LOGINShare
ตอนที่ 8 มันจะเป็นไปได้เหรอ
Last Updated:
2025-02-26 01:03:43สัปดาห์แรกของการทำงานผ่านไปได้ด้วยดีพิมพ์พริมารู้สึกมีความสุขมากกับที่ทำงานใหม่และเพื่อนร่วมงานใหม่ ช่วงแรกที่มาทำงานหญิงสาวเลิกงานในเวลาปกติคือห้าโมงเย็น แต่หัวหน้าแผนกก็แจ้งว่าช่วงปลายเดือนอาจจะต้องอยู่ทีโอทีและน่าจะเลิกงานประมาณเกือบสองทุ่ม ซึ่งพิมพ์พริมาคิดว่ามันไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอเลย เพราะถึงจะเลิกงานเร็วเธอก็ต้องกลับไปเหงาอยู่คนเดียวที่ห้อง
วันนี้เป็นเย็นวันศุกร์หญิงสาวออกจากบริษัทประมาณห้าโมงครึ่ง จากนั้นก็ใช้เวลานั่งรถเมล์กลับหอพักเกือบครึ่งชั่วโมงเพราะเย็นวันศุกร์ผู้โดยสารค่อนข้างมากกว่าปกติ
เธอกลับมาถึงห้องจัดการธุระส่วนตัวและนอนเล่นจนเผลอหลับและรู้สึกตัวตื่นอีกทีในเวลาเกือบจะสามทุ่มหญิงสาวรู้สึกหิวมากจึงเดินลงมาจากหอพักเพื่อไปยังบริเวณหน้าปากซอยซึ่งมีร้านอาหารอยู่หลายร้านที่เปิดจนถึงเที่ยงคืน
วันนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำคนไม่มากเท่าไหร่ หลังจากสั่งเมนูโปรดแล้วพิมพ์พริมาก็เดินไปซื้อของในร้านสะดวกซื้อและกลับมานั่งในจังหวะที่ก๋วยเตี๋ยวก็มาเสิร์ฟพอดี
“หายไปหลายวันเลยนอกใจพี่ไปกินร้านอื่นหรือเปล่า” แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวถามลูกค้าประจำที่มักจะมารับประทานก๋วยเตี๋ยวอยู่บ่อยๆ
“ไม่ใช่หรอกแบบนั้นหรอกค่ะพี่แป้ง พอดีว่านเริ่มไปทำงานแล้วบางวันก็เลยกินมาจากข้างนอกค่ะ”
“พี่ก็นึกว่าปันใจไปกินก๋วยเตี๋ยวเจ้าอื่นแล้วเสียอีก”
“ว่านไม่มีทางปันใจหรอกค่ะ ก๋วยเตี๋ยวร้านพี่แป้งอร่อยสุดแล้ว”
“ปากหวานแบบนี้เดี๋ยวพี่เพิ่มลูกชิ้นให้สักสองลูกดีไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่แป้งแค่นี้ว่านก็จะกินไม่หมดแล้ว พี่แป้งให้เยอะตลอดเลย”
“ก็ว่านเป็นลูกค้าประจำของพี่นี่ก็ต้องเอาใจกันหน่อย พี่ไปทำก๋วยเตี๋ยวก่อนนะอยากได้อะไรเพิ่มก็เรียกเด็กล่ะ”
แม่ค้าก๋วยเตี๋ยวรีบกลับไปทำยืนตำแหน่งประจำเพราะตอนนี้มีลูกค้าเข้ามาอีกหลายคน
พิมพ์พริมานั่งรับประทานก๋วยเตี๋ยวไปด้วยเล่นมือถือไปด้วยเพราะตอนนี้ลูกค้าในร้านก๋วยเตี๋ยวไม่มากเท่าไหร่ จึงไม่จำเป็นต้องรีบลุกให้คนอื่นนั่งต่อ แต่ทานก๋วยเตี๋ยวไปได้ครึ่งชามก็มีคนมาขอนั่งด้วย
“ผมขอนั่งตรงนี้ด้วยคนได้ไหมครับ”
หญิงสาวรีบเงยหน้าขึ้นมองและอยากจะบอกเขาว่ายังมีที่นั่งว่างอีกหลายโต๊ะแต่เมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอก็ได้แต่ยิ้มกว้างเพราะคนที่มาขอนั่งด้วยนั้นคือผู้ชายที่เจอกันเมื่อหนึ่งอาทิตย์ก่อน
“ได้ค่ะ วันนี้มากินก๋วยเตี๋ยวอีกเหรอคะ”
“ใช่ครับวันนี้ผมพกเงินสดมาและชาร์จแบตโทรศัพท์มาเต็มเลย” เขาพูดพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“เตรียมตัวมาดีนะคะ”
“ให้ผมเลี้ยงคุณนะตามสัญญาที่เคยคุยกันไว้ไงล่ะ”
“โธ่...คุณอย่าคิดอะไรมากเลย วันนั้นฉันก็ถ่ายรูปคุณไปแล้วก็ถือว่าหายกันแล้วล่ะค่ะ”
“แต่ผมอยากเลี้ยงคุณจริงๆ นะ ถ้าไม่อยากให้ผมเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวจะเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นก็ได้”
“อย่างอื่นที่ว่าหมายถึงอะไร”
“ก็คุณอยากกินอะไรก็ได้ทุกอย่างเลย”
“ถ้าเกิดฉันอยากไปกินอาหารร้านหรูๆ ขึ้นมาล่ะ”
“ก็ได้นะ เรานัดไปกินวันหลังก็ได้เพราะวันนี้ผมอยากจะกินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้ก่อน”
“ฉันพูดเล่นหรอกค่ะ ถ้าคุณอยากเลี้ยงฉันจริงๆ ก็เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวฉันวันนี้ก็พอ”
ทั้งสองคนนั่งรับประทานกันจนอิ่มจากนั้นภาวินท์ก็เดินไปชำระก๋วยเตี๋ยวและกลับมานั่งที่โต๊ะอีกครั้ง
“อ้าว....ทำไมยังไม่กลับล่ะหรือว่ายังไม่อิ่มคะ”
“เปล่าเรากินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันสองครั้งแล้วแต่ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ฉันชื่อว่านแล้วคุณล่ะ”
“ผมชื่อวินครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณวิน”
“เช่นกันครับ คุณพักอยู่แถวนี้เหรอว่าน”
“หอพักว่านอยู่แถวนี้ แล้วคุณล่ะเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้เหรอ”
“เปล่าครับผมมาดูไซต์งานก่อสร้างบ้านจัดสรรแล้วก็เลยแวะมากินก๋วยเตี๋ยวจริงๆ แล้ววันก่อนผมก็มานะ คิดว่าจะมาเจอคุณแต่คุณก็ไม่มา”
“ว่านไปทำงานค่ะ บางวันก็กินข้าวใกล้ๆ บริษัทก่อนจะกลับ คุณคงไม่มากินก๋วยเตี๋ยวร้านนี้เพื่อรอเจอว่านหรอกใช่ไหม”
“มันก็ไม่เชิงหรอกนะ แต่ผมก็อยากจะเจอคุณอีกสักครั้ง ผมคิดว่าบางทีเราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้นะ”
“เพื่อนเหรอคะ ขอโทษนะคะคุณกับว่านดูแล้วอายุน่าจะต่างกันนะคะเราจะเป็นเพื่อนกันได้เหรอ”
“คุณกำลังจะบอกว่าผมแก่เหรอว่าน”
“เปล่าค่ะ ว่านก็แค่คิดว่ามันจะเป็นไปได้เหรอ”
“ถ้าไม่เป็นเพื่อนก็เป็นพี่เป็นน้องดีไหมล่ะ ผมน่าจะอายุมากกว่าว่านอยู่หลายปี”
“ขอโทษนะคะ คุณวินอายุเท่าไหร่เหรอคะ” พิมพ์พริมาเดาอายุของเขาไม่ถูกจึงคิดว่าถามไปตรงๆ น่าจะดีกว่า
“สามสิบสองครับ ว่านล่ะถ้าให้ผมเดานะน่าจะเพิ่งเรียนจบก็คงอายุไม่เกินยี่สิบสามใช่ไหม”
“ผิดค่ะ ว่านอายุยี่สิบหกแล้วค่ะเรียนจบมาแล้วหลายปี”
“ผมนึกว่าคุณเพิ่งเรียนจบ”
“จะชมว่าว่านหน้าเด็กใช่ไหมล่ะ” เธอถามแล้วหัวเราะ
“ก็ประมาณนั้น”
“เดี๋ยวว่านต้องขอตัวกลับห้องก่อนนะ พอหนังท้องตึงหนังตามันก็เริ่มหย่อน”
“อยากให้พี่เดินไปส่งไหม”
“พี่เหรอคะ”
“ก็ใช้นะสิ พี่อายุมากกว่าว่านตั้งหกปีเรียกพี่ก็ถูกแล้ว”
“พี่ก็พี่ค่ะ แต่พี่ไม่ต้องไปส่งว่านหรอกค่ะ หอพักว่านเดินเข้าไปนิดเดียวก็ถึงแล้ว พี่ล่ะกลับยังไง”
“ขับรถมาครับ รถพี่จอดอยู่ฝั่งตรงข้าม” เขาชี้ไปอีกฝั่งหนึ่งของถนนซึ่งตอนนี้มีรถยนต์หลายคันจอดอยู่ทำให้พิมพ์พริมาไม่รู้ว่ารถคันไหน แต่เธอก็ไม่ได้สนใจ
“พรุ่งนี้จะมากินก๋วยเตี๋ยวอีกไหม” เขาถามขณะเดินตามหญิงสาวออกมาจากร้านก๋วยเตี๋ยว
“พี่วินกินก๋วยเตี๋ยวติดๆ แบบนี้ไม่เบื่อเหรอ”
“ไม่เบื่อนะ ก๋วยเตี๋ยวร้านนี้อร่อยหรือว่านอยากจะไปกินอะไรอย่างอื่น ให้พี่มารับไหมพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์หยุดงานหรือเปล่า”
“หยุดค่ะ แต่ว่านมีธุระอย่างอื่นที่ต้องจัดการ”
“เอาเป็นช่วงเย็นก็ได้นะ กินข้าวกันดีไหม”
“พี่วินอยากกินอะไรล่ะ แถวนี้มีร้านอร่อยๆ เยอะแยะเลย”
“ว่านลองเสนอมาสิว่าอยากกินอะไร พี่กินได้ทุกอย่างเลย แล้วว่านมีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษไหมล่ะ”
“ว่านกินได้ทุกอย่างนะคะ แต่มีอย่างหนึ่งชอบไม่รู้ว่าพี่จะกินได้หรือเปล่า”
“อะไรเหรอ”
“ส้มตำค่ะ”
“ได้สิไม่มีปัญหาเลยตกลงพรุ่งนี้เย็นเรานัดกินส้มตำนะ ว่านมีร้านประจำหรือเปล่า”
“มีค่ะ นั่นไงคะร้านประจำของว่าน” หญิงสาวอีกฝั่งหนึ่งของถนน
“ให้พี่มารับไหม”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ พรุ่งนี้สักห้าโมงเย็นเรามาเจอกันที่ร้านนั้นเลย”
“ได้สิแต่ว่านจะไม่ให้เบอร์โทรพี่ไว้หน่อยเหรอ ถ้าเกิดพี่มาถึงก่อนนะว่านยังไม่มาสักพี่จะได้โทรตามเพราะจะให้พี่นั่งกินคนเดียวก็คงจะเขินแย่เลย”
“นี่กำลังจะขอเบอร์โทรศัพท์ว่านใช่ไหม”
“แล้วจะให้หรือเปล่า”
“ก็แค่เบอร์โทรศัพท์เองว่านให้พี่ได้อยู่แล้วล่ะ”
ทั้งสองแรกเบอร์โทรศัพท์และแอดไลน์ก็พอดีกับภาวินท์เดินมาส่งหญิงสาวด้านล่างหอพัก
“ถึงหอพักแล้วค่ะขอบคุณนะคะที่เดินมาส่ง”
“หอพักนี้ท่าทางคนจะอยู่เยอะเหมือนกันนะ” เขามองรถที่จอดอยู่ด้านล่างหอพักซึ่งมีทั้งรถยนต์และรถจักรยานยนต์อยู่เต็มไปหมด
“ค่ะหอพักที่นี่ราคาไม่แพงเท่าไหร่ คนก็ไม่พักเต็มกันทุกห้อง”
“พี่ไปก่อนนะ”
“ขอบคุณนะคะที่เลี้ยงก๋วยเตี๋ยวแล้วเจอกันพรุ่งนี้ค่ะ”
Related chapters
เมียลับCEO ตอนที่ 9 รู้จักมากขึ้น
บ่ายวันเสาร์ภาวินท์ก็มาที่ร้านส้มตำตามเวลาที่นัดไว้ เขากำลังชะเง้อคอมองว่าเมื่อไหร่พิมพ์พริมาจะมาที่ร้าน ขณะที่พนักงานในร้านก็มาถามว่าเขาจะสั่งอะไรบ้าง ชายหนุ่มลังเลถ้าหากเขาสั่งอาหารมาทานแล้วพิมพ์พริมาไม่มาตามนัด เขาก็น่าจะต้องทานคนเดียวซึ่งมันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะต้องนั่งรับประทานอาหารตามลำพัง“ผมขอโทรถามเพื่อนก่อนนะครับ เดี๋ยวค่อยสั่งอาหาร” ชายหนุ่มบอกกับพนักงานของร้านจากนั้นเขาก็โทรศัพท์ไปหาหญิงสาวและรอสายอยู่นานแต่เธอก็ยังไม่ยอมรับ ภาวินท์เริ่มใจเสียเพราะคิดว่าพิมพ์พริมาจะเบี้ยวนัดเขาไลน์ไปหาเธอเพื่อถามว่าตอนนี้เธอทำอะไรอยู่ที่ไหนและจะมาทานอาหารกับเขาหรือเปล่า แต่หญิงสาวก็ไม่อ่านข้อความ นั่นยิ่งทำให้ภาวินท์รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอยากจะไปตามเธอที่หอพัก ขณะกำลังลุกจากเก้าอี้ก็เห็นเธอเดินเข้ามาในร้านพอดี เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก“ขอโทษนะคะพี่วินพอดีว่านคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อยเลยมาช้า”“แล้วเพื่อนอยู่ไหนล่ะ ไม่มากินกับเราเหรอ”“ว่านหมายถึงคุยโทรศัพท์ค่ะ พี่วินสั่งอาหารหรือยังคะ”“ยังเลยครับ พี่ไม่รู้ว่าว่านกินแบบไหน”“พี่วินล่ะกินเผ็ดได้ไหม”“ได้พอประมาณถ้าอย่างนั้นลองสั่
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 10 ยังไม่อยากคิดไปไกล
เมื่อเดินมาถึงห้องพักพิมพ์พริมาก็รีบโทรศัพท์ไปเล่าเรื่องของตนเองกับภาวินท์ให้กับอรนลินฟังตั้งแต่เจอกันครั้งแรกจนมาถึงการไปรับประทานส้มตำด้วยกันในวันนี้“นุ่นคิดว่าพี่วินอะไรเนี่ยเขาจะต้องกำลังจีบว่านอยู่แน่ๆ เลยนะ” อรนลินตั้งข้อสังเกต“ไม่หรอกมั้งนุ่น เราเพิ่งเจอกับพี่เขาได้แค่สามครั้งเอง”“ต่อให้เจอกันแค่ครั้งเดียวถ้าคนเขาจะจีบเขาก็จีบ เท่าที่นุ่นฟังนะยืนยันได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังจีบว่านแน่นอน”“แล้วว่านจะทำยังไงต่อล่ะนุ่น”“จะมาถามนุ่นได้ยังไงล่ะ ว่านก็ต้องถามตัวเองสิว่าเอายังไงต่อว่านรู้สึกยังไงกับเขาบ้าง”“ก็ไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไรนะ พี่วินก็แค่คนรู้จักคนหนึ่งเวลาคุยกับเขาก็เหมือนคุยกับเพื่อนกับพี่”“ใจไม่เต้นแรงเลยเหรอ”“ไม่นะ”“คุยกับเขาแล้วรู้สึกรำคาญหรือเบื่อบ้างไหมล่ะ”“ก็ไม่นะคุยกันได้เรื่อยๆ เจอกันแค่สามครั้งเองยังไม่รู้สึกเบื่อหรอก”“ถ้าอย่างนั้นก็ลองให้เขาโอกาสเขาดูสิแต่ถ้าคุยแล้วเริ่มเบื่อหรือคิดว่าไม่ใช่ก็ถอยออกมา นุ่นว่าว่านเลิกกับพี่ภัทรมานานแล้วนะ จะคุยกับผู้ชายคนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องเสียหายหรือผิดอะไรเลย”“แค่คุยกันไม่กี่ครั้งเองว่านยังไม่อยากคิดอะไรม
Last Updated : 2025-02-26เมียลับCEO ตอนที่ 11 ไม่เหมือนคนอื่น
ช่วงนี้ภาวินท์มักจะโทรศัพท์มาหาพิมพ์พริมาเป็นประจำในช่วงเวลาเย็น บางวันเขาก็โทรศัพท์มาหาเธอในเวลาสามทุ่มเพื่อชวนหญิงสาวลงไปทานก๋วยเตี๋ยวถึงแม้ว่าพิมพ์พริมาจะทานข้าวแล้วแต่หญิงสาวก็ลงไปนั่งเป็นเพื่อนเขา พอทานเสร็จเขาก็เดินมาส่งที่หอแต่หญิงสาวก็ไม่เคยชวนเขาขึ้นไปข้างบนและเขาเองก็ไม่เคยขอขึ้นไปบนนั้น เพราะชายหนุ่มเป็นแบบนี้พิมพ์พริมาเลยไม่รู้สึกอึดอัดที่จะคุยกับภาวินท์เลย ในทางตรงกันข้ามหญิงสาวกลับรู้สึกสบายใจมากเธอรู้สึกว่าการได้คุยกับเขาทุกวันมันทำให้เธอนั้นหายเหงาไปได้มากทีเดียว“คืนนี้พี่อาจจะไม่โทรหาว่านะ” ภาวินท์บอกกับหญิงสาวเมื่อเดินมาถึงหน้าหอพักของเธอหลังจากที่เขาทานก๋วยเตี๋ยวอิ่มแล้ว“ค่ะ” พิมพ์พริมาตอบรับสั้นๆ“ว่านจะไม่ถามเหรอครับว่าทำไม”“พี่วินคะ คนเราก็ต้องมีธุระส่วนตัวกันบ้าง” หญิงสาวรู้ว่าบางครั้งก็ไม่จำเป็นจะต้องบอกกับคนอื่นทุกเรื่อง“ที่ไม่ถามเพราะว่ารำคาญที่พี่โทรมาทุกวันใช่ไหม”“พี่วินก็ขี้น้อยใจเหมือนกันนะคะ ว่านไม่ได้คิดแบบนั้นหรอกค่ะ”“ไม่รำคาญจริงๆ ใช่ไหม” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง“ทำไมถึงคิดว่าว่านจะรำคาญเหรอคะ”“ก็พี่โทรหาว่านก็ถามแต่คำถามเดิมๆ กินข้าวหรือยังทำงา
Last Updated : 2025-03-22เมียลับCEO ตอนที่ 12 วันหยุดไม่เป็นอย่างที่คิด
แม้ว่าเมื่อคืนจะออกไปดื่มกับเพื่อนจนดึกแต่วันนี้ภาวินท์ก็ตื่นแต่เช้าเขารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ไปดูหนังกับพิมพ์พริมาชายหนุ่มลงไปออกกำลังกายจากนั้นก็ขึ้นมาบนห้องแล้วเอาอาหารแช่แข็งที่อยู่ในตู้อุ่นเพื่อรับประทานก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวรอเวลาที่จะไปรับหญิงสาวที่หอพักเขานัดเธอไว้ประมาณเที่ยงซึ่งตอนนี้ก็เพิ่งจะสิบโมงเช้า ชายหนุ่มหยิบแท็บเล็ตตรงหน้าขึ้นมาทำงานเพื่อฆ่าเวลาแต่ยังอ่านรายงานการประชุมไปไม่ถึงไหนเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมาเสียก่อนเมื่อเห็นว่าคนที่โทรศัพท์มาคือพิมพ์พริมาเขาก็กดรับสายทันที“สวัสดีครับว่านจะเปลี่ยนเวลาให้พี่ไปรับตอนนี้ใช่หรือเปล่า”“เปล่าค่ะพี่วิน ว่านจะโทรมาขอโทษพี่วิน” น้ำเสียงของเธอฟังดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ทำให้คนฟังก็ใจเสีย“ขอโทษพี่เรื่องอะไร”“ว่านคงไปดูหนังกับพี่วินไม่ได้แล้วค่ะ”“อ้าวทำไมล่ะ เป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่าครับ”“น้าสาวของว่านโทรมาหาเมื่อกี้บอกว่าตอนนี้แม่เข้าห้องผ่าตัดอยู่ค่ะ”“แล้วแม่เป็นอะไรมากหรือเปล่า”“น้าบอกว่าว่าเป็นไส้ติ่งค่ะ หมอกำลังผ่าตัดอยู่ว่านคงต้องกลับไปหาแม่”“แล้วว่านจะไปยังไงครับ” เขาถามอย่างร้อนใจ“ขับรถไปเองค่ะ ขอโทษพี่วินด้วยนะคะเรื่
Last Updated : 2025-03-22เมียลับCEO ตอนที่ 13 ซักประวัติ
หลังจากรับประทานอาหารแล้วพิมพ์พริมาก็ซื้อผลไม้และขนมอีกหลายอย่างขึ้นไปให้มารดากับคุณป้าและคุณน้าบนห้อง ส่วนภาวินท์หลังจากส่งหญิงสาวที่โรงพยาบาลแล้วเขาก็ขับรถหาโรงแรมเพื่อเข้าพัก เสร็จเรียบร้อยก็อาบน้ำแต่งตัวก่อนจะกลับไปเยี่ยมมารดาของพิมพ์พริมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง“ว่านนึกว่าพี่วินจะพักผ่อนอยู่ห้องเสียอีกค่ะ” หญิงสาวถามเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในห้องพักซึ่งตอนนี้เหลือแค่เธอกับมารดากำลังคุยกันเนื่องจากคุณป้าและคุณน้ากลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้ว“อยู่ห้องก็ไม่รู้จะทำอะไรครับ คุณแม่กับว่านอยากได้อะไรเพิ่มไหมหรือจะทานอะไรไหม ผมจะได้ไปซื้อให้”“ขอบใจจ้ะ แต่แม่มีอาหารของโรงพยาบาลแล้วนะ ว่านล่ะเย็นนี้หนูจะกินอะไร”“ว่านยังไม่หิวเลยค่ะ เพิ่งกินข้าวเที่ยวไปเมื่อกี้นี้เอง”“ของใช้ส่วนตัวล่ะลูกเอามาครบไหม”“คิดว่าครบค่ะ แล้วของแม่ล่ะคะมีอะไรอยากได้เพิ่มไหม”“ทางโรงพยาบาลเตรียมให้หมดแล้วจ้ะ แต่ว่าจะไม่หิวตอนดึกใช่ไหมลูก” คุณพิมพ์พรถามเพราะรู้ว่าลูกสาวชอบทานเวลาดึก“ก็ไม่แน่เหมือนกันค่ะ”“ถ้าอย่างนั้นว่านไปซื้อมาไว้ก่อนดีไหม แม่กลัวว่าดึกๆ ร้านจะปิดกันหมด”“ถ้าว่านไม่อยากไปเดี๋ยวพี่ไปซื้อพวกแซนด์วิชกับขนม
Last Updated : 2025-03-22เมียลับCEO ตอนที่ 14 พอจะมองออก
พิมพ์พริมาซื้อราดหน้าจากร้านหน้าโรงพยาบาลขึ้นมาจากนั้นหญิงสาวก็รับประทานกับภาวินท์จนอิ่มก็คุยกันต่อจนกระทั่งสองทุ่ม ชายหนุ่มก็ขอตัวกลับเพราะอยากจะให้มารดาของหญิงสาวได้พักผ่อน“ผมไปก่อนนะครับแม่แล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมแต่เช้า”“ไม่ต้องรีบมาแต่เช้าก็ได้วันนี้ก็ขับรถเหนื่อยแล้วพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ พรุ่งนี้จะต้องขับรถกลับอีก”“ใช่ค่ะพี่วินว่านไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หมอจะให้คุณแม่กลับบ้านตอนกี่โมง”“ถ้าหมออนุญาตให้กลับบ้านแล้วพี่ยังไม่มาว่านก็โทรศัพท์ตามพี่นะ พี่จะได้พาไปส่งที่บ้านได้”“ค่ะพี่วิน”“ผมไปก่อนนะครับแม่พักผ่อนเยอะๆ นะครับ”“จ้ะ ขอบใจมากนะวิน”“ว่านลงไปส่งไหมคะ”“ไม่เป็นไรครับว่านอยู่กับแม่เถอะพี่ไปคนเดียวได้ พี่ไปก่อนมีอะไรก็โทรหาพี่นะ”“ค่ะขอบคุณมากค่ะพี่วิน”เมื่อภาวินท์กลับออกไปแล้วพิมพ์พริมาก็อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดเป็นกางเกงวอร์มกับเสื้อยืดก่อนจะขึ้นมานั่งบนเตียงกับมารดาซึ่งกำลังดูทีวีอยู่“แม่ยังเจ็บแผลอยู่ไหม”“ไม่เลยจ้ะไม่บอกแล้วว่าแผลมันเล็กมากๆ ว่านจะไปนอนพักผ่อนก็ได้นะวันนี้เดินทางมาก็น่าจะเหนื่อย”“ไม่เหนื่อยเลยค่ะแม่ว่านแอบงีบหลับมาบนรถด้วยซ้ำ”“ได้ยังไงล่ะว่าน ปล่อยให้พ
Last Updated : 2025-03-22เมียลับCEO ตอนที่ 15 ไม่ใช่แฟน
เช้าวันต่อมาภาวินท์ก็ขับรถไปหาพิมพ์พริมาและมารดาของเธอที่โรงพยาบาลตั้งแต่เช้า เมื่อมาถึงคุณหมอก็ตรวจเสร็จพอดี ท่านอนุญาตให้คุณพิมพ์พรกลับบ้านได้เพราะไม่มีอาการผิดปกติหรือภาวะแทรกซ้อนอะไรระหว่างที่กำลังเก็บของและเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่นั้นน้าประภาพรก็โทรศัพท์เข้าถาม“สวัสดีค่ะน้าพร”“หมอเข้ามาตรวจแม่หรือยัง แล้วหมอว่ายังไงบ้าง”“หมอบอกแม่ไม่หายเป็นปกติแล้วค่ะ ตอนนี้แม่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เดี๋ยวก็คงจะกลับไปที่บ้าน”“รอน้าหน่อยนะเดี๋ยวน้าจะเข้าไปรับ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้าพรเดี๋ยวพี่วินจะไปส่งว่านกับแม่ที่บ้าน”“ถ้าอย่างนั้นน้ารออยู่ที่บ้านนะก็แล้วกันนะ ว่านกับแม่กินอะไรกันหรือยังล่ะ”“แม่กินอาหารของโรงพยาบาลแล้วค่ะ ว่านกับพี่วินยังไม่ได้กินอะไรเลย”“น้าจะทำกับข้าวไว้รอว่านอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”“ว่านกินอะไรก็ได้ กับข้าวฝีมือน้าพรอร่อยทุกอย่างเลยค่ะ ว่านหวานขอตัวไปช่วยแม่เก็บของก่อนนะคะ ไม่น่าจะเกินครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านค่ะ”“ได้จ้ะน้าจะทำกับข้าวไว้รอนะ”เมื่อวางสายจากน้าประภาพรแล้วมารดาของหญิงสาวก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี“แม่คะเมื่อกี้น้าพรบอกว่าจะเข้ามารับแม่ที่นี่ ว่านก็เลยบอกว่
Last Updated : 2025-03-22เมียลับCEO ตอนที่ 16 อย่าโทษตัวเอง
ภาวินท์ขับรถออกจากจังหวัดพิจิตรมาได้ประมาณ 2 ชั่วโมงกว่าทั้งสองก็ตกลงกันว่าจะแวะเข้าไปทานอาหารที่จังหวัดชัยนาท ซึ่งมีอยู่ร้านหนึ่งที่ภาวินท์เคยมาทานแล้วรู้สึกว่าถูกใจกับรสชาติอาหารที่นั่นมากๆหลังจากรับประทานอาหารเสร็จก็ขับผ่านถนนสองเลนเส้นหนึ่งไปเพื่อออกไปยังถนนเส้นหลักเพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงเทพ ลักษณะถนนสองเลนค่อนข้างแคบและยังมีรถบรรทุกวิ่งค่อนข้างมาก ทำให้ภาวินท์ใช้ความเร็วไม่ได้มากเท่าไหร่ระหว่างที่เขากำลังขับรถอยู่ก็มีรถอีกคันหนึ่งแซงรถบรรทุกคันข้างหน้าสวนเลนมาอย่างกระชั้นชิดชายหนุ่มหักพวงมาลัยหลบจนรถแฉลบลงข้างทางและชนเข้ากับต้นไม้บริเวณนั้นดังโครม“ว่านเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาตกใจรีบหันมาถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ“ว่านไม่เป็นอะไรค่ะ พี่วินล่ะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”“ไม่เจ็บเลยพี่ว่าเรารีบลงจากรถก่อนเถอะนะ”เพราะรถโดนกระแทกอย่างแรงทำให้ประตูเปิดไม่ออก ยังโชคดีว่ามีพลเมืองดีขับรถผ่านมาและโทรศัพท์ตามกู้ภัยให้เข้ามาช่วยเหลือเมื่อกู้ภัยมาถึงรีบงัดประตูและให้ทั้งสองออกมานอกรถได้อย่างปลอดภัยก่อนจะคนเจ็บส่งโรงพยาบาลเพราะภาวินท์มีบาดแผลบริเวณแขนส่วนพิมพ์พริมานั้นไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนเมื่อมาถึงโรง
Last Updated : 2025-03-23
Latest chapter
เมียลับCEO ตอนที่ 38 เมียลับ (ตอบจบ)
เรื่องที่พิมพ์พริมากับภาวินท์คบหาเป็นแฟนกันมีคนรู้ไม่มากเท่าไหร่ แม้ว่าทั้งสองจะมาทำงานตั้งแต่เช้าและกลับคอนโดมิเนียมพร้อมกันในตอนเย็น แต่เรื่องมันก็ยังคงเป็นความลับเนื่องจากพิมพ์พริมาไม่เคยแสดงตัวว่าตนเองเป็นแฟนของเจ้าของบริษัทและขณะอยู่ที่บริษัทภาวินท์ก็พยายามวางตัวไม่เดินมาหาคนรักในช่วงเวลากลางวัน เนื่องจากกลัวว่าหญิงสาวจะอึดอัดแต่หลังจากกำหนดการแต่งงานและการ์ดแต่งงานถูกแจกออกไปตามแผนกต่างๆ ทุกคนก็รู้ความจริงสายตาที่มองพิมพ์พริมาของบางคนเปลี่ยนไปแต่บางคนก็ยังคงมองเธออย่างเดิม หญิงสาวเองก็วางตัวดีเคยพูดคุยทักทายหรือไหว้ใครก็ทำแบบนั้นตลอดมัน เลยทำให้คนอื่นยอมรับมากขึ้นหลังจากหญิงสาวเข้าทำงานในบริษัทได้ครบหนึ่งปีทั้งสองก็แต่งงานกันงานแต่งงานถูกจัดขึ้นที่จังหวัดพิจิตรภาวินท์และเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาวรวมถึงญาติสนิทไปร่วมงานกันที่นั่นก่อนจะกลับมาฉลองพิธีมงคลสมรสที่กรุงเทพซึ่งจัดค่อนข้างใหญ่เพราะภาวินท์อยากให้พนักงานทุกคนได้เข้าร่วมและถือโอกาสเลี้ยงทุกคนไปในตัว“เหนื่อยไหมว่าน” เขาถามหลังจากที่อยู่กันตามลำพังในห้องสวีทของโรงแรม“เหนื่อยมากค่ะ แต่ก็มีความสุขมากๆ ด้วย”“พี่ก็มีความสุขมากเห
เมียลับCEO ตอนที่ 37 บอกมาให้หมด
เมื่อได้คุยกับหัวหน้าแล้วพิมพ์พริมาก็รู้สึกสบายใจขึ้น แต่ยังมีอีกสองด่านที่เธอจะต้องผ่านให้ได้ก็คือการบอกกับนารีรัตน์และพี่กิ่งแก้ว สำหรับพี่กิ่งแก้วหญิงสาวคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาส่วนนารีรัตน์นั้นต้องค่อยๆ พูด แต่เท่าที่ได้รู้จักกันมาประมาณสามเดือนก็พอจะรู้ว่านารีรัตน์เป็นคนที่พูดเยอะ แต่จิตใจค่อนข้างดี ถ้าหากมีเหตุผลที่ดีพอเธอเชื่อเหลือเกินว่านารีรัตน์จะต้องไม่โกรธที่เธอปิดบังแบบนี้ในบ่ายวันหนึ่งพิมพ์พริมาได้มีโอกาสออกไปวางบิลกับพี่กิ่งแก้วเลยถือโอกาสนี้บอกพี่กิ่งแก้วว่าตนเองกำลังคบหาอยู่กับภาวินท์ เธอตกใจมากเพราะไม่คิดว่าคนใกล้ตัวของตัวเองคือผู้หญิงผู้โชคดีที่ทุกคนพูดถึงมาตลอดหลายวันนี้“พี่กิ่งไม่โกรธว่านใช่ไหมคะ ที่ว่านปิดบังความจริงมานานหลายเดือน”“พี่ไม่โกรธหรอกจ้ะ พี่เข้าใจดีเพราะถ้าหากเป็นพี่ก็ไม่กล้าบอกทุกคนตอนที่ตัวเองยังไม่ผ่านการทดลองงานหรอกเพราะถ้าเป็นแบบนั้นคนที่ลำบากใจน่าจะเป็นพี่สุมากกว่า”“ขอบคุณนะคะที่ไม่โกรธและยังเข้าใจว่าน ที่ว่านบอกพี่แบบนี้ไม่ใช่อยากจะอวดว่าตัวเองเป็นแฟนเจ้าของบริษัทแต่ที่บอกเพราะไม่อยากจะปิดบังค่ะ ว่านอยากให้พี่มองว่าว่านเป็นน้องสาวและเพื่อนร่วม
เมียลับCEO ตอนที่ 36 สารภาพความจริง
เมื่อทุกคนกลับไปหมดแล้วพิมพ์พริมาก็เดินมาหาสุกัญญาที่โต๊ะทำงาน“หาเก้าอี้มานั่งก่อนสิว่าน”พิมพ์พริมาลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ตัวที่สุดมาข้างโต๊ะทำงานของสุกัญญาก่อนจะถอนหายใจอย่างหนักเพราะไม่รู้จะเริ่มต้นพูดเรื่องนี้ยังไง“มีอะไรจะพูดกับพี่ ท่าทางเครียดเลยนะ”“พี่สุคะ ที่นี่มีกฎว่าถ้าจะคบใครก็ต้องเปิดเผยใช่ไหมคะห้ามแอบคบหากันใช่ไหมคะ”“ใช่จ้ะ ว่านถามแบบนี้หมายถึงว่านกำลังคบใครในบริษัทอยู่หรือเปล่า”“ใช่ค่ะ แต่ว่านไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะบอกคนอื่นดีไหม”“ทำไมล่ะหรือคนที่คบอยู่เขาไม่อยากให้ว่านบอกคนอื่น”“เขาให้บอกได้ค่ะแต่ว่านกลัวว่าบอกไปแล้วมันจะไม่เป็นผลดีเท่าไหร่ ว่านกลัวมันจะกระทบกับการทำงานและเพื่อนร่วมงานแต่ถ้าว่านไม่บอกแล้วมีคนมารู้ทีหลังก็กลัวจะเกิดปัญหา อีกอย่างว่านก็ไม่ค่อยอยากจะปิดบังเพื่อนร่วมงานเท่าไหร่แต่ จ่ๆ จะให้พูดออกไปตรงมันก็ดูไม่ดี”“ว่านกำลังจะพูดอะไรเหรอ พี่ตามไม่ทันเลย”“ก่อนที่ว่าจะบอกว่ากำลังคบกับใครว่านขอถามพี่สุหน่อยได้ไหม”“ได้สิ”“เรื่องการประเมินงานของว่านที่สุพิจารณาจากอะไรคะ”“ก็พิจารณาจากการทำงานไงล่ะ แล้วก็การทำงานเป็นทีมรวมถึงการมาทำงานตรงเวลา ทำไมว่านถามพี่แ
เมียลับCEO ตอนที่ 35 พนักงานประจำ
“ดีใจด้วยนะว่านดีใจเรื่องอะไรคะพี่สุ” พิมพ์พริมาหันไปถามหัวหน้าที่เดินยิ้มเข้ามาแต่ไกล“ลืมไปหรือเปล่าว่าวันนี้ว่านทำงานที่นี่สามเดือนแล้วนะ และผลการประเมินมันก็ออกมาแล้ว”“ว่านผ่านใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยความดีใจเพราะเห็นสีหน้าของพี่สุกัญญาก็พอจะเดาออก“ใช่จ้ะผ่านแล้วเดี๋ยวเคลียร์งานข้างหน้าเสร็จ ก็ไปเปลี่ยนบัตรพนักงานที่แผนกบุคคลนะอาจจะต้องเซ็นสัญญาบางอย่างเพิ่มเติมก่อนเซ็นก็ดูให้ดีๆ ล่ะ”“ค่ะพี่สุ” เมื่อได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็รีบทำงานตรงหน้า ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย“พี่สุคะว่านขอไปแผนกบุคคลก่อนนะคะ”พิมพ์พริมาเดินไปที่แผนกบุคคลอย่างมีความสุขเพราะเธอเองก็ลุ้นมาหลายวันแล้วว่าตนเองจะผ่านการทดลองงานไหม“สวัสดีค่ะพี่จิตรา”“สวัสดีจ้ะว่านพี่ดีใจด้วยนะผ่านการทดลองงานแล้ว นี่ก็เป็นรายละเอียดและสัญญาของพนักงานประจำจ้ะว่านอ่านก่อนเซ็นนะ”“ค่ะพี่จิตรา” หญิงสาวนั่งอ่านสัญญาการทำงานซึ่งไม่ได้แตกต่างจากบริษัทเดิมมากนักเมื่ออ่านอย่างละเอียดและทำความเข้าใจและดูว่าไม่มีตรงไหนที่ตัวเองจะถูกเอาเปรียบก็รีบเซ็นชื่อลงไปในนั้น“เรียบร้อยแล้วค่ะพี่จิตรา ถ้ายังงั้นว่านขอไปทำงานที่แผนกนะคะ”“ได้จ้ะ
เมียลับCEO ตอนที่ 34 ลงตัวแล้ว
การเจรจากับมารดาของพิมพ์พริมาและญาติของเธอผ่านไปได้ด้วยดี มารดาของหญิงสาวยอมให้ภาวินท์หมั้นหมายกับพิมพ์พริมาไว้ก่อน ส่วนงานแต่งงานนั้นจะตามมาหลังจากครบหนึ่งปีหลังจากทั้งสองได้คบหากันอย่างจริงจังคุณพิมพ์พรมารดาของพิมพ์พริมารู้สึกดีใจมากที่ได้เจอรุ่นพี่อีกครั้ง เธอยังจำคำพูดของคุณวสันต์บิดาของภาวินท์ในอดีตได้ดี ว่าถ้าหากพิมพ์พริมาโตขึ้นก็อยากให้หมั้นหมายกับลูกชายของตนเพื่อจะได้เป็นทองแผ่นเดียวกัน ซึ่งไม่คิดเลยว่าเรื่องนั้นมันจะเป็นจริงได้แต่สิ่งที่พิมพ์พริมายังกังวลอยู่ตอนนี้ก็คือสถานะของตนเองในบริษัทเพราะยังต้องคอยหลบซ่อนสายตาของคนอื่นๆ และปกปิดเรื่องที่ตนเองกับภาวินท์คบหากันไว้ให้ได้นานที่สุด ช่วงนี้ชายหนุ่มมักจะแวะมาแผนกบัญชีบ่อยๆ บางครั้งก็มักจะสั่งอาหารมาให้พนักงานทุกคนในบริษัทซึ่งพิมพ์พริมารู้ดีว่าที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะเธออยากให้เธอได้ทานของอร่อยๆ“พี่วินคะว่านว่าพี่วินไม่ต้องเลี้ยงอาหารพนักงานทุกคนในบริษัทก็ได้นะคะว่านเกรงใจพี่วิน”“พี่ก็ไม่ได้เลี้ยงทุกวันสักหน่อย”“แต่พี่วินเลี้ยงทุกอาทิตย์เลยนะคะ ว่านถามพี่สุแล้วแต่ก่อนพี่วินไม่ได้เลี้ยงบ่อยแบบนี้ แล้วอาหารแต่ละอย่างก็ไม่ใช่ถู
เมียลับCEO ตอนที่ 33 ได้ครูดี nc
พิมพ์พริมาหอบเหนื่อยอย่างหนักช่องทางรักของหญิงสาวบีบรัดแท่งร้อนแรงและถี่ไปตามสัญชาตญาณที่ไม่อาจคุมได้ภาวินท์เองก็ปวดร้าวไปทั่วท่อนเอ็นแต่ต้องพยายามข่มอารมณ์ของตนเองไว้ให้นานที่สุดเพราะอยากมอบความสุขให้กับคนรักอย่างเต็มที่“อ่าห์....ว่านจ๋าครั้งนี้เสร็จแรงมากรัดพี่จะขาดอยู่แล้ว”“พี่วินขา...”“ดีไหมว่าน ชอบไหม”“พี่วิน....เสียวอีกแล้วว่านเสียวอีกแล้ว...อ่ะ...อื้อ...”เสียงหวานเรียกอย่างคนละเมอความเสียวพุ่งสูงอีกครั้ง ภาวินท์จับขาข้างหนึ่งพาดไปบนบ่าและตอกสะโพกเข้าหาอย่างหนักหน่วงจนเกิดเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นห้อง“สุดยอดมากว่าน เอามันที่สุดเลยที่รัก ใกล้แล้วใช่ไหม ตอดพี่แรงแบบนี้ พี่ชอบจัง อ่าห์เสียวมากที่รัก....อ่าห์....พี่เสียวมาก”เสียงภาวินท์แหบพร่าแรงตอดรัดกำลังทำให้เขาเสียวมากขึ้นและอีกไม่นานก็คงจะถึงขอบสวรรค์“อื้อ....พี่วินขา....ว่านจะไม่ไหวแล้วนะคะ ว่านเสียว....”เสียงเธอหอบกระชั้นชายหนุ่มรู้ว่าตัวเองก็กำลังจะแตะขอบสวรรค์ ความเป็นสาวของเธอบีบรัดจนเขาแทบจะขาดใจ ไม่คิดเลยว่าความสุขจะมากมายถึงเพียงนี้สะโพกสอบถาโถมแรงขึ้นเร็วขึ้นจนคนรักเกร็งสะท้านกรีดร้องอีกครั้งชายหนุ่มกระแทกกร
เมียลับCEO ตอนที่ 32 แรงคิดถึง nc
เมื่อกลับถึงคอนโดมิเนียมทั้งสองคนก็รีบรับประทานอาหารด้วยความหิวก่อนจะอาบน้ำและมานั่งดูทีวีด้วยกันในห้องรับแขก“พี่วินคะพรุ่งนี้เราจะไปบ้านว่านกันจริงๆ ใช่ไหม”“จริงสิพี่จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้วนะ”การเดินทางไปพิจิตรครั้งนี้ชายหนุ่มจะไปกับบิดามารดาเขาเลยเลือกที่จะนั่งเครื่องบินไปลงที่จังหวัดพิษณุโลกจากนั้นก็เช่ารถจากที่นั่นขับรถไปพิจิตรเพราะจะใช้เวลาน้อยกว่าการขับรถไปจากกรุงเทพ อีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้บิดามารดาของตนเองนั่งรถนาน“เราจะไปกันกี่โมงคะพี่วิน” เพราะเขาเป็นคนจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินทั้งหมดหญิงสาวเลยไม่แน่ว่าจะออกเดินทางกี่โมง“ไปเที่ยวบ่ายโมงครับ ไปถึงพิษณุโลกพ่อกับแม่พี่จะแวะไหว้พระก่อนแล้วค่อยเดินทางไปพิจิตร”“พ่อกับแม่พี่จะค้างที่นั่นกี่คืนคะ”“หนึ่งคืนครับ ท่านจะเดินทางกลับบ่ายวันอาทิตย์ส่วนว่านกับพี่จะกลับวันจันทร์ตอนบ่าย ว่านจะได้อยู่กับแม่สองคืนดีไหม”“ดีค่ะขอบคุณพี่วินมากเลยนะคะ ว่านคืนนี้เรารีบนอนกันเถอะค่ะพรุ่งนี้จะได้รีบเดินทาง”“พี่ก็บอกแล้วว่าเดินทางบ่ายโมงเราตื่นสายหน่อยก็ได้จากนั้นก็ไปเอากระเป๋าที่หอพักว่านแล้วก็ไปรับพ่อกับแม่เหลือเวลาอีกเยอะเพราะฉะนั้นคืนนี้ไ
เมียลับCEO ตอนที่ 31 อาสาไปส่ง
วันนี้เป็นช่วงวันศุกร์ปลายเดือนพนักงานแผนกอื่นๆ ก็เลิกงานกลับบ้านกันไปแล้วยังเหลือแค่แผนกบัญชีที่กำลังทำงานกันอย่างขะมักเขม้นเพราะจะต้องรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จก่อนสิ้นเดือนระหว่างที่ทำงานกันอยู่ภาวินท์ที่เลิกงานช้ากว่าทุกวันก็เดินมายังแผนกบัญชีเพื่อทักทายกับพนักงานทุกคน“คุณภาวินท์ยังไม่กลับเหรอคะ” กิ่งแก้วที่เห็นเจ้านายหนุ่มก็รีบทักทาย“ผมเห็นว่ายังเปิดไฟอยู่ก็เลยเดินมาดูน่ะ สิ้นเดือนแบบนี้ทำงานหนักกันหน่อยนะ”“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพวกเราอยากเคลียร์ทุกอย่างให้เสร็จเพราะรู้ว่าพนักงานทุกคนก็อยากจะได้เงินเดือนตรงเวลา” สุกัญญาตอบเจ้านายส่วนพิมพ์พริมาและนารีรัตน์นั่งก้มหน้าทำงานอยู่“ว่านมานี่หน่อยสิ” เธอเรียกให้หญิงสาวที่ยังไม่เคยเจอกับเจ้านายให้ลุกมา“ค่ะพี่สุ”“พี่จะแนะนำให้รู้จักนี่คุณภาวินท์เจ้าของบริษัทของเรา”“สวัสดีค่ะคุณภาวินท์” หญิงสาวยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าแต่ไม่กล้าสบตาเพราะกลัวจะผิดสังเกต“มาทำงานที่นี่นานแล้วเหรอ”เขาถามแล้วแอบยิ้มที่มุมปาก“เกือบจะหนึ่งเดือนแล้วค่ะคุณภาวินท์”“เป็นไงบ้างล่ะได้ข่าวว่าเคยทำงานที่บริษัทใหญ่มาก่อนมาทำงานบริษัทเล็กแบบนี้ปรับตัวได้มั๊ย”“ได้ค่ะ ไม
เมียลับCEO ตอนที่ 30 เจ้านายที่โสดและใจดี
การกลับมาทำงานอีกครั้งในเช้าวันอังคารทำให้พิมพ์พริมารู้สึกตื่นเต้นและระแวงเป็นอย่างมากเธอกลัวจะเจอกับภาวินท์ในที่ทำงานและจะแสดงพิรุธออกมาทำให้คนอื่นรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอและซีอีโอหนุ่มพิมพ์พริมารู้ว่าการเก็บความลับในเรื่องนี้มันค่อนข้างยากแต่ก็จะพยายามทำให้ได้เพราะไม่อยากให้ใครรู้ถึงความสัมพันธ์ของเธอกับภาวินท์ หญิงสาวกลัวว่ามันอาจจะมีผลกับการประเมินในช่วงทดลองงานอีกทั้งคนอื่นก็คงจะคิดว่าที่เธอได้เข้ามาทำงานที่นี่เพราะใช้เส้นสายของภาวินท์แม้จะรู้ดีว่าความจริงคืออะไรแต่บางครั้งก็ยากที่จะห้ามเสียงนินทาของคนอื่น“สาวๆ จ๊ะ วันนี้ตอนกลางวันไม่ต้องลงไปกินข้าวข้างล่างนะ” สุกัญญาหัวหน้าแผนกเดินมาบอกกับลูกน้องอีกสามคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่“ทำไมล่ะคะพี่สุหรือว่าวันนี้พี่สุใจดีซื้ออาหารมาเลี้ยงพวกเราคะ” นารีรัตน์ถามหัวหน้าด้วยความสงสัยเพราะปกติแล้วตอนกลางวันแบบนี้ทุกคนจะแยกย้ายกันลงไปรับประทานอาหารก่อนจะกลับขึ้นมาอีกครั้งเมื่อถึงเวลาทำงานในช่วงบ่าย“มีคนใจดีเลี้ยงอาหารพวกเราน่ะ แต่ไม่ใช่พี่หรอกนะ”“ใครเหรอคะพี่สุ” พิมพ์พริมาถามบ้างเพราะตั้งแต่มาทำงานที่นี่ก็ไม่เห็นจะมีการเลี้ยงอาหารกลางวันแบบ
