ตอนที่ 27/2ย้อนกลับไปก่อนที่นันนลินทร์จะอาการทรุดหนัก...ในล็อบบี้คอนโดสุดหรูแห่งหนึ่ง นันนลินทร์ในชุดเดรสสีอ่อนนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวเล็กอย่างไม่ค่อยสบายตัวนัก ใบหน้าอิดโรยแต่ยังคงฝืนยิ้มบางๆ เมื่อเห็นนนทวัฒน์เดินเข้ามาหา‘ไม่คิดว่าวันนี้จะถูกคุณหนิงนัดมาหาถึงที่เลยนะครับ’ ทั้งๆ ก่อนหน้านี้เขาพยายามเขาหาผู้หญิงตรงหน้ามาโดยตลอด ทว่าเธอเองก็ปฏิเสธเขาทุกช่องทาง กระทั่งเขาพยายามส่งข้อความทักหา อยากจะเขานัดเจอ เธอก็ไม่เคยให้คำตอบมีเพียงอ่านข้อความของเขาเท่านั้นจนวันนี้ไม่รู้ว่าเป็นฤกษ์ดีหรือบังเอิญ เธอถึงได้ตัดสินใจโทรนัดหาเขา ‘ขอบคุณคุณคุณนนท์มากๆ นะคะ ที่อุตส่าห์มา ไม่คิดเลยค่ะว่าคุณจะมาจริงๆ’ ‘คุณหนิงมีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจรึเปล่าครับ? หน้าดูหมองๆ ลงกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะครับ... เอ่อ ขอครับ คือผม”“ไม่เป็นหรอกค่ะ จริงๆ คุณเข้าใจถูกต้องแล้ว... คุณนนท์คะ หนิงมีเรื่องจะสารภาพ และก็มีเรื่องให้คุณช่วยเหลือค่ะ”“มันสำคัญมากเลยใช่ไหมครับ?” เขามองและสัมผัสความรู้สึกนั้นจากแววตาคู่สวยที่ดูหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะยื่นเอาเอกสารบางอย่างส่วมอบให้เขา“ความจริงแล้วตอนที่คุณมาส่งหนิงที่
ตอนที่ 27/3เวลาผ่านไปอีกเดือน...เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่ธาฎาจะเอ่ยอนุญาตให้คนด้านนอกเข้ามา เขายังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังเอกสารที่วางเรียงรายตรงหน้า ใบหน้าฉายแววเย็นชา ทว่าภายในใจกลับเดือดพล่านเหมือนภูเขาไฟที่ใกล้ปะทุแพรไหมก้าวเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าราบเรียบ แต่กลับซ่อนความกังวลเล็กๆ ไว้ลึกๆ“ทิมมีเรื่องจะคุยกับแพรเหรอคะ?”“นั่งสิ” ธาฎาเอ่ยเสียงนิ่งพร้อมชี้ไปยังเก้าอี้ตรงหน้าหล่อนขยับตัวนั่งลงอย่างระมัดระวัง ความเงียบปกคลุมห้องทำงานขนาดใหญ่ชั่วครู่ ก่อนที่ธาฎาจะเลื่อนแฟ้มเอกสารฉบับหนึ่งไปตรงหน้าหล่อน“คุณช่วยอธิบายเรื่องนี้ให้ผมฟังหน่อยสิ” ธาฎาพูดช้าๆ ทว่าหนักแน่นแพรไหมหยิบแฟ้มนั้นขึ้นมาเปิดอ่าน เมื่อเห็นเนื้อหาในนั้น ใบหน้าของหล่อนพลันซีดเผือด เอกสารที่อยู่ในมือคือหลักฐานการโอนเงินจำนวนมากจากบัญชีโรงพยาบาลไปยังบริษัทเอกชนแห่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวข้องกับการสั่งซื้ออุปกรณ์ทางการแพทย์รุ่นทดลองที่ยังไม่ได้รับการรับรองจากองค์กรระหว่างประเทศ“คุณ...คุณไปเอาเอกสารพวกนี้มาจากไหน?” เธอถามเสียงสั่น“มันสำคัญตรงไหนว่าเอกสารมาจากไหน? สิ่งที่ผมอยากรู้คือ ทำ
ตอนที่ 28/1แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าม่านโปร่งในห้องนั่งเล่น เสียงเด็กร้องอ้อแอ้ดังมาจากมุมห้องที่จัดไว้สำหรับหนูน้อยอัญญา ธาฎาอยู่ในชุดลำลองเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่เปลของลูกสาว ดวงตาคมที่เคยแข็งกร้าวในห้องประชุมกลับดูอ่อนโยนเมื่อจ้องมองใบหน้าเล็กๆ ของเด็กหญิง“ตื่นเช้าจังเลยนะครับ เจ้าตัวเล็ก” ธาฎาพูดเสียงเบา ยื่นมือไปลูบศีรษะนุ่มของลูกสาวหนูน้อยอัญญายิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าพ่อ ธาฎาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม ราวกับเสียงหัวเราะเล็กๆ นั้นช่วยลบล้างความหนักอึ้งในใจของเขาคุณเยาว์เดินเข้ามาพร้อมขวดนมอุ่นในมือ เธอส่งยิ้มให้ธาฎา“เมื่อคืนอัญญาหลับสบายดีค่ะ”“ดีครับ ขอบคุณมากนะคุณเยาว์ ถ้าไม่มีคุณ ผมคงจัดการแบบนี้ไม่ไหว” เขาพูดด้วยความจริงใจ“อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ อัญญาเป็นเด็กน่ารัก คุณเองก็เป็นพ่อที่พยายามทำดีที่สุดแล้ว”ธาฎาอุ้มลูกสาวขึ้นมาแนบอกอย่างทะนุถนอม เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาแล้วมองดูหนูน้อยที่กำลังจับนิ้วมือของเขาแน่น“พ่อขอโทษนะอัญญา...ที่แม่ไม่อยู่กับเราแล้ว” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความเศร้า“แต่พ่อสัญญา...พ่อจะดูแลหนูให้ดีที่สุด”คุณเยาว์ที่ยืนมองอยู่เงียบๆ ถึงกับต้องหันหน้าไป
ตอนที่ 28/2หนึ่งปีผ่านไป...ชีวิตของธาฎาเปลี่ยนไปมากหลังจากการหย่ากับแพรไหม การหย่าครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเจตนาไม่ดีของแพรไหม สิ่งที่หล่อนกระทำในอดีต มันน่อมส่งผลต่ออนาคตทั้งหมด ขณะที่เขาไม่ปรานีต่อเรื่องการกระทำที่เลวร้าย ซึ่งนำมาด้วยความเสี่ยงของคนไข้ที่โรงพยาบาล เขาหยิบยกเรืองนี้เพื่อต่อรอง หากหล่อนไม่ยอมถอนหุ้นออกจากบริษัทแล้วก็ลงนามยุติบทบาทหน้าที่ของผู้บริหารโรงพยาบาล หล่อนอาจจะได้เจอเขาในชั้นศาลจริงๆ เมื่อคำขู่ของเขาได้ผล หล่อนกลัวการพ่ายแพ้คดีทุจริตที่กำลังเร่งดำเนินการ หลักฐานที่เขามีอยู่ในมืออาจทำให้สูญเสียทุกอย่าง รวมถึงอาจจะนำไปถึงขั้นถูกจำคุกแม้เรื่องราวจะจบลง แต่สำหรับธาฎาแล้ว นี่เป็นเพียงแค่บางส่วนที่ถูกคลี่คลายลง ทว่าในใจของเขานั้นยังรู้สึกเหมือนมีบางอย่างยังคงค้างคาอยู่ณ ห้องทำงานส่วนตัวของธาฎาเรืองฤทธิ์ ลูกน้องคนสนิทของธาฎา เดินเข้ามาในห้องพร้อมแฟ้มเอกสารหนาและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น“นายครับ ผมมีข้อมูลสำคัญมาให้ดูครับ”ธาฎาเงยหน้าจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ดวงตาคมจ้องมองเรืองฤทธิ์ด้วยความสงสัย“ว่ามา” เสียงของเขาเรียบนิ่งเรืองฤทธิ์วางแฟ้มลงบนโต๊ะก่อนจะพูดต่อ“
ตอนที่ 28/3 “ค่อยๆ เดินนะลูก ระวังๆ” นางนิรณีกล่าวพร้อมจับแขนนันนลินทร์อย่างมั่นคง น้ำเสียงอ่อนโยนของเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วงนันนลินทร์พยายามก้าวช้าๆ ช่วงขาที่อ่อนแรงที่ยังไม่กลับมาปกติ ทำให้หล่อนต้องใช้ไม้เท้าช่วยพยุง แถมยังมีพยาบาลที่อยู่ข้างๆ คอยเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด“แม่คะ หนู...เหนื่อย” นันนลินทร์พูดเสียงเบา หยุดยืนพัก หอบเบาๆนิรณียิ้มปลอบใจ “เหนื่อยก็พักก่อนลูก ไม่ต้องรีบ ค่อยเป็นค่อยไป” เธอประคองลูกสาวนั่งลงที่ม้านั่งในสวนภายในโรงพยาบาลหมอนพดลเดินเข้ามา สวมเสื้อกาวน์สีขาว ดูภูมิฐานและอบอุ่น เขามองสองแม่ลูกด้วยแววตาเอ็นดู“วันนี้พอแค่นี้ก่อนก็ได้ครับคุณนันนลินทร์ การกายภาพบำบัดต้องใช้เวลาสักพัก แต่คุณทำได้ดีมากนะ” หมอนพดลกล่าวนันนลินทร์พยักหน้าเล็กน้อย แม้ในแววตาจะยังมีความเศร้า แต่ก็เต็มไปด้วยความพยายามนิรณีหันไปหาหมอนพดล “ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ ถ้าไม่ได้คุณช่วยดูแล ฉันคงไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง”หมอนพดลยิ้ม “ผมก็ทำหน้าที่ของตัวเองเท่านั้นครับ คุณสิงคนแม่ลูกต่างหากล่ะที่แข็งแกร่ง”นิรณีส่งยิ้มตอบ น้ำตาคลอเบาๆ ความรู้สึกซาบซึ้งใจที่มีต่อหมอพดลชัดเจนในแววตาของเธอด้านนอกโรงพยาบาลรถ
ตอนที่ 29/1 ธาฎานั่งอยู่ริมหน้าต่างห้องพักในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ดวงตาคมมองออกไปยังความเคลื่อนไหวในเมือง แต่ความคิดของเขากลับวนเวียนอยู่กับภาพของนันนลินทร์ในชุดผู้ป่วย เสียงฝีเท้าของหล่อนที่ก้าวเดินอย่างยากลำบากยังคงก้องอยู่ในหัวเขาหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมา พลางกดเข้าไปในคลังภาพ เลื่อนหารูปที่เขาเคยถ่ายหล่อนเอาไว้ ทั้งยามหลับ ยามตื่น ยามที่หล่อนเข้าครัววุ่นวายอยู่กับการทำอาหารจนไม่สนใจมองว่าเขากำลังแอบถ่ายอยู่ พอนึกุงตอนนั้นแล้วเขาก็เริ่มคิดได้แล้วว่ารูปถ่ายของหล่อนในนี้มันเยอะมากกว่ารูปเจ้าของเครื่องอย่างเขาเสียอีก ซึ่งมันเกิดขึ้นโดยที่ไม่รู้ตัว“ฉันไม่เข้าใจ... เธอรอดมาได้ยังไง และทำไมถึงไม่กลับมาหาฉัน...” เขาพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะทอดถอนใจหนักหน่วงเขาคิดหาคำตอบถึงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ กับสิ่งที่เขาทำ มันคงหนักหนาเกินกว่าคำว่าให้อภัย ทว่าลึกๆ ในใจคนเลวอย่างเขาก็ยังอยากได้รับโอกาส หากเหตุผลที่นันนลินทร์ทำเช่นนี้เป็นเพราะอยากหนีหายไปจากชีวิตเขา เขาอยากจะนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าหล่อนแล้วยกมือไหว้ขอโอกาสอีกสักครั้ง แค่นั้นที่ต้องการโรงพยาบาลขณะที่เรืองฤทธิ์กำลังสืบค้นข้อมูลเพิ่มเติมจาก
ตอนที่ 29/2ธาฎายืนมองออกไปยังทิวทัศน์กลางคืนของเมืองจากหน้าต่างห้องพักโรงแรม ดวงตาคมวาวโรจน์ด้วยแรงอารมณ์ที่อัดแน่นอยู่ในอก“เธอยังมีชีวิตอยู่...” เขากระซิบกับตัวเอง เสียงเบาหวิว แต่หนักแน่นหลังจากปลายสายวางไป ความคิดในหัวของเขาเริ่มวิ่งเร็วราวกับพายุ ธาฎากำโทรศัพท์แน่น ก่อนจะเปิดดูรูปถ่ายของใครบางคนอีกครั้งหนึ่ง นันนลินทร์ไม่ได้ตายหล่อนรักษาตัวอยู่ต่างประเทศ และไม่เคยกลับมาติดต่อเขาธาฎาหลับตาลงเพื่อระงับความว้าวุ่น แต่ภาพความทรงจำของหญิงสาวยังคงฉายชัด ทั้งความรักที่ซ่อนเร้น ความผิดพลาด และความเสียใจที่เคยทิ้งร่องรอยไว้ในหัวใจของเขา“เธอคิดว่าการหนีไปแบบนี้มันจะจบทุกอย่างเหรอ?” เขาพูดเบาๆ แต่แฝงด้วยความโกรธ ขณะเดียวก็รูสึกตรงกันข้าม เขาก็ยังดีใจที่วันนี้ได้เห็นว่าหล่อนยังมีชีวิต...ยังมีลมหายใจอยู่ธาฎาลุกขึ้นยืน หยิบโทรศัพท์มากดหมายเลขของเรืองฤทธิ์อีกครั้ง“เรือง ฉันกำลังจะไปที่โรงพยาบาล นายดักรอเขาเอาไว้ อย่าให้คาดสายตา” เสียงของธาฎาทรงอำนาจและเย็นชา“ครับนาย” เรืองฤทธิ์ตอบรับเสียงเครียดหลังวางสาย ธาฎาเดินไปหยุดที่หน้ากระจก เขาจ้องมองเงาของตัวเองที่สะท้อนกลับมา“นันนลินทร์...”
ตอนที่ 29/3“นายครับ แล้วเราจะเอายังไงต่อ?”ธาฎายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ“ไปที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย ฉันจะไปหาเมียฉัน”เรืองฤทธิ์พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเดินออกไป พร้อมกับธาฎาธาฎาเดินด้วยจังหวะมั่นคงไปยังห้องพักฟื้นผู้ป่วย ดวงตาคมสะท้อนความแน่วแน่ที่ไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งได้ ข้างกายเขาคือเรืองฤทธิ์ที่ก้าวตามด้วยสีหน้าเครียดขรึม“แน่ใจแล้วใช่ไหมครับ ว่าต้องการทำแบบนี้” เรืองฤทธิ์เอ่ยเสียงแผ่ว ราวกับพยายามทบทวนให้นายตัวเองไตร่ตรองอีกครั้งธาฎาหยุดยืนหน้าประตูห้อง ก่อนจะหันมาพูดกับลูกน้องด้วยน้ำเสียงร้อนใจ“ฉันรอไม่ได้อีกแล้ว...เธอหนีฉันมามากพอ”ไม่รอให้เรืองฤทธิ์ตอบ ธาฎายกมือจับลูกบิดประตูเบาๆ อย่างถือวิสาสะ เขาผลักประตูเข้าไปทันทีในห้องพักฟื้น บรรยากาศเงียบสงบ ขณะนันนลินทร์นอนนิ่งอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวของคนที่ไม่ได้เจอกันมานานเป็นปี หันไปทางหน้าต่าง มองภาพวิวเมืองที่ทอแสงยามค่ำแต่เทื่อเสียงประตูเปิดดังขึ้น กลับดึงสติหล่อนให้กลับสู่ความเป็นจริง หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นแรงเมื่อหันมาเห็นชายร่างสูงที่ยืนอยู่ใกล้แค่เอื้อม “คุณทิม...” เธอกระซิบชื่อเขาอย่างตกใจ“ใช่ ฉันเอง” เ
The end6 เดือนต่อมาบรรยากาศที่ต่างจังหวัดแห่งหนึ่งของไทย ที่เขาใหญ่ในช่วงฤดูหนาวเต็มไปด้วยความงดงาม บ้านพักตากอากาศของคุณย่าของธาฎาที่ตั้งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติถูกจัดตกแต่งด้วยดอกไม้สดหลากสีสัน เต็มไปด้วยความอบอุ่นและโรแมนติกสำหรับงานแต่งงานธาฎาในชุดสูทสีขาว เดินตรวจดูความเรียบร้อยของงานด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความพอใจและความสุขทุกอย่างต้องสมบูรณ์แบบสำหรับวันนี้ เพราะวันนี้ไม่ใช่แค่วันแต่งงานของเขา แต่เป็นวันที่เขาได้เริ่มต้นชีวิตใหม่กับผู้หญิงที่เขารักที่สุดนันนลินทร์ยืนอยู่ในห้องแต่งตัว สวมชุดเจ้าสาวสีขาวเรียบหรูที่มีลูกไม้ประดับอย่างประณีต หล่อนหันมองตัวเองในกระจก มือแตะท้องเบาๆ ราวกับย้ำกับตัวเองว่าทุกอย่างที่ผ่านมาคือเรื่องจริงนางนิรณียืนอยู่ข้างๆ คอยช่วยจัดชายกระโปรงและให้กำลังใจลูกสาว “แม่ภูมิใจในตัวหนิงนะลูก วันนี้ลูกดูสวยที่สุดเลย”นันนลินทร์หันมายิ้ม “ขอบคุณนะคะแม่ ถ้าไม่มีแม่ หนิงคงไม่มีวันนี้”เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่คุณเยาว์และสุชาฎาจะเดินเข้ามา พร้อมกับหยุดมองหล่อนราวกับตกตะลึงในความงาม พวกเธอเดินเข้ามาใกล้ ยื่นมือออกไปจับมือหล่อนเบาๆ“คุณหนิง…สวยมากเลยค่ะ” นันน
ตอนที่ 32/31 สัปดาห์ถัดมา นางนิรณีมาอยู่ดูแลลูกสาวในช่วงเช้า สัปดาห์ที่ผ่านมาเธอรู้ว่าธาฎาแวะเวียนมาทำคะแนนกับนันนลินทร์ลูกสาวเธอแบบไม่ว่างเว้นเธอเองก็ยอมเปิดทางให้ ถึงได้ไม่ค่อยแวะมาหาลูกสาวที่โรงพยาบาล จนกระทั่งวันนี้มีคำสั่งจากหมอเจ้าของไข้แล้วว่าอาการของนันนลินทร์นั้นดีขึ้นมากแล้ว และสามารถออกจากโรงพยาบาลไปได้ส่วนหลังจากนี้นันนลินทร์อาจจะยังต้องใช้ไม้เท้าเพื่อพยุงตัวไปก่อน จนกว่าอาการจะหายเป็นปกตินางนิรณีนั่งลงข้างเตียง มองสำรวจใบหน้าลูกสาวอย่างพิจารณา “ดูดีขึ้นเยอะเลยนะลูก ดีใจไหมจะได้ออกจากโรงบาลแล้วนะ”คำถามนั้นทำให้นันนลินทร์ชะงัก หล่อนหลุบตาลงมองมือที่วางอยู่บนตัก “ดีใจสิคะแม่”“ดีแล้ว แม่อย่กจะให้หนิงดู ว่าบ้านที่แม่ซื้อไว้ที่นี่นั้นสวยมากแค่ไหน ถ้าหากเราฟ้องศาลชนะ...อัญญามาอยู่ที่นี่กับเรา แม่จะทำห้องสวยๆ ให้อัญญา”นางนิรณีพูดแฝงไปด้วยเลสนัย เธออยากรู้ตอนนี้ในใจของลูกสาวตนเองจะคิดเห็นเช่นไร กับเรื่องที่เคยอยากจะทำ “ธาฎาจะได้รับกรรม เหมือที่หนูเคยบอก” เธอพูดขยี้ให้ลูกสาวได้รู้สึกตัวไปอีก“แม่คะ...คือหนิง”“ว่าไงล่ะลูก? แม่น่ะคุยกับคุณนนท์เขาแล้วนะลูก”คำพูดของผู้เป็นแม่
ตอนที่ 32/2 หล่อนหลุบตามองพื้นอย่างครุ่นคิด ภายในใจมีทั้งความลังเลและความหวังที่แทรกเข้ามาในเสี้ยววินาที“ฉัน...ฉันยังตอบคุณไม่ได้ตอนนี้หรอก” นันนลินทร์พูดเสียงเบา “ทุกอย่างมันต้องใช้เวลา คุณเองก็ทำตัวดีๆ ก็แล้วกัน”ธาฎายิ้มบางๆ ก่อนจะพยักหน้า เขาดีใจไม่ใช่น้อยเมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนั้น นันนลินทร์พูดราวกับว่าหล่อนกำลังบอกกลายๆ ว่าหล่อนให้โอกาสเขาแล้ว“เมื่อกี้เธอหมายความว่าไง?” ร่างสูงผละจากเปลนอนลูกน้อยเมื่อเห็นว่าลูกหลับสนิทแล้ว เขาเดินเข้ามาใกล้คนป่วยบนเตียง นันนลินทร์แอบถอนหายใจ รู้สึกเหมือนกำลังเดินเข้าสู่เขาวงกตแห่งความรู้สึกอีกครั้ง“ก็ตามที่พูด...คุณเข้าใจยากตรงไหน?” “ไม่...หนิง ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม? เธอให้โอกาสฉันแล้ว” “ให้โอกาสแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำยังไงกับฉันเหมือนเดิมก็ได้”“ผมจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง...ทั้งเธอและลูก”แม้คำพูดของเขาจะดูมั่นคง แต่นันนลินทร์ยังไม่กล้าปล่อยให้ตัวเองหวังมากเกินไป หล่อนเพียงมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนลงเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะพยายามคว้าเอาไม้เท้าที่อยู่ไม่ไกลนัก เพื่อหวังจะทาง ทว่าหล่อนกลับคว้ามันไม่ถึง จนทำให้เขาต้อง
ตอนที่ 32/1เวลาผ่านไปจนถึงเที่ยงวัน ธาฎาป้อนอาหารลูกอีกครั้งจนอิ่ม โชคดีจริงๆ ที่เตรียมทั้งของใช้และอาหารมาพร้อมทุกอย่าง อัญญาจึงไม่งอแง คุณพ่อมือใหม่จัดการประกอบเปลนอนแบบพกพาสำหรับเด็กขึ้นภายในห้องพักผู้ป่วย เขามุ่งมั่นทำมันด้วยความจริงจัง ขณะเดียวกันที่เจ้าของเปลนอนตัวจริงก็เริ่มตาเยิ้มลงมาก เป็นสัญญาณว่าอัญญานั้นง่วงเต็มที่แล้ว การกระทำของธาฎานั้นอยู่ในสายตาของคนที่กำลังกล่อมลูกนอนบนตัก หล่อนไม่คาดคิดว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ จุดที่พ่อของลูกมีความใส่ใจและทำทุกอย่างให้ลูกได้มากมาย ทั้งที่หน้าที่แบบนี้ส่วนมากจะเป็นแม่ของลูกทำซะส่วนใหญ่ ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวไหนก็ตามแต่ สายตาคู่สวยมองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย หล่อนยังจำภาพในอดีตของผู้ชายคนนี้ได้ดี ภาพของเขาที่เย็นชา ดื้อรั้น และไม่เคยแยแสต่อคำขอร้องใดๆ ของหล่อน แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมากจนขนลุก“คุณทำเองเป็นหมดเลยเหรอ?” หล่อนถามขึ้นในขณะที่ลูบหัวลูกสาวเบาๆ ที่หลับคาตักธาฎาที่กำลังจัดหมอนในเปลให้เรียบร้อย หยุดมือชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองแม่ของลูก“ฉันเคยเสียหลักครั้งหนึ่งตอนที่เธอจากไป วันๆ ไม่ยอมไปทำงาน กินแค่เหล้า เสเพไปวันๆ เพียงแค่อย
ตอนที่ 31/3เช้าวันถัดมา แสงแดดอ่อนยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างของโรงพยาบาล ธาฎาก้าวลงจากรถพร้อมลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขน เขาสะพายเป้เล็ก ๆ ที่บรรจุของใช้ของอัญญาไว้เต็มแน่น หลังจากวันนี้อนุญาตให้เรืองฤทธิ์ สุชาฎา และคุณเยาว์ได้ออกไปใช้ชีวิต เที่ยวชมเมืองทะเลทรายแห่งนี้เขาใช้เวลาไม่นานนักก็เดินเข้าไปยังตึกพักฟื้นผู้ป่วยทันที อัญญาในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนยิ้มแย้มแจ่มใส มือเล็ก ๆ จับไหล่ของพ่อแน่น สายตาซุกซนของเธอชำเลืองมองรอบข้างด้วยความตื่นเต้น ธาฎาหันไปมองลูกสาว ยิ้มบาง ๆ ออกมา ถึงแม้ในใจเขาจะเต็มไปด้วยความกังวลเมื่อมาถึงหน้าห้องพักของนันนลินทร์ เขาหยุดยืนชั่วครู่ สูดหายใจลึกเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะผลักประตูเข้าไปอย่างเบามือนันนลินทร์ที่เพิ่งตื่นและกำลังพยายามลุกขึ้นนั่งบนเตียงหันไปมองอย่างตกใจเมื่อเห็นเขา“คุณมาทำไมอีก...” หล่อนถามเสียงแผ่ว แต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจเขาไม่ได้ตอบในทันที แต่วางอัญญาลงบนเตียงข้าง ๆ หล่อนลูกสาวตัวน้อยแม้จะไม่เจอหน้าแม่มานาน แต่กลับมีความรู้สึกถึงสายใยผูกพันธ์ซึ่งกันและกันอย่างเหนือความคาดหมายอัญญาโผเข้ากอดนันนลินทร์ หลังจากที่พ่อของเขาปล่อยลงใส่เตียง ใบ
ตอนที่ 31/2 น้ำตาของนันนลินทร์ไหลออกมาอย่างไม่สามารถห้ามได้ แม้จะพยายามซ่อนเร้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจ แต่ในที่สุดทุกอย่างก็แตกออกมาเป็นน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว “คุณกลับไปเถอะ...” นันนลินทร์พูดเสียงสั่น พยายามสะกดอารมณ์ให้ตัวเองสงบลง แต่ก็ยากเกินไป หล่อนมองดูสภาพตนเองในตอนนี้ ช่างน่าสมเพชเหลิอเกิน ไม่อยากให้อัญญาจะต้องมาเห็นสภาพแม่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย “ทำไม?” “ก็ฉันบอกให้กลับก็คือกลับไง! พูดไม่รู้เรื่องเหรอ!?” หล่อนพูดทั้งน้ำตา พลางมองไปมาเพื่อขอความช่วยเหลือจากพยาบาลหรือใครสักคนที่อยู่แถวนี้ “ฉันไม่ได้ตั้งใจมาทำให้เธอรู้สึกแย่นะ ฉันพาลูกมาให้กำลังใจเธอ ขอแค่ฉันกับลูกได้...” “ฮึกกก! กลับไป! อย่าพาลูกมาลำบากที่นี่” “ไม่...หนิง คือฉัน” “คุณพยาบาลคะ! ช่วยด้วยค่ะ!” เสียงเรียกของนันนลินทร์ดึงความสนใจจากพยาบาลที่อยู่ใกล้เคียงและรีบเดินเข้ามาด้วยท่าทางเป็นห่วง “มีอะไรให้ช่วยคะ คุณหนิง?” พยาบาลสาวต่างชาติถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แววตาแสดงความกังวลกับกลุ่มคนไทยตรงหน้าที่กำลังยืนคุยอยู่กับคนไข้ แม้ว่าจะฟังภาษาไทยไม่ออก ทว่าตามความรู้สึกของพยาบาลแล้ว พวกเขาน่าจะพูดยางอย่างให้กระทบกระเท
ตอนที่ 31/1เมื่อเครื่องบินลงจอดถึงปลายทาง ธาฎาก็รีบออกจากสนามบินพร้อมกับลูกน้อยและผู้ติดตาม เขาเอื้อมมือไปรับเจ้าตัวน้อยมาจากอ้อมกอดของพี่เลี้ยง ก่อนจะพากันเดินเข้ายังตัวสนามบินหลังจากที่มาถึงโรงพยาบาล ธาฎาก้าวออกจากรถด้วยท่าทางที่สงบ แม้ในใจจะเต็มไปด้วยความวิตกกังวล เขามองไปที่ตัวอาคารที่คุ้นเคย ซึ่งยังคงดูสงบเงียบเหมือนครั้งก่อนที่เขาเคยมาเยือน ตอนนี้เขาต้องเผชิญหน้ากับความจริงที่ซับซ้อน และเขาต้องการความเข้าใจจากนันนลินทร์มากมี่สุดสุชาฎาหันมามองเขาก่อนจะกล่าวด้วยเสียงเบา “ว่านตื่นเต้นจังเลยค่ะ เราจะได้เจอคุณหนิงแล้ว” เมื่อเข้าไปถึงแผนกกายภาพบำบัด ธาฎาก็พบนันนลินทร์กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วิลแชร์ ขณะที่ข้างกายยังมีนักกายภาพบำบัดคอยช่วยเหลืออยู่ไม่ห่างใบหน้าของเธอยังดูซีดเซียวและอ่อนล้า แต่ ที่เขากำลังอุ้มลูกเดินเข้าไปใกล้ เหมือนหล่อนจะรู้ตัว ก่อนจะชะเง้อชายตามาหาเขานันนลินทร์เงยหน้าขึ้นมองธาฎา ดวงตาของหล่อน ดูเปล่งประกายขึ้นมา เมื่อมองเห็นเจ้าตัวน้อย ที่ธาดากำลังอุ้มอยู่“คุณหนิง//คุณหนิง...” เสียงของสุชาดาและคุณเยาว์เอ่ยขึ้นพร้อมกันขณะที่เดินมาตามหลังธาฎา พวกเธอมองเห็นนันนลินทร
ตอนที่ 30/3 เสียงเครื่องบินส่วนตัวที่แตะพื้นรันเวย์นำธาฎา ชายหนุ่มไฮโซนักธุรกิจหมื่นล้านกลับประเทศไทยอย่างเร่งด่วน สีหน้าของเขาเคร่งขรึมขณะก้าวลงจากเครื่อง เรืองฤทธิ์ยืนรออยู่ด้านล่าง ขณะที่เขาก้มหน้ามองนาฬิกาบนข้อมือ“รถพร้อมแล้วครับ” เรืองฤทธิ์รายงานธาฎาเพียงพยักหน้า สายตาเหยียดตรงไปยังเป้าหมายในใจ ก่อนที่เขาจะถามน้ำเสียงเย็นเยียบ“ถ้าไม่ติดว่าคู่ค้าอยากจะเซ็นสัญฐาเลยนะ จ้างให้ฉันก็ไม่กลับมาง่ายๆ หรอก”“ใจเย็นๆ ก่อนครับนาย คุณนันนลินทน์เธอคงไม่หายไปไหนหรอกครับ กลับไทยมาก็ดีนะครับผมว่า ป่านนี้คุณหนูอัญญาคงเหงาแย่แล้ว” “จริงสินะ ลูกสาวของฉันคงจะคิดถึงฉันมากแน่เลย” หลังเสร็จสิ้นธุระสำคัญในบริษัท ธาฎากลับมาที่บ้านทันทีเพื่อพบลูกสาว เสียงเล็ก ๆ ดังออกมาจากห้องนั่งเล่น อัญญากำลังคลานไปมาตามพรม เล่นของเล่นชิ้นเล็ก ๆ ที่พี่เลี้ยงคอยดูแลร่างสูงเดินเข้าไปหาลูกสาว มือหนาเอื้อมช้อนร่างเล็กขึ้นมาเบา ๆ “อัญญา...”เด็กน้อยช้อนสายตามองพ่อ ก่อนจะยิ้มแฉ่งอย่างไร้เดียงสา พร้อมเอื้อมมือแตะใบหน้าของเขา“ป๊ะๆ...” อัญญาออกเสียงได้ไม่ชัด แต่เพียงคำเดียวก็ทำให้หัวใจของธาฎาพองโต“ป๊าคิดถึงลูกที่สุดเลยรู
ตอนที่ 30/2เรืองฤทธิ์นั่งมองหลักฐาน ที่หมอนพดลนำมาให้ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและความสงสัยที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ“นี่คือหลักฐานที่ยืนยันได้ว่าแพรไหมเคยติดต่อผมก่อนการผ่าตัดคุณนันนลินทร์”หมอนพดลพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา แต่มั่นคง“เธอขอให้ผมทำสิ่งที่ขัดต่อจรรยาบรรณของแพทย์ โดยแลกกับเงินจำนวนมหาศาลและตำแหน่งที่สูงขึ้นในโรงพยาบาล ทั้งสองขู่เข็ญเรื่องจะปล่อยคลิปหลุดของลูกสาวผมด้วย”“แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำ?” เรืองฤทธิ์ถาม น้ำเสียงแฝงความกังวล“เพราะผมยังมีจิตสำนึกอยู่ และโชคดีที่ผมมีหลานชายของคน ตอนแรกผมก็ไม่รู้หรอกครับ ว่าเขารู้จักกับคุณนันนลินทร์ แต่พอเขาโทรมาถาม เรื่องอาการ ป่วยต่างๆ ของคุณนันนลินทร์ ผมก็เลยตัดสินใจ ปรึกษาหลานชายของผม เพราะเห็นว่ายังไงเราสองคนก็ลงเรือเดียวกันแล้ว”หมอนพดลถอนหายใจยาวก่อนเล่าต่อ“นนทวัฒน์คือคนที่ช่วยผมวางแผนตลบหลังหมอแพร พวกเราจัดฉากว่าการผ่าตัดนั้นล้มเหลว และนันนลินทร์เสียชีวิตระหว่างการรักษา ทั้งที่จริง ๆ แล้วผมกับนนทวัฒน์ช่วยกันพาหล่อนออกจากโรงพยาบาลไปยังที่ปลอดภัย”เรืองฤทธิ์พยายามเก็บสีหน้าตัวเองเมื่อได้ยินความจริงอันน่าตกตะลึง ใจเขาเต็มไปด้วยคำถ