9 ตายแน่

ฉันเดินกลับมาในห้องครัวเพื่อที่จะทำขนมของฉันก่อนจะไปทำรายงาน อ้อมและคนอื่นๆกำลังช่วยกันทำอะไรบางอย่างอยู่ พอพวกเขาเห็นฉันก็ต้องตกใจ คงไม่คิดว่าฉันจะกลายเป็นแบบนี้

"คุณแสนดี"

"สวยมาก!"

"แสนดีคนเดิมจ้ะ แค่เปลี่ยนลุคนิดหน่อย แล้วนี่กำลังทำอะไรกันอยู่เหรอ"

"ก็ทำนู่นทำนี่แหละค่ะ แล้วคุณแสนดีทานข้าวมาหรือยังคะ?" ป้าน้อยเอ่ยถาม

"แสนดีทานมาแล้วค่ะ อ้อมช่วยแสนดีทำพุดดิ้งหน่อยนะ พรุ่งนี้แสนดีจะเอาไปขายที่มหาลัย"

"ได้สิคุณแสนดี"

"^_^"

ฉันเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งอ้อมเอาแป้งมาให้ฉัน ฉันเริ่มนวดแป้งและทำขนมของฉันไป การทำขนมของฉันมันคือความสุขอย่างหนึ่ง เพราะมันทำให้ฉันไม่ต้องคิดอะไรนอกจากคิดเพียงว่า ขนมนี้มันต้องใส่ใจทำ เพื่อให้มันออกมาดี

อาวุธtalk

ผมยืนอึ้งไปชั่วขณะที่แสนดีพูดออกมาแบบนั้น ผมจุกจนพูดอะไรไม่ออกมันเป็นคำพูดที่ผมน่าจะเคยชิน เพราะเพื่อนๆของผมมักใช้มันกับผม แต่พอแสนดีพูดคำนี้ออกมา ทำไมผมถึงโคตรเจ็บจี๊ดที่ใจ

เธอเปลี่ยนไปแล้วจริงๆทั้งคำพูดท่าทางน้ำเสียงและการแต่งตัว ทุกๆอย่างของแสนดีมันแทบจะไม่เหมือนแสนดีคนเดิม เธอเปลี่ยนไปมากจนผมอึ้งมากกว่าอึ้ง เปลี่ยนไปได้อย่างรวดเร็วเพียงเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง เธอเดินกระแทกไหล่ผมไปโดยไม่แยแสผมสักนิด มันเหมือนเวรกรรมติดจรวดจริงๆ

หากเป็นเมื่อวานซืนผมคงดีใจจนอยากจะปิดซอยเลี้ยง ที่แสนดีมันไม่ยุ่งกับผม แต่ตอนนี้เวลานี้ ผมกับเจ็บใจที่เธอเป็นแบบนั้น ผมไม่ชอบและผมไม่ต้องการแบบนี้ ผมอยากให้เธอสนใจผม และทำกับผมเหมือนเดิม ไม่รู้ทำไมตอนนี้ผมต้องการเธอ ต้องการแสนดีคนเดิม ที่ไม่ใช่แบบนี้

"อีแสนดีมันกล้าดียังไงมาด่าเฮียแบบนี้ แยมจะจัดการมันเอง จะตบมันให้คว่ำ ตบให้เลือดกลบปากไปเลย" เสียงแปร๋นๆของแยมทำให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิดแล้วหันไปมองหน้าแยม

"ถ้ายังอยากอยู่ที่นี่อย่างสบาย ก็อย่ายุ่งกับแสนดี" ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงเป็นใจให้แยมทำแบบนั้น แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว

"อะไรกันคะเฮีย ทำไมเฮียถึงห้ามไม่ให้แยมทำมัน"

"อย่าพูดคำไหนคำนั้น อย่ายุ่งกับแสนดี ถ้าเธอยังอยากอยู่ที่นี่ต่อ เข้าใจไหมแยม"

"เฮียเป็นอะไรคะ เฮียให้แยมเข้ามาเพื่อกำจัดอีแสนดี กำจัดให้มันออกไปจากชีวิตของเฮีย แต่นี่อะไร เฮียกลับมาพูดไม่ให้แยมยุ่งกับมัน อะไรกันคะเฮีย" ใช่ ที่ผมให้เธอเข้ามาเพราะเหตุผลนั้น ผมต้องการให้แสนดีออกไปจากชีวิตของผม แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ต้องการให้แสนดี ออกไปจากชีวิตของผมแล้ว ผมอยากให้เธออยู่อยู่กับผมไปตลอดชีวิต

"จริงสินะ เฮียก็ลืมไปเลย ว่าเฮียให้เธอเข้ามาเพราะอะไร หึ! งั้นก็ดี เธอออกไปจากบ้านของเฮียได้แล้ว!" ผมเอ่ยเสียงห้วนกระด้าง ทำสีหน้าไม่พอใจ เป็นน้ำเสียงที่ใครต้องเกรงกลัว

"ห้ะ เฮียหมายความว่ายังไง?"

"ตอนนี้กูไม่ได้อยากให้แสนดีออกไปจากชีวิตกูแล้วว่ะ งั้นมึงก็หมดประโยชน์แล้ว ออกไป!" ผมขึ้นเสียงใส่เธอแล้วชี้นิ้วออกไปทางหน้าบ้าน ถ้าเวลาที่ผมขึ้นกูขึ้นมึงคือผมโมโหแล้ว และเริ่มจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

"อร้าย! แยมไม่ยอม เฮียให้แยมเข้ามาอยู่ในบ้านเฮียแล้ว เฮียจะเขี่ยแยมทิ้งง่ายๆแบบนี้เหรอ กรี๊ด! แยมไม่ยอมกรี๊ด! แยมไม่ไปต่อให้เฮียไล่แย้มแยมก็ไม่ไป อยากจะอยู่ที่นี่ได้ยินไหม แยมจะอยู่กับเฮีย แย้มไม่ยอม"

"ไม่ยอมเหรอ ได้! เธออยากจะอยู่ก็อยู่ไป แต่อยู่ในสถานะเมียน้อย อย่างที่แสนดีพูดก็แล้วกัน ปล่อยกู"

"กรี๊ด! อร้าย! เฮีย แยมไม่ยอมกลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง!" เธอยังคงดึงดันกอดรัดร่างของผมเอาไว้ ผมหันกลับไปหาเธอแล้วผลักร่างเธอจนล้มลงไม่เป็นท่า

"อย่ามาทำแบบนี้กับกูอีก กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมแยม ว่ากูไม่ชอบผู้หญิงนิสัยแบบนี้"

"ฮื่อๆ เฮียแยมขอโทษ" เธอคลานมาจับมือของผมแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา เธอเองก็รู้ดีว่าหากผมไม่พอใจอะไรขึ้นมา ผลตอบรับมันจะเป็นยังไง

"ถ้ายังอยากมีชีวิตดีๆ อย่าทำตัวให้กูเกลียดแบบนี้ ถ้ามึงทำตามกฎหรือคำสั่งกูไม่ได้ ก็ไสหัวออกไปจากชีวิตของกู"

"เฮีย แยมขอโทษนะแยมไม่ได้ตั้งใจ"

เธอเข้ามาสวมกอดผมแน่น ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมก็คงจะกอดเธอตอบ แต่ตอนนี้ผมไม่ได้อยากกอดเธอเลยสักนิด ผมฝากร่างแยมออกให้พ้นตัว เธอมองผมอย่างอึ้งๆ ผมไม่เคยทำแบบนี้กับเธอ

"กลับห้องเธอไป แล้วอย่ามายุ่งกับเฮียอีก เอาไว้เฮียอารมณ์ดีค่อยมาคุย"

"ค่ะ" เธอหันหลังแล้วเดินขึ้นห้องของเธอไปโดยดี ผมยืนมองเธออย่างนิ่งๆไม่ได้รู้สึกอยากอยู่ใกล้เธอเลยสักนิด ผมไม่มีอารมณ์ที่จะมองเรือนร่างของเธอเลย มันแปลกจังวะนี่ผมเป็นบ้าอะไรไป

ผมยืนสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่สักพักก่อนจะเดินไปที่ห้องทำงานของผม แต่ก็ต้องหยุดชะงักแล้วเดินไปที่ห้องครัวแทน

แสนดีกำลังหัวเราะร่าดูมีความสุขกับการทำขนมของเธอ ดูเธอสิ ผู้หญิงตัวเล็กน่าทะนุถนอมคนนั้น เธอกำลังทำสิ่งที่เธอรักด้วยความสุข ผมยืนมองเธออยู่นานมาก มองทุกการกระทำของเธอ

ผมไม่เคยเห็นแสนดีในมุมนี้เลยจริงๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอในมุมนี้ เธอสวยจังทั้งมารยาทกิริยาท่าทางของเธอในตอนนี้ มันไม่เหมือนตอนที่เธอกำลังต่อล้อต่อเถียงกับผมเลยสักนิด นี่สิแสนดีคนเก่า แสนดีที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม

แต่ตอนนั้น ผมมองข้ามเธอไปได้ยังไง

ผมเผลอยิ้มออกมากับท่าทางและน้ำเสียงหัวเราะของเธอ ที่กำลังคุยเล่นกับทุกคนในครัว ผมเข้าใจผิดว่าเธอเปลี่ยนไป จริงๆแล้วเธอไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด แสนดียังคงเป็นแสนดีคนเดิม เพียงแค่ลุคสไตล์ของเธอเปลี่ยนไป แต่นิสัยของเธอ ยังคงเป็นแสนดีคนเดิม

"เฮียมองข้ามสิ่งเล็กๆของเธอไปได้ยังไงแสนดี" ผมมองเธออยู่แบบนั้น แต่ก็ได้แค่แอบมองห่างๆ เพราะคิดว่าแสนดีคงไม่อยากจะเจอหน้าผมสักเท่าไร แค่เธอเอ่ยปากด่าผมเมื่อกี้มันก็เจ็บจี๊ดที่ใจของผม เธอคงจะเกลียดผมแล้วจริงๆ

"แต่เฮียจะไม่ยอมเพราะยังไง แสนดีก็คือเมียที่อยู่ในใบสมรสของเฮีย และเป็นเมียที่มีเฮียเป็นผัว" ผมพูดกับตัวเองแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ เธอต้องเป็นภรรยาของผม และผมต้องเป็นสามีของเธอ หากแสนดีเป็นนางร้าย ผมก็พร้อมที่จะรับมือกับเมียใหม่คนนี้ และผมก็เชื่อว่า เธอต้องใจอ่อนให้ผมบ้างแหละ แสนดียังไงก็คือแสนดี ถึงผมจะเห*้ยสารเลวขนาดไหน ผมก็คือสามีของเธอ

"อึก!" ผมรอบกลืนน้ำลายลงคอเบาๆ มองร่างเล็กที่เคลื่อนไหวกายไปไหน เธออยู่ในชุดที่เซ็กซี่ขยี้ใจมากๆ แค่เธอเขย่งปลายเท้าหยิบจับของบางอย่างในตู้ ชุดรัดรูปของเธอนั้นกำลังทำผมคลั่ง ทำจนผมชักจะอดใจไม่ไหว ผมต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นผมลงแดงตายแน่