LOGINShare
2
Last Updated:
2024-11-24 17:13:54พีระพงษ์ไม่อยากพาสาวน้อยไปส่งในสภาพเมาเละเทะ กลัวว่าเธอจะถูกคุณพ่อคุณแม่ดุว่า แต่ถ้าพาไปส่งเลยก็ดูจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าฉวยโอกาสนอนกกกอดแม่สาวตัวนุ่มนิ่มจนถึงรุ่งเช้า
มีทางเลือกมากเสียเมื่อไร...
เขาครุ่นคิดเรื่องนี้จนผล็อยหลับตามเธอไป ลืมตาตื่นอีกทีก็ไม่มีทางเลือกแล้วจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว หยิบเชิ้ตสีครีมและกางเกงสแล็คมาสวม ค่อยทิ้งตัวลงนอนมองใบหน้าสดสวย พริ้มตาหลับสบาย ใจหนึ่งคงไม่อยากปลุก ยังลืมไปว่าเสื้ออาจยับ เขาไม่สนใจว่ามันจะยับเลยต่างหาก
กระทั่งเปลือกตาขาวใต้เครื่องสำอางสีน้ำเงินประกายกากเพชรระยิบระยับใต้อายไลน์เนอร์คมกริบ ขยับขึ้นลงเบา ๆ เธอหรี่ตาลงอีกครั้งเพราะอาการร้าวระบมไปทั่วศีรษะอันเนื่องมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า
“คะ... คุณ... พี...”
“เมื่อคืนเรียกพี่พี ตอนนี้ก็เรียกพี่สิครับ หรือจะเรียกอาพี...”
หญิงสาวเบิกตากว้าง ลุกขึ้นนั่งสำรวจสภาพตัวเองในทันทีด้วยท่าทางตื่นตระหนก หากพอรับรู้ได้ว่าไม่รู้สึกเจ็บตรงไหน เดรสสีดำตัวโปรดยังสวมอยู่ครบก็ค่อยโล่งใจ ก่อนจะส่ายหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับดำ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูมีมูลค่าคล้ายกับว่าเป็นบ้านหรูของหนุ่มโสดที่ไหนสักแห่ง
“ไม่ได้ทำอะไร แต่ถ้าไม่ใช่อา... รับรองไม่เหลือ ทำไมเมาแบบนี้ แล้วเพื่อนเราน่ะไปไหน? ไม่กลัวตื่นมามีผู้ชายนอนอยู่ข้าง ๆ สักแปดคนเหรอ?”
อีเปรี้ยวไม่เคยทิ้งเธอ! ไม่ว่ามันจะเมาแค่ไหน เว้นก็แต่ว่ามันเจอผู้ชายหล่อจริง ๆ เท่านั้นแหละ
เป็นไปได้ยังไง... นังเปรี้ยวมันหายไปไหน?
อิงฟ้านั่งสงสัย หัวคิ้วชนเข้าหากัน เธอยกมือขึ้นกดกุมขมับที่เต้นตุบ ด้วยความรู้สึกไม่ต่างจากหัวจะระเบิด นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้ไปกันสองคน เพื่อนคนอื่นก็ไปด้วย ทำไมถึงได้ทิ้งเธอที่เมาแอ๋กลับบ้านกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้
มือคว้ากระเป๋าสะพายใบโปรดบนโต๊ะข้างหัวเตียง รีบหยิบโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสาวสองเพื่อเอาเรื่อง แต่ปลายสายไม่ว่างสนทนาในตอนนี้
คุณอาหนุ่มรอคอยเธออย่างใจเย็น จนกระทั่งเธอวางมือถือลงบนโต๊ะอย่างหงุดหงิด กวาดสายตามองเขาแต่หัวจรดเท้า
“มีธุระที่ไหนหรือเปล่าคะ?”
“เช้านี้ไม่มีครับ เข้างานบ่าย... เราน่ะ กลับบ้านไปหาพ่อหน่อยไป”
“ไม่กลับ ขี้เกียจทะเลาะกับพ่อ ขอบคุณนะคะที่เป็นสุภาพบุรุษ อาพี...” ได้เหน็บแนมชายตรงหน้า ขีดเส้นความสัมพันธ์เป็นอาหลานเรียบร้อย ร่างบางลุกขึ้นจากที่นอน ฉับพลันกับที่สองขาอ่อนแรง เซไปทางซ้ายจนเกือบเตะหัวเตียงเข้า เธอได้รับความช่วยเหลืออย่างทันท่วงที เจ้าของห้องเข้ามาช่วยประคองแขนทั้งสองข้าง จับต้นแขนเรียวไว้อย่างมั่นคง
หญิงสาวคงลืมไปว่าเขาพูดเรื่องพ่อของเธอขึ้นมาเพื่ออะไร เมื่อไม่ใช่ธุระกงการของเขา เธอยังได้รับความหวังดี เจ้าของร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาเอื้อมไปหยิบขวดแก้วขนาดพอดีมือ บนโต๊ะกลมสำหรับจิบกาแฟ ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษตามคำเชยชม
“กินนี่... แล้วไปล้างหน้าล้างตาก่อนกลับบ้านนะ กินน้ำเยอะ ๆ ด้วย จะได้หายแฮงค์”
“ขอบคุณค่ะ”
ตอนเมากับตอนไม่เมาช่างแตกต่างกันลิบลับ อิงฟ้าแสนปั้นปึ่งเย็นชา ไม่ใช่สาวเจ้าสำราญ ชนแก้วเหล้าได้ไม่เลิก
พีระพงษ์คิดน้อยใจ มองเธอกระดกเครื่องดื่มแก้เมาจนหมด อดคิดถึงแม่สาวน้อยที่ส่งเสียงหัวเราะคิกคักให้เขาเมื่อคืนไม่ได้ มิหนำซ้ำเธอไม่คิดจะแลกช่องทางการติดต่อ ถามหาความสัมพันธ์ครั้งต่อไป มีเพียงน้ำเสียงไร้เยื่อใย
“ไปแล้วนะคะ”
“ไปยังไงครับ?”
“เรียก GRAB ก็ได้”
“เดี๋ยวอาเดินไปส่ง...”
เดินไปส่ง? อิงฟ้ามองขวับไปทางหน้าต่าง ก้าวไปเปิดผ้าม่านสอดส่องสายตามองออกไปข้างนอก ในสีหน้าตกใจสุดชีวิต...
ฮะ! นี่มัน...
อีบ้านรถแดงซอยสองที่เพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ เฮ้ย! อิงฟ้า แกเมาขนาดตามเพื่อนบ้านรุ่นพ่อกลับบ้านเลยเหรอวะเนี่ย!
หน้าตาตกใจสุดขีดของสาวน้อย เป็นเหตุให้พีระพงษ์อารมณ์ดีทั้งวันจนเพื่อนร่วมงานและลูกน้องที่ทำงานแซว ‘มีข่าวดีอะไรหรือเปล่า คุณพีถึงได้อารมณ์ดี ยิ้มไม่หุบ’
รถติดไฟแดง นั่งรอลูกค้า เข้าประชุมบอร์ดผู้บริหารของบริษัทอสังหาฯ เขาปิดตาลงคิดถึงกลิ่นดอกไม้คล้ายว่าจะเป็นลาเวนเดอร์เย็น คล้ายกลิ่นอายของน้ำหอมจาง ๆ บนเรือนร่างนุ่มหอมของเธอซึ่งไม่เหมือนสาวคนไหน
ตื่นเต้น... จนมือไม้สั่น ใจสั่นไปหมด ไม่สมเป็นหนุ่มวัยสามสิบเก้าปี ผู้ผ่านประสบการณ์เรื่องผู้หญิงมาโชกโชน
เลิกงานแล้วชายหนุ่มยกเลิกทุกนัดหมาย รีบบึ่งรถตรงกลับบ้าน ถือโอกาสเข้าไปเยี่ยมเยียนรุ่นพี่
บ้านของทวียศเป็นบ้านแฝดกว้างขวางสะอาดตา ในหมู่บ้านของคนฐานะกลาง ไม่ใช่โครงการใหญ่โต บางบ้านเป็นคนดั้งเดิม พักอาศัยมานานหลายสิบปี
เป็นหมู่บ้านเดียวกันกับพีระพงษ์ที่เพิ่งมาอยู่ใหม่ จากการแนะนำของรุ่นพี่ ส่งข้อความมาบอกกับเขาเรื่องประกาศขายบ้านมือสองราคาถูกทำเลดี พีระพงษ์ไม่ใช่คนฟุ้งเฟ้ออะไร กำลังมองหาบ้านพักอาศัยใกล้กับที่ทำงาน บ้านหลังนี้ตกแต่งเพิ่มเติมแล้วก็นับว่าถูกใจในงบประมาณประหยัด
ชายหนุ่มมาถึงบ้านรุ่นพี่ในช่วงเย็น ‘ทวียศ’ และ ‘วรรณภา’ กำลังยุ่งอยู่กับการเลี้ยงหลานวัยล้มลุกคลุกคลาน หัดตั้งไข่ รุ่นพี่ซึ่งกลายมาเป็นคุณตาแล้ว ออกมาเปิดประตูรั้วเหล็กให้โดยไม่ต้องรอให้แขกกดกริ่งเรียก
ภรรยาเจ้าของบ้านอายุสี่สิบเอ็ดปี เรียนจบรุ่นเดียวกันกับพีระพงษ์ หล่อนมีสามีอายุสี่สิบสามปี
พีระพงษ์ไม่ได้รังเกียจพวกเขาเรื่องที่เป็นคุณพ่อคุณแม่วัยใส ทั้งสองมีลูกเร็ว ท้องแรกตอนอายุสิบห้า ท้องที่สอง ท้องต่อไปก็ตามมา แต่ก่อนนั้นเขายังคอยให้ความช่วยเหลือเป็นบางคราว เมื่อสองสามีภรรยาวัยรุ่นต้องออกจากโรงเรียนเพื่อไปแต่งงานเลี้ยงลูก
Related chapters
เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 3
หากทวียศไม่หัดเล่นโซเชียลเพราะลูก ๆ ชวนให้ลองเล่น ได้หัดเข้ากลุ่มเฟซบุ๊กกับเขา คงไม่มีโอกาสได้พบเพื่อนเก่าอีกหลายคน เรียนหนังสือร่วมชั้นเรียน โรงเรียนมัธยมที่เดียวกันอย่างพีระพงษ์ก็เป็นรุ่นน้องของทวียศ ถึงแม้ว่าไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี ยังคงมีความสนิทสนม มีมิตรไมตรีที่ดีต่อกัน“เก็บบ้านเสร็จแล้วหรือยังล่ะพี เรียบร้อยดีไหม...”“เรียบร้อยครับพี่ ขอบคุณพี่ยศมากเลยนะ เจ้าของบ้านเดิมจัดการเรื่องเอกสารให้ผมทุกอย่าง ค่าโอนก็ออกให้ บ้านหลังนี้ต่อเติมแล้วสวย เดินทางไปทำงานสะดวก”ร่างสูงในเชิ้ตทำงานหล่อเหลาหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาหนังสีขาว ส่งของฝากหลานให้เจ้าของบ้านกับมือ“นี่ของฝากหลาน วัยกำลังเรียนรู้หัดพูดหัดเดิน ผมแวะเซ็นทรัลซื้อผลไม้ของเล่นมาครับพี่...”“ขอบใจ ๆ”คุณตาท่าทางตื่นเต้น แววตาเป็นประกายขณะเปิดถุงพลาสติก ก้มลงดูตุ๊กตาผลไม้ที่แกะออกจากกันได้ ติดกันใหม่อีกครั้งเป็นของเล่นฝึกพัฒนาการของเด็กในอายุวัยขวบกว่า ๆ กว่าจะเงยหน้าขึ้นพูดคุยกับเพื่อนบ้าน“เอ้อ... วันก่อนพี่ขอบใจแกมาก แต่ว่าคราวหน้าคงไม่รบกวน พี่ล่ะเกรงใจแก”ชายหนุ่มยกมือโบกไปมา “ไม่ ๆ เลยพี่ พี่กวนผมได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ ขอให้ก
Last Updated : 2024-11-24เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 4
“เอ๊ย... จริงหรอ? เป็นไงบ้างอะ กูขอโทษ ๆ กูไม่ได้จะว่ามึงเลยนะ กูไม่รู้อะ...”วิทยาอยู่กับคุณป้าคุณลุง ไม่ไกลจากหมู่บ้านของอิงฟ้ามากนัก เธอรู้จักกับทั้งคู่เป็นอย่างดี ต้องไปร่วมงานศพของคุณป้าอยู่แล้ว ขอบตาบวมช้ำทำให้เธอนึกสงสารเพื่อนจับใจ เลื่อนมือไปตบบ่าให้กำลังใจประสาคนสนิทสนมกัน“สวดเมื่อไร? เจ้าภาพพอไหม ให้กูไปช่วยงานศพป้าแป๋วนะ”“เออมึง คงสวดวันนี้อะ แต่ญาติกูเยอะ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องเจ้าภาพ... ไป ๆ ขึ้นรถก่อน ๆ” หนุ่มร่างสูงใหญ่ชวนเพื่อนสาวขึ้นรถยนต์สีขาวห้าประตู รุ่นใหม่ตามฐานะทางบ้านของวิทยาอยู่ดี ๆ สีหน้าเศร้าหมองก็เปลี่ยนไป ดวงตาคู่คมเปล่งประกายหิวกระหาย เพียงนึกถึงเจ้าของร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ้ตดูดีมีราคา อกผายไหล่ผึ่งเรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำเอาหล่อนน้ำลายสอ“ผู้คนนั้นแซ่บนะยะ... ได้กินยังอะ เล่าให้เพื่อนฟังบ้างสิ”“อีเปรี้ยว... นั่นรุ่นพ่อเลยนะมึง สามสิบเก้าจะสี่สิบ...” พูดพลางเบะปากว่า “แก่”“ไม่เห็นแก่ตรงไหน ขนาดพ่อมึงยังไม่แก่ พ่อหนุ่มเขี้ยวคมก็ไม่เรียกแก่หรอกย่ะ”“เออ ถ้าเจออีกเอาไปเลย กูยกให้ กูไม่ need ไม่หงี่ไม่รีบร้อนอยากมีผัว”“ไม่เอาอะ ไม่แย่งเพื่อนสาวดี
Last Updated : 2024-11-24เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 5
ดวงตาคู่สวยสั่นไหว ไม่ละวางตาไปจากร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาลายขวางสีน้ำเงินเข้ม ขับใบหน้าหล่อเหลาคมคายให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์ การที่เขาได้มาเป็นเพื่อนบ้านในซอยสอง ซอยฝั่งตรงกันข้าม เป็นหนุ่มวันไนท์ไม่แสตนด์ เป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจของใครหรือเปล่า เธอก็ยังไม่รู้“เอ้อ... แล้วเก็บบ้านเสร็จหรือยังน่ะ?”“เรียบร้อยครับพี่ สองสามวันนี้ผมงานยุ่ง ๆ เลยเก็บของช้า แต่ว่าพวกกล้องวงจรปิดติดก่อนเก็บของ ย้ายมาวันแรก ๆ ก็ติดแล้วล่ะเพื่อความปลอดภัย มีอยู่ห้าตัวรอบบ้าน กล้องชัดมาก บันทึกย้อนหลังได้เป็นเดือน”“จริงเรอะ? ไหนขอดูหน่อยว่าชัดแค่ไหน เผื่อพี่จะได้ติดบ้าง บ้านเรามีเด็กเล็กด้วย”“ดี ๆ เลยนะ กล้องยี่ห้ออะไร แม่ว่าบ้านเราน่าจะติดสักตัวก็ดีนะ”“จะติดกล้องทำไมคะ คนอยู่ตั้งเยอะแยะ ไม่เหมือนบ้านคุณอาเขาอยู่คนเดียว ติดไปก็สิ้นเปลืองเงิน สิ้นเปลืองพลังงาน อุ๊ย คุณอา! โทรศัพท์สวยจังเลย ใช้รุ่นอะไรคะ?”อิงฟ้าคว้าโทรศัพท์ของคุณอามาอย่างไร้มารยาท ทำทุกคนตกใจไปหมด เพราะเธอยืนตัวตรงเป็นเสาหลัก ปิดปากเงียบตลอดจนคุณพ่อกับคุณอาจะเปิดกล้องวงจรปิดจากโทรศัพท์มือถือ เธอดันไปหยิบของของเขามา“ไปรู้ได้ยังไงล่ะ
Last Updated : 2024-11-24เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 1
“… พอได้แล้วมั้ง” เสียงทุ้มปรามสาวน้อยที่เอาแต่ซุกซบหาไออุ่นจากแผงอกเปลือยเปล่า ชายหนุ่มกระชับคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ครู่หนึ่งเธอก็ส่งเสียงกระโชกโฮกฮาก“อีเปรี้ยว! อีพี่บิ๊กมันทิ้งกูได้ไง!”พีระพงษ์ส่ายหน้าไปมา เมื่อบอกให้เธอพอ...พอเถอะสำหรับการโอดครวญ น้ำตาแต่ละหยดซึ่งไม่ควรรินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย และที่เขาอดทนแม่สาวน้อย ตั้งแต่ออกจากสถานเริงรมย์มา ยอมให้ยืมไหล่เป็นที่พึ่งทางใจบอบช้ำ ถึงแม้ว่าตนไม่ได้เป็นชายต้นเรื่องเลยหญิงสาวยังส่งเสียงอ้อแอ้โวยวาย ตัดพ้อต่อว่าแฟนหนุ่มที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง จู่ ๆ ทอดทิ้งกันไปไม่เอ่ยคำลา ทำให้เธอต้องไปซดเหล้าย้อมใจ“อีพี่บิ๊ก... ฮืออ เรียนหนังสือมาด้วยกัน รับปริญญาด้วยกัน ฮึก... ทำไมพี่ผิดสัญญากับหนู”“ไหนฟ้าบอกว่าเป็นพี่รหัส ทำไมเรียนหนังสือด้วยกันได้ล่ะครับ? รับปริญญาด้วยกันได้ยังไง...”“เรียนที่เดียวกัน... ฮือ... นั่นไง เรียนมอเดียวกัน... นั่งโต๊ะตัวเดียวกัน ฮึก ๆ”เสียงสะอื้นไห้ไม่ขาด กลิ่นสาเก แอลกอฮอล์หลายชนิดปนเปอยู่ในลมหายใจที่แผ่วเบา เธอคล้ายจะหลับก็ไม่หลับ เธอไม่สามารถหลับเพราะมีเรื่องรบกวนจิตใจ ขนาดซัดน้ำเปลี่ยนนิสัยเข้าไป ยัง
Last Updated : 2024-11-24
Latest chapter
เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 5
ดวงตาคู่สวยสั่นไหว ไม่ละวางตาไปจากร่างสูงในเชิ้ตหล่อเหลาลายขวางสีน้ำเงินเข้ม ขับใบหน้าหล่อเหลาคมคายให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ที่มีเสน่ห์ การที่เขาได้มาเป็นเพื่อนบ้านในซอยสอง ซอยฝั่งตรงกันข้าม เป็นหนุ่มวันไนท์ไม่แสตนด์ เป็นเรื่องบังเอิญหรือตั้งใจของใครหรือเปล่า เธอก็ยังไม่รู้“เอ้อ... แล้วเก็บบ้านเสร็จหรือยังน่ะ?”“เรียบร้อยครับพี่ สองสามวันนี้ผมงานยุ่ง ๆ เลยเก็บของช้า แต่ว่าพวกกล้องวงจรปิดติดก่อนเก็บของ ย้ายมาวันแรก ๆ ก็ติดแล้วล่ะเพื่อความปลอดภัย มีอยู่ห้าตัวรอบบ้าน กล้องชัดมาก บันทึกย้อนหลังได้เป็นเดือน”“จริงเรอะ? ไหนขอดูหน่อยว่าชัดแค่ไหน เผื่อพี่จะได้ติดบ้าง บ้านเรามีเด็กเล็กด้วย”“ดี ๆ เลยนะ กล้องยี่ห้ออะไร แม่ว่าบ้านเราน่าจะติดสักตัวก็ดีนะ”“จะติดกล้องทำไมคะ คนอยู่ตั้งเยอะแยะ ไม่เหมือนบ้านคุณอาเขาอยู่คนเดียว ติดไปก็สิ้นเปลืองเงิน สิ้นเปลืองพลังงาน อุ๊ย คุณอา! โทรศัพท์สวยจังเลย ใช้รุ่นอะไรคะ?”อิงฟ้าคว้าโทรศัพท์ของคุณอามาอย่างไร้มารยาท ทำทุกคนตกใจไปหมด เพราะเธอยืนตัวตรงเป็นเสาหลัก ปิดปากเงียบตลอดจนคุณพ่อกับคุณอาจะเปิดกล้องวงจรปิดจากโทรศัพท์มือถือ เธอดันไปหยิบของของเขามา“ไปรู้ได้ยังไงล่ะ
เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 4
“เอ๊ย... จริงหรอ? เป็นไงบ้างอะ กูขอโทษ ๆ กูไม่ได้จะว่ามึงเลยนะ กูไม่รู้อะ...”วิทยาอยู่กับคุณป้าคุณลุง ไม่ไกลจากหมู่บ้านของอิงฟ้ามากนัก เธอรู้จักกับทั้งคู่เป็นอย่างดี ต้องไปร่วมงานศพของคุณป้าอยู่แล้ว ขอบตาบวมช้ำทำให้เธอนึกสงสารเพื่อนจับใจ เลื่อนมือไปตบบ่าให้กำลังใจประสาคนสนิทสนมกัน“สวดเมื่อไร? เจ้าภาพพอไหม ให้กูไปช่วยงานศพป้าแป๋วนะ”“เออมึง คงสวดวันนี้อะ แต่ญาติกูเยอะ มึงไม่ต้องห่วงเรื่องเจ้าภาพ... ไป ๆ ขึ้นรถก่อน ๆ” หนุ่มร่างสูงใหญ่ชวนเพื่อนสาวขึ้นรถยนต์สีขาวห้าประตู รุ่นใหม่ตามฐานะทางบ้านของวิทยาอยู่ดี ๆ สีหน้าเศร้าหมองก็เปลี่ยนไป ดวงตาคู่คมเปล่งประกายหิวกระหาย เพียงนึกถึงเจ้าของร่างสูงใหญ่ในเสื้อเชิ้ตดูดีมีราคา อกผายไหล่ผึ่งเรือนร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามทำเอาหล่อนน้ำลายสอ“ผู้คนนั้นแซ่บนะยะ... ได้กินยังอะ เล่าให้เพื่อนฟังบ้างสิ”“อีเปรี้ยว... นั่นรุ่นพ่อเลยนะมึง สามสิบเก้าจะสี่สิบ...” พูดพลางเบะปากว่า “แก่”“ไม่เห็นแก่ตรงไหน ขนาดพ่อมึงยังไม่แก่ พ่อหนุ่มเขี้ยวคมก็ไม่เรียกแก่หรอกย่ะ”“เออ ถ้าเจออีกเอาไปเลย กูยกให้ กูไม่ need ไม่หงี่ไม่รีบร้อนอยากมีผัว”“ไม่เอาอะ ไม่แย่งเพื่อนสาวดี
เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 3
หากทวียศไม่หัดเล่นโซเชียลเพราะลูก ๆ ชวนให้ลองเล่น ได้หัดเข้ากลุ่มเฟซบุ๊กกับเขา คงไม่มีโอกาสได้พบเพื่อนเก่าอีกหลายคน เรียนหนังสือร่วมชั้นเรียน โรงเรียนมัธยมที่เดียวกันอย่างพีระพงษ์ก็เป็นรุ่นน้องของทวียศ ถึงแม้ว่าไม่ได้ติดต่อกันมาหลายปี ยังคงมีความสนิทสนม มีมิตรไมตรีที่ดีต่อกัน“เก็บบ้านเสร็จแล้วหรือยังล่ะพี เรียบร้อยดีไหม...”“เรียบร้อยครับพี่ ขอบคุณพี่ยศมากเลยนะ เจ้าของบ้านเดิมจัดการเรื่องเอกสารให้ผมทุกอย่าง ค่าโอนก็ออกให้ บ้านหลังนี้ต่อเติมแล้วสวย เดินทางไปทำงานสะดวก”ร่างสูงในเชิ้ตทำงานหล่อเหลาหย่อนก้นนั่งลงบนโซฟาหนังสีขาว ส่งของฝากหลานให้เจ้าของบ้านกับมือ“นี่ของฝากหลาน วัยกำลังเรียนรู้หัดพูดหัดเดิน ผมแวะเซ็นทรัลซื้อผลไม้ของเล่นมาครับพี่...”“ขอบใจ ๆ”คุณตาท่าทางตื่นเต้น แววตาเป็นประกายขณะเปิดถุงพลาสติก ก้มลงดูตุ๊กตาผลไม้ที่แกะออกจากกันได้ ติดกันใหม่อีกครั้งเป็นของเล่นฝึกพัฒนาการของเด็กในอายุวัยขวบกว่า ๆ กว่าจะเงยหน้าขึ้นพูดคุยกับเพื่อนบ้าน“เอ้อ... วันก่อนพี่ขอบใจแกมาก แต่ว่าคราวหน้าคงไม่รบกวน พี่ล่ะเกรงใจแก”ชายหนุ่มยกมือโบกไปมา “ไม่ ๆ เลยพี่ พี่กวนผมได้ตลอด ไม่ต้องเกรงใจ ขอให้ก
เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 2
พีระพงษ์ไม่อยากพาสาวน้อยไปส่งในสภาพเมาเละเทะ กลัวว่าเธอจะถูกคุณพ่อคุณแม่ดุว่า แต่ถ้าพาไปส่งเลยก็ดูจะเป็นสุภาพบุรุษมากกว่าฉวยโอกาสนอนกกกอดแม่สาวตัวนุ่มนิ่มจนถึงรุ่งเช้ามีทางเลือกมากเสียเมื่อไร...เขาครุ่นคิดเรื่องนี้จนผล็อยหลับตามเธอไป ลืมตาตื่นอีกทีก็ไม่มีทางเลือกแล้วจึงลุกไปอาบน้ำแต่งตัว หยิบเชิ้ตสีครีมและกางเกงสแล็คมาสวม ค่อยทิ้งตัวลงนอนมองใบหน้าสดสวย พริ้มตาหลับสบาย ใจหนึ่งคงไม่อยากปลุก ยังลืมไปว่าเสื้ออาจยับ เขาไม่สนใจว่ามันจะยับเลยต่างหากกระทั่งเปลือกตาขาวใต้เครื่องสำอางสีน้ำเงินประกายกากเพชรระยิบระยับใต้อายไลน์เนอร์คมกริบ ขยับขึ้นลงเบา ๆ เธอหรี่ตาลงอีกครั้งเพราะอาการร้าวระบมไปทั่วศีรษะอันเนื่องมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ เรียกเขาด้วยเสียงแหบพร่า“คะ... คุณ... พี...”“เมื่อคืนเรียกพี่พี ตอนนี้ก็เรียกพี่สิครับ หรือจะเรียกอาพี...”หญิงสาวเบิกตากว้าง ลุกขึ้นนั่งสำรวจสภาพตัวเองในทันทีด้วยท่าทางตื่นตระหนก หากพอรับรู้ได้ว่าไม่รู้สึกเจ็บตรงไหน เดรสสีดำตัวโปรดยังสวมอยู่ครบก็ค่อยโล่งใจ ก่อนจะส่ายหน้ามองไปรอบ ๆ ห้องตกแต่งด้วยโทนสีขาวสลับดำ เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นดูมีมูลค่าคล้ายกับว่าเป็นบ้านหรูของหน
เพื่อนบ้านรุ่นคุณพ่อ 1
“… พอได้แล้วมั้ง” เสียงทุ้มปรามสาวน้อยที่เอาแต่ซุกซบหาไออุ่นจากแผงอกเปลือยเปล่า ชายหนุ่มกระชับคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น ครู่หนึ่งเธอก็ส่งเสียงกระโชกโฮกฮาก“อีเปรี้ยว! อีพี่บิ๊กมันทิ้งกูได้ไง!”พีระพงษ์ส่ายหน้าไปมา เมื่อบอกให้เธอพอ...พอเถอะสำหรับการโอดครวญ น้ำตาแต่ละหยดซึ่งไม่ควรรินไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย และที่เขาอดทนแม่สาวน้อย ตั้งแต่ออกจากสถานเริงรมย์มา ยอมให้ยืมไหล่เป็นที่พึ่งทางใจบอบช้ำ ถึงแม้ว่าตนไม่ได้เป็นชายต้นเรื่องเลยหญิงสาวยังส่งเสียงอ้อแอ้โวยวาย ตัดพ้อต่อว่าแฟนหนุ่มที่คบหากันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง จู่ ๆ ทอดทิ้งกันไปไม่เอ่ยคำลา ทำให้เธอต้องไปซดเหล้าย้อมใจ“อีพี่บิ๊ก... ฮืออ เรียนหนังสือมาด้วยกัน รับปริญญาด้วยกัน ฮึก... ทำไมพี่ผิดสัญญากับหนู”“ไหนฟ้าบอกว่าเป็นพี่รหัส ทำไมเรียนหนังสือด้วยกันได้ล่ะครับ? รับปริญญาด้วยกันได้ยังไง...”“เรียนที่เดียวกัน... ฮือ... นั่นไง เรียนมอเดียวกัน... นั่งโต๊ะตัวเดียวกัน ฮึก ๆ”เสียงสะอื้นไห้ไม่ขาด กลิ่นสาเก แอลกอฮอล์หลายชนิดปนเปอยู่ในลมหายใจที่แผ่วเบา เธอคล้ายจะหลับก็ไม่หลับ เธอไม่สามารถหลับเพราะมีเรื่องรบกวนจิตใจ ขนาดซัดน้ำเปลี่ยนนิสัยเข้าไป ยัง
