน้าไม่ได้สวมหน้ากากอนามัยเหมือนเดิมอีกแล้วคือไท่จือ หลวนคุน และหลิ่งจือนั่นเอง หลิ่งจืออุ้มเด็กหญิงตัวน้อย ไท่จือและหลวนคุนช่วยวรากรให้ขึ้นมาบนหาดทรายมีคนมารุมล้อม เสียงผู้คนวิภาควิจารย์กันดังระงมยามฝั่งกันคนออกไปแจ้งหน่วยกู้ชีพนำวรากรส่งโรงพยาบาลบนเตียงสีขาว ภาพข่าวในโทรทัศน์ที่ผนังห้อง“นักแสดงไต้หวันสามคนช่วยเด็กหญิง และแฟนคลับจมน้ำขึ้นมาอย่างปลอดภัย” วรากรนอนม
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง วรากร2
รายการจบไปแล้ว แม้แต่หน้าก็ยังไม่เห็นรูปก็ไม่ได้ถ่าย มีแต่วรานนท์ที่ปั้นจิ้มปั้นเจ๋อ ถ่ายรูปกับคนนู้นคนนี้ เหมือนกับตัวเองเป็นดาราเสียเอง วรากรถูกแฟนคลับดันออกมาอยู่รอบนอก ดีนะแอบกินอะไรไปบ้างตอนกล้องหันหนี เลยค่อยยังชั่ว ไม่หิวเท่าตอนที่มาใหม่ๆ บอดี้การ์ดคุ้มกันสามหนุ่มนักแสดงให้ไปขึ้นรถทั้งสามเดินตรงมาที่วรากร เสียงกรีดยังลั่นไปทั่วบริเวณ หนึ่งในสาม ล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ทั้งสามมายืนชิดวรากรคนหนึ่งล็อกคอ อีกคนทำท่าเหมือนจะจุ๊บแก้ม อีกคนใช้ศอกเท้าไปที่ไหล่บางถ่ายเซลฟี่ แฟนคลับวีดว้าย บอดี้การ์ดกันแฟนคลับออกไป ภาพเซลฟี่ที่วรากรทำหน้าเหลอหลากับสามหนุ่มไต้หวันที่กำลังโด่งดังถูกโพสน์ลงไอจีทันที หลายคนเปิดวาร์ปหาที่มาที่ไปของวรากร“พี่ดังแล้ว กระแสดีมากเลยนี่ ผมเข้าดูมีกระแสชื่นชมว่าพี่น่ารัก บางคนก็ฟินก็ฝันไปตามเรื่อง รายการก็ปังดาราก็รุ่งแถมพี่ยังจะได้มีกระแสไปตามเขาด้วย” วรานนท์ตื่นเต้นดีใจ“พรุ่งนี้ เช้าครับเดินทางไปภูเก็ตถ่ายอีกรายการหนึ่ง อย่าลืมนะครับ คุณต้องไปผมขอเบอร์ติดต่อด้วย” ผู้ควบคุมรายการยื่นซองสีน้ำตาลส่งให้วรากร วรากรบอกเบอร์ของตัวเอง ผู้ควบคุมรายการยกมือขึ้นโบกก่อนจะจาก
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง วรากร
เช้า ที่อากาศขมุกขมัวเต็มไปด้วย ฝุ่นควัน วรากรนึกถึง เกล็ดหิมะที่โปรยปราย สีขาวสะอาดตายามสูดลมหายใจเข้าไปความชื่นในอากาศทำเอา รู้สึกเย็นจับใจ“พี่ นนท์ว่าเรากินข้าวก่อนดีกว่าหิวมากเลย"“กินไรดีอะ”วรากรถาม“ไม่รู้”“ กินอาหารจีนไหม”วรานนท์มองหน้า“ฮั่นแน่ ชักจะชอบอะไรที่เป็นจีนๆ แล้วดิ”วรากรทุบกลางหลัง“เปล่าแต่พี่มีร้านแนะนำ”อีกคนยิ้ม“ไปๆๆ นำเลย”วรากรเดินนำร้านอาหารจีนขึ้นชื่อคนถึงกับต่อแถวเข้าคิวรอกิน วรานนท์ส่ายหน้าไปมา“คนเยอะจังพี่”“ของเขาดีจริง รอหน่อยอีกไม่กี่คนใจเย็น”นั่งสไลค์โทรศัพท์รอ แบบใจเย็นความจริงไม่หิวเท่าไหร่ถ้าไม่ติดน้องชายวรากรยังคงไม่กินแน่ขณะนั้นเอง นักแสดงไต้หวั่นชื่อเสียงโด่งดังทั้งสามคนต้องมาถ่ายทำรายการโปรโมตร้านอาหารจีนและแหล่งท่องเที่ยวในไทย บอดี้การ์ด วิ่งวุ่นเคลียร์พื้นที่กันวุ่นวายโต๊ะและเก้าอี้สนามถูกนำมาวางไว้ในมุมที่สวยที่สุดของร้าน กันคนที่ต่อแถว ให้ออกมายืนอีกทาง ตากล้องถ่ายเอาคนที่เข้าแถวรอกิน อาหารจีน ด้วยแถวที่ยาวเหยียดเป็นการการันตีว่าอาหารจีนร้านนี้เป็นต้นตำรับและอร่อยจริง วรานนท์มองสาวๆที่ตามมาชูป้ายไฟและกรี๊ดกันสนั่น วรากรส่ายหน้าเบื่อหน่าย
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง รอ
“ไม่ชอบ พี่ขอดูพวกเขาในซีรีส์ก็พอ ออกมาดูข้างนอกไม่หล่อ ชอบหนุ่มผมยาวนายก็รู้”วรานนท์หัวเราะเสียงใส“สาวๆ งี้กรีดกันเป็นแถว นนท์คาดว่าสนามบินสุวรรณภูมิจะเล็กไปเลย”“ก็รู้นายก็ไม่ได้ไปดูเขาหรอกนายไปเหล่สาวๆ สิท่า”“พอๆๆ กลับบ้านได้แล้ว พรุ่งนี้มีสอบไม่ใช่หรือ พี่อยู่คนเดียวได้”วรากร ออกปากไล่เพราะอยากอยู่คนเดียวลองทบทวนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา ในนิยายนางเอกมักจะไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเพราะกลัวเขาหาว่าบ้า แต่วรากรไม่ใช่นางเอก“นนท์นายอยู่คุยกับพี่แป็บดิอย่าเพิ่งกลับ”“อ้าวเมื่อกี้ยังไล่อยู่เลยทำไมเปลี่ยนใจไวจัง”“เอ่อน่ามีเรื่องจะคุยด้วย”“ถ้าให้ไปซื้อหนังสือให้ไม่ทันแล้ว งานเขาหมดไปตั้งแต่เมื่อวาน”วรากรถอนหายใจ น้องชาย นั่งลงข้างเตียงตามเดิม“พรุ่งนี้พ่อกับแม่มาใหม่นะ หนูพักผ่อนเยอะๆ นนท์นั่งแท็กซี่กลับเองนะลูก”“ค่ะแม่ คร้าบผม”ประสานเสียงกัน“พ่อกับแม่ไปแล้วมีอะไรพูดมาอย่าบอกนะว่าแอบชอบหมอ555”แววตาทะเล้น“จริงจัง หน่อย ตั้งใจฟัง”วรากรเล่าเรื่องราวที่ ผ่านมาตั้งแต่ตกบันไดจนถึงตอนที่ฟื้นมาน้องชายตั้งใจฟัง แต่บางครั้งก็ถามอะไรที่ไม่เข้าใจอย่างเช่นเรื่องของอิงหลิวและเรื่องที่ อยู่ๆ เรื่องราว
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง เป็นไปตามพล็อต
“ใต้เท้าจางพูดไว้ไม่ผิดข้าโดนปิดหูปิดตามองไม่เห็นสิ้งที่เจ้ากระทำแม้เจ้าจะหายออกไปในยามค่ำคืนสักกี่คืนที่ข้าลืมตาตื่นมาไม่พบเจ้า แต่ข้าก็ไม่เคยหวาดระแวงจนกระทั่งวันนี้”“ฝ่าบาท ข้าทำทุกอย่างเพื่อให้ฝ่าบาท มองข้าคนเดียวไม่มีสนมนางอื่น”“เจ้าคิดอย่างไรว่าข้าจะมีหญิงอื่น”“ฝ่าบาทมีสิทธิ์เลือกมากมายวันใดเบื่อหน่ายในตัวข้าย่อมหาทางมีใหม่”“ฮองเฮาเจ้าดูถูกความรักข้าเกินไปแล้ว เสียทีที่ข้าแต่งตั้งเจ้าเป็นฮองเฮาเพื่อสื่อถึงความรักสูงสุดของข้า”“ฝ่าบาท แต่เดิมมีสนมมากมายไม่สนใจใครเป็นพิเศษ มีแต่นางแพศยานั่นเท่านั้นที่ครองใจฝ่าบาทจนข้าอิจฉานางและสุดท้ายหัวใจของนางทำให้ฝ่าบาทมีข้าคนเดียว555” ฮ่องเต้ชี้มือ สั่นระริกไปที่ฮองเฮา“เจ้ามันเลือดเย็นเป็นเจ้าเองใช่ไหมที่ฆ่านาง ข้าไม่น่ารักเจ้าไม่น่าเทิดทูนเจ้า”“ฝ่าบาทอย่าใช้คำว่ารักกับข้า ข้าขยะแขยงมันเหลือเกินแต่ก่อนนั้นฝ่าบาทเทิดทูนแต่นางข้าแค่สนมปลายแถวที่มาถึงวันนี้ได้เพราะกัดกินหัวใจนาง กลิ่นอายของนางทำให้ฝ่าบาทลุ่มหลงเช่นนั้นมีหรือฝ่าบาทจะแต่งตั้งข้าเป็นฮองเฮา” แววตาเจ็บซ้ำไม่แพ้กัน“ฮองเฮา เจ้าอย่างไงก็เป็นฮองเฮาที่ข้ารัก และถึงตอนนี้ข้าก็ยังรัก
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง กลับ
“มีเรื่องอะไรมาหลอกข้าอีกอิงหลิว”“พี่สาวอย่าโกรธอิงหลิวเลย”“ไม่นะข้าไม่เคยโกรธ เพียงแต่เสียความรู้สึกต่อความสัมพันธ์พี่น้องของเรา”“อิงหลิวทำทุกอย่างเพราะความริษยาพี่สาว ความจริงไม่ต้องการทำร้าย” หนอยจะกินหัวใจนี่นะไม่ทำร้าย“แล้วริษยาข้าทำไม”“ริษยาเพราะคุณชายหลวนคุน มีพี่สาวอยู่ในใจเพียงผู้เดียวไม่เหลียวแลใครแม่อิงหลิวจะพยายามเพียงใดก็ตาม อีกทั้งท่านแม่ต้องการให้ไท่จือกับอิงหลิวลงเอยกันแต่ไท่จือเองกับมีพี่สาวคนเดียวในหัวใจเช่นกันทำให้อิงหลิวทำการไม่สำเร็จ หลิ่งจือก็ชอบพอท่านทุกคนหลงรักพี่สาวจนหัวปักหัวปำ” วรากรเข้าใจทุกอย่างได้ดีผู้หญิงมักจะอิจฉากัน“หลวนคุนแต่แรกมองเจ้าด้วยสายตา อ่อนหวาน”“ใช่ อิงหลิวทราบดี แต่ตั้งแต่ครั้งที่ช่วยพี่สาวจมน้ำเขาก็เปลี่ยนไปไม่เคยมองอิงหลิวด้วยสายตาแบบนั้นอีกเลย พี่สาวรู้ไหมทำไม แม้แต่รสจูบที่เขาเคยจูบพี่สาวเขายังจำมันขึ้นใจ กับอิงหลิวเย็นชาเมินเฉย หากพี่สาวไม่อยู่ที่นี่แต่แรก คุณชายหลวนคุนต้องมีใจให้อิงหลิว พี่สาวรู้ไหมคุณชายเป็นรักแรกของอิงหลิวเป็นผู้ที่มีบุญคุณกับอิงหลิวมาก่อน แต่คงเป็นด้วยสวรรค์ลิขิตไว้แล้วเมื่อิงหลิวตัดสินใจออกมาพบคุณชายพี่สาวก็
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง บทสรุป
“ไม่น่าเชื่อ ทำไมมีนางจิ้งจอกสองคน”หลวนคุนถลาเข้าหาวรากร พลิกตัวไปมาซ้ายขวา“ชินอี้ เจ้าบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่”T_Tน้ำเสียงอ่อนโยนห่วงใย วรากรยิ้มส่ายหน้าไปมา หลวนคุนคว้ามือที่ไท่จือพันผ้าขึ้นมาดู สวมกอดวรากรไม่อายสายตาใคร“เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้วข้าดีใจเสียจริง”อิงหลิวมองการกระทำนั้นด้วยดวงตาเศร้าสร้อย“ในเมื่อมีนางจิ้งจอกสองตัวแบบนี้แสดงว่าต้องมีการแอบอ้าง ข้าคงต้องหาความกระจ่าง”ฮ่องเต้ประกาศเสียงกร้าว“ฝ่าบาท นางจิ้งจอกที่ข้าหลวนคุนจับมา เป็นตัวปลอม ไม่ใช่แม่นางชินอี้แต่พยายามกลายร่างเป็นแม่นางชินอี้”หลวนคุน พูดขึ้น“ฝ่าบาท ต้องทรงสอบสวน ท่านมือปราบหลวนคุนรู้ได้อย่างไร ว่าใครเป็นใคร”ฮองเฮาอดไม่ได้ที่จะแย้ง สายตาแทบจะกินเลือดกินเนื้ออิงหลิว“ต้องสอบสวนอย่างแน่นอน ตอนนี้ก็เบาใจได้ว่านางจิ้งจอกไม่ได้อยู่ใกล้ไท่จือแล้ว จัดเวรยามเฝ้าสองนางไว้ให้ดี””ฝ่าบาทก็เห็นๆแล้วว่า แม่นางชินอี้ คือแม่นางคนนี้”“เจ้าเอาอะไรมาตัดสิน”หลวนคุนอึกอักจะบอกอย่างไรว่าใช้เพียงความรู้สึกและรสจูบ“”ฝ่าบาท”หลิ่งจือ และ ใต้เท้าจาง คุกเข่าประสานมือคาราวะตรงหน้าฮ่องเต้ “วันนี้ใต้เท้าจางมาถึงนี่”ฮองเฮาหน้าถอดสีเมื่อใต้เท
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง ยายจิ้งจอก2
เส้นผมหลุดหลุยมาข้างแก้ม วรากรก้มลงพิศใบหน้าหล่อจนใบหน้าเกือบชิดกันยกมือข้างที่ไม่เจ็บหยิบปอยผมให้พ้นใบหน้าหล่อเหลา คนที่หลับสนิทอยู่เมื่อครู่คว้าข้อมือบางไว้แน่นลืมตากลมโตดำสนิทจ้องมองวรากร ยิ้มเจ้าเล่ห์“จะลักหลับข้าหรือไร” @_@วรากรกะพริบตา“อะ” ยื่นหน้ามาหลับตาพริ้ม“ให้จูบฟรีๆ เดี๋ยวเจ้าจะเก้อที่อุตส่าห์อยากจูบข้า ..แต่ ...ข้าดันตื่นมาพบเสียก่อน” วรากรค้อนขวับ“ใครบอกข้าแค่เห็นว่าไท่จือดูแลข้า คงจะอ่อนเพลีย” วรากรพูดยังไม่ทันจบ“เจ้าก็เลยจะลักหลับข้า บอกข้าดีดีก็ได้ข้าพร้อมเสมอสำหรับเจ้า” มือข้างหนึ่งคว้าต้นคออีกข้าง สอดประสานเข้าไปในมือวรากร จูบหนักหน่วงโหยหาบดขยี้ริมฝีปากกับปากบางอย่างกับอดอยากมานาน อาจเป็นเพราะเมื่อคืนต้องหักห้ามใจตัวเองทั้งคืน“ไท่...จือ..อย่าเพคะ” เสียงอู้อี้ในลำคอของวรากร“ข้าต้องการเจ้าขินอี้เป็นของข้าเถอะ” คำพูดเชยๆ ของหนุ่มจีนโบราณวรากร นิ่งงัน คำพูดแบบนี้ถึงแม้จะฟังดูธรรมดาแสนเชยแต่ก็ทำเอาใจสั่นได้ดีทีเดียว ลืมแม้กระทั่งการปฏิเสธ รสจูบยังหวาน จนวรากรไม่อาจปฏิเสธมือใหญ่สำรวจไปทั่วร่างซอกซอนเข้าไปภายใต้เสื้อผ้าปากอุ่นยังเล้าโลมไม่หยุด วรากรยังไม่เคยต้องมือ
เมื่อฉันหลุดหลงเข้าไปในนิยายของตัวเอง ยายจิ้งจอก
“ยังก่อน หรือว่ากลัวต้องอยู่กับข้าลำพัง ขยับตัวเข้าใกล้มองสบตานิ่งนางแปลงกลับหลบตา หลวนคุนเชยคางมนขึ้นมาสบตาก้มลงจุมพิตปากบางเบาๆ“ใจข้าจะขาดเมื่อเจ้าหายไป” นางแปลงนิ่ง เผยอริมฝีปากออกรับรสจูบหลวนคุน เผลอตัวกอดนางแปลง ด้วยความคนึงหา ผลักร่างบางให้เอนตัวลงกับแท่นนอนมือใหญ่ลูบไล้ทั่วร่าง ร่างบางกอดรัดหลวนคุนไว้แน่น หลวนคุนขมวดคิ้ว“คุณชายหลวน” หลวนคุนผงะผุดลุกขึ้นนั่ง“ขอโทษ เจ้าพักผ่อนเถอะชินอี้” ก้าวออกจากห้องไปทันทีหลวนคุนยืนพิงประตูห้อง สีหน้างงงันรสจูบไม่หวานเหมือนกับที่เคยจูบวรากร หรือเป็นเขาที่คิดมากไปกลิ่นกายที่เคยหอม บัดนี้กลับไร้ซึ่งกลิ่นหอม รสจูบจืดชืดเหมือนคนละคน แลบลิ้นเลียริมฝีปากเป็นเขาที่คิดมากไปแน่นอน สาวเท้าเดินออกจากตรงนั้นไป นางแปลงอมยิ้มพอใจกับบทจูบของหลวนคุนยิ่งนัก แต่อีกใจหนึ่งกลับรู้สึกริษยา แสดงว่าหลวนคุนคงจะเคยทำอะไรแบบนี้กับ ร่างนี้บ่อยๆยิ้มเหยียดที่ริมฝีปาก อีกนิดเดียวหลวนคุนก็จะยอมสยบให้แล้ว คงจะเป็นเพราะความเป็นบุรุษโดยแท้จึงไม่อาจ หักหาญน้ำใจหญิง แต่จะรู้ไหมว่าคราใดที่อยู่กับวรากรหลวนคุน สุดจะห้ามใจตัวเองได้จริงๆ สักที ยิ้มมุมปากพยายามอีกนิดก็จะสมหวังแล้ว
