10.ละเลย

 

“รบกวนท่านออกไปก่อนที่จะมีคนอื่นเข้ามาเถอะค่ะ!”

เมื่อคืนนี้มันคืออะไรกัน? ฉันแทบไม่ได้นอนเพราะเขาพยายามมากวนฉันในทุกๆ สิบนาที

“แล้วที่ข้าต้องเป็นเช่นนี้เพราะใครกัน คราวหลังไม่ต้องมาหวังดีเพื่อช่วยข้า ข้ามิได้ร้องขอความเมตตาจากเจ้าสักหน่อย”

แล้วเธอจะรู้ไหมว่าในยาบำรุงของเกมนี่ มันจะมีส่วนผสมของไอ้หญ้าโด่ไม่รู้ล้มแบบนั้นอยู่น่ะ ไม่งั้นเธอก็ไม่คิดให้เขากินหรอก!!

แต่เถียงออกไปแบบนั้นไม่ได้สิ เพราะไม่ว่าจะมองทางไหน คนผิดก็คือเธออยู่ดี..การเถียงออกไปแบบข้างๆ คูๆ มันไม่น่ารักหรอกนะ คนสวยเขาไม่ทำแบบนั้น

“ฉันขอโทษค่ะ ในยามนั้นความคิดของฉันก็แค่อยากช่วยเหลือท่านแกรนด์ดยุคจากความตายเท่านั้นเอง ฉันไม่รู้ว่าในยามีส่วนผสมของหญ้าสมุนไพรที่ทำให้ท่านเป็นแบบนี้..”

เธอกล่าวพร้อมกับหัวคิ้วที่ลู่ลงเล็กน้อยราวกับว่าเจเนวีกำลังรู้สึกผิด

ไอแซ็คกระแอมเบาๆ

“อย่างน้อยเจ้าก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดที่ไม่รู้จักความผิดของตัวเอง เช่นนั้นก็ดี เตรียมตัวให้ดีเพราะคืนนี้ข้าจะมาใหม่..”

ห้ะ! คืนนี้เขาก็จะมาอีกงั้นเรอะ!

บอกตามตรงว่ามันดี..สิ่งที่เขาทำนั่นจัดเข้าขั้นผู้เชี่ยวชาญทางด้านเรื่องบนเตียงเลย แต่ว่ามันเหนื่อยล้ามากเกินไป เธอไม่ได้นอนเลย..แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อคืนจนแล้วจนรอดเขาก็แทบไม่ได้ใส่มันเข้าไป..แต่แค่ทำที่ด้านนอกก็ทำให้เธอร้อนวูบวาบตรงท้องน้องในช่วงเวลาที่นึกถึงแล้ว

“ค่ะ..หากท่านแกรนด์ดยุครับปากว่าจะปิดเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับ”

ไอแซ็คมองเมินราวกับว่าไม่เห็นเจเนวียืนอยู่ตรงนั้น เขาเดินออกไปทางหน้าต่างก่อนจะกล่าวออกมาโดยไม่หันหน้าไปมอง

“เรื่องนั้นข้าไม่คิดบอกกล่าวออกไปอยู่แล้ว เรื่องของเราต้องเก็บเป็นความลับเท่านั้นเพื่อไม่ให้ชื่อเสียงอันดีงามของข้านั้นแปดเปื้อน”

เมื่อกล่าวจบเขาก็กระโดดลงไปบนกิ่งไม้ที่ยื่นมาทางหน้าต่าง โดยไม่สนใจเธอเลย

“....แหม ท่าทางตอนนี้กับท่าทางที่ออดอ้อนเมื่อคืนมันต่างกันเลยนะคะ ปากดีให้มันตลอดรอดฝั่งเถอะ!”

“พรึ่บ!!”

อยู่ๆ ไอแซ็คก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับจ้องมองหน้าของเจเนวีไม่วางตา

“ข้าได้ยินนะ คิดเอาไว้แล้วว่าเจ้าจะต้องด่าข้าลับหลัง”

นี่เขาเป็นผู้พยากรณ์รึไง ถึงได้รู้เหตุการณ์ล่วงหน้าด้วย เจเนวียกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองในทันที

“แล้วข้าพูดผิดตรงไหนกันคะ”

“...ก็ไม่ผิด แต่ไม่ควรพูดมันออกมาลับหลัง หากไม่ชอบก็บอกต่อหน้าข้าสิ..”

เมื่อกล่าวจบคราวนี้เขากระโดดลงไปด้านล่างแบบจริงๆ เจเนวีรีบเดินมาที่หน้าต่างเพื่อมองดูว่าเขาจากไปแล้ว เธอยกมือขึ้นมากุมหัวใจของตัวเองก่อนจะผ่อนลมหายใจยาวออกมาทางจมูกด้วยความโล่งอก

เรื่องรับมือยาก เธอยกให้ท่านดยุคเป็นที่หนึ่งเลย ในหนึ่งคืนเขามีทั้งขี้อ้อน หงุดหงิด โมโห โกรธ อ่อนไหว อ่อนโยนและรุนแรงอีกต่างหาก

คนแบบนั้นเธอไม่มีวันทำให้เขาชอบเธอได้หรอก.ไม่มีวันนั้นแน่ๆ

เจเนวีล้มตัวนอนลงบนเตียง เธอนอนมองเพดานราวกับว่ากำลังใช้ความคิด อยู่ที่นี่ก็ไม่แย่หากตัดเรื่องพี่ชายและพ่อออกไป แต่การพยายามเอาชนะใจตัวละครหลักในเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่สมควรทำเหมือนกัน เพราะพวกเขาคือตัวละครหลัก หากว่าเธอไม่มีพรรคพวกเลยสักคนจะต้องแย่แน่ๆ

เธอไม่ได้ฉลาด เรื่องนั้นเธอยอมรับออกมาอย่างไม่อายเลย เพราะฉะนั้นเรื่องเกมการเมืองอะไรนั่น เธอจะเอาปัญญาที่ไหนจะต่อสู้กับพี่ชายล่ะ ในพระราชวังนั้นสุดแสนจะอันตรายอยู่ไปมีแต่เสี่ยงจะถูกพี่ชายฆ่า..แต่อยู่ที่นี่ก็เสี่ยงเหมือนกัน

เพราะงั้นก่อนอื่นเธอต้องออกมาจากที่นั่น..พ่อและพี่ไม่รักเธอ แต่อย่าลืมสิว่าเธอยังมีเสด็จแม่อยู่ ในใจของเธอกำลังคาดหวังว่าเสด็จแม่คงจะยินยอมต่อสู้เพื่อเธอบ้างแหละน่า

................

“การกระทำของเจ้านั้นมันไม่ดีเลยเซอร์บลู องค์หญิงมิใช่สตรีที่เจ้าจะสามารถเมินเฉยต่อพระองค์ได้ อีกทั้งเรื่องคำพูดหรือการกล่าวทำความเคารพ เจ้าทำได้แย่ราวกับขาดการอบรม..องค์หญิงอาจจะไม่เอาเรื่องแต่ข้านี่แหละที่จะเอาเรื่องความผิดทางวินัยของเจ้า เจ้าคิดว่ามีอัศวินมากมายแค่ไหน ที่อยากยืนในตำแหน่งที่เจ้ายืนอยู่น่ะ..”

มีนากำลังอบรมเซอร์บลูอย่างหนัก เขาคือลูกพี่ลูกน้องของเธอเอง และการที่เขามายืนในตำแหน่งนี้ได้ ส่วนหนึ่งเพราะการผลักดันของเธอด้วย มีนาไม่อยากถูกตราหน้าว่าเธอผลักดันญาติผู้ไม่ได้เรื่องมาอยู่ในตำแหน่งองครักษ์ขององค์หญิง

“...พี่ควรจะให้โอกาสข้าหน่อยนะครับ ข้าถูกองค์หญิงล่วงเกินนะ..”

มีนาแค่นหัวเราะ เธอมองหน้าของเบรเดนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“เบรเดน เมื่อก่อนที่เจ้าเข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้ คำแรกที่เจ้ากล่าวกับพี่คือคำว่าอะไร เจ้าจำได้หรือไม่ เจ้าบอกว่าจะปกป้องและดูแลองค์หญิงให้ดีและจะถวายชีวิตเพื่อปกป้องพระองค์..เจ้ายังบอกกับพี่อยู่เลยว่าเจ้าอยากจะอยู่ในตำแหน่งนี้ไปนานๆ เพื่อที่จะได้อยู่กับองค์หญิง แล้วอะไรกันเบรเดน สิ่งไหนที่ทำให้เจ้าเปลี่ยนใจ เจ้าไม่ได้รับใช้องค์หญิงครั้งแรกสักหน่อย และเพราะเจ้าองค์หญิงถึงได้มาอยู่ในที่ที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้..เจ้าคิดว่ามันคือเรื่องบังเอิญอย่างนั้นหรือที่องค์รัชทายาทส่งองค์หญิงมาที่นี่น่ะ!!”

มีนากล่าวออกมาอย่างเหลืออด เมื่อวานนี้หลังจากที่องค์หญิงกล่าวออกมาว่าพระองค์จดจำบางเรื่องไม่ได้เพราะเป็นโรคร้าย นั่นทำให้มีนารู้สึกว่าเธอจะต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ความกังวลใจขององค์หญิงจางหายไปสักหน่อยก็ยังดี และความกังวลใจที่ว่านั่นคือเบรเดน

อย่าคิดว่าเธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนเบรเดนปล่อยให้ท่านแกรนด์ดยุคเข้ามาด้านใน เบรเดนถูกฝึกมาอย่างหนักเพื่อที่เขาจะเป็นองครักษ์ที่สมบูรณ์แบบ ไม่ว่าเรื่องไหนล้วนแล้วแต่ไม่มีสิ่งใดรอดพ้นสายตาของเขา

“หากท่านแกรนด์ดยุคมีความประสงค์ที่ต้องการสังหารองค์หญิง เมื่อคืนนี้พระองค์คงสิ้นพระชนม์ไปแล้ว พี่ขอบอกกับเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายนะเบรเดน หากว่าเจ้าไม่ต้องการที่จะทำงานนี้ เจ้าไปลาออกซะ!! ดีกว่าเจ้าจะมาอยู่เพื่อทำงานแบบไม่เต็มใจเช่นนี้ ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่ององค์หญิงจะไม่ให้เจ้าลาออก พี่จะไปพูดกับพระองค์เอง..”

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมคำกล่าวของพี่มีนาถึงได้เสียดแทงลึกเข้าไปในหัวใจของเขาทุกคำเลย

เขาไม่พอใจอะไรกันแน่ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาก็เต็มใจและยินดีรับใช้องค์หญิงในยามราตรี เขาทำให้พระองค์ต้องมาอยู่ที่นี่แถมยังทำเรื่องเสียมารยาทกับพระองค์อีก เขาปล่อยท่านแกรนด์ดยุคเข้าไปในเรือนรับรอง แค่เท่านั้นก็ถือว่าเขาละเลยต่อหน้าที่แล้ว