EP.4ไม่ยอมเเพ้

1เดือนผ่านไป….

วันนี้เป็นวันแต่งงานไอ้แวมไพร์กับน้องน่ารัก ผมเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวกับไอ้วายุสองคน

ผมแสดงความยินดีทั้งสองคนที่ได้ครองรักกันอย่างสมบูรณ์เเบบ แต่ผมเองกลับง้อเพทายไม่สำเร็จสักที…ผมต้องทำยังไงดีครับ

ผมอยากง้อเก่งๆเหมือนกับคนอื่นๆ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานั้น ผมได้ไปเสร์ชหาวิธีคำง้อต่างๆ เป็นแฟนกันต้องทำยังไงบ้าง สิ่งเหล่านี้ผมได้ไปศึกษาอ่านมาหมดทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองรู้จักใส่ใจ เอาใจ รู้จักง้อแฟน

ผมอยากขอแก้ตัวกับเพทายอีกครั้ง

ซึ่งวันนี้เธออยู่ในชุดราตรีสีชมพูสวยมาก แต่ชุดเธอสั้นไปหน่อยจึงเริ่มหงุดหงิดใจ

ทุกการกระทำของเธอ อยู่ในสายตาผมทุกนาที

ผมแทบไม่อยากมองคนอื่นเลยนอกจากกเพทายเมียของผม…

“แขกผู้มีเกียรติทุกท่านครับ ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้วนะครับทุกท่าน”

เสียงพิธีกรกล่าวออกมาอย่างเป็นทางการอยู่บนเวที ผมละสายตาจากร่างเพทายมองไปยังบนเวที

แขกในงานล้วนมีแต่คนมาฐานะรวย รวมถึงหัวหน้ามาเฟียผู้มีอิทธิพล ร่วมมาแสดงความยินดีกับไอ้แวมไพร์ด้วย ลืมบอกไปว่าพวกเราเป็นหัวหน้ามาเฟียดั้งเดิมที่สืบทอดมาจนถึงรุ่นลูก

“ขอเชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวขึ้นมาบนเวทีนี้ด้วยครับ”

ผมมองไอ้พี่แวมไพร์จับมือน้องน่ารักขึ้นสู่บนเวที พลางยกยิ้มมุมปากที่เห็นใบหน้าไอ้แวมไพร์ล้วนมีแต่ความสุข

“ลำดับต่อไปขอให้ทุกคนมาร่วมเป็นสักขีพยาน ขอเชิญเจ้าบ่าวเจ้าสาวกล่าวคำกล่าวคำปฏิญาณรักทั้งสองฝ่ายครับ”

เเปะๆๆๆๆ

สิ้นเสียงพิธีกร ผมก็ตบมือให้แก่คู่บ่าวสาว ทุกคนในงานก็ร่วมตบมือด้วยเช่นกัน

“กูเห็นไอ้แวมไพร์ยิ้มมากที่สุด ก็วันนี้ล่ะวะ”

ไอ้วายุที่ยืนอยู่ข้างผมก็พูดขึ้น มันก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเหมือนกัน

“อืม…เห็นเพื่อนมีความสุข กูก็มีความสุขเหมือนกัน”

ผมพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก ดีใจกับมันจริงๆที่ได้เจอผู้หญิงที่มันรัก ผมละสายตา เลือบมองไปยังเพทายที่ยืนจากผมไม่ไกลมากนัก ผมรู้สึกว่าเธอกำลังแอบมองผมอยู่….ใช่จริงด้วย ขณะที่ผมซัดสายตาไปหา เธอก็มีท่าทีเลิ่กลั่กพลางหลบสายตาอย่างรวดเร็ว แล้วมองไปยังน้องน่ารักกับไอ้แวมไพร์ที่ยืนอยู่บนเวที ผมยกยิ้มมุมปากอย่างเอ็นดูเธอ

 

"ผมไม่นึกว่าชีวิตนี้ผมจะได้เจอเธออีกครั้ง เธอเป็นรักเเรกพบของผม ผมไม่เคยรู้สึกใจสั่นตอนพบหน้าผู้หญิงเลยสักคน ผมคิดว่าใจผมคงด้านชากับเรื่องเหล่านี้...เเต่เปล่าเลย หัวใจผมเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะเมื่อผมเห็นหน้าน่ารักเป็นครั้งเเรก เธอเป็นคนที่ทำให้ผมรู้จักความรักในครั้งนี้ ตอนที่เราทะเลาะกัน มันทำให้ผมรู้ใจตัวเองว่าผมอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีเธอ...น่ารัก…ต่อจากนี้ไปทั้งชีวิตเธอเป็นของฉันเเค่คนเดียวไม่ว่ายามทุกข์หรือยามสุข ฉันอยากให้เธอจับมือฉันไว้เเน่นๆห้ามปล่อยฉันเป็นอันขาด เเละฉันจะสัญญาด้วยชีวิตของฉันว่าจะดูเเลเธอไปตลอดชีวิตจนกว่าจะตายจากกัน ฉันรักเธอ~"

ผมยืนฟังสิ่งที่ไอ้แวมไพร์พูด มันทำให้ผมรู้สึกผิดกับเพทาย...ที่ผ่านมาผมไม่เคยได้พูดคุยเเละไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอเลย…

"หนูไม่คิดว่า...ลูกที่ไม่มีพ่อมีเเม่เหมือนกับคนอื่นๆ...จะโชคดีได้สามีที่ดีและรักหนูมากขนาดนี้ ที่ผ่านมาหนูไม่รู้ว่าหนูตกหลุมรักพี่เเวมไพร์ไปได้ยังไง พี่เเวมไพร์ชอบด่าทั้งดุเเละทำหนูเสียใจบ่อยมาก จนวันเวลาผ่านไปพี่เเวมไพร์กลับเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน

พี่เเวมไพร์ปรับตัวเข้าหากับหนูได้ดีมาก จากคนใจร้อนก็กลายเป็นคนใจเย็น จากคนพูดจาหยาบคายกลายเป็นคนพูดเพราะซึ้งกินใจ...หนูตัดสินใจไม่ผิดจริงๆที่เลือกพี่มาเป็นเจ้าบ่าวของหนู…พี่แวมไพร์ค่ะ...ทั้งชีวิตนี้หนูขอสัญญาว่าจะเป็นภรรยาที่ดี ร่วมทุกข์ร่วมสุขไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรหนูสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือพี่เเวมไพร์เด็ดขาด ขอบคุณที่รักคนอย่างหนูนะคะ หนูรักพี่เเวมไพร์เท่าชีวิตของหนูเหมือนกันค่ะ "

น้องน่ารักพูดจบ ไอ้เเวมไพร์ก็คว้าร่างของน้องน่ารักไปจูบท่ามกลางผู้คนที่ยืนมองอยู่ ผมมองดูก็อิจฉามันนะครับที่ได้แต่งงานสมหวังคนแรกในกลุ่ม

เเปะๆๆๆๆๆๆๆ หู้ยๆๆอร๊ายยยย

ผมตบมือขึ้นพร้อมกับทุกคนในงานและเสียงโห้เเซวกันดังลั่น

"คนไหนที่ยังโสดหรือคนไหนที่ยังไม่เเต่งงาน รีบมารับดอกไม้กันนะคะ"

หลักจากที่ไอ้แวมไพร์ถอนจูบออก น้องน่ารักก็รีบพูดประกาศทางไมค์

ผมมองไปยังน้องเอวาที่ฉุดกระชากลากดึงเพทายให้ออกไปรับดอกไม้ เธอขืนตัวแต่ก็ต้องยอมแพ้ให้น้องเอวาที่ลากดึงจนอยู่หน้าเวทีอย่างสำเร็จ ผมยิ้มออกมาให้กับความน่ารักของเธอ ขอให้เพทายรับช่อดอกไม้ให้ได้ทีเถอะ…

“นี่เมียกูไม่อยากแต่งงานเลยเนอะ หึๆๆ”

ไอ้วายุที่มองไปยังน้องเอวา ที่แหกปากร้องลั่นว่าเธอต้องได้ช่อดอกไม้ ทำให้ทุกคนในงานหัวเราะกันดังลั่น

“หึ”

ผมแค้นหัวเราะออกมาเท่านั้น แล้วยืนมองเพทายอย่างไม่ละสายตา ต่อให้เธอไม่ได้ช่อดอกไม้นั้น ผมก็พร้อมที่จะขอเธอแต่งงานอยู่ดี

"จะโยนเเล้วนะคะ 1!2!....3!!!"

สิ้นเสียงน้องน่ารักก็โยนช่อดอกไม้ออกไป ผมหันไปมองช่อดอกไม้ที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศเเละตรงมาที่ผมยืนอยู่กับไอ้วายุ

ผมที่เห็นเเบบนั้นก็รีบจับช่อดอกไม้ทันที ทำให้สายตาทุกคนมาหยุดอยู่ที่ผมเพียงผู้เดียว

ผมเห็นว่าช่อดอกไม้อยู่ในมือของผมแล้วเลยใช้โอกาศนี้ เดินเเหวกผู้คนไปยังเพทายที่ยืนอยู่  

ทุกคนในงานนี้ก็มองดูอย่างลุ้นๆไปตามกัน

พอถึงหน้าเพทายผมก็คุกเข่าลงตรงหน้าของเธอ พร้อมยื่นช่อดอกไม้ที่รับได้จากเมื่อครู่นี้ส่งไปให้เธอ

"เเต่งงานกับพี่นะเทพาย"

เสี่ยงทุ่มนุ่มๆที่ไม่เคยได้พูดออกมาก่อน แต่ผมพูดตามความรู้สึกล้วนๆที่มี

"เเต่งเลยๆๆๆ"

น้องเอวาที่ยืนอยู่ข้างๆเพทายก็ส่งเสียงร้องเชียร์ออกมาเป็นคนแรก

"เเต่งเลยๆๆๆๆ"

ส่วนน้องน่ารักก็พูดออกทางเสียงไมค์เหมือนกัน ทำให้ทุกคนในงานก็เริ่มส่งเสียงร้องเชียร์ตามๆขึ้น

เเต่งเลยๆๆๆๆๆ

"ค่ะหนูเเต่ง"

เพทายพูดพร้อมรับช่อดอกไม้จากในมือของผมไป ผมลุกขึ้นก็รีบดึงเธอเข้าไปกอดอย่างดีใจ หัวใจของผมเต้นอย่างรั่วๆ ผมลุ้นคำตอบเธอจนเหงื่อแตกตามกรอบหน้า

วุ้ๆๆๆกรี๊ดดดๆๆๆ

ทุกคนที่ลุ้นอยู่ก็ร้องอย่างดีใจไม่ต่างจากผม

3ชั่วโมงผ่านไป

ในที่สุดงานเเต่งงานในค่ำคืนนี้ก็ได้เป็นอันจบลงอย่างสมบูรณ์ เเขกทุกคนก็เเยกย้ายกันกลับหมดเหลือเเค่พวกเราที่นั่งคุยเรื่องต่างๆและดื่มเหล้ากันอย่างสนุกสนานจนเกือบตี1

"พี่นิโครค่ะ ที่หนูตอบตกลงเเต่งงานไป หนูเเค่ไม่อยากให้พี่นิโครต้องผิดหวังต่อหน้าคนอื่นนะคะ ความเป็นจริงเเล้ว…หนูไม่คิดจะเเต่งงานกับพี่นิโครเลยค่ะ"

ผมที่นั่งพูดคุยกับไอ้แวมไพร์เเละไอ้วายุอย่างขำๆ ในใจมีความสุขล้นที่เพทายตอบตกลงแต่งงานกับผม เป็นอันต้องจบลงเพียงเพราะเพทายเอ่ยคำพูดออกมา สิ้นเสียงเพทายพูดจบเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจ ทุกคนบนโต๊ะเงียบหมดทุกคน

"หึ...เธอเป็นเมียพี่ พี่ไม่ยอมปล่อยเธอไปเด็ดขาด"

ผมแสยะยิ้มออกมา พร้อมพูดน้ำเสียงเรียบนิ่งจ้องมองไปยังใบหน้าของเพทายที่มั่วเอาเเต่หลบสายตาผม ผมไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด ไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้วเธอต้องแต่งงานและอยู่กับผมตลอดไป

"พี่ไม่สิทธิ์ในตัวหนู ตั้งเเต่หนูถอนหมั้นพี่นิโครเเล้วค่ะ"

"ได้...พี่จะทำให้มีสิทธิ์ในตัวเธอเองเพทาย"

"พี่จะทำอะไรอ่ะ ปล่อยหนูนะ หนูบอกให้ปล่อยหนูไง"

 

สติผมขาดกระเจิง ผมลุกขึ้นและก้าวเดินไปยังเพทายที่นั่งตรงข้ามกับผม พร้อมฉุดร่างของเธอให้ลุกขึ้นมาผมมา โดยไม่สนสายตาเพื่อนๆที่มองมาสักนิด ผมฉุดให้เธอเดินตามผมมา จนถึงรถหรูที่จอดอยู่หน้าโรงแรม

"ปล่อยหนูนะ หนูบอกให้ปล่อยหนูไง ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ!!"

"ให้พี่ปล่อยตรงไหนดีล่ะ ปล่อยนอก ปล่อยใน หรือปล่อยในปากของเธอ..."

เธอพยามแกะมือผมออกเป็นอันต้องหยุดนิ่งพร้อมอ้าปากค้างเบิกตาโต ที่ได้ยินประโยคที่ผมพูดออกไปเมื่อครู่นี้ ผมจึงรีบดันร่างเธอเข้าไปในรถ ข้างเบาะคนขับทันที

“ถ้าเธอประตูลงมา ฉันจะจับกระเเทกเธอในรถและตรงนี้ด้วย ลองดูสิ..”

ผมชี้นิ้วอย่างออกคำสั่ง เพราะเห็นว่าเธอจะลงออกจากรถ เธอที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น ก็เม้มแน่นและนั้งอย่างเงียบๆไม่กล้าพูดออกมา

ผมรีบปิดประตูรถฝั่งเธอ แล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งพลางสอดตัวเข้ามายังในรถ และขับรถออกมาจากโรงเเรมอย่างเร็ว

“พี่นิโครจะพาหนูไปไหนค่ะ”

เพทายรีบถามขึ้นเพราะเส้นทางที่ผมขับนั้นไม่ได้คุ้นตาเธอเท่าไรนัก ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป ต่อให้เธอพยามถามผมเท่าไรผมก็เงียบใส่เธอตลอด

จนเธอผล็อยหลับไปในที่สุด ผมชะลอรถหักพวงมาลัยเทียบฟุตบาท และถอดเสื้อสูทตัวนอกออกมา เอาไปคลุ่มร่างของเธอที่นอนหลับอย่างสนิท จากนั้นผมก็เคลื่อนรถออกไปในทันที…