คนใจร้าย 2

มีความสำคัญทั้งต่อภาครัฐบาลและภาคเอกชน เพราะแต่ละประเทศไม่ได้อยู่กันอย่างโดดเดี่ยว ความกินดีอยู่ดีของประชาชนในแต่ละประเทศ ความสำเร็จในธุรกิจการค้าอาศัยความรู้ความสามารถในการวิเคราะห์สถานการณ์ระหว่างประเทศ

เศรษฐกิจระหว่างประเทศ นโยบายต่างประเทศ กฎหมายระหว่างประเทศการค้าระหว่างประเทศ ฉันอยากมีส่วนร่วมในการพัฒนาประเทศและชีวิตของทุกคนให้กินดีอยู่ดี ถ้าฉันทำได้น้อง ๆ ก็จะไม่ต้องลำบาก

แต่จะประกอบอาชีพอะไรยังไม่ได้คิดเลย อาชีพที่คนจบรัฐศาสตร์ส่วนใหญ่ทำกัน ก็พวก ปลัดอำเภอ, นายอำเภอ, ผู้ว่าราชการจังหวัด, ปลัดกระทรวง, เจ้าหน้าที่ด้านการปกครองอื่น ๆ , ข้าราชการในกระทรวงต่าง ๆ , ข้าราชการในองค์กรอิสระต่าง ๆ นักการเมืองระดับประเทศ, นักการเมืองระดับท้องถิ่น, นักวิชาการ, อาจารย์มหาวิทยาลัย, นักการทูตในระดับต่าง ๆ , พนักงานในองค์กรระหว่างประเทศ, เจ้าหน้าที่บริหารงานทั่วไป, เจ้าหน้าที่วิเคราะห์นโยบายและแผน, เจ้าหน้าที่ประสานงาน, เจ้าหน้าที่บริหารงานบุคคล, เจ้าหน้าที่บริหารงานบุคคล, นักวิเคราะห์โครงการ, นักวิเคราะห์การลงทุน, นักวิเคราะห์ระบบงาน, นักบริหารองค์การระดับสูง, พนักงานธนาคาร, นักเขียน, นักหนังสือพิมพ์, ผู้ประกาศข่าว ฯลฯ

นี่ยังเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นนะ ยังมีอีกหลากหลายอาชีพที่คนจบรัฐศาสตร์เขาทำกัน ที่สายงานมันเยอะขนาดนี้ก็เพราะว่า รัฐศาสตร์ไม่ใช่สาขาวิชาที่เป็นวิชาชีพเฉพาะ แต่เป็นสาขาวิชาที่บูรณาการศาสตร์หลายแขนงเข้าด้วยกัน ทำให้ทักษะของคนจบรัฐศาสตร์นั้นสามารถทำงานได้มากมาย ทั้งหน่วยงานภาครัฐ รัฐวิสาหกิจ เอกชน หรืองานอิสระ

แต่ฉันคิด ๆ ไว้ฉันอยากเป็นนักการทูต แต่มันก็ยังเป็นได้แค่ความฝัน เพราะไม่รู้ว่าตัวเองจะได้เรียนต่อไหมแต่ยังไงก็ต้องเตรียมตัวไว้ก่อนเพื่ออนาคตของตัวฉันเอง! เพื่อน้องพาร์ทสักวันเราต้องได้อยู่ด้วยกัน!

ตอนเย็น…

“เป็นไงบ้าง” ฉันพูดกับเบบี๋ที่ตอนนี้ดูงอแงเอามาก ๆ

“เบบี๋กลัวสอบตก!” เบบี๋เอาแต่นั่งก้มหน้า

“เบบี๋ของแนนนี่เก่งจะตาย ไม่เอายังไงเราก็ต้องจบพร้อมกัน”

“ไม่งอแงนะเดี๋ยววันนี้แนนนี่เลี้ยงไอศกรีม!” ฉันเดินเข้าไปกอดคอเบบี๋

“ไอศกรีม! ว้าวเบบี๋อยากกิน ขอ 2 อันนะ” พอพูดถึงไอศกรีมเบบี๋ก็ถึงกับตาเป็นประกาย เด็กคนนี้เคยมีอะไรทำให้อารมณ์ไม่ดีบ้างไหมเนี่ยเห็นยิ้มได้ตลอด ถ้าโลกของฉันสวยงามเหมือนกับโลกของเบบี๋ก็คงจะดีไม่น้อย ไม่มีอะไรให้ต้องคิดเหมือนกับทุกวันนี้

“งั้นเราไปกันเถอะ!” แต่เราไม่ได้ไปกันสองคนหรอกมีเพื่อน ๆ ในห้องไปด้วยสองสามคนจะได้ไม่เหงา

“โอเค!”

เบบี๋ชูนิ้วโอเคพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะสดใส ทุกคนรักและเอ็นดูเบบี๋เพราะเธอไม่มีพิษมีภัยกับใคร เห็นอะไรก็พูดไปแบบนั้นไม่มีเล่ห์เหลี่ยม

เพราะแบบนี้ละมั้งแดดดี้ของยัยน้องเบบี๋ถึงได้ฝากให้ฉันดูเธอคอยปกป้องเธอถ้ามีคนมารังแก

สถานะเราสองคนมันเป็นพี่น้องมากกว่าเป็นเพื่อนกันด้วยซ้ำ...

สยามพารากอน…

“อร่อยไหม?” ฉันถามเบบี๋ที่กำลังตั้งหน้าตั้งตากินไอศกรีมอย่างอร่อย

“…...” เบบี๋ไม่ตอบเอาแต่พยักหน้า

“แนน”

“แนนนี่ใช่ไหม?” ฉันหันไปทางต้นเสียงทันที

“...ใช่ค่ะ?” ฉันมองหน้าผู้ชายคนนั้นอย่างครุ่นคิด เหมือนฉันเคยเจอเขาที่ไหนแต่จำไม่ได้

“จำพี่ได้ไหม...ที่เมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันไง” ฉันจ้องหน้าเขาพยายามนึกคิด

“พะ...พี่...พี่ไรอัน! ใช่ไหมคะ”

ฉันว่าฉันจำไม่ผิดนะเมื่อก่อนบ้านเราอยู่ติดกันก่อนพี่เขาจะย้ายไปเรียนต่างประเทศเพราะคุณพ่อพี่เขาเป็นเอกอัครราชทูตไทยประจำฝรั่งเศส

“ใช่ครับ!”

“พี่ดีใจนะ ที่แนนจำพี่ได้!” รอยยิ้มของพี่ไรอันอบอุ่นอยู่เสมอ

“ขอพี่นั่งด้วยคนได้ไหม?” พี่ไรอันถามเพื่อน ๆ ฉัน

“เชิญค่ะ ใครจะกล้าปฏิเสธคนหล่อแบบนี้” เป็นลูกปลาที่พูดขึ้น

“น้อย ๆ หน่อยนางชะนีน้อย คนนี้ฉันจอง!”

ก่อนโบวี่คนสวยประจำกลุ่มจะพูดขึ้นพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้มให้พี่ไรอัน

“เชิญค่ะ ว่าแต่พี่มีแบบ...แบบว่า...มีแฟนยังอะ พอจะรับโบวี่ไว้พิจารณาได้มุ้ย” ฉันละยอมยัยนี้จริง ๆ

“ยังครับพี่ยังโสด!” พี่ไรอันหันมายิ้มให้ฉัน สายตาของเขาที่มองฉันมันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

“กรี๊ด!!! โสดด้วย งั้นโบก็มีสิทธิ์”

“รับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ไว้พิจารณาด้วยนะคะ” ยัยโบวี่ไม่พูดเปล่ามือไม้ถึงตลอด

“พอแล้วพี่เขากลัวจนหน้าซีดหมดแล้ว”

คือยัยโบมันจับมือพร้อมส่งสายตายั่วยวนพี่ไรอัน จนพี่เขานั่งตัวแข็งทื่อ เป็นฉัน ฉันก็กลัวนะแบบนี้รุกหนักมาก

“ชิ! ยัยชะนีน้อย หุบปาก!”

นี่แหละโบวี่หรือนายเอกชัย ไชยนุวัติ อยู่บ้านพ่อแม่เรียกเป็นเอก อยู่โรงเรียนคือหนูน้อยโบวี่

แต่คนที่ไม่สนใจใครคือหนูน้อยเบบี๋ที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตากิน ส่วนกอหญ้าเอาแต่นั่งตัวบิดมันจะเขินพี่ไรอันอะไรหนักหนา ฮึ...แต่ละคน

“ให้พี่ไปส่งไหม” เป็นพี่ไรอันที่พูดขึ้นหลังจากที่เดินซื้อของกันเสร็จ

“ไม่เป็นไรค่ะแนนกลับกับเบบี๋”

เบบี๋ไม่รู้จะอ้อนอะไรวันนี้จะให้กลับด้วย ฉันจะกลับกับโบวี่กับกอหญ้าก็ไม่ยอม

“โอเคงั้นกลับกันดี ๆ นะ ไว้พี่โทรหา” พี่ไรอันยิ้มให้ฉัน

“เบบี๋พี่ไปนะ” ก่อนจะหันไปพูดกับเบบี๋ที่เอาแต่ทำหน้ามุ่ย

“ค่ะ...บ๊ายบาย” ฉันกับเบบี๋ยิ้มและโบกมือให้พี่ไรอัน

“เป็นอะไรคนเก่งทำไมทำหน้าแบบนั้น” เห็นเอาแต่จ้องโทรศัพท์

“ก็แดดดี้ไม่รับโทรศัพท์เบบี๋นิ” ว่าแล้วเชียว

“ไม่เอาไม่งอแงแนนนี่ว่าเราไปรอแดดดี้ที่บ้านกันดีกว่า” ฉันได้แต่พูดปลอบยัยหนูน้อยเบบี๋

“เบบี๋ขอกอดแนนนี่ตอนนั่งรถกลับได้ไหม” แล้วทำไมต้องทำหน้าอ้อนแบบนี้ด้วย

“ไม่...มีปัญหาครับผม!” มันอดไม่ได้ที่จะบีบแก้มป่อง ๆ มันเขี้ยวจริง ๆ

“แนนนี่ใจดีที่สุดในโลกเลย!”

แล้วฉันกับเบบี๋ก็เดินคล้องแขนกันไปขึ้นรถที่แดดดี้ของเบบี๋ให้มารอรับ

ที่ฉันกล้าไปบ้านเบบี๋เพราะคุณเขากลับจีนไปตั้งแต่วันก่อน ที่รู้เพราะฉันแอบเอาขนมไปให้น้องพาร์ทดีที่พี่ไทเกอร์ช่วยเป็นธุระให้อย่างน้อย ๆ ฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนที่จะไม่ได้เจอกับน้องพาร์ทอีก

เพราะเห็นพี่ไทเกอร์บอกอีกนานกว่าคุณเขาจะกลับมาไทย แบบนี้ค่อยหายใจได้โล่งคอหน่อยเจอคุณเขาทีไรมันรู้สึกอึดอัดเพราะเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับคุณเขามันเป็นเรื่องที่ไม่ควรให้เบบี๋รับรู้

เพราะเบบี๋รักและเชื่อใจในตัวป๊ะป๋าของเธอมากถ้าเบบี๋รู้ว่าป๊ะป๋าเธอคือซาตานในร่างเทพบุตรเบบี๋จะเสียใจมากแค่ไหน!