LOGINShare
ตอนที่ 8 มันจะเป็นไปได้เหรอ
Last Updated:
2025-02-26 01:03:43สัปดาห์แรกของการทำงานผ่านไปได้ด้วยดีพิมพ์พริมารู้สึกมีความสุขมากกับที่ทำงานใหม่และเพื่อนร่วมงานใหม่ ช่วงแรกที่มาทำงานหญิงสาวเลิกงานในเวลาปกติคือห้าโมงเย็น แต่หัวหน้าแผนกก็แจ้งว่าช่วงปลายเดือนอาจจะต้องอยู่ทีโอทีและน่าจะเลิกงานประมาณเกือบสองทุ่ม ซึ่งพิมพ์พริมาคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเลย เพราะถึงจะเลิกงานเร็วเธอก็ต้องกลับไปเหงาอยู่คนเดียวที่ห้อง
วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์หญิงสาวออกจากบริษัทประมาณห้าโมงครึ่ง จากนั้นก็ใช้เวลานั่งรถเมล์กลับหอพักเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเย็นวันศุกร์ผู้โดยสารค่อนข้างมากกว่าปกติ
เธอกลับมาถึงห้องจัดการธุระส่วนตัวและนอนเล่นจนเผลอหลับและรู้สึกตัวตื่นอีกทีในเวลาเกือบจะสามทุ่มหญิงสาวรู้สึกหิวมากจึงเดินลงมาจากหอพักเพื่อไปยังบริเวณหน้าปากซอยซึ่งมีร้านอาหารอยู่หลายร้านที่เปิดจนถึงเที่ยงคืน
วันนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำคนไม่มากเท่าไหร่ หลังจากสั่งเมนูโปรดแล้วพิมพ์พริมาก็เดินไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อและกลับมานั่งในจังหวะที่ก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟพอดี
“หายไปหลายวันเลยนอกใจพี่ไปกินร้านอื่นหรือเปล่า” แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวถามลูกค้าประจำที่มักจะมารับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่บ่อยๆ
“ไม่ใช่หรอกแบบนั้นหรอกค่ะพี่แป้ง พอดีว่านเริ่มไปทำงานแล้วบางวันก็เลยกินมาจากข้างนอกค่ะ”
“พี่ก็นึกว่าปันใจไปกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอื่นแล้วเสียอีก”
“ว่านไม่มีทางปันใจหรอกค่ะ ก๋วยเตี๋ยวร้านพี่แป้งอร่อยสุดแล้ว”
“ปากหวานแบบนี้เดี๋ยวพี่เพิ่มลูกชิ้นให้สักสองลูกดีไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่แป้งแค่นี้ว่านก็จะกินไม่หมดแล้ว พี่แป้งให้เยอะตลอดเลย”
“ก็ว่านเป็นลูกค้าประจำของพี่นี่ก็ต้องเอาใจกันหน่อย พี่ไปทำก๋วยเตี๋ยวก่อนนะอยากได้อะไรเพิ่มก็เรียกเด็กล่ะ”
แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวรีบกลับไปทำยืนตำแหน่งประจำเพราะตอนนี้มีลูกค้าเข้ามาอีกหลายคน
พิมพ์พริมานั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวไปด้วยเล่นมือถือไปด้วยเพราะตอนนี้ลูกค้าในร้านก๋วยเตี๋ยวไม่มากเท่าไหร่ จึงไม่จำเป็นต้องรีบลุกให้คนอื่นนั่งต่อ แต่ทานก๋วยเตี๋ยวไปได้ครึ่งชามก็มีคนมาขอนั่งด้วย
“ผมขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ”
หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมองและอยากจะบอกเขาว่ายังมีที่นั่งว่างอีกหลายโต๊ะแต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอก็ได้แต่ยิ้มกว้างเพราะคนที่มาขอนั่งด้วยนั้นคือผู้ชายที่เจอกันเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน
“ได้ค่ะ วันนี้มากินก๋วยเตี๋ยวอีกเหรอคะ”
“ใช่ครับวันนี้ผมพกเงินสดมาและชาร์จแบตโทรศัพท์มาเต็มเลย” เขาพูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เตรียมตัวมาดีนะคะ”
“ให้ผมเลี้ยงคุณนะตามสัญญาที่เคยคุยกันไว้ไงล่ะ”
“โธ่...คุณอย่าคิดอะไรมากเลย วันนั้นฉันก็ถ่ายรูปคุณไปแล้วก็ถือว่าหายกันแล้วล่ะค่ะ”
“แต่ผมอยากเลี้ยงคุณจริงๆ นะ ถ้าไม่อยากให้ผมเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ได้”
“อย่างอื่นที่ว่าหมายถึงอะไร”
“ก็คุณอยากกินอะไรก็ได้ทุกอย่างเลย”
“ถ้าเกิดฉันอยากไปกินอาหารร้านหรูๆ ขึ้นมาล่ะ”
“ก็ได้นะ เรานัดไปกินวันหลังก็ได้เพราะวันนี้ผมอยากจะกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ก่อน”
“ฉันพูดเล่นหรอกค่ะ ถ้าคุณอยากเลี้ยงฉันจริงๆ ก็เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวฉันวันนี้ก็พอ”
ทั้งสองคนนั่งรับประทานกันจนอิ่มจากนั้นภาวินท์ก็เดินไปชำระก๋วยเตี๋ยวและกลับมานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง
“อ้าว....ทำไมยังไม่กลับล่ะหรือว่ายังไม่อิ่มคะ”
“เปล่าเรากินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันสองครั้งแล้วแต่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ฉันชื่อว่านแล้วคุณล่ะ”
“ผมชื่อวินครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณวิน”
“เช่นกันครับ คุณพักอยู่แถวนี้เหรอว่าน”
“หอพักว่านอยู่แถวนี้ แล้วคุณล่ะเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้เหรอ”
“เปล่าครับผมมาดูไซต์งานก่อสร้างบ้านจัดสรรแล้วก็เลยแวะมากินก๋วยเตี๋ยวจริงๆ แล้ววันก่อนผมก็มานะ คิดว่าจะมาเจอคุณแต่คุณก็ไม่มา”
“ว่านไปทำงานค่ะ บางวันก็กินข้าวใกล้ๆ บริษัทก่อนจะกลับ คุณคงไม่มากินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เพื่อรอเจอว่านหรอกใช่ไหม”
“มันก็ไม่เชิงหรอกนะ แต่ผมก็อยากจะเจอคุณอีกสักครั้ง ผมคิดว่าบางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้นะ”
“เพื่อนเหรอคะ ขอโทษนะคะคุณกับว่านดูแล้วอายุน่าจะต่างกันนะคะเราจะเป็นเพื่อนกันได้เหรอ”
“คุณกำลังจะบอกว่าผมแก่เหรอว่าน”
“เปล่าค่ะ ว่านก็แค่คิดว่ามันจะเป็นไปได้เหรอ”
“ถ้าไม่เป็นเพื่อนก็เป็นพี่เป็นน้องดีไหมล่ะ ผมน่าจะอายุมากกว่าว่านอยู่หลายปี”
“ขอโทษนะคะ คุณวินอายุเท่าไหร่เหรอคะ” พิมพ์พริมาเดาอายุของเขาไม่ถูกจึงคิดว่าถามไปตรงๆ น่าจะดีกว่า
“สามสิบสองครับ ว่านล่ะถ้าให้ผมเดานะน่าจะเพิ่งเรียนจบก็คงอายุไม่เกินยี่สิบสามใช่ไหม”
“ผิดค่ะ ว่านอายุยี่สิบหกแล้วค่ะเรียนจบมาแล้วหลายปี”
“ผมนึกว่าคุณเพิ่งเรียนจบ”
“จะชมว่าว่านหน้าเด็กใช่ไหมล่ะ” เธอถามแล้วหัวเราะ
“ก็ประมาณนั้น”
“เดี๋ยวว่านต้องขอตัวกลับห้องก่อนนะ พอหนังท้องตึงหนังตามันก็เริ่มหย่อน”
“อยากให้พี่เดินไปส่งไหม”
“พี่เหรอคะ”
“ก็ใช้นะสิ พี่อายุมากกว่าว่านตั้งหกปีเรียกพี่ก็ถูกแล้ว”
“พี่ก็พี่ค่ะ แต่พี่ไม่ต้องไปส่งว่านหรอกค่ะ หอพักว่านเดินเข้าไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว พี่ล่ะกลับยังไง”
“ขับรถมาครับ รถพี่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม” เขาชี้ไปอีกฝั่งหนึ่งของถนนซึ่งตอนนี้มีรถยนต์หลายคันจอดอยู่ทำให้พิมพ์พริมาไม่รู้ว่ารถคันไหน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ
“พรุ่งนี้จะมากินก๋วยเตี๋ยวอีกไหม” เขาถามขณะเดินตามหญิงสาวออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยว
“พี่วินกินก๋วยเตี๋ยวติดๆ แบบนี้ไม่เบื่อเหรอ”
“ไม่เบื่อนะ ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยหรือว่านอยากจะไปกินอะไรอย่างอื่น ให้พี่มารับไหมพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์หยุดงานหรือเปล่า”
“หยุดค่ะ แต่ว่านมีธุระอย่างอื่นที่ต้องจัดการ”
“เอาเป็นช่วงเย็นก็ได้นะ กินข้าวกันดีไหม”
“พี่วินอยากกินอะไรล่ะ แถวนี้มีร้านอร่อยๆ เยอะแยะเลย”
“ว่านลองเสนอมาสิว่าอยากกินอะไร พี่กินได้ทุกอย่างเลย แล้วว่านมีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษไหมล่ะ”
“ว่านกินได้ทุกอย่างนะคะ แต่มีอย่างหนึ่งชอบไม่รู้ว่าพี่จะกินได้หรือเปล่า”
“อะไรเหรอ”
“ส้มตำค่ะ”
“ได้สิไม่มีปัญหาเลยตกลงพรุ่งนี้เย็นเรานัดกินส้มตำนะ ว่านมีร้านประจำหรือเปล่า”
“มีค่ะ นั่นไงคะร้านประจำของว่าน” หญิงสาวอีกฝั่งหนึ่งของถนน
“ให้พี่มารับไหม”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พรุ่งนี้สักห้าโมงเย็นเรามาเจอกันที่ร้านนั้นเลย”
“ได้สิแต่ว่านจะไม่ให้เบอร์โทรพี่ไว้หน่อยเหรอ ถ้าเกิดพี่มาถึงก่อนนะว่านยังไม่มาสักพี่จะได้โทรตามเพราะจะให้พี่นั่งกินคนเดียวก็คงจะเขินแย่เลย”
“นี่กำลังจะขอเบอร์โทรศัพท์ว่านใช่ไหม”
“แล้วจะให้หรือเปล่า”
“ก็แค่เบอร์โทรศัพท์เองว่านให้พี่ได้อยู่แล้วล่ะ”
ทั้งสองแรกเบอร์โทรศัพท์และแอดไลน์ก็พอดีกับภาวินท์เดินมาส่งหญิงสาวด้านล่างหอพัก
“ถึงหอพักแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่เดินมาส่ง”
“หอพักนี้ท่าทางคนจะอยู่เยอะเหมือนกันนะ” เขามองรถที่จอดอยู่ด้านล่างหอพักซึ่งมีทั้งรถยนต์และรถจักรยานยนต์อยู่เต็มไปหมด
“ค่ะหอพักที่นี่ราคาไม่แพงเท่าไหร่ คนก็ไม่พักเต็มกันทุกห้อง”
“พี่ไปก่อนนะ”
“ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวแล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”
Related chapters
เมียลับCEO ตอนที่ 9 รู้จักมากขึ้น
บ่ายวันเสาร์ภาวินท์ก็มาที่ร้านส้มตำตามเวลาที่นัดไว้ เขากำลังชะเง้อคอมองว่าเมื่อไหร่พิมพ์พริมาจะมาที่ร้าน ขณะที่พนักงานในร้านก็มาถามว่าเขาจะสั่งอะไรบ้าง ชายหนุ่มลังเลถ้าหากเขาสั่งอาหารมาทานแล้วพิมพ์พริมาไม่มาตามนัด เขาก็น่าจะต้องทานคนเดียวซึ่งมันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะต้องนั่งรับประทานอาหารตามลำพัง“ผมขอโทรถามเพื่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยสั่งอาหาร” ชายหนุ่มบอกกับพนักงานของร้านจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ไปหาหญิงสาวและรอสายอยู่นานแต่เธอก็ยังไม่ยอมรับ ภาวินท์เริ่มใจเสียเพราะคิดว่าพิมพ์พริมาจะเบี้ยวนัดเขาไลน์ไปหาเธอเพื่อถามว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ที่ไหนและจะมาทานอาหารกับเขาหรือเปล่า แต่หญิงสาวก็ไม่อ่านข้อความ นั่นยิ่งทำให้ภาวินท์รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากจะไปตามเธอที่หอพัก ขณะกำลังลุกจากเก้าอี้ก็เห็นเธอเดินเข้ามาในร้านพอดี เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ขอโทษนะคะพี่วินพอดีว่านคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อยเลยมาช้า”“แล้วเพื่อนอยู่ไหนล่ะ ไม่มากินกับเราเหรอ”“ว่านหมายถึงคุยโทรศัพท์ค่ะ พี่วินสั่งอาหารหรือยังคะ”“ยังเลยครับ พี่ไม่รู้ว่าว่านกินแบบไหน”“พี่วินล่ะกินเผ็ดได้ไหม”“ได้พอประมาณถ้าอย่างนั้นลองสั่
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 10 ยังไม่อยากคิดไปไกล
เมื่อเดินมาถึงห้องพักพิมพ์พริมาก็รีบโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องของตนเองกับภาวินท์ให้กับอรนลินฟังตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนมาถึงการไปรับประทานส้มตำด้วยกันในวันนี้“นุ่นคิดว่าพี่วินอะไรเนี่ยเขาจะต้องกำลังจีบว่านอยู่แน่ๆ เลยนะ” อรนลินตั้งข้อสังเกต“ไม่หรอกมั้งนุ่น เราเพิ่งเจอกับพี่เขาได้แค่สามครั้งเอง”“ต่อให้เจอกันแค่ครั้งเดียวถ้าคนเขาจะจีบเขาก็จีบ เท่าที่นุ่นฟังนะยืนยันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังจีบว่านแน่นอน”“แล้วว่านจะทำยังไงต่อล่ะนุ่น”“จะมาถามนุ่นได้ยังไงล่ะ ว่านก็ต้องถามตัวเองสิว่าเอายังไงต่อว่านรู้สึกยังไงกับเขาบ้าง”“ก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรนะ พี่วินก็แค่คนรู้จักคนหนึ่งเวลาคุยกับเขาก็เหมือนคุยกับเพื่อนกับพี่”“ใจไม่เต้นแรงเลยเหรอ”“ไม่นะ”“คุยกับเขาแล้วรู้สึกรำคาญหรือเบื่อบ้างไหมล่ะ”“ก็ไม่นะคุยกันได้เรื่อยๆ เจอกันแค่สามครั้งเองยังไม่รู้สึกเบื่อหรอก”“ถ้าอย่างนั้นก็ลองให้เขาโอกาสเขาดูสิแต่ถ้าคุยแล้วเริ่มเบื่อหรือคิดว่าไม่ใช่ก็ถอยออกมา นุ่นว่าว่านเลิกกับพี่ภัทรมานานแล้วนะ จะคุยกับผู้ชายคนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรือผิดอะไรเลย”“แค่คุยกันไม่กี่ครั้งเองว่านยังไม่อยากคิดอะไรม
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 1 ครั้งแรกผู้หญิงก็เลี้ยง
“ตกลงเราจะจ้างคนงานเพิ่มนะ”“ผมว่าเราให้คนงานชุดเดิมเพิ่มเวลาทำงานดีกว่าไหมครับ”“ช่วงแรกก็คงต้องเป็นแบบนี้ไปก่อน แต่ถ้าใช้คนงานชุดเดิมแล้วเพิ่มเวลาทำงานนานๆ ผมกลัวว่าพวกเขาจะเหนื่อยและอาจจะเกิดอุบัติเหตุได้ ประกาศรับสมัครเพิ่มไปเลยน่าจะดีกว่า ส่วนเรื่องรายละเอียดให้ถามจากวิศวกรผู้ควบคุมโครงการนะ” ภาวินท์ซีอีโอหนุ่มเจ้าของบริษัทรับสร้างบ้านและออกบ้านแบบครบวงจรบอกกับโฟร์แมนที่คุมโครงการก่อสร้างหมู่บ้านจัดสรรสไตล์โมเดิร์นลักชูรี่ขนาดสามสิบยูนิตซึ่งวันนี้ชายหนุ่มเข้ามาคุยกับโฟร์แมนแทนหัวหน้าวิศวกรคุมโครงการซึ่งตอนนี้เขามีปัญหาส่วนตัวที่จะต้องไปจัดการจึงมาดูงานที่นี่ไม่ได้“แล้วคุณเพลิงเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ” โฟร์แมนหนุ่มถามถึงโฆษิตหัวหน้าวิศวกรคุมโครงการซึ่งไม่มาทำงานหลายวันแล้ว“น่าจะอีกสองวันน่ะ ระหว่างนี้คุณก็ประกาศรับสมัครคนงานเพิ่มนะ”“คุณภาวินท์จะให้เรารับคนงานเพิ่มมากแค่ไหนครับ”“ก็แล้วแต่คุณเห็นสมควรเลย แต่ก็ดูหน่อยนะว่าคนงานใหม่ที่รับเข้ามาเคยมีปัญหากับคนงานของเราหรือเปล่า” เขาเตือนโฟร์แมนเพราะคนงานก่อสร้างบางครั้งก็มีแบ่งพรรคแบ่งพวกและเขาก็กลัวว่าคนงานที่รับมาใหม่จะไม่ถูกกับค
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 2 ส่วนใหญ่เข้าหาเพราะเงิน
“ลองบอกมาก่อนสิว่าคุณจะให้ผมทำอะไรถ้าเกิดเป็นเรื่องผิดกฎหมายขึ้นมาผมก็ซวยแย่สิ”“โธ่...คุณไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายอะไรหรอกนะ ง่ายๆ เองตกลงไหม”“แน่นะครับ”“ค่ะ ฉันแค่จะขอยืมมือคุณแค่นั้น”“ยืมมือผมเอาไปทำอะไร” ชายหนุ่มมองเธออย่างสงสัย“เถอะน่า ตกลงไหมล่ะ”“อือ แล้วผมต้องทำยังไง” ภาวินท์ตอบตกลงเพราะเขาเองก็อยากจะรู้ว่าหญิงสาวจะทำอะไรต่อ“คุณนั่งจับช้อนกับตะเกียบไว้แบบนั้นนะ ทำเหมือนกำลังจะกินก๋วยเตี๋ยว ฉันขอถ่ายรูปคุณแป๊บเดียวเอง”“ถ่ายรูปเหรอ”“ก็ใช่นะสิ”“จู่ๆ จะมาถ่ายรูปกันได้ไง”“ฉันไม่ถ่ายให้เห็นหน้าคุณหรอกน่า ฉันถ่ายแค่ข้อมือเองนะ”“แล้วคุณจะเอารูปผมไปทำอะไร”“ฉันก็แค่จะโพสต์ลงในสตอรี่ว่าฉันมากินก๋วยเตี๋ยวกับผู้ชาย”“ผมว่าเหตุผลมันฟังดูแปลกๆ นะ”“ไม่แปลกหรอกน่าตกลงนะ” หญิงสาวไม่รอฟังคำตอบเธอถ่ายรูปเขาจากนั้นก็โพสต์ลงสตอรี่ทันที“นี่ไงคะ” พูดแล้วเธอยื่นโทรศัพท์ให้กับชายหนุ่มดู“ก๋วยเตี๋ยวมื้อนี้หวานมาก คืออะไร” เขาอ่านข้อความใต้ภาพแล้วถามขึ้นและมองหน้าเธอสลับกับโทรศัพท์“ก็หมายความว่าวันนี้ฉันมากินก๋วยเตี๋ยวกับผู้ชายไงล่ะ”“จะไม่มีปัญหาตามมาทีหลังแน่นะ”“ไม่หรอก เพราะไม่ได้เห็นหน้าคุ
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 3 แค่พี่ชายคนหนึ่ง
พิมพ์พริมาเดินออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วลัดเลาะเข้ามาในซอยประมาณสามร้อยเมตรก็ถึงหอพัก หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันได้อาบน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นว่าคนที่โทรศัพท์เข้ามาคือเพื่อนสนิทก็รีบกดรับสายทันที“เรื่องมันเป็นยังไงเล่ามาเดี๋ยวนี้นะว่าน” ปลายสายรีบถามโดยที่พิมพ์พริมายังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไปเลยสักคำ“นุ่นหมายถึงอะไรว่านไม่เห็นเข้าใจที่นุ่นพูดเลย”“ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย บอกนุ่นมานะว่าวันนี้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับใคร”“ไปกินคนเดียวสิจะให้กับใครล่ะ” พิมพ์พริมาคิดว่าที่อรนลินโทรศัพท์มาถามแบบนี้ก็เพราะเห็นรูปที่เธอเพิ่งจะโพสต์ลงไปเมื่อครู่แน่ๆ“แน่ใจเหรอว่านว่าไปกินคนเดียว แล้วรูปผู้ชายที่โพสต์มาล่ะหมายความว่ายังไง บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้มีแฟนใหม่แล้วเหรอ” นุ่นหรืออรนลินคาดคั้นอย่างต้องการคำตอบ“ไม่ใช่แฟนใหม่หรอกนุ่น”“แล้วเขาเป็นใคร”“ว่านก็ไม่รู้จักเหมือนกัน”“ไม่รู้จักเขาแล้วไปกินก๋วยเตี๋ยวกับเขาได้ยังไง อย่าโกหกหน่อยเลยน่า”“ว่านพูดเรื่องจริงนะ เราก็แค่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันเพราะโต๊ะมันเต็ม”“นุ่นไม่เชื่อหรอก บอกความจริงมาดีกว่าอย่าให้นุ่นสงสั
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 4 ยิ่งคบก็ยิ่งเสียใจ
เมื่อนึกตามคำพูดของอรนลินแล้วพิมพ์พริมาก็เริ่มคิดหนักเพราะเธอลาออกจากงานมาได้เกือบจะสองเดือนแล้วแต่ยังไม่ได้เริ่มงานที่ไหนถ้าหากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เงินเก็บที่สะสมมาก็คงจะหมดลงก่อนหน้านี้หญิงสาวทำงานเป็นพนักงานบัญชีอยู่ในบริษัทแห่งหนึ่ง แต่เมื่อมีปัญหากับแฟนหนุ่มที่ทำงานในบริษัทเดียวกันหญิงสาวจึงตัดสินใจลาออกจากงานเพราะไม่อาจจะทนมองหน้าเขาอีกต่อไปได้เธอคบกับปิติภัทรตั้งแต่เริ่มเข้าทำงานในบริษัทและคุยกันเอาไว้ว่าจะเก็บเงินสักก้อนจากนั้นทั้งสองแต่งงานกัน แต่หญิงสาวก็ไม่คิดเลยว่าแฟนของเธอจะแอบคบกับพนักงานในบริษัทอีกแผนกหนึ่ง ซึ่งพอเธอรู้ก็บอกให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ปิติภัทรก็ทำตามตอนนั้นเธอยอมรับว่าดีใจมากที่เขาสำนึกผิดและกลับตัวได้แต่ผ่านไปไม่นานเขาก็แอบกลับไปคบกันอีกหญิงสาวทนคบกับเขาต่อไปไม่ไหวจึงตัดสินใจบอกเลิกเพราะยิ่งคบก็ยิ่งเสียใจ เงินที่ทั้งสองฝากร่วมกันเพื่อจะจัดงานแต่งงานพิมพ์พริมาก็เอาคืนมาทุกบาททุกสตางค์ และเมื่อดูยอดเงินฝากแล้วส่วนใหญ่จะเป็นตัวเธอเองมากกว่าที่โอนเข้าบัญชีเกือบทุกเดือนส่วนเขานานๆ ครั้งถึงจะโอนเข้าซึ่งก่อนหน้านั้นพิมพ์พริมาไม่ได้สนใจจะดูยอดเงินในบัญชีเลย
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 5 เริ่มต้นใหม่
เวลาเที่ยงครึ่งพิมพ์พริมาก็เดินทางมาถึงตึกสูงแห่งหนึ่งเมื่อแจ้งกับประชาสัมพันธ์ด้านล่างตึกแล้วเขาก็ให้เธอขึ้นไปยังชั้นเก้าซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทพีวีคอนสตรัคชั่นในการมาสัมภาษณ์ครั้งนี้ทางบริษัทเรียกแค่พิมพ์พริมาคนเดียว เพราะตอนนี้พนักงานบัญชีคนเดิมลาออกอย่างกะทันหันทำให้ตำแหน่งนี้ว่างลง ส่วนตำแหน่งอื่นตามที่ประกาศรับสมัครนั้นต้องรอให้ถึงวันหมดเขตแล้วจึงนัดให้มาสัมภาษณ์คนที่มาสัมภาษณ์ในวันนี้คือหัวหน้าแผนกบัญชีชื่อสุกัญญาซึ่งทำงานที่บริษัทนี้มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งคำถามส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกความรู้ทั่วไป การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าและทัศนคติในกาทำงานร่วมกันเป็นทีมรวมถึงความคิดเห็นส่วนตัวถ้าหากถูกเรียกมาทำงานในวันหยุดหรือต้องทำงานล่วงเวลาซึ่งไม่เป็นปัญหาสำหรับพิมพ์พริมาเลย“ตกลงพี่รับว่านเขาทำงานเลยก็แล้วกันนะ พร้อมจะมาเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ” คุณสุกัญญาหัวหน้าแผนกบัญชีบอกกับพิมพ์พริมาหลังจากคุยกันมาสักพัก“วันจันทร์นี้ก็ได้ค่ะ” พิมพ์พริมาตอบด้วยความมั่นใจเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์เธอมีเวลาเตรียมตัวอีกสองวันและคิดว่าการร่วมงานวันจันทร์น่าจะเป็นอะไรที่ดีที่สุดสำหรับเธอ“เริ่มงานได้เร็วกว่าที่พี่คิดไว้
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 6 สักวันคงได้เจอกัน
คุณสุกัญญาแจ้งเรื่องรับพนักงานใหม่ไปยังแผนกบุคคลเพื่อจัดเตรียมเอกสารและสัญญาต่างๆ ไว้รอหญิงสาวที่จะมาทำงานในวันจันทร์ หลังจากคุยกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลเสร็จแล้วเธอก็เดินกลับมาจากแผนกระหว่างนั้นก็เจอกับภาวินท์เจ้าของบริษัทที่ออกจากห้องประชุมมาพอดี“สวัสดีค่ะคุณภาวินท์”“สวัสดีครับพี่สุ เรื่องรับพนักงานฝ่ายบัญชีเป็นยังไงบ้าง” เขาเรียกสุกัญญาด้วยความสนิทสนมเพราะเธอเป็นพนักงานสิบคนแรกที่เขารับเข้ามาทำงานตั้งแต่เปิดบริษัท ชายหนุ่มนับถือสุกัญญาเสมือนพี่สาวคนหนึ่ง“สุเรียกเข้ามาคุยวันนี้แล้วค่ะ”“แล้วเป็นยังไงบ้างครับถูกใจพี่สุหรือเปล่า”“พี่ว่าเด็กคนนี้หน่วยก้านใช้ได้เลยนะคะเธอเคยทำงานในบริษัทXXXมาก่อน” สุกัญญาบอกข้อมูลของพนักงานคนใหม่ให้กับเจ้านายได้รับทราบ“ถ้าเธอเคยทำงานในบริษัทใหญ่ขนาดนั้นแล้วทำไมถึงมาสมัครที่บริษัทเราล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่สุสืบดูแล้วใช่ไหม”“พี่สืบดูแล้วค่ะ ในส่วนของการทำงานเธอเป็นคนทำงานใช้ได้เลยทีเดียวหัวหน้าฝ่ายบัญชีที่นั่นพี่ก็พอรู้จักอยู่บ้าง”“แล้วเขาบอกไหมครับว่าทำไมเธอถึงลาออกแล้วมาทำงานกับเรา”“จริงๆ แล้วเรื่องนี้มันเป็นความลับของพนักงานแต่พี่จะบอกคุณภาวินท์ก
Last Updated : 2025-02-26
Latest chapter
เมียลับCEO ตอนที่ 10 ยังไม่อยากคิดไปไกล
เมื่อเดินมาถึงห้องพักพิมพ์พริมาก็รีบโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องของตนเองกับภาวินท์ให้กับอรนลินฟังตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนมาถึงการไปรับประทานส้มตำด้วยกันในวันนี้“นุ่นคิดว่าพี่วินอะไรเนี่ยเขาจะต้องกำลังจีบว่านอยู่แน่ๆ เลยนะ” อรนลินตั้งข้อสังเกต“ไม่หรอกมั้งนุ่น เราเพิ่งเจอกับพี่เขาได้แค่สามครั้งเอง”“ต่อให้เจอกันแค่ครั้งเดียวถ้าคนเขาจะจีบเขาก็จีบ เท่าที่นุ่นฟังนะยืนยันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังจีบว่านแน่นอน”“แล้วว่านจะทำยังไงต่อล่ะนุ่น”“จะมาถามนุ่นได้ยังไงล่ะ ว่านก็ต้องถามตัวเองสิว่าเอายังไงต่อว่านรู้สึกยังไงกับเขาบ้าง”“ก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรนะ พี่วินก็แค่คนรู้จักคนหนึ่งเวลาคุยกับเขาก็เหมือนคุยกับเพื่อนกับพี่”“ใจไม่เต้นแรงเลยเหรอ”“ไม่นะ”“คุยกับเขาแล้วรู้สึกรำคาญหรือเบื่อบ้างไหมล่ะ”“ก็ไม่นะคุยกันได้เรื่อยๆ เจอกันแค่สามครั้งเองยังไม่รู้สึกเบื่อหรอก”“ถ้าอย่างนั้นก็ลองให้เขาโอกาสเขาดูสิแต่ถ้าคุยแล้วเริ่มเบื่อหรือคิดว่าไม่ใช่ก็ถอยออกมา นุ่นว่าว่านเลิกกับพี่ภัทรมานานแล้วนะ จะคุยกับผู้ชายคนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรือผิดอะไรเลย”“แค่คุยกันไม่กี่ครั้งเองว่านยังไม่อยากคิดอะไรม
เมียลับCEO ตอนที่ 9 รู้จักมากขึ้น
บ่ายวันเสาร์ภาวินท์ก็มาที่ร้านส้มตำตามเวลาที่นัดไว้ เขากำลังชะเง้อคอมองว่าเมื่อไหร่พิมพ์พริมาจะมาที่ร้าน ขณะที่พนักงานในร้านก็มาถามว่าเขาจะสั่งอะไรบ้าง ชายหนุ่มลังเลถ้าหากเขาสั่งอาหารมาทานแล้วพิมพ์พริมาไม่มาตามนัด เขาก็น่าจะต้องทานคนเดียวซึ่งมันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะต้องนั่งรับประทานอาหารตามลำพัง“ผมขอโทรถามเพื่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยสั่งอาหาร” ชายหนุ่มบอกกับพนักงานของร้านจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ไปหาหญิงสาวและรอสายอยู่นานแต่เธอก็ยังไม่ยอมรับ ภาวินท์เริ่มใจเสียเพราะคิดว่าพิมพ์พริมาจะเบี้ยวนัดเขาไลน์ไปหาเธอเพื่อถามว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ที่ไหนและจะมาทานอาหารกับเขาหรือเปล่า แต่หญิงสาวก็ไม่อ่านข้อความ นั่นยิ่งทำให้ภาวินท์รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากจะไปตามเธอที่หอพัก ขณะกำลังลุกจากเก้าอี้ก็เห็นเธอเดินเข้ามาในร้านพอดี เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ขอโทษนะคะพี่วินพอดีว่านคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อยเลยมาช้า”“แล้วเพื่อนอยู่ไหนล่ะ ไม่มากินกับเราเหรอ”“ว่านหมายถึงคุยโทรศัพท์ค่ะ พี่วินสั่งอาหารหรือยังคะ”“ยังเลยครับ พี่ไม่รู้ว่าว่านกินแบบไหน”“พี่วินล่ะกินเผ็ดได้ไหม”“ได้พอประมาณถ้าอย่างนั้นลองสั่
เมียลับCEO ตอนที่ 8 มันจะเป็นไปได้เหรอ
สัปดาห์แรกของการทำงานผ่านไปได้ด้วยดีพิมพ์พริมารู้สึกมีความสุขมากกับที่ทำงานใหม่และเพื่อนร่วมงานใหม่ ช่วงแรกที่มาทำงานหญิงสาวเลิกงานในเวลาปกติคือห้าโมงเย็น แต่หัวหน้าแผนกก็แจ้งว่าช่วงปลายเดือนอาจจะต้องอยู่ทีโอทีและน่าจะเลิกงานประมาณเกือบสองทุ่ม ซึ่งพิมพ์พริมาคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเลย เพราะถึงจะเลิกงานเร็วเธอก็ต้องกลับไปเหงาอยู่คนเดียวที่ห้องวันนี้เป็นเย็นวันศุกร์หญิงสาวออกจากบริษัทประมาณห้าโมงครึ่ง จากนั้นก็ใช้เวลานั่งรถเมล์กลับหอพักเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเย็นวันศุกร์ผู้โดยสารค่อนข้างมากกว่าปกติเธอกลับมาถึงห้องจัดการธุระส่วนตัวและนอนเล่นจนเผลอหลับและรู้สึกตัวตื่นอีกทีในเวลาเกือบจะสามทุ่มหญิงสาวรู้สึกหิวมากจึงเดินลงมาจากหอพักเพื่อไปยังบริเวณหน้าปากซอยซึ่งมีร้านอาหารอยู่หลายร้านที่เปิดจนถึงเที่ยงคืนวันนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำคนไม่มากเท่าไหร่ หลังจากสั่งเมนูโปรดแล้วพิมพ์พริมาก็เดินไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อและกลับมานั่งในจังหวะที่ก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟพอดี“หายไปหลายวันเลยนอกใจพี่ไปกินร้านอื่นหรือเปล่า” แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวถามลูกค้าประจำที่มักจะมารับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่บ่อยๆ“ไม่ใช่หรอ
เมียลับCEO ตอนที่ 7 ดีกว่าเดิม
เช้าวันจันทร์พิมพ์พริมาตื่นนอนตั้งแต่เช้าหญิงสาวนั่งรถเมล์มาถึงบริษัทก่อนเวลาเข้างานเกือบครึ่งชั่วโมง เมื่อมาถึงก็นั่งรออยู่บริเวณโซนรับแขกของบริษัทเพื่อรอเวลาจะเข้าไปหาหัวหน้าแผนกบุคคล“อ้าว มาแต่เช้าเลยนะว่าน”“สวัสดีค่ะพี่สุ” หญิงสาวยกมือไหว้หัวหน้าฝ่ายบัญชี“เข้าไปรอที่แผนกก่อนไหมล่ะ ฝ่ายบุคคลน่าจะยังไม่มาทำงานพี่จะได้แนะนำให้รู้จักกับคนในแผนกก่อนจะไปทำเรื่องเอกสาร”“ได้ค่ะพี่สุ”หญิงสาวเดินตามสุกัญญาเข้ามาในแผนกซึ่งตอนนี้มีพนักงานคนหนึ่งมาทำงานก่อนหน้าเธอแล้วหนึ่งคน“กิ่งแก้วทำอะไรอยู่”“กิ่งกำลังหาไฟล์งานของปีที่แล้วอยู่น่ะ”“วางงานตรงหน้าก่อนได้ไหมสุมีพนักงานใหม่จะมาแนะนำให้รู้จัก” เมื่อหัวหน้าแผนกบอกแบบนั้นกิ่งแก้วก็เงยหน้าขึ้นแล้วยิ้มส่งยิ้มทักทายพนักงานใหม่“สวัสดีค่ะ” พิมพ์พริมายกมือไว้“ว่านคนนี้ชื่อกิ่งแก้วนะทำงานที่นี่มานานพอๆ กับพี่เลย”“สวัสดีค่ะพี่กิ่งแก้ว” หญิงสาวทักทายอีกครั้ง“สวัสดีจ้ะ เรียกพี่ว่ากิ่งก็ได้จ้ะ ยินดีต้อนรับสู่แผนกบัญชีของเรานะจ๊ะ”“ขอบคุณค่ะพี่กิ่ง ยังไงว่านขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ พี่กิ่งสอนงานว่านด้วยนะคะ” หญิงสาวรีบฝากตัว“สุเล่าให้ฟังว่าว่านเคยท
เมียลับCEO ตอนที่ 6 สักวันคงได้เจอกัน
คุณสุกัญญาแจ้งเรื่องรับพนักงานใหม่ไปยังแผนกบุคคลเพื่อจัดเตรียมเอกสารและสัญญาต่างๆ ไว้รอหญิงสาวที่จะมาทำงานในวันจันทร์ หลังจากคุยกับหัวหน้าฝ่ายบุคคลเสร็จแล้วเธอก็เดินกลับมาจากแผนกระหว่างนั้นก็เจอกับภาวินท์เจ้าของบริษัทที่ออกจากห้องประชุมมาพอดี“สวัสดีค่ะคุณภาวินท์”“สวัสดีครับพี่สุ เรื่องรับพนักงานฝ่ายบัญชีเป็นยังไงบ้าง” เขาเรียกสุกัญญาด้วยความสนิทสนมเพราะเธอเป็นพนักงานสิบคนแรกที่เขารับเข้ามาทำงานตั้งแต่เปิดบริษัท ชายหนุ่มนับถือสุกัญญาเสมือนพี่สาวคนหนึ่ง“สุเรียกเข้ามาคุยวันนี้แล้วค่ะ”“แล้วเป็นยังไงบ้างครับถูกใจพี่สุหรือเปล่า”“พี่ว่าเด็กคนนี้หน่วยก้านใช้ได้เลยนะคะเธอเคยทำงานในบริษัทXXXมาก่อน” สุกัญญาบอกข้อมูลของพนักงานคนใหม่ให้กับเจ้านายได้รับทราบ“ถ้าเธอเคยทำงานในบริษัทใหญ่ขนาดนั้นแล้วทำไมถึงมาสมัครที่บริษัทเราล่ะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่าพี่สุสืบดูแล้วใช่ไหม”“พี่สืบดูแล้วค่ะ ในส่วนของการทำงานเธอเป็นคนทำงานใช้ได้เลยทีเดียวหัวหน้าฝ่ายบัญชีที่นั่นพี่ก็พอรู้จักอยู่บ้าง”“แล้วเขาบอกไหมครับว่าทำไมเธอถึงลาออกแล้วมาทำงานกับเรา”“จริงๆ แล้วเรื่องนี้มันเป็นความลับของพนักงานแต่พี่จะบอกคุณภาวินท์ก
เมียลับCEO ตอนที่ 5 เริ่มต้นใหม่
เวลาเที่ยงครึ่งพิมพ์พริมาก็เดินทางมาถึงตึกสูงแห่งหนึ่งเมื่อแจ้งกับประชาสัมพันธ์ด้านล่างตึกแล้วเขาก็ให้เธอขึ้นไปยังชั้นเก้าซึ่งเป็นที่ตั้งของบริษัทพีวีคอนสตรัคชั่นในการมาสัมภาษณ์ครั้งนี้ทางบริษัทเรียกแค่พิมพ์พริมาคนเดียว เพราะตอนนี้พนักงานบัญชีคนเดิมลาออกอย่างกะทันหันทำให้ตำแหน่งนี้ว่างลง ส่วนตำแหน่งอื่นตามที่ประกาศรับสมัครนั้นต้องรอให้ถึงวันหมดเขตแล้วจึงนัดให้มาสัมภาษณ์คนที่มาสัมภาษณ์ในวันนี้คือหัวหน้าแผนกบัญชีชื่อสุกัญญาซึ่งทำงานที่บริษัทนี้มาตั้งแต่เริ่มก่อตั้งคำถามส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกความรู้ทั่วไป การแก้ปัญหาเฉพาะหน้าและทัศนคติในกาทำงานร่วมกันเป็นทีมรวมถึงความคิดเห็นส่วนตัวถ้าหากถูกเรียกมาทำงานในวันหยุดหรือต้องทำงานล่วงเวลาซึ่งไม่เป็นปัญหาสำหรับพิมพ์พริมาเลย“ตกลงพี่รับว่านเขาทำงานเลยก็แล้วกันนะ พร้อมจะมาเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะ” คุณสุกัญญาหัวหน้าแผนกบัญชีบอกกับพิมพ์พริมาหลังจากคุยกันมาสักพัก“วันจันทร์นี้ก็ได้ค่ะ” พิมพ์พริมาตอบด้วยความมั่นใจเพราะวันนี้เป็นวันศุกร์เธอมีเวลาเตรียมตัวอีกสองวันและคิดว่าการร่วมงานวันจันทร์น่าจะเป็นอะไรที่ดีที่สุดสำหรับเธอ“เริ่มงานได้เร็วกว่าที่พี่คิดไว้
เมียลับCEO ตอนที่ 4 ยิ่งคบก็ยิ่งเสียใจ
เมื่อนึกตามคำพูดของอรนลินแล้วพิมพ์พริมาก็เริ่มคิดหนักเพราะเธอลาออกจากงานมาได้เกือบจะสองเดือนแล้วแต่ยังไม่ได้เริ่มงานที่ไหนถ้าหากเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ เงินเก็บที่สะสมมาก็คงจะหมดลงก่อนหน้านี้หญิงสาวทำงานเป็นพนักงานบัญชีอยู่ในบริษัทแห่งหนึ่ง แต่เมื่อมีปัญหากับแฟนหนุ่มที่ทำงานในบริษัทเดียวกันหญิงสาวจึงตัดสินใจลาออกจากงานเพราะไม่อาจจะทนมองหน้าเขาอีกต่อไปได้เธอคบกับปิติภัทรตั้งแต่เริ่มเข้าทำงานในบริษัทและคุยกันเอาไว้ว่าจะเก็บเงินสักก้อนจากนั้นทั้งสองแต่งงานกัน แต่หญิงสาวก็ไม่คิดเลยว่าแฟนของเธอจะแอบคบกับพนักงานในบริษัทอีกแผนกหนึ่ง ซึ่งพอเธอรู้ก็บอกให้เขาเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ปิติภัทรก็ทำตามตอนนั้นเธอยอมรับว่าดีใจมากที่เขาสำนึกผิดและกลับตัวได้แต่ผ่านไปไม่นานเขาก็แอบกลับไปคบกันอีกหญิงสาวทนคบกับเขาต่อไปไม่ไหวจึงตัดสินใจบอกเลิกเพราะยิ่งคบก็ยิ่งเสียใจ เงินที่ทั้งสองฝากร่วมกันเพื่อจะจัดงานแต่งงานพิมพ์พริมาก็เอาคืนมาทุกบาททุกสตางค์ และเมื่อดูยอดเงินฝากแล้วส่วนใหญ่จะเป็นตัวเธอเองมากกว่าที่โอนเข้าบัญชีเกือบทุกเดือนส่วนเขานานๆ ครั้งถึงจะโอนเข้าซึ่งก่อนหน้านั้นพิมพ์พริมาไม่ได้สนใจจะดูยอดเงินในบัญชีเลย
เมียลับCEO ตอนที่ 3 แค่พี่ชายคนหนึ่ง
พิมพ์พริมาเดินออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวแล้วลัดเลาะเข้ามาในซอยประมาณสามร้อยเมตรก็ถึงหอพัก หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปยังไม่ทันได้อาบน้ำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อเห็นว่าคนที่โทรศัพท์เข้ามาคือเพื่อนสนิทก็รีบกดรับสายทันที“เรื่องมันเป็นยังไงเล่ามาเดี๋ยวนี้นะว่าน” ปลายสายรีบถามโดยที่พิมพ์พริมายังไม่ทันได้เอ่ยอะไรออกไปเลยสักคำ“นุ่นหมายถึงอะไรว่านไม่เห็นเข้าใจที่นุ่นพูดเลย”“ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเลย บอกนุ่นมานะว่าวันนี้ไปกินก๋วยเตี๋ยวกับใคร”“ไปกินคนเดียวสิจะให้กับใครล่ะ” พิมพ์พริมาคิดว่าที่อรนลินโทรศัพท์มาถามแบบนี้ก็เพราะเห็นรูปที่เธอเพิ่งจะโพสต์ลงไปเมื่อครู่แน่ๆ“แน่ใจเหรอว่านว่าไปกินคนเดียว แล้วรูปผู้ชายที่โพสต์มาล่ะหมายความว่ายังไง บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ ตอนนี้มีแฟนใหม่แล้วเหรอ” นุ่นหรืออรนลินคาดคั้นอย่างต้องการคำตอบ“ไม่ใช่แฟนใหม่หรอกนุ่น”“แล้วเขาเป็นใคร”“ว่านก็ไม่รู้จักเหมือนกัน”“ไม่รู้จักเขาแล้วไปกินก๋วยเตี๋ยวกับเขาได้ยังไง อย่าโกหกหน่อยเลยน่า”“ว่านพูดเรื่องจริงนะ เราก็แค่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันเพราะโต๊ะมันเต็ม”“นุ่นไม่เชื่อหรอก บอกความจริงมาดีกว่าอย่าให้นุ่นสงสั
เมียลับCEO ตอนที่ 2 ส่วนใหญ่เข้าหาเพราะเงิน
“ลองบอกมาก่อนสิว่าคุณจะให้ผมทำอะไรถ้าเกิดเป็นเรื่องผิดกฎหมายขึ้นมาผมก็ซวยแย่สิ”“โธ่...คุณไม่ใช่เรื่องผิดกฎหมายอะไรหรอกนะ ง่ายๆ เองตกลงไหม”“แน่นะครับ”“ค่ะ ฉันแค่จะขอยืมมือคุณแค่นั้น”“ยืมมือผมเอาไปทำอะไร” ชายหนุ่มมองเธออย่างสงสัย“เถอะน่า ตกลงไหมล่ะ”“อือ แล้วผมต้องทำยังไง” ภาวินท์ตอบตกลงเพราะเขาเองก็อยากจะรู้ว่าหญิงสาวจะทำอะไรต่อ“คุณนั่งจับช้อนกับตะเกียบไว้แบบนั้นนะ ทำเหมือนกำลังจะกินก๋วยเตี๋ยว ฉันขอถ่ายรูปคุณแป๊บเดียวเอง”“ถ่ายรูปเหรอ”“ก็ใช่นะสิ”“จู่ๆ จะมาถ่ายรูปกันได้ไง”“ฉันไม่ถ่ายให้เห็นหน้าคุณหรอกน่า ฉันถ่ายแค่ข้อมือเองนะ”“แล้วคุณจะเอารูปผมไปทำอะไร”“ฉันก็แค่จะโพสต์ลงในสตอรี่ว่าฉันมากินก๋วยเตี๋ยวกับผู้ชาย”“ผมว่าเหตุผลมันฟังดูแปลกๆ นะ”“ไม่แปลกหรอกน่าตกลงนะ” หญิงสาวไม่รอฟังคำตอบเธอถ่ายรูปเขาจากนั้นก็โพสต์ลงสตอรี่ทันที“นี่ไงคะ” พูดแล้วเธอยื่นโทรศัพท์ให้กับชายหนุ่มดู“ก๋วยเตี๋ยวมื้อนี้หวานมาก คืออะไร” เขาอ่านข้อความใต้ภาพแล้วถามขึ้นและมองหน้าเธอสลับกับโทรศัพท์“ก็หมายความว่าวันนี้ฉันมากินก๋วยเตี๋ยวกับผู้ชายไงล่ะ”“จะไม่มีปัญหาตามมาทีหลังแน่นะ”“ไม่หรอก เพราะไม่ได้เห็นหน้าคุ
