96 - เด็กดีของอลิช

คุณคานส์มองหน้าฉันแล้วขมวดคิ้วเข้มครู่ใหญ่จากนั้นก็ค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา

“แต่งกับฉัน ? เธอหมายถึงเราจะแต่งงานกัน” ฉันพยักหน้าตอบ คุณคานส์ก็ถามต่อ “แบบว่าเธอ ให้อภัยฉันแล้ว ?”

คุณคานส์กระโดดลงจากเตียง เขาตะโกนออกมาเสียงดัง “เมียให้อภัยแล้วโว้ย!!!!”

พอตะโกนเสร็จก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ แล้วเอามาแนบไว้ที่หูเหมือนกำลังโทรหาใครสักคน

“พ่อครับอลิชให้อภัยผมแล้วนะครับ พ่อได้ยินไหมเธอให้อภัยผมแล้ว” คุณคานส์พูดคำว่าฉันให้อภัยเขาแล้ววนไปมาจนนับครั้งไม่ถ้วน จากนั้นก็กดวางสาย

“เอ๊ะ หรือจะยังไม่ให้อภัยดีคะ” ฉันแกล้งถาม คุณคานส์คว้าตัวฉันมาสวมกอดแน่น

“พูดแล้วอย่ากลับคำ รู้ไหมว่าฉันดีใจมากขนาดไหน”คุณคานส์ถามด้วยน้ำเสียงที่คลายว่าเขากำลังจะร้องไห้

“ร้องไห้หรอคะ”

“เปล่าฉันไม่ได้ร้อง” คุณคานส์รีบปฏิเสธ แต่ฉันไม่เชื่อจึงดันกอดออก “ไหนดูสิว่าไม่ได้ร้องจริงๆ หรือเปล่า”

พอผละกอดออกแล้วคุณคานส์ก็ก้มหน้าลง เขาไม่อยากให้ฉันเห็น “บอกแล้วไงว่าไม่ได้ร้อง”

“ไม่ร้องก็เงยหน้าขึ้นมาสิคะ ถ้าไม่เงยหน้าขึ้นอลิชจะโกรธนะ”

สิ้นสุดคำสั่งของฉันคุณคานส์ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาคู่นั้นแดงกล่ำ

“ไหนบอกว่าไม่ อื้อ~”

ยังไม่